จุดกำเนิดฮองเฮาปิศาจ

“พระองค์ทรงรู้หรือไม่ ที่หม่อมฉันเป็นปิศาจเช่นนี้ก็เพราะความรักของพระองค์”

“เรารู้” องค์จักรพรรดิตอบเสียงเรียบที่เต็มไปด้วยความอาดูรต่อฮองเฮา

“พระองค์ทรงรู้หรือไม่ หม่อมฉันสูงส่งได้ ก็เพราะความรักจากพระองค์”

คิ้วงดงามได้รูปขมวดเกร็งจากการกลั้นสะอื้น

“หม่อมฉันต่ำช้าสามานย์เช่นนี้ ก็เป็นเพราะความรักจากพระองค์” เสียงท้ายประโยคเบาหวิว หากแต่หยาดน้ำตาเอ่อล้นและไหลรินไปตามใบหน้าขาว ดูราวกับเกล็ดหิมะที่แพรวพราวระยิบระยับ มือเรียวยาวของจักรพรรดิลูบไล้ไปตามหยาดน้ำตานั้น สัมผัสได้ถึงความอุ่น หาได้เย็นชืดราวกับหิมะเหมือนภาพที่เห็นไม่ ความรู้สึกบางอย่างสะท้อนขึ้นมาในใจเขา ดึงหญิงงามตรงหน้าเข้ามาสวมกอด

“เรารู้ ต่อให้เจ้าเป็นปิศาจที่เลวร้ายกว่านี้หลายร้อยเท่า ความรักของเราก็ยังคงเป็นของเจ้า ต่อให้เจ้าต่ำช้าลงไปถึงเพียงไหน เราพร้อมที่จะไปกับเจ้าเสมอ”

เสียงหวานสะอื้นสั่นเครือซบลงไปบนอก เขากอดเธอไว้ลูบผมของเธออย่างแผ่วเบา ความอบอุ่นของคนสองคนที่แบ่งปันกันท่ามกลางความหนาวเหน็บ อ้อมกอดนั้นนานแสนนาน แต่หาก...ไม่สามารถชั่วกัปชั่วกัลป์