คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6: Heechul's Story (เรื่องของฮีชอล) - Part II
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคน
มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองคนที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ
ร่างบางที่นั่งอยู่บนตักร่างสูงและถูกกอดอยู่ถอนหายใจเบาๆ
"นายพูดจริงเหรอ?"ร่างสูงถามทำลายความเงียบ
"จารย์คิดว่าไงหละ"ฮีชอลถามเสียงเรียบ ชเวซีวอนปล่อยกอด
ร่างบางลุกขึ้นแล้วทิ้งตัวลงข้างๆร่างสูง
"พ่อแม่ผมเป็นใครตาย ยังไงผมเองก็ไม่รู้...เท่าที่จำความมาได้
ผมก็มาอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซะแล้ว..."ร่างบางพูดพลางเอนตัวลงบนเตียงสีขาว
ดวงตาคมเข้มมองกิริยาของร่างบางเงียบๆไม่พูดอะไร
"...พอผมอายุได้10ปี
ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาอุปการะผม เธอเป็นคนดีมากๆ
ผมกำหนดเอาไว้ว่าคนนั้นต้องเป็นแม่ของผม..."
"...แม่ไม่เคยแต่งงานกับใคร
แต่แม่อุปการะผมมาก็เพราะแม่อยากมีลูก"
"ตอนผมอายุประมาณ13 แม่ก็แต่งงานกับผู้ชายคนนั้น...พ่อของเรียววุคหนะฮะ"
ร่างสูงพยักหน้าเป็นระยะๆให้ร่างบางรู้ว่าตนก็ฟังอยู่แม้ว่าสายตาจะจับจ้องไปยังร่างบางที่นอนพูดข้างๆตน
"เรียววุคเป็นลูกติดฮะ
ผมกับเรียววุคก็สนิทกันเหมือนพี่น้อง...อันที่จริงก็พี่น้องแหละ
และมันจะดีกว่านี้..."
ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าสร้อยก่อนที่จะสบตาร่างสูง
ริมฝีปากเรียวขยับออกมาเป็นคำพูดด้วยน้ำเสียงสั่นและแหบพร่า
"ถ้าพ่อของเรียววุคมันไม่ทำให้แม่ร้องไห้ทุกวัน"
--------5%--------
ร่างสูงเบิกตาโพลงอย่างตกใจเล็กน้อย
“ไอ้หมอนั่นมันกลับบ้านดึก ชอบทำร้ายแม่ไม่ก็ผมอยู่เรื่อย บางทีเรียววุคก็โดนเพราะเข้ามาห้าม...ไอ้หมอนั่นหนะ กลับบ้านดึก เมาเหล้าอาละวาดไล่ฟาดผมกับแม่อยู่เรื่อย...”
ฮีชอลพูดเสียงสั่น ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอเบ้าตา
เขาเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่นึกถึงบุคคลที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่จากไปจากเขา...แม่....
“...ตกดึกแม่จะร้องไห้ตลอด...เป็นแบบนี้มาทุกคืน...”ร่างบางหยุดก่อนที่มือเรียวจะเล่นกับผมสีแดงของตนอย่างเคยชินแล้วก็สะดุ้ง
ฮีชอลลุกขึ้นมามองซีวอน
“พ่อเคยให้แม่ย้อมผมเป็นสีแดงให้
แล้วมันเหลือ...แม่ก็เลยเอามาย้อมให้ผม...ผมสีดำเลยกลายเป็นผมสีแดงสด...ขอย้ำฮะจารย์...แดงธรรมชาติ!”ร่างบางพูดย้ำกับซีวอนในประโยคสุดท้าย
ร่างสูงหัวเราะเบาๆพลางนึกย้อนไปเมื่อเจอกับฮีชอลเป็นครั้งแรกเมื่อสองอาทิตย์ก่อน
“กฏของโรงเรียนห้ามย้อมสีผม
รู้ไหมว่าผมของนายสีอะไร?”ร่างสูงเปลี่ยนคำถาม
ดวงตาคมเข้มมองร่างบางข้างหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แดงธรรมชาติ=[]=lll”ริมฝีปากเรียวบางตอบห้วนๆอย่างเบื่อหน่าย
“พ่อแม่ก็ผมสีแดงเหรอ?”
“พ่อผม...ผมสีแดง”
“2ปีก่อน...แม่ป่วยเป็นลูคิเมีย...เสียชีวิตไป
ไอ้หมอนั่นก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
มีแค่ผมกับเรียววุคเท่านั้นที่ร้องไห้...ในงานศพแม่...”
"ผมสีแดงที่แม่ย้อมให้เป็นเพียงของดูต่างหน้าเท่านั้น...เพราะฉะนั้นต่อให้จารย์จะว่ายังไง
จะไล่ผมออก...ผมก็จะไม่ย้อมผมกลับเด็ดขาด..."ร่างบางพูดได้แค่นี้ก็นิ่งเงียบ
มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ออกมาเป็นระยะๆ แผ่นหลังบางสั่นเป็นระยะๆ
คิมฮีชอล...แม้ภายนอกจะเข้มแข็งมากแค่ไหน
แต่ภายในกลับอ่อนแอ
ไม่รู้ทำไม...คนตรงหน้ารู้จักกันแค่สองอาทิตย์ก็เล่าเรื่องของนายและร้องไห้ให้ดูอีกต่างหาก
ทำไมนายถึงเล่าได้อย่างสบายใจ...
ทำไมกันหละคิมฮีชอล?!
“ฮีชอล...”
สักพักเสียงสะอื้นก็หายไป
มือเรียวยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานที่ก้มหน้านิ่ง
เพียงไม่กี่อึดใจใบหน้าหวานที่เคยอาบไปด้วยหยาดน้ำตาก็เงยหน้าขึ้นมามอง
รอยยิ้มอารมณ์ดีและขี้เล่นเหมือนเดิมปรากฏแทนหยาดน้ำตา
ดวงตาร่าเริงมาแทนที่ดวงตาเศร้าสร้อย
“จารย์ไปอาบน้ำเถอะฮะ
เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงเริงร่าแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง
ซีวอนมองตามจนประตูถูกปิดไป
มือหนาลากวนไปกับที่ๆร่างบางเคยนั่ง...ยังอุ่นอยู่เลย
คิมฮีชอล...ภายใต้หน้ากากแห่งความสุขของนาย...มีใบหน้าที่เจ็บปวดและเศร้าสร้อยอยู่
คิมฮีชอล...ถ้าแม่ของนายที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของนาย
แสงสว่างดวงเดียวของนายจากไปเมื่อสองปีก่อน
ความมืดล้อมรอบตัวนายจะหายไปไหม...
ถ้าฉันจะขอเป็นแสงสว่างและทุกสิ่งทุกอย่างของนาย
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูเบาๆสองครั้งก่อนที่ประตูไม้ของห้องนอนจะเปิดออกมา คิมฮีชอลในเสื้อยืดสีขาวและกางเกงนอนสีฟ้าเดินเข้ามาในห้อง มือเรียวถือแก้วนมมาให้
“จารย์ไม่นอนอีกเหรอฮะ?”ร่างสูงที่นั่งอ่านหนังสือการเรียนการสอนจากกระเป๋าของตนเงยหน้ามามอง ซีวอนใส่เสื้อยืดโคร่งๆกับกางเกงสบายๆ
“โหๆ พอดีเป้ะๆ
ไม่เสียแรงที่ไปจิ๊กไอ้หมอนั่นมา”ไอ้หมอนั่นของร่างบางคือพ่อของเรียววุคนั่นเอง
ใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มเล็กน้อย ซีวอนหันเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าเรียนแล้วรับแก้วนมจากร่างบางมาดื่ม
“นายจะนอนห้องเรียววุคจริงๆเหรอ?”ฮีชอลเอียงคอและขมวคิ้วอย่างงุนงง
“ฮะ? ทำไมหรอ?”คำถามของร่างบางทำให้ซีวอนกระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์
“นอนกับฉันได้ไหม? ฉันเหงา”
ร่างบางพยักหน้าอย่างไม่คิดอะไร
แม้แต่สรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองของซีวอนแม้แต่น้อย...
ฮีชอลไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าได้ตกหลุมพรางเจ้าเล่ห์ของซีวอนตั้งแต่เข้ามาในห้องแล้ว!!!
--------20%--------
ดึกแล้ว
ความมืดและความเงียบเข้าครอบคลุมคนทั้งสอง ร่างทั้งสองร่างต่างพากันหันหลังให้กัน
แต่ดูเหมือน...จะไม่มีใครหลับได้สักคน...
ชเวซีวอนพยายามเป็นครั้งที่ร้อยกว่าที่จะข่มตาของตนให้หลับ
แต่มันกลับทำไม่ได้เสียที...
“ไอ้ห่า...หลับสิวะ”เสียงหวานของร่างบางที่อยู่ข้างหลังดังขึ้นมาเบาๆพร้อมกับเสียงถอนหายใจ ร่างสูงหันหน้าไปมองฮีชอลที่นอนหันหลังให้ตน
“นอนไม่หลับเหรอ?”ร่างสูงถาม
“พูดคุยกับจารย์แบบนี้เขาเรียกว่าหลับมั้งฮะ=[]=;;”คำตอบกวนๆดังกลับมาจากร่างบาง ซีวอนอมยิ้มเล็กน้อย
“เอางี้ ถ้านายหลับ ฉันก็หลับ”
“จารย์...มันพูดง่าย
แต่มันทำยากนะฮะ”ฮีชอลพูดอย่างเหนื่อยใจ
ซีวอนเงียบไปสักพักก็คิดอะไรบางอย่างออก
ร่างสูงหันตัวไปประจันหน้ากับแผ่นหลังของร่างบาง
“ฉันช่วยไหมหละ?”ร่างสูงถามอย่างเจ้าเล่ห์
“หงะ ก็ได้ฮะ-*-”
ร่างสูงยิ้มอีกครั้งในความมืด
มือหนาลอดเข้ามาในอ้อมแขนบางก่อนที่จะกลายเป็นนอนกอดฮีชอลจากข้างหลัง
“จารย์ทำไรอะO_O?!?!”ร่างบางโวยวายเบาๆ ใบหน้าคมคายเลื่อนมาตรงติ่งหูของร่างบาง
“ชู่ววว เบาๆสิ
ฉันจะทำให้นายหลับได้เร็วขึ้น”
--------70%--------
แสงแดดยามเช้าแยงเข้ามา
ดวงตากลมโตของคิมฮีชอลค่อยๆเปิดออกมาอย่างช้าๆแล้วหลับตาลงอีกครั้งเพื่อปรับสายตาของตัวเอง
ร่างบางทำท่าว่าจะลุกขึ้นมาแต่กลับไม่เป็นไปได้ตามใจคิดเพราะถูกกอดจากทางด้านหลังโดยร่างสูง
ทำไมถึงถูกกอดฟะ...?
ฮีชอลคิดในใจ
สมองก็ตีเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเมื่อกลางคืน
ซีวอนบอกว่าจะทำให้หลับเร็ว...หมอนั่นกระซิบที่หูแล้วก็เลื่อนมาข้างล่าง...
เฮือกกกกก!!!
ทันทีที่จำเหตุการณ์เมื่อคืนได้
ใบหน้าหวานก็แดงก่ำอีกรอบพร้อมกับหน้าอกซ้ายที่เต้นตุบๆไม่เป็นจังหวะ
ทำไมถึงรู้สึกดีกับสัมผัสที่ซีวอนมอบให้มา...
เฮ้! คิมฮีชอล!! นายยอมถึงขนาดนี้เชียวเหรอ?!?!
นายรู้จักกับชเวซีวอนได้แค่สองอาทิตย์เท่านั้น
แถมชเวซีวอนยังเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองและอาจารย์ประจำห้องอีกด้วย...
อาจารย์...เขาเป็นนักเรียน...
อาจารย์กับนักเรียน...!!!
“เฮ้ยยยยยยยยยย!!!!”
คิมฮีชอลตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับดิ้นสุดขีดในอ้อมกอดแกร่งของร่างสูง
“อืมมม...ตื่นแล้วเหร...ว้ากกกกกกกกกก!”ก่อนจะจบประโยคของร่างสูง
ฮีชอลก็พลิกตัวกลับมาประจันหน้ากับซีวอนก่อนที่จะใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่ทั้งหมดผลักร่างสูงตกเตียงไป
ดวงตาคมเข้มมองดูร่างบางบนเตียงที่หน้าซีด
มือเรียวตบหน้าตัวเองไปหลายครั้งจนใบแก้มขาวนวลมีรอยฝ่ามือของตน
ไม่จริ๊ง อาจารย์กับนักเรียนนะโว้ย! แถมยังมีเรื่องแบบเมื่อคืนอีก!!
”ฮีชอล? เป็นอะไรไปหนะ?”ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วตรงตรี่มายังร่างบาง
มือหนาคว้ามือเรียวทั้งสองข้างของฮีชอลเพื่อไม่ให้ตบหน้าตัวเอง
ใบหน้าคมคายทำหน้างงๆ
“จารย์...เรื่องคืนนั้น...ผมจะคิดซะว่าฝันไป
ไม่เป็นไรจารย์ไม่ต้องมาห่วงผม...”
ร่างบางก้มหน้าพูดแบบอายๆด้วยทำนองเพลง 'เรื่องคืนนั้น'
”หา?”ซีวอนถามอย่างงงๆ
“ก ก็...เมื่อคืน...ที่จารย์บ
บอกว่า...จ จะทำให้ห หลับเร็ว...ข ขึ้น...แล้ว จารย์ก็ทำ...ไอ้อย่างที่ว่าหนะ...ม
มัน...ไม่ดีนะฮะ...>///<“ร่างบางตะกุกตะกักพูด
ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็ยิ่งหน้าแดง
ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ทำไมหละ?”ซีวอนโน้มหน้าเข้ามาใกล้เป็นจังหวะเดียวกับที่ใบหน้าหวานที่แดงก่ำของฮีชอลเงยหน้าขึ้นมาสบตาพอดี
ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันไม่กี่คืบ
พลั่กกก!
มือเรียวที่ไม่รู้ว่าร่างสูงปล่อยให้เป็นอิสระตอนไหนผลักอกซีวอนออกไปสุดแรงเกิดอีกครั้ง
ซีวอนเซไปสองสามก้าวก่อนที่จะมองฮีชอลที่หน้าแดง
น่ารัก...
”เข้าใจแล้ว”
ซีวอนพูดเบาๆแล้วนั่งลงกับพื้น เขาเอนตัวพิงผนังสีขาวของห้องนอนฮีชอล ดวงตาคมเข้มจ้องมองร่างบางที่อยู่บนเตียง
“เริ่มงาน8.00 เลิกเรียน3.30 นี่คือเวลาที่ต้องทำอาชีพครู”ร่างสูงเปรยขึ้นมาเบาๆ
ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้งอย่างสนใจ
“พอหลังจาก3.30แล้ว...ฉันก็ไม่ใช่ครู ฉันก็เป็นเพียง...คนธรรมดาๆ
ทำอาชีพอีกอาชีพหนึ่ง...”ร่างสูงพูดต่อไป
“เพราะฉะนั้นแล้ว...”
“เมื่อคืนฉันไม่ใช่ชเวซีวอนอาจารย์ฝ่ายปกครองและอาจารย์ประจำห้องของนาย
แต่เป็นชเวซีวอนผู้ชายธรรมดาๆ...ก็เท่านั้นเอง”
คำพูดของร่างสูงและสายตาจริงจังที่ส่งมาให้วนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่เช้าจนมาถึงหน้าห้องเรียนแล้วก็ยังไม่หยุด
ใบหน้าหวานสะบัดไปมาอย่างหงุดหงิดครั้งแล้วครั้งเล่า
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของซีวอนแล้ว
เจ้าของประโยคก็ลุกขึ้น หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านไปทิ้งให้เจ้าตัวแสบอย่างเขาอึ้งกับประโยคที่ทำให้หน้าแดงและใจเต้นตุบๆคนเดียว
“เฮ้ย
ฮีชอล...นายจะกลับมาวงการนักเลงในโรงเรียนแล้วใช่ไหม?”เสียงของแจจุงดังขึ้น
ร่างบางสะดุ้งเบาๆก่อนที่จะพยักหน้า
“เฮ้อออ
ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายมานานแล้วเหมือนกันนะ”ดงแฮโพล่งขึ้นมาโดยมีซองมินพยักหน้าเป็นลูกคู่ให้
ฮีชอลยิ้มหวานแล้วลุกขึ้น
“ไปเว้ย พวกเรา!”
“ไปไหนฮีชอล?”ทั้งสามคนถามพร้อมกัน เจ้าของชื่อยิ้มให้แห้งๆ
“ไปทวงตำแหน่งที่หนึ่งของโรงเรียนกันเว้ย!!!”
Your time is up and my time is now!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไปแล้วๆๆๆๆคะ
ไว้กล้บบ้านจะมาอัพให้อีกรอบนะคะ :)
ความคิดเห็น