นิยาย <Fic Suju yaoi> รักคนใจร้าย [kihae] : Dek-D.com

Fic HBD Kim Kibum

=รักคนใจร้าย=

“นายอยู่ที่ไหนนะ...........คิบอม”

เสียงจากร่างบางพูดอย่างขัดอกขัดใจปนน้อยใจเล็กน้อย ตอนนี้ร่างบางนั่นอยู่หน้าเครื่องคอม แต่กลับต่อเนตไมได้ซะนี่!

ก็คนที่ต่อน่ะ ไม่อยู่ต่อให้นี่ เฮ้อออออ

มือบางปิดเครื่อง ก่อนจะเดินเข้าครัวไปหากระต่ายน้อยร่างอวบ

“ซองมิน ทำอะไรน่ะ”

“อ้ออ เค้กสตรอเบอร์รี่อ่ะ นายชอบไม่ใช่เหรอ”

“อื้มมม ชอบมากๆ”

ทงเฮยิ้มแก้มแทบปริ หอมแก้มเจ้ากระต่ายน้อยไปทีนึง แล้วพูดก่อนจะเผ่นแน่บไปอย่างรวดเร็ว

“ทำเสร็จให้กินด้วยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”

หลังจากออกจากห้องครัวนั่นมา ก็มานั่งดูทีวี แล้วหันไปมองคนข้างๆ 2 คน ซีวอนและฮันกยอก (เอ๋ วอนฮันรือ??)

“อ้าว ทงเฮ มานั่งใกล้ๆซิ”

ซีวอนเรียก ทงเฮเดินเข้ามานั่งใกล้ วันนี้เค้าว่างจากงาน ถึงแม้เค้าอาจจะมีเวลาว่างน้อยเมื่อเทียบกับคนทั่วไป หากแต่วันว่างของพวกเค้านั้นมักจะเป็นวันพิเศษ เมื่อได้ใช้ชีวิตสวีทกับคนที่เรารักอย่างเต็มที่ หากแต่นั้นไม่ใช่สำหรับ อี ทงเฮ ในเวลานี้อย่างแน่นอน

ก็จะเป็นเพราะอะไรได้ซะอีก นอกจากคิม คิบอมตัวแสบ ที่ไม่เคยจะอยู่บ้านเลยซักวัน เค้าชักฉุนกึกแล้วนะ

พอว่างจากงานร้องเพลง นายนั่น จะต้องไปถ่ายละครทุกทีเลยซิ ให้ตายเถอะ รู้บ้างมั้ย ว่าอยากอยู่ด้วยกันบ้างน่ะ ยิ่งคิด ความน้อยใจของคนขี้งอนก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นอย่างฉุดไม่อยู่ ไม่เคยโทรมาหาเลย ไม่เคยกลับมากินข้าวด้วยกันเลย นายไปทำอะไรของนายอยู่นะ คิม คิบอม

ทงเฮขอตัวขึ้นมานอนเล่นคนเดียวข้างบน รู้ตัวว่าไปขัดเวลาความสุขคนอื่นเหลือเกิน ก็เค้าอยู่กันเป็นคู่ๆหมดเลยนี่หน่า ตอนนี้เค้าอยู่คนเดียว ก็เลยต้องหาอะไรทำคนเดียวเป็นธรรมดา

ร่างบางในเสื้อยืดกางเกงขาสั้นกำลังกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอย่างเบื่อหน่าย หยิบมือถือของตนเองขึ้นมาถือไว้ จ้องมันราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่สวยที่สุดในโลก แต่ที่จ้องนั้น เพียงแค่ว่า เค้ากำลังรอ....

รอข้อความจากใครบางคน...........

ที่ไม่ว่าเค้าจะรอนานขนาดไหนก็ไม่เคยส่งมาเลย ทั้งๆที่เค้านั่งรอข้อความจากคนแก้มป่องทั้งวัน โทรศัพท์เค้าก็กลับสั่นเนื่องสายเข้าของผู้จัดการบ้างล่ะ ฮยอกแจบ้างล่ะ ซองมินบ้างล่ะ ทำไมนะ ถึงได้ไม่มีสายเข้าหรือข้อความจากคนที่รอเลย

กลิ้งไปกลิ้งมาอีกสองสามรอบ ทงเฮก็เอาหัวหนุนหมอน มองขึ้นไปยังเพดาน ก่อนนัยน์ตาสวยจับจ้องไปยังรูปหัวเตียง รูปคู่ที่เค้าและคิม คิบอมถ่ายด้วยกัน ทำให้นึกถึงตอนนั้น

“เอาหน่า คิบอม ถ่ายด้วยกันนะ”

“ผมไม่ชอบถ่ายรูปนี่หน่า”

“ถ่ายกับฉันหน่อยนะ คิบอมน้า”

“โธ่ ทงเฮฮะ ก็ผม.......”

“ไม่งั้นงอนนะคิบอม”

“โห คนสวยฮะ อย่างอนซิ ถ่ายแล้วครับถ่าย”

ก่อนคนแก้มป่องจะหยิบกล้องจากมือบางมา เอาแก้มป่องๆไปแนบใบหน้าหวานที่ยังคงมุ่ย ร่างสูงยิ้มร่าเริง ก่อนจะนับถอยหลัง

“หนึ่ง...........”

“สอง................................”

“ซั่ม......................................................”

จุ๊บ

คนแก้มป้องหันหน้าไปจุ๊บแก้มเนียนของคนสวยข้างๆเข้าอย่างจัง ทงเฮเขินจนหน้าแดง แล้วกล้องนั้นก็จับภาพทุกอย่างไว้ได้ทั้งหมด คิบอมตัดสินใจอัดรูปนั้นมาใส่กรอบ ตั้งไว้ที่หัวเตียง ซึ่งเมื่อก่อน คนสองคนเคยนอนกอดกันใต้ผ้าห่มผืนบาง หากแต่ตอนนี้ ร่างสูงนั้นก็เอาแต่ทำงาน บางครั้งต้องไปถ่ายละครถึงต่างจังหวัดจนทำให้เค้าต้องนอนคนเดียว และยังมาช่วงหลัง เค้าเองก็ต้องบินไปเมืองจีนบ่อย นั่นยิ่งทำให้เค้าและร่างสูงห่างกันไปมากขึ้น

คนตัวเล็กซุกหน้าลงบนหมอน ปล่อยน้ำตาออกมาอย่างน้อยใจ ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันหยุดของวง แต่ร่างสูงกลับรับงานหน้าตาเฉย ทั้งๆที่เค้าบอกว่าให้หยุดอยู่ด้วยกัน แต่ร่างสูงก็ออกไปทำงานซะอย่างนั้น

มันน่าน้อยใจนัก

คิม คิบอม

คนใจร้าย..........!

เคยรับเคยรู้บ้างไหม ว่าเป็นยังไง
เวลาที่เธอทอดทิ้งให้อยู่คนเดียวลำพัง
โทรหาซักนิดได้ไหม เหมือนในวันวาน
ก็อยากให้ห่วงกัน ให้เหมือนเมื่อคราวเพิ่งคบกัน..........

นึกถึงวันที่เราเพิ่งคบกันใหม่ๆ

วันนั้น แค่นายต้องไปถ่ายแบบที่ต่างจากจังหวัด แค่ไปเช้าเย็นกลับ แต่นายก็ยัง..........

Rrrr Rrrr~~~

“ฮาโหล”

“ผมเองนะ”

“อื้มม มีอะไรเหรอ”

“ก็คิดถึงทงเฮอ่ะ ก็เลยโทรมาหา”

“ตาบ้า เพิ่งห่างกันไม่ถึง 2 ชั่วโมงดีเลยนะ”

“ก็นั่นแหละ คิดถึงอ่ะ แล้วทงเฮล่ะ คิดถึงผมบ้างมั้ย?”

“คิดถึงซิ ตาบ้า ถามแปลกๆ”

“งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ แค่นี้นะ”

“อื้ม ทำงานดีๆล่ะ อย่าลืมกลับมากินข้าวพร้อมกันด้วย”

“สัญญาเลย”

ตู๊ด.........

เห็นรักเธอแล้ว เลยทำเหมือนแล้วกัน
ยังไงตัวฉันก็คงต้องรักเธอไป

เธอน่ะใจร้ายจริงๆ ใจร้ายจริงๆ
ทอดทิ้งไม่มาดูแล ไม่สนใจ
เธอน่ะใจร้ายจริงๆ จะทำไง
ต้องโทษตัวเอง ที่เลือกมีเธออย่างนี้
ที่รักคนที่ใจร้าย รักเขาไปทั้งใจ

นั่นซินะ มานั่งน้อยใจ มานั่งเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ ก็เพราะเค้ารัก เค้ารักคิม คิบอมมากเกินกว่าที่จะไม่คิดถึงได้ แล้วถ้าถามว่าทำไม เค้าถึงได้ไม่โทรไปหาน่ะเหรอ ก็เพราะเหตุการณ์ในวันนั้นไง

“นี่คิบอม”

“มีอะไร ผมกำลังทำงานอยู่นะ”

“ก็ฉันคิดถึงนายนี่”

“ผมถ่ายละครอยู่นะ กำลังยุ่ง แค่นี้ก่อนนะครับ”

“คิบอม แต่ว่า.............”

ตู๊ด...................

หลังจากวันนั้น ร่างบางไม่โทรหาอีกเลย เพราะหลังจากที่โดนตัดสายวันนั้น ร่างบางร้องไห้เป็นวัน งอนคิบอมอยู่นานพอควร ถึงแม้คนแก้มป่องจะมาง้ออยู่หลายวัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกในวันนั้นจางหายไปได้เลยจริงๆ เค้ายังคงนึกถึงวันที่คิบอมตัดสายวันนั้น นึกทีไร เจ็บใจทุกที หลังจากนั้น เค้าก็เลยสัญญากับตัวเอง ว่าจะไม่โทรไปหาคิบอมอีกในเวลางาน

ที่ถามก็เพราะหวั่นไหว ทุกวันในใจ
เธอดูเปลี่ยนไปไม่เหมือนคนเก่าคนเดิมของฉัน
ก็รักไปแล้วหมดใจ หลวมตัวมานาน
ก็เลยต้องทนอ้างว้างทุกวันเพราะรักเธอ

วันในอดีตไหลมาในหัวสมองเค้า

“นี่ คิบอม”

“ว่าไงครับ”

“ทำไมเดี๋ยวนี้คิบอมดูเย็นชากับฉันจังเลย เป็นอะไรรึป่าว”

“ก็ไม่นี่ ไม่ได้เป็นอะไร”

“คิบอม........ไม่ได้เปลี่ยนไปใช่มั้ย”

“นี่ทงเฮ.........”

คนแก้มป่องหันมา ก่อนจะจับเข้าที่แก้มเนียนของร่างบางตรงหน้า

“ไม่ได้เปลี่ยนไป แน่นอนครับ”

พูดเสร็จก็จูบเบาๆเป็นสิ่งเตือนสัญญา หากแต่ร่างบางกลับรู้สึกว่ามันว่างเปล่าเหลือเกิน จูบนั่น ราวกับว่า แค่จูบไปเท่านั้น ไม่ได้มีความจริงจังอะไรเลยสักนิด

คิดถึงเท่านั้น น้ำตาก็พาลจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างบางกอดหมอนข้างที่เดี๋ยวนี้หามากอดแทนคนข้างกายแน่น หวังว่าจะให้แรงกอดนี้มันส่งไปถึงคนแก้มป่องใจร้ายซะบ้าง รู้บ้างมั้ยว่าเค้าเหงาขนาดไหน ที่จะต้องอยู่คนเดียว ทั้งๆที่คนอื่นต่างก็ได้อยู่กับคนรักของกันและกัน

ต้องอยู่โดดเดี่ยว ในวันที่ทุกคนมีความสุข

ต้องอยู่โดดเดี่ยว นอนร้องไห้คนเดียว

ต้องอยู่โดดเดี่ยว ทั้งๆที่ใจนั้น ไม่อยากเลยแม้แต่นิด

นายคิดบ้างมั้ย คิม คิบอม นายคิดถึงหัวใจฉันบ้างมั้ย คิม คิบอม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ไอ้แก้มป่อง ทำไมนายใจร้ายอย่างนี้นะ

ก๊อก ก๊อก

“ทงเฮ มากินเค้กกันนะ”

เสียงของกระต่ายน้อนมินนี่ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง คนในห้องลุกขึ้นจากเตียง เอามือปาดน้ำตา แล้วตะโกนตอบไป

“เดี๋ยวตามลงไปนะ”

“อื้ม เร็วๆล่ะ เดี๋ยวชินดงแย่งหมดไม่รู้นะ”

ร่างบางเดินมาหน้ากระจกในห้องน้ำ มองแปรงสีฟัน 2 อันที่เหมือนกันเดี๊ยะๆ แต่อันหนึ่งกลับดูสภาพราวกับเพิ่งซื้อ แต่อีกอันนั้น เหมือนเอาไปสนามรบมาแล้ว

“ทำไมนายไม่กลับมาใช้บ้างนะ แปรงสีฟันนายฝุ่นเกาะหมดแล้ว”

มือบางวักน้ำล้างหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอาผ้าซับ แล้วเดินลงไปกินเค้กฝีมือซองมิน

“อ้าว ทงเฮ มานั่งด้วยกันซิ”

กระต่ายน้อยน่ารักเขยิบก้นให้ทงเฮหย่อนตัวนั่งลง ร่างบางยิ้ม ก่อนจะจ้วงเค้กแข่งกับชินดงที่กำลังจะกินจนหมด

“อ้ากกกกกกกก ทงเฮ นายอย่าดิ ฉันหิวนะ”

“ฉันก็หิว ชินดง นายกินไปตั้งเยอะแล้ว แบ่งบ้างดิ”

“ไม่เอา จะกินๆๆๆ”

“ไม่เอา ฉันก็จะกินนี่ๆๆๆๆ”

สงครามย่อมๆเกิดขึ้นระหว่างร่างบางและร่างอ้วนของทงเฮและชินดง ก่อนจะมีสมาชิกมาร่วมด้วยอย่างสนุกสนาน ชิ้นเค้กลอยลิ่วร่างบางยิ้มออกเป็นครั้งแรกในรอบวัน ถึงแม้วันนี้เค้าอาจจะเหงา แต่ก็มีทุกคนเป็นเพื่อนนี่นะ

ก๊อก ก๊อก

“ทงเฮ ตื่น วันนี้ต้องไปทำงานนะ”

เสียงปลุกจากคนตาสวยประจำวงอย่างพี่ใหญ่ทึก ทำให้คนที่นอนอยู่งัวเงียลุกขึ้นมา แล้วมองไปยังคนข้างๆที่หลับอยู่ข้างกาย ร่างบางยิ้มอย่างสบายใจ เมื่อวานคิบอมกลับมาตอนใกล้ๆเที่ยงคืน หลังจากอาบน้ำเสร็จ คิบอมก็เดินมานอนข้างๆเค้าอย่างที่เคย กอดเอวบางของเค้าไว้อย่างปกติทุกอย่าง ร่างบางแอบยิ้มอยู่คนเดียวทั้งคืน และตอนนี้ รอยยิ้มสวยก็ยังอยู่บนริมฝีปากของร่างบาง มองไปยังปฎิทินบนหัวนอนข้างๆกรอบรูป

21 สิงหาคม

ทงเฮยิ้ม ก้มลงไปหาคนที่ยังคงนอนหลับสนิท ก่อนหอมแก้มป่องเบาๆ แล้วกระซิบข้างหูด้วยเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความรักที่มาจากหัวใจของเค้า

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ คิบอมที่รัก”

คนตรงหน้าลืมตาขึ้นมาน้อย แล้วหันมายิ้มให้เค้า แล้วมือหนาก็คว้าร่างบางมากอดไว้แนบอก แล้วกระซิบข้างหูเบาๆ ชนิดที่ทำให้คนฟังหน้าซับสีขึ้นมาทันที

“ขอบคุณมากนะครับ ที่รักของผม”

“ปล่อยได้แล้ว วันนี้นายต้องไปถ่ายละครด้วยนะ จำไม่ได้เหรอ”

“อื้ม นั่นซินะ งั้นลุกดีกว่า”

พูดเสร็จร่างสูงก็ลุกขึ้น แล้วเดินนำเข้าห้องน้ำไป.......

“ทงเฮ วันนิ้วันเกิดคิบอม นายให้ของขวัญรึยัง”

“ของอย่างนี้มันต้องรอเซอร์ไพรส์ซิ ฮยอก”

“โห จะเซอร์ไพรส์กี่โมงกี่ยาม กว่าไอ้นั่นจะกลับก็เกือบเที่ยงคืนทุกทีนี่”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า รอได้ๆ”

ร่างบางกำลังนั่งถ่ายรายการอยู่ ช่วงนี้กำลังพัก ฮยอกแจถึงได้ถามเค้าเรื่องของขวัญ ของขวัญน่ะ เค้าซื้อเตรียมไว้นานแล้ว เพียงแค่ว่า เค้าอยากจะให้คิบอม เมื่อตอนก่อนนอน เพราะมันเป็นเวลา ที่เราอยู่ร่วมกันได้นานที่สุด ทงเฮยิ้มเมื่อนึกถึงเวลาที่เค้าจะให้ของขวัญคิบอม นายแก้มป่องนั่นจะทำหน้ายังไงนะ จะทำหน้ายังไงนะ จะตกใจ หรือว่าจะดีใจ นายจะทำหน้ายังไงนะ นายแก้มแตกของฉัน

“เฮ้ออออ เหนื่อยจังงงง................”

เสียงของผู้คนที่ไปอัดรายการกลับมาดังขึ้น อี ทงเฮคือหนึ่งในนั้น ก่อนจะเหลือบไปเห็นคนๆหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ

“อ้าว คิบอม ทำไมกลับเร็วจังอ่ะ”

“อ่ะ.....อ้าว ทงเฮ ก็วันนี้วันเกิดนี่ เค้าก็เลยให้เลิกงานเร็วน่ะ”

“งั้นเหรอ งั้นเย็นนี้ออกไปหาอะไรกินกันมั้ย”

“ผม............”

“ทำไม ไมได้เหรอคิบอม”

“ผม....................ดะ.......เดี๋ยวผมมานะ ปวดฉี่”

“ไปเลย ตาบ้านี่”

ทงเฮหัวเราะ ก่อนจะมองตามคนที่วิ่งดุ๊กดิ๊กไปเข้าห้องน้ำ ทงเฮยิ้ม ก่อนเสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ของคิม คิบอมจะดังขึ้น ทงเฮหันไปมองคนที่ยังคงอยู่ในห้องน้ำ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู ก่อนจะเปิดดูข้อความ เค้าไม่ได้เสียมารยาทนะ แต่ว่าคิบอมก็ให้เค้าเปิดข้อความแทนอยู่แล้วนี่ เวลามีข้อความเข้าอย่างนี้

วันนี้อย่าลืมที่นัดไว้ล่ะ

1 ทุ่มนะ

ที่ร้านเดิมใช่มั้ย

แล้วจะรอนะคะ

จาก โกอารา (ชื่อยัยนี่อีกแล้วเหรอ!)

อ่านเสร็จก็เจ็บหนึบไปทั้งหัวใจ ก่อนจะได้ยินเสียงล็อคห้องน้ำกำลังถูกเปิดออก ทงเฮรีบกดออกจากข้อความนั้น แล้วรีบวางโทรศัพท์ลงที่เดิมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันหน้ามองไปทางอื่นอย่างเฉยชา คนแก้มป่องกลับมาแล้ว นั่งลงข้างๆร่างบาง ก่อนมือหนาจะโอบไหล่ร่างบางเหมือนปกติ แต่กลับให้ความรู้สึกผิดปกติ เสียงทุ้มกังวานดังขึ้น

“คงไปไมได้อ่ะ ทงเฮ ที่บ้านเรียกกลับไปเลี้ยงวันเกิดน่ะครับ คงไม่ว่ากันใช่มั้ย”

เจ็บมั้ย อี ทงเฮ กำลังถูกคนรักใช้หน้าตาซื่อๆหลอกอยู่นะ นายเจ็บมั้ย?!!!

“อื้ม ไม่ว่าอยู่แล้ว”

พูดเสร็จก็ยิ้มเหมือนปกติที่คนขี้อ้อนมักจะทำ ก่อนหัวกลมๆของทงเฮจะซบลงที่ไหล่คิบอมเหมือนปกติ แต่หากคราวนี้ มันต่างออกไป ร่างบางหลับตาลง เม้มปากเข้าอย่างเก็บอารมณ์

อย่างน้อย ให้ฉันได้ซบตรงบ่านาย ก่อนที่นายจะให้ใครซบอีก.........

คิบอมไปแล้ว คิบอมออกจากบ้านไปแล้ว สมาชิกทุกคนในวงดูเหมือนว่าจะยังคงความร่าเริงไว้เหมือนเดิม แต่ทุกคนนั้นย่อมยกเว้น อี ทงเฮ ไว้คนหนึ่งล่ะ ตอนนี้ร่างบางราวกับหมดพลังงานไปดื้อๆ ตั้งแต่ที่คิบอมออกไป ทงเฮก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง แต่ทุกคนก็ไม่มีใครสังเกตอะไร ก็วันนี้ใครๆก็เห็นว่าทงเฮหลับซบบ่าคิบอมอยู่เมื่อกี้นี้เองนี่

ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ทุกอิริยาบถในการเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างยากเย็นเนื่องจากเรี่ยวแรงสูญหายไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบทั่วหน้า มือบางไม่ยกขึ้นมาแม้แต่จะเช็ด นัยน์ตาคู่พราวหันไปสบเข้าไปรูปบนหัวเตียง มือบางคว้ามันมา แล้วคว่ำมันลงอย่างทะนุถนอม ไม่ต้องการเห็นอีก รูปนั่น ตอกย้ำถึงความพ่ายแพ้ พ่ายแพ้ให้แก่คนๆนั้น

คิม คิบอม ทำไมนายทำอย่างนี้!

นายเห็นความไว้ใจของฉันเป็นอะไรไป นายเห็นว่าฉันรักนายมากพอที่นายจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ

ทำไมนายถึงได้กล้าทำร้ายฉันขนาดนี้ คิบอม

ทำไมกัน

ทำไม

ทำไมนายต้องทำร้ายกันมากขนาดนี้ด้วย

เอาความไว้ใจจากฉันไป เพื่อเอาไปโยนทิ้งอย่างนี้ใช่มั้ย

คิบอม........

นายไม่รักฉันแล้วเหรอ.......ที่รัก!

นายหมดรักจากฉันแล้วใช่มั้ย........ที่รัก!

ต่อจากนี้นายจะยังคงทำกับไม่ฉันเหมือนเดิมมั้ย........ที่รัก!

จากวันนี้ไป รักของเรามันคือความว่างเปล่าใช่มั้ย.........ที่รัก!

ร่างบางขดตัวร้องไห้อยู่ใต้ผืนผ้าห่มเงียบๆ ถึงแม้เค้าจะกลัวความมืดขนาดไหน แต่ก็ยังดีกว่าให้มีแสงสะท้อนมา ให้เห็นว่าเค้าอ่อนแอแค่ไหน ร่างบางคุดคู้อยู่ในความมืด เครื่องปรับอากาศทำความเย็นนั้นทำงานได้ดีเกินคาด ห้องนี้มันช่างหนาวนัก เมื่อต้องนอนคนเดียว แต่มันยิ่งหนาวกว่านั้น เมื่อตอนนี้ หัวใจของเจ้าของห้องมันกำลังจะแตกสลายไป

เพราะมือของนาย คิม คิบอม

เธอน่ะใจร้ายจริงๆ ใจร้ายจริงๆ
ทอดทิ้งไม่มาดูแล ไม่สนใจ
เธอน่ะใจร้ายจริงๆ จะทำไง
ต้องโทษตัวเอง ที่เลือกมีเธออย่างนี้
ที่รักคนที่ใจร้าย รักเขาไปทั้งใจ

สงสารกันบ้างได้ไหม เพราะฉันไม่มีใคร…

“ทำไมไม่อาบน้ำก่อนนอนล่ะครับ”

เสียงทุ้มดังขึ้นมาทันทีที่ประตูห้องเปิด แล้วสังเกตว่าตะกร้าผ้ามันยังว่าง หากแต่คนตัวเล็กกลับนอนบนเตียงนั่นแล้ว

ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงๆข้างๆร่างเล็กที่กำลังนอนขดตัวอยู่ มือหนาเลิกผ้าห่มออก แล้วเปิดไฟที่หัวเตียง พร้อมกับพูดเบาๆ

“กลัวความมืดทำไมปิดไฟอยู่ล่ะครับ”

แต่ทันทีที่แสงสว่างสาดมา คนตัวเล็กก็สะบัดหน้าหนีทันที คิบอมมองไปยังร่างเล็กที่นอนหันหลังให้เค้า ก่อนจะแตะลงเบาๆที่ไหล่บาง แล้วรู้สึกได้ถึงแรงสะอื้นทันที

“ทงเฮ คุณร้องไห้ทำไมครับ”

“........”

“ทงเฮ คุณร้องไห้ทำไมกัน..........”

“ทำไมต้องโกหก.......”

“หา..........คุณว่าไงนะ?”

“ทำไมต้องโกหก!”

ร่างบางหันหลับมาเผชิญหน้ากับร่างสูง ยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง น้ำตาอาบสองแก้ม ดวงตาแดงช้ำเพราะการร้องไห้ คิบอมผงะไป ก่อนจะมองไปยังร่างเล็กที่ตวาดเค้าอย่างแรง

“เบื่อกันมากก็บอกกันมาตรงๆก็ได้ ไม่เห็นต้องโกหกเลยนี่!”

“............”

“ทำไมต้องทำอย่างนี้ ไหนบอกจะไปกับครอบครัว ทำไมถึงได้ไปหาผู้หญิงคนนั้น ทำไมต้องโกหกกัน”

“ทงเฮ.......ผม”

“แล้วที่ผ่านๆมาน่ะ ที่ไม่ยอมกลับมานอนนี่ ไปนอนกับยัยคนนั้นใช่มั้ย!!!!!!”

“ทงเฮ มันไม่ใช่อย่างนั้น”

“ไม่ใช่อย่างนั้นแล้วมันอย่างไหนกันเล่า!”

“ผม...........ผม”

“ผมอะไร ติดอ่างอยู่ได้ ทำไมนายถึงทำกันได้ลงคอ คิบอม ทำไมกัน”

“ทงเฮ..........ผม........ผมไม่ได้”

“พอซักทีเถอะนะ อย่าทำอย่างนี้อีกเลย ฉันไม่อยากฟังนายโกหกอีก”

“ทงเฮ ขอร้อง ฟังผม”

“นี่ของขวัญวันเกิดนาย ฉันซื้อเตรียมไว้ตั้งแต่ไปจีนครั้งแรก รู้มั้ย ฉันมันบ้ามากเลยนะ ฉันซื้อตุ๊กตาหมีแพนด้ามาจากจีน ตุ๊กตาที่เค้าบอกว่า ถ้าเราซื้อไปให้คนที่เรารัก เราจะไม่มีวันแยกจากคนๆนั้น”

ร่างบางหัวเราะตัวเองอย่างสมเพช

“ฉันรอจะให้ของขวัญนายตอนก่อนนอนนี่แหละ เพราะมันเป็นเวลาที่เรามีความสุขด้วยกันตลอด ไม่นึกเลยนะ ว่าเวลาตอนนี้จะเป็นเวลาที่ฉันปวดใจที่สุด”

“ทงเฮ...........”

“ตอนนี้ฉันปวดใจที่สุดที่เห็นหน้านาย”

“ฟังผม ขอร้อง”

“นายยังจะมาขอร้องอะไรฉันอีก!!!!!!!!! ฉันฟังนายมามากพอแล้ว ฉันไม่ชอบคนโกหก นายก็รู้ แต่นายก็ยังทำ ทำไมกัน คิบอม”

“ผมโกหกเพื่อให้คุณสบายใจนะ ทงเฮ”

“โกหกแล้วมันสบายขึ้นยังไงกัน!”

“ผมไม่ได้ออกไปหาอาราเพราะผมรู้สึกอะไรต่อเธอทั้งนั้น ผมออกไปพบเธอ เพราะพ่อผมสั่ง คุณฟังผมก่อนซิทงเฮ”

มือใหญ่คว้าเอาแขนบางทันที เมื่อเห็นว่าร่างเล็กนั่นลุกขึ้นยืนเตรียมตัวลุกหนี แต่ทงเฮก็สะบัดแขนนั้นทิ้งอย่างแรง แล้วหันมามองหน้าคิบอม แต่ร่างบางก็ตกใจ ที่อยู่ดีๆรเรี่ยวแรงก็หดหาย ร้องไห้หนักไปหน่อยมั้ง ถึงได้ปวดหัวราวหัวจะระเบิดขนาดนี้ ทำไมโลกมันหมุนได้นะ

“พอเถอะนะ.......ฉัน.........ฉันไม่ฟังนายแล้ว...............ฉัน............ฉัน...................”

“ทงเฮ”

ตุ๊บ

ร่างบางล้มลงไปกองกับพื้นทันที คิบอมคว้าร่างนั้นมาเข้าอ้อมกอด ก่อนจะอุ้มร่างบางมานอนบนเตียงอย่างทะนุถนอม ก่อนจะเขย่าตัวเรียกคนหมดสติไป

“ทงเฮ..........ทงเฮ...........คุณฟื้นซิ ทงเฮ...............”

คิบอมพูดไป เขย่าร่างบางไป หลังจากเขย่าไปได้ซักพัก ร่างบางก็ลืมตาขึ้นมา มองหน้าคนตรงหน้า ก่อนจะพยายามใช้มือดันตัวเองออกจากอ้อนแขนของคิบอม

“ทงเฮ ฟังผมนะ ที่ผมออกไปหาอารา ก็เพราะว่าพ่อของผมกำลังจะร่วมลงทุนกับบริษัทพ่อเค้า ผมถูกพ่อสั่งให้ไปหาอารา เพื่อยื่นข้อเสนอต่างๆ เข้าใจมั้ย ผมไม่ได้ไป เพราะผมพิสวาสยัยนั่น”

“นาย..........ทำไมต้องโกหก”

“ก็เพราะผมไม่อยากให้ทงเฮคิดมาก เพราะผมรู้ว่าถ้าทงเฮคิดมากแล้วทงเฮจะเป็นแบบนี้ ทงเฮจะปวดหัวไปทั้งวันแบบนี้ ผมถึงได้โกหก ทั้งๆที่ความจริง ผมอยากบอกทงเฮทุกอย่าง แต่ผมไม่อยากทำให้ทงเฮต้องเป็นแบบนี้”

“แล้วทำไมก่อนหน้านี้ต้องห่างกันด้วย ทำไมนายถึงไม่โทรหา ไม่พูดจา ทำราวกับว่านายเปลี่ยนไปด้วย”

“ผม.............ผมกำลังสับสน”

“คิบอม.......”

“ผมกำลังสับสนในตัวเองมาก..........”

“นายคงไมได้หมายความว่า.....”

พูดเสร็จน้ำตาก็ไหลออกจากนัยน์ตาสวย คิบอมเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะบีบจมูกสวยๆนั่นอย่างหมั่นเคี้ยว แล้วยิ้มให้

“ใช่อย่างนั้นที่ไหนเล่า อย่าคิดนะว่าผมจะเลิกกับทงเฮ ไม่มีทางอ่ะ”

“แล้วที่นายพูด..............”

“ผมกำลังสับสน เพราะว่าผมเอาสิ่งหนึ่งมาให้ทงเฮ ในวันนี้แหละ”

“ฉันงง”

“ผมเอาของมาให้ทงเฮอย่างนึง ตอนนี้ผมมั่นใจแล้ว ผมมั่นใจกับสิ่งที่ผมเลือก”

มือหนาหยิบแหวนวงเกลี้ยงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ วงเงินสองวงไม่สลักลายอะไรไว้

แหวนเกลี้ยง หรือแหวนหมั้น

ทงเฮมองหน้าคิบอม ก่อนจะยิ้มออกอย่างอดไม่ได้ ก่อนคิบอมจะจับมือมือของทงเฮขึ้นมา จูบเบาๆ แล้วสวมแหวนลงที่นิ้วนาง ก่อนจะพูดสั้นๆ

“อยู่กับผมตลอดไปนะครับ”

“ฉันจะอยู่กับนายตลอดไป ฉันสัญญา”

พูดเสร็จ มือบางก็คว้าแหวนอีกวงมา ใส่เข้ามือของคิบอมเหมือนกัน ก่อนจะยิ้มให้ ร่างสูงคว้าร่างบางมากอดแนบกาย จูบลงอย่างแผ่วเบา ประทับคำมั่นสัญญาแห่งแหวนคู่ ก่อนคิบอมจะผละออกเล็กน้อย แต่หากลมหายใจยังคงคลอเคลียกัน

“ผมรักทงเฮนะครับ”

“ฉันก็รักนาย นายแก้มป่องของฉัน”

ก่อนร่างสองร่างจะจุมพิตกันอย่างดูดดื่ม

ค่ำคืนนี้อีกยาวนัก........

------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องเก่าไม่จบมาเปิดเืรื่องใหม่ มันน่าตีก้นนัก

ก้อเึ้ค้าชอบคิเฮนี่หน่า วันเกิดคิบอมทั้งทีเลยเล่นเลย 555+

เป็น yaoi เรื่องแรกที่เอามาลงเด็กดีของ zonia นะ

ก้อ เม้นท์ติชมได้นะคะพี่น้อง!

<Fic Suju yaoi> รักคนใจร้าย [kihae]

ผลงานอื่นๆ ของ zonia ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ zonia

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น

<Fic Suju yaoi> รักคนใจร้าย [kihae]

เนื้อเรื่อง

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ zonia ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ zonia

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น