คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : CHAPTER 17
EUNJI’PART
หลังจากทานข้าวกันเสร็จแล้ว พี่ดูจุนก็พาพวกเรามาส่งที่หน้าโรงเรียน 2ทุ่มเป๊ะๆ ก่อนออกจากร้านอาหารพี่ดูจุนก็มากระซิบกับฉันว่า เรื่องที่พี่เคยบอกว่าจะจีบอึนจี พี่แค่ล้อเล่นนะแค่อยากสนิทไวๆเท่านั้น ฉันไม่รู้จะพูดอะไรก็เลย เออ ออ ตามไป
“ขับรถส่งพี่สะใภ้เค้าดีๆนะ” โบมีกำชับพี่ชายตัวเองเป็นรอบที่ 3 ดูจะเป็นห่วงแฟนพี่ มากกว่า พี่ของตัวเองนะ
“เข้าใจแล้วๆ พวกเราก็รีบกลับเข้าหอละ” พี่ดูจุนบอกพวกเรา
“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะพี่ชายทั้ง 2 คน” นัมจูพูดขอบคุณพี่ดูจุนกับพี่โยซอบ
“ยินดีมากเลยครับ” พี่โยซอบตอบแล้วพยักหน้าให้พี่ดูจุน เหมือนกับบอกพี่ดูจุนว่า กลับได้แล้ว
“พี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันนะ” พี่ดูจุนบอกลา
“สวัสดีค่ะ” พวกเราทุกคนกล่าวลาพร้อมกัน แล้วพี่ดูจุนกับพี่โยซอบก็โบกมือลาแล้วขึ้นรถกลับออกไป
“พวกเราก็เข้าหอกันเถอะป่ะ” โชรงพูดพร้อมกับโอบไหล่โบมีแล้วเดินนำออกไป ตามด้วยนัมจูกับฮายองที่เลียนแบบคู่ก่อนหน้าเป๊ะตามหลังไป เหลือแค่ฉันกับนาอึนที่ยังยืนอยู่ หาโอกาสคุยดีกว่า
“ไปกันเถอะค่ะ คนอื่นเดินไปนู่นแล้ว” นาอึนเรียกฉัน
“พี่ขอคุยด้วยแปปนึงสิ”
“ได้สิ เรื่องอะไรหรอ” นาอึนตอบตกลง
“ทำไมอยู่ๆถึงกลับมาหาพี่ได้ละ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ แทบจะไม่มองพี่เลย” เปิดประเด็นเลยแล้วกัน คนมันอยากรู้
“อยากรู้จริงๆหรอ”
“....” ฉันพยักหน้าตอบ
“เริ่มยังไงดีล่ะ เอ่ออ...พี่จำได้มั้ย ที่ฉันเคยบอกกับพี่ว่า ขอเวลาฉันทบทวนอะไรหน่อยแล้วฉันจะกลับมา” นาอึนเริ่มเล่าทีละนิด
“จำได้ขึ้นใจเลยละ”
“จริงๆฉันยังไม่พร้อมที่จะกลับมาเจอพี่แบบนี้หรอก แต่มันมีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันตัดสินใจที่จะกลับมาหาพี่”
“เหตุการณ์อะไร”
“ฉันรู้แล้วว่า พี่เป็นห่วงฉัน และแคร์ฉันมากถึงคั่นยอมทำตามข้อเสนอของพี่โซฮยอน เพื่อฉัน ทั้งๆที่พี่ไม่จำเป็นต้องรับข้อเสนอนั่นเลย” นาอึนอธิบาย ถึงเหตุผล แล้วเธอรู้ได้ยังไง รู้เรื่องข้อตกลงนี้ได้ยังไง
“รู้เรื่องนี้ได้ยัง”
“พี่เป็นคนบอกเองแหละ” เสียงๆนึงดังขึ้นข้างหลังฉัน ฉันจึงตักสินใจหันไปมอง หวังว่าคงไม่ใช่..
“พี่โซฮยอน” นั่นไง ใช่จริงๆด้วย มาได้ถูกเวลาจริงๆ
“ทำหน้าแบบนี้ สงสัยใช่มั้ย ทำไมพี่ถึงบอกเรื่องนั้นกับนาอึน” เอ่อ!! สงสัยมากกกกก แล้วเอาเวลาไหนไปคุยกานนนนนนน
“งั้น คุยกันไปนะคะ ฉันขอตัวกลับเข้าหอก่อน” นาอึนบอกพร้อมกับเดินออกไป แต่ฉันรั้งเธอเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อนสินาอึน”
“คุยกันเถอะพี่ ฉันไม่เป็นอะไร” เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉันแล้วเดินออกไป แต่สายตามคู่นั้นของเธอมันสั่นแปลกๆ
“ทำไมพี่ถึงบอกเรื่องที่เราตกลงกันให้นาอึนรู้ มันควรเป็นเรื่องของเราสองคนไม่ใช่หรอ” ฉันถามทันทีที่เห็นว่านาอึนเดินไปไกลแล้ว
“ก็แค่อยากบอก ฟังนะอึนจี” พี่โซฮยอนยกมือทาบที่แก้มฉันทั้งสองข้าง “แต่ก่อนพี่เป็นยังไงเธอก็รู้ แต่วันเวลาเปลี่ยนไป พี่ก็เปลี่ยนได้เหมือนกัน พี่รักเธอก็จริง แต่พี่ก็ไม่ได้ใจร้ายพอที่จะทำร้ายเธอกับคนที่เธอรักหรอกนะ ที่พี่มาหาเธอวันนี้พี่ตั้งใจมาเพื่อพิสูจน์ว่า เธอแคร์เด็กคนนั้นมากแค่ไหน พี่ถึงได้ตั้งข้อแลกเปลี่ยนบ้าๆนั่นขึ้นมาไง แต่พี่รู้แล้วว่าเธอแคร์เด็กคนนั้นมากถึงขั้นยอมรับข้อเสนอบ้าๆนั่นได้ พี่ไม่ได้โกรธที่เธอไม่เลือกพี่ แต่พี่กลับดีใจที่น้องพี่มีความรักที่แท้จริงสักที ไม่ใช่ควงคนนู่นคนนี้เหมือนที่ผ่านๆมา” พูดยาวซะซึ้งเลยยย
“.....”
“ซึ้งจนพูดไม่ออกสิท่า” ที่โซฮยอนเปลี่ยนจากจับแก้มฉันมา ดึงแก้มฉันไปมาแทน
“เปล่าซักหน่อย แค่ไม่มีไรจะพูด” ฉันตอบพี่โซฮยอน
“งั้นพี่พูดต่อนะ ศุกร์นี้พี่จะไปเมืองนอกกับแฟนพี่ อยากให้ไปส่งหน่อยได้มั้ย” พี่โซฮยอนปล่อยมือจากแก้มฉํนแล้วพูด
“ฟะ...แฟนงั้นหรอ”
“ใช่ ทำไมหรอ สวยๆแบบพี่ก็ต้องมีแฟนเป็นธรรมดา หุหุหุ” พี่โซฮยอนกอดอกพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“พี่ไปมีแฟนตอนไหน”
“คบมาเกือบๆ 2 เดือนละ” เกือบ 2 เดือน ก่อนงานกีฬาสัมพันธ์ ก่อนเหตุการ์ที่ผับ
“แล้วพี่มาทำเป็นรักฉันทำไม” ฉันถามด้วยความสงสัย ปนโกรธที่มีแฟนแล้วไม่ยอมบอกฉัน
“พี่ไม่ได้แกล้งทำเป็นรักเธอนะ พี่รักเธอจริงๆ แต่พี่รักแฟนพี่มากกว่า” พี่โซฮยอนตอบคำถามฉัน
“เลวว ” ฉันพูดเบาๆ
“ว่าอะไรนะ!!!!” พี่โซฮยอนพูดขึ้นเสียงดัง จนฉันตกใจ
“ปะ เปล่า ไม่ได้ว่าอะไร” น่ากลัวอะ
“นึกว่า ด่าพี่ซะอีก” แล้วพี่แกก็ยิ้มให้ฉัน
“ว่าแต่ว่า ไปกี่โมงอะ” ฉันถาม เพื่อเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโดนฆ่าตาย
“ขึ้นเครื่อง 9 โมงเช้า ” พี่โซฮยอนตอบ
“อาเค เดี๋ยวชวนพวกนั้นโดดเรียนไปส่ง” ฉันไม่ไปคนเดียวแน่นอน
“หวังว่าคงไม่เบี้ยวพี่นะ” พี่โซฮยอนชี้หน้าคาดโทษฉัน
“ไม่กล้าเบี้ยวหรอกน่า แล้วพี่จะกลับเลยเปล่า เดี๋ยวจะดึกนะ” ฉันถามพร้อมกับก้มมองนาฬาการ
“จะให้รีบกลับไปไหน ยังไม่ทำตามข้อตกลงเลย”
“ไหนพี่บอกแค่อยากพิสูจน์ไง!!!” ฉันตะโกนโวยวายทันที
“ก็ตอนนี้อยากทำจริงๆแล้ว ป่ะขึ้นห้องกันเถอะป่ะ” พี่โซฮยอนไม่พูดเฉยๆ แต่พี่แกจับมือฉันพร้อมกับลากไปทางกลับหอ
“ไม่เอา!! เดี๋ยวนาอึนโกรธอีก” ฉันปฏิเสธเต็มที่
“ห่วงจังเลยนะเด็กคนนั้นอะ ห่ะ” พี่โซฮยอนปล่อยมือฉัน
“ก็แฟนเค้าอะ” ฉันตอบอย่างมั่นใจ
“พูดเต็มปากเต็มคำเลยนะว่า เขาเป็นแฟน”พี่โซฮยอนพูด
“แน่นอน” ฉันตอบด้วยความมั่นใจ
“เอ่อๆ อย่าทำเขาเสียใจอีกก็แล้วกัน” พี่โซฮยอนตบไหล่ฉันเบาๆ
“ไม่มีอีกแล้วละ ครั้งนั้นแค่อารมณ์ชั่ววูบ” ฉันตอบอย่างหนักแน่น
“ตอนนั้นน่าจะจับปล้ำซะให้เข็ด”
“ไม่มีวันซะหรอก คนอย่างอึนจีจะไม่มีวันโดนจับปล้ำ มีแต่จะปล้ำคนอื่น ฮ่าๆๆ” ฉันกอดอกหัวเราะเสียงดัง
“จ้า แม่คนเก่ง” พี่โซฮยอนส่ายหน้าเอื้อมระอากับท่าทางของฉัน
“พี่อะกลับได้แล้ว”
“จูบลาก่อนได้ป่ะ” นั่น ของอะไรไม่เป็นเรื่องอีกแล้ว
“อะไรของพี่อีกเนี้ยย”
“งั้นแค่จุ๊บก็ได้ นะ นะ” พี่โซฮยอนทำหน้าอ้อนๆ
“ก็ได้ๆ แค่จุ๊บนะ”
“อื้อ^^” พี่โซฮยอนพยักหน้ารับ
จุ๊บ!
ฉันยื่นหน้าเขาไปจูบที่ริมฝีปากพี่โซฮยอนเบาๆ
“ฝันดีนะคะ” ฉันพูดหลังจากจุ๊บเสร็จแล้ว
“ขอบคุณนะ ศุกร์นี้อย่าลืมไปส่งละ” พี่โซฮยอนเดินถอยหลังพร้อมกับโบกมือลา ก่อนเดินหันหลังเดินออกไปหน้าโรงเรียน
“สัญญาว่าจะไป!!” ฉันตะโกนไล่หลังพี่โซฮยอน แล้วก็มีรถคันหนึ่งขับมาจอดรับพี่โซฮยอน พอพี่โซฮยอนขึ้นรถ ก็ขับออกไปทันที จากนั้นฉันก็หันหลังเดินกลับหอ
ถ้าถามว่า ฉันยอมทำแบบนั้นทำไม เพราะพี่โซฮยอนเป็นพี่ที่แสนดีมาโดยตลอด แม้แต่ก่อนจะร้ายก็เถอะ แต่กับฉันพี่โซฮยอนแสนดีเสมอ ถ้าพี่โซฮยอนขออะไรที่ฉันพอจะให้ได้ ฉันก็จะทำให้ แต่ยกเว้นเรื่องข้อตกลงบ้าๆนั่นอะนะ ถ้าไม่มีนาอึนมาเกี่ยวก็คงไม่ตอบตกลงไปหรอก คิดแล้วก็อยากขอบคุณพี่โซฮยอนที่เข้าใจ และไม่ทำร้ายนาอึน แม้จะไม่รู้ว่าสองคนนั้นไปคุยกันตอนไหน แต่ก็ช่างมันเถอะ นาอึนกลับมาอยู่ใกล้ๆฉันเหมือนเดิมก็ดีแค่ไหนแล้ว
ฉันเดินมาถึงหอ ปรากฏว่า ทุกคนกลับขึ้นห้องหมดแล้ว ไม่มีใครรอฉันกลับมาสักคน หน้าน้อยใจนิดๆ ฉันจึงจัดการปิดประตูหอและล็อคอย่างแน่นหนาก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องตัวเอง พอมาถึงห้องฉันก็ตรงไปที่ห้องของตัวเองเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้วออกมาไปที่ห้องของนาอึนต่อ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นาอึนหลับหรือยัง” ฉันเรียกเจ้าของห้อง
“แปปนึงนะคะ” เสียงนาอึนตอบกลับมา ไม่นานเธอก็ปิดประตูออกมา
“พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย ขอเข้าไปได้มั้ย”
“ได้สิ เชิญค่ะ” นาอึนเปิดประตูให้กว้างเพื่อให้ฉันเดินเข้าไป ฉันไม่ได้เข้ามาในห้องนาอึนเลย ตั้งแต่ตอนที่เธอโดนมินอาทำร้ายครั้งก่อนนู่น ห้องเธอยังสะอาดและเรียบร้อยเหมือนเดิม
“พี่มีเรื่องอะไรหรอ” นาอึนถามขึ้นเมื่อนั่งลงที่โต๊ะอ่านหนังสือ
“แค่อยากขอบคุณที่กลับมา”
“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย ^^” นาอึนตอบพร้อมกับยิ้มให้ฉัน
“ยังไงพี่ก็จะขอบคุณ” ฉันยื่นยันคำเดิม
“ก็ได้ ตามใจพี่แล้วกัน” พูดเสร็จเธอก็หันไปสนใจกับการบ้านบนโต๊ะ ฉันจึงถือโอกาสนั้นเดินไปยืนซ้อนหลังนาอึน แล้วถือวิสาสะกอดคอเธอจากข้างหลังพร้อมกับเกยคางบนหัวของนาอึน นาอึกตกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ขอบคุณนะที่กลับมา แล้วก็ขอโทษที่ทำให้เสียใจ จากนี้สัญญาว่าจะไม่ทำให้เสียใจอีกแล้ว พี่รักเธอนะ” ฉันพูดความในใจของฉันออกมา นาอึนวางปากกาแล้ววางมือทั้งสองข้างลงบนแขนฉัน
“ฉันก็ต้องขอบคุณพี่เหมือนกันที่อุตส่าห์ทำเพื่อฉัน ขอบคุณพี่จริงๆ” นาอึนพูดขึ้น
“.....” ฉันกดจูบลงบนหัวนาอึนเบาๆ
“สัญญาแล้วนะว่าจะไม่ทำให้เสียใจอีก ถ้าฉันเห็นพี่ควงสาวที่ไหนอีกละก็....”
“โอ๊ยๆๆ นาอึนพี่เจ็บ” ไม่พูดเปล่า นาอึนหยิกแขนฉันเต็มเหนี่ยว
“เจ็บอะดีแล้วจะได้จำ”
“กลายเป็นสาวขี้หึงตั้งแต่เมื่อไหร่ หือ” ฉันถามนาอึน
“ไม่รู้” นาอึนแกะมือฉันออก แล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งลงบนเตียง
“จะนอนแล้วหรอ” ฉันถามเมื่อเห็นแบบนั้น
“อื้อ ขี้เกียจทำการบ้านละ” พูดเสร็จก็เอนตัวลงนอน
“ไม่ทำให้เสร็จเล่า”
“มันยากอะ พี่ทำให้หน่อยสิ” นาอึนเปลี่ยนไป
“ของตัวเองก็ทำเองดิ ลุกมาทำเลย” ฉันเดินไปดึงนาอึนลุกจากเตียง
“พี่ทำให้หน่อย นะๆ” นาอึนขี้อ้อนตั้งแต่เมื่อไหรเนี้ยย
“ทำให้แล้วได้อะไร” คิดอะไรดีๆออกแล้ว
“พี่อยากได้อะไรละ” นาอึนตอบ
“อืออ ขอนอนนี่คืนนึง บนเตียงนี้ด้วย” นาอึนทำหน้าตกใจกับสิ่งที่ฉันขอ
“นอนนี่งั้นหรอ เอ่ออ งั้นไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้” พูดเสร็จนาอึนก็ลุกจากเตียงแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำการบ้านต่ออย่างเร่งรีบ ฉันยืนมองแล้วอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางของนาอึน
“ไหนบอกว่ายากไง เดี๋ยวพี่ทำให้ก็ได้ พี่เคยเรียนมา” ฉันเดินไปแย่งปากกาจากมือนาอึนแล้วนั่งเบียดนาอึนบนเกาอี้ตัวนั้น
“ก็บอกว่าเดี๋ยวทำเอง” นาอึนแย่งปากกากลับไปถือไว้แทน
“น่ารักดีนะเวลาแบบนี้อะ” จริงๆนะ เวลานาอึนเขินแล้วลนลานแบบนี้ น่ารักจริงๆ
“อะไรของพี่เนี้ย กลับห้องไปเลยไป” ก้มหน้าก้มตาแบบนี้ เขินแน่ๆ
“ขอนอนนี่ไม่ได้หรอ” ไม่ยอมแพ้หรอก ยังไงก็จะนอนนี่ให้ได้ ตอนแรกกะแกล้งเล่นเฉยๆ ตอนนี้อยากนอนนี่จริงๆแล้ว
“ไม่ได้!!!” นาอึนปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ฉันว่าน่ารักดีนะ
“เงยหน้ามาคุยดีๆไม่ได้หรอ” ฉันเอนคอมองหน้านาอึนที่ก้มหน้าก้มตาทำการบ้าน
“....”
“ทำผิดหลายข้อแล้วน่ะ” ฉันชี้ไปที่การบ้านนาอึน
“ก็ทำไม่เป็นนี่น่า” นาอึนวางปากกาลงทันที
“ก็บอกว่าเดี๋ยวทำให้” ฉันหยิบปากกาแล้วดึงสมุดการบ้านนาอึนมาไว้ตรงหน้าฉัน แล้วเริ่มทำให้นาอึน พร้อมกับสอนไปด้วย จนเกือบเสร็จ
“เนี้ยข้อสุดท้ายอะ ตรงนี้อะทำแบบนี้นะ” ฉันชี้ให้นาอึนดู
“อ๋ออ” นาอึนดูตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันสอน
“ไม่ยากเลยใช่มั้ยล่ะ” ฉันหันไปถามนาอึน
“อื้อ ง่ายขึ้นเยอะเลย” นาอึนเองก็หันหน้ามาตอบฉัน
เพราะเรานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวกันทำให้หน้าของเราทั้งสองคนอยู่ห่างกันไม่มาก แล้วสบตากัน ฉันค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปช้าๆ เพื่อหวังชิมริมฝีปากสีสวยนั่น รีมฝีปากของเราทั้งสองชนกัน แต่แล้วอยู่นาอึนก็หันหน้าหนี
“เอ่ออ คืออ พี่ว่าพี่กลับห้องดีกว่า” ฉันบอกแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่อยู่ๆนาอึนก็จับมือฉันไว้
“นอนนี่ก็ได้ค่ะพี่ ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่สอนฉันทำการบ้านแล้วกัน” นาอึนบอกแล้วปล่อยมือฉันเพื่อเก็บของแล้วเตรียมตารางเรียนพรุ่งนี้
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวกลับไปนอนห้องก็ได้” ฉันปฏิเสธ ทั้งๆที่ตอนแรกพยายามจะนอนที่นี่ให้ได้ แต่ตอนนี้กลับไม่ต้องการแบบนั้นแล้ว
“บอกให้นอนนี่ก็คือนอนนี่” นาอึนพูดเสียงแข็ง เปลี่ยนอารมณ์ไวไปมั้ย
“โอเคค่ะ นอนนี่ก็นอนนี่” ฉันตอบรับแล้วเดินไปนอนที่เตียง
เตียงของหอเราเป็นเตียงเดี๋ยวทั้งหมด แต่เป็นเตียงเดี๋ยวที่ใหญ่พอที่จะนอนสองคนได้ เตียงของนาอึนถูกวางให้ชิดผนัง ฉันนอนหันหน้าเข้าผนัง ไฟให้ห้องถูกปิดลง เหลือไว้แค่ไฟหัวเตียง แล้วฉันก็รู้สึกว่านาอึนนอนลงข้างๆฉัน ทั้งๆที่ควรดีใจที่ได้นอนร่วมเตียงกัน แต่กลับรู้สึกกลัวแทน สักพักฉันก็รู้สึกว่าเหมือนถูกนาอึนกอดจากด้านหลัง ฉันจึงก้มลงมองเอวตัวเองที่ตอนนี้มีแขนของคนที่นอนอยู่ข้างหลังฉันพาดอยู่และเหมือนจะกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ฉันจึงจับมือนาอึนขึ้นมากุมไว้ตรงหน้าอก แต่ไม่ได้หันกลับไป
“ฉันรักพี่นะ ฉันเปิดใจให้พี่แล้ว หวังว่าพี่จะดูแลมันอย่างดี” นาอึนพูดออกมาเบาๆ
“ค่ะ พี่สัญญา” ฉันตอบสักพักเสียหายใจของคนข้างหลังก็สม่ำเสมอเป็นสัญญาณบอกว่า นาอึนหลับไปแล้ว
ฉันจึงตัดสินใจหลับตาแล้วปล่อยตัวเองเข้าสูนิทราตามนาอึนไป
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อถูกแสงยามเช้าแยงตา กระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตาให้ชัดขึ้น ฉันมองคนที่ยังนอนหลับกอดฉันอยู่ ไม่รู้ว่าเรานอนกันอีทางไหนทำให้ตอนนี้ฉันนอนหงาย และมีนาอึนนอนหนุนแขนฉันพร้อมกับกอดเอวฉันแน่น จำได้ว่าเมื่อคืนนอนอึนนอนกอดฉันจากด้านหลัง แต่ก็ช่างเถอะแบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันให้นิ้วเกลี่ยผมที่ปรกหน้านาอึนออก เผยให้เห็นใบหน้าของเด็กขี้เซาที่ไม่ยอมตื่น ฉันจูบหน้าผากนาอึนเบาๆ แต่เหมือนจะไม่เบาสำหรับคนที่ยังนอนอยู่ เพราะเธอค่อยๆขยับตัวแล้วลืมตาขึ้นมามองฉัน แต่ก็ไม่ได้ขยับตัวออกไปไหน
“ตื่นนานแล้วหรอค่ะพี่” นาอึนเอ่ยถาม พร้อมกับกอดฉันแน่นขึ้น
“ก็ไม่นานเท่าไหร่”
“วันนี้ไม่ไปเรียนได้มั้ย อยากอยู่แบบนี้นานๆ” นาอึนพูดในสิ่งที่ฉันไม่คิดจะได้ยินขึ้นมา
“นาอึนคนเดิมป่ะเนี้ย” ฉันถามด้วยความสงสัย นาอึนเปลี่ยนไปมาก แสดงออกมาขึ้น
“ทำไม ไม่ชอบที่ฉันเป็นแบบนี้หรอ กลับไปเป็นเหมือนเดิมก็ได้นะ” นาอึนตอบพร้อมกับคลายกอดฉัน
“ไม่เอาแบบนี้แหละดีแล้ว” ฉันจับมือนาอึนไว้ก่อนที่นาอึนจะดึงมือออกจากเอวฉัน
“แล้วจะทำหน้าสงสัยทำไมก็ไม่รู้” นาอึนบ่น
“ขอโทษค่ะ” นอกจากจะขี้อ้อน ขี้เซา แล้วยังขี้บ่นอีก แต่แบบนี้ก็น่ารักดี
“แต่วันนี้พี่ต้องไปเรียนอะ พี่มีสอบย่อย” ฉันบอกนาอึน
“งั้นฉันก็จะไปเรียนเหมือนกัน” นาอึนพูดแล้วลุกขึ้นนั่ง
“ไหนบอกไม่อยากไปเรียนไง” ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วกอดนาอึนจากด้านหลัง
“ก็จะให้ฉันอยู่หอคนเดียวหรอ” ก็จริงอะนะ ทุกคนคงไปเรียนกันหมด
“งั้นก็ไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวสายนะ”
“ฉันอาบก่อนนะ” พูดเสร็จนาอึนก็ลุกขึ้นจากเตียงหยิบของแล้วออกจากห้องไปเพื่ออาบน้ำ ฉันได้แต่นั่งยิ้มอยู่บนเตียงของนาอึน ก่อนจะตัดสินใจลุกจากเตียงเพื่อกลับไปที่ห้องตัวเอง
โรงเรียน
“พี่นาอึน” เสียงใครเรียกแฟนฉันว่ะ
“อ้าวซึงฮี หวัดดี” นาอึนปล่อยมือจากฉันแล้วโบกให้เด็กคนนึงฉันจำได้ว่า เป็นคนที่นั่งกินข้าวกับนาอึนเมื่อวาน
“สวัสดีค่ะ พี่นาอึน พี่อึนจี” เมื่อเดินมาถึงพวกเรา เธอก็โค้งตัวทักทายพวกเรา เห็นใกล้ๆแบบนี้ถึงรู้ว่าเธอน่ารักอย่างที่ฮายองบอกจริงๆ
“อะพี่ฉันซื้อมาให้” ซึงฮียื่นนมอุ่นให้นาอึน
“ขอบใจนะ” นาอึนรับมาแล้วยิ้มให้กับซึงฮี
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันตั้งใจซื้อมาให้พี่เอง” ซึงฮีเองก็ยิ้มตอบนาอึน ฉันรู้สึกเป็นเศษเกินยังไงก็ไม่รู้
“นาอึน พี่ต้องไปแล้ว” ฉันพูดขึ้น
“จะไปแล้วหรอ อือ งั้น ตั้งใจสอบนะ” นาอึนยิ้มหวานให้ฉัน
“ค่ะ ตอนเที่ยงเจอกันนะ” ฉันลูบหัวนาอึนแล้วเดินออกมา หวังว่าเด็กคนนั้นคงไม่เป็นอันตรายอะนะ
“เฮ้ยย ย จะสายแล้วว ” ฉันก้มมองนาฬิกาแล้วรีบวิ่งทันที เพราะไม่ถึง 5 นาทีก็จะถึงเวลาสอบแล้ว ดีนะที่อยู่หน้าตึกปี 3 พอดี แต่ก็ต้องรีบวิ่งเพราะสอบชั้นสามอะดิ กว่าจะขึ้นไปถึงคงกินเวลาเยอะ
ห้องเรียน
“ขออนุญาตค่ะ ” ฉันกล่าวขออนุญาตอาจารย์ก่อนเดินเข้าห้องเรียน ฉันมาถึงพอดิบพอดี
“เชิญ เกือบสายนะอึนจี” อาจารย์ประจำวิชาอนุญาตให้ฉันเข้าห้องแต่ก็มิวายเน็บฉันเล็กน้อย
“ขอโทษค่ะอาจารย์”
“ไปนั่งที่ได้แล้วจะได้เริ่มสอบสักที” อาจารย์บอก ฉันจึงรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง
“ทำไมสายว่ะ แถมออกมาทีหลังพวกเราอีก” โชรงที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันเอ่ยถาม
“ตื่นสายน่ะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง” ฉันตอบโชรง แล้วเตรียมของเพื่อเตรียมตัวสอบ
“อาบน้ำช้าด้วยสินะ” โชรงพูด
“รู้แล้วจะถามทำไม ตั้งใจสอบนู่นไป” ฉันดันหน้าโชรงให้หันกลับไป แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันจนสอบเสร็จ
“ข้อสอบง่ายไปนะฉันว่า” โชรงพูดขึ้นหลังจากอาจารย์เก็บข้อสอบแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปแล้ว
“ก็แค่ทดสอบย่อยนี่น่า มันก็ต้องง่ายอยู่แล้ว แถมเราก็เพิ่งเรียนผ่านไปไม่นานนี่เอง” ฉันอธิบายให้โชรงฟัง แต่สายตาไม่ได้มองคนฟังเลยสักนิด เพราะตอนนี้ฉันกำลังมองดูนาอึนกับซึงฮีที่นั่งเล่นอยู่ด้วยกันที่หน้าตึกเรียนของฉัน นี่เด็กนั่นไม่เข้าเรียนเพื่อมานั่งอยู่กับนาอึนเลยหรอ
“มองอะไรอะ” โชรงมองตามฉัน “นี่นาอึนไม่เข้าเรียนหรอว่ะ แล้วเด็กคนนั้นใครอะ” โชรงถาม
“ไม่อะ นาอึนบอกว่าวันนี้ไม่อยากเข้าเรียน ส่วนเด็กคนนั้นชื่อ ซึงฮี เพื่อนร่วมห้องของฮายอง ” ฉันตอบโชรง
“อ้าวว แสดงว่าน้องเขาโดดเรียนงั้นสิ” โชรงพูด
“ก็คงงั้นอะ เห็นนั่งอยู่กับนาอึนตั้งแต่เราเริ่มสอบล่ะ” ฉันตอบโชรง
“น้องเขาชอบนาอึนหรือเปล่าว่ะ” โชรงแสดงความคิดเห็น
“หวังว่าคงไม่เป็นแบบนั้นนะ”
“อาจารย์เข้าแล้ว เรียนเหอะ อย่าคิดมาก” โชรงพูดเมื่อเห็นอาจารย์เดินเข้ามา
“อื้อ” ฉันตอบ แล้วหันไปมองหน้าห้อง
NAEUN’PART
“นี่ซึงฮี พี่ว่าเธอขึ้นเรียนได้แล้วละมั้ง มานั่งเฝ้าพี่แบบนี้ไม่ได้นะ” ซึงฮีนั่งเฝ้าฉันมา 2 ชั่วโมงเต็มๆ ฉันเดินไปไหนเธอไปด้วยตลอด เกาะเหมือนปลิงเลยล่ะ
“ก็ไม่อยากขึ้นเรียกนี่นา อยากอยู่กับพี่มากกว่า” ซึงฮีบอกพร้อมกับยิ้มหวานให้ฉัน
“โอเคๆ แต่คาบบ่ายเธอต้องขึ้นเรียน ไม่งั้นพี่จะให้ฮายองฟ้องอาจารย์ว่าเธอโดดเรียน” ฉันขู่ซึงฮี ฉันไม่อยากให้ซึงฮีต้องมานั่งเฝ้าฉันแบบนี้ ให้ฉันเสียการเรียนคนเดียวก็พอ
“ก็ได้พี่ ที่ฉันยอมไม่ใช่เพราะกลัวจะโดนอาจารย์ด่าหรอกนะ แต่เพราะพี่ขอ” เธอทำหน้าจริงจัง แล้วตอบฉัน
“ดีมากกก เชื่อฟังกันแบบนี้ จะได้อยู่ด้วยกันได้นานๆ” ฉันยกมือขึ้นลูบหัวซึงฮีด้วยความเอ็นดู ซึงฮีเป็นเด็กน่ารักนะ นิสัยดีด้วย ถ้าไม่นับคนในครอบครัว และคนในกลุ่ม ซึงฮีเป็นอีกคนที่ฉันคุยด้วยแล้วสบายใจ แม้จะรู้จักกันแค่ 2 วันก็เถอะ แต่เธอเป็นคนแรกที่กล้าเข้ามาคุยกับฉัน ต่างจากรุ่นน้องหรือรุ่นพี่คนอื่นๆ ที่เดินเข้ามาทักทาย ให้ของแล้วก็เดินจากไป ใจจริงฉันอยากมีคนรู้จักเยอะ แต่ด้วยบุคลิคท่าทางของฉันเหมือนคนเข้าหายากล่ะมั้ง
ในขณะที่นั่งคุยอยู่นั้น ก็มีมือมาจับที่ไหล่ฉัน ฉันจึงสะดุ้งซะเต็มที่
“ตกใจหมดเลย” เป็นพี่อึนจีนั่นเองที่เดินมาจับไหล่ฉันจากข้างหลัง
“55555 ขวัญอ่อนนะพี่อะ” ซึงฮีหัวเราะลั่น เห็นพี่อึนจีเดินมาก็ไม่บอกกัน ฉันจึงชี้หน้าคาดโทษซึงเธอไว้ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่กลัว ยกไหล่ใส่ฉันเฉยเลย
“รอนานหรือเปล่า” พี่อึนจีเอ่ยถามหลังจากนั่งลงข้างๆฉัน
“ไม่อะ แต่นี่ยังไม่ถึงเวลาพักนิ อีกตั้งครึ่งชั่วโมง” ฉันยกแขนขึ้นเพื่อดูนาฬากาข้อมือ
“อาจารย์ปล่อยก่อนไง ก็เลยรีบลงมาหานาอึนเลย” พี่อึนจีพูดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวฉันเบาๆ
“อายน้องมันบ้างสิเนี้ยย” ฉันจับมือพี่อึนจีออกจากหัว แล้วชี้ไปที่ซึงฮีที่นั่งเงียบกินขนมอยู่
“ใครก็รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน จะอายทำไม” พี่อึนจีตอบ ทีนี้ยกแขนขึ้นโอบไหล่ฉัน
“พี่ไม่แต่ฉันอายนะ” ฉันพูดพร้อมกับจับแขนพี่อึนจีออก
“โอเคๆ ไม่ทำอะไรแล้วก็ได้” พี่อึนจียอมแพ้แล้วหยิบขนมของซึงฮีเข้าปากแทน
“นัดโชรงกับโบมีไว้ที่ห้องกลุ่ม ไปด้วยกันมั้ย” พี่อึนจีพูด หลับจากหยิบขนมเข้าบอกแล้ว
“อยากไปนะ แต่ว่า...” ฉันมองไปที่ซึงฮี
“ฉันอยู่คนเดียวได้พี่ เดี๋ยวก็พักแล้ว” ซึงฮีเหมือนจะรู้ความหมายที่ฉันหันไปมอง
“อยู่ได้แน่นะ” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
“อื้อ” ซึงฮีพยักหน้ารับ
“โอเค งั้นเจอกันที่โรงอาหาร เดี๋ยวพี่เลี้ยงตอบแทนที่มานั่งเป็นเพื่อนพี่” ซึงฮีพยักหน้ารับรู้
“ป่ะ” พี่อึนจีที่ตอนนี้ลุกออกจากเก้าอี้แล้ว ยื่นมือมาที่ฉัน ฉันจึงยื่นมือไปจับมือพี่อึนจีแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น
“รู้จักกันแค่ 2 วันถึงขั้นมานั่งเฝ้าเลยหรอ เด็กคนนี้ชักจะยังไงๆเลยนะ” พี่อึนจีพูดขึ้นหลังจากเดินออกมาไกลแล้ว
“น้องออกจะน่ารัก”
“เรื่องน่ารัก พี่ไม่เถียงหรอกนะ เพราะน้องเขาน่ารักจริงๆ”
“แน่ะ!!! ยังไงนิยังไง” ฉันชี้พี่อึนจีอย่างคาดโทษ
“ก็ไม่ยังไงแค่คิดว่า มานั่งเฝ้าแฟนคนอื่นแบบนี้ มันไม่ดีเลย ถ้าแฟนเขาหวงขึ้นมาจะทำยังไง” พี่อึนจีอธิบาย
“นี่พี่หวงฉันหรอ” ฉันถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว
“ยังจะถามอีกนะ แฟนใครใครก็หวง เคยได้ยินหรือเปล่า” พี่อึนจีถาม
“เคยได้ยิน แต่ไม่เคยเจอกับตัว” ฉันตอบพร้อมกับทำหน้ากวนๆ
“งั้นก็รู้ไว้ซะนะ ว่าพี่หวงเธอมากๆ” พี่อึนจียกมืออีกข้างที่ว่างอยู่บีบจมูกฉันเบาๆเหมือนจะหมั่นเขี้ยว
“ค่ะ รู้แล้วว่าหวง รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่โชรงรอนาน” ฉันกับพี่อึนจีคุยกันไปตลอดทางทั้งเรื่องมีสาระแล้วก็ไร้สาระ แลกเปลี่ยนเรื่องของกันและกัน พอเดินมาถึงห้องกลุ่ม ก็ไม่เจอใครเลย พี่อึนจีบอกว่า สงสัยพี่โชรงคงรอพี่โบมีอยู่ เราจึงนั่งรออยู่ในห้องกลุ่มพร้อมกับฟังพี่อึนจีร้องเพลงให้ฟัง
“มาแล้ว รอนานหรือเปล่า” พี่โบมีปิดประตูเข้ามาคนแรกตาม ด้วยคนอื่นๆ
“แหมๆๆ สวีทกันจังเลยนะ มีนอนตงนอนตักกันด้วย” ทันที่ที่เดินเข้ามา นัมจูก็เอ่ยปากแซวทันที เพราะตอนนี้พี่อึนจีนอนหนุนตักฉันอยู่บนโซฟาตัวยาวที่ว่าอยู่ในห้องกลุ่ม
“อิจฉาหรือไง ว่างๆก็ให้ฮายองนอนตักเธอบ้างสิ” ฉันแซวกลับ
“ไม่ต้องห่วง ทุกวันนี้ก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” พูดเสร็จทุกสายตาก็พุ่งเล็งไปทีนัมจูทันที
“ทำไมต้องมองแบบนั้นด้วย” นัมจูถาม
“เธอสองคนแอบคบกันใช่มั้ย” พี่โชรงถาม ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เปล่า ไม่ได้แอบคบกันเลย” นัมจูตอบอย่างจริงจัง
“ก็แล้วไป นึกว่าทำอะไรไม่บอก” พี่โชรงถอนหายใจเบา
“แต่ฉันกำลังจีบพี่นัมจูอยู่” ฮายองนั่นเองที่เป็นคนพูดแบบนั้น
“ว่าไงนะ!!!” ทุกคนประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน
“พูดอะไรออกไปน่ะฮายอง” นัมจูเดินเข้าไปหาฮายองทันที
“ก็มันคือความจริง” ฮายองเถียง
“มันใช่เวลาจะมาพูดหรือเปล่า” นัมจูเถียงกลับ
“พอๆๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว” พี่โชรงพูดด้วยท่าทางหน้ากลัว “กำลังจีบกันอยู่ใช่ปะ” พี่โชรงถามอีกรอบ
“ค่ะ” นัมจูกับฮายองตอบพร้อมกัน
“งั้นก็คบกันเลยสิ กลุ่มเราจะได้ครบคู่พอดี 55555” พี่โชรงหัวเราะออกมาดังลั่น นึกว่าจะโกรธซะอีก
“อ้าว นึกว่าพี่จะด่าพวกเราซะอีก” นัมจู ถอนหายใจโล่ง
“จะด่าทำไม ได้กันในกลุ่มอะดีแล้ว จะได้ไม่ต้องมีสมาชิกเพิ่มอีก แค่นี้ก็ดูแลกันยากแล้ว ดื้อๆกันทั้งนั้น” พี่โชรงบอก พวกเราไม่ได้ดื้อนะ ฉันแอบเถียงในใจ
“ขอบคุณที่เข้าใจนะพี่ แต่ฉันคงไม่ตกลงคบกับฮายองไวๆนี้หรอก รอดูพฤติกรรมอยู่” นัมจุพูดแบบนั้นทำให้ฮายองหน้าหงอยกันเลยทีเดียว
“พฤติกรรมอะไรหรอก นัมจู” ฉันเอ่ยถาม
“พี่อย่างพูดนะ” ฮายองยกมือขึ้นปิดปากนัมจู ดึงมือฮายองออกได้
“ก็ ช่วงนี้ ฮายองมีรุ่นพี่มาจีบอยู่อะดิ แล้วเหมือนน้องเล็กเราจะดี๊ด๊าพอสมควร” นัมจูพูดพร้อมกับจิกตาให้ฮายอง
“เค้าไม่ได้ดี๊ด๊านะ แค่รักษาน้ำใจรุ่นพี่แค่นั้นเอง” ฮายองแก้ตัว
“หรา งั้นก็ไปรักษาน้ำใจพี่คนนั้นมั้ย ฉันจะได้ให้โอกาสคนอื่นบ้าง” นัมจูพูดประชด จริงๆก็อยากจะคบกับน้องเขาอยู่ละสิท่า นัมจูนะนัมจู เดี๋ยวน้องก็โดนงาบก่อนหรอก
“ไม่เอาๆ เดี๋ยวเค้าเลิกยุ่งกับพี่คนนั้นก็ได้ แต่พี่นัมจูอย่าเพิ่งให้โอกาสคนอื่นนะ” ฮายองจับมือนัมจูเพื่อขอร้อง
“ไม่รีบตอบตกลง ระวังโดนงาบไปกินก่อนนะนัมจู” พี่อึนจีที่ตอนนี้ยังนอนหนุนตักฉันอยู่เอ่ยขึ้น
“พอๆ ไปหาไรกินกันเถอะป่ะ” พี่โชรงเป็นคนหยุดเรื่องทั้งหมด ก่อนเอ่ยชวนออกไปกินข้าว พูดเสร็จพี่โชรงก็เดินออกไปพร้อมกับพี่โบมีเหมือนเดิม คู่นี้เหมือนจะไม่เคยทะเลาะกันเลยเนอะ เห็นรักกันดีตลอด
“พี่อึนจีก็ลุกได้แล้ว ไปหาไรกินกันเถอะ” ฉันบอกพี่อึนจี
“โอเค วันนี้นาอึนอยากกินไรอะ” พี่อึนจีถาม
“ไม่รู้ดิ ขอคิดดูก่อนละกัน”
“งั้นไปกันเถอะป่ะ” พี่อึนจีลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือมาให้ฉันจับ และฉันก็ไม่ปฏิเสธจับมือพี่อึนจีแล้วเดินออกจากห้องกลุ่มไปที่โรงอาหารทันที
Ps. ยาววว กับตอนนี้ ห่างหายไปหลายวันเพราะไปต่างจังหวัดมา แล้วก็ไม่ได้พกโน๊ตบุ๊คไปด้วย จริงๆเนื้อหาตอนนี้เนี้ยไรท์แต่งไว้แล้วเรียบร้อยนะ แต่ไรท์ลงไม่ได้เพราะเน็ตมีปัญหา ก็เลยกลายเป็นว่า ดองไว้หลายวัน พอกลับมาจากต่างจังหวัด ไรท์ก็เลยแต่งเพิ่มอีกสักเล็กน้อย เพื่อเป็นการขอโทษ
ตอนนี้อึนจีกับนาอึนก็กลับมาดีกันแล้ว นาอึนเปิดใจ แสดงออกมาขึ้นแล้ว คิดว่าคงจะไม่มีอุปสรรคอะไรโผล่มาในช่วงนี้นะ ส่วนคู่อื่นๆ ก็มีบ้างประปราย เพราะเค้าแต่คู่ #2EUN เป็นหลัง แต่ถ้าใครอยากอ่านคู่ไหน ไว้ว่างๆ ไรท์จะแต่ Shot ให้นะ ขอบคุณที่ติดตาม รักๆ กอดๆ จุ๊บๆ
***** ถ้าพิมพ์ผิดต้องขอโทษและขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย เดี๋ยวไรท์กลับหอเมื่อไหร่ จะรีบแก้ไขทันที *****
-ขอบคุณขอรับ-
ความคิดเห็น