เดอะ ไวท์โรด ความรู้สึกระหว่างเรา (โนอาร์กับคีตาร์)

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 : อาย

ความรู้สึกระหว่างเรา (โนอาร์กับคีตาร์) บทที่ 7 : อาย

“คีตาร์ๆๆๆๆๆ หยุดก่อน เหนื่อย” เสียงวอร์ช่าร้องขึ้นมาเมื่อเธอเดินตามคีตาร์มานาน แต่คีตาร์ก็ยังไม่หยุด

“เออ หยุดก็ได้” คีตาร์หยุดก่อนจะหันมาหาวอร์ช่า

“เฮ้อ หยุดซักที” วอร์ช่าพูด “เธอจะเดินหนีโนอาร์ทำไมกัน” วอร์ช่าถามด้วยน้ำเสียงหอบ

“รู้แล้วอย่าเอาไปบอกใครเชียว” คีตาร์พูดด้วยท่าทางเหมือนคนมีความลับ

“อืมๆ ไม่บอกแน่นอน” วอร์ช่าพูดก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้เพื่อรับฟัง

“คือว่า.............ฉันปวดหัวน่ะ ก็เลยหาเรื่องออกมาจากงานจะได้กลับหอซักที” คีตาร์พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ พยายามพูดให้เหมือนว่าไม่ได้โกหก ทั้งที่เรื่องที่พูดอยู่น่ะ โกหกทั้งเพ

“อ๋อ งั้นแวะร้านขายยาก่อนก็ได้ แล้วค่อยกลับหอ” วอร์ช่าพูดก่อนจะเดินนำไป

“อืม” คีตาร์ตอบ ก่อนจะมองแผ่นหลังของวอร์ช่าก่อนจะเดินตามไป

เธอโกหกวอร์ช่าไปทั้งหมดเลย ความจริง เธอไม่ได้ปวดหัวอะไร เพียงแค่รู้แต่ว่าในหัวมันมึนตึ๊บไปหมดก่อนความเจ็บปวดที่หัวใจจะตามมา ตั้งแต่เห็นกำไลน้ำตาแห่งความรักอยู่ในมือของแคริน เธอก็แทบจะเป็นลมล้มพับลงไปคาที่ ทำไม? โนอาร์รักแครินเหรอ แต่สิ่งที่เธออยากจะรู้มากกว่านั้น ทำไมเธอต้องเจ็บใจด้วยนะ เธอไม่เข้าใจเลยซักนิด

วอร์ช่าเห็นคีตาร์เงียบไปจนหน้าแปลกใจ จึงเอ่ยถามขึ้น

“คีตาร์ เป็นอะไรไปเหรอ” วอร์ช่าถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

แต่เมื่อคีตาร์หันมาสบตากับวอร์ช่า นัยน์ตากลับมีน้ำตาเอ่อคลอ

“คีตาร์! เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม” วอร์ช่าร้องเสียงดังจนคีตาร์สะดุ้งโหยง

“ร้องไห้? ฉันร้องไห้เหรอ” คีตาร์พูดก่อนจะยกมือขึ้นมาแตะๆตรงหางตา ก็สามารถรู้สึกได้ถึงความชื้นจึงได้รู้ว่าเธอร้องไห้

“ก็ ไม่รู้ซิ คงเป็นเพราะไม่ค่อยสบายมั้ง” คีตาร์ตอบ ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกให้หมด แล้วนึกในใจ

ร้องไห้? ร้องไห้ทำไมหว่า งงนะเนี่ย สงสัยจริงๆเลย นี่เธอร้องไห้เองเฉยๆหรือไง หรือจะเป็นเพราะปวดหัวมากไป หรือปวดใจกันแน่หว่า โอ๊ย ทำไมเราถึงได้สับสนในตัวเองอย่างนี้นี่................................

“อืม งั้นฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ” คีตาร์พูดเมื่อเธอและวอร์ช่าเดินมาถึงห้อง ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป

“อืม หายไวๆนะ” วอร์ช่าพูด

“อืม ขอบคุณ” คีตาร์พูดก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปอย่างเงียบงัน

ปิ๊บ ปิ๊บ

เสียงนาฬิกาของวอร์ช่าดังขึ้น โชว์เบอร์ของโนอาร์

“อืม ว่าไง โนอาร์” วอร์ช่าพูด

“คีตาร์ล่ะ” โนอาร์ถาม

“ก็ไม่มีอะไร เค้าบอกว่าปวดหัวพอดี ก็เลยหาเรื่องออกจากงาน ก็เลยชิ่ง” วอร์ช่าพูด

“งั้นก็ไม่มีอะไรใช่มั้ย” โนอาร์ถามกลับ

“ไม่มีอะไร เค้าไม่เห็นจะทำท่าโกรธหรืองอนนายตรงไหน” วอร์ช่าพูด

“อืม งั้นขอบใจมากนะ วอร์ช่า” โนอาร์พูดก่อนจะวางสายไป

“น่าแปลก สองคนนี้” วอร์ช่ารำพึงเบาๆ “ดูเหมือนสองคนนี้จะแอบหึงกันลึกๆ” วอร์ช่าพูดก่อนจะสะบัดหัวเบาๆแล้วเดินเข้าห้องนอนไปเพื่ออาบน้ำ

“โนอาร์” เสียงเรียกจากแครินที่นั่งอยู่ข้างตัวดังขึ้น

“คะ......คือว่า..................ฉันขอโทษนะ” แครินพูดเบาๆ ในขณะที่โนอาร์หันมามองแครินด้วยสายตาเย็นชา

“อืม ไม่เป็นไร” โนอาร์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะลุกขึ้น

“โนอาร์ ฉันขอโทษจริงๆ” แครินพูด ในขณะที่มือฉวยมือของโนอาร์ไว้

“ฉันรู้แล้ว ว่าเธอต้องการจะขอโทษ” โนอาร์พูด

“แล้วให้อภัยฉันได้มั้ย” แครินถามต่อด้วยท่าทางน่าสงสาร มือที่จับมือของโนอาร์ไว้เริ่มสั่นระริก

โนอาร์มองแครินด้วยสายตาเย็นชา แต่เมื่อรับรู้ถึงความสั่นที่มือ จึงถอนหายใจยาว ก่อนจะตอบไปด้วยความสงสาร

“อืม ฉันให้อภัยเธอละกัน” โนอาร์พูด

“จริงๆเหรอ ขอบใจนะ” แครินพูดก่อนจะปล่อยมือของโนอาร์แล้วเดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม

“เฮ้อ” โนอาร์ถอนหายใจยาว ก่อนจะนั่งลงที่เก่า แล้วเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำมาดื่ม แต่เมื่อเอื้อมมือไป สายตากลับไปหยุดอยู่ที่ กำไลสีฟ้าสดใสซึ่งวางอยู่พร้อมโน้ตใบหนึ่ง

                                ขอโทษนะ...................แคริน

“เฮ้อ” โนอาร์ถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะเก็บกำไลเข้สกระเป๋าเสื้อไป แล้วลุกขึ้นเพื่อจะกลับห้อง

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันรุ่งขึ้น

ปิ๊บ ปิ๊บ

เสียงของนาฬิกาดังขึ้น คีตาร์จึงควานหานาฬิกามา แล้วกดรับ

“ฮัลโหล” เสียงง่วงๆถูกสงไปถามคนที่ติดต่อเข้ามา ก่อนที่คีตาร์จะต้องนั่งตัวข็งเมื่อได้ยินเสียงที่ดังมา

“ตื่นได้แล้ว” เสียงริกกี้ดังมา ทำให้คีตาร์ตวาดกลับไป

“ฉันจะตื่นหรือฉันจะนอนก็เรื่องของฉัน อย่ามายุ่งได้มั้ย” คีตาร์ตวาดกลับไปอย่างง่วงๆ

“อืม ไม่ยุ่งแล้วก็ได้ งั้นแค่นี้นะ” ริกกี้พูดก่อนจะวางสายไป

“อืมดี” คีตาร์พูดเบาๆ ก่อนจะนอนต่อ

ปิ๊บ ปิ๊บ

“บอกแล้วไงว่าฉันจะนอนหรือจะตื่นก็เรื่องของฉัน” คีตาร์ตวาดกลับไปทันทีด้วยความเร็วสูง

“อะ...............เอ่อ..............คีตาร์ ฉันเองนะ โนอาร์” เสียงโนอาร์ตอบกลับมา ทำให้คีตาร์ต้องรีบเด้งตัวขึ้นมาแล้วกล่าวขอโทษทันที

“โทษที” คีตาร์ขอโทษด้วยเสียงอ่อยๆ

“อืม ไม่เป็นไร” โนอาร์ตอบ ก่อนทั้งคู่จะเงียบไป

....................

.....................

.....................

“เอ่อ” ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกัน

“นายพูดก่อนซิ” ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกันอีก

“เอาเป็นว่านายพูดก่อนละกัน” คีตาร์รีบชิงพูดก่อน

“ก็ไม่มีอะไร แค่จะโทรมาถามว่า นายหายปวดหัวรึยัง” โนอาร์ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ปวดหัว ? ปวดหัวอะไร อ๋อ หายแล้ว” คีตาร์ตอบ ในขณะที่ตนเองก็ลืมไปว่าเมื่อวานโกหกคนอื่นไว้ว่าปวดหัว

“อืม งั้นก็ดีแล้ว เอาเป็นว่าฉันจะไปรอนายที่เดิมนะ” โนอาร์พูด

“อืม” คีตาร์ตอบเบาๆก่อนสายจะถูกตัดไป

“อืม ตื่นดีกว่า” คีตาร์พูดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

ณ จุดนัดพบ

“คีตาร์มาเร็วจังเลยนะ” โนอาร์เอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นคีตาร์เดินมา

“อืม” คีตาร์ตอบสั้นๆ ก่อนที่เธอจะเริ่มออกเดิน เพื่อเข้าห้องไป

ห้องเรียน

“วันนี้อาจารย์อยากจะให้ส่งรายงานที่อาจารย์สั่งให้ทำไว้ เสร็จกันรึยังจ้ะ” อาจารย์ที่สอนถามขึ้น

“เสร็จค่ะ/ครับ” เสียงนักเรียนตอบกลับมา

“อืม งั้นวันนี้เอาไปส่งที่โต๊ะอาจารย์เลยนะ” อาจารย์สาวพูดขึ้น “แล้วใครเอาหนังสือที่ใช้ประกอบมาบ้างจ้ะ อาจารย์จะขอดูหน่อย”

“ผมเอามาครับ” โนอาร์พูดขึ้นเมื่อเห็นคนทั้งห้องนั่งเงียบ

“งั้นขออาจารย์ดูหน่อยได้มั้ยจ้ะ”

“ครับ” โนอาร์ตอบ ก่อนจะเอาหนังสือออกมาจากนาฬิกา แต่เมื่อคีตาร์เห็นหนังสือเล่มนั้นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

หนังสือเล่มนี้เองที่เธอให้โนอาร์ไป และเธอก็แน่ใจด้วยว่ามันเป็นหนังสือที่เธอให้ เพราะเล่มที่เธอให้เป็นเล่มปกอ่อนที่เพียงแต่ห่อปก แต่ถ้าเป็นของแครินจะเป็นปกแข็งอย่างดี

“ขอบใจจ้ะ โนอาร์” อาจารย์พูดขึ้น

“ยินดีครับ” โนอาร์ตอยก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิมก่อนจะหันไปยิ้มให้กับคีตาร์ที่ทำให้คีตาร์อดหน้าแดงกับตัวเองไม่ได้

“หน้าแดงทำไม คีตาร์ มีไข้เหรอ” โนอาร์ถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าขาวๆของคีตาร์ขึ้สีระเรื่อ

“มะ....ไม่มีอไร” คีตาร์ตอบตะกุกตะกัก

แต่โนอาร์กลับเอื้อมมือของเค้ามาจับมือของคีตาร์ สัมผัสเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“เอ๋ ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ตกลงเป็นอะไรไปเหรอ” โนอาร์ถาม

คีตาร์กลับหน้าแดงมากขึ้น เมื่อโนอาร์สัมผัสมือของเธอเบาๆ

“หน้าแดงเชียว อายรึไงที่ฉันจับมือนาย” โนอาร์แซว

“นายนั่นแหละบ้าบอ ฉันยังไม่ค่อยจะหายดีต่างหาก” คีตาร์ตอบ

โนอาร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าคีตาร์อีกครั้งที่คราวนี้ไม่หันมาหาเค้าเลยซักนิดจนเค้าเองก็อดหัวเราะกับท่าทางแปลกๆของคีตาร์ไม่ได้ แต่คีตาร์กลับนั่งตัวเกร็ง สัมผัสอุ่นๆที่มือยังคงอบอวลไม่หาย ในขณะหน้ายังคงแดงและร้อนผ่าวอย่างอายๆ แต่เธอกลับไล่ความคิดนี้ออกจากหัวด้วยความรวดเร็ว

“เลิกคาบจ้ะ” อาจารย์พูดขึ้น ก่อนที่นักเรียนทั้งห้องจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วโนอาร์กับคีตาร์ก็เดินออกนอกห้องอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“วันนี้จะกินอะไรล่ะ” โนอาร์ถาม

“ไปกินกับพวกพอลละกัน” คีตาร์ตอบง่ายๆ

“อืม” โนอาร์พูดก่อนจะเดินไปหาพวกพอล

“กรี๊ดดดดดด!!!!!! เพื่อนๆขา ฉันได้ไอเดียแต่ลตัววันวาเลนไทน์แล้ว” เจอร์รี่พูดท่ามกลางหมู่เพื่อนฝูง

“อีกตั้งนานกว่าจะวาเลนไทน์ จะรีบคิดอะไรไปนักหนา” อเล็กซ์พูด

“อ้าว เรื่องอย่างนี้ต้องเตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆย่ะ” เจอร์รี่พูด

“ใช่ๆ ต้องเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่อย่างนั้นก็อาจจะหาชุดไม่ทัน” แชมพูเสริมขึ้นมา

“เฮ้อ ตามใจละกัน” โทนี่พูด ก่อนที่ทั้งโต๊ะจะหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

 

อิอิ อย่าลืมติดตามตอนหน้านะคะ