คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทที่ 1
บทนำ
ตึกสูง 7 ชั้น ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า สีขาวที่คาดว่าเคยฉาบอยู่บนพื้นผิวของตึกถูกกลืนกินไปด้วยคราบของตะไคร่น้ำจนทำให้พื้นผิวที่เคยขาวนวลกลายเป็นคราบหนักติดผนัง ประตูกระจกคร่ำครึเต็มไปด้วยฝุ่นเขรอะราวกับไม่มีผู้สนใจใยดีจะมาเช็ดถูให้สะอาดเปิดกว้างรอรับผู้มาใหม่
ฉันยืนมองสถาปัตยกรรมตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง อะไรกันเนี่ย แน่ใจนะว่านี่หอพักให้คนเช่า ทำไมจิตใต้สำนึกฉันมันบอกว่าคุ้นๆเหมือนตึกร้างในหนังสยองขวัญฆาตกรรมอำพรางที่น้องชายฉันมันชอบดูอย่างไงอย่างงั้นเลย T^T
“เมลินใช่ไหม”
“ว้าย” ฉันกระโดดเด้งตัวออกมาโดยสัญชาตญานหันไปมองต้นเสียงด้วยความตกใจ
“ชื่อเมลินรึเปล่า” หญิงสาวสูงวัยเจ้าของเสียงนั้นถามฉันขึ้นมาอีกครั้ง
“อ่ะ อ่อค่ะ ใช่ค่ะ ใช่” ฉันตอบพลางทำสีหน้าสงสัย เหตุไฉนใยป้านี่รู้จักชิ่อฉัน
“ฉันเป็นคนดูแลที่นี่ แม่เธอโทรมาบอกว่าเธอจะเข้ามาพักวันนี้” อ้อ ที่แท้แม่ฉันก็โทรมาก่อนแล้วนี่เอง
“ตามมา” ป้าที่บอกว่าตัวเองเป็นคนดูแลบอกฉันทำพลางสีหน้าเรียบเฉยแล้วเดินนำฉันเข้าไปข้างในแล้วเงียบสงัดไม้เอื้อนเอ่ยคำใดราวกับกลัวพิกุลจะร่วงจากปาก =_=
“สีประตูสวยดีเนอะป้า แหม่ สว่างไสวเจิดจ้ามาเลย คนดีไซน์นี่เก๋เนอะคิดได้ไง เหอะๆๆ ”
……………………”............................”
“เอ่อ ที่นี่นี่ เงียบดีจังเลยเนอะ สโง๊บบบ สงบ ”
……………………”……............................”
“อู้หูวววว ข้างหลังมีต้นไม้ด้วย วิวซ้วยยสวยค่ะ ดูนั่นสิคะ”
……………………”............................”
หลังจากที่ฉันพยายามชวนป้าแกคุยสัพเพเหระเพื่อหวังจะผูกมิตร กลับได้มาเพียงความเงียบสงัด ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายปลายทางที่ท่านเรียก =_= ก็ได้ เมลินจิมิทน L
“ติ๊ง” ฉันหันไปมองต้นเสียงนั้น แล้วพบว่ามันคือลิฟต์สีน่าจะเขียว ที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณป้าที่ยืนอยู่ข้างฉัน ให้ตายเถอะ ซื้อใหม่มั้ยคะป้า? แม่เจ้า ฉันล่ะเพลียจิต ตั้งแต่ตึก ลิฟต์ ยันคนดูแล นี่เจ้าของเขาต้องการจะอนุรักษ์ของเก่าหรือยังไงยะ แต่ละอย่าง อ๊ากกกกก !
“จะไปไหม” ป้าพิกุล (ฉันตั้งชื่อให้นางเองล่ะ L) ยืนนำอยู่ในลิฟต์แล้วเอ่ยถามฉันเหมือนจะกินหัว ฉันได้แต่ยืนมองลิฟต์ที่อยู่ตรงหน้าฉันแล้วกระพริบตาปริบๆทำใจสักครู่หนึ่งก่อนลากกระเป๋าแล้วเดินตามเข้าไป ประตูลิฟต์ปิดลงอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นไปยังชั้นบน
“เอ่อ ห้องหนูอยู่ชั้นไหนเหรอคะ” อันที่จริงฉันก็เห็นเลขที่ป้าแกกดว่ามันคือชั้น7 อ่ะนะ แต่ก็แค่อยากถามเพื่อความแน่ใจเผื่อแกจะกดผิดไรงี้ ชั้น 7 เลยนะนี่ฉันจะต้องเอาชีวิตมาฝากไว้กับลิฟต์ใกล้วัยเกษียนนี่เนี่ยนะ ให้ตายเถอะเมลินเอ๊ย ซวยๆๆๆ T^T
“ติ๊ง” ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออก ป้าพิกุลเดินนำฉันออกมาแล้วไปหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง
“นี่ห้องเธอ และนี่กุญแจ ห้ามเอารองเท้าและขยะวางไว้หน้าห้อง ถ้าแม่บ้านมาเจอ จะโดนปรับ ” ป้าแกพูดจบแล้วเดินจากไปไม่กลับย้อนมา เหลือเพียงฉันที่รับกุญแจมาแล้วยืนงงๆอยู่ครู่หนึ่ง ฉันหันไปมองประตูห้องสีฟ้าสดแล้วไขกุญแจเข้าไป ภายในห้องกว้างขวาง มีเฟอร์นิเจอร์เก่าๆทั้ง เตียงนอน ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง แต่ก็จัดว่าสะอาดสะอ้านใช้ได้ ดีกว่าสภาพตึกข้างนอกอยู่นะ
~~~จั๊กกิ้มก็คือจิ้งจก ส่วนต๊กโตก็คือตุ๊กแก โตมาจนแก่เพิ่งรู้ตุ๊กแกก็คิอต๊กโต~~~
“อัลโหลแม่”
“เป็นยังไงมั่งลูกถึงที่พักรึยัง”
“อ๋อ ถึงแล้วค่ะแม่ กำลังจะเอาของมาเก็บค่ะ”
“แล้วทีนี้จะอยู่ได้ไหมนี่ลูก แม่บอกให้เข้ามหาลัยในกรุงเทพก็ไม่ยอม รั้นจะไปแต่ต่างจังหวัดให้ได้เนี่ย แม่คิดถึงแย่เลยรู้ไหม”
“โหแม่ หนูอยู่กรุงเทพมาทั้งชีวิตแล้ว ขอเปลี่ยนบรรยากาศบ้างไรบ้าง แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูอยู่ได้สบายมาก” ถ้าไม่นับรวมลิฟต์วัยเกษียนนั่นอ่ะนะ
“จ้า แม่รู้ว่าลูกแม่เก่งอยู่แล้ว มีอะไรโทรหาแม่นะ”
“ค่า”
“จ้า รักลูกที่สุดนะ”
“ รักเหมือนกันค่ะ จุ้ปๆ” ฉันกดวางสายโทรศัพท์ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาเป็นพันกิโล ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฉันตัดสินใจถูกหรือเปล่าที่ห่างบ้านห่างครอบครัวมาเรียนไกลถึงที่นี่ แต่ฉันก็เชื่อนะว่ามันจะ ทำให้ฉันได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆที่ฉันไม่เคยเจอ ได้มองโลกในหลายๆแง่มุม และทำให้ฉันโตขึ้น ยังไงซะฉันก็ต้องอยู่ให้ได้ เมลินซะอย่างทำได้อยู่แล้ว เมลินไฟท์ติ้งงงงงงง !
ความคิดเห็น