ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอส [เฉพาะกลุ่ม]

ลำดับตอนที่ #2 : ความลับของนักล่า : ตอนที่ 1

ปิดเทอม ปิดเท้อม ปิดเทอม โฮๆ โอ้เย~ เสียงจากคนห้องข้างๆร้องครวญครางชวนให้ปวดหัวแต่เช้า ‘อะไรนักหนา ร้องอย่างนั้นมาเป็น10กว่านาทีแล้วนะ’ วินเนอร์บ่นในใจก่อนทุบผนังห้อง

“แวงครับ กรุณาหยุดเห่าหอนสักทีเถอะครับ ผมหนวกหู” แต่เสียงครวญครางนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง วินเนอร์ทนไม่ไหวจึงลุกออกไปเคาะประตู

ปัง ปัง ปัง! เฮ้ ได้ยินผมรึเปล่า หยุดร้อง ไม่งั้นผมจะใช้เวทย์มนตร์แล้วนะ  วินสถบออกมาเมื่อเสียงในห้องยิ่งร้องดังขึ้นทุกที

“แวงเป็นอะไรน่ะวิน” เสียงทักจากซิมโฟนีเพื่อนหญิงคนเดียวในปราการดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“ไม่รู้ครับซิม ร้องตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว หนวกหูชะมัดยา...” พูดยังไม่ทันจบสาวน้อยจากอเมซอนก็เตะประตูลอยหวือเข้าไปในห้องแทบจะทันที

‘สวยหวานและถึกโหด’ วินชำเลืองมองคนข้างหน้าอย่างเสียวๆ

ภายในห้องไร้วี่แววของเจ้าของห้อง มีเพียงเครื่องบันทึกเสียงเท่านั้นที่ยังคงแหกปากร้องไม่หยุด

‘เหอะๆ วันสุดท้ายยังไม่วายทิ้งระเบิดให้ปวดหัวเล่น’

 วินคิดอย่างเหนื่อยหน่ายใจก่อนมองซิมที่ยืนตัวสั่นอยู่หน้าโต๊ะ จึงชะโงกหน้าเข้าไปก็เห็นกระดาษข้อความที่หนุ่มสุดกวนทิ้งไว้

ถึงเพื่อนรัก(ทั้งสอง)

        
           ปิดเทอมนี้คงเหงาแย่เลย ไม่มีใครให้กวน กร๊ากกกก ฝากบอกลาท่านเวลด้วย
เช้านี้แวงรีบเลยไม่ได้เข้าไปหา สุดท้ายนี้ ซิมอย่าลืมซ่อมประตูห้องแวงอ่ะ
แวงเดาว่าคราวนี้ซิมต้องทำมันหลุดแน่เลยล่ะ                          
                          

                                                                          ด้วยรักและห่วงใย (มั้ง) 
                                     Wangle Adloph

ป.ล. วินนายอุดหูเถอะ -__,_-b

ที่ผมไม่อยากยอมรับก็คือ สิ่งที่แวงคาดเดามันมักจะถูกต้องอยู่เสมอ ผมรีบปิดหูก่อนที่ซิมจะตะโกนอย่างสุดเสียง

“แวงเกิลลลลลล กลับมานายตายแน่!!”

ภายในร้านอาหารชานเมืองเอดินเบิร์ก

“ฮัดชิ้ว!” เสียงจามจากคนในผ้าคลุมสีดำทำเอาคู่เจรจาถึงกับโยกตัวหลบ ก่อนจะเสนอราคาใหม่แทบจะทันที

“4000 คราวน์เยอะไป 3000 คราวน์ ก็พอ”

“ไม่ได้นี่มันข้อมูลระดับสูงต้อง 4500 คราวน์เท่านั้น“คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมายืนยันราคาเดิมอีกครั้ง

“เฮ้ย! ไหนเมื่อกี้บอกว่า 4000 คราวน์ไง”

“ฉันบอกว่า 5000 คราวน์ ตะหาก”

“มันจะมากไปแล้วนะ!” คนต่อรองราคาทุบโต๊ะหวังว่าจะข่มคนตรงหน้าได้ แต่เค้าคนนั้นก็ทำแค่เพียงยักไหล่เบาๆ

“จะเอาข้อมูลมั้ยล่ะ 5500 คราวน์ ขาดตัว ถ้าไม่เอาฉันไปล่ะ” ว่าแล้วคนในผ้าคลุมสีดำก็ลุกขึ้นยืนก่อนทำท่าจะก้าวเดินออกไป “4000 คราวน์ ตกลงมั้ย” ผู้ว่าจ้างหน้าซีดเมื่อคิดว่าถ้าไม่ได้ข้อมูลไปในวันนี้นายใหญ่ต้องลงโทษเค้าเป็นแน่

“ไม่ล่ะ 5500 คราวน์ ขาดตัว” ผู้ถูกจ้างยื่นคำขาด ก่อนมองหน้าผู้ว่าจ้างตัวปลอมของเค้าที่กำลังอ้าปากพะงาบพะงาบ

“นอกจากว่า..” เจ้าตัวเริ่มเกริ่นเพื่อให้เหยื่อตกหลุมพราง ซึ่งก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ เมื่อคู่เจรจามองเค้าอย่างมีความหวัง

“มีข้อมูลมาแลก” คนในผ้าคลุมสีดำยิ้มอย่างนักบุญผู้ใจดี ก่อนกลับมาทรุดนั่งลงที่เก่า

“…”คู่เจรจาคิดอย่างหนัก ตัวเค้าเป็นแค่สายที่นายใหญ่สั่งให้สืบหาข้อมูลเท่านั้นไม่มีอำนาจตัดสินเรื่องการแลกเปลี่ยนข้อมูล แต่ถ้าเค้าไม่ได้ข้อมูลสำคัญบางอย่างจากคนตรงหน้าวันนี้ล่ะก็ ... ไม่อยากจะคิดเลยแฮะ แต่ถ้าไม่บอกเรื่องการแลกเปลี่ยนกับนายใหญ่ซะอย่าง ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร...

“ข้อมูลเรื่องไหนล่ะ”

บุคคลในชุดผ้าคลุมสีดำยิ้มในใจเมื่อเป็นไปตามแผนที่ตนวางไว้ทุกกระเบียดนิ้วก่อนเอ่ยปากบอกข้อมูลที่ตนต้องการรู้ให้คนตรงหน้าฟัง

“ไนซินเทล ตระกูลต้องสาป”