นี่หรือ...ที่เรียกว่า"รัก"

ลำดับตอนที่ #3 : ตาบ้า!!!

ชั้นก็ยืนขำ อยู่เล็กๆ และมองเค้าเดินไป 
เหอะๆ อยากรู้นักว่าตอนที่ผู้ชายหน้าตาและท่าทางโหดๆ นั่ง(หรือยืน) กินไอติมรูปดอกไม้สีชมพูแล้วจะเป็นยังไงน้า....

(คนอื่นไม่รู้นะ แต่สำหรับคนนี้...คงจะน่ารักน่าดูเลย...อิอิ...)

“นี่ฟ้า ไปตั้งเสาเข็มเซเว่นมารึไงฮ่ะ รึว่าไปผลิตไอติมอยู่”  

จะใครอีกล่ะก็เสียงยัยเฟิร์นน่ะสิ(บ่นได้ทั้งวันเล้ยยย...เพื่อนคนนี้)

“ก็มาแล้วนี่ไงเจ้าคะคุณท่าน จะมัวบ่นไปใยเจ้าคะ”

แล้วไอติมมหาศาลที่ชั้นขนมา  ก็ดูเหมือนว่าจะทำให้เพื่อนคนนี้หยุดพูดได้บ้างพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วมันก็ลดจำนวนลงเรื่อยๆ พร้อมกับความเงียบของผู้ลิ้มรส

(ก็ไอติมนี่คะ...แถมร้อนๆอย่างนี้ โอ้ววว...ช่างมีความสุขอารัยอย่างนี้....)

ชั้นกะยัยเฟิร์นก็ใช้เวลาไปด้วยกัน พร้อมกับรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ....และชั้นก็มั่นใจนะว่าความสุขของเรามันไม่ได้ส่งเสียงดังให้ใครได้ยิน........

แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมาที่ชั้นนะ....

แต่...นั่นมันพี่ๆ โต๊ะเดิมที่ชั้นหันไปมองก่อนหน้สนี้นี่หว่า  ทุกคนก็นั่งอยู่เหมือนเดิมนะ แต่...ผู้ชายทรงผมเซอๆ ที่นั่งหันหลังให้ชั้นน่ะ ตอนนี้เค้ามองมาที่ชั้นน่ะสิ... ไปทำอะไรมาอีกล่ะเนี่ยยยย...พราวฟ้า

พราวฟ้าซ่ะอย่าง...จ้องมาก็จ้องกลับสิ่....เอ๊ะมองอะไรของเค้านะ
(ชักเริ่มหวั่น...)

เอ๊ะ...หน้าตาคุ้นๆแฮะ... แล้วชั้นก็เหลือบไปเห็นข้างๆ ตัวเค้ามีไอติมอันนั้น (ก็ไอติมรูปดอกไม้สีชมพูไงล่ะ...)

อ๋อออออ.....นึกออกแระ ก็พี่คนที่เดินชนชั้นมะกี๊ไงล่ะ (เห็นจังๆนี่น่ารักโคตร...)...(ว้าววววววววว.......อย่างกะเปิดตัวพระเอก นางเอกแน่ะ ....อิอิ)

เหอะๆ  เหมือนว่าพี่เค้าจะรู้ว่าชั้นจ้องกลับไป...เลยหลบหน้า
เบือนไปอีกทาง

แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะของเค้า....

“อ้าววว...จัดเสร็จรึยังจ๊ะเนี่ย......”

“เอ๊ะ...ของใครน่ะ น่ารักจัง แหะๆ แล้วทำไมวางไว้ล่ะ จะละลายหมดแล้วนะ”

“เออ ไอต้น  แกซื้อมาเหรอว่ะ แล้ววางไว้เพื่อ?” พี่ตี๋คนนึงพูดขึ้น

“ป่าวๆ บ้าสิว่ะ...อย่างกรูเนี่ยนะ...” เจ้าของชื่อตอกกลับ

“งั้นเอามา...เราจัดการเองล่ะ” จบด้วยพี่ผู้หญิงคนนั้น

ตาบร้า........นั่นมันของชั้นนะย่ะ ไร้มารยาทอย่างที่สุด
เอาของคนอื่น(ของชั้น)ไปแล้วไม่กินยังจะมีหน้าเอาไปให้คนอื่นต่ออีก....

เชอะ!!!!ยังจะหันมามองหน้ากันอีกแน่ะ....อะไรของนายอีตาบร้า...

พราวฟ้าคนนี้ชักเริ่มหมั่นไส้นายแระน้า.... “นายต้น”

(เหอะๆ เคืองเพราะไอติม...........ไร้สาระจิงจิ๊งงงง)

“ยัยฟ้า!!!!!!..........”

ว๊ายยยยยยยยยยยยย....อารัยกันเนี่ย   เพื่อนชั้น....เป็นอารัยของมัน

“อารัยกันเนี่ยยัยเฟิร์น อยู่ใกล้กันแค่นี้ เรียกซ่ะเสียงดังอย่างกะฟ้าผ่า”

“แล้วจะให้ชั้นทำไงล่ะ ชั้นเรียกแกตั้งแต่ ฟ้า....ไอ้ฟ้า....ยัยฟ้า....คุณฟ้า....

พราวฟ้า....คุณพราวฟ้า.......เรียกมาตั้งนานแล้ววววนะ ฟ้าแกเป็นอะไรไปเนี่ย...วันนี้แกดูจะเหม่อๆ มาตั้งแต่เช้าแล้วนะ” 
ดูสิ...ตอบกลับมาเป็นชุดเรยย

“เหอๆ ชั้นก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ไม่ได้มีอะไรมากมายซ่ะหน่อย แล้วเรียกซ่ะเสียงดังมีรัยรึป่าว...”

“ชั้นเห็นพี่โต๊ะโน้น...เค้ามองมาที่แกรว่ะรู้จักกันรึป่าวน่ะ...”

เอาอีกแระ..เพื่อนชั้น ยัยนี่...หูไวตาไวอีกแระ

“ป่าวนิ่ ฟ้าไม่เห็นจะรู้จักเค้าเลย  เห้ออออ....หิวแล้วล่ะ ไปหารัยกันเหอะ”

ชั้นชักเริ่มเกลียดขี้หน้าไอตาบ้า(นายต้น)โต๊ะข้างๆนี้แระ
เรยชวนยัยเฟิร์นลุกไป

“อ้าววว...นี่ยังนั่งอยู่อีกเหรอเนี่ย...นี่พี่เรียนจบไป 2 ตัวแระนะเนี่ย...”

จิงด้วย...ชั้นนั่งอยู่ตรงนั้นตั้งแต่พี่วัชเดินไปเรียน และตอนนี้ก็เรียนเสร็จแร้ววว..........เลยได้แต่ยิ้มตอบไปเจื๋อนๆ ชวนพี่แกรไปกินข้าวด้วยกันตามมารยาทและจากไป แต่พี่แกรไม่ไปด้วยอ่ะ...แล้วเห็นเดินแว้บๆไปทักทายคนโต๊ะนั้น

เชอะ!!รู้จักกันด้วยรืออเนี่ย...

ชั้นกะยัยเฟิร์นเดินมาถึงรถตอนแรกก็ยืนงงอยู่เล็กๆ ก็รถมันดันจอดเรียงเหมือนกันอยู่ 2 คันอ่ะ...แล้วชั้นก็ไม่คิดจะจำทะเบียนรถ(คันที่ยืมมา) ซ่ะด้วย...

เอาล่ะสิจำได้น่า…ว่าคันนี้แน่นอน

(คันที่จอดตรงหน้าชั้นเยื้องซ้ายนิดๆ...เหอะๆขวาร้าย ซ้ายดีนี่นา...อิอิ)

แน่ะ!!...แถมไขกุญแจได้อีกต่ะหาก ชัวร์แน่นอน....นึกแล้ววว

แล้วก็ตรงดิ่งไปเพื่อหาอารัยกินกัน....รู้สึกวันนี้จะเป็นอารัยที่อิ่มหนำสำราญมาก แถมเป็นช่วงต้นเดือนซ่ะด้วย...กระเป๋าหนัก อิอิ...เพิ่งกดตังค์มานี่นา...

กินกันอย่างที่เรียกกันว่า...ตะกระ โคตรๆ.....กินเข้าไปได้ไงก็ไม่รุอย่างกะไปตาย-อด ตาย-อยาก มาจากไหนแน่ะ....ซึ่งมันก็เป็นความจริงหลังจากที่ชั้นต้องทนกินเจ้าเส้นมหาปาลัยยยยย...(มาม่า)นั่นมานานแสนนานเหลือเกินแล้ววววว................

กิน(เรียกว่าสวาปาม...)ไปจนความเอร็ดอร่อยแปลงร่างเป็นความทรมาน....

ก็มีโทรศัพท์เข้า...อะไรกันเนี่ยย....โทรมาบ้าบออะไรกัน คนกำลังกินอยู่....

แถมเบอร์แปลกอีกต่ะหาก...ครัยกันเนี่ยยย!!!!

“สวัสดีค่ะ...”    รับโทรสับเสียงเพราะๆอย่างมารยาทงามมมม......

“เอออ...นี่อยู่ไหนเนี่ย!!!”    เสียงตอบกลับมาอย่างห้วนๆ......

“อารัยใครเนี่ย อยู่ดีๆมาถามว่าชั้นอยู่ไหน....”  แล้วนี่ชั้นไปถามยัยเฟิร์นเพื่อ?...

“นี่!!!...ถามว่าอยู่ไหนก็บอกมาสิ่...”

เสียงอย่างกะจะขู่ฆ่าชั้นแน่ะ...ชักกลัวนะเนี่ย...อึ้งไปพักนึง ฟังไอบ้านั่นพร่ำต่อ

“นี่!!!...รถน่ะขับเป็นอย่างเดียวรึไง...ฮ่ะ...”

“นี่นี่นี่!!!...ชั้นไปทำอะไรให้เนี่ย...อยู่ดีๆก็มาว่ากันเนี่ยฮ่ะ...”

ชั้นก็ไม่ได้ขับรถไปชนใครนี่นา อารัยกันอีกเนี่ย วันซวยอารัยยยของชั้นนนนนชักเริ่มหวั่นๆ....แระน้า.............อีตาบ้าที่ไหนเนี่ยยยย

“เล่นอะไรของนายเนี่ย....ไม่สนุกด้วยนะ...”  ตัดสายทิ้งซ่ะเรยยยย..

ชั้นชักเริ่มเซงแระนะ...เลยลุกจากโต๊ะเดินไปที่รถ ขับกลับไปถึงโรงเรียนแระล่ะ   ไปส่งยัยเฟิร์นเอาชี๊ทที่หอ แล้วชั้นจะไปคืนรถเจ้าของเค้า.....

.....เอ๊ะ!!!...เบอร์ตาบ้ามะกี๊อีกแระ....ชั้นรับสายแล้วเงียบ...

ตาบ้านั่นก็ยังไม่วางสายแฮะ....เล่นไม่เลิก ชั้นมะได้คุยนะ แระก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาด้วย

“มีอารัยจะคุยมั้ยคะเนี่ย....ถ้าว่างมากก็ไปหาหมอจิตซ่ะนะคะ...................

เงียบทำไมล่ะ!!!...คิดหนักขนาดนั้นเลยเหรอ ………………..

ชั้นว่ามันสร้างสรรค์กว่าที่คุณกำลังทำอยู่เยอะเลยนะคะ.........”

mom...ด่าซ่ะเลยยยย(แค่เล็กน้อย...นะเนี่ย...)

“นี่!!!....รถที่เอาไปน่ะ...กพ357 รึป่าว”            

เอ่อ...ชั้นมองที่รถ ใช่ กพ357 จิงด้วยยยย....แหะๆ คราวนี้ชั้นหวั่นจิงๆแระล่ะ

“ใช่ กพ357 แล้วไง...เกี่ยวอะไรกับนาย”  ไม่ได้ๆ พราวฟ้า...ต้องวางฟอร์ม

“เกี่ยวสิ่...ก็ที่คุณขับไปน่ะมันรถผมนะคร้าบบบบ ส่วนรถคุณน่ะจอดอยู่นี่...กรุณา!!!ขับรถของผมกลับมาด้วยนะคร้าบบบบบบ...”

ตายแร้นนนน....หน้าแตกสิ่เนี่ย ชั้นขับรถใครมาล่ะเนี่ยยยยย...แถมเจ้าของรถดูท่าทางจะโหดน่าดูเลยอ่ะ.....

พราวฟ้า หมดท่าเลยสิแกร......ชั้นขับรถไปถึงที่เดิมที่เอารถออกมา

แหะๆรถที่เหมือนกับคันที่ชั้นขับอยู่ก็จอดอยู่ที่เดิมมมมมม...........

แต่ที่ทำให้ชั้นอึ้งไปกว่านั้นคือ...อีตาบ้า(นายต้น)ยืนอยู่ข้างๆรถคันนั้นน่ะสิ่

อย่าบอกนะว่าเจ้าของรถคันนี้คือ...นายต้น(คนอารัยพูดจาซ่ะอย่างกะ....พูดดีๆก็ได้นี่นา...ถึงชั้นจะพูดบ้าๆกลับไปก็เหอะ ………

*พี่คนที่เดินชนชั้นแล้วขอโทดอย่างสุภาพคนนั้นไปไหนนะ*

ทำไมตอนนี้ชั้นเห็นแต่คนที่หน้าตาดุๆโหดๆ แถมมองหน้าชั้นอย่างกะว่า...จะล้วงใส้ ล้วงพุงชั้นออกมาได้ซ่ะยังไงยังงั้นน่ะ.......

(ชั้นยังไม่เอาความนายเรื่องไอติมเรยนะ.....งั้นสิ่ ก็มันไร้สาระนี่นา..)

เอาสิ่...ทำหน้าไม่ถูกเรยเนี่ยพราวฟ้า

ชั้นเดินตรงดิ่งไปหาตาบ้าตรงหน้า แล้ว...หยุด  

(ตาบ้านั่นจ้องหน้าชั้นอีกแล้ววว...
หวั่นไหวๆ .......................แต่ตอนนี้หน้าแตกมาแรงก่าค่ะ)

ชั้นเลยกลั้นใจพูดไป “ขอโทดนะคะพี่” 
ขอย้ำนะว่ากลั้นใจๆๆๆๆๆ เชอะๆๆ.............

พี่แกรยังจะจ้องหน้าชั้นอีกแน่ะ.......
(หน้าชั้น...คงเหมือนหน้าบุพการีพี่แกรมั้ง....)

แหะๆ....แต่พี่แกรหล่อดีนะ...เหอๆ

ชั้นก็ไม่รู้ว่าจะยืนอยู่ต่อไปเพื่อ?....เลยหันหลังกลับไป แล้วพี่แกรก็พูดขึ้น

“จะขับรถน่ะก็หัดดูป้ายซ่ะบ้างนะน้องงงง.....”

ตายแร้นนนนนนนนนนน...ชั้นโดนตาบ้าด่าเหรอเนี่ยยย...เชอะๆไม่สนๆ

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะคะ...ว่ากุญแจนี่ มันจะไปไขรถคนอื่นเค้าได้...”

เหอะๆหน้าแตกกกกกๆรีบไปดีกว่าเรา...

นางสาวพราวฟ้าหันไปยิ้มหวานให้ตาบ้านั่น....แล้วรีบจากไปโดยทันใด

แหะๆ....แล้วชั้นก็เข็ดไปอีกนานเรยยยย 

จำทะเบียนรถ(ทุกคันที่ยืมมา) ได้แม่นเร้ยยยยยยยย.......เหอๆ

แล้วที่ชั้นสงสัยคือ....ตาบ้านั่นเอาเบอร์ชั้นมาจากไหน

แต่ไม่นานก็มะต้องสงสัยอีกต่อไปเพราะ มีคนเดียวที่รู้เรื่องนี้คือ พี่วัชร.....เห้ออ

แต่ทำไมชั้นยังคิดถึงตาบ้านั่นอยู่ได้อีกนะ....เหอะๆ

รุสึกว่าชั้นจะเห็นแต่หน้านายแระเนี่ยยยย  (คงเกลียดขี้หน้านายมั้ง...!!!!)





นายต้นนนนนน.......................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


เป็นไปได้ไงเนี่ยยยยย.........