คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER 15
ตอนที่ 15
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน พี่อึนจี” นาอึนพูดขึ้นเมื่อมายืนอยู่ต่อหน้าอึนจี ก่อนเดินตรงไปที่ห้องพักของตัวเอง
“เคลียร์เอาเองนะ ฉันไม่อยากยุ่งด้วย” พูดเสร็จโชรงก็เดินออกไปทันที โดยมีคนที่เหลือเดินตามออกไป
อึนจีตัดสินใจเดินตามนาอึนไปที่ห้องพัก
“ฉันว่าเรา อยู่ห่างๆกันสักพักเถอะพี่” นาอึนเอ่ยขึ้นทันทีที่อึนจีมาถึง
“มะ..หมายความว่าไง” อึนจีพูดติดๆขัดๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่นาอึนพูด
“ก็หมายความว่า เราไม่ต้องเจอกันสักพัก” นาอึนหันมาหาอึนจีแล้วพูดออกมา
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยละ” อึนจีจับมือนาอึนขึ้นมากุมไว้
“พี่ก็รู้ไม่ใช่หรอว่าเพราะอะไร” นาอึนดึงมือตัวเองออกจากการถูกกุม
“เรื่องนั้นพี่ขอโทษ พี่สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก” อึนจีอธิบายให้นาอึนฟัง
“พี่ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันผิดเองแหละ ผิดที่ชอบพี่มากเกินไป ผิดที่ไว้ใจพี่มากเกินไป และผิดที่ไม่เคยแสดงออกอะไรให้พี่รู้ว่าฉันรักและหวงพี่ จนต้องมาเจ็บเองอยู่แบบนี้” ในขณะที่นาอึนกำลังพูด น้ำตาเธอก็ค่อยๆไหลออกมา
“นาอึน” อึนจีเรียกชื่อนาอึนเบาๆ แล้วเดินเข้าไปกอด นาอึนเองก็ยืนอยู่เฉยๆไม่ได้ขัดขืนที่อึนจีกอด
“พี่ขอโทษจริงๆ แต่พี่รักเธอนะ และพี่ก็ไม่อยากเสียเธอไปด้วย” อึนจีพูดอย่างสำนึกผิด
“งั้นก็ทำตามที่ฉันขอสิคะ เราอยู่ห่างกันสักพักเถอะ ขอฉันทบทวนอะไรหน่อย” นาอึนตอบ
“ไม่นาอึน พี่ไม่อยากเลิกกับเธอ” อึนจีกอดนาอึนแน่นขึ้น
“เราไม่ได้เลิกกัน แค่อยู่ห่างกันเท่านั้นเอง เผื่อจะรู้ใจตัวเองมากขึ้น” นาอึนดันอึนจีออกจากตัวเองเบาๆ
“แต่ว่า....”
“ขอร้องนะพี่ ถ้าพี่ไม่อยากเสียฉันไปจริงๆ ช่วยทำตามที่ฉันบอกด้วย” พูดเสร็จนาอึนก็เดินเข้าห้องส่วนตัวของตัวเองทันที ปล่อยให้อึนจียืนอยู่คนเดียว
“เรื่องทั้งหมดนี่ เพราะฉันทำตัวเองสินะ” อึนจีพูดกับตัวเองเบาๆ “ได้นาอึน!! พี่จะทำตามที่เธอขอ ขอแค่เธอไม่หายไปไหนก็พอ!!” อึนจีพูดเสียงดัง เพื่อให้อีกคนได้ยิน แล้วเดินออกจากห้องไป
นาอึนได้ยินทุกคำที่อึนจีบอก ก่อนจะทรุดลงนั่งกอดเข่าหลังพิงประตู
“ฉันขอเวลาสักพักนะพี่ แล้วเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” นาอึนพูด ก่อนจะฟุบลงร้องไห้กับเข่าตัวเอง เพราะความไว้ใจที่มีให้ มันไม่อาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ตอนนี้ แต่ไม่นานมันจะกลับมา เรื่องทั้งหมด อาจจะผิดที่เธอ เพราะเธอไม่เคยแสดงออกมาว่า รู้สึกกับอึนจีมากแค่ไหน แม้จะพูดว่าชอบ แต่การแสดงออกที่ผ่านๆมา เธอไม่เคยแสดงออกมากเท่าที่ควร จนมาเจอเหตุการณ์เมื่อคืน เธอถึงคิดได้ว่า เธอควรแสดงออกมากกว่านี้ แต่ก็นั้นแหละ เพราะความเชื่อใจที่มี มันยังไม่พร้อมที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ขอเวลาอีกไม่นาน เชื่อว่ามันจะกลับมา
สองอาทิตย์ต่อจากนั้น
EUNJI’PART
ตั้งแต่วันนั้นนาอึนกับฉัน เราแทบจะไม่ได้เจอกัน มีเจอกันบ้างที่หอ แต่ไม่ได้พูดคุยกันเลย ตอนพักเที่ยงนาอึนก็ขอไม่ไปทานข้าวด้วยกันกับกลุ่มพวกเราเหมือนแต่ก่อน ซึ่งทุกคนก็เข้าใจดี (คงเพราะไม่อยากเจอหน้าฉันละมั้ง)
ทุกครั้งที่ฉันเจอนาอึนไม่ว่าที่ไหนในโรงเรียน ฉันมักจะเดินตามนาอึนเสมอเพื่อดูแลเธอห่างๆ โดยไม่ให้นาอึนรู้ตัว แม้ฉันจะมีความน้อยใจบ้างเล็กน้อย ที่นาอึนบอกว่าชอบฉันแต่กลับทำกับฉันแบบนี้ และมีบางเวลาที่ฉันนึกโทษนาอึนว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะนาอึนไม่แสดงออกว่าหึงหวงฉันเลย ในตอนที่ฉันอยู่ใกล้กับคนอื่น แต่พอมาคิดดูดีๆ มันก็ผิดที่ตัวฉันเองนี่แหละที่ทำตัวแบบนั้น ผิดที่ฉันเองไม่รู้นิสัยของนาอึนว่าเป็นคนแสดงความรู้สึกไม่เก่ง ฉันถึงต้องมาเจอแบบนี้
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่โรงอาหาร เพื่อรอพวกที่เหลือ
“ขอนั่งด้วยคนนะคะพี่”ฉันหันไปตามเสียงที่ได้ยิน ก็พบเข้ากับน้องปี1 คนนึง กำลังขอนั่งร่วมโต๊ะกับนาอึน
“นั่งสิ พี่ไม่หวง” นาอึนตอบรุ่นน้องคนนั้นพร้อมกับยิ้มให้ รอยยิ้มนั้นมันต้องเป็นของฉันสิ!!
“นี่!!! มานานแล้วหรอ”
“เฮ้ยยย !” ฉันร้องด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆโชรงก็เดินมาจับไหล่ฉัน คนกำลังส่องนาอึนเพลิน
“ตกใจอะไร แล้วนี่นั่งมองใครอยู่” โชรงนั่งลงข้างๆฉัน พร้อมกับหันไปมา
“จะมองใครซะอีกล่ะพี่ มองคนเดียวนั่นแหละ นั่งอยู่นู่น” นัมจูนั่นเองที่เป็นคนคลายข้อสงสัยให้โชรง พร้อมกับชี้ไปที่นาอึนที่กำลังคุยกับรุ่นน้องคนนั้นอย่างสนุก สนิทกันไวไปไหม
“ว่าแต่ คนที่นั่งด้วย คือใคร เหมือนจะเป็นน้องปีหนึ่งนะ ฮายองรู้จักมั้ย” โบมีถามโดยไม่ได้หันมองมองฮายองเลย
“อ๋อออ เพื่อนร่วมห้องฮายองเองค่ะ แต่ไม่ค่อยสนิทกันมาก แต่ก็นิสัยดีนะ แถมน่ารักด้วย” ฮายองตอบไปยิ้มไป แล้วนั่งลงข้างๆฉัน
“ชอบหรือไง ยิ้มนอนยิ้มใหญ่เลย” พูดเสร็จนัมจูก็นั่งลงข้างฮายอง
“ก็เปล่า ทำไมหรอ~ หึงเค้าหรอ” ฮายองพูดพร้อมกับเอียงคอพิงไหล่นัมจู
“จีบกันพอยัง ซื้อข้าวได้แล้วมั้ง” ฉันลุกขึ้นเพื่อจะไปซื้อข้าว แต่ก็ไม่วายเหล่ตามองนาอึนที่ยังนั่งคุยกับน้องคนนั้น
“ตัวกินไรอะ เค้าจะได้กินตาม” เสียงโบมีพูดกับโชรง
“วันนี้เค้าให้โบมเลือกละกัน เค้าตามใจโบม” โชรงยื่นมือไปลูบหัวโบมีอย่างรักใคร่
“ทำไรเกรงใจคนเฮิร์ทบ้างนะ ฉันอิจฉา” ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นสองคนนั้นสวีทกัน
“โทษๆ ไม่ได้ตั้งใจ” โบมีพูดแล้วยิ้มให้ฉัน
“ขอบใจ ฉันรอที่โต๊ะนะ” เมื่อได้อาหารตามที่สั่งแล้วฉันก็เดินกลับไปที่โต๊ะ ฉันมองไปที่โต๊ะที่นาอึนนั่ง ตอนนี้ไม่มีนาอึนนั่งอยู่แล้ว
“ไปไหนของเขานะ ไปซื้อข้าวแปปเดียวหายเลย” ฉันบ่นก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ แต่ก็ยังคงมองหานาอึนไปทั่วโรงอาหาร
“มองหาใครหรออึนจี” เสียงใสๆดังอยู่ใกล้ๆหูฉัน ตัดสินใจหันหน้าไปมอง
“อุ้ยย ยื่นหน้ามาใกล้ไปป่ะพี่” ฉันหันไปเจอเข้ากับโซฮยอน “แล้วนี่ว่างหรอ ถึงได้มานี่ได้”
“ก็คิดถึงไง ก็เลยมาหา ฟอดดด~” อยู่ๆพี่โซฮยอนก็หอมแก้มฉันกลางโรงอาหาร
“เฮ้ยยพี่ ทำแบบนี้ได้ไง นี่มันกลางโรงอาหารนะ” ฉันพูดเสียงเบาๆกลัวคนอื่นได้ยิน
“แล้วทำไม ไม่เห็นมีใครว่าอะไรนิ” พี่โซฮยอนนั่งลงข้างๆฉัน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เพิ่งหอมแก้มฉันไปเมื่อกี้
“อ้าวว พี่โซฮยอนสวัสดีค่ะ” คนที่เหลือที่เพิ่งซื้อข้าวเสร็จ กล่าวสวัสดีพี่โซฮยอน ทำไมไม่มาให้เร็วกว่านี้ว่ะ
“อึนจี วันนี้พี่ขอค้างด้วยวันนึงนะ ไม่อยากกลับบ้าน” พี่โซฮยอนขอไปค้างด้วย เอาไงดีๆๆๆ สายตาขอคนที่เหลือในโต๊ะมองมาที่ฉัน
“ไม่ดีมั้งพี่” ปฏิเสธยังไงดีว่ะ พวกที่เหลือก็ไม่ช่วยอะไรเลย
“ไม่ดียังไง แค่คืนเดียวเอง นะๆ” พี่โซฮยอนกอดแขนฉันเขย่าๆ
“เอ่ออ คือ...”
“นะ คืนเดียวเองนะ” เลิกเขย่าสักที พวกที่นั่งอยู่ก็ไม่ช่วยเลยย
“ก็ได้พี่ก็ได้ เลิกเขย่าได้แล้ว” ฉันตอบตกลงไปส่ง ส่งผลให้ทุกสายตาบนโต๊ะมองมาที่ฉัน ใครจะไปทนได้ล่ะก็เอาแต่เขย่าอยู่นั่นแหละเดี๋ยวได้อ๊วกกันพอดี
“ขอบใจนะ อึนจีใจดีที่สุดเลยยย” พี่โซฮยอนพูดพร้อมกับดึงแก้มฉันดึงไปมา
“พอแล้วพี่” ฉันจับมือพี่โซฮยอนออกจากแก้ม แล้วหันไปกินต่อ
“ฉันกับโบมีอิ่มแล้ว เจอกันที่ห้องเรียนนะ” โชรงพูดเสร็จก็เก็บจานพร้อมกับลากโบมีให้ลุก
“เดี๋ยวสิตัว เค้ายังกินไม่หมดเลยนะ เดี๋ยวว ว” สงสารโบมีเนอะ กินยังไม่เสร็จก็โดนแฟนลากไปซะแล้ว
“ฉัน 2 คนก็อิ่มแล้วเหมือนกัน ขอตัวนะพี่ๆ”
“อะ อ้าวว ไหงทิ้งพี่ไว้เล่า” ฉันตะโกนตามหลังนัมจูกับฮายองที่เพิ่งลุกออกไปฉันกำลังจะลุกขึ้นตาม แต่โดนพี่โซฮยอนดึงไว้ก่อน
“จะไปไหน ยังไม่ถึงเวลาเรียนเลยนะ”
“ฉันจะเอาจานไปเก็บ แล้วจะไปเข้าห้องน้ำสักหน่อย” ฉันพูดแถ เพื่อหนีออกจากพี่โซฮยอน
“งั้นพี่ไปด้วย ป่ะ” พูดเสร็จพี่แกก็ลุกแล้วกอดแขนฉันไหว
“ไม่ต้องกอดก็ได้มั้งพี่ ฉันไม่หายไปไหนหรอก” ฉันพยายามดึงแขนออก
“ใครจะไปรู้ละ เธออาจหนีพี่ไปหาเด็กที่ชื่อ ซน นาอึนก็ได้นิ”
“พี่หมายความว่าไง” ฉันหยุดเดินแล้วหันไปมองหน้าพี่โซฮยอนทันที
“ก็ชอบเด็กนั่นไม่ใช่หรือไป แต่ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ไม่ทำอะไรเขาหรอก” พี่โซฮยอนพูดพร้อมกับดึงแขนฉันให้เดินต่อ
“แน่ใจนะว่าพี่จะไม่ทำอะไรเขา” ฉันถามด้วยความกังวล
“พี่สัญญา แต่คืนนี้เธอต้องนอนกับพี่ แล้วพี่จะเลิกยุ่งกับเธอทันที พร้อมกับไปพูดให้เด็กนั่นเข้าใจเธอด้วย” พี่โซฮยอนหันมายิ้มให้ฉัน
“พี่ว่าไงนะ” ฉันตกใจกับสิ่งที่พี่โซฮยอนพูด
“พี่รู้ว่าเธอได้ยิน ตอบมาแค่ ตกลง หรือไม่ตกลง แค่นั้น” เอาไงดีว่ะ
“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าพี่จะไม่โกหก”
“เห็นพี่เป็นคนขี้โกหกขนาดนั้นเลยหรออึนจี” พี่โซฮยอนใช้มือลูบแก้มฉันเบาๆ
“ก็เปล่า แต่แค่..”
“ไม่ไว้ใจ” พี่โซฮยอนพูดประโยคสุดท้ายแทนฉัน ฉันพยักหน้ารับ
“ถึงพี่จะชอบเธอ แต่ใช่ว่าพี่จะทำร้ายทุกคนที่เข้าใกล้เธอ พี่ไม่ได้เลวขนาดนั้น” พี่โซฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง จนฉันรู้สึกได้ว่าพี่โซฮยอนไม่ได้โกหก
“ก็ได้พี่ ฉันรับข้อเสนอ แต่พี่คงรู้นะว่าถ้าพี่ไม่ทำตามสัญญามันจะเป็นยังไง” ฉันสบตาพี่โซฮยอนแล้วพูด
“งั้นเย็นนี้เจอกัน เดี๋ยวพี่จะโทรหา” พูดเสร็จพี่แกก็ยื่นหน้าเข้ามาจูบที่ริมฝีปากฉันเบาๆ แล้วเดินออกไป ทิ้งให้ฉันยืนอยู่คนเดียว ดีที่ไม่มีใครมาเห็นเพราะเรายืนอย่ในมุมที่ลุบตาคนพอสมควร ไม่งั้นคงเป็นเรื่อง
“นาอึน” ฉันพูดขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นเจ้าของชื่อ มองฉันอยู่อีกฟากของโรงอาหาร เธอยืนอยู่ในที่ที่มองเห็นฉันพอดี นาอึนมองอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง ก็เดินออกไป โดยมีรุ่นน้องคนที่เคยนั่งคุยกับเธอเดินตามหลังไป
“ขอให้เรื่องนี้จบลงก่อนนะนาอึน แล้วพี่จะตามง้อเธอให้ถึงที่สุดเลย” ฉันเดินออกจากโรงอาหาร แล้วตรงไปที่ตึกเรียนปีสามทันที
NAEUN’PART
“พี่นาอึนจะขึ้นเรียนเลยหรอ” เสียงของ ซึงฮี รุ่นน้องทีฉันเพิ่งรู้จักเอ่ยถามอยู่ข้างหลัง
“คงงั้นแหละ แล้วเมื่อไหร่เธอจะเลิกตามพี่สักที” ฉันหยุดเดินแล้วหันไปมอง
“ก็อยากตามคนน่ารักไม่ได้หรือไง ^^”
“ปากหวานนะเรา ไปเรียนได้แล้วไป” ฉันยิ้มให้กับคำพูดคำจาของซึงฮี พร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวซึงฮีเบาๆ
“ก็ได้ๆ แล้วเจอกันนะพี่ บายย” ซึงฮี บอกลาแล้วเดินออกไป
“จ้า บายย” ฉันยืนมองอยู่สักพักก็เดินออกจากตรงนั้น เมื่อกี้ที่โรงอาหาร ฉันเห็นพี่อึนจีจูบกับพี่โซฮยอนอีกแล้ว เจ็บแป๊ปๆ ยังไงไม่รู้ ในใจฉันอยากจะเดินเข้าไปแล้วกระชากทั้งคู่ออกจากกัน แต่ก็มานึกขึ้นได้ว่า อยู่ในช่วงที่เราทั้งคู่ต้องอยู่ห่างกัน ตลอดเวลา 2 อาทิตย์ ฉันเห็นพี่อึนจีเดินตามหลังฉันทุกวัน กลับหอทีหลังฉันทุกวัน เพราะเอาแต่ตามมองฉัน พี่อึนจีอาจคิดว่าฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้
“ฉันอยากกลับไปหาพี่จัง แต่หัวใจมันยังไม่พร้อม รอฉันก่อนนะพี่อึนจี” ฉันพึมพำกับตัวเองเบา แล้วเดินขึ้นตึกเรียน
Ps. มาแล้วๆๆๆๆ ไรท์ลงได้สักที ขอดราม่าอีกสักตอน จากนี้คงจะดีขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ทำให้งงไหม ไม่ชอบหรือเปล่า บอกได้นะไรท์จะได้ปรับปรุง ขอบคุณที่ติดตาม ฝากด้วยๆ เม้นเล็กแทนกำลังใจ .กอดๆ
ความคิดเห็น