[ Fic Fate Series ] Heart of King หฤทัยจอมราชันย์

 เธอ

หญิงสาวผู้มีหน้าที่อันทรงเกียรติ

คอยพิทักษ์สมบัติแลความสงบแก่ผู้วายชีวา

อดีตดรุณีผู้ทำคุณต่อบ้านเมือง

ผู้ที่ใครๆก็กล่าวขวัญในฐานะ

วีรสตรีวิปลาส...

" ชู่ว~ มันรบกวนคนตายนะรู้ไหม "

" พิกลแท้ ปกติท่านนิยมชมชอบของแปลกเช่นข้ารึ? "

" ปล่อยข้าไปเถอะ ข้ายังมีหมากับศพให้ดูแล... "

 และ

เขา

ผู้ที่ใครๆก็กล่าวขวัญถึงว่าเป็นกษัตริย์ผู้เกรียงไกร

เก่งกาจ ชาญฉลาด และมากเล่ห์

ชื่อเสียงเรื่องการรบของเขาดังพอๆกับที่เขา....ลุ่มหลงในสตรี

และพร้อมที่จะเฉดหัวหญิงเหล่านั้นให้พวกหล่อนไปพ้นๆหน้า

แม้หลังจากร่วมหลับนอนกันได้แค่คืนเดียว

เพราะหมดความสนใจ

"หุบปากไปเจ้าพวกไพร่!! อย่าคิดมาต่อกรกับข้า!"

"อีกไม่นานข้าจะทำให้เจ้าเป็นของข้า--หญิงวิปลาส"

" หึ! ข้าชักสงสัยเสียแล้วสิว่าระหว่างข้ากับศพนั่นเจ้าจะเลือกอะไร... "

แบกรับความขมขื่นเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ทุกข์ทนกับการเฝ้ามองชีวิตอันเปราะบาง สุดท้ายก็ถูกตวรนแห่งสวรรค์ฉุดกระชากแบบมิอาจขัดขืน ถูกผู้ถือครองกฏเกณฑ์ช่วงชิงอิสระมิให้หลีกหนี

อา...

ข้ายังไม่ได้ทำความสะอาดศพเลย

-------------------------------------------------

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จงจำไว้เสมอว่าข้ายังรักเจ้า

แม้นร่างกายจะดับสูญ แต่หัวใจรักของข้ายังอยู่

หัวใจรักที่ล่องลอยไปทุกที่ ไม่ว่าเจ้าจะอยู่แห่งหนใด

ไม่ว่าจะเจ้าจะเป็นอะไร

หัวใจรักของข้าก็จะยังอยู่กับเจ้า...

" เอริส "

เสียงนุ่มติดทุ้มเรียกคนที่นอนอยู่ด้วยน้ำเสียงไม่หนักไม่เบา

ร่างสูงโปร่งที่นอนเอกขเนกบนพื้นหญ้ารับสายลมเย็นสบายร้องตอบด้วยน้ำเสียงอื้ออึง

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มสะท้อนภาพชายเบื้องหน้า

เส้นผมสีทอง ดวงเนตรสีรัตนชาติทับทิม สวมอาภรณ์เป็นผ้าลินินขาวโปร่งโล่งสบาย

ชายที่ยืนจังก้าค้ำหัวเธอคนนี้คือชายที่ได้ชื่อเป็นกษัตริย์ของมหานครอุรุค

เจ้าเก่าขาประจำยอมสละความทรนงนั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆเธอ

หญิงสาวเลิกคิ้วอย่างนึกแปลกใจ ไฉนเลยผู้ที่ถือศักดิ์ศรีและทนงตนเหนือสิ่งอื่นใดจะยอมให้กายสัมผัสพื้นดิน หากแต่นางก็นิ่งเฉยหาได้ส่งเสียงอะไรตอบ

เห็นดังนั้นราชาหนุ่มเริ่มอารมณ์เสีย

เขาทั้งให้นางได้พักพิงในวัง มีตำหนักมีสวนเป็นของตัวเอง มีนางรับใช้คอยปรนนิบัติไม่ขาดมือ

" ข้ายอมให้เจ้าได้ขนาดนี้แต่เจ้ายัง--- "

หญิงสาวผุดกายลุกขึ้นพลางใช้ปลายนิ้วแตะที่ริมฝีปากหนาเบาๆ

" ชู่ว~ อย่าพึ่งบ่นน่า ลองเอนหลังลงกับพื้นสิ จะได้เห็นอะไรดีๆ "

ไม่รอให้ได้รับคำตอบรับหญิงสาวที่เขาเทียวไล้เทียวขื่อเพราะหวังจะเกี้ยวพาราสี เขากลับเหมือนได้สหายสนิทอย่างไงอย่างงั้น

แต่เพราะความเจ้าชู้เป็นทุนเดิมเล่ห์เหลี่ยมจึงแพรวพราว ศีรษะของราชาแห่งอุรุคจงใจเอนลงบนตักของสัปเหร่อสาว

เอริสที่คร้านจะโต้เถียงครั้นจะผลักหัวของอีกคนออกจากตักก็ดูจะเป็นการเสียมารยาทไปสักหน่อย

" ไหนล่ะที่เจ้าอยากให้ข้าดู "

" ท่านมองหน้าข้า แล้วจะเห็นไหมล่ะ มองบนฟ้าโน่นสิ "

สิ้นคำกล่าวเขาจึงมองตามที่นางบอกก่อนที่ดวงตาสีทับทิมจะแหงนมองผืนฟ้าเบื้องบน

ดวงจันทร์ในคืนนี้ส่องสว่างกว่าทุกคืน มันเป็นสีน้ำเงินสวยเหมือนดวงตาของสตรีข้างกาย

เจ้าหล่องเองก็มองดวงจันทร์อยู่เช่นกันดวงหน้าเรียวยามต้องกระทบแสงจันทร์กลับยิ่งทวีความน่าหลงไหลอย่างน่าประหลาด

งาม...

งามจริงๆ

เอริสหลับตาปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนได้พัดผ่านกายบรรยาการแสนเงียบสงบในแบบที่ราชากิลกาเมซไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

มันทำให้เขารู้สึกสบายใจแบบที่ไม่เคยเป็น

" ถ้าได้อยู่แบบนี้ไปนานๆก็ดีสิ "

เอริสว่าพลางมองทัศนียภาพโดยรอบ ทั้งธรรมชาติทั้งสรรพชีวิต มันช่างงามจนเธออยากจะอยู่มองมันไปนานๆ

" งั้นก็อยู่กับข้าสิ ข้าสัญญาว่าจะนำความอมตะมาให้ "

" ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้นเสียหน่อย "

เอริสถอดถอนใจอะไรทำให้เขาคิดแบบนั้นกัน? 

" ฟังนะกิล ข้าจะต้องตายไม่วันใดก็วันหนึ่ง ดีไม่ดีอาจตายก่อนท่าน ข้าไม่อาจอยู่ค้ำฟ้าได้ "

" แค่ข้ามีท่านอยู่ตรงนี้ข้างๆข้าก็ดีใจแล้ว... "

ดวงตาสีทับทิมเบิกกว้าง ประหนึ่งหูฝาดไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำๆนี้จากปากของนาง

หญิงวิปลาสที่เขาตามเกี้ยวมานานยอมเปิดรับเขาจริงๆแล้วใช่ไหม?

" อุบ!--  หึหึ ทำหน้าอะไรของท่านน่ะ "

ยิ่งเห็นนางยิ้มหัวใจก็พลอยสั่นสะท้าน มันดังอื้ออึงเหมือนมีใครโบยกลองศึกจนน่าหวั่นใจ

ดวงเนตรสีทับทิมได้ตื่นขึ้นจากห้วงนิทราเสียที

มันคือห้วงฝันแสนหอมหวานของราชาวีรชน

จวบจนเมื่อหญิงคนรักของเขาได้สิ้นชีวิตลง

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ในใจมันเคว้งคว้างขนาดนี้

ภายในห้องอันกว้างขวางแสนจะโอ่อ่าหรูหรา มากพอที่จะบรรจุคนนับสิบ แต่ภายในกลับมีเพียงแค่ชายหนุ่มนั่งอยู่ เพียงคนเดียว...

นัยต์ตาสีแดงราวกับรัตนชาติล้ำค่าฉายแววเศร้าโศก ใบหน้าเชิดรั้งทรนงบัดนี้กลับอ่อนล้า

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาได้แต่เพียงพร่ำเพ้อหาแต่เพียงนาง...

สตรีที่แปลกพิกลกว่าทุกคนที่เคยพบเจอ

เข้มแข็งทั้งกายใจ

ไม่หวั่นเกรงแม้จะต้องลำบาก

ใบหน้าคมคายแต่ยังคงงาม

น้ำเสียงนุ่มทุ้มเสนาะหูไม่หวีดแหลม

กิริยาท่าทางแก่นแก้วราวม้าดีดกะโหลกนั่นก็น่าเอ็นดู...

ครั้นภาพหญิงสาวที่คุ้นเคยก็ผุดขึ้นให้ใจไม่สงบ ริมฝีปากเผยอยิ่มแต่กลับเจือความหมองหม่น

การมีชีวิตอยู่โดยไร้เจ้ามันช่างปวดใจนัก...

ทั้งรอยยิ้ม

เสียงหัวเราะ

สัมผัสเรือนกายที่แสนคิดถึง

และดวงตาสีน้ำเงินคู่นั้น

ยังคงติดตรึงในหัวใจทุกนาที

ยิ่งพอนึกถึงวันวานที่เขาและเธอได้เคียงคู่กัน ความเจ็บปวดก็ยิ่งทวีคูณสุมในอุรา

แววตาว่างเปล่าได้แต่จ้องมองสิ่งที่เธอหลงเหลือไว้ให้

แหวนสีทอง ที่เขาใส่ได้เพียงนิ้วชี้

ของรักของราชาเลือดเย็นผู้นี้

ซึ่งได้มาจากผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ

แม้พรากจากกัน หัวใจรักยังคงอยู่

ความรัก ที่ยังคงล่องลอยในห้วงความทรงจำ

และเอริสก็รับรู้.....

เขาหลับตาลงปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม และหวนนึกถึงเรื่องราวนั้น 

นึกถึงแววตาอันสดใส  คิดถึงรอยยิ้มอันเจิดจ้า และปล่อยให้ความทรงจำต่างๆไหลออกมาพร้อมกับถ้อยคำที่เบาราวเสียงกระซิบ

" เราคงได้พบกันในสักวัน "

" รอข้าด้วยล่ะ... "

      จากนี้ต่อไปจะเป็นเรื่องราวความรักที่ไม่ว่าสุดท้ายทั้งคู่จะได้ครองรักกันจวบจนสิ้นชีวาวายหรือไม่ก็ไม่สำคัญหรอก...

เพราะแค่นี้

ก็เพียงพอแล้ว...

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักโรแมนติก หากไม่ชอบสามารถกดออก

นิยายเรื่องนี้ไม่เน้นประวัติศาสตร์ ไม่เน้นข้อมูลแน่นเน้นบันเทิงนะจ๊ะ

และอีกอย่าง...

นิยายเรื่องนี้มีการปรับนิสัยของตัวละครเพื่อให้เข้ากับเนื้อหาไม่ชอบกดออก ถ้าชอบก็อ่านต่อสิค้า!!

ปล.เรื่องนี้นางเอกก็จะบ้าๆรั่วๆ เป็นนิยายรักดราม่าสายคอมเมดี้ กรุณาทำใจในความติ๊งต๊องและขี้มโนของนางด้วยค่ะ

 *เนื้อหานี้มีการบิดเบือนความจริงทางประวิติศาสตร์และแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ข้อมูลจึงอาจไม่ถูกต้องตามประวัติศาสตร์ร้อยเปอร์เซ็น