เดอะ ไวท์โรด ความรู้สึกระหว่างเรา (โนอาร์กับคีตาร์)

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 : คริสต์มาสต์อีฟ

ความรู้สึกระหว่างเรา (โนอาร์กับคีตาร์) บทที่ 4 : คริสต์มาสต์อีฟ

“วะ.......วะ..............ว่าไงนะ” เสียงโนอาร์สั่นเมื่อได้ยินข่าวเรื่องคีตาร์จากริกกี้

“ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ ยังไงก็รีบมานะ” ริกกี้พูดก่อนจะตัดสายไปทันที

โนอาร์ยืนอึ้งอยู่นาน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องไปห้องพยาบาล เค้าจึงรีบออกจากมอลล์ที่เค้ามาตามหาคีตาร์อีกครั้งทันที

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“เมื่อกี้โทรหาใคร” เสียงบคีตาร์ถามขึ้น ตอนนี้เธอได้สติแล้ว และพอตื่นมาเธอก็เห็นริกกี้โทรศัพท์อยู่พอดี ท่าทางจะเกี่ยวกับเธอซะด้วย

“โนอาร์น่ะ บอกว่าเธอถูกรถชน” ริกกี้ตอบสบายๆ แต่คีตาร์ผุดลุกขึ้นทันที

“นายว่าไงนะ” คีตาร์ถาม “โว้ย แล้วนายจะไปบอกโนอาร์เค้าทำไมล่ะเนี่ย” คีตาร์ตวาดใส่ริกกี้ ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงทันที

“อ้าว นั่นเธอจะไปไหนล่ะ” ริกกี้ถามอย่างงงๆ

“ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีนาย” คีตาร์ตอบก่อนจะวาร์ปไปทันที

“คีตาร์” เสียงของโนอาร์ลอยมาทันทีที่คีตาร์หายไป

“อ้าว คีตาร์ไปไหนซะล่ะ” โนอาร์ถามริกกี้ที่ยังคงยืนงง

“เพิ่งจะวาร์ปไปเมื่อตะกี้” ริกกี้ตอบ

“ว่าไงนะ โธ่เว้ย” โนอาร์พูดขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะออกจากห้องพยาบาลไปทันที ททิ้งไว้แต่ริกกี้ที่ยังคงยืนอึ้งและงงในตัวของคีตาร์และโนอาร์ ว่าทำไมไปเร็วมาเร็วได้อย่างนี้

“เจอร์รี่ คีตาร์อยู่กับพวกเธอรึเปล่า” เสียงโนอาร์ดังมาในนาฬิกา ทำให้เจอร์รี่ตอบกลับไปทันที

“ไม่นี่ มีอะไรเหรอ โนอาร์”

“เปล่าๆ แค่นี้นะ” แล้วสายก็ถูกตัดไป

“อยู่ไหนวะ” โนอาร์พึมพำกับตนเอง ก่อนจะปิ๊งไอเดียขึ้นมาทันที “ห้องนอน แน่นอนเลย” พูดเสร็จก็รีบวิ่งไปห้องนอนของพวกผู้หญิงทันที ก่อนจะอ้อมไปทางหน้าต่างห้องนอนของคีตาร์เพื่อจะมองเข้าไปในห้อง

คีตาร์กำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่พอดี แล้วเมื่อตนเองเห็นอะไรแว๊บๆผ่านไปด้านหลัง จึงหันไปมองก่อนจะเห็นโนอาร์ยืนอยู่

“ว้ายยยยยยยยยยยยย นายจะทำอะไรน่ะ” คีตาร์กรีดร้องออกไปด้วยความตกใจ เรียกให้โนอาร์ที่กำลังหาคีตาร์อยู่หันมาหาคีตาร์พอดี

“เฮ้ย ขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” โนอาร์รีบพูดก่อนจะหายวาบไป

“เฮ้อ” คีตาร์ถอนหายใจเมื่อเธอเปลี่ยนเสื้อเสร็จ ก่อนจะเดินออกไปที่ห้องรับแขก ซึ่งมีโนอาร์นั่งรออยู่แล้ว

“นายมีอะไรเหรอ” คีตาร์ถามเสียงปกติ

“นายเป็นไงบ้าง คีตาร์ ริกกี้บอกว่านายถูกรถชน” โนอาร์ถามอย่างร้อนรน

“ก็ไม่ได้เป็นไง แผลที่มีก็แค่รอยฟกช้ำเฉยๆ” คีตาร์ตอบ ก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่ม

“แล้ว.........นายยังโกรธฉันอยู่มั้ย” โนอาร์ถาม

“โกรธ.............จบ” คีตาร์ตอบ ก่อนจะกระดกน้ำเข้าปากอย่างไม่สมกุลสตรี (ก็ใครว่าเจ๊เค้าเป็นกุลสตรีเล่า)

โนอาร์ยืนก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด คีตาร์หันหน้ามามองโนอาร์ ก่อนจะถอนหายใจ ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้ง 2 มากเกินกว่าที่จะให้เรื่องไม่เป็นเรื่องมาทำให้แตกแยกกันได้ คีตาร์จึงตอบกลับไป

“ฉันให้อภัยก็ได้” คีตาร์พูดสั้นๆ

“จริงดิ” หัวของโนอาร์เด้งขึ้นมาทันที

“ก็เออดิ อย่าบอกเรื่องฉันถูกรถชนให้คนอื่นรู้ล่ะ” คีตาร์ตอบก่อนจะเดินออกจาห้องครัวไป

“ขอบคุณนะ คีตาร์” โนอาร์ตะโกนก่อนจะออกจากห้องของคีตาร์

โดยไม่รู้เลยว่าหลังประตูห้องนอนมีคีตาร์ที่กำลังยืนฟังคำพูดเมื่อครู่อย่างเจ็บปวด เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องเสียใจด้วย แต่มันเจ็บอยู่ลึกๆ ที่โนอาร์หลอกเธอเพื่อที่จะไปเที่ยวกับแคริน ทำไมเค้าต้องหลอกเธอด้วยนะ........................

เช้าวันรุ่งขึ้น

ปิ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงนาฬิกาดังขึ้น ทำให้คีตาร์งัวเงียไปรับ กดรับสายก่อนจะพูดว่า

“ฮัลโหล” เสียงถูกส่งออกมาจากปากอย่างงัวเงีย

“คีตาร์ ตื่นได้แล้ว” เสียงของโนอาร์ดังมา ทำให้คีตาร์รู้สึกดีที่คนที่โทรมาปลุกเธอไม่ใช่ริกกี้

“อะอืม ตื่นและ” คีตาร์พูดก่อนจะกดวางสายไป แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ ก่อนจะออกมาด้วยชุดสีดำเหมือนปกติ

“อ่ะ คีตาร์ อรุณสวัสดิ์” เสียงวอร์ช่าทักมา คีตาร์จึงตอบกลับ

“อรุณสวัสดิ์” คีตาร์ตอบก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว สั่งอาหารเช้ามาทาน

ปิ๊บๆๆๆๆๆ

เสียงนาฬิกาดังขึ้นมา ทำให้คีตาร์เหลือบตาไปมอง ก่อนจะเห็นเบอร์ที่เธอไม่คุ้นเคยเลย ปรากฎอยู่บนนาฬิกา

“ฮัลโหล” คีตาร์ทักไป

“มาเจอกันที่หลังหอพักหน่อย มาคนเดียวนะ” เสียงแหบต่ำดังมา คีตาร์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย แต่ในใจก็ตัดสินใจไป

“อ้าวไปไหนซะล่ะ คีตาร์” เจอร์รี่ถาม

“ไปหาเพื่อนน่ะ” คีตาร์ตอบ ในหัวของทุกคนเข้าใจว่าเป็นโนอาร์

หลังหอพัก คีตาร์สอดส่องสายตาหาคนที่เรียกเธอมา แต่ก่อนที่จะเห็น ก็มีมือมากระชากเธอ คีตาร์รีบหันหลังไปทันที แล้วจับมือนั้นไว้แน่น ส่งสายตาไปมองผู้ที่บังอาจมาจู่โจมเธอจากด้านหลัง

“แคริน” เสียงเรียกชื่อถูกเค้นออกจากไรฟัน ส่วนนัยน์ตาอีกคู่หนึ่งกลับจ้องกลับมาด้วยสายตาแรงกล้า

“คีตาร์” แครินตอบกลับ ก่อนจะบิดข้อมืออีกครั้ง เพื่อให้มือของคีตาร์หลุด

“เธอมีอะไรเหรอ” คีตาร์ถามตรงๆ

“ก็ไม่มีอะไร เพียงแต่ฉันอยากจะบอกอะไรเธออย่างนึง” แครินพูด “อย่ายุ่งกับโนอาร์ให้มากนักได้มั้ย” ปลายเสียงถูกตัดให้สั้น เพื่อแสดงให้เห็นถึงการบังคับ

“ความจริงมันต้องฉันต่างหากที่ควรพูดประโยคนั้น” คีตาร์ยิ้มเยาะ “ฉันรู้ตั้งนานแล้วล่ะ ว่าเธอชอบโนอาร์”

“ว่าไงนะ!!!!!!!!!” แครินร้องเสียงดัง

“วันนั้นฉันเห็นเธอกับโนอาร์คุยกันแล้ว” คีตาร์ตอบ “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ขายความลับเธอหรอกนะ”

“ขอบคุณ แต่ฉันก็ยังคงย้ำคำเดิม อย่ายุ่งกับโนอาร์ให้มากนัก เข้าใจมั้ย” แครินย้ำเสียงเข้ม

“มีแต่โนอาร์จะมายุ่งกับฉันเองมากกว่า” คีตาร์ตอบด้วยท่าทางกวนประสาทก่อนเดินจากไป ทิ้งไว้แต่แครินที่ยืนกำมือแน่นอย่างโกรธแค้นเมื่อได้ยินคำพูดของคีตาร์

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“คีตาร์ พรุ่งนี้วันคริสมาสต์ เธอมีของขวัญให้โนอาร์รึยังล่ะ” แชมพูถาม คีตาร์หันกลับไปมองแชมพู

“พรุ่งนี้แล้วเหรอ ยังเลย” คีตาร์ตอบ

“งั้นไปซื้อกัน” เจอร์รี่พูด

“เธอจะไปซื้อให้อเล็กซ์ใช่มั้ยล่ะ” วอร์ช่าที่เพิ่งโผล่มาพูดขึ้น

“บร้า” เจอร์รี่ตอบทันที ก่อนจะแว้ดกลับ “งั้นเธอก็ซื้อให้พอล”

“ชิ อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย เธอล่ะ แชมพู ซื้อให้โทนี่เหรอ” วอร์ช่าหันไปถามแชมพู

“อะอืม” แชมพูตอบอย่างอายๆ ในขณะที่เพื่อนๆขำกับท่าทางของแชมพู

“พรุ่งนี้แล้วซินะ” คีตาร์พูดเบาๆ

 แฮะๆ เอามาส่งให้เร็วนะคะ เพราะว่าสัปดาห์หน้าสอบ ก็เลยอาจจะมาอัพไม่ได้ ก็เลยมาอัพให้ก่อน เม้นมากๆเด้อ