คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 จุดเริ่มต้น
บทที่ 1 จุดเริ่มต้น
"มีเรื่องเล่าอยู่ว่า ในชั้นทั้งหมดของโรงเรียนที่ลงท้ายด้วย 3 ถ้าห้องไหนมีสมาชิกที่น้อยกว่า 20 คนจะโดนอาถรรพ์ ซึ่งห้องแต่ละห้องที่ถูกกล่าวมา มีสมาชิก 20 คนขึ้นไป แต่ห้องม.1/3 มีสมาชิก 15 คน ซึ่งเทอมหนึ่งจะไม่มีเรื่องเกิดขึ้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป คนในห้องจะได้รับ mail ในเวลาบ่ายโมงซึ่งจะส่งมาจากชื่อเมล์ว่า ผู้คุมเกม"เสียงเล็กออกจากปากของร่างบางที่นั่งอยู่พร้อมกับเพื่อนที่นั่งรายล้อมอยู่เธอได้มีชื่อว่าพริ้ว พริ้วเป็นคนที่เล่าเรื่องผีเก่งและบ่อยที่สุดในห้องทำให้ทุกคนมักจะมาฟังเธอเล่าเรื่องผีอยู่บ่อยๆ ถือได้ว่าบางครั้งอาจจะเป็นแม่ของห้องเลยที่เดียว
"แล้วไงต่อ"เสียงจากผู้ฟังถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น เนื่องจากเรื่องที่เล่าอาจจะส่งผลต่อชีวิตของพวกเธอ เพราะอยู่ห้อง ม.1/3 แถมมีกันแค่ 15 คน
"ทุกคนในห้องจะต้องตายด้วยฝีมือเพื่อนถ้าภารกิจไม่สำเร็จครบ มี 13 ภารกิจ แต่ไม่ต้องห่วง อาถรรพ์นี้ถ้าไม่มีคนปลุกมันขึ้นมา มันก็ไม่เกิดขึ้นหรอก สบายใจได้นะ"พริ้วร่ายเรียงต่อ ตามที่ตัวเองได้สืบค้นมาจากอินเทอร์เน็ต
"เหอะ เรื่องไร้สาระ ไปเรียนไป"หัวหน้าห้องพูดขึ้น เธอชื่อว่าขิง ขิงเป็นหัวหน้าห้องที่ถึงแม้จะเรียนไม่เก่งเพราะเธอขี้เกียจและไม่รับผิดชอบแต่เธอเป็นหัวหน้าห้องที่ดีและมีความเป็นผู้นำที่ดีมากคนหนึ่ง
"ค่ะ ฮ่องเต้"ทุกคนพูดขึ้นมา
"ดีมาก เพราะถ้าไม่ทำฉันจะล้มช้างพวกเธอ"ขิงพูดขึ้นต่อ
"คาบนี้เรียนวิชาอะไร"เพื่อนในห้องถาม
"เรียนวิชาวิทย์ รวมห้องsip"มีเพื่อนคนหนึ่งพูด คนนั้นชื่อว่าเอิร์น เอิร์นเป็นอดีตหัวหน้าที่มีความรับผิดชอบสูงและเป็นที่ชื่นชอบของครูหลายๆคน เธอเป็นทั้งเด็กกิจกรรมและเด็กเรียนควบคู่กันไป และบางที่ดูเหมือนว่าจะสนิทกับรุ่นพี่มากกว่ารุ่นเดียวกันด้วยซ้ำ
"ขอบใจจ้า"เพื่อนในห้องพูดต่อ ทุกคนในห้องถึงแม้จะทะเลาะกันบ่อยแต่ก็มีความผูกพันที่ดีต่อกันอยู่เสมอ ถึงแม้ช่วงแรกจะปรับตัวให้เข้ากันได้ยากก็ตาม แต่ทุกคนก็ยังคงสามัคคีกันตลอดๆ มีเรื่องอะไรก็จะช่วยเหลือกัน ถือว่าเป็นการปรับตัวที่ดีเพื่อให้เข้ากับเพื่อนๆในห้อง แต่ก็ยังมีบ้างส่วนหนึ่งที่ยังปรับตัวไม่ค่อยได้เท่าไร แต่ก็จะช่วยๆกัน แม้จะดูไม่เหมือนเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ทั้งห้องก็ดูสนิทกันมากๆ
"นักเรียนทั้งหมดเตรียม ทำความเคารพ"ขิงพูดหลังจากที่ครูเดินเข้ามาในห้องเรียน
"วันนี้เราจะมาเรียนเรื่องการหาอัตราเร็ว หยิบสมุดขึ้นมาได้แล้ว ทำไมไม่เตรียมตัวก่อนที่ครูจะเข้ามา"ครูสอนวิทยาศาสตร์พูดขึ้นเธอเป็นครูประจำชั้นห้องม.1/3ชื่อว่าครูฤดี
"การหาอัตราเร็วเราจะต้องใช้สูตรนี้นะ..."ครูฤดีพูดจนเวลาล่วงเลยไป และตอนนี้ก็ถึงเวลา บ่ายโมง
ปิ้บๆ เสียงการแจ้งเตือนของโทรศัพท์นับสิบเครื่องดังขึ้น
"โทรศัพท์ของใคร"ครูพูดบอกขึ้น
"ฉันปิดเสียงแล้วนะ"ทุกคนต่างบ่นกันไปสารพัด บ้างก็บอกปิดเครื่องแล้ว บ้างก็บอกปิดเสียง แต่มันกลับดังขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
"ของใคร?!"ครูฤดีถามย้ำอีกครั้ง พวกเราทั้ง 14 คนยกมือขึ้น ยกเว้นคนหนึ่ง คนนั้นมีชื่อว่าคิตตี้ คิตตี้เป็นคนอยู่ในครอบครัวที่จริงจังกับการเรียนมากทำให้เธอไม่ค่อยอยากใช้โทรศัพท์ เพราะอาจจะทำให้การเรียนเสียจนต้องทำให้การเรียนเสียและเธอมักจะสอบได้คะแนนดีเสมอๆ
"คราวนี้ครูจะไม่ยึดนะ ระวังด้วยล่ะ"ครูฤดีพูดด้วยสีหน้าเอือมระอา
"คะ"ทุกคนตอบพร้อมกัน แต่ยังคงมีหลายๆคนที่ยังสงสัยว่าทำไมถึงมีการแจ้งเตือนขึ้นมาพร้อมกัน หรือเพราะว่ามีคนแกล้ง เวลาผ่านไป การเรียนรู้สึกเหมือนจะเป็นเพียงแค่เสียงที่ลอยผ่านเข้าหูซ้ายแล้วออกทะลุหูขวาไป
“ไม่เข้าใจเลยสักนิด”ขิงพูดระหว่างเก็บกระเป๋า ตอนนี้ได้เวลาเลิกเรียนของพวกเธอแล้ว
"นี่ ดูข้อความกันหรือยัง"เสียงเพื่อนในห้องถาม
"ยังอะ ก็เรียนกันอยู่ แต่เรียนไม่รู้เรื่องเลย"เพื่อนอีกคนตอบกลับ
"ถ้าไม่สบายใจก็เปิดอ่านสิ"คิตตี้พูดขึ้นพร้อมกับเดินออกจากห้องไป เพราะครูมันนี่ ครูที่เธอแอบปลื้มเรียกตัว
ผู้ส่ง : ผู้คุมเกม
เรื่อง : ภารกิจที่ 1
เนื้อเรื่อง : ในคืนนี้ตอนเวลา 4 ทุ่มให้ทุก
คนทั้ง 15 คนออกจากบ้านมาเพื่อเล่นผี
ถ้วยแก้ว ถ้าออกมาเล่นไม่ครบจะต้องมีคน
ตาย 1 คนจนกว่าภารกิจจะสำเร็จ
หมายเหตุ : เนื่องจากเลขที่ 11 ไม่มี
โทรศัพท์ ข้อความทั้งหมดที่จะต้องแจ้ง
เตือนให้เลขที่ 11 เลขที่ 7 จะต้องจัดการ
จนกว่าเลขที่ 11 จะมีโทรศัพท์
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน"เพื่อนในห้องพูดขึ้นต่อ ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
"เมล์ขยะ ไร้สาระ"เสียงของเพื่อนที่ชื่อว่าบีพูดขึ้นทำให้บรรยากาศในห้องเงียบลงซึ่งบีเป็นคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครมากนัก จะมีคุยด้วยก็คุยกับ คิตตี้มากที่สุด หรือไม่งั้นก็จะคุยกับเพื่อนต่างห้องเช่นเจนที่อยู่ห้อง SIP เพราะชอบวดรูปเหมือนกัน
"เหมือนเรื่องที่พริ้วเล่าเลย"เพื่อนอีกคนพูดต่อ ทุกคนหันไปมองทางพริ้วที่หน้าซีดๆ
"เฮ้ย! ถึงฉันจะเป็นคนเล่าเรื่องแต่ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องนะ ก็เห็นมีคนแชร์มา"พริ้วตอบกับทุกคนในห้อง เพราะเธอกลัวว่าความผิดจะมาตกที่ตัว
"ไปๆทำเวรแล้วก็กลับบ้าน"ขิงพูดต่อก่อนจะกวาดพื้น เวลาล่วงเลยผ่านไป ทุกคนกลับมองว่าเป็นแค่เมล์ขยะตามที่บีบอก จึงไม่ได้สนใจ จนตอนนี้ได้เวลา 3 ทุ่มแล้ว ทุกคนยังคงทำกิจกรรมส่วนตัวต่อไป จนมีข้อความส่งมา
ผู้ส่ง : ผู้คุมเกม
เรื่อง : ภารกิจที่ 1
เนื้อเรื่อง : เหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมง
"เรื่องบ้าอะไรกัน"ทุกคนราวกับว่าอ่านพร้อมกันพูดขึ้น พอเวลาผ่านไปเรื่อยๆทุกคนกลับรู้สึกกังวลใจขึ้นมา
Cake Part
สวัสดีคะ ฉันชื่อเค้ก เป็นนักเรียนชั้นม.1/3 ห้องที่พริ้วเล่าว่าโดนอาถรรพ์แหละคะ แต่พอเจอภารกิจอย่างนี้ฉันก็กังวลใจนะคะ พอโทรไปหาเพื่อน เพื่อนก็ไม่รับ ฉันเลยต้องโทรหาพริ้วแทน
ตืด ตืด ตืด
"เฮ้อ ไม่รับหรอ"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวัง ก่อนจะกดวางสาย แต่ก็มีเสียงดังมาก่อน
[ฮัลโหล]
"นึกว่าจะไม่รับสายแล้ว"ฉันพูดตอบออกไปด้วยความดีใจ
[แกนึกว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริงไหม เรื่องข้อความบ้าๆที่ส่งมาตอนบ่ายโมง]
"เกือบจะเชื่อ ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ"
[3 ทุ่ม 47 นาที อีก13นาที แต่ฉันพูดจริงนะ ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้มากเกินไปกว่านี้...]
"แล้วถ้ามันเป็นเรื่องจริงแกคิดว่าใครจะตาย"ฉันถามออกไป
[...]แต่ปลายสายกลับเงียบ
"เฮ้ย พริ้วๆ ยังอยู่มั้ย"ฉันถามต่อแต่ฉันก็ยังไม่ลืมคำถามเก่าหรอกนะ
[อยู่ๆแต่ยังไงก็รอสี่ทุ่มก่อนเถอะแล้วค่อยว่ากัน]
"อื้อ"ฉันตอบกลับไปสั้นๆ
[งั้นแค่นี้ก่อนนะ ไปทำการบ้านล่ะ]
"เค"ฉันพูดจบก็กดวางสายแต่บอกตามตรงฉันไม่ค่อยสบายใจเลย เหมือนพริ้วรู้อะไรบางอย่างแล้วไม่บอกฉัน แต่ยังไงซะ 4 ทุ่มก็จะได้รู้คำตอบแล้ว!
End Part
ทุกคนจ้องมองโทรศัพท์ทุกวินาทีที่ผ่านไปด้วยความกังวล เมื่อถึงเวลา 4 ทุ่มก็มีข้อความส่งกลับมา ทุกคนรีบเปิดดูด้วยความรีบร้อนเพราะความกลัว กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องจริง กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อน หรือสุดท้ายกลัวว่าตัวเองจะตาย
ผู้ส่ง : ผู้คุมเกม
เรื่อง : ภารกิจที่ 1
เนื้อเรื่อง : เนื่องจากวันนี้ทำภารกิจไม่ตรง
ตามเป้าหมาย ของให้นักเรียนห้องม.1/3
เลขที่ 13 ถูกลงโทษด้วยการถูกแขวนคอ
เองอย่างไม่มีเงื่อนไข
ผู้กระทำ คือ ผู้ปล่อยอาถรรพ์
"นี่มันอะไรกัน"บีที่เลขที่ 13 พูดขึ้นมาด้วยความตกใจก่อนที่สติจะดับวูบไป
วันรุ่งขึ้น
"เมื่อวานมันอะไรกัน"เสียงของนักเรียนห้องม.1/3เต็มไปทั่วลานหน้าเสาธง ความกลัวที่ยังคงมีอยู่ คือกลัวว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่ และบีตายตามที่ผู้คุมเกมบอกจริงหรอ
“บีอยู่ไหนคิตตี้”พริ้วถามคิตตี้
“เราไม่รู้ น่าจะมาสาย มีเรื่องอะไรหรอ”คิตตี้ตอบมาสั้นๆ
“ก็มันมีข้อความบอกมาว่าบีจะตายโดยการผูกคอตาย”พริ้วพูดต่อว่า“จากการกระทำของผู้ปล่อยอาถรรพ์” ตอนนี้เวลาก็เลยมาจนถึงเวลาเข้าแถวเสียแล้ว ตอนนี้ก็ได้เวลาขึ้นห้องเรียนแต่ล่ะห้องต่างแยกย้ายกันไป แต่บียังไม่มาเลย
"ครูมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบนะ"ครูฤดีเงียบไปพร้อมกับพูดต่อว่า"ด.ญ.กิตติพร ได้เสียชีวิตเมื่อวานนี้เนื่องจากผูกคอตายจ๊ะ อาจจะเป็นเพราะเครียดเรื่องคะแนนสอบ เพราะว่าไม่ชนะ นาริสา"ทุกคนพอได้ยินดังนั้นก็หันไปมองที่ พริ้ว เพราะเทอมที่แล้วบีได้ที่ 2 แต่คราวนี้พริ้วลับดันได้ที่ 2 ไปแทนแม้แต่น้ำตาที่จะไหลออกมาก็รู้สึกเหมือนตื้นตันไหลออกมาไม่ได้
"มันคือเรื่องจริง..."เค้กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่น แสดงว่าเธอกำลังกลัว
"ขอให้ทุกคนบริจาคเงินเพื่อช่วยเหลือในงานศพด้วนนะ อย่าทำน้อยเกินความจริง ค่าใช้จ่ายงานศพก็เยอะอยู่ นี่เพื่อนของห้องเราทั้งคน ช่วยๆกันหน่อยล่ะ"ครูฤดีพูดแล้วเดินออกจากห้องไป
"วันนี้ 4 ทุ่มเจอกันที่ห้องเรียนนี้ เค้กแกเอากุญแจห้องกลับบ้านนะ"ขิงพูดขึ้นบอกทุกคนในห้องราวกับว่าเธอเชื่อเรื่องอาถรรพ์นี่เสียแล้ว
"แกจะบ้าหรอ มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ใครจะไปรู้ อย่าไร้สาระเลยนะขิง"เพื่อนอีกคนพูดเธอมีชื่อว่าขนุนเป็นเพื่อนร่วมห้องม.1/3ซึ่งเธอเป็นทอมและเป็นคนไม่ค่อยจะยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น คนส่วนมาที่ไม่รู้จักเธอจริงจะนึกว่าขนุนเธอคนเอ๋อๆ
"หรือแกจะให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นอีกล่ะ เพื่อนตายทั้งคนเลยนะ เราก็ยังไม่รู้เลยว่าถ้าเราไม่ทำภารกิจใครจะเป็นรายต่อไปหรือแกอยากให้เพื่อนตายกัน"ขิงสวนกลับมา เวลาผ่านไปเนินนานทุกคนกลับไม่มีสติที่จะเรียน โต๊ะที่ว่างเปล่าของบี ตอนนี้มันเหมือนมีใครกำลังนั่งอยู่ เมื่อจะบริจาคเงิน ว่านเพื่อนร่วมห้องอีกคน ที่แม้จะดูภายนอกว่าไม่ขยันแต่ก็เป็นคนเรียนเก่ง ถ้าว่านขยันเรียนคาดได้ว่าเธอคงจะเรียนเก่งมาก เป็นคนที่ภายนอกดูน่ากลัว แต่กลับเป็นคนที่สดใส และพยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองดูดีมากขึ้นกว่าเดิม เธอหยิบเงินออกมา 10 บาทแต่สายตาดันไปมองที่โต๊ะของบีและเห็นเงาอยู่ที่โต๊ะของบีพร้อมกับมองมา เธอจึงรีบเปลี่ยนเป็นแบงค์ 20 ทันที แต่ก็ไม่วาย เงานั้นยังไม่หันกลับไป เธอจึงจำใจหยิบแบงค์ 50 บาทมา และนั้นคือเงินก้อนสุดท้ายของเธอเพราะว่านลืมเอากระเป๋าตังค์มา ผ่านไปตอนนี้ได้เวลาบ่ายโมง เสียงการแจ้งเตือนก็ดังขึ้นมาตามเคย แต่คราวนี้ทุกคนกลับเปิดดูอย่างไม่ลังเล จนครูที่สอนคาบนี้ต้องปล่อยไปเพราะขนาดเด็กเรียนอย่างเอิร์นยังเป็นด้วย
ผู้ส่ง : ผู้คุมเกม
เรื่อง : ภารกิจที่ 1
เนื้อเรื่อง : ในคืนนี้ตอนเวลา 4 ทุ่มให้ทุก
คนทั้ง 14 คนออกจากบ้านมาเพื่อเล่นผี
ถ้วยแก้ว ถ้าออกมาเล่นไม่ครบจะต้องมีคน
ตาย 1 คนจนกว่าภารกิจจะสำเร็จ
"คราวนี้ไม่มีหมายเหตุ คิตตี้ดูไว้"พริ้วพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ไปทางคิตตี้ที่นั่งอยู่ข้างๆ
"แล้วเราจะมาได้ยังไง ที่บ้านคงไม่ให้แน่"คิตตี้พูด แล้วถอนหายใจออกมา ประเด็นก็คือไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่ออกมาจากบ้านตอนกลางคืนไม่ได้ ตัวเจ้าของโทรศัพท์เองก็เช่นกัน คนยื่นโทรศัพท์เก็บโทรศัพท์เข้าที่ตามเดิม
"ก็คงต้องแอบแหละ ไม่งั้นตายแน่ๆ"พริ้วพูดตอบกลับ
"เราไม่กลับบ้านนะ รอเล่น ไม่สิ รอทำภารกิจเสร็จแล้วค่อยกลับดีกว่า"คิตตี้พูดต่อ
"เคๆงั้นเราเอาด้วย"พริ้วพูดตอบ เวลาได้ผ่านไปจนถึงเวลาเลิกเรียน ทุกคนได้มาปรึกษากันเรื่องภารกิจว่าจะเอากันอย่างไร
"ฉันไม่ถามหรอกนะว่าใครจะอยู่ แต่ฉันต้องการให้ทุกคนอยู่ เข้าใจนะ"ขิงพูดบอกกับคนที่ยังตัดสินใจกันไม่ได้ เธอต้องการให้เรื่องนี้มันจบเร็วๆ อย่างน้อยก็อย่าให้มีคนเป็นอะไรเพิ่ม
"แบ่งกันไปนะว่าใครจะทำหน้าที่ไหนกันบ้างมีหาแก้ว ดูต้นทาง จัดการกระดาน และจัดการเรื่องกล้องวงจร"ขิงพูดต่อ ทุกคนทำหน้าที่ของตนได้ดีมากและเชื่อว่ากลับไปคงจะเจอศึกหนักของผู้ปกครอง พอได้ของครบทุกคนก็นั่งล้อมวงกันในห้อง แต่ละคนต่างปาดเหงื่อที่อยู่บนใบหน้าด้วยความตื่นเต้น ใจหนึ่งก็กลัวว่าจะเป็นเหมือนบี ที่ตายอย่างทรมาน ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด
“แปบนะ ถามจริงๆ พวกแกเชื่อเรื่องนี้หรอ แต่สำหรับเรา เราไม่เชื่อ”ขนุนพูดขึ้น ตามความคิดของเธอ เธอไม่ค่อยอยากจะเชื่ออะไรบ้าๆอย่างนี้
"ชั่งแกเถอะ แต่ตอนนี้เอานิ้วไปวางไว้ อย่าเอาออกเด็ดขาด" พริ้วพูดก่อนจะพูดต่อ"ขออัญเชิญดวงวิญญาณที่สถิตอยู่ ณ ที่นี่..."และพริ้วพูดต่อว่า"ถ้าวิญญาณเจ้าที่เจ้าทางมาแล้วขอให้ไปที่คำว่า'ใช่'คะ"พริ้วพูดและแก้วก็ยังคงตั้งเหมือนเดิม
"ไร้สา-"พอขนุนยังพูดไม่จบแก้วก็เลื่อนไปที่คำว่าใช่อย่างรวดเร็ว ขนุนกลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบาก
Bee Part
“นี่มันอะไรกัน”ฉันพูดออกมาด้วยความตกใจ ฉันเชื่อว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง เรื่องอาถรรพ์นั้น ก็มีตำนานว่าต้องปลุกมันก่อน ถึงจะเริ่มอาถรรพ์ได้ แล้วคนที่ฆ่าฉัน คือคนปล่อยมันหรอ
“หึ หึ”เสียงหนึ่งดังขึ้น ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันเชื่อว่าถ้าฉันผ่านคืนนี้ไปได้ ฉันก็จะรอด รอดไปบอกทุกคนว่ามันไม่เป็นเรื่องจริง และฉันยังไม่ตาย หรือถ้าฉันรอดฉันก็จะรู้ว่าใครเป็นคนที่ปล่อยอาถรรพ์ ว่าน? ขนุน? ขิง? หรือคนอื่นๆ
“ใคร ฉันถามว่าใคร!”ฉันถามออกไป ฉันเหมือนเห็นอะไรที่หางตา แต่ก็ไม่แน่ชัด
“ตาย...ตาย...ตาย!”เสียงนั้นพูดต่อ ก่อนที่ฉันจะถูกเนคไทของตนเองผูกคอโดยไม่ได้ตั้งใจ และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่า มันมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร ก่อนสติของฉันจะเลือน ฉันได้มองเห็น คนที่ฆ่าฉัน มันกำลังแสยะยิ้มอยู่
“ไอ...ชั่ว”ฉันพูดออกมาอย่างยากลำบาก การหายใจของฉันเริ่มติดขัด ฉันเริ่มหายใจไม่ออก เป็นผลจากเนคไท ของโรงเรียนที่ฉันกำลังย้ายมาใหม่ มันรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“จะตายแล้วก็เงียบปากหน่อยเถอะ”เสียงนั้นตอบกลับมา บทของฉันคงมีแค่นี้สินะ สิ่งที่ฉันจำได้เจ้าของเสียงนั้นคือ...
End Part
END Chapter 1
ตาย 1 รอด 14
ความคิดเห็น