คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHARPTER 9
EUNJI’PART
“พี่ตอบฉันสิ จูบฉันกับจูบมินอา พี่ชอบจูบไหนมากกว่ากัน” เธอถอนจูบแล้วถามฉัน หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ
“ห๊า!!!” ฉันเข้ามาในห้อง นาอึนจูบฉัน แล้วยังจะคำถามอะไรแบบนี้อีก นี่มันอะไรกันเนี้ยยย !!
“ฉันถามพี่ว่า พี่ชอบจูบของใครมากกว่ากัน” นาอึนทวนคำถามอีกครั้ง
“..เอ่ออ..” ฉันอ้ำๆอึ้งๆอยู่นาน ก็มันตอบไม่ได้นี่หว่า มันไม่เหมือนกัน
“ไม่ตอบใช่มั้ย งั้นฉันจะถือว่าพี่ชอบจูบมินอามากกว่า งั้นวันนี้ฉันนอนห้องนัมจูนะ” เธอก็หยิบของสอง สามอย่าง แล้วกำลังจะออกจากห้อง
“สรุปเอาเองแบบนี้ไม่ได้นะ พี่ยังไม่ได้ตอบเลย” ฉันดึงแขนเธอไว้ก่อนที่เธอจะออกจากห้อง
“ฉันให้โอกาสพี่แล้ว แต่พี่ไม่ตอบเอง ขอตัวค่ะ” เธอแกะมือฉันออกแล้วเปิดประตูออกไป
“อึนจีเอ้ยยย ตอบว่า นาอึนแล้วก็สิ้นเรื่อง จะได้ไม่ต้องนอนคนเดียว” ฉันบ่นให้ตัวเอง
NAEUN’PART
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฉันเคาะห้องนัมจู กับฮายองเบาๆ
“แปปนึงนะค่ะ” เสียงฮายองที่ตะโกนบอก
“มาแล้วค่า” ฮายองเปิดประตูด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
“นัมจูอยู่มั้ย” ฉันเอ่ยถาม
“พี่นัมจู พี่นาอึนมาหา” ฮายองตะโกนบอก จะตะโกนอะไรกันนักหนาเนี้ย ฮายอง อยู่กันแค่นี้
ไม่นานนัมจูก็เดินออกมา
“อ้าวว นาอึนเข้ามาสิ ฮายองก็ไม่รู้จักชวนเข้ามา!~ ” แปะ! เสียงนัมจูตบหน้าผากฮายอง
“พี่ตบฉันทำไมเนี้ย” ฮายองเปิดประตูให้กว้างขึ้น เพิ่งให้ฉันเข้าไป พร้อมกับลูบหน้าผากปอยๆ
“ก็ทำไมไม่ให้นาอึนเข้ามา ตะโกนไปตะโกนมาอยู่นั่นแหละ” นัมจูบ่นให้ฮายอง
“ก็ไม่น่าจะไปตีน้อง ฉันไม่เข้ามาเองนั่นแหละ” ฉันแก้ตัวให้ฮายอง ทั้งๆที่จริงๆฮายองก็ไม่ชวนฉันเข้าจริงๆนั่นแหละ
“ว่าแต่แกมีอะไรหรอ” นัมจูถามฉัน ถึงสาเหตุที่มาหา
“ขอนอนนี่คืนนึงดิ” ฉันบอกนัมจู พร้อมกับโกหกว่ามีเรื่องอยากคุยด้วยก็เลยมาขอนอนด้วย โดยไม่ได้บอกถึงสาเหตุที่แท้จริงเลยสักนิด
“เอาสิ ห้องฉันนอนได้สองคนพอดี” นัมจูเอ่ยปากอนุญาต แต่ฮายองนี่สิ ทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ดเลย
“แล้วฉันล่ะพี่ ปกติฉันนอนห้องพี่นะ” ฮายองแย้งขึ้นมา
“แค่คืนเดียวเอง นอนคนเดียวไปก่อนแล้วกัน” นัมจูพูดโดยไม่ได้มองหน้าฮายองเลย
“ก็ได้ๆ ยอมให้วันนึงนะพี่นาอึน” เธอตอบตกลงก่อนที่ประโยคหลังจะกระซิบข้างหูฉัน สองคนนี้มันมีซัมติงกันป่ะเนี้ยยยย
คืนนี้ฉันไม่ได้ลงไปกินข้าวร่วมกับคนอื่นโดยอ้างว่า ทานจากที่บ้านมาเยอะก็เลยไม่หิว เพื่อเลี่ยงการเจอหน้าพี่อึนจี (ชั่วคราว) เอาสิ รู้จักนาอึนคนนี้น้อยไปซะแล้ว ยอมจูบขนาดนี้ยังลังเลที่จะตอบ คงยังติดใจอยู่สินะ จูบของมินอาน่ะ ในเมื่อพี่ไม่คิดที่จะรุก เดี๋ยวฉันรุกพี่เองก็ได้ ส่วนมินอา ทำกับฉันไว้เยอะ ถึงเวลาฉันเอาคืนบ้างล่ะนะ
เช้าวันจันทร์
ฉันตื่นนอนแต่เช้า แล้วปลุกนัมจูกับฮายอง แล้วกลับห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัว ไปเรียน โดยไม่ลืมที่จะปลุกพี่อึนจี ปกติพี่อึนจีจะเป็นคนปลุกฉัน แต่วันนี้ฉันจะเป็นคนปลุกบ้าง ปลุกยังไงดี
“พี่คะ ตื่นได้แล้วค่ะเช้าแล้ว” ฉันกระซิบเบาๆข้างหูพี่อึนจี
“แปปนึงได้มั้ย” พี่อึนจีงัวเงียตอบฉัน
“ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วเดี๋ยวไปเรียนสาย” ฉันยังใช้วิธีเดิมในการปลุก
“.....................................” ปลุกดีๆไม่ตื่นใช่มั้ย ได้
“พี่อึนจี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ตื่น!!!!! ได้ !!!!! แล้ว!!!!!” ฉันตะโกนจนสุดเสียง ใกล้ๆหูพี่อึนจี
พี่อึนจีสะดุดตกใจจนกลิ้งตกเตียง
“555555 สมน้ำหน้า ใครใช้ให้ปลุกไม่ตื่น” ฉันยืนหัวเราะลั่น พี่อึนจีตะเกียกตะกายขึ้นมาบนเตียงแล้วมองมาที่ฉัน
“โห นาอึนตกใจหมดเลย ตะโกนซะหูเกือบดับ” พี่อึนจีตอนงัวเงียนี่น่ารักดีเนอะ ไม่ๆๆ!!! ไม่นอกเรื่อง
“ไม่ทำแบบนี้พี่จะตื่นมั้ย” ฉันพูดขึ้น
“รู้แล้วค่ะรู้แล้ว แล้วนี่หายโกรธพี่แล้วหรอ ถึงมาปลูกพี่ได้” พี่อึนจีลุกขึ้นจากเตียงแล้วเก็บที่นอนจนเรียบร้อย
“ฉันเคยโกรธพี่ด้วยหรอค่ะ” นั่นลิฉันเคยพูดเหรอว่า ฉันโกรธพี่อึนจี
“ไม่โกรธแล้วที่ ไปนอนห้องนัมจู ไม่ลงไปกินข้าวเย็น มันเรียกว่าอะไร” พี่อึนจีเดินดุ่มๆเข้ามาหาฉัน
“ก็แค่มีเรื่องอยากคุยกับนัมจู และเรื่องข้าวเย็น ก็อย่างที่ฉันบอกฉันไม่หิว” ฉันอธิบายแบบแถๆให้พี่อึนจีฟัง
“อ๋อ อย่างงั้นหรอ” พี่อึนจีพูดพร้อมกับขยับเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
“ใช่ค่ะ เป็นแบบอื่นไปไม่ได้แน่นอน” ฉันยืนอยู่กับที่ โดยไม่ขยับไปไหน กลัวที่ไหน
“ถ้าไม่โกรธล่ะก็นะ พี่ก็ทำแบบนี้ได้สิ” พี่อึนจียื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน มองสบตาฉัน ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ฉันเหมือนโดนสะกดด้วยสายตาคู่นั้น พี่อึนจีค่อยๆหลับตาลงเมื่อริมฝีปากเราใกล้แตะกัน ฉันหลับตาเพื่อรอรับสัมผัสนั้นเช่นกัน
.................................. เสียงโทรศัพท์นาอึนดัง....................................................
พี่อึนจีทำหน้าเสียดายทันที ก็เพราะเสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นขัดจังหวะพี่อึนจี แต่มันช่วยชีวิตฉันไว้ ว่าแต่ใครโทรมาว่ะ
~เฮียดงอุน~
โทรมาได้จังหวะพอดีเลยยยย
“ฮัลโหล พี่ดงอุนกำลังคิดถึงเลย” ฉันรับโทรศัพท์พี่ชายของฉันต่อหน้าพี่อึนจี จริงๆเรื่องพี่ดงอุนเป็นพี่ชายของฉัน พี่โชรงกับพี่โบมีรู้แล้วล่ะ แต่ฉันขอร้องไม่ให้บอกพี่อึนจี ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม แล้วพี่โชรงยังเล่าให้ฟังอีกว่า พี่อึนจีคิดมากเรื่องนี้ ฉันก็เลยคิดว่า จะไม่อธิบายอะไรให้พี่อึนจีฟัง ถ้าพี่เขาคิดแบบนั้นก็ปล่อยยพี่เขาไป จริงๆฉันหาเรื่องเล่นสนุกๆเท่านั้นแหละ ไม่ใช่ว่าฉันเล่นกับความรู้สึกพี่อึนจีนะ แต่ฉันแค่อยากทดสอบพี่อึนจีเท่านั้น แล้วก็ไม่ใช่ว่าใจฉันปิดกั้นพี่อึนจีด้วย แต่ฉันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
-กินยาผิดซองป่ะเนี้ย-
“เปล่านะ ก็เค้าคิดถึงจริงๆ ว่าแต่พี่มีอะไรหรอ??” ฉันคุยกับพี่ดงอุน แต่สบตาพี่อึนจี สายตาน่ากลัวเบาๆ แต่ฉันไม่กลัวหรอก
-ทำไมไม่เรียกเฮียเหมือนเดิมว่ะ แต่ก็ช่างเธอ คือว่า คืนนี้จะมีปาร์ตี้วันเกิด กีกวัง นาอึนจะมาหรือเปล่า-
“ไปสิ เค้าไปแน่ๆ ” ฉันตอบตกลงไป โรงเรียนของฉันถ้าไม่ใช่ผู้ปกครองมารับก็ห้ามออกไปไหนตอนเย็น และบังเอิญว่า พี่ดงอุนเซ็นเป็นผู้ปกครองให้ฉันด้วย สบายเลยฉัน 555
-งั้นวันนี้ 6 โมงเย็นเฮียจะไปรับ แต่งตัวสวยๆนะ จะเอาน้องไปอวดเพื่อน-
“ถ้าเค้าแต่ตัวสวยๆไป พี่จะไม่หวงเค้าใช่ป่ะ” ฉันคุยหยอกล้อ กับพี่ดงอุน ฉันสังเกตเห็นมือพี่อึนจีกำหมัดแน่น แล้วอยู่ๆพี่แกก็เดินเข้าห้องน้ำไป รู้สึกผิดแหะ
-ก็ไม่แน่นะ ถ้าเพื่อนเฮียมันทำสายตาเจ้าชู้ใส่-
“โอเคงั้นเย็นนี้ เจอกัน อย่าสาย อย่าเลท เข้าใจ๊ ” ฉันกลับมาคุยกับพี่ดงอุนตามเดิม ก็คนที่จะต้องแสดงละครใส่ไม่อยู่แล้วนิ
-กลับมาคุยเหมือนเดิมได้แล้วหรอ-
“เอ้อ ห้ามเลทล่ะ เค้าต้องไปเรียนล่ะ เย็นนี้เจอกัน บายยย” ฉันกดตัดสายพี่ดงอุนทันที โดยไม่ให้พี่ดงอุนบอกลาอะไร ป่านนี้คงทำหน้าอย่างกับยักษ์แน่ๆ บรือออ จากนั้นฉันก็เดินไปที่หน้าประตูห้องน้ำ
“พี่อึนจี รีบๆนะ ฉันลงไปรอข้างล่าง” ฉันร้องบอกพี่อึนจีเสียงไม่ดังมาก แล้วเดินออกจากห้องไป
EUNJI’PART
ฉันยืนดูนาอึนคุยโทรศัพท์กับไอ้ผู้ชายที่ชื่อดงอุนอยู่นานจนทนไม่ได้ ทั้งที่ประโยคที่คุยกันก็ไม่ได้หวานแหววอะไรมากมาย แต่ฉันรู้สึกเลือดขึ้นหน้า จึงตัดสินใจหนีเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัว แต่ก็ไม่วายแอบฟังอยู่ดี
ซ่าาาาา~~~
ฉันเปิดน้ำเพื่อทำให้เหมือนว่าอาบน้ำอยู่ แล้วเอาหูแนบประตูเพื่อแอบฟัง แต่มันแทบจะไม่ได้ยินอะไรเลย รู้แค่ว่า เย็นนี้นาอึนจะออกไปข้างนอกกับไอ้ผู้ชายคนนั้น ว่าแต่ว่าออกไปข้างนอกตอนเย็นต้องให้ผู้ปกครองมารับไม่ใช่หรอ แล้วนาอึนจะออกไปได้ยังไงในเมื่อหมอนั่นเป็นแค่... นั่นแหละฉันไม่อยากพูด หรือว่า หมอนั่นจะเป็น...พ่อนาอึน ไม่ๆๆ พ่อนาอึนไม่น่าจะหนุ่มขนาดนี้ งั้นก็เหลือแค่อย่างเดียวแล้วล่ะ “พี่ชาย” ถ้าหมอนั่นเป็นพี่ชายนาอึนจริงๆ งั้นก็แสดงว่า นาอึนปิดบังฉันเรื่องนี้ ปล่อยให้ฉันคิดไปเองคนเดียว แถมยังคุยโทรศัพท์กันอย่างกับแฟน (แกคิดไปเองป่ะ ก็ไม่ถามเขาเอง – ไรท์) นี่โกหกกันใช่มั้ยเนี้ย ได้นาอึน ฉันจะเอาคืนเธอบ้าง
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบลงไปข้างล่างเพราะใกล้จะถึงเวลาที่ต้องไปเรียนแล้ว พอลงมาข้างล่าง ฉันก็เห็น นาอึน โชรง แล้วมีโบมีนอนตักโชรง คุยอยู่
“นี่นาอึน จะปิดบังอึนจีไปถึงเมื่อไหร่ เรื่องที่พี่ดงอุนเป็นพี่ชายเธอ” โชรงเปิดประเด็นขึ้นมา นั่นไงฉันว่าล่ะ หมอนั่นเป็นพี่ชายนาอึนจริงๆด้วย
“ปล่อยไว้แบบนั้นแหละค่ะพี่ ก็พี่อึนจีไม่ถามฉันเลยสักคำนิคะ เอาแต่คิดไปเองคนเดียว” นาอึนตอบโชรง มันก็จริงหล่ะวะ ฉันไม่ได้ถามอะไรนาอึนเลยแม้แต่น้อย ที่เขาไม่อธิบายก็คงเพราะฉันไม่ถามนี่ล่ะมั้ง
“แต่แบบนี้ก็ดีนะ นึกเห็นหน้าอึนจีตอนที่พี่ดงอุนมาส่งเมื่อวานแล้ว ฮามากกก” โบมีพูดเสริม นอนตักแฟนไปเงียบๆก็ไม่มีใครว่านะ
“สงสารมากกว่า นาอึนอ่า เธอเองก็เริ่มชอบอึนจีขึ้นมาบ้างแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมไม่บอกมันไปล่ะ” โชรงถาม นาอึนอะนะเริ่มชอบฉัน ทำไมโชรงดูออกว่ะ
“นี่พี่ดูออกหรอ ฉันแทบจะไม่ได้แสดงออกอะไรเลยนะ” นาอึนเองก็สงสัยเหมือนกับฉัน
“ไอ้สายตาที่มองอึนจีอะ มันเหมือนสายตาที่อึนจีมองเธอเลย ฉันมีประสบการณ์นะฉันดูออก” พี่โชรงอธิบาย
“ฉันยอมรับก็ได้พี่ว่า ฉันเองก็เริ่มชอบพี่อึนจีขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เรื่องเฮียดงอุน ในเมื่อพี่อึนจีไม่ถาม ฉันก็ไม่รู้จะพูดไปเพื่ออะไร” นาอึนเริ่มชอบฉันงั้นหรอ ฉันค่อยๆเดินออกจากที่ซ่อนที่ใช้แอบฟังพวกนั้นคุยกัน
“ถ้าฉันถามเธอจะบอกใช่มั้ย” ฉันถามออกไปเมื่อเดินมาหยุดตรงที่พวกนั้นคุยกันอยู่
“พี่อึนจี/อึนจี” พวกนั้นเรียกชื่อฉันพร้อมกัน
“ใช่ฉันชื่อ อึนจี ว่าไงตอบฉันสินาอึน ว่าถ้าฉันถามเธอจะบอกฉันใช่มั้ย” ฉันจ้องหน้านาอึนเพื่อเปาคำตอบ
“งั้นพวกฉันขอตัวไปเรียนก่อนนะ โบมีลุกเถอะไปเรียนกัน” พี่โชรงบอกพร้อมกับบอกให้โบมีลุกจากตัก
“ลาอาจารย์ให้ฉันด้วยนะ โบมี แล้วก็บอกนัมจูลาให้นาอึนด้วย วันนี้คงเคลียร์ยาว” ฉันบอกโชรงทั้งๆที่ยังมองหน้านาอึนไม่กระพริบตา
“พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันจะไปเรียน!!! ” นาอึนคัดค้านพูด
“นาอึนอ่า อยู่เคลียร์กับอึนจีเถอะ เดี๋ยวเรื่องที่โรงเรียนพี่จัดการให้” โชรงตอบนาอึน ดีมากเพื่อน ทำดี
“แต่ว่าพี่ค่ะ....”
“ตามนั้นแหละโชรง ฝากด้วยนะ” นาอึนพยายามจะปฏิเสธอีกครั้ง แต่ฉันก็พูดขึ้นก่อน ได้เห็นดีกันแน่ ซนนาอึน ฉันแสบนักนะ
“งั้นฉันไปนะ อย่าทำไรรุนแรงล่ะ” โชรงบอกลา หลังจากเรียกทุกคนครบเรียบร้อยแล้ว
“อื้อ” ฉันไม่ได้หันไปมองใครเลย เอาแต่จ้องนาอึน และนาอึนก็จ้องฉันเช่นกัน
“ที่พี่ทำมันมากไปแล้วนะ เรื่องส่วนตัวทำไมต้องเอามาพูดเวลาที่จะต้องไปเรียน แล้วมาแอบฟังตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย” พอทุกคนออกไปปุ๊บ นาอึนก็รัวบ่นใส่ฉันปั๊บ
“ก็มันจำเป็นต้องคุยวันนี้ แล้วถ้าไม่แบบฟัง พี่จะรู้มั้ยว่าเธอ ก็เริ่มชอบพี่แล้วเหมือนกัน” ฉันเสียงอ่อนลงจากก่อนหน้านี้มาก ก่อนหน้านนี้วางฟอร์มไปงั้นแหละ
“ยะ อยากรู้ก็ถามกันดีๆก็ได้นี่น่า” นาอึนเริ่มพูดตะกุตะกะ ฉันจึงจับมือเธอไว้
“งั้นพี่ถามก็ได้ เธอชอบพี่หรือเปล่า??” ฉันเอ่ยถามเธอเบาๆ เหมือนกลัวใครได้ยิน
“ไม่รู้” นั่นไง
“เห็นมั้ยล่ะ ก็เพราะรู้ว่าถ้าถามคงไม่บอก ไม่แอบฟังก็คงไม่รู้” ฉันยิ้มกวนๆให้นาอึน
“งั้นรู้แล้วจะถามทำไม” นาอึนเถียงฉัน แต่หน้าแดง
“ค่ะๆ ไม่ถามแล้วก็ได้เนอะ รู้แล้วว่าชอบ” ฉันกุมมือนาอึนพร้อมกับยิ้มหวานให้
“แล้วพี่ล่ะ ยังชอบฉันอยู่มั้ย” นาอึนมองตาฉันแล้วถามอย่างหนักแน่น
“รักสิ” ฉันตอบไปตามความรู้สึก
“ -////- ถามว่าชอบมั้ย ไม่ได้ถามว่ารักมั้ย” นาอึนก้มหน้าไม่มองฉัน มาดไอ้แสบหายไปไหนหมดแล้วน้า เมื่อกี้ยังบ่นให้ฉันอยู่เลย
“ก็ตอนนี้รักแล้ว รักมากๆด้วย” ฉันนิ้วเชยคางนาอึนขึ้นมองหน้าฉัน “ รักที่สุด ” ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆนาอึน นาอึนเองก็ค่อยหลับตาลงเพื่อรับจูบจากฉัน ริมฝีปากเราห่างกันแค่ไม่ถึงเซน สัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
“เคลียร์กันเสร็จหรือย้างง งง ”
Ps. 555555 แค่นี้ก่อนแล้วกัน รักนะทุกคน (ถ้างงไรท์ก็ขอโทษด้วย แต่งเมื่อคืนช่วงตีสอง แต่งด้วยอาการง่วงๆมึนๆเลยได้แบบนี้)
# อึนจีรู้เรื่องจนได้ ทั้งคู่จะลงเอยกันด้วยดีมั้ยน้า อย่างลืมมาติดตามกันต่อล่ะ รักนะๆ
ความคิดเห็น