นี่หรือ...ที่เรียกว่า"รัก"

ลำดับตอนที่ #2 : ยัยเปิ่นฟ้า...

"เฮ้ย!!!วันนี้ต้องมีน้ำท่วมโลกแน่เลยว่ะ"

เสียงเพื่อนตัวดีของชั้นทักทายกันยามเช้า(แต่มันฟังดูแปลกๆนะเนี่ย...)

"อารัยของพวกแกรว่ะ"    เพื่อนอีกคนถามขึ้น

"อ้าว...ก้อวันนี้ยัยฟ้ามันมาโรงเรียนเช้าน่ะสิ"   
ดูดู้ดู....ดูมันกัดชั้นแต่เช้าเล้ยยย

"แกรก้อลองเข้าสายสิ่ว่ะ  วันนี้มีเรียนเจ๊โอโม่(ฉายาอาจารย์ที่ปรึกษาชั้นเอง...) คาบแรกนี่หว่า" ชั้นตอบมันกลับไป

อาจารย์ที่ปรึกษาชั้นน่ะเหรอ....โคตร ดุ เด็ด เผ็ด แสบ แถมกัดไม่ปล่อยอีกต่างหาก วันๆ จ้องแต่จะจับผิดเด็ก...เห้อ แถมตอนนี้ศิษย์สุดน่ารักอย่างชั้นก้อกำลังตกเป็นเป้าสายตาของแกอยู่ด้วย...............เห้อ!!!!

"นั่น....พูดถึงยังไม่ทันจบเลยว่ะ เจ๊แกเดินมานั่นแระ"  

"ไปนั่งที่ได้แระพวกแกรน่ะ"  ยัยเฟิร์นบ่น

จบวงสนทนาของชั้นและเพื่อนๆ ก่อนที่เจ๊โอโม่จะเดินเข้ามาในห้อง 

และแล้วเจ๊แกก้อมาหยุดตรงหน้าชั้น จ้องหน้าอยู่พักนึงพร้อมกับประโยคHot

 "นี่พราวฟ้า เดี๋ยวรอพบครูท้ายคาบด้วย"

เอาล่ะสิเนี่ย....ชั้นไปทำรัยให้ครัยเค้าเดือดร้อนล่ะ เปล่าซ่ะหน่อย  แต่ทำไงได้ล่ะก้อได้แต่พยักหน้าตอบรัยน่ะสิ....คาบนั้นทั้งคาบชั้นเลยไม่เป็นอันเรียนกัน.....เอาแต่นั่งคิดไปว่าทำอารัยผิดมาอีกล่ะเนี่ย....


และแล้วออดเปลี่ยนคาบเรียนก้อปลุกชั้นตื่นจากความคิดนั้น.....

"พราวฟ้า ครูมีบางอย่างอยากให้เธอดูน่ะ"   อาจารย์ที่ปรึกษาชั้นพูดขึ้น พร้อมกับสมุดบันทึกอารัยอีกเล่มหนึ่งที่ยื่นมาให้ชั้น

"ค่ะ ...จารย์"

ชั้นตอบกลับพร้อมกับหน้าตาปกติ(เฉยๆ ชาๆ) ของชั้น

แบบประเมินผลการเรียน นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3/1

นางสาวพราวฟ้า  ปรีดานันท์ 

ชั้น ม.1   ผลการเรียนเฉลี่ย 3.80

ชั้น ม.2   ผลการเรียนเฉลี่ย 3.66

ก่อนที่จารย์จะเดินออกไปและทิ้งชั้นไว้ตรงนั้น  ชั้นก้อได้ยินคำพูดจากจารย์ที่ยังก้องหูชั้นอยู่ตอนนี้.....

"เธอเปลี่ยนไปเยอะนะพราวฟ้า  ไม่ใช่แค่ผลการเรียนลดลงนะ 

ครูยังไปดูรายงานการเข้าแถวตอนเช้าชื่อเธอมีทุกช่องก้อจริงนะแต่ที่ครูลงไปดูน่ะ ไม่เคยเห็นเธอในแถวเลยนะ  และอีกหลายๆ เรื่องที่ครูไม่อยากพูดถึง  ครูหวังว่าเธอจะปรับปรุงตัวนะ"

เอ๋อสิว่ะเนี่ย........

"อารัยว่ะเนี่ย...ฟ้าก้อเป็นฟ้าสิว่ะ   ชั้นเปนของชั้นอย่างนี้ไม่ได้ทำอารัยให้ครัยเดือดร้อนซ่ะหน่อย ชั้นขอใช้ชีวิตให้มีความสุขในทางของชั้นดีกว่าว่ะ (เอ่อ....พ่อแม่คะ นู๋ทำเพื่อพ่อแม่ได้ดีที่สุดแล้วนะคะ.....นู๋ขอทำเพื่อตัวเองบ้าง...)"

"ยัยฟ้านั่งเหม่ออารัยของแกร  ไปลงไปเข้าแถวได้แล้ว"

แล้วเสียงยัยหนิงก้อเรียกชั้นลงไปเข้าแถว

(โรงเรียนชั้นเรียนก่อน 1 คาบ แล้วเข้าแถวน่ะ...)

"เฮ้ยแกร...วันนี้เลขว่าง 2 คาบว่ะจารย์ไม่มา  ขอกลับไปนอนก่อนแระกัน

เออเที่ยงครึ่งน่ะ พวกแระโทรปลุกชั้นด้วยล่ะ"

ไอเปรียวโพล่งมาด้วยท่าทีดีใจเปนอย่างยิ่ง เพราะมันจะได้กลับไปนอนสมใจ (อย่างนี้ทุกวัน)   แล้วไอผิง ยัยจ๋า ไอหวาน ก้อตามมันไปด้วย ทิ้งชั้นไว้กะยัยเฟิร์น 2 คน



(โรงเรียนชั้นเป็นโรงเรียนเปิดน่ะ เข้า-ออกได้ตลอดเวลา สบายยยยย......

แถมเป็นโรงเรียนที่ตั้งอยู่ในมหาวิทยาลัยซ่ะด้วย...เลยชุลมุนน่าดู.....)

"เอางัยดียัยเฟิร์น จะไปไหนกันดีล่ะเนี่ย"

ชั้นก้อแกล้งถามไปงั้นแหละ  เพราะรู้ว่ามันคงตอบกลับมาแบบเดิมๆที่เคยได้ยินคือ "แล้วแต่แกสิ่...ชั้นยังงัยก้อได้" ระดับไหนแล้วนี่ฟ้าซ่ะอย่างมีที่ไปอยู่แล้วว

(แต่ไอเรื่องใหญ่คือไม่มีรถน่ะสิ แล้วมันก้อเปนหน้าที่ของยัยเฟิร์น)

"งั้นแกรก้อ........."

ชั้นพูดยังไม่ทันจบดูเหมือนยัยเฟิร์นมันจะรู้หน้าที่ดีนะมันเลยลุกขึ้นไปโทรสับ  ก้อโทรหารุ่นพี่ขาประจำที่ไปยืมรถเค้ามาบ่อยๆน่ะแหละ
แต่วันนี้พี่แกรดันเรียนอยู่เลยไม่รับโทรสับ.....ซวยเร้ยยยยยยยย

คราวนี้คงไม่ได้ออกไปไหนแหง๋ๆ......แล้วชะตาก้อเข้าข้างชั้น.....มองขึ้นไปบนห้องเรียนพี่ ม.4  แหะๆ  พี่แกรหันมามองเราสองคน(คงแอบคิดว่าเราโดดเรียนกันอีกแระล่ะสิเนี่ย....) พร้อมยิ้มแกมหัวเราะเล็กๆ   ชั้นเลยได้รถพี่แกรมา....เหอะๆ คงเป็นกรรมของพี่เค้าสิเนี่ย......เอาเปนว่าจะเติมน้ำมันให้นะคะเพ่....

เย้ๆๆๆๆ.........แล้วชั้นกะยัยเฟิร์นก้อได้ไปขับรถเล่นกัน

แล้วเราก้อไปนั่งเล่นกันตรงโต๊ะหินอ่อนข้างๆ ตึกคณะมนุษฯ ของมหาลัย

เหมือนว่าจะมีแต่ชั้นกะยัยเฟิร์นนะที่ใส่ชุดนักเรียนมานั่งอยู่แถวนี้เนี่ย

และโต๊ะข้างๆ ก้อเปนพี่มหาลัย 2-3 คน กำลังวุ่นวายกับการจัดเรียง แยกกองเอกสารอะไรซักอย่าง คนนึงดูขาวตี๋ ขี้เล่นนั่งกินแรงเพื่อนอยู่  อีกคนผอมสูงเหมือนกำลังบ่นอะไรพึมพำๆอยู่นะ

................และอีกคนที่นั่งหันหลังให้ชั้นอยู่ ชั้นไม่เห็นหน้าแต่ทรงผมของเค้าดูเซอๆ ทำให้ชั้นนั่งยิ้มนึกจินตนาการหน้าตาเค้าอยู่ในใจ ดูเหมือนเค้ากำลังจริงจังอยู่กับการรับฟังคำบ่นของเพื่อนเค้าอยู่...

"เฮ้ยยยย.....ไอฟ้าเปนรัยของแกรว่ะ...หน้าชั้นอยู่นี่เว่ยยยย...มองไปทางไหนของแกรว่ะ...นั่งยิ้มอยู่ได้......." 

"เออแกร.....เจ๊โอโม่เรียกแกรไปคุยเรื่องไรเหรอว่ะ  เห็นเจ๊แกทำหน้าเครียดเชียว" 

ยัยเฟิร์นมันบ่นอารัยของมันเนี่ยยย.....(แต่ก้อเป็นความจริงอ่ะ)

"ช่างเหอะว่ะ.....เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ เจ๊แกเตื่อนว่าชั้นทำตัวเหลวไหลน่ะ

นี่ชั้นคงต้องตกเป็นเป้าสายตาเจ๊แกอีกนานเรยว่ะ 
เหอะน่าๆ ....ชั้นไม่เปนรัยหรอก"

"เฮ้อ!!!.ร้อนๆอย่างนี้....กินไอติมมั้ย รอเดี๋ยวนะ พราวฟ้าจัดให้"

ชั้นเลยตัดบทซ่ะ





ร้อนนนนนนน.......ร้อนนนนนนน...
ร้อนๆ อย่างนี้ซื้อไปเยอะๆ  เรยแระกันนะ

และแล้วเกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย ก้อร้านไม่มีถุงใส่ให้อ่ะดิ่ 
นางสาวพราวฟ้าเรยต้องเดินถือไอติมหลากสีสัน(น่ารักๆ มีทั้งรูปดอกไม้ ยานอวกาศ หมีน้อย และอื่นๆ) มาอย่างทุลักทุเล....

"ฟ้า...มาทำรัยแถวนี่เนี่ย"  พี่คนนึงทักทาย  ชั้นก้อหันกลับไป

"อ้าวพี่วัช  พอดีคาบว่างน่ะค่ะพี่  ฟ้าเลยมานั่งเล่นแถวนี้"

"เออ...ไปเหอะๆ พี่รีบไปเรียนน่ะ ไว้ค่อยคุยกัน "  จบประโยคบอกลา

แล้วชั้นก้อหันกลับไป

"พลั่ก!!!!!!!!!!!!!!!..." 



ชั้นไปชนใครเข้าเนี่ย  ตัวใหญ่จัง......ไอติมชั้นล่ะ.....ต๊ายยยยยแร้ววว


ไม่ผิดใช่มั้ยที่ชั้นจะสนใจไอติมของชั้นน่ะ(ก้อซื้อมาตั้งหลายอัน(งก)นี่นา) 

และแล้วก้อมีเสียงนึงดังขึ้นมา



 "ขอโทดคับ"



ประมาณว่ามนุษย์บนโลกใบนี้ยังมีคำพูดดีๆที่เข้าหูชั้นอยู่บ้าง
ฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย....



อุ๊ยตายว๊ายยยย...กรี๊สสสสส.....


ก็เจ้าของเสียงนั้นน่ะสิ่ เหมือนว่าเค้าจะ(หล่อ)จริงใจ(มีใครรึยัง)...




น้ำเสียงที่นุ่มนวลพร้อมกับรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าและท่าทางโหดๆ (ถึงจะดูโหดๆ แต่ก็น่ารัก...โคตร)

"เอ่อ....น้องซื้อไอติมไปขายต่อเหรอ"

อีตาบ้านี่.....มันแซวชั้นเหรออออ(เพิ่งจะชมอยู่มะกี๊นะเนี่ยย....)........


บ้าสิ่....แซวกันอย่างงี้ก็เขิลลลสิ่...ทำรัยได้ล่ะ แถมพี่แกยังยิ้มอยู่ได้
โคตรรน่ารักเรย รู้ตัวป่าว.....

"คงงั้นมั้งคะ สนใจมั้ยล่ะคะพี่"  ชั้นตอกกลับไป

พี่แกก้อยังคงขำ...ขำอารัยนักหนาเนี่ย.......
และก็หยิบไอติมที่อยู่บนพื้นยื่นส่งมาให้ชั้น จากนั้นก็ลุกขึ้น

ก่อนจะเดินไปก้อหันกลับมาพร้อมไอติมอันหนี่ง...

"อันนี้...พี่ขอนะ"  เป็นคำพูดที่ออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะขำๆ

ชั้นเลยส่งยิ้มให้ พร้อมหัวเราะเล็กๆ  ....

(เหอะๆ..ก้อไอติมที่หยิบไปน่ะ....มันเป็นรูปดอกไม้สีชมพูซ่ะน่ารักเลยนิ่..)