ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอส [เฉพาะกลุ่ม]

ลำดับตอนที่ #4 : ความลับของนักล่า : ตอนที่ 3 [จบฟิคปิดเทอม]

ร่างขาวบางนอนเอกเขนกอยู่ที่ห้องรับแขก ผ้าคลุมสีดำถูกโยนไว้ตรงโซฟา ผมสีขาวที่เริ่มยาวถูกมัดไว้เป็นหางม้าอย่างลวกๆ ดวงตาสีชมพูเหม่อลอยเหมือนกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องบางอย่าง  

“แวงเกิล” เสียงเรียกจากข้างหลังทำให้คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่สะดุ้ง

“โถ่ อาจารย์ มาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง เกิดผมหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไง” แวงเกิลแกล้งทำหน้าตกใจจนคนเป็นอาจารย์อดอมยิ้มไม่ได้

“ก็ฝังสิ เดี๋ยวจะสวดศพให้ฟรี” อบิเกลเดินเข้ามานั่งตรงฝั่งตรงข้ามก่อนมองคนที่กำลังรีบยันตัวขึ้นมาทำตาโต

“เอาจริงดิ?” แวงเกิลเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ก่อนยิ้มเผล่

“ฟรีจริงนะ เอาโลงแก้วเหมือนเจ้าชายในนิทานด้วย แล้วก็ขอเค้กสองสามก้อนเผื่อผมหิว” เจ้าตัวหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจกับความคิดของตัวเอง อบิเกลถึงกับขมวดคิ้ว

‘เจ้าชายบ้านไหนนอนในโลงแก้วกัน . . . เอาเถอะนั่นไม่ใช่ประเด็น’ คิดแล้วก็เริ่มเหงื่อตกเชื้อบ๊องๆของลูกศิษย์ดูท่าจะเริ่มเล่นงานตัวเองเข้าให้แล้ว ดวงตาสีเทาสำรวจคนตรงหน้าอย่างละเอียดก่อนเอ่ยถามถึงงานที่มอบหมายให้ไปทำ

 “ทริสทอร์ขึ้นชื่อเรื่องเหยี่ยวข่าวอยู่แล้ว สายกระจอกๆก็มีกันเยอะ หลอกถามง่ายดี”

“อย่าประมาทไป” อบิเกลปรายตามองอย่างตำหนิ แต่แวงเกิลแกล้งทำเป็นไม่สนใจ

“วางใจได้ข้อมูลยังไม่รั่ว พวกนั้นยังคิดว่าไนซินเทลเป็นแค่นิทานก่อนนอน” แวงเกิลหัวเราะนิดนึงอย่างนึกสมเพช

“เธอก็รู้อยู่ว่าไม่ใช่” อบิเกลพึมพำ

“เรื่องอย่างนี้ ลืมๆมันไปซะเถอะครับ ยังไงอาจารย์ก็เปลี่ยนใจผมไม่ได้หรอก” แวงเกิลลุกขึ้นยืนก่อนคำนับอาจารย์แล้วหันหลังเดินออกไป

“ฟีเนสท์ถูกจับไปเป็นนักโทษที่ทริสทอร์ มีเวลาเหลือแค่ 2 อาทิตย์”

อบิเกลตัดสินใจโพล่งออกไป ซึ่งได้ผล แวงเกิลหยุดชะงักอยู่กับที่ก่อนหันกลับมาถาม

“ฟีเนสท์นี่ใครหรอครับ?” แววตาสีชมพูที่หันมานั้นเต็มไปด้วยความสงสัย อบิเกลถอนหายใจกับความดื้อเงียบของลูกศิษย์ตน

“อนาคตมันเปลี่ยนได้ อย่ายึดติดกับความคิดเดิมๆนักเลย”

แวงเกิลเพียงแค่ยักไหล่แล้วเดินจากไป

      ในสมัย xxx ก่อนที่ชาวทริสทอร์จะกลายเป็นคนทรยศแห่งเอเดน ไนซินเทลเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและมีผู้คนให้ความนับถือเป็นอย่างมาก เพราะเป็นตระกูลเดียวในทริสทอร์ที่สายเลือดสืบทอดมาจากเทพแห่งลม ช่วยให้ทริสทอร์อุดมสมบูรณ์ ฝนตกต้องตามฤดูกาล มีพืชพรรณธัญญาหารกินตลอดปี แต่แล้ว กษัตริย์แห่งทริสทอร์พระองค์หนึ่งได้ทำพันธะสัญญาแลกเปลี่ยนยอมเป็นทาสให้ราชาปีศาจเดมอสโดยแลกกับพลังอำนาจในด้านมืด ทำให้ชาวทริสทอร์มีพลังเวทสูงกว่าชาวเอเดนทั่วไป ไนซินเทล จึงไม่เป็นที่ต้องการ คนในตระกูลเกิดตายทีละคนด้วยเหตุการณ์ประหลาด เช่นเดียวกับผู้ที่เข้าไปข้องเกี่ยวกับตระกูลนี้ จนไนซินเทล ได้ชื่อว่าเป็นตระกูลต้องสาป ในที่สุด ไนซินเทล ก็ถูกคว่ำบาตรก่อนถึงกาลล่มสลายในที่สุด

แวงเกิลมองกระดาษในมือเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตัดสินใจโยนเข้าเตาผิง เอกสารลับชิ้นสำคัญถูกทิ้งให้เป็นเถ้าถ่านภายในกองเพลิง


  

ภายในห้อง แวงเกิลนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างอย่างใช้ความคิด ท้องฟ้าในยามราตรียังมีดาวเหนือส่องประกายเคียงคู่จันทราเหมือนเฉกเช่นทุกคืน

จมอยู่กับความจริงในอดีต หรือจะเผชิญกับโลกมายาในปัจจุบัน อย่างไหนดีกว่ากันนะ?

ปัง ปัง ปัง!! เสียงทุบประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงตะโกน

“ไอ่แวง ตื่นยัง ออกไปล่าหมูเผือกด้วยกันมั้ยวะ”

เสียงในห้องยังคงเงียบ

หนุ่มน้อยผมสีแดงเกาหัว ปกติจะต้องมีเสียงด่ากลับมาแล้วนี่

ปัง ปัง ปัง!! “เฮ้ยไอ่ลูกหมา ได้ยินมั้ยวะ ฮัลโหล ฮัลโหลววววว”

“ไอ่เทมม์!!” เสียงเรียกจากด้านหลังเล่นเอาขนลุกซู่

“อ่าฮ่า ~ วันนี้พ่อตื่นเช้าจังนะครับ แหม แต่งตัวซะหล่อ จะไปไหนเหรอ กินข้าวหรือยัง” เทมม์เปลี่ยนเรื่องทันควันก่อนควักวิชาเอาตัวรอดของเพื่อนมาใช้ แต่เหมือนจะไม่ได้ผล เมื่อมะเหงกลอยมาเขกหัวดังโป๊ก

“แวงเกิลน่ะ เค้าออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ก่อนแกจะตื่นด้วยซ้ำ แล้วทีหลังก็อย่ามาตะโกนโวยวายอย่างนี้ มันเสียมารยาทรู้มั้ย” ผู้เป็นพ่อ เอื้อมตัวมาจะมะเหงกอีกสักรอบ แต่คราวนี้เทมม์ไหวตัวทัน วิ่งหนีหายไปซะก่อน

“ตัดสินใจแล้วสินะ” อบิเกลพึมพำมองสายลมที่เปลี่ยนทิศก่อนรีบสาวเท้าไปที่หอแห่งอดีต
ที่ตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้าน ภายในห้องพยากรณ์ ลูกแก้วสีดำสนิทที่ถูกนำมาวางไว้บนแท่นกำลังปรากฏภาพบางอย่าง อบิเกลเฝ้ามองดูก่อนยิ้มออกมาอย่างยินดี

 
อนาคตของ คาริสต้า ไนซินเทล กำลังจะเปลี่ยนไป

……………………………..

มันจบได้ซักทีสินะ ส่งการบ้านครับเจ้ 55555+ (TwT)o