รักนี้(ไม่)มีผี [ Taokacha ]

ข้อมูลเบื้องต้น

แหมๆนี่ก็เรื่องที่3แล้วสินะแบบว่ายังไร้แก่นสารเหมือนเดิมT^T

แต่ไรเตอร์ก็จะพยายามแต่งให้ดีขึ้นนะคะ

วันนี้ไรเตอร์ไปส่งยายที่รพ.ประจำจังหวัดคนเยอะมากกกกกก

ระหว่ารอไอเดียที่จะเขียนฟิคก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมา อาจจะเอามาลงที่เด็กดีเร็วๆนะแหละค่ะ

(อาจจะนะคะอย่าหวังอะไรมากกับไรเตอร์เลยT^T)

เนื้อเรื่อง

คุณเคยเล่นเกมพระราชาไหม?

เอาเถอะผมเชื่อว่าร้อยทั้งร้อยถ้าไม่เคยเล่นก็ต้องแค่ได้ยินมาบ้างล่ะน่า เรื่องน่าปวดหัวของผมมันเกิดขึ้นมา

เพราะไอ้เกมที่เอ่อ…ปัญญาอ่อนหรือไม่ก็ผิดที่ผมงี่เง่าและบ้าจี้ไปทำตามคำสั่งของพระราชา อย่างต้น (แต่ผมชักอยากจะ

เรียกต้นว่าราชินีมากกว่า) และคำสั่งของต้นนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำนั่นก็คือ…เข้าไปในบ้านร้างท้ายซอยและไป

ถ่ายรูปในบ้านหลังนั่นหึๆและผมไม่อยากจะสารภาพสักเท่าไหร่หรอกนะว่าผมกลัวผี!!!!T^T

และคืนนี้เป็นคืนที่ผมต้องเข้าไปในบ้านหลังนั่นผมชักป๊อดแล้วนะจะไม่ทำก็ไม่ได้เพราะศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายมัน

ค้ำคอ

“พี่คชาไม่ไหวก็ไม่ต้องทำนะแค่ต้องใส่ชุดนักเรียนหญิงไปโรงเรียนแค่วันเดียวเอง พี่หน้าเหมือนผู้หญิงใส่ไปไม่น่า

เกลียดหรอก”

ไอ้เฟรมน้องรักของพี่ได้ข่าวมึงเป็นคนยุให้ต้นสั่งให้กุทำแบบนี้ไม่ใช่เรอะ!!!

“เอาน่าๆคชาไม่ทำก็ไม่มีใครว่าแค่ชุดนักเรียนหญิงเองโฮะๆ”

ต้นหัวเราะเสียงแปลกๆทำเอาผมขนลุกซู่นี่ขนาดยังไม่ได้เข้าไปในบ้านนะ

“ไว้เจอกันพรุ่งนี้เช้านะคชา”

เจมส์ยิ้มให้ผมก่อนจะยกไฟฉายมาส่องที่หน้าตัวเองช่างเป็นการให้กำลังใจที่ดีมากเลยเพื่อน ทำเอาผมไม่

อยากจะเข้าไปในบ้านหลังนั่นและผมก็ไม่อยากใส่ชุดนร.หญิงไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้เช้าหรอกนะ

หลังจากที่ทุกคนทิ้งผมไว้คนเดินผมก็ตัดสินใจเดิน……กลับบ้านเพื่อไปนอนต่อซะที่ไหร่กันเล่า!!!ผมกลืนน้ำลาย

ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านหลังนั่น “บ้านเพียงพอ” เอ่อ…ถ้าให้เดานี่เป็นชื่อบ้านใช่ไหม (มันคงเป็นชื่อดอกไม้ล่ะมั้งคชาเอ้ย!)

“นายมาทำอะไรที่นี่”

เสียงเย็นๆดังขึ้นข้างหลังผมทันทีที่ก้าวเข้ามาบ้าน่าในบ้านนี้มีแคผมคนเดียวเองนะยะ..อย่าบอกนะว่าเป็นผี

“อย่าทำอะไรผมเลยนะคุณผี ไว้วันพรุ่งนี้จะทำบุญไปให้อยากกินอะไรบอกมาเลยตอนนี้ขอแค่ถ่ายรูปในบ้านนี้

เฉยๆผมไม่อยากใส่กระโปรงไปโรงเรียน  ”

ผมหลับตาปี๋และพนมมือและสวดมนต์ร้อยแปดบทเท่าที่ตัวเองรู้จักโฮ่ๆอย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยน้า

“นายเป็นบ้าอะไรน่ะ จู่ๆก็มายกมือไหว้ฉัน โอเคก็พอรู้ตัวนะว่าฉันมันเป็นคนน่าตาดี (เกี่ยว?)แต่ช่วยลืมตาก่อน

ได้ไหม”

ผมค่อยๆหรี่ตาขึ้นมองข้างหน้าก่อนจะแหกปากลั่นออกมาก็….ข้างหน้าผมมันว่างเปล่าน่ะสิT^T

“ฉันจะดีใจมากถานายฉลาดมากกว่านี้ฉันอยู่ข้างลัง”

น้ำเสียงเย็นๆดังขึ้นเนิบนาบผมจึงหันไปมองข้างหลังก็พบกับผู้ชาย!!!

แล้วผมจะตกใจทำไมล่ะ

“นายมาทำไม”

ร่างสูงบวกกับผิวขาวๆของเขาทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าเขาเป็นผี เร็วกินกกว่าที่สมองจะออกคำสั่งผมก็เอานิ่ว

ไปจิ้มๆที่แขนเขาเออจับได้เว้ยเฮ้ย แสดงว่าเป็นคนเย้!แต่ทำไมเขาถึงจ้องผมแบบนั่นล่ะ?

“ฉันชื่อเต๋านายเป็นใคร”

“ผมชื่อคชา เต๋าใช่ไหมช่วยผมอย่างหนึ่งสิ”

แล้วผมก็เริ่มต้นเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง

“สรุปแล้วนายอยากให้ฉันช่วยว่างั้น แล้วฉันจะได้อะไรล่ะ”

ผมพยักหน้าให้เขาที่ขมวดคิ้วและเดินมาเชยคางผมให้มองเขาทำไมรู้สึกเย็นๆนะ?ช่างเถอะแต่เขาจะสูงไปไหน

กันเงยหน้ามองทีผมรู้สึกปวดคอชะมัด

               “แหะๆก็ประมาณนั่นแหละนายเอ่อ…เต๋าพอรู้จักห้องนอนของลูกชายบ้านพอเพียงไหมอ่ะ”

               “รู้จักสิจะไปถ่ายรูปที่ห้องนั้นเหรอ”

               เต๋ายิ้มก่อนจะเดินนำผมขึ้นไปชั้นบน เท่านั้นแหละผมแทบกรี๊ดแตกมีหนูเป็นร้อยๆตัววิ่งกรูกันมาหาพวกเราแต่

สักพักมาก็ไปทางอื่น

“มันไปแล้วชาจะเดินต่อไปกับเต๋าไหม”

“อื้อ”

ผมพยักหน้าก่อนจะดึงชายเสื้อเต๋าที่หันมามองอย่างแปลกใจ

“ขอจับไว้ก่อนสักพักได้ไหม”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”

เต๋ายิ้มบางๆก่อนจะเดินนำผมไปต่อเรื่อยๆ

“เต๋ารู้จักบ้านหลังนี้ดีจังนะ”

“แล้วถ้าเต๋าบอกว่าเคยอยู่ในบ้านหลังนี้มาก่อนจะเชื่อไหมล่ะ เอ้า! ถึงแล้วเข้ามาสิ”

เต๋าเปิดประตูห้องให้ ผมกระชับกล้องในมือแน่นก่อนจะถ่ายรูปไปเรื่อยๆผมว่าผมอยู่กับเต๋าแล้วผมสบายใจนะผม

ไม่กลัวแม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยกเว้นผีมันจะโผล่มา(อุตส่าห์จะซึ้งแล้วเชียว)

               “เต๋ากับคชาเคยเจอกันมาก่อนไหม”

               ผมยกกล้องถ่ายรูปไปทางเต๋าก่อนจะกดชัดเตอร์

               “ถ้าคชาคิดว่าเคยเจอก็เจอถ้าไม่เคยเจอก็ไม่เคยเจอ เต๋าว่าเรากลับกันเถอะ”

               ขากลับลงไปเต๋าเดินเร็วมากให้ตายสิผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยเหมือนเต๋าจะโกรธผมเพราะเขาไม่คุยกับ

ผมเลย ผมรู้สึกมองไม่เห็นทางข้างหน้าเพราะมันมีน้ำใสๆไหลมาบังภาพเบื้องหน้าผมจนพล่ามัว แล้วผมจะร้องไห้ทำไมล่ะ

เนี้ยไม่เข้าใจตัวเองเลย

“ฮึกเต๋าโกรธชาเหรอ”

ร่างสูงขมวดคิ้วก่อนจะรั้งผมไปกอดแม้อ้อมกอดของเต๋าจะเย็นชืดแต่ผมก็รู้สึกอบอุ่นไม่เลวทีเดียว

“เต๋าไม่เคยโกรธชาสักนิด ขอโทษที่เดินเร็วไปเต๋าว่าชากลับบ้านเถอะเดี๋ยวจะเดินไปส่ง”

ระหว่างทางมีแต่ความเงียบและเสียงสะอื้นของผมแล้วผมจะร้องไห้ทำไมเนี้ย ทำตัวเป็นนางเอกนิยายงี่เง่าไปได้

ผมปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะยิ้มให้เต๋า

“เต๋ากับชาจะเจออีกไหม”

“แน่นอนถ้าชาต้องการ เราจะได้เจอกันทุกวันเลยเต๋าจะคอยอยู่ที่บ้านหลังนี้”

จากวันนั้นทุกๆคืนผมกับเต๋าเราก็นัดพบกันเรื่อยๆบางครั้งผมก็แอบคิดว่าผมแอบสามีเอ้ย!ภรรยามาพบชู้ฮ่าๆคิด

ได้ไง ผมกับเต๋าเราคุยกันในทุกๆเรื่องและผมก็เริ่มที่จะเปิดรับเต๋าเข้ามาอยู่ในใจ

จนวันหนึ่ง…..

“ชาเต๋าอาจจะมาที่นี่ได้เป็นวันสุดท้ายแล้วนะ”

“ทำไมล่ะเต๋า”

“อีกไม่นานจะมีคนมารับเต๋าเราคงจะไม่เจอกันอีกแล้วละ”

เต๋ายิ้มเศร้าๆให้ผม ผมรู้สึกหวิวๆราวกับจะสูญเสียอะไรบางอย่าไปในใจของผมรูสึกปวดเหมือนมีมือล่องหนมา

บีบหัวใจอย่ารุนแรง(น้ำเน่าไปไหม)

“อย่าพูดอย่างงั้นสิเต๋าชารู้สึกไม่ดีเลย”

“ครับๆเต๋าจะไม่พูดแล้วป่ะกลับบ้านเถอะ ดึกแล้วเดี๋ยวเต๋าจะไปส่ง”

คืนนี้ก็เหมือนกับทุกคืนที่ผ่านมาผมกับเต๋าเราจับมือกับไปจนถึงหน้าบ้านผม

“ชาเต๋าขอจูบได้ไหม”

ผมไม่รู้ว่ามันเป็นมนต์วิเศษณ์หรืออะไรก็ตามแต่ ผมพยักหน้าให้เต๋าและหลับตาพริ้มรอคอยจูบของคนตรงหน้า

ริมฝีปากเย็นๆแตะเข้ากับริมฝีปากของผมเบาๆแค่แตะไว้ไม่มีการล่วงเกินใดๆแต่ผมกลับรู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนผม

เริ่มรู้สึกว่าผมตกหลุมรักเขา

ผมลืมตาขึ้นช้าๆเมื่อถอนริมฝีปากออกไป

“ฝันดีนะคชา”

เป็นคำพูดสุดท้ายของวันนี้ที่เต๋าบอกกับผมก่อนจะเดินหายลับไปในเงามืด……………

หลายวันต่อมาผมไปโรงเรียนตามปกติแน่นอนว่าต้นเป็นคนแรกที่เดินมาทวงรูปกับผม

“โห่ ง่ายไปไหมคชา แล้วเจอผีมั้งรึเปล่าเนี้ย”

“ไม่เจอ เจอแค่ผู้ชายที่อยู่แถวๆนั่นก็เลยให้เขาขึ้นไปเป็นเพื่อน”

“โชคดีนะเนี้ยพี่คชา แล้วไหนรูป”

ผมหยิบรูปที่ล้างเรียบร้อยให้เฟรมกับเจมส์ที่แย่งกันดู

“รูปนี้เราว่าแปลกๆนะ”

เจมส์ยื่นรูปที่ผมมั่นใจว่าเป็นรูปสุดท้ายที่ผมถ่ายเพราะรูนั่นผมตั้งใจจะถ่ายเต๋าแต่รูปที่ว่ากลับเป็นสีแปลกๆและดู

บิดเบี้ยวพิกล

               “อาจจะผิดพลาดตอนล้างฟิลม์ล่ะมั้ง”

               ต้นพูดหลังจากที่เอารูปไปจ้องนานสองนาน

               “หรือไม่ก็รูปถ่ายติดวิญญาณ”

               ป้าบ!!!!

               ต้นกับเฟรมพร้อมใจกันเอารูปถ่ายทุกใบมาฟาดหัวเจมส์ที่บ่นงุ้งงิง

เย็นวันนั้นผมไปที่ที่เราสองคนนัดเจอกันอีกครั้งแต่ก็ไม่เจอแม้กระทั้งเงาของเต๋า ไม่เป็นไรน่าวันนี้เต๋าอาจจะไม่

ว่างพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ผมปลอบใจตัวเอง วันเวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกินสำหรับคนที่รอคอยอย่างผม

จาก1วันเป็น1สัปดาห์

จาก1สัปดาห์เป็น1เดือน

จาก1เดือนเป็น1ปี

               แต่ผมก็ยังรอ รอวันที่เต๋าจะกลับมาหาผมอีกครั้ง

แต่ผมก็เริ่มเหนื่อยและท้อกับการรอคอยอย่างไร้ความหวัง วันพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะมารอเต๋าหรือจะ

กลับมาหลอกตัวเองให้รอเต๋าเหมือนที่ผ่านมาดี?

               “คชาทำไมช่วงนี้ดูผอมจัง ป่วยหรือเปล่า”

               ต้นถามผมในคาบโฮมรูม ผมได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนแรงตอบกลับไปเมื่อคืนผมไปรอเต๋าจนเกือบเช้าแต่ก็ไม่เห็น

แม้แต่วี่แววผมกลัวมาตลอดว่าสิ่งที่ผมคิดวันจะเป็นจริง ผมกลัวที่จะต้องยอมรับมันก่อนที่ผมจะถ่ายรูปบ้านหลังนั้นใน

ห้องนอนที่เต๋าพาผมเข้าไปผมเห็นรูปของเต๋าในห้องนั้น ผมกลัวมาตลอดกลัวว่าสักวันความจริงมันจะกลับมาทำร้ายผม

เหมือนอย่างตอนนี้

               “เอ้า! เงียบๆกันหน่อยสิพวกเธออยู่ ม.6แล้วนะทำตัวเป็นเด็กๆไปได้วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาจาก

อเมริกามาแนะนำ เข้ามาสิจ้ะ”

               ผมเห็นต้นแอบเบ้ปากเล็กน้อยเป็นผมผมก็ทำทีพูดกับพวกผมเนี้ยเสียงโหดเชียว แสดงไอ้คนที่ย้ายมานี่ต้องหล่อ

แน่ๆเจ้แกถึงแอ๊บเสียงหวานเรียกเนี้ยขอดูหน้าหน่อยเหอะ ผมเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะและต้องผงะ

               “สวัสดีครับผมชื่อ………อัตตพงษ์ อัตตกิจกุล หรือจะเรียกอ้นก็ได้ครับ”

               ผมกรอกตามองเพดานห้องเรียนเพิ่งรู้นะว่ารสนิยม อจ.เป็นแบบนี้     

“อ้าวอีกคนไปไหนล่ะจ๊ะ”

แหม!รอยยิ้มของอจ.ช่างชวนให้รู้สึกหวาดกลัวและสยดสยองเป็นที่สุด

               “ขอโทษครับมาช้าไปหน่อยผมหลงทางแฮ่กๆ ผมชื่อเศรษฐพงษ์ เพียงแฮ่กๆพอ หรือจะเรียก”

“เต๋า!!!!!!!!!!!!!!”

อุ๊บ!ลืมตัวไปหน่อยผมตะโกนลั่นห้องก่อนจะรีบนั่งลงเมื่อมีสายตาของคนทั้งห้องมองไปด้วยความสงสัย

               “ครับเรียกผมว่าเต๋าก็ได้”

“คชารู้จักเหรอ?”

ต้นกระซิบกับผมระหว่างที่เต๋ากับอ้นแนะนำตัว

“อื้อ รู้จักสิรักแรกของคชาเลยล่ะ”

ผมไม่รู้ว่าหลังจกที่ผมพุดจบสีหน้าของต้นจะเป็นยังไงเพราะสายตาของผมจับจ้องไปที่เต๋าเขาส่งยิ้มน้อยๆมาให้

ผม แน่นอนว่ารอยยิ้มของเต๋ายังดูอบอุ่นเหมือนเดิม

               เย็นวันนั้นผมกับเต๋าเดินกลับบ้านพร้อมกันอารมณ์หนังญี่ปุ่นอ่ะ มันจะดีมากถ้าเราไม่ต้องไปต่อรถเมย์และยืน

เป็นปลากระป๋องในรถ ร้อนก็ร้อน เหม็นตลบอบอวนราวกับน้ำหอมกลิ่นเหงื่อบลอสซั่ม

               “เต๋าหลังจากวันนั้นเต๋าหายไปไหนมา?”

               ผมพุดเปิดประเด็นหลังจากที่เราทั้งคู่ลงมาจากรถเมย์สายมรณะ

               “เต๋าไปต่างประเทศน่ะไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ เต๋าไม่อยากให้ชารอ”

               “แต่ชาก็รอเต๋าทุกคืนหลังจากวันนั้นเฮ้อ นึกว่าจะไม่ได้เจอวะแล้ว”

               ผมแกล้งถอดหายใจ

               “เฮ้อ เต๋าว่าแล้วว่าคชาต้องรอ”

               แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าผมจะไม่ค่อยรู้สึกผิดอะไรเท่าไหร่นะ

               “ชายอมแพ้เต๋าเลย อ่านใจเต๋าไม่ออกซักทีแรกๆชานึกว่าเต๋าป็นผีซะอีก”

               “ผี? ทำไมคิดอย่างงั้นล่ะ”

               “เต๋ามาเจอคชาเฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้น ตัวก็เย็นๆเหมือนผีที่สำคัญเลยนะชาเห็นรูปเต๋าที่ห้องนอนในบ้านร้าง

นั่นด้วย”

               “แปลกตรงไหนที่บ้านพอเพียงเป็นบ้านของครอบครัวเต๋านี่แค่ปล่อยทิ้งไว้แค่5ปีก็ถูกลือว่าเป็นบ้านผีสิงไอ้ที่ตัว

เย็นๆนะเต๋าแพ้อากาศออกมาได้เฉพาะตอนกลางคืน ส่วนที่ไปต่างประเทศก็เพราะรักษาโรคนี้ให้หายไง”

               งั้น....แสดงว่าผมคิดไปเองใช่ไหมเนี้ย

               “ถึงอย่างงั้นก็เถอะชาชักไม่เข้าใจแล้วนะว่าเต๋าคิดอะไรอยู่”

               “แล้วชาคิดว่าเต๋าคิดอะไรล่ะ?”

               คิดว่าเต๋าชอบชานะสิ ไอ้บ้า!

               “คิดว่า...อะไรไม่รู้ลืมไปแล้ว”

               “อ้าวลืมไปแล้วเหรอ ไอ้เราก็อุตส่าห์รีบมาฟังคำตอบ”

               “เฮอะ! ก็แค่อุตส่าห์”

               ผมแลเต๋าด้วยหางตาก่อนจะเดินหนี

               “ครับๆเต๋าพูดก่อนก็ได้เต๋าเห็นว่าเป็นคชานะเนี้ยถึงยอม”

               “ยอมแล้วไง รักกันรึเปล่าล่ะ”

               “รักสิครับแฟนเต๋าทั้งคน”

               “ชาเป็นแฟนเต๋าตอนไหนกัน”

“อ้าวไม่อย่าเป็นเหรอ?”

“ใครว่า ชาเป็นแฟนตั้งแต่วันนั้นแล้ว”

“แฟนใครว่ะใจง่ายจัง”

เต๋าวาดแขนมาโอบผมที่เบี่ยงตัวหนี     

“ไม่รู้สิเลิกกับมันแล้ว”

“โธ่ไม่เอานะชาเต๋าแค่ล้อเล่นเอง รักหรอกจึงหยอกเล่น”

“ไม่รู้ล่ะไม่สน”

ผมแลบลิ้นก่อนจะเดินหนีโดยซ่อนใบหน้าเปื้อนยิ้มเอาไว้ เต๋าเอ๋อขอชาเล่นตัวหน่อยนะแล้วเราค่อยเป็นแฟนกัน

               คือว่า..................ครีบปลาไหมอ่ะ>///////<
 

แวบมาลงนิยายอีกแล้วแม้คอมเม้นต์ไม่ค่อยมากเท่าไหร่ก็ตาม555

ฟิคนี้เป็นฟิคที่3แล้วนะยังเป็นเต๋าคชาเหมือนเดิมค่ะ พอดีพี่สาวไรเตอร์ลองมาอ่านฟิคที่ไรเตอร์เตอร์แต่งพี่สาว

บอกมาว่ามันรู้สึกแปลกๆที่ต้องมาอ่านฟิคที่น้องสาวขอตัวเองแต่งบางทีก็พิมพ์ผิด เว้นวรรคไม่ถูก อ่านไม่ค่อยเข้าใจ ภาษา

ไม่สวย555

ดังนั้นไรเตอร์อยากจะรบกวนถามวิธีรีไรท์เพื่อจะได้นำไปแก้ไขฟิคที่เคยแต่งไว้ค่ะ ใครรู้แล้วช่วยบอกวิธีหน่อยนะคะ