เรื่องของมุมมืด

ลำดับตอนที่ #3 : บท ฆาตกร

บท ฆาตกร

�� พ่อเลี้ยงผมเป็นคนขึ้เหล้า� ทุกๆวันเขาจะกลับมาจากที่ทำงานแล้วเริ่มตบตีพี่สาวผมทุกวัน ทั้งเตะทั้งต่อย พี่สาวผมไม่มีทางสู้ ได้แต่ยอมรับซะตากรรมให้มันกระทำได้ตามใจของมัน พอมันระบายอารมณ์ของกับพี่เสร็จมันจะหันมาตบตีผมทั้งที พี่มักจะคอยเอาตัวมาบังช่วยผมไว้ตลอด� พี่ยอมเจ็บตัวแทนผม มันทั้งทุบทั้งตีอย่างไม่ยั้งมือ หน้าของพี่ผมเติมไปด้วยรอยชำไปหมด

"พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว" พี่มักจะพูดกับผมทั้งน้ำตา

ถึงจะรู้ว่าพี่กำลังเศร้าแต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้อยู่ดี ผมเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆไม่มีกำลังพอที่จะทำอะไรได้เลย ผมได้แต่มองมันทำร้ายพี่ของผม ผมอยากจะทำอะไรซักอย่างแต่ ผมกลัว กลัวว่าจะโดนมันทำอย่างที่พี่ผมโดน ผมมันขึ้ขาด เกินกว่าจะลงมือช่วยพี่สาวของผม
ผมรู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรเพื่อพี่ผมได้ ไม่ชักอย่าง

พอผมอยู่มัธยมต้นพี่ผมก็อยู่มัธยมปลาย ไอ้สวะนั้นมันเห็นว่าพี่ของผมเริ่มสาวแล้วมันมักจะเรียกตัวพี่ของผมไปหามันที่ห้องนอนทุกเย็น
โดยที่แม่ผมก็รู้แต่ไม่ทำอะไรซักอย่าง ท่านได้แต่เหมอลอยมองดูทีวีที่ไม่มีสัญญา เหมือนกับวิญญาไม่อยู่กับร่างกายอีกต่อไป ท่านคงไม่อยากเจ็บตัวอีกแล้ว ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกเราอีกแล้ว เลยยกหน้าทีนี่มาให้พี่สาวของผมรับกรรมแทน

พี่ไม่สามารถขัดขืนมันได้ ได้แต่มองหน้าผมแล้ว ร้องไห้เบาๆกอดผมไปด้วย จนทั้งผมและพี่หลับไปทั้งน้ำตา

ทุกๆวันพอตกตอนเย็นมันจะเริ่มเรียกพี่ของผมเข้าไปในห้องของผม ครั้งนึงผมเดินไปเห็นพี่เดินออกจากห้องของมัน พี่ก้มหน้าก้มตา เนื้อตัวของพี่มีแค่ ผ้าเช็ดตัวเน่าๆของมันห่อหุมร่างกายกันจากอากาศที่หนาวจับใจ� มันก้มลงกระซิบพูดอะไรกับพี่ซักอย่างเบาๆที่ข้างหูของพี่ พี่น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ผมไม่อาจจะรู้ได้ว่ามันพูดอะไร ผมยืมมองภาพนั้นจนพี่สังเกตเห็นผม พี่ตกใจมากรีบวิ่งหนีเข้าไปในห้องของมันทั้งที มันมองหน้าผมแล้วยักคิวให้ผมด้วยความสะใจ ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมเด็กเกินกว่าจะเข้าใจว่ามันคืออะไร จนมันปิดประตูห้องเข้าไปกับพี่

ตกดึกผมกำลังหลับ ผมรู้สึกว่ามีอะไรบ้างอย่างอยูที่หลังผม ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น เสียงร้องไห้เบาๆดังขึ้น

"พี่ไม่อยากให้เธอเห็นพี่ในสภาพนั้น พี่ไม่อยาก " พี่ร้องไห้กอดผม

ผมไม่ตอบอะไรได้แต่เงียบเท่านั้น พี่กอดผมแน่นขึ้น

"พี่อยากตาย" เธอพูดขึ้น "แต่ไม่ได้ พี่เป็นห่วงเธอ ถ้าไม่มีพี่มันคงจะลงมือตบตีเธอแน่ๆ"

ถูกของพี่ตั้งแต่มันเรียกพี่ไปหามัน มันไม่เคยลงมือตบตีผมอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถึงผมจะเด็กแต่ผมก็รู้ว่าพี่เสียสละเพื่อผม ผมทั้งโมโห
ตัวเอง ทั้งโกรธมันที่ทำแบบนี่กับพี่ของผม ผมเจ็บใจ ผมคิดได้แล้ว ผมจะไม่ยอมให้พี่ของผมต้องทรมาณอีกแล้วผมจะทำให้พี่ของผมมีความสุข

"พี่ครับ"ผมพูดทั้งน้ำตา

ไม่มีเสียงของพี่ผมตอบกลับมา พี่คงจะนอนหลับไปทั้งน้ำตาไปแล้ว ผมหันไปมองหน้าของพี่ เธอมีรอยชำที่หน้าเติมไปหมด ที่แก้ม ที่หน้าผาก เป็นรอยเลือดจางๆ ผมเห็นแล้วรู้สึกเจ็บปวดแทนพี่ของผม ผมร้องไห้ออกมา น้ำตาจากความเศร้า ทำไมเรื่องแบบนี่ต้องเกิดขึ้นกับพี่ พี่ทำอะไรผิด� พี่ของผมจึงต้องมาโดนแบบนี่

"พี่ครับ พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ"ผมใช้มือลูบหน้าพี่เบาๆ ที่เติมไปด้วยรอยแผลจางๆ

"ผมจะฆ่ามันเอง !!!"