ลิขิตรัก บัลลังก์ฟาโรห์

ลำดับตอนที่ #1 : #01 คำพยากรณ์แห่งธีบส์

          กลิ่นหวานละไออวลของน้ำมันหอมกรุ่นกำจายไปทั่วห้องที่ก่อจากหินอ่อนเนื้อดี  แสงสว่างสีส้มเรืองๆ จากเทียนไขในครอบแก้ว คือแสงเดียวที่ให้ความสว่างแก่ชายหญิงราวสิบคนที่อยู่ในห้องนั้น...แต่ทว่ามันก็ริบหรี่จวนจะดับลงเต็มที

                เช่นเดียวกับลมหายใจรวยรินของบุรุษในเครื่องแต่งกายไอยคุปต์โบราณที่เอนร่างอยู่บนแท่นนอนกลางห้อง

                เสียงสะอื้นไห้เบาๆล่องลอยผ่านเข้ามาในห้องตามกระแสลมจากทะเลทรายยามค่ำคืนที่เย็นบาดลึกจับขั้วหัวใจ  ราวกับใบมีดอันคมกริบที่กรีดลงกลางร่างกาย

                ร่างบนแท่นกระตุกขึ้น  ดวงตาเบิกโพลงราวกับได้รับบาดเจ็บสาหัส  อาการนั้นทำให้นักบวชชราในชุดสีขาวคลุมตลอดร่างโกนศีรษะจนไร้เส้นผมแม้เส้นเดียวรีบจับท่อนแขนของคนเจ็บกดลงกับแท่นพร้อมพึมพำบางอย่างเป็นภาษาที่ไม่มีใครสามารถฟังเข้าใจได้  แต่กลับส่งผลทำให้ร่างบนแท่นสงบลงได้อย่างประหลาด

                ในขณะที่ร่างในชุดคลุมผ้าลินินขาวกำลังจะถอยออกห่างจากแท่นนั่นเอง  มือของบุรุษที่หายใจแผ่วลงทุกทีบนแท่นก็คว้ายึดชายเสื้อคลุมผ้าลินินของหัวหน้านักบวชชราเอาไว้ด้วยแรงทั้งหมดเท่าที่สามารถรวบรวมได้ในตอนนั้น

                “ท่าน..” เสียงแหบแห้งแทบไม่ได้ยินเปล่งออกมาจากริมฝีปากแห้งกรังจนนักบวชชราต้องทรุดร่างลงแล้วเอียงหูฟัง

                “พะยะค่ะองค์ฟาโรห์”

                “ข้า..อยากบอกว่า..” อาการหอบหายใจทำให้เสียงที่พ้นลำคออกมาเริ่มแผ่วเบาลง  “ยังไม่ใช่เขา...ยังไม่ใช่..ผู้ที่เทพอามุน-ราส่งมายังเดินทางมาไม่ถึง...”

                “พะยะค่ะ” นักบวชตอบด้วยสีหน้าสงบราบเรียบ  แต่ทว่าจดจำทุกคำพูดขององค์ฟาโรห์ที่ลมหายใจแห่งชีวิตใกล้ที่จะดับลงทุกขณะเอาไว้อย่างแม่นยำ

                “เมเนส..อย่าเพิ่งให้ราโฮรัสเลือก..ทั้งเนเฟรเซนามุนและเนฟรูเร...เพราะเขาไม่ใช่ผู้ที่มีสิทธิ์เลือกทางเดินแห่งธีบส์..ถึงแม้ว่าเหมือนจะใช่..ข้าขอให้ท่านช่วยจับตาดู..” ดวงตาของฟาโรห์เริ่มเลื่อนลอย  ไร้แววจุดสว่างแห่งความมีชีวิต  น้ำเสียงที่พยายามเปล่งถ้อยคำสุดท้ายแห้งโหยโรยแรง “ดูแลผู้ที่ข้าคิดว่าดีพอสำหรับราชบัลลังก์  เจ้าหญิง...”

                ยังไม่ทันจบคำ ..มือที่ยึดชายผ้าคลุมของนักบวชเมเนสก็ตกร่วงลง

                เปลวเทียนสะบัดไหวอย่างรุนแรงก่อนดับวูบลง...ตลอดกาล

                “ฟาโรห์...ทรงเดินทางกลับไปสู่หัตถ์แห่งอามุน - ราแล้ว..” เสียงอ่อนระโหยของนักบวชเมเนสประกาศแก่ผู้ที่หมอบอยู่ในห้อง  ก่อนเดินไปเปิดบานประตูหินหนาหนัก

                ภายนอกห้องคือเหล่าสนมนางในและข้าราชบริพารที่หมอบรอฟังข่าวอยู่เช่นกัน  เมื่อชุดสีขาวตัดกับความมืดรอบข้างปรากฎขึ้นเบื้องหน้า  ลมหายใจของผู้ที่มาเฝ้ารอก็แทบจะหยุดลงพร้อมกัน

                “ฟาโรห์อัคเคนามุนทรงสิ้นพระชนม์แล้ว”

                เพียงถ้อยคำสั้นๆ แต่กลับก่อให้เกิดความโศกเศร้าและตื่นตระหนกตกใจได้มากมายอย่างไม่น่าเชื่อ  ทุกใบหน้าล้วนเต็มไปด้วยร่องรอยหยาดน้ำตา
                 หากยกเว้นใครบางคนที่แอบซ่อนอาการยินดีอย่างสุดหัวใจเอาไว้อย่างมิดเม้นภายใต้การฉาบทาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

   “ท่าน”

                เสียงหวานใสของสตรีในชุดผ้าลินินบางเบา  เครื่องประดับพราวพรายบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นสตรีชั้นสูงนั้นถูกบดบังเอาไว้ภายใต้ผ้าคลุมยาวสีดำสนิทอำพรางหน้าตาและร่างกายให้กลืนไปกับราตรีกาลรอบกายกระซิบเรียกชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนกอดอกหันหลังอยู่ภายใต้เงามืดของร่มไม้ริมฝั่งแม่น้ำไนล์

                “ฟาโรห์สิ้นพระชนม์แล้ว”

                ชายหนุ่มหมุนร่างกลับมาเผชิญหน้าผู้มาเยือน  แสงจันทร์ส่องสว่างทำให้เห็นว่าใบหน้านั้นหล่อเหลาคมคายราวกับรูปปั้นที่จำลองมาจากเทพโอซิริสผู้งามสง่า   แต่ดวงตาคมสีเหล็กนั้นกลับมีประกายเจ้าเล่ห์แฝงอยู่ภายใน  คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นน้อยๆ
                “รีบมาแจ้งข่าวเชียวนะ  เจ้าหญิงเนฟรูเร”

                หญิงสาวสวยที่ถูกเอ่ยนามว่า ‘เจ้าหญิงเนฟรูเร’ ยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

                “ก็ไม่ได้รีบอันใดมากมายหรอก  ข้าเพียงแต่คิดว่าท่านก็คงอยากรู้ข่าวเท่านั้น” เนฟรูเรยักไหล่ "ขวากหนามชิ้นใหญ่ถูกกำจัดไปแล้วหนึ่ง เหลือเพียงอีกหนึ่ง...น้องสาวต่างพระมารดาของข้า ธิดาแห่งอามุน - รา องค์ที่สอง "

                “ใกล้เวลาที่ข้าจะได้เป็นผู้ตัดสินโชคชะตาแห่งธีบส์แล้วสินะ” ชายหนุ่มผิวปากวื้ด...ใช่แล้ว  เขาจะได้เป็นผู้ที่มีอำนาจเหนือโชคชะตาแห่งอียิปต์  เขาจะเป็นผู้กำหนดทางเดินแห่งอาณาจักรนี้  ช่างฟังดูเป็นอำนาจที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน

                ย้อนกลับไปเมื่อสิบเก้าปีก่อน   ภรรยาของแม่ทัพแห่งอียิปต์ได้ให้กำเนิดบุตรชายในยามที่เหตุการณ์แปลกประหลาดเกิดขึ้น...ในยามเที่ยงวัน แสงอาทิตย์อันเจิดจ้าถูกเงาดำมืดบดบังจนสิ้น   เป็นที่น่าหวาดกลัวของชาวธีบส์

                แต่ทว่าหลังจากที่สุริยเทพอามุน รา กลับมาฉายแสงดังเดิม   คำทำนายแห่งวิหารอามุน – ราก็ถูกป่าวประกาศไปทั่วนครธีบส์ในทันที

                ‘เด็กชายที่ถือกำเนิดในยามที่อามุน – รา คลายรัศมี  จะเป็นผู้กำหนดชะตาแห่งธีบส์  บุรุษผู้นั้นจะเป็นผู้เลือกให้ธิดาแห่งอามุน-รา หนึ่งในสองคนได้ขึ้นครองบัลลังก์อำนาจ...ธิดาผู้หนึ่งจะนำพาแสงสว่างมาสู่ธีบส์   แต่อีกผู้หนึ่งจะนำพาหายนะและความมืดมนอนธกาลมาสู่นครแห่งนี้เช่นกัน‘

                เพราะคำทำนายนั้น  เขา...ผู้เดียวที่ถือกำเนิดในยามที่รัศมีแห่งอามุน – รา ถูกบดบังจึงกลายเป็นผู้ที่จะตัดสินชะตาแห่งธีบส์  ว่าจะไปสู่ความรุ่งโรจน์หรือดิ่งลงสู่ความมืดมน

                ‘ ธิดาแห่งอามุน – รา ’  สองคนนั้นก็เป็นตัวเลือกที่ทั้งน่าสนใจและเลือกยาก

                คนแรกที่คำทำนายเอ่ยถึง... แน่นอนว่าคือเจ้าหญิงเนฟรูเรที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้  ภายใต้ท่าทางใจเย็นและดวงหน้างามกระจ่างดุจดวงจันทร์นั้นจะซ่อนอะไรไว้  ไม่มีผู้ใดรู้ .. มันอาจจะเป็นความโหดเหี้ยม  ความงดงาม  หรืออะไรก็ได้

                ส่วนอีกคนคือเจ้าหญิงแสนงดงามและฉลาดเฉลียว  ถึงแม้ว่าจะใจร้อนและดูซุกซนไม่เหมือนผู้หญิงซักเท่าไหร่ .. เจ้าหญิงเนเฟรเซนามุน ..  ผู้เปรียบเสมือนดั่งตัวแทนของแสงสว่างยามเช้าอันสดใสเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

                “ข้าหวังว่า..” เนฟรูเรเอ่ยเสียงอ่อนหวาน  “ราตรีนี้ท่านคงจะตัดสินใจได้ “

                “ราตรีนี้งั้นหรือ...ถ้าเช่นนั้นยามที่ดวงจันทร์ขึ้นสู่จุดสูงสุดในคืนนี้  ข้ามีเรื่องที่ต้องการพูดคุยเป็นการส่วนตัวกับท่าน   พบกันที่วิหารร้างของเทพโอซิริสนอกเมืองเช่นเดิม  หวังว่าท่านคงจะไปตามนัดนะ”

                ริมฝีปากเนียนสีชมพูเรื่อราวกลีบกุหลาบของเนฟรูเรยิ้มยั่วยวน  นิ้วเรียวงามลูบไล้ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม

                “ได้สิ  ท่านก็รู้ว่าข้าทำตามสัญญาเสมอ  ราโฮรัสที่รัก”