คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10
...ให้แก่คนที่เขารักฟัง
ชเวซีวอนฉีกยิ้มทั้งน้ำตา คนในอ้อมกอดคงจะไม่มีทางได้เห็นน้ำตาเขาอีกครั้ง เขาเผลอร้องไห้ต่อหน้าฮีชอลไปแล้วหนึ่งครั้งเพราะความดีใจ มันคงจะไม่มีอีกแล้วหละวันที่เขาจะแสดงความอ่อนแอให้คนที่รักเห็น
ทั้งๆที่เขาบอกตัวเองอย่างนี้ทุกครั้ง
แต่คราวนี้เพียงแค่ได้ยินประโยคบอกรักที่ไม่ได้ยินมาเสียนาน
น้ำตาก็ทะลักไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ความเข้มแข็งที่ก่อตัวเอาไว้พังทลายลงเพียงแค่ประโยคๆเดียวที่ทำให้ต้องกระชับอ้อมกอดแล้วจุมพิตเบาๆบนเรือนผมสีดำ
รัก...ฮีชอลยังรักเขาอยู่
ชเวซีวอน FBI ฝีมือระดับเทพผู้ที่ยากจะต่อกรด้วย
ฝีมือนั้นเป็นที่เลื่องชื่อไปทั่วสำนักงาน ไม่ว่าคดียากขนาดไหน
คู่ต่อสู้แข็งแรงขนาดไหน เขาก็สามารถล้มมาได้อย่างไม่หวาดไม่หวั่น
แต่เขากลับยอมแพ้สิโรราบให้แก่คนหนึ่งคนบนโลกใบนี้เท่านั้น
คนนั้นก็คือคิมฮีชอล ผู้ซึ่งดูจะเป็นคนเดียวที่ซีวอนรู้จักคำว่าอ่อนแอ
ร้องไห้ทุกครั้งยามอยู่คนเดียวตั้งแต่เลิกรากัน รู้จักคำว่าเจ็บปวด และทำให้เขาร้องไห้เพียงแค่ได้ยินประโยคบอกรัก
“ผมขอนอนกอดคุณแบบนี้ได้ไหม?”เอ่ยถามไปทั้งรอยยิ้ม
และยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีกกับคำตอบที่ซีวอนคาดเอาไว้...คิมฮีชอลยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย
ปากก็พูดไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาหากแต่ในใจกลับดีใจจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาจากอกอยู่แล้ว
“ถึงฉันจะตอบปฏิเสธไปยังไงนายก็ยังจะนอนกอดฉันเหมือนสมัยก่อนอยู่แล้ว
อีกอย่างต่อให้ไม่ขอนายก็นอนกอดฉันอยู่ดีแหละ”
ชายหนุ่มรีบเช็ดน้ำตากับหมอนหนุนของตนอย่างนึกดีใจที่ร่างในอ้อมกอดยังจำสิ่งที่เขาชอบทำได้สมัยก่อนเป็นอย่างดีก่อนจะชะโงกหน้าไปจุมพิตเบาๆบนริมฝีปากเล็กที่ซึ่งดวงหน้าหวานหันหน้ามาทางเขาพอดีก่อนที่จะตามมาด้วยจุมพิตราตรีสวัสดิ์เบาๆบนขมับบาง
“ผมรักฮีชอลที่สุด เท่าที่คนๆหนึ่งจะทำได้”
ไม่ใช่คำพูดพร่ำเพ้อ ไม่ใช่คำพูดปรุงแต่งหากแต่มันเป็นความจริงที่แสนหวาน เขารักฮีชอลที่สุดเท่าที่หัวใจของผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งจะสามารถรักได้
โครมมมมมมมมมม!!!
เสียงอึกทึกโครมครามที่ดังมาจากชั้นล่างนั้นทำเอาคนที่นอนหลับฝันดีบนชั้นสองถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ชายหนุ่มรีบยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง คว้าปืนที่อยู่บนโต๊ะหัวเตียงก่อนจะหันมาปลุกร่างเล็กที่ดูจะงัวเงียเล็กน้อยเมื่อคนที่นอนกกกอดตัวเองมาครึ่งค่อนคืนจู่ๆก็ผละออกและเขย่าร่างตนอยู่
“อืมมม...เสียงอะไรหนะ?”แม้จะง่วงขนาดไหน แต่เสียงโครมครามที่ยังคงดังมาไม่ขาดสายนั้นก็จุดประกายคำถามมากมายให้แก่เขาได้เป็นอย่างดี ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยปากตอบอีกหนึ่งเสียงก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
คราวนี้เป็นเสียงแก้วแตกก่อนที่จะตามมาความเงียบ ทั้งสองร่างบนเตียงใหญ่มองหน้ากันในความมืด และราวกับนัดหมายก็กระโจนลงจากเตียงพร้อมกัน ฮีชอลปราดไปยืนหลังชายหนุ่มเมื่อมือแกร่งกวักมือเรียกให้มา
ทั้งสองค่อยๆเดินลงบันไดวนลงมาข้างล่าง ซีวอนกระชับปืนให้แม่นระหว่างที่อีกมือจับมือเล็กคนข้างหลังเอาไว้...ไฟข้างล่างเปิดอยู่ แสดงว่าสู้กันโดยที่เห็นหน้าของอีกฝ่ายอย่างงั้นเลยเหรอ?
คำถามที่ลอยเข้ามาเมื่อครู่ถูกเก็บกลับเข้าหัวของตัวเองไปเมื่อเดินลงมาจนถึงชั้นล่างสุด
สภาพชั้นล่างนั้นไม่ต่างอะไรไปจากสมรภูมิรบ ข้าวของกระจัดกระจาย เศษแก้วแตกกระจายไม่เป็นชิ้นดี และที่สำคัญคือประตูไม้โรงแรมสองชั้นขนาดเล็กที่ไม่ค่อยมีแขกนี้ก็หักเป็นสองท่อน
เหนือสิ่งอื่นใดคือลีดงแฮที่นั่งพิงผนังพร้อมกับหอบหายใจเรียกอากาศกลับมาให้ชุ่มปอดเหมือนเดิม ทั่วร่างเต็มไปด้วยรอยแผลจากการต่อสู้เมื่อครู่ เลือดไหลออกมาจากมุมปาก มือข้างถนัดยกขึ้นกุมแขนข้างซ้ายที่เลือดไหลอาบจากการกระเด็นไปโดนเศษแก้ว
แต่ความเจ็บเหล่านั้น ชายหนุ่มไม่ได้รับรู้ถึงมันเลยแม้แต่น้อย คงเพราะความเจ็บที่มาจากหัวใจที่ยังคงเต้นอยู่ข้างในหน้าอกด้านซ้ายหละมั้งที่กำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่าง
ภาพเมื่อครู่ยังคงตราตรึงแล่นย้อนกลับมาไม่เลิก ถ้าเพียงแต่เขาแข็งแรงกว่านี้...ถ้าเพียงแต่เขาเก่งกว่านี้ ทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก
ดวงหน้าคมคายเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า สองอาคันตุกะผู้มาใหม่มีสีหน้าตกใจกับสภาพเละเทะของชั้นนี้ แต่พวกเขาเลือกที่จะไม่ถาม
ถ้าเพียงแต่เขาแข็งแรงกว่านี้...
เสียงฝีเท้าของอีกหนึ่งคนดังขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมามอง ชินดงฮีที่เพิ่งเดินลงมาสมทบเองก็ดูตกใจและงุนงงไม่แพ้กับซีวอนและฮีชอล
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสี่คน มีเพียงเสียงหายใจถี่ระรัวที่ยังคงดังไม่เลิก
ดงแฮรอให้ตัวเองหอบหายใจจนกลับมาเป็นเหมือนเดิมก่อนที่จะค่อยๆขยับปากพูด มันเจ็บเหลือเกินเพราะแผลในปากจากการสู้เมื่อครู่ แต่มันกลายเป็นสิ่งไร้ค่าเมื่อเทียบกับความเจ็บที่เฝ้ามองสองคนนั้นจากไปพร้อมกับความจริงที่ว่าเขาแข็งแรงพอที่จะปกป้องคนที่สัญญาว่าจะปกป้องได้
“คิบอมโดนพวกมันจับตัวไป”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ค้าง ค้างให้หมด ๕๕๕! che ery
เพราะรู้ว่าค้างก็เลยอัพให้อีกหนึ่งตอน กลัวรีดเดอร์ตุมตื้บ XPP
ไปอ่านตอนต่อไปได้เลยคะ :D
ความคิดเห็น