เดอะ ไวท์โรด ความรู้สึกระหว่างเรา (โนอาร์กับคีตาร์)

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 : คริสมาสต์

ความรู้สึกระหว่างเรา (โนอาร์กับคีตาร์) บทที่ 6 : คริสมาสต์

โนอาร์เหลือบไปเห็นร้านขายเครื่องประดับอยู่พอดี จึงเดินเข้าไป

"คีตาร์เนี่ยนะ จะชอบเครื่องประดับ" พอลส่ายหัววืดๆ ก่อนจะไปหาที่นั่งรอโนอาร์

ในร้าน

"อืม เอาอะไรให้คีตาร์ดีนะ" โนอาร์รำพึงเบาๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นกำไลข้อมือสีฟ้าสดใส เมื่อเค้าเข้าไปดูใกล้จึงเห็นว่าเป็นคริสตัลสีฟ้า นำมาร้อยเรียงกัน ตรงกลางของกำไลมีเพชรเม็ดโตสีขาวใสประดับอยู่

"ขอโทษนะคะ หาของขวัญวันคริสมาสต์อยู่เหรอคะ" เสียงพนักงานสาวถามโนอาร์ขึ้น

"คะ....ครับ" โนอาร์ตอบก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆ

"กำไลข้อมือวงนั้น ชื่อว่า 'น้ำตาแห่งความรัก Tear of love' ค่ะ" พนักงานสาวพูดขึ้น

"น้ำตาแห่งความรัก ? " โนอาร์ทวนคำอย่างงงงวย

"ใช่ค่ะ น้ำตาแห่งความรัก ความหมายของมันมีสองความหมายนะคะ ความหมายแรก หมายถึงความรักที่เราต้องการสื่อไปยังใจของผู้ที่เราจะให้" พนักงานสาวพูดขึ้นก่อนจะยิ้มบางๆให้กับโนอาร์

"แล้วข้อสองล่ะครับ" โนอาร์ถาม

"ข้อสองนั้น ออกจะฟังดูไม่ดีไปหน่อย แต่มันก็สามารถแทนความหมายนั้นได้จริงๆ นั่นคือ เราเสียใจ ที่เรารักเค้า แต่เค้าไม่รักเราตอบ" พนักงานสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่มันกลับสะท้านเข้าไปในหัวใจของผู้ที่ได้รับฟัง

"รักเค้า แต่เค้าไม่รัก" โนอาร์ทวน

"ใช่ค่ะ รักเค้าข้างเดียว" พนักงานสาวพูดขึ้นอีก "ฉันว่า คุณน่าจะซื้อสร้อยเส้นนี้ไปนะ เพราะฉันดูแล้ว ท่าทางคุณจะมีความรู้สึกในใจลึกๆที่ไม่กล้าบอกออกไป เพราะฉะนั้น ให้สร้อยเส้นนี้บอกแทนก็ได้ค่ะ"

"ให้บอกแทนเหรอครับ" โนอาร์พูด ก่อนจะพูดต่อทันที "ได้ครับ ผมเอากำไลวงนี้"

"ค่ะ" พนักงานสาวยิ้มรับ ก่อนจะเดินนำเอาสร้อยเส้นนั้นไปห่อใส่กล่องของขวัญ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"เฮ้อ ในที่สุด วันที่แสนปวดเมื่อยวันนี้ก็จบลง" วอร์ช่าพูดขึ้นเมื่อตอนนี้ทั้ง 4 สาวได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนเรียบร้อย

"ปวดเมื่อยอะไรกัน ฮะ นิดหน่อยเอง" เจอร์รี่เถียงขึ้นมา

"ปวดเมื่อยเพราะเธอนั่นแหละ ไม่ต้องมาทำเป็นปากดีเลย" คีตาร์ตอบกลับไป

"ช๊อปปิ้งแปปเดียวเอง อย่าคิดมากๆ" แชมพูรีบแก้สถานการณ์

"อืมๆ งั้นฉันไปนอนแล้วนะ" คีตาร์พูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของตนเอง

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว คีตาร์ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง เงยหน้ามองเพดานที่ตอนนี้ยังคงสว่างจ้าด้วยหลอดไฟที่ยังไม่ได้ปิด

"โนอาร์ นายจะซื้อของขวัญให้ฉันมั้ยน้า" คีตาร์พูดเบาๆ ก่อนจะไล่ความคิดนี้ออกไป

"โว้ย คิดอะไรพิเรนท์ ไปคิดถึงเค้าทำไมกันเล่า" คีตาร์พูดก่อนจะเขกหัวตัวเอง แต่ในใจกลับนึกสงสัย ว่าทำไมต้องคิดถึงโนอาร์ทุกที

หลายครั้งแล้วนะ ที่เธอคิดถึงโนอาร์

เธอ.............คนที่ปกติไม่เคยแสดงความรู้สึกให้ใครได้รับรู้

เธอ.............คนที่ปกติมักจะเย็นชาราวกับมีน้ำแข็งอยู่ในหัวใจตลอด

เธอ.............คนที่ปกติมักจะไม่เคยแยแสกับคำว่า 'คนข้างกาย'

แต่กลับมีคนๆหนึ่ง ที่ทำให้ทุกอย่างที่เธอมักจะทำกลับตาลปัตรไปหมด

เค้า..............คนที่เข้ามาทำให้เธอต้องแสดงความรู้สึกต่อหน้าเค้า

เค้า..............คนที่เข้ามาละลายน้ำแข็งในหัวใจของเธอ

เค้า..............คนที่เข้ามาทำให้เธอต้อง แยแส กับคำว่า 'คนข้างกาย'

เค้าคนนั้นก็คือโนอาร์.................................

 ตั้งสองครั้งแล้ว ที่เธอไปร้องไห้ให้เค้าเห็น

ตั้งหลายครั้งแล้ว ที่เค้าทำให้เธอหวั่นไหว

ตั้งหลายครั้งแล้วที่เค้าทำให้เธอรู้สึกเป็นห่วงเค้าเหลือเกิน

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาจากคำว่าเพื่อน แต่พอนานๆไป ตอนนี้มันไม่ยักจะใช่ แต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไรกันแน่

คีตาร์เงยหน้ามองเพดานด้วยแววตาสับสนอย่างรุนแรง แต่พอไปนึกถึงเหตุการณ์กลับทำให้เธอเจ็บปวดใจ

ภาพในตอนนั้น ตอนที่โนอาร์บอกกับเธอว่าจะไปทำธุระ แต่เธอกลับเจอโนอาร์เดินมากลับแคริน ทั้งๆที่เธอก็รู้อยู่แล้ว ว่าแครินชวนโนอาร์ไปมอลล์ แต่เธอก็ยังเจ็บเมื่อได้เห็นภาพนั้น ตอนนี้เธอไม่เข้าใจตัวเองเลย

"เฮ้อ" คีตาร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะซุกกายเข้าไปในผ้าห่ม ตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรอีก เพราะคิดไปก็จะพาลทำให้ต้องนอนคิดทั้งคืน คิดได้ดังนั้นจึงหลับตาลงทันที ก่อนจะหลับไปห้วงนิทรา.......................................

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

โนอาร์นั่งจ้องของขวัญที่เค้าซื้อมาให้คีตาร์อย่างไม่เข้าใจ

เค้ามีความรู้สึกอะไรดีๆกับคีตาร์มาตลอด แต่ความหมายของกำไลที่คือการบอกรัก แล้วเค้ารักคีตาร์รึเปล่านะ

เวรกรรม ถ้าให้ไปแล้วเสือ_ก ไม่ได้รักเนี่ย เข้าใจผิดกันถึงชั้นศาล เฮ้อ....................

โนอาร์ได้แต่นั่งจ้องกล่องของขวัญสวยหรูที่เค้าซื้อ ก่อนจะนึกขึ้นได้ พรุ่งนี้แครินต้องระเบิดไวท์ซิตี้แน่ ถ้ารู้ว่าเค้าซื้อของขวัญให้คีตาร์แต่ไม่ได้ซื้อให้กับเธอ โอ๊ย สวรรค์ช่างจงใจแกล้งเค้านัก

โนอาร์สอดส่ายสายตาไปรอบห้องเพื่อจะหาของขวัญเร่งด่วนที่พอจะให้แครินได้ แต่ก็รู้สึกว่าจะไม่มีเลยซักชิ้น

"งั้นวันพรุ่งนี้คงจะเป็นวันที่แสนจะโชคร้ายของเรา" โนอาร์รำพึงเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างจนปัญญา

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันต่อมา ตอนเย็นๆ

"เฮ้ย ไม่เอานะ" เสียงคีตาร์ร้องลั่นก่อนจะวิ่งข้ามห้องด้วยความเร็วสูง

"มาให้จับซะดีๆ" เสียงเจอร์รี่ที่วิ่งตามมาพูดขึ้น ในมือถือดิสก์สำหรับเปลี่ยนชุดอยู่

คีตาร์วิ่งมาอยู่หน้าห้องของตัวเอง ก่อนจะช้พลังจิตของเธอส่งของใช้รอบๆตัวให้พุ่งไปหาเจอร์รี่

"เฮ้ย" เสียงของพอลดังขึ้นที่ประตูเมื่อเค้าก้าวเข้าห้องมาก้าวแรก ก็ถูกแจกันลอยผ่านหน้าไปชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด

"พวกเธอทำอะไรกันน่ะ" เสียงของอเล็กซ์ดังมาทันที เพราะเพิ่งจะถูกขวดซอสมะเขือเทศเขกหัวไป

"ก็ฉันอยากให้คีตาร์ใส่กระโปรงบ้างนี่ แต่คีตาร์ไม่ยอมให้ใส่" เจอร์รี่ตะโกนบอก

"เธอก็เห็นฉันใส่แล้วนี่ ชุดเครื่องแบบไง" คีตาร์ตะโกนเถียง

"นั่นมันก็อีกเรื่องนะ ฉันอยากให้เธอใส่นี่มากกว่า" เจอร์รี่พูดก่อนจะเรียกชุดออกมาจากดิสก์ซึ่งทันทีที่คีตาร์เห็นก็แทบจะวิ่ง

ชุดสีแดงขาวดูน่ารักในสายตาของทุกๆ แต่ดูสยองขวัญวันฮาโลวีนสำหรับคีตาร์ เสื้อแขนกุดคอเต่าสีแดงสด กับกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีขาวครีมดูดี แต่คีตาร์แทบวิ่ง

"น่ารักดีออก ทำไมไม่ใส่ล่ะ คีตาร์" พอลพูด

"พวกนายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ" คีตาร์ตะโกนไป ก่อนจะเดินเข้าห้องของตนเองไป แต่ก่อนจะเข้าไปได้ก็ถูกมือสองคู่มาดึงไว้ก่อน

"จ๊ะเอ๊" เจอร์รี่กับแชมพูพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะลากคีตาร์ไปทางห้องของตัวเอง

"ไม่เอา" คีตาร์พูดก่อนจะตีลังกากลับหลังไป ทำให้มือของเจอร์รี่กับแชมพูหลุดออกทันที ก่อนร่างของสองสาวจะลอยขึ้น

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงกรี๊ดแปดร้อยหลอดสองล้านกว่าเดซิเบลถูกปลดปล่อยออกมาจากปากของสองสาว เพราะคีตาร์ใช้พลังจิตของเธอยกทั้งคู่ขึ้น ก่อนจะวางลงที่ในครัว ส่วนตัวเธอเองชิ่งเข้าห้องไปด้วยความเร็วสูง ก่อนจะล๊อคประตูอย่างแน่นหนา

"ชิ ในที่สุดก็ไม่สำเร็จ" เจอร์รี่พูด แต่คงไม่มีใครได้ยินนอกจากแชมพู เพราะตอนนี้ทุกคนพากันอุดหูอย่างพร้อมเพรียง

เปร้งงงงงง

เสียงแก้วแตกดังมาจากในครัวเพราะทนเสียงร้องทรงพลังระดับโอเปร่ายังอายไม่ไหว จึงพากันแตกอย่างพร้อมเพรียงฟังแล้วช่างเป็นเสียงที่สบายหูเสียนี่กระไร

"พวกเธอนี่" พอลพูดเบาๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง ส่วนโนอาร์ก็จัดการใช้พลังจิตเก็บกวาดเศษแก้วทั้งหมดให้ลอยขึ้นมา ก่อนจะส่งไปทิ้ง

"แล้วทีนี้จะเอาแก้วที่ไหนมากินน้ำเนี่ย" วอร์ช่าบ่น ก่อนจะเดินนำออกไปจากห้อง เพราะทั้งกลุ่มนั้นวางแผนไว้ว่าจะไปเลี้ยงฉลองกันที่ร้านอาหารซึ่งได้จองไว้แล้ว

"คีตาร์ ออกมาได้แล้ว เค้าไปกันแล้ว" เสียงวอร์ช่าเรียก ทำให้คีตาร์กล้าออกมาจากห้อง ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินออกไปที่ร้านอาหารพร้อมกัน

ร้านอาหาร

"โธ่ นึกว่าไปไหน มาอยู่นี่ซะเอง" แครินพูดขึ้นเมื่อเห็นโนอาร์เดินมากับเพื่อนๆ

"เหวอ" แถบทุกคนอยากจะร้องเป็นเสียงเดียวกันเมื่อเห็นแครินเดียวเข้ามาเกาะแขนโนอาร์

"คะ.....แคริน" โนอาร์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เพราะเพื่อนๆยังไม่รู้เรื่องที่แครินมาบอกชอบ

"โอ๊ะ โอ๋ ท่าทางทุกคนจะยังไม่รู้นะเนี่ย" คีตาร์เปรยขึ้นมา ก่อนที่ทุกคนจะหันมามองเธอ แต่คีตาร์กลับส่งยิ้มหวานที่ดูแล้วน่ากลัวไปให้ริน

"ก็แครินน่ะซิ มาบอกชอบโนอาร์ แถมทั้งคู่ก็เคยเดทกันแล้วครั้งหนึ่งด้วย" คีตาร์พูดก่อนจะส่งยิ้มเย็นเยือกไปให้โนอาร์และแคริน

"นายรู้ได้ไง" โนอาร์ถาม เพราะคนที่รู้ว่าคีตาร์รู้เรื่องนี้ มีเพียงแครินและริกกี้เท่านั้น

"เก่งไง" คีตาร์ตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านอาหารทันที ก่อนที่ทุกคนจะเดินตามเข้าไป

"อืม........เอ่อ......แครินก็ไปกินด้วยกันก็ได้นะ" เจอร์รี่ชวนตามมารยาท

"ก็ได้" แครินพูดก่อนจะเดินลากโนอาร์ที่ยังคงเอ๋อเข้าไปในห้องรับประทานอาหารที่จองไว้

นี่คีตาร์รู้หรือนี่ ถึงว่า ทำไมถึงได้งอนเค้าเฉย เฮ้อ ซวยแล้วกรู แล้วอย่างงี้ก็รู้กันทั้งกลุ่มเลยน่ะซิ

โนอาร์รำพึงในใจเบาๆ ก่อนจะยอมให้แครินลากเข้าไปในร้าน

ภายในห้องที่จัดเลี้ยง ท่าทางเจอร์รี่จะจัดไว้ดี เพราะเป็นบุบเฟ่ต์ สามารถเลือกกินได้ตามใจ แล้วก็มีที่นั่งจัดไว้เป็นหย่อยๆให้ได้คุยกันอย่างเพลิดเพลิน ตรงหน้าต่างมีระเบียงยื่นออกไป สามารถมองเห็นไวท์ซิตี้ได้ไปทั่วเมือง เรียกได้ว่า บรรยากาศปาร์ตี้นี้ดีจริงๆ

หลังจากกินข้าวกันไปซักครู่ เจอร์รี่ก็ประกาศให้ทุกคนมอบของขวัญ ทุกคนก็พากันแลกของขวัญ ส่วนคีตาร์ก็กำลังจะเดินเข้าไปหาโนอาร์ เพื่อให้หนังสือเล่มหนาที่เธอตั้งใจซื้อให้โนอาร์

"โนอาร์ นี่ของขวัญวันคริสมาสต์และปีใหม่จ้ะ" แครินยื่นกล่องใบใหญ่ให้โนอาร์ ทำให้คีตาร์ที่ตั้งใจจะเดินเข้ามาต้องหยุดไว้ก่อน

"แกะเลยซิ" แครินพูด ก่อนที่โนอาร์จะแกะของขวัญของแครินออก

แต่ของขวัญที่แครินกลับทำให้หัวใจของคีตาร์ตกวูบ เพราะของขวัญที่แครินให้ก็คือหนังสือที่เธอตั้งใจซื้อให้โนอาร์นั่นเอง

"เล่มนี้ฉันอยากได้มากเลย ขอบใจนะ" โนอาร์พูด ก่อนจะเก็บหนังสือไว้ในนาฬิกาของเค้า ก่อนที่ตัวเค้าเองจะลุกขึ้นเพื่อจะเดินเอาของขวัญของเค้าไปให้คีตาร์

"อ้าว เดี๋ยว ของขวัญฉันล่ะ" แครินทวง เมื่อเห็นโนอาร์ลุกขึ้น แต่สายตาอันฉับไวของแครินก็มองเห็นกล่องในมือของโนอาร์ก่อน

"อ๋อ นั่นของฉันใช่มั้ยล่ะ ขอบคุณนะ" แครินพูดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบ โดยที่โนอาร์ยังคงทำหน้าเหวอ

"เฮ้ย เดี๋ยวซิ นั่นมันไม่ใช่ขะ............." โนอาร์ยังพูดไม่จบก็

แควก

เสียงกระดาษห่อขาดทันที ก่อนที่โนอาร์แทบจะเอามือกุมหัวอย่างสุดมึน ส่วนแครินได้แต่ร้องว้าวอย่างสุดประหลาดใจ

"นั่นมันกำไลน้ำตาแห่งความรักนี่" คีตาร์พูดขึ้นเบาๆ เพราะเธอเคยเข้าไปในร้านเครื่องประดับซึ่งขายกำไลวงนี้กับวอร์ช่า และเธอก็สนใจกำไลวงนี้มากจนสามารถจำรูปร่างและความหมายของมันได้เป็นอย่างดี

ตุ๊บ!!!!!!!!!!

เสียงหนังสือเล่มหนาที่คีตาร์ถือมาตกลงพื้น ก่อนที่คนทั้งงานจะหันมาหาเธอหมด รวมทั้งโนอาร์ด้วย

"คีตาร์" โนอาร์เรียกเธอด้วยเสียงแผ่วเบา แต่เมื่อสบตากับคีตาร์กลับเห็นน้ำตาที่เอ่อคลอ

"กำไลน้ำตาแห่งความรัก ความหมายของมันคือการบอกรัก.............ใช่มั้ย" คีตาร์ถามโนอาร์ด้วยน้ำเสียงเบา

"คีตาร์ นั่นฉันไม่ได้ตั้งใจให้แครินนะ" โนอาร์พูด แต่ก่อนที่ทันจะได้พูดอะไร คีตาร์ก็คว้าหนังสือที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาทันที แต่สายตาของโนอาร์ก็ไวพอที่จะดูหน้าปกของมัน

"นี่มัน" โนอาร์พูด ก่อนที่จะคว้าหนังสือมาจากมือของคีตาร์

"เอาคืนมานะ" คีตาร์พูด แต่ก็ไม่ได้ยกมือขึ้นมาแย่งแต่อย่างใด

"นี่มัน หนังสือที่ฉันอยากได้....ไม่ใช่เหรอ ? " โนอาร์พูดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามคีตาร์

"แต่ฉันว่านายคงไม่อยากมีหนังสือที่เหมือนกันสองเล่ม" คีตาร์พูดก่อนที่จะแย่งหนังสือคืนกลับมา ก่อนจะหมุนตัวหันหลังกลับเพื่อเดินออกจากงาน

"เดี๋ยวซิ" โนอาร์พูด ก่อนจะคว้าแขนของคีตาร์ไว้

"ปล่อย" คีตาร์พูดเสียงเรียบ

"ไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะฟังฉัน" โนอาร์พูด

"นายจะพูดอะไรหละ" คีตาร์ถามขึ้นอย่างไร้อารมณ์

"กำไลนั่นน่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจซื้อมาให้แครินซักหน่อย.............."

"ไม่จริง" เสียงของแครินขัดขึ้นมาก่อน แต่โนอาร์ยังคงพูดต่อ

"ฉันตั้งใจซื้อมาให้นายนะ คีตาร์" โนอาร์พูดรวดเดียวจบ

"มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย" คีตาร์ถามด้วยเสียงเรียบๆจนโนอาร์แปลกใจ

"ฉันซื้อให้นายนะ ไม่ใช่แคริน" โนอาร์พูดย้ำ

"เออ ก็แล้วไง แครินได้มันไปแล้วไม่ใช่เหรอ ขอบคุณที่ซื้อมาให้นะ แต่ฉันคงไม่อาจรับของที่คนอื่นรับไว้แล้วได้หรอก" คีตาร์พูดก่อนจะจับมือของโนอาร์ออก แล้วเดินออกไปจากงาน

"เดี๋ยวซิ คีตาร์ โธ่" โนอาร์พูด ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง

"ฉันตามคีตาร์ไปเอง" วอร์ช่าพูดก่อนจะเดินตามออกไปจากงาน

ตอนนี้ยาวเป็นพิเศษเลยนะคะ อ่านให้สนุก และก้อ สุขสันต์วันปีใหม่ เฮงๆกันถ้วนหน้านะจ้ะ อิอิ