เรื่องของมุมมืด

ลำดับตอนที่ #2 : บท สโตกเกอร์ ความรักที่มากเกิน

ความรักที่มากเกิน

ความรักคือการให้ และความทุ่มเทสิ่งที่มีอยู่ทั้งหมดทั้งตัวและจิตใจให้กับคนที่เรารัก ชั้นยึด หลักการนี้มาตลอดว่าถ้าชั้นมีความ รักเมื่อใด ชั้นจะรักคนๆนั้นจนหมดทั้งหัวใจของชั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

ตั้งแต่เด็กชั้นมักจะมองหาแล้วตามหาความรักอยู่เสมอ แต่เป็นที่หน้าผิดหวังที่ชั้นไม่เคยเจอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
จนขั้นขึ้นมัธยมตัน ชั้นก็ยังไม่เลิกล้มความพยายามที่จะตามหาความรักอย่างที่ชั้นฝันไว้ แล้วในที่สุกชั้นก็เจอ
แต่ชั้นไม่สามารถรักษามันได้ จนสุดท้ายความรักนั้นก็จบลงไปเพราะตัวชั้นเอง ชั้นไม่สารารถโทษใครได้
นอกจากชั้นคนเดียว ที่ยังทุ่มเทความรักไม่พอ ให้ความรักกับเขาไม่เติมที่ จนในที่สุดต้องเสียเขาไป
ชั้นจึงตั้งเป้าไว้ว่าถ้าชั้นเจอความรัก อีกครั้งเมื่อใดชั้นจะทุ่มเททั้งชีวิตและจิตใจลงไปให้เติมที่ ที่สุดที่ชั้นจะสามารถได้

ชั้นคิดแบบนั้นตลอดจนถึง ม ปลาย จนได้เจอเขา เขาทั้งเก่ง ทั้งฉลาด ทั้งเท่ ไม่ว่ามองมุมไหนก็ดีไปซะหมด มีคนมาชอบเขามากมาย แต่ก็ยังไม่มีใครได้ใจของเขาไปครองเลยแม้แต่คนเดียว ชั้นเฝ้ามองเขาตลอดทั้งตอนเช้า กลางวัน เย็นหรือแม้แต่ตอนกลางคืนก็ตาม ชั้นยังคงเฝ้ามองเขาทุำกที่ ทุำกเวลา ชั้นทุ่มเททั้งกายและใจทั้งหมดที่ชั้นมีก็เพื่อเขาแค่คนเดียวเท่านั้น ช้นเฝ้ามอง เฝ้ามอง แล้วก็เฝ้ามอง เขาเรื่อยมา ชั้นจดทุกการกระทำของเขาใส่

ไดอารี่ในมือถือของชั้น ชั้นรู้ว่าเขามาโรงเรียนกี่โมงมาทางไหน กลับทางไหน หรือแม้แต่เขา
ทำอะไรระหว่างกลับบ้าน ชั้นเฝ้ามองทุกฝีก้าวของเขา ชั้นจับตามอง ทุกๆวันของเขา ชั้นมีความสุขที่ได้ทำสิ่งนี่ ได้เป็นส่วนหนึ่งของเขา ได้ทุ่มเทความรักให้เขา ชั้นพอใจที่ได้แค่มองเขา เท่านั้นชั้นก็พอใจ จนกระทั่ง มียัยนั้นเข้ามา !!

มันเป็นเย็นของบ่ายวันศุกย์ หลังเลิกเรียน ชั้นสังเกตว่าเขามีถ้าทางแปลกๆไปจากเดิม เขาออกจะห้องไปอย่างระมัดระวัง เห็นดังนันชั้นจึงค่อยๆแอบตามไปเหมือนเคย ชั้นตามเขาไปจนถึงหลังอาคารเรียนของห้องพละ เขายืนอยู่ที่นั้นคนเดียวสักพักก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา ยัยนั้น ท่าทางเขินอายหน้าแดงก่ำ เดินตรงมาที่เขา ชั้นรู้ได้ทันทีว่ามันคือการสารภาพรักชั้นแทบจะบ้าตายอยู่ตรงนั้น หัวก็คิดว่าถ้ายัยนั้นรับรักของเขา ขึ้นมาชั้นจะทำยังไง ชั้นกลัวๆๆๆๆ !!.......ไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แต่แอบยืนอยู่กับที่ ไม่ขยับไปไหน

"ขอโทษนะครับ......คือว่า"เขานั้นมองหน้ายัยนั้น  แล้วพูดว่า"....ผมชอบคุณมานานแล้วครับ "

ไม่ต้องสงสัยว่ามันคือการสารภาพรัก ชั้นโมโหๆๆๆๆชั้นจองเขาก่อนนะ ชั้นทุ่มเท ชั้นท่มเทไปทั้งกายและใจแล้วยั ยบ้านั้นจะมาตัดหน้าชั้นได้ยังไง...... ชั้นไม่ยอมๆๆๆๆๆ ไม่ยอมเด็ดขาด

ระหว่างชั้นกลั้นใจรอฟังคำตอบจากยัยนั้น ยัยผู้หญิงนั้นคงจะทนเขินไม่ไหวจึงรีบวิ่งหนีไปโดยไม่แม้แต่จะรอตอบคำถามของเขา

ชั้นถอนหายใจออกด้วยความโล่งใจอย่างที่สุด ยัยผู้หญิงบ้านั้น ยัยบ้า ยัยบ้าเพราะแก เพราะแกชั้นไม่ยอมยกเขาให้แกหรอกยะ

ชั้นคิดว่าถ้าเป็นตอนนี่ยังทัน คิดได้ดังนั้น ชั้นจึงรีบแอบวิ่งตามยัยนั้นไป........ชั้นต้องไปสั่งสอนยัยนั้นให้รู้สำนึกข้อหามาแย่งของๆชั้น........


กางเกงในของเขา ชั้นพกติดตัวตลอด ชั้นแอบขโมยมาตอนที่เขาต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อไปเข้าชั่วโมงพละ
ชั้นแอบขโมยมาจะตูล็อคเกอร์ของเขา แต่ตูมีกุญแจล็อคอยู่

"ไม่ต้องห่วงถึงจะล็อคไปก็ กันชั้นไม่ได้หรอกที่รัก" ชั้นพึมพำกับตัวเอง ไม่มีใครรู้เรื่องเขาดีเท่าชั้นอีกแล้วไม่มีจริงๆ
ชั้นรู้รหัสของเขา ชั้นสามารถจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาได้ ชั้นรู้ว่าเขาเข้านอนกี่โมง ชั้นรู้ว่าเขามีน้องสาวคนหนึ่ง ชั้นรู้ว่า บ้านเขาอยู่ไหนเพราะตกกลางคืนชั้นจะไปแอบมองเขาเป็นประจำทุกวัน ที่ๆเป็นฐานลับของชั้นพร้อมกล้องส่องทางไกล ที่ชั้นมี

"หัวหน้าห้อง แย่แล้วมีคนงัดตูล็อคเกอร์คนอื่นน่ะครับ ทำไงดี" รองหัวหน้าวิ่งมาหาชั้นด้วยความตื่นเต้น

"แย่จัง แล้วใครโดนขโมย อะไรไปบ้างรึเปล่าล่ะ"

"ไม่มีครับมีแต่...." รองหัวหน้าเรียกเขาเข้ามาหาชั้น เขาเดินมาหาชั้น ต้องยอมรับว่ารู้สึกตื่นเต้นมากที่ชั้นจะได้คุยกับเขา ในรอบหลายปี

"ครับ หัวหน้า "เขาเดินมาหาชั้นแล้วเริ่มพูดด้วยท่าทางเขินอาย "คือว่ามันก็ไม่มีอะไรหายมากหรอกครับ" เขาเอามือเกาหัวเบาๆ หน้าแดง

"เดี๋ยวสิ นายบอกว่ามีของหายไปอย่างหนึ่งไปใช่หรือไง" รองหัวหน้าถามเขา

เขามองรองหัวหน้าสลับกับชั้นไปมา เหมือนไม่กล้าพูด "มันก็ไม่มีอะไรมากหรือครับ.....ก็แค่กางเกงในผมหายไปเท่านั้นเองครับ" เขาหน้าแดง ก้มมองพื้นไม่มองหน้าชั้น "คะ...คือจริงๆผมอาจจะทำหายเองก็ได้ครับ ใครมันจะมาขโมยของพันธุ นี่จริงไหนครับ"

"ก็ถูกของนาย แต่นายมันเนื้อหอมนี่หน่าอาจจะมีโรคจิตบ้างคนเอาไปก็ได้.... ฮ่า ฮ่า" รองหัวหน้าพูดติดตลก

"มะ.......มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะ รองหัวหน้าพูดอะไรเนี่ย"ชั้นรีบพูดขัดทันที

"นั้นสินะครับ ...... ขอโทษที่ทำให้หัวหน้าห้องเสียเวลานะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ" พูดจบเขาก็รีบออกจากห้องไปทันที่

"ใครมันจะขโมยของพันธุ์นั้นไปนะครับ ถ้ามีใครเอาไปคนนั้นต้องเป็นไอ้โรคจิตมากๆแน่ๆ"

"หยุดพูดจะได้ไหมยะ!! "ชั้นตะโกนเสียงดัง แล้วเดินออกจากห้องทันที ได้ยินเสียงรองหัวหน้าห้องพูดพึมพำว่า
"เป็นอะไรของเขา"

ตอนนี้ชั้นมีสิ่งที่ต้องไปทำ สิ่งที่ชั้นวางแผนไว้ในใจ นั้นคือการกำจัดยัยตัวร้ายนั้น เมื่อวานชั้นแอบตามยัยนั้นไปถึงบ้าน ชั้นรู้ว่าบ้านมันอยู่ไหน แค่นี้ชั้นก็สามารถทำอะไรๆได้สะดวกขึ้นแล้ว ชั้นตรงไปที่ร้านสะดวกชื้อ เพื่อชื้อของที่จำเป็นสำหรับแผนการของชั้น