คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHARPTER 7 (กลับมาแย้วน้าา )
"บอกกับพี่ได้มั้ย ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร"
NAEUN’PART
วันศุกร์ 07.00 น.
“วันนี้อากาศดีจังเลย สดชื่นสุดๆ” ฉันยืนสูดอากาศยามเช้าที่หน้าระเบียงห้อง มีความสุขทุกครั้งเวลาได้กลับบ้าน แม้จะเบื่อเวลาที่ พี่ดงอุนบ่นก็ตามเถอะ
“เออ.. จริงด้วยสิ” ฉันเดินไปที่กระเป๋า แล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมา เบอร์พี่อึนจีนั่นเอง!!
“ทำไงดีน้า ติดต่อไปดีมั้ย” ฉันยืนมองกระดาษที่เขียนเบอร์พี่อึนจีอยู่นาน จึงตัดสินใจ ส่งข้อความไปแทน
......
.....
....
...
..
.
“แบบนี้แล้วกัน จะได้ไม่ดูอ่อยเกินไป” ฉันกดส่งข้อความออกไปทันที จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัว
EUNJI’PART
ตือ ดึง~ (เสียงข้อความ) เสียงข้อความนิ ใครส่งไรมาแต่เช้าว่ะ เมื่อคืนฉันรอโทรศัพท์จากนาอึนทั้งคืน คิดว่า นาอึน น่าจะติดต่อมา แต่ก็ไม่วี่แวว แม้แต่ข้อความก็ไม่มี ฉันหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาดู
~คุณมีข้อความใหม่ 1 ข้อความจาก XXX-XXX-XXXX ~
- ติดต่อมาแล้วนะคะ หวังว่าคงไม่รอ จนไม่หลับไม่นอนนะ -
~ซนนาอึน~
“เห้ยยย!!!!! นาอึนจริงๆหรอเนี้ยยย ” ฉันนอนกลิ้งไปมาบนเตียงด้วยความดีใจ
“เย้ๆๆๆๆ นาอึนติดต่อมาแล้วววว ว” (มีความรักแล้วชักบ้านะเจ้ -ไรท์กล่าวเอง) หลังจากกกลิ้งอยู่นานจนเวียนหัว ฉันก็ตัดสินใจ ตอบกลับไป แต่รออยู่นาน สองนาน นาอึนก็ไม่ส่งกลับมาสักที
“อะไรของเขาเนี้ย ทำไมไม่ตอบกลับเลยล่ะ นานแล้วนะ ” ฉันมองโทรศัพท์จนท้อ จึงทิ้งโทรศัพท์ไว้บนเตียงแล้วตัดสินใจลุกอาบน้ำ แต่ทะว่า.....
ตือ ดึง~ (เสียงข้อความ)
“ตอบมาแล้วววว~ ” ฉันรีบวิ่งแล้วกระโจนไปที่โทรศัพท์ทันที
- อึนจีอ่า ~ คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันตั้งวันหนึ่งแน่ะ
ออกมาหาหน่อยสิ 9 โมง รอที่ร้านเดิมกับโชรงนะ รีบมาล่ะ รักนะ จุ๊บ. –
~โบม~
“ที่แท้ก็โบมีนี่เอง นึกว่า นาอึนซะอีก เซ็งเลยตู” ฉันทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียงอีกครั้ง แต่ก็ไม่ลืมส่งข้อความกลับไปบอกโบมีว่า จะรีบไป แล้วเดินเข้าห้องน้ำอีกรอบ เซ็งชิบหาย อุตส่าห์วิ่งมา กระโดดลงเตียงจุกโคตร แต่ดันไม่ใช่นาอึนซะงั้น (น่าฉงฉาน)
NAEUN’PART
หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ ฉันก็มาเปิดดูโทรศัพท์ ก็เห็นข้อความที่พี่อึนจี ส่งกลับมา…
- พี่รอเธอทั้งคืนเลย จนไม่สบายเลยเนี้ย รีบมาดูแลเลยนะ –
~ที่รักของเธอ~
ฉันยิ้มให้กับข้อความที่พี่อึนจีส่งมา โดยเฉพาะ ประโยคสุดท้าย เล่นเอาฉันขนลุกกันเลยที่เดียว (ไรท์ก็ขนลุก)
“สมน้ำหน้า ใครใช้ให้รอล่ะ งั้นก็รอต่อไปแล้วกันนะ” ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้ว ลงไปข้างล่างเพื่อทานข้าวเช้า
“อรุณสวัสดิ์ค่ะทุกคน” ฉันเอ่ยทักทายป๊ากับแม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้วเรียบร้อย
“อรุณสวัสดิ์ลูก ^^” ป๊ากับแม่ ทักทายฉันกลับพร้อมกัน ใจตรงกันนะเนี้ย ป๊ากับแม่เนี๊ยย กิ๊วๆๆ (ชงพ่อแม่ตัวเองซะงั้น)
“แล้วเฮียดงอุนล่ะคะ” ฉันนั่งลงข้างๆแม่ แล้วถามเมื่อยังไม่เห็นพี่ชายยจอมขี้บ่นของฉัน
“แม่ไปตามแล้วล่ะ เห็นบอกแต่งตัวอยู่” แม่ฉันบอกแบบนั้น
“ปกติก็ไม่เห็นตื่นสาย ตื่นก่อนนาอึนด้วยซ้ำ” ฉันบ่นให้พี่ชายที่ตื่นสาย ก่อนที่จะไม่ได้บ่น
“ตื่นก่อนแค่ครั้งเดียว บ่นให้เฮียใหญ่เลยนะ ไอ้ตัวแสบ อรุณสวัสดิ์ครับป๊า แม่” นั่นไง ฉันหมดเวลาบ่นแล้ว พี่ดงอุนส่งเสียงมาตั้งแต่บันได
“ก็ให้น้องบ่นหน่อยเถอะ ปกติมีแต่โดนเฮียบ่นประจำ -3-” ฉันทำหน้างอนใส่
“จ้าๆ ยอมให้ก็ได้ .... ว่าแต่วันนี้ออกไปไหนมั้ย??” พี่ดงอุนเดินมาจับหัวฉันโยกไปมาในขณะที่ฉันกำลังจะตักโจ๊กเข้าปาก เล่นเอาแทบหก พร้อมกับเอ่ยถามฉัน
“ไม่อะ เฮียมีไรหรอ??” ฉันตอบ แล้วตักโจ๊กเข้าปาก ก่อนจะไม่ได้กิน
“จะชวนน้องไปไหน น้องเพิ่งกลับมาได้วันเดียวเองนะ” ป๊า ถามด้วยความอยากรู้
“กะจะชวนไปซื้อของซะหน่อยน่ะครับ” พี่ดงอุนตอบพร้อมกับเดินไปนั่งตรงข้ามกับแม่
“ฮั่นแน่~ จะให้ไปเลือกของให้สาวช่วยล่ะสิ ว่าแต่คนไหนอะ? สวยป่ะ? แล้ว นาอึนรู้จักมั้ย? ” ฉันแซวพี่ดงอุน พร้อมกับยิงคำถามรัวๆ
“เหอะน่า สรุปจะไปป่ะ” พี่ดงอุนพูดปัดๆไป ไม่อยากบอกน้องละสินะ
“ไป!! แต่ต้องเลี้ยงหนมเค้กน้องด้วย เข้าใจป่ะ?” ฉันทำเสียงน่ารักๆใส่พี่ดงอุน พี่ดงอุนยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเพราะเอือมกับเสียงน่ารักๆของฉัน
“ได้ครับๆ ไอ้แสบ” พี่ดงอุนตอบตกลง ฮ่าๆๆ ได้กินเค้กฟรีแล้วๆ
EUNJI’PART
08.30 น.
“ไม่ตอบเลยหรอว่ะเนี้ยย ” ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ แต่ก็ไม่มีวี่แววข้อความ หรือสายจากนาอึนเลย
“เอาเถอะมีเบอร์แล้วนี่น่า เดี๋ยวค่อยโทรหาก็ได้ ตอนนี้ไปหาโบมีกับโชรงดีกว่า คงจะมารอแล้วล่ะมั้ง” ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แล้วสำเร็จความเรียบร้อยของตัวเอง แล้วออกจากห้องเพื่อไปหาโบมีที่ได้นัดไว้
“แม่คะ ไปหาโบมีนะค่ะ ” ฉันมักจะรายงานแม่ก่อนทุกครั้ง เวลาที่ออกไปไหน เพื่อไม่ให้แม่เป็นห่วง
“พี่~ ซื้อของมาฝากด้วยนะครับ” มินกิ น้องชายสุดที่รักของฉันที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ ตะโกนบอก
“ได้ๆ เดี๋ยวพี่ซื้อขนมมาฝาก” ฉันตะโกนตอบน้อง (จะตะโกนทำไมเนี้ยย)
“ไปนะคะแม่” ฉันเดินไปหอมแก้มแม่
“อย่ากลับดึกละ” แม่บอกด้วยความเป็นห่วง
“ค่า~” แล้วฉันก็เดินออกจากบ้าน เพื่อไปหาโบมี
NAEUN’PART
ห้างแห่งหนึ่ง
เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆด้วย พี่องดุนพาฉันมาเลือกซื้อของให้แฟน แต่แฟนพี่แกไม่ใช่ผู้หญิงละสิ แต่เป็นผู้ชาย ช็อคล่ะสิ ช็อคล่ะสิ แต่ฉันไม่ช็อค เพราะฉันรู้อยู่แล้วว่าเป็นใคร แต่ที่แซวพี่ดงอุนที่โต๊ะอาหารเมื่อเช้า แค่แซวเล่นๆตามประสาพี่น้องเท่านั้น ว่าแต่ มีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วจะให้น้องสาวมาช่วยเลือกของมันใช่หรอว่ะ แล้วทำไมต้องโอบไหล่เหมือนแฟนด้วยว่ะ ตั้งแต่มาถึงแล้ว ไม่ปล่อยเลย
“เฮีย เลิกโอบไหล่นาอึนได้ป่ะ คนอื่นเขาคิดว่าเป็นแฟนกันหมดแล้วมั้งเนี้ยยย...” ฉันหันไปพูดกับพี่ดงอุน
“ก็ไม่เห็นหรือไงว่า พวกผู้ชายมันมองน้องพี่ยังกับจะกลืนกิน” นั่นไง อาการหวงน้องกำเริบ ถ้าหวงน้องจพามาเดินทำไมว่ะ
“เฮีบควรดีใจไม่ใช่หรอ ที่น้องเฮียสวยจนคนมองเนี้ย ^^” ฉันตอบพี่ดงอุนไปกวนๆ
“ไม่ดีใจอ่ะ น้องใคร ใครก็หวงป่ะว่ะ” พี่ดงอุนตอบพร้อมกับเลิกโอบไหล่ เปลี่ยนมาเป็นจับมือแทน
“นี่แอบแต๊ะอั๋งน้องตัวเองป่ะเนี้ย” ฉันพูดกวนๆใส่
“นี่แกจะบ้างหรออ แค่หวงน้องนี่ผิดหรอเนี้ย” นั่นไง พอเข้าโหมดหวงน้องที่ไร ใจร้ายทุกที
“ค่ะ ยอมแล้วๆ” ฉันปล่อยให้เฮียเดินจับมือ เดินซื้อของไปเรื่อยๆ โดนไม่ขัดสักอย่าง
แล้วเราก็ซื้อของเสร็จ ฉันก็เพิ่งรู้ว่า วันจันทร์ที่จะถึงนี้เป็นวันเกิด “พี่กีกวัง” แฟนพี่ดงอุนเขา มิน่าล่ะ เลือกของแต่ล่ะอย่างพิถีพิถัน มากกว่าเลือกของขวัญวันเกิดให้น้องอีก
“เฮีย ซื้อของเสร็จแล้ว ไปกินเค้กได้ยัง” ฉันทำเสียงอ้อนหลังจากซื้อของเสร็จ
“ได้ครับ เดี๋ยวเอาของไปเก็บที่รถแล้วค่อยไปเนอะ” ซื้อของให้แฟนเสร็จแล้วอารมณ์ดีเชียวนะ
“โอเค ไปร้านเดิมที่ไปนะ ร้านนั้นร้านโปรดนาอึน” ฉันตอบอย่างดีใจ
“ครับผม งั้นรอตรงนี้ เดี๋ยวเฮียเอาของไปเก็บก่อน” พี่ดงอุนพูดพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆ ฉันหาที่นั่งแถวนั้นเพื่อรอพี่ดงอุน
พี่ดงอุน ถึงจะขี้บ่น ขี้หวงน้อง แต่พี่ดงอุนใจดีที่หนึ่งเลยนะ ดูแลฉันอย่างดี เอาใจใส่ทุกอย่าง เรียกได้ว่าพี่ชายในฝันเลยล่ะ ฉันโชคดีมากๆที่ได้พี่ดงอุนมาเป็นพี่ชาย แต่ถ้าลดเรื่องขี้บ่นกับหวงน้องลงไปได้ จะเพอร์เฟ็กมากกกกก
“ไปกันเลยมั้ย” อ้าวกลับมาตอนไหนว่ะ ไว้จัง
“ไปกันเลยยยย” ฉันลุกขึ้นแล้วควงแขนพี่ดงอุนแล้วเดินไปที่ร้านเค้กร้านโปรดของฉันที่ตั้งอยู่ในห้างแห่งนี้อย่างอารมณ์ดี
EUNJI’PART
ร้าน A Bakery & Café
กรุ้งกริ้ง~
ฉันมาถึงร้าน ตรงเวลาเป๊ะๆ แล้วเริ่มมองหา โบมีและโชรง โอ๊ะ!! นั่งไง นั่งป้อนเค้กกันอยู่นั่น หวานกันอีกแล้ว คิดถูกมั้ยว่ะที่มาเนี้ย ฉันเดินไปหาทั้งสองคน โดยที่ทั้งสองคนไม่สังเกตเลยว่า ฉันมาแล้ว เอาแต่นั่งกระหนุงกระหนิงกันอยู่นั่นแหละ
“อะแฮ่ม” ฉันแกล้งไอ เพื่อเรียกความสนใจจากสองคนนั่น
“อึนจีอ่า คิดถึงจังเลยย” โบมีลุกขึ้นแล้วกระโดดกอดฉันทันที จนคนทั้งร้านมอง
“รู้แล้วๆ โบมอ่า คนมองใหญ่แล้ว ปล่อยก่อนๆ” โบมมีเลิกกอดฉันแล้วหันมองซ้ายขวา ก่อนจะโค้งขอโทษที่เสียงดังเกินไป
“แฟนนั่งอยู่นี่ ยังจะกอดคนอื่นอีกนะ” โชรง พูดแซวเล่นๆ
“โอ๋ๆ เค้าของโทษนะ” โบมีหยิบแก้มโชรงเบา เอาเข้าไป หวานกันเข้าไป
“ฉันไปสั่งอะไรก่อนนะ อยู่ตรงนี้แล้วจะอ้วกว่ะ เอาไรเพิ่มป่ะ ” ฉันลุกขึ้นจะไปสั่งเค้ก
“ขอเค้กช็อกโกแลต ชิ้นนึงนะ” โบมีจอมตระกะบอกฉัน แต่เท่าที่เห็นนี้ โบมีกันไปสองชิ้นแล้วนะ
“โอเค เดี๋ยวมา” แล้วฉันก็เดินไปที่เคาร์เตอร์เพื่อสั่งเค้ก
“เค้กช็อกโกแลค 2 ชิ้นค่ะ!!” ใครมันสั่งพร้อมฉันว่ะ ฉันหันหน้าไปมอง เจ้าของเสียงอีกเสียงนึงที่สั่ง เค้กช็อกโกแลคเหมือนกัน
“อ้าว นาอึนนี่เองนึกว่าใคร ^^ ” ใช่แล้ว คนที่สั่งพร้อมฉันก็คือ คนที่ฉันอยากเจอมากที่สุด ซนนาอึน แฟนฉันเอง (แม้จะเป็นแค่แฟนหลอกๆในโรงเรียนเท่านั้นก็ตาม แต่ฉันจริงจัง)
“สวัสดีค่ะพี่อึนจี มากับใครคะเนี้ย” นาอึนถามฉัน
“มากับไอ้สองตัวนั่นน่ะ” ฉันตอบพร้อมกับชี้ไปที่โชรงแล้วโบมี
“อ๋อ เหงาแย่เลยนะค่ะ มากับคนเป็นแฟนกันเนี้ย ” นาอึนตอบยิ้มๆ เธอก็แฟนฉันเหมือนกันนะ
“ก็นิดนึงอะนะ ถ้าเธอไปนั่งด้วยก็คงไม่เหงาแล้วล่ะ” นี่แน่ะ หยอดซะเลย
“เค้กช็อกโกแล็กได้แล้วค่ะ” พนักงานพูดขัดบทสนทนาของเราสองคน ขัดทำไมเนี้ย กำลังคุยกันอยู่ไม่เห็นหรอ (ก็แกสั่งเค้กเขาอะ เขาเอามาให้แล้วเขาก็ต้องบอกสิ -ไรท์)
“ขอบคุณคะ” นาอึนกล่าวขอบคุณพร้อมกับจ่ายตังค์
“ว่าแต่มายังไงเนี้ย ไปนั่งกับพี่มั้ย” ฉันเอ่ยชวนหลังจากจ่ายตังค์แล้วเรียบร้อย
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ พอดีนาอึนมากับ.....”
“ได้ยังตัวแสบ พี่รอนานแล้วนะ” นาอึนยังพูดไม่จบก็มีผู้ชายคนนึงเดินมาโอบไหล่นาอึน พร้อมกับเรียกนาอึนว่า ตัวแสบด้วย ไอ้ผู้ชายคนนี้เป็นครายยยยยยย!!!!~~~
“ได้พอดีเลยคะ หิวแล้วหรอ” นาอึนหันไปตอบพร้อมกับยิ้มหวานให้ผู้ชายคนนั้น รอยยิ้มนั้นมันต้องเป็นของฉันสิ ว่าแต่ทำไมหน้าคุ้นๆว่ะ
“ก็หิวอะดิ เห็นหายมานานเลยมาตาม” ไอ้ผู้ชายคนนั้นนี่หว่า คนที่มารับนาอึนเมื่อวาน
“งั้นถือไปก่อนนะ เดี๋ยวนาอึนตามไป” นาอึนพูดกับไอ้ผู้ชายคนนั้น โดยไม่สนใจฉันเลย
“โอเคครับ รีบตามมานะ” ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้นาอึน แล้วรับเค้กจากนาอึนเดินไปนั่งที่โต๊ะ
“พี่อึนจีคะ นาอึนขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันะ” นาอึน หันมาบอกฉัน ลากันง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ เพิ่งเจอกันเมื่อกี้เองนะ แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมไม่แนะนำให้รู้จัก
“อะ.. อื้อ ” ฉันพูดไรไม่ออกได้แต่พูดไปแบบนั้น แล้วนาอึนก็หันหลังเดินไปนั่งข้างๆผู้ชายคนนั้น จากนั้นฉันก็เดิน กลับมานั่งกับโบมีและโชรงเหมือนเดิม
“เป็นไรอะอึนจี ทำไมทำหน้าแบบนั้น” โชรงที่สังเกตเห็นฉันที่ทำหน้าเซ็งๆก็เอ่ยถาม
“เมื่อกี้เจอนาอึนน่ะ” ฉันตอบเสียงหงอยๆ
“อยู่ไหนล่ะทำไมไม่ชวนมานั่งด้วยกัน” โชรงมองซ้ายมองขวาหานาอึน
“นั่งอยู่กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ทางนู่นน่ะ” ฉันชี้ให้โชรงดูโดยที่ไม่หันไปมอง
“ใครว่ะ ดูดิ มีป้อนคงป้อนเค้ก ลูบหัวกันด้วย ฟะ แฟ.... อื้อออ.....” โบมีพูดออกมาโดยไม่ดูหน้าฉันเลย ก่อนที่จะโดนโชรงเอามือปิดปากไม่ให้พูดไปมากกว่านี้
“โชรงอ่า ปิดปากเค้าทำไม ยังพูดไม่จบเลย ฉันว่านั่นต้องเป็นแฟนนาอึนแน่ๆเลย ” พูดออกมาจนได้นะโบมี คนยิ่งคิดมากอยู่
“ฉันกลับก่อนนะ” ฉันบอกกับเพื่อนทั้งสองคนแล้วลุกขึ้นยืน
“ทำไมรีบกลับจังเลย เพิ่งมาถึงเองนะ เค้กก็ยังไม่ได้กินเลย” โบมีพูดพร้อมกับตักเค้กเข้าปาก
“พอดีจำได้ว่าต้องไปทำธุระให้แม่น่ะ ไปก่อนนะ” ฉันโกหกทั้งสองคนไปแบบนั้น
“เห้ย เดี๋ยวดิ อาจไม่ใช่แบบที่แกคิดก็ได้น่ะเว้ยย วันจันทร์ค่อยไปถามให้ชัดเจนดีกว่ามั้ย อย่าคิดมากนะเว้ยย” โชรงพูดปลอบแบบคนที่รู้ว่า ฉันคิดยังไง
“เรื่องไรอะตัวเอง ” โบมีถามอย่างไม่เข้าใจ
“โบมไม่ต้องรู้หรอก กินเค้กไปเถอะ ส่วนแก กลับดีๆ อย่าคิดมาก ” โชรงบอกโบมี แล้วหันมาบอกฉัน
“จะพยายามแล้วกันนะ ไปล่ะ” ฉันพูดแล้วเดินออกมาทันที โดยไม่ลืมที่จะหันไปมองนาอึนกับผู้ชายคนนั้น ที่กำลังหยอกล้อกันอยู่
ทำไมมันหน่วงๆแบบนี้ว่ะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย คบกับใครมาก็เยอะ แต่เพิ่งรู้สึกแบบนี้ครั้งแรก ทำไมคนก่อนๆพอรู้ว่า มีแฟนอยู่แล้ว ฉันกลับไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย แต่ทำไมกลับนาอึน ถึงได้เจ็บแปลกๆแบบนี้ นี่ฉันจะอกหักตั้งแต่เริ่มเลยหรอว่ะ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นใครมาจากไหน ทำไมนาอึนถึงได้ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่ออยู่กับเขาต่างจากรอยยิ้มที่มีให้ฉันลิบลับ หรือว่าเขาจะเป็นแฟนกันอย่างที่โบมีบอก ฉันเดินคิดไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน ในใจได้แต่หวังว่า จะไม่เป็นแบบที่โบมีพูด คนนี้ฉันจริงจังนะ อย่ามาเจ็บตั้งแต่เพิ่งเริ่มแบบนี้สิ จากนั้นฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหานาอึนทันที
ด้านนาอึน
หลังจากกินเค้กเสร็จเธอก็ได้รับข้อความที่อึนจีส่งมา
-ทำไมพี่ถึงรู้สึกเจ็บอย่างนี้ก็ไม่รู้ แต่พี่อยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมนาอึนถึงดูสนิทกับเขานัก
ช่วยตอบพี่ได้มั้ย อย่าให้พี่ต้องคิดไปเอง-
~จองอึนจี~
นาอึนยิ้มอย่างมีเลศนัยให้กับข้อความที่ได้รับ
“ปล่อยให้คิดไปเองแหละดีแล้ว จะได้รู้ ว่าจริงจังกับฉันแค่ไหน ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่จะทำยังไงต่อไป”
นาอึนพูดกับข้อข้อความที่ได้รับมา
Ps. กลับมาลงแล้วนะ หายไปนานมากกกกกกก เพราะยุ่งๆกับการเรียน ตอนนี้เลยจัดให้หนักๆ ให้สมกับที่หายไปนาน 555555555 นาอึนเริ่มเผยความแสบของตัวเองออกมาแล้ว นี่เล่นพิสูจน์ใจอึนจีแบบนี้ ไม่รู้ว่าท่านรองประธานนักเรียนของเราจะทำยังไงต่อไป ต้องรอติดตามนะ เม้นๆ เพื่อกำลังใจในการกลับมาแต่งต่อนะครับ จุ๊บ.
ความคิดเห็น