เดอะ ไวท์โรด ความรู้สึกระหว่างเรา (โนอาร์กับคีตาร์)

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8 : ความช้ำใจ

ความรู้สึกระหว่างเรา (โนอาร์กับคีตาร์) บทที่ 8 : ความช้ำใจ

14 กุมภาพันธ์

วันแห่งความรัก วันแห่งความสุขของคู่รัก วันที่ได้ชื่อว่า เป็นวันที่ความรักเบ่งบานไปทั่ว ราวกับว่าจะหายใจเอาความรักเข้าไปทุกครั้งที่หายใจเข้า

“เฮ้อ เหนื่อยๆๆๆๆๆจัง ในที่สุดก็แต่งตัวเสร็จ” เสียงแหลมของเจอร์รี่ดังขึ้นมา จนทำให้คีตาร์และวอร์ช่าที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะได้พบเจอสิ่งมหัศจรรย์ของโลกอย่างที่ 8

“นี่ คุณเธอขา จะไปประกวดงานวัดที่ไหนเหรอคะ” คีตาร์ถามขึ้นมาทันที

“งานว้งงานวัดอะไรกันเล่า ฉันแค่แต่งตัวเฉยๆนะ” เจอร์รี่พยายามเถียงให้ตนเองดูน่ารักเหมือนเด็กไร้เดียงสา

ชุดที่เจอร์รี่ใส่อยู่ คีตาร์สาบานกับตนเองอย่างรุนแรงว่า ต่อให้ตายเธอก็จะไม่ใส่เด็ดขาด ชุดสีชมพูหวานแหวว กระโปรงสั้นเหนือเข่า แต่ก็มีผ้ายาวๆห้อยลงมาด้านข้าง สายเดี่ยวช่วยเพิ่มความเซ็กซี่ให้เจอร์รี่

ในสายตาคนอื่นเค้าคงจะพูดว่าน่ารัก หรือไม่ก็เซ็กซี่ แต่ในสายตาคีตาร์ น่าจะไปประกวดงานวัดเป็นที่สุด

“ระวังนะคุณเธอ ซักวัน เซ็กซี่จะกลายเป็นเซ็กเสื่อม” คีตาร์พูดก่อนจะจ้องเจอร์รี่ด้วยสายตาขยาด

“เออใช่” เจอร์รี่พูดเหมือนนึกขึ้นมาได้ ทำให้คีตาร์ต้องขมวดคิ้วเข้า เพราะปกติเจอร์รี่จะต่อคำกับเธอจนตายกันไปข้าง

“แชมพู เสร็จรึยังจ้ะ” เจอร์รี่ถามด้วยน้ำเสียงหยาดเยิ้ม

“เสร็จแล้วจ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แชมพูตอบ ก่อนจะเดินออกมาในชุดสวยไม่ต่างจากเจอร์รี่

“นี่จะไปประกวดธิดางานวัดกับเจอร์รี่เหรอ” คีตาร์ถามทันที

“เปล่าๆๆๆ ไม่ได้จะไปประกวดอะไรกับเจอร์รี่หรอกนะ แต่วันนี้เค้ามีงานประกวด..............” แชมพูหยุดพูด ก่อนจะหันไปสบตากับเจอร์รี่อย่างรู้กัน

“Angel of Valentine” ทั้งเจอร์รี่และแชมพูพูดด้วยความพร้อมเพรียง ทำเอาคีตาร์กับวอร์ช่าที่นั่งอยู่อ้าปากค้างกับความเวอร์ของเพื่อนทั้งสอง

“แฮะๆ ถึงว่า เลิศมาเชียว” วอร์ช่าแอบหัวเราะแห้งๆ พร้อมกับคีตาร์ที่หันมาสบตาด้วยความรู้สึกแบบเดียวกัน

“อืม วันนี้ฉันมีเรื่องอยากขอร้องพวกเธออ่า” เจอร์รี่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆคีตาร์ ก่อนจะกอดแขนเอาไว้

“เฮ้ย เล่นบ้าอะไรเนี่ย” คีตาร์สบถทันที แต่เจอร์รี่กลับยิ้มสยาม พร้อมกับส่งสายตาไปหาแชมพูที่นั่งจับมือวอร์ช่าอยู่

“ฉันอยากให้พวกเธอไปประกวดเป็นเพื่อนฉันหน่อย”

“ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของทั้งสองดังลั่น

“ฉันหมายความว่า ให้เธอไปอยู่หลังเวที คอยดูแลพวกฉันก็แค่นั้น” เจอร์รี่พูดทันที

“อ๋อ” วอร์ช่าทำเสียงเข้าใจ แต่ผิดกับคีตาร์

“อ้าว ไม่มีมือ ไม่มีเท้ารึไง ห๊า ถึงต้องมาให้ฉันกับวอร์ช่าไปช่วยดูแล” คีตาร์พูด

“ใครบอกล่ะยะ ว่าฉันไม่มีมือ ไม่มีเท้า แค่อยากให้เธอไปช่วยแค่นั้นเอง และก็ขออีกอย่างนะ ช่วยปากดีๆหน่อยจะได้มั้ย ไม่อย่างนั้นมือสวยๆที่เธอหาว่าฉันไม่มีจะไปทาบอยู่บนหน้าเธอด้วยความแรง” เจอร์รี่พูด

“อุ๊ย คุณเธอ จะมาขอให้คนอื่นเค้าช่วย แล้วไหงไปพูดอย่างนั้น” คีตาร์ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“อุ๊ปสสสสสสสส์ ขอโทษที เผอิญลืมไปว่า กำลังขอร้องคนปากเสียอยู่” เจอร์รี่พูด

คีตาร์มองเจอร์รี่ด้วยสายตาเย็นๆ แต่เธอก็ต้องถอนหายใจ ด้วยความที่เบื่อกับการเถียงกับเจอร์รี่

“เออ ไปด้วยก็ได้ แต่วอร์ช่าต้องไปด้วย” คีตาร์พูด ก่อนจะโยนระเบิดไปให้วอร์ช่า ที่ได้แต่นั่งนิ่ง ด้วยความคิดว่า ถ้าคีตาร์ไม่ไป เธอก็จะไม่ไป แต่นี่กลับกลายเป็นเธอต้องมาตัดสินเองหรือนี่ มายก๊อดดดดดดดดด

“เอ่อ.......พอดีว่า...........ฉัน” วอร์ช่าติดอ่าง

“พอดีว่าฉันอะไรเหรอจ้ะ วอร์ช่า” เจอร์รี่ถามด้วยรอยยิ้ม แต่ดวงตากลับทำแสงเป็นประกาย ดูน่ากลัวยิ่งนัก

“พอดีว่าฉัน...................ต้องไปร้องเพลงให้คุณลุงน่ะ” วอร์ช่าตอบออกมามั่วๆ ทำให้คีตาร์ที่จับได้ว่าเธอโกหกต้องหันหน้าไปมอง แต่เจอร์รี่กับแชมพูดูราวกับว่าไม่รู้

“ดี งั้นฉันไม่ไปละกัน แล้วจะไปเชียร์ทีหลัง ขอตัวนะ” คีตาร์พูดก่อนจะรีบชิ่งออกมาทันที พร้อมกับวอร์ช่าที่ชิ่งออกมาด้วยความเร็วไม่แพ้กัน

“เฮ้อ ถ้าไม่ปฏิเสธไปละก็ ท่าทางฉันได้ตายแน่เลย” วอร์ช่าพูด

“ฉันก็ว่างั้น” คีตาร์พูด “แล้วเธอมีงานต้องไปร้องเพลงกับคุณลุงเธอจริงๆเหรอ”

“อ๋อ เปล่าน่ะ แต่ฉันต้องไปร้องเพลงในงานที่เจอร์รี่กับแชมพูประกวดนั่นแหละ”

“แล้วทำไมเธอไม่บอกไปล่ะ อย่างนั้นน่ะ มันเป็นข้อแก้ตัวที่ดีกว่าการไปร้องเพลงให้คุณลุงตั้งเยอะเลย” คีตาร์ถาม

“ก็เพราะว่าเรื่องนี่มันเป็นเซอร์ไพรส์ในงานน่ะซิ ก็เลยยังไม่มีใครรู้ มีก็แต่เธอนั่นแหละ” วอร์ช่าพูด

“อ้าว แล้วเธอเอาเวลาที่ไหนไปซ้อมล่ะ ฮึ” คีตาร์ถาม

“ก็ไปซ้อมตอนวันเสาร์น่ะ ตอนที่ฉันต้องไปที่มอลล์ ก็เลยแอบไปซ้อมมาตลอด” วอร์ช่าพูด ในขณะที่คีตาร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะเดี๋ยวนี้วอร์ช่ามักจะชอบหายตัวไปตอนที่ทุกคนไปหาข้าวมารับประทาน

“อืม งั้นร้องเพลงอะไรน่ะ” คีตาร์ถาม

“ก็เพลงเดิมอ่านะ แต่คราวนี้ร้องคู่ คนที่มาร้องด้วยน่ะ เค้าเป็นนักร้องมืออาชีพ ฉันยังประหม่าเลย” วอร์ช่าบอก “ว่าแต่ เธอก็ร้องได้ใช่มั้ย เพลงนั้นน่ะ”

“ให้ได้ก็พอได้อ่านะ ถามทำไมเหรอ” คีตาร์ถาม

“ก็เปล่าหรอก” วอร์ช่าพูดกลบเกลื่อน

“อืม งั้นฉันไปหาเพื่อนก่อนนะ” คีตาร์พูด

“โนอาร์ใช่มั้ยล่ะ” วอร์ช่าพูดก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย

“อืม” คีตาร์พูดก่ำอนจะเดินแยกไป

“เฮ้อ ที่ถามคีตาร์ไปอย่างนั้น ก็เพราะว่านักร้องที่คู่กับเราน่ะ เค้าไม่สบาย อาจจะหายไม่ทัน” วอร์ช่าพูดเบาๆกับตัวเอง

“โน.............อื้อๆๆๆๆๆ” คีตาร์ที่กำลังจะทักโนอาร์ต้องหยุดชะงักลงอย่างรวดเร็วเพราะว่ามีมือหนามาปิดปากเธอไว้ก่อน

“ชู่ว์ เธอนี่ ชอบทำเสียเรื่อง” เสียงริกกี้ดังมาเบาๆ ทำให้คีตาร์ต้องหันหน้าไปสบตาด้วยความขุ่นข้องใจ

“อะไรของนาย” คีตาร์ถามด้วยเสียงเบาๆ ขณะที่ริกกี้พาเธอไปหลบข้างหลังต้นไม้

“ก็เมื่อกี้ แครินเค้าเพิ่งมาบอกฉันว่าจะไปหาโนอาร์ ฉันก็เลยอยากให้เธอรอดูก่อนน่ะซิ” ริกกี้พูด

“งั้นก็ขอบใจ” คีตาร์พูดก่อนจะมองมองลอดต้นไม้มา แต่เมื่อมองลอดต้นไม้มา กลับเห็นภาพที่ไม่น่าดูเอาซะเลย

“โนอาร์ ฉันขออะไรนายอย่างได้มั้ย” แครินถาม

“อะไรล่ะ” โนอาร์ถามกลับ

“หลับตาซิ” แครินบอก โนอาร์จึงหลับตาลง

แต่ก่อนจะรู้สึกอะไรอย่างอื่น ความรู้สึกอุ่นๆที่ริมฝีปากก็ต้องทำให้เค้าลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ความรู้สึกจะรนวดเร็วจนเค้าแทบจะสัมผัสไม่ทัน แต่ก็พอจะทำให้รู้ได้ว่าอะไรเป็นอะไร

“แคริน” โนอาร์ได้แต่ยืนอึ้งค้าง

“เดี๋ยวซิ คีตาร์” เสียงริกกี้ร้องขึ้นทันที เมื่อเห็นคีตาร์ก้าวออกไปจากหลังต้นไม้แล้ว

“ฉันไม่นึกเลยว่านายจะทำอย่างนี้” คีตาร์พูดเสียงสั่นเทา

“คะ......คีตาร์” โนอาร์ตกใจอย่าสูงสุด เมื่อเห็นคีตาร์มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า

แครินเพียงแค่มองหน้าคีตาร์ด้วยสายตาว่างเปล่า แต่มุมปากก็แอบแฝงรอยยิ้มกวนประสาทไว้ ซึ่งมันก็ทำให้คีตาร์น้อตหลุดง่ายๆ

“เออ นายอยากจะทำอะไรก็ทำ ฉันแค่จะมาหานายชวนไปกินข้าว แต่ฉันว่านายคงไม่ว่างแล้ว ขอตัว” คีตาร์กล่าวรวดเดียวจบ ทำให้โนอาร์ยิ่งนิ่งอึ้งมากเข้าไปอีก

“ริกกี้” คีตาร์พูดเมื่อเดินผ่านริกกี้ไป “ขอบคุณที่ทำให้ฉันเห็นอะไรดีๆ”

โนอาร์ได้แต่ยืนนิ่งอึ้งอย่างทำอะไรไม่ถูก เมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากคีตาร์ แต่ร่างกายกลับไม่สามารถทำอะไรได้เลยซักนิด ในหัวมึนตึ้บ หัวใจเจ็บปวดไปกับคำพูดเมื่อครู่ ได้เพียงแต่ยืนนิ่งด้วยความเจ็บปวด แต่ก่อนที่เค้าจะทันได้รู้สึกตัว ก็มีกำปั้นใหญ่ลอยมากระแทกเข้าที่หน้าจังๆ

“ริกกี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงแครินหวีดร้องขึ้น พร้อมกับที่ร่างของโนอาร์ลอยกระแทกพื้น เพราะหมัดที่ริกกี้พุ่งใส่หน้า

“นาย ลุกขึ้นมาฟังฉัน” ริกกี้พูดก่อนจะคว้าคอเสื้อของโนอาร์ขึ้นมา

“ฟังฉันนะ นายไม่รู้รึไง ว่าคีตาร์เค้ารักนายน่ะ ขนาดฉันที่ไม่ได้ใกล้ชิดด้วยยังรู้เลย เพราะฉะนั้น นายที่เธอรักก็ห้ามทำให้เธอเจ็บ เข้าใจมั้ย” ริกกี้พูด

“คะ..........คีตาร์..............ระ...........รักฉันงั้นเหรอ” โนอาร์พูดเบาๆ

“ก็เออน่ะซิ เพิ่งรู้รึไง ห๊า ฉันอยากจะฆ่านายจริงๆ” ริกกี้พูดก่อนจะปล่อยมือ

“ฉัน..............ฉัน” โนอาร์พูดอย่างเหม่อลอย ราวกับว่าในหัวกำลังประมวลผลข้อมูลอยู่

“ขอบใจมากนะ ริกกี้” โนอาร์พูดก่อนจะวิ่งออกไปจากที่นั่นทันที

“ส่วนเธอ แคริน” ริกกี้พูดก่อนจะหันหน้าไปหาคนที่ตนเรียก

“อย่าทำอย่างนี้อีก เธอก็รู้นี่ว่าโนอาร์ไม่มีใจให้เธอเลยซักนิด ทำไมเธอยังทำอย่างนี้อีก” ริกกี้พูด

“ทำไมล่ะ ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ในเมื่อฉันก็รักเค้าเหมือนกันนี่” แครินพูด

“แล้วมันยังไงล่ะ เค้ารักเธอรึไง ฮะ” ริกกี้พูด

“เค้าไม่ได้รักฉัน เออ ฉันยอมรับก็ได้” แครินพูดก่อนจะเดินจากไปทันที

“เฮ้อ ให้ตายซิ ฉันต้องมาทำตัวเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ริกกี้พูด






เอามาให้อ่านแล้วนะคะ อย่าลืมเม้นต์กันนะจ้ะ อิอิ