นายขี้เก๊ก VS ยัยตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : เลิกกันเถอะ!!!!!!

ก็ไม่รู้จะมีใครเหมือนฉันไหมนะที่ไปแอบหลงรักคนมีเจ้าของอยู่เรื่อยเลย เหมือนพระเจ้าจะเล่นตลกกับชีวิตของฉันจัง “แพรว” คิดอย่างเศร้าๆ ขณะเดินกลับจากร.ร. วันนี้เธอเพิ่งจะรู้ความจริงว่า “ฟ้า” เพื่อนซี้ของเธอเป็นแฟนกับพี่พลนักกีฬาบาสเก็ตบอลที่เธอแอบหลงรักอยู่
“ตี๊ดๆๆๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ แพรวสะดุ้งก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่กำลังส่งเสียงร้องไม่หยุด ก่อนดูเบอร์และก่อนจะตัดสินใจกดรับ
“ฮัลโหล” แพรวกรอกเสียงลงไป
“ฮัลโหลยัยแพรว ทำไมเธอไม่รอกลับพร้อมเราล่ะ” ยัยฟ้าโวยวายมาตามสาย
“เธอก็กลับกับแฟนเธอสิฟ้า” แพรวพูดพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มปริ่ม
“แฟน นี่เธอพูดอะไรน่ะแพรวเรามีแฟนที่ไหน” ฟ้าถามกลับ
“ฟ้า เรารู้นะว่าเธอกับพี่พลเป็นแฟนกัน ทำไมเธอถึงไม่บอกเรา ปล่อยให้เราหวังลมๆ แล้งๆ ทำไม” แพรรวตัดพ้อไปตามสาย
“เออ..............แพรวฟังเราก่อนนะ”
“ไม่ต้องพูดหรอกฟ้า พูดไปเด๋วเธอก็คงจะโกหกเราอีก” ฟ้ายุติการคุยก่อนตัดสายทิ้ง ก่อนจะเดินกลับบ้านต่อด้วยความเศร้า ผิดหวัง ความรู้สึกทุกอย่างปนเปกันไปหมด 


............ สนามบาส......................................
 
“อ้าว....ยัยมู๋น้อย ทำไมทำหน้ามู๋อืดยังงั้นล่ะ” พลทักแฟนสาวขณะที่ซับเหงื่อที่พราวเต็มหน้า
เงียบ........ฟ้าไม่ตอบ
“เป็นอะไรไปหือ.....ทำไมไม่ยอมพูดกะพี่ล่ะทุกทีเห็นจะโหดใส่พี่ตลอด” พลออกจะแปลกใจนิดๆ
“พี่พลเออ.....คือ” ฟ้าอึกอักน้ำตาก็พาลจะไหล
“มีอะไรหรอฟ้า” พลถามอย่างสงสัย
“เรา 2 คนเลิกคบกันดีไหม?” ฟ้าตัดสินใจโพลงออกไปก่อนจะเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนน้ำตา
พลถึงกับอึ้ง ตลอดเวลาที่คบกันก็ไม่เคยทะเลาะกับฟ้าเลยซักครั้ง ถึงแม้ฟ้าจะไม่ขี้หึง ขี้หวง และให้อิสระ
แต่เค้าก็ไม่เจ้าชู้กับใครให้เธอไม่สบายใจเลยซักครั้งถึงแม้จะมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเข้ามาวุ่นวายกับเค้าก็ตาม
“ทำไมล่ะฟ้า พี่ทำอะไรผิดหรอเราถึงต้องเลิกกัน” พลถามขึ้น
“เออ คือ ฟ้า............” ฟ้าอึกอัก พยายามไม่ให้พลเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้
“เวลาพูดกับพี่ทำไมถึงไม่มองหน้าพี่ล่ะ” พลถามก่อนจะเอื้อมมือไปจับไหล่ให้เธอหันมา ก่อนที่จะเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้
“ฟ้า ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรฟ้า” พลถามอย่างอ่อนโยน
“พี่พลเลิกยุ่งกับฟ้าเถอะนะ ฟ้า ฟ้า ฟ้ามีคนใหม่!!!” ฟ้ากลั้นใจพูดออกไปทั้งๆที่ในใจแสนจะเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่อยากทรยศแพรวอีกเพราะแพรวเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอรักมาก
“ฟ้า” พลเรียกเสียงเบาหน้าสลดลง
“ฟ้าขอร้องนะคะพี่พล” ฟ้าเงยหน้ามองพลทั้งน้ำตา
“เอาล่ะพี่เข้าใจแล้ว ขอให้ฟ้ารู้ไว้อย่างหนึ่งว่าพี่รักฟ้ามาก” พลหน้าเศร้าก่อนจะเดินออกไป
“ฟ้าก็รักพี่พล” ฟ้าพูดกับตัวเองเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินไปอีกทาง ทั้ง 2 จากกันด้วยความเศร้า