เรื่องของมุมมืด

ลำดับตอนที่ #4 : บท 2 เด็กที่ถูกรังแก

บท 2 เด็กที่ถูกรังแก

ผมมักจะถูกรังแกบ่อยๆ ตั้งแต่เด็กๆ ที่โรงเรียนผมต้องถูกรับบทเป็นตัวตลกประจำห้องเรียนของผม
ถึงผมอยากจะไม่มาโรงเรียนแต่ผมก็ไม่สามารถจะทำได้เหมือนคนในห้องของผมคนหนึ่งที่ไม่มาโรงเรียนเลย ผมล่ะอิจฉาหมอนั้นจริงๆ

ผมสามารถที่จะทนกับการถูกรังแกได้ก็เพราะมีเธอ เธอเป็นคนที่ผมแอบชอบมานานมากแล้ว ผมไม่เคยกล้าที่
จะเข้าไปคุยกับเธอแม้แต่ครั้งเดียว เธอทั้งสวย ทั้งเก่ง ได้เป็นถึงหัวหน้าห้อง ได้รับความไว้ว่างใจจากพวกสวะทั้งหลาย ผมไม่กล้าเข้าไปคุยกับเธอ จนกะทั่งเย็นวันหนึ่ง

ผมกำลังรีบเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้านเพราะเริ่มเย็นแล้ว ขนาดที่กำลังเก็บของอยู่นั้นผมได้รู้สึก ว่ามีคนอยู่ตรงหน้าผม ผมจึงเงยหน้าขึ้น คนที่อยู่ตรงหน้าแทบไม่หน้าเชื่อ เธอคือหัวหน้าห้อง เธอยืมมองผมอยู่

"มะ มีอะไรหรือครับ"เธอมองผม
"ช่วยตามชั้นมาหน่อยได้รึเปล่าคะ" เธอพูดหน้าแดงๆ
เธอออกเดินนำผมไป ผมได้แต่เดินตามมาเงียบๆ จนมาถึงหน้าห้องวิทยาศาสตร์
เธอจึงเดินนำผมเข้าๆไปข้างใน ผมเดินตามเข้ามาเงียบๆ
ในห้องนั้นเป็นห้องวิทเก่าจึงเติมไปด้วยตู้เก็บของมากมายตามริมหน้าต่าง

เธอหันมาหาผม ผมจึงมองเธอตอบ เธอค่อยๆพูดขึ้น

"ชะ....ชั้นชอบเธอมาตั้งนานแล้ว ชั้นแอบมองเธอมาตลอดเลยเธอรู้รึเปล่า"......ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไมสิ่งที่ผมได้ ยินตอนนี่
ผมไม่ได้ฝันไปจริงๆใช่ไหม  หัวหน้าห้องคนนั้นมาสารภาพรักกับคนอย่างผม

"จะ...จริงรึเปล่าครับ"ผมไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

"คะ...ชั้นชอบเธอมานานมากแล้ว ไม่มีซักวันที่ชั้นจะไม่คิดถึงเธอ"
ผมดีใจ ดีใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต ผมรวบรวมความกล้าถึงสิ่งที่จะพูดแต่ไม่เคยกล้าผู้มาหหลายปี
ออกมา "ผมก็ชอบเธอเหมือนกัน ผมชอบเธอมาตลอด ไม่มีวันไหนที่ผมจะลืมเธอเลย ที่ผมสามารถทนกับชีวิต
เน่าๆนี่ได้ก็เพราะเธอเป็นแสงสว่างในชีวิตของผม ผมชอบเธอมากนะครับ " พูดออกไปแล้ว ผมพูดออกไปแล้ว

"ฮ่า ฮ่า อะไรของมันวะ พูดซะจริงจังเลย"

"คนอย่างมันมีหรือ ที่หัวหน้าห้องจะไปชอบคนอย่างมัน ไม่มองดูตัวเองเลย"

"ฮ่า ฮ่า แต่ชั้นว่ามันก็โรแมนติกดีนะ..."
 อะไร อะไร อะไร อะไร อะไร อะไร อะไร เสียงนี่มันมาจากไหน ผมมองดูไปรอบๆจึงได้รู้ว่าเสียงมันมาจาก
ในตู้เก็บของ ที่ตั้งอยู่ริมห้อง

"พวกนายออกมาได้แล้ว เขารู้ตัวแล้วล่ะคะ"
ผมมองหัวหน้าห้องด้วยความตกใจ อะไร รู้ตัวอะไร หมายวามว่ายังไง มีแต่คำถามเข้ามาเติมสมองผมไปหมด
หมายวามว่ายังไง หมายวามว่ายังไง หมายวามว่ายังไง

"อะไรวะ หมดสนุกเลย ก็เพราะแกน่ะพูดเสียงดังเกินไปมันเลยได้ยินเลย เห็นไม"

"อย่ามาโทษกันดิ ชั้นไม่ผิดนะโว้ย พวกแกก็พูดเสียงดังเหมือนกนแหละ"
พวกมัน 3 ตัวเปิดตู้เก็บของเก่าออกมา

"อยู่ตั้งนาน ร้อนก็ร้อนเหม็นก็เหม็น"
หมายวามว่ายังไงไอ้สวะ 3 ตัวนี่มันมาได้ยังไง ทำไมมันมาอยู่ที่นี่ หมายความว่ายังไง

"ฮ่าๆ ดูมันสิดูเหมือนมันจะยัง งง อยู่นะ หัวหน้าห้องบอกมันสิว่าเกิดอะไรขึ้น"
ผมมองไปที่หัวหน้าห้องอย่างงัว งง รอเธอพูด สีหน้าเธอลำบากใจเล็กน้อย

".....เมื่อกี้น่ะคะที่ชั้นพูดมาทั้งหมด.....ทุกอย่างเป็นเรื่องโกหกคะ"
ตอนเธอพูด เธอไม่มองแม้แต่หน้าผมเลยด้วยซ้ำ ผมได้แต่ยืน งง ทำอะไรไม่ถูก

"อะไรวะ มันยังไม่เข้าใจอีกรึไง ปัญญาอ่อนรึเปล่าวะ พูกง่ายๆก็คือเรื่องทั้งหมด แกถูกหลอกน่ะสิ พูดขนาดนี่เข้าใจรึยัง "
"หมายความว่าเรื่องทั้งหมดเมื่อกี้นี่ก็โกหกสินะครับ...."เสียงผมสั่น
"ก็อย่างที่บอก กะ......"
"ชั้นไม่ได้ถามแก!! " ผมตะโกนดังลั่นห้อง "ชั้นถามหัวหน้าห้อง...."
"อะไรของแก มาตะโกนใส่ชั้นอยากโดนมารึยังไงวะ...."
"เดี๋ยวก่อนคะ...... ชั้นจะคุยกับเขาเองคะ แล้วก็ของที่สัญญาเอาไว้ก็อยากลืมนะคะ"
"....... ได้รูปของหมอนั้นสินะเดี๋ยวพวกเราจัดการให้ ....ส่วนแกไอ้อ้วนรอดตัวไปนะแก......."
"มันหมายความว่ายังไง....."ผมกระแทกเสียงถามเธอ
"ก็อย่างที่เธอรู้ทุกสิ เป็นการโกหกคะ"เธอมองหน้าผม
"แล้วที่บอกว่าชอบผม โกหกสินะครับ...."
"คะ"
"แล้วที่บอกว่าแอบมองผมมาตลอดนั้นก็โกหกสินะครับ...."
"คะ"เธอมองผมสีหน้ายังไม่เปลี่ยนแปลง

บัดซบ   บัดซบ   บัดซบ  บัดซบที่สุด

"จริงๆแล้วชั้นไม่เคยชอบคุณเลยคะไม่เคยคิดจะมองด้วยซ้ำไปคนอย่างคุณมันก็แค่ผลงานที่ล้มเหลว
ที่ถูกสร้างขึ้นก็เท่านั้นคะ ไม่มีค่าแม้แต่จะมองด้วยซ้ำ คุณไม่คิดจะลองหันมามองตัวเองหรือคะ คิด
รึยังไงว่าคนอย่างชั้นจะไปชอบ คนอย่างคุณจริงๆ จะฝันก็ให้มันน้อยๆหน่อยก็ดีนะคะ ถ้าไม่มีข้อ
แลกเปลี่ยนชั้นก็ไม่คิดจะทำแบบนี่กับคนอย่างคุณหรอกคะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่คะ ยังไงก็ของให้
ช่วยลืมๆเรื่องเมื่อกี้ไปด้วนนะคะ....."

ทำไมคนที่ผมแอบชอบถึงได้เป็นผู้หญิงนิสัยแบบนี่ไปได้ ทำไมกัน ผมแทบไม่อยากเชื่อตัวเอง

"ยังไงก็แค่นี่นะคะ วันหลังถ้าบังเอิญเจอกันในห้องก็อย่ามาชวนคุยหรือมองชั้นนะคะมันหน้ารังเกียจคะ"
ผมได้แต่ยืนตะลึง ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนฟังเธอด่าผมอย่างมึน งง  ไอ้สวะพวกนั้นก็หัวเราะกันอย่างสะใจ
พอมารู้ตัวอีกที่ ทั้ง 4 คนก็ไม่อยู่ซะแล้ว โรงเรียนกลายเป็นตอนกลางคืนไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
 
เหลือผมเพียงคนเดียว

ผมรู้สึกเศร้าเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมได้แต่ร้องไห้กับการอกหักครั้งแรกของผม ผมเคยหลงรักผู้หญิงพันธุ์ไปได้ยังไงกัน
ผมไม่รู้ ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมชอบเธอที่ตรงไหน ผมไม่รู้ แต่ที่รู้คือผมชอบเธอ ชอบอย่างที่ไม่เคยชอบใครหน้าไหนได้
แต่ผมกลับได้รู้ความจริงว่าเธอนั้นมีนิสัยเลวร้ายเพียงใด ทำให้ผมรู้สึกอายที่หลงรักผู้หญิงอย่างเธอลงไปได้
จากการอับอาย เริ่มเปลี่ยนเป็นความแค้น นั้นสิผมเริ่มคิดได้ ผมว่าผมอยากแก้แค้นเธอจริงๆ.........