คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHARPTER 5
CHARPTER 5
NAEUN’PART
ฉันค่อยๆลืมตาตื่นในตอนเที่ยงของวันนึง ปวดตัวไปหมดเลย ว่าแต่ฉันมานอนอยู่ในห้องได้ยังไงจำได้ว่า ฉันโดนพวกมินอารุมทำร้ายนี่นา
“นัมจูอ่า~” ฉันสะกิดปลุกนัมจูที่นอนอยู่ข้างๆฉัน
“หือออ” นัมจูค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
“ฉันมานอนอยู่ในห้องได้ยังไง แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่” ฉันถามนัมจู
“อ่ออ พี่อึนจีไปเจอเธอนอนสลบอยู่ใกล้ๆหอเรา ก็เลยโทรเรียกพวกเราให้ไปพาเธอมาที่ห้อง” นัมจูอธิบายให้ฉันฟัง ทั้งๆที่หลับตาอยู่
“แล้ววันนี้เธอไม่ไปเรียนหรอ” ฉันถามนัมจูเพราะเห็นว่าเธอยังไม่เรียน
“ฉันขออนุญาตเรียบร้อยแล้วล่ะ” นัมจูบอก
แอดดด~~
เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา พร้อมๆกันกับที่นัมจูลุกขึ้นจากเตียง
“นาอึน พื้นแล้วหรอ” พูดเสร็จพี่อึนจีก็รีบเข้ามานั่งข้างๆฉันทันที
“ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละค่ะ” ฉันตอบกลับไปกวนๆ
“งั้นเดี๋ยวฉันไปหาอะไรให้ทานนะ นาอึน” นัมจูพูดพร้อมกันเปิดประตูเดินออกไป
“เป็นไงบ้าง พี่เป็นห่วงแทบแย่” พี่อึนจีพูดพร้อมกับกุมมือฉันไว้
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ แค่ปวดตัวนิดหน่อย แล้วนี่พี่ไม่มีเรียนหรอค่ะ” ฉันถามพี่อึนจีกลับบ้าง
“มีเรียน แต่พี่โดดมาเพราะว่าเป็นห่วง ^^” ยังจะมายิ้มอีกเนอะ
“ดีจังเลยยย พี่เป็นรองประธานนักเรียนนะ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก” ฉันบ่นพี่อึนจีทันที
“ไม่เป็นไรหรอก ฝากโชรงแก้ตัวให้แล้วว”
“อะไรๆก็พี่โชรง แค่งานประธานนักเรียนก็เหนื่อยแล้ว ยังจะไปทำให้พี่เขาวุ่นวายอีก” ได้ทีฉันเอาใหญ่เลยยย 555
“จ้าๆ แฟนอย่าบ่นนักสิค่ะ เดี๋ยวพี่ก็จะไปแล้วล่ะ” >///<
“งั้นก็ไปได้แล้วมั้งค่ะ” ฉันรีบไล่เพราะเขิน
“เอางั้นหรอ ให้พี่ไปจริงๆอ่ะ” ไปเถอะพี่ ฉันเขินพี่จะแย่อยู่แล้วเนี้ย
“ค่ะ เดี๋ยวสายนะ”
“ก็ได้ งั้นพี่ไปนะ ^^” พี่อึนจีบอกฉัน
“ค่ะ - -”
ฟอดดดด
“ 0_0 ”
“บายยย ^^ ” พี่อึนจีเปิดประตูออกไป
ม..เมื่อกี้พี่อึนจีหอมแก้มฉันหรอ >////< ทำแบบนี้ได้ไง ยังไม่อนุญาตให้ทำเลยนะ แล้วฉันจะมาโวยวายอะไรตอนนี้ คนทำเขาออกไปนานแล้วน้า ยัยนาอึนเอ้ยยย !!
“นาอึน นาอึน” คอยดูนะ กลับมาจะไม่ยอมคุยด้วยเลยย
“ห่ะ ว่าไงนัมจู” นัมจูมาตอนไหนล่ะเนียยย
“เป็นอะไรหรือเปล่า ฉันเรียกตั้งนาน แล้วนี้ทำไม่หน้าแดงแบบนี้ ไข้ขึ้นหรอ” นัมจูยื่นหลังมือแนบลงที่หน้าผากฉัน
“ไม่เป็นอะไรแล้ว” ฉันตอบพร้อมกับจับมือนัมจูออก
“ไข้ก็ไม่มีแล้วนี่นา”
“ก็ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” ฉันบอกนัมจูอีกครั้ง
“โอเค งั้นก็กินข้าวแล้วก็กินยาซะนะ ฉันขอนอนอีกสักหน่อย ^^” เธอวางโจ๊กพร้อมกับจัดน้ำและก็ยาให้ฉันเรียบร้อยแล้ว ก็กระโดดขึ้นเตียงนอนต่อทันที
“นัมจูนี่เธอจะขี้เซาไปไหนเนี้ยย” ฉันบ่นเบาๆแล้วกินโจ๊ก กินยา แล้วนอนพักต่อจ้างๆนัมจูเพราะฤทธิ์ยา
EUNJI’PART
18.00 น.
หลังจากเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันที่ฉันขโมยหอมแก้มนาอึน ก็ทำให้ฉันไม่เป็นอันจะทำอะไรทั้งวัน คิดแต่เรื่องนี้เรื่องเดียว อิอิ ไม่รู้ว่าป่านนี้คนที่ฉันพูดถึงจะโกรธฉันเรื่องนั้นอยู่หรือเปล่า
“อึนจีระวัง!!!”
โป๊กกก!!
“โอ๊ยยยย เจ็บชิบหายเลยย” ไม่ใช่อะไรหรอกฉันคิดเรื่องนาอึนเพลินไปหน่อย จนเดินไปชนเสาจนหลังก้นจั้มเบ้า
“55555555 เหม่ออะไรอยู่น่ะออนนี่ ถึงไม่เห็นเสาต้นเบ่อเร่อ” ฮายองหัวเราะชอบใจ
“ใช่ เธอคิดอะไรอยู่น่ะอึนจียา” โชรงนั่งลงดูอาการฉัน
“5555 ฉันคิดว่าฉันซุ่มซามแล้วนะ เธอนี่หนักกว่าฉันอีก” โบมีได้ทีเอาใหญ่
“ฉันแค่ไม่ทันระวังเท่านั้นเอง” โบมีกับโชรงค่อยๆพยุงฉันขึ้นยื่นช้าๆ
“ไม่ทันระวังหรือคิดถึงใครกันแน่คะ ออนนี่” ฮายองแซวฉัน คืออยากจะตอบไปเหลือเกินว่าใช่ ฉันคิดถึงนาอึนอยู่ แต่ถ้าตอบไปแบบนั้น โดนแซวยาวแน่ๆ พวกเราเดินเข้าหอมาพร้อมกับได้กลิ่นกับข้าวหอมๆออกมาจากในครัว ใครเป็นคนทำว่ะ ที่แน่ๆไม่ใช่นัมจูแน่ๆ นัมจูทำกับข้าวไม่เป็น งั้นก็คงเหลืออยู่คนเดียวแล้วล่ะ นาอึน
“ทำอะไรกันเอ่ยสาวๆ กินหอมออกไปถึงหน้าหอเลย” โชรงถามขึ้นเมื่อเดินเข้าไปในครัว
“ก็หลายอย่างค่ะ ส่วนมากนาอึนเป็นคนทำ นัมจูแค่ช่วย” นัมจูตอบโชรง
“อันนั้นพี่รู้ เพราะเธอทำไม่เป็นนิ 5555 ” โชรงหัวเราะ จนทำเอาพวกเราหัวเราะไปด้วย
“พวกพี่กับฮายองไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะค่ะ เดี๋ยวเรื่องอาหารพวกเราจัดการเอง” นาอึนตักกับข้าวที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นอย่างสุดท้ายในสี่-ห้าอย่างที่เห็นว่างอยู่บนโต๊ะ
“โอเคค่ะ” พูดจบฮายองก็รีบวิ่งไปที่ห้องตัวเองทันที
“ไปกันเถอะโบมี วันนี้ดีจังเลยเนอะมีคนทำอาหารให้กินด้วย” โชรงจับมือโบมีเดินคุยกันกระหนุงกระหนิงออกไป อิจฉาว่ะ
“อ้าวว พี่อึนจีไปอาบน้ำสิค่ะ ถ้าช้าคนอื่นลงมาก่อนพวกเราไม่รอนะ” นาอึนหันมาบ่นให้ฉันที่ยังยื่นยิ้มอยู่ที่เดิม
“ก็กำลังจะไปนี่ไงค่ะ” ฉันดึงแก้มนาอึนเบาๆ แล้วเดินออกมาทันที แฟนใครก็ไม่รู้น่ารักซะไม่มี คิดไม่ผิดเลยแหะที่เลือกหยุดที่เธอคนนี้ เอ่อลืมเล่าเรื่องคนที่ทำร้ายนาอึน เป็นมินอาจริงๆ เพราะเธอบอกฉันเองกับปากว่าเป็นคนพาเพื่อนไปรุมทำร้ายนาอึน แล้วเธอก็บอกกับฉันอีกว่า เธอจะไม่ยอมหยุด จนกว่าฉันจะเลิกยุ่งกับนาอึน ผู้หญิงคนนี้ร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย ไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรดนใจให้ฉันเลือกเธอมาเป็นคู่ควงอยู่ตั้งนาน ฉันคุยกับโชรงและโบมีแล้วว่าจะให้นัมจูดูแลนาอึนไม่ให้คาดสายตา เพื่อป้องกันไม่ให้นาอึนโดนทำร้าย รีบอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวลงไปช้ากับข้าวฝีมือคุณแฟนจะหมดซะก่อน
.
.
.
.
หลังจากทานข้าวเย็นกันเสร็จ (ดีนะที่ทุกคนลงมาพร้อมกันไม่งั้นคงแย่แน่ๆ แต่ละคนกินเยอะกันทั้งนั้น) ฉันก็ชวนนาอึนออกมาเดินเล่น เดินจับมือกันด้วยแหละ
“เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า” ฉันเริ่มชวนเธอคุย
“ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ก็มีปวดตัวนิดหน่อย” นาอึนตอบฉันโดยไม่หันมามองฉันแม้แต่นิดเดียว
“อากาศดีเนอะ”
“ค่ะ..” ตอบสั้นมาก
“เป็นอะไรหรือเปล่าเนี้ย”ฉันหยุดเดิน
“แค่เหนื่อยนิดหน่อยน่ะค่ะ” นาอึนตอบพร้อมกับแกะมือฉันออก
“โกรธพี่เรื่องเมื่อตอนกลางวันหรอ” ฉันถามเธอออกไปตรงๆ
“ก็ใครอนุญาตให้ทำแบบนั้น!!” ใช่จริงๆด้วย
“โอเค พี่ขอโทษ สัญญาว่าต่อไปถ้าไม่อนุญาตจะไม่ทำอีก แต่ตอนนี้ดีกันน้าาา~” ฉันยื่นนิ้วก้อยให้กับนาอึนพร้อมกับทำหน้าอ้อนๆใส่เธอ
“สัญญาแล้วนะ ถ้าผิดสัญญาไม่ต้องมาคุยกันอีก” นาอึนตอบพร้อมกับเกี่ยวก้อยคืนดีกับฉัน ^^
“ค่ะ พี่สัญญา” แล้วเราก็เดินจับมือกันกลับเข้าหอ เมื่อถึงห้องของพวกเรา ฉันกับนาอึนก็แยกย้ายกันเข้านอน พอถึงห้องฉันก็จัดการปิดไฟแล้วนอนลงที่เตียง
“นาอึน พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลเธอให้ดีที่สุด พี่สัญญา” แล้วฉันก็ค่อยๆหลับตาลงพรุ่งนี้ยังมีเรื่องต้องให้ทำอีกเยอะแยะ ฝันดีนะนาอึน ^^
หน้าฟินปายยยยย
Ps. มาแย้วววว ว่าจะลงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่เน็ตมาปัญหานิดนึง ไม่ว่ากันเนอะ ถ้าเรื่องผิดพลาดก็ขอโทษด้วยล่ะกันนะขอรับ อ่านให้สนุกนะ แล้วอย่าลืมให้กำลังใจคนแต่งด้วยนะขอรับ
ความคิดเห็น