คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAPTER 14
ตอนที่ 14
NAEUN’PART
เช้าวันอาทิตย์ สุดซวยของฉัน พี่ดงอุนมาเคาะห้องฉันตั้งแต่ 7 โมงเช้า บังคับให้ตื่นอาบน้ำแต่งตัว แล้วพาออกจากบ้านตั้งแต่ 8 โมง ไม่บอกว่าจะไปไหน ไม่ยอมให้กินข้าวเช้ากับพ่อและแม่ก่อน พาขึ้นรถออกมาเฉยเลยย อยากจะบอกพี่แกเหลือเกินว่า น้องสาวพี่อกหักอยู่ ไม่อยากออกไปไหน
ร้าน A Bakery & Café
“เฮียพานาอึนออกมาแต่เช้า เพื่อมาร้านเค้กเนี้ยนะ นาอึนไม่มีอารมณ์กินเค้กตอนนี้” ฉันพูดขึ้นหลังจากนั่งลงที่โต๊ะในร้าน
“จำไม่ได้หรอที่ เฮียบอกเมื่อคืน” กะจะทำเป็นลืมไปแล้วนะ นี่ยังจำได้อีกหรอ
“เล่าที่บ้านก็ได้นี่น่า ไม่เห็นต้องพาออกมาข้างนอกเลย” เอาความจริงป่ะเฮีย น้องง่วง
“จริงๆก็อยากให้เล่าที่บ้านแหละ แต่เฮียนัดกีกวังไว้น่ะ” อ๋ออ ลากน้องออกมาเพราะนัดแฟน
“ตอนเย็นค่อยเล่าก็ได้นิ นาอึนง่วง” ฉันเริ่มงอแง เหมือนเด็ก
“ตอนเย็นต้องกลับหอไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวเฮียสั่งเค้กให้ ช็อกโกแลตเหมือนเดิมใช่มั้ย” พี่ดงอุนถาม
“อืออ แต่ขอไอซ์อเมริกาโน่เพิ่มด้วยแก้วหนึ่งนะ” ฉันพูดเสร็จพี่ดงอุนก็เดินไปที่เคาร์เตอร์ ฉันจึงนั่งเอาหัวพิงพนักเก้ากี้แล้วหลับตารอ จะเริ่มเล่าให้พี่ดงอุนฟังไงดีว่ะ ถ้าบอกว่า อกหัก โดนเซ้าซี้แน่นอน แต่ถ้าโกหกพี่ดงอุนก็จับได้อยู่ดี ยิ่งเก่งเรื่องจับโกหกน้องอยู่ งั้นก็เล่าไปตามความจริงแล้วกัน เป็นไงเป็นกันเล่าไม่เล่าก็โดนอยู่ดีนั่นแหละ
“พี่นาอึน” ฉันลืมตาเมื่อได้ยินเหมือนมีคนเสียงเรียกชื่อฉัน
“ฮายอง มาทำไรอ่ะ” ฮายอง น้องน้อยของเรานั่นเอง มาทำไรว่ะ
“มาซื้อกาแฟให้พวกที่หอน่ะ เมาค้างกันทุกคนเลย ว่าแต่พี่ไปไหนมา พี่อึนจีเป็นห่วงแทบแย่” ฮายองนั่งลงที่เก้าอี้ของพี่ดงอุนที่ตอนนี้ยืนคุยกับพี่กีกวังที่สงสัยเพิ่งมาถึงอยู่หน้าเคาร์เตอร์
“พี่กลับไปที่บ้านน่ะ ไม่อยากกลับหอ” ฉันตอบตามความจริง แต่ไม่จริงทั้งหมด จะให้ฉันบอกว่า ไม่อยากเห็นหน้าพี่อึนจีก็เลยไม่กลับหอ มันก็กระไรอยู่
“หรอ แล้วพี่จะกลับไปที่หอตอนไหนอ่ะ” ฮายองนี่ช่างถามเนอะ
“คงเย็นๆนู่นล่ะมั้ง” ยังไม่อยากกลับเลยจริงๆนะ
“งั้นเจอกันที่หอนะพี่ ฮายองไปล่ะ เดี๋ยวพี่ๆจะรอนาน” ฮายองลุกแล้วเดินออกไป พร้อมกับพี่ดงอุนและพี่กีกวังเดินมาที่โต๊ะพอดี
“นาอึน หวัดดี ^^” พี่กีกวังเอ่ยทักทายฉัน พร้อมรอยยิ้มสดใส
“สวัสดีค่ะพี่กีกวัง^^” ฉันยืนขึ้นโค้งสวัสดีให้กับพี่กีกวัง
“เมื่อกี้ใครหรอนาอึน” พี่ดงอุนวางขนมเค้กกับเครื่องเดิมแล้วเอ่ยถาม
“อ๋อ รุ่นน้องที่หอน่ะ” ฉันตอบพร้อมกับหยิบแก้วเครื่องดื่มของตัวเองมาดื่ม
“แล้วนี่จะเริ่มเล่าได้ยัง” พี่ดงอุนถาม เมื่อเห็นฉันเอาแต่ก้มหน้าก้มตากิน ลืมๆไปไม่ได้หรอ TT’
“อ่ะ เห็นว่าเป็นเฮียหรอกนะ จะเล่าตามความเป็นจริงแล้วกัน” ฉันวางแก้ว กับช้อนลง
“ก็ลองโกหกดูซิ” พี่ดงอุนกอดอกจ้องฉัน น่ากลัวตายล่ะ
“ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ต่อให้นาอึนโกหกเฮียก็จับได้อยู่ดี” ฉันกอดอกตอบกลับ เอาซี้ ใครน่ากลัวกว่ากัน
“ใจเย็นน่าทั้งสองคน” พี่กีกวังห้ามศึกเล็กๆของฉันกับพี่ดงอุน ที่ดูๆแล้วไม่น่าจะเกิดขึ้น
“เล่ามาได้แล้วเฮียฟังอยู่” พี่ดงอุนคลายมือจากการกอดอก นั่งในท่าสบายๆ แล้วฉันก็ทำตาม ฉันหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเริ่มพูด
“นาอึน อกหัก!”
“อะไรนะ!!” พี่ดงอุนกับพี่กีกวังประสานเสียงกัน
“คนที่นาอึนคบอยู่ตอนนี้ เขาจูบกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้านาอึน เมื่อวานนาอึนก็เลยกลับมาบ้าน แทนที่จะกลับหอ เพราะนาอึนไม่อยากกลับไปเจอเขา ตอนนี้นาอึนเกลียดเขามาก ทั้งที่เมื่อคืนไปเที่ยวด้วยกัน แต่เขาไม่สนใจนาอึนเลยสักนิด เอาแต่สนใจรุ่นพี่อีกคนที่เป็นแฟนเก่าของตัวเอง”ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมด ไหลเข้ามาในหัว ทั้งที่พยายามลืม แต่เมื่อโดนกระตุ้นมันก็กลับมาเหมือนเดิม
“คนๆนั้นมันเป็นใคร!!! ทำไมทำกับน้องสาวเฮียแบบนี้!!!” พี่ดงอุนลุกขึ้นพูดเสียงดังด้วยความโมโห
“ดงอุน ใจเย็นๆ คนมองหมดแล้ว” พี่กีกวังดึงพี่ดงอุนนั่งลง
“รุ่นพี่ที่โรงเรียน” ฉันตอบแค่นั้น น้ำตามันก็ค่อยๆไหลออกมา พี่ดงอุนลุกขึ้นมานั่งที่พนักวางแขนของเก้าอี้ฉัน แล้วโอบไหล่ฉันเพื่อปลอบ
“รักเขามากเลยสินะ” พี่ดงอุนถามสั้นๆ
“ก็ไม่รู้ว่ารักมากมั้ย แต่มันเจ็บอะเฮีย นาอึนไม่เคยรู้สึกเจ็บแบบนี้มาก่อน” ฉันตอบพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“เดี๋ยวเฮียจัดการเอง พาเฮียไปหาเขาสิ จะไปถามให้รู้ไปเลยว่า ทำไมทำกับน้องสาวเฮียแบบนี้” พี่ดงอุนเปลี่ยนจากโอบมาจับมือฉันไว้ พร้อมกับดึงให้ฉันลุกขึ้น
“ไม่เอาเฮีย นาอึนไม่อยากเจอเขาตอนนี้” ฉันไม่ยอมลุก
“เฮียจะให้นาอึนนั่งรอบนรถกับกีกวังไม่ต้องลงไป แต่แค่บอกมาว่า เป็นใครเท่านั้น” พี่ดงอุนพูดอย่างใจเย็น
“ไม่เอา เดี๋ยวเฮียจะไปทำร้ายเขา” ฉันเอ่ยคัดค้านทันที
“แล้วไง จะปล่อยให้เขามาทำร้ายน้องสาวเฮียแบบนี้หรอ เฮียไม่ยอมหรอกนะ” พี่ดงอุนพูดจริงจัง
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ ลุกแล้วไปกับเฮีย ถ้าไม่เฮียไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น แค่คนๆเดียวต่อให้นาอึนไม่บอก คิดหรอว่าเฮียจะหาไม่เจอ” พี่ดงอุนดึงให้ฉันลุกอีกครั้ง
“งั้นเฮียสัญญาก่อนว่าจะไม่ทำอะไรเขา” ฉันลุกขึ้น พร้อมกับเอ่ยของเสนอ
“ได้ เฮียสัญญา” พี่ดงอุนเดินลากแขนฉันออกจากร้าน ท่ามกลางสายตาคนมากมาย
ด้านอึนจี
หอของกลุ่มคริสตัล
“ตอนออกไปซื้อกาแฟให้พี่ๆ ฉันเจอพี่นาอึนด้วยแหละ” ฮายองพูดขึ้น เมื่อนึกถึงเรื่องที่เจอนาอึนที่ร้านเค้ก
“เจอที่ไหน เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ” อึนจีรีบวิ่งไปจับแขนฮายองแล้วเขย่าเอาเป็นเอาตาย
“พี่ใจเย็นๆดิ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง แต่ช่วยอยู่เขย่าฉันก่อนได้ไหม” อึนจียอมปล่อยมือจากแขนฮายอง
“เจอที่ร้านที่ไปซื้อกาแฟนี่แหละ พี่นาอึนดูเพลียเหมือนคนไม่ได้นอนยังไงไม่รู้ ฉันก็เลยเดินเข้าไปถามว่า พี่ไปไหนมา พี่อึนจีเป็นห่วงแทบแย่” ฮายองเล่า
“แล้วนาอึนตอบว่าไง” โชรงถามขึ้นด้วยความสงสัย
“พี่นาอึนบอกว่า กลับไปที่บ้าน ไม่อยากกลับหอ แล้วฉันก็ถามต่อว่า จะกลับหอตอนไหน พี่แกก็บอกว่า เย็นๆ จากนั้นฉันก็ออกจากร้าน ไม่ได้ถามไรต่อ จบ”
“นี่ฉันถามจริงๆเถอะอึนจี แกไปทำอะไรให้นาอึนว่ะ ตอนที่ฉันออกมา ก็ยังดีๆอยู่นะเว้ย ยังบอกว่ารอแกกลับจากห้องน้ำแล้วจะชวนกลับ ไหงกลายเป็นว่าหนีกลับบ้านไปคนเดียว” โชรงเอ่ยถามอึนจี ด้วยความสงสัย
“เอ่อ คือว่าฉัน คือ..” อึนจีพูดติดๆขัด
“จะ เอ่อๆ คือๆ อีกนานมั้ย ไม่พูดฉันต่อยนะที่นี้” โชรงลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห
“เออๆๆ บอกก็ได้ นาอึนเห็นฉันกับพี่โซฮยอนจูบกัน พอใจหรือยัง” อึนจีตอบออกไปตามความเป็นจริง
“อะไรนะ!!!!!” ทุกคนที่นั่งอยู่ให้ห้อง ตะโกนออกมาพร้อมกัน
“แกทำบ้าอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่า” โชรงเดินเข้ามากระชากอึนจี
“ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า ก็ฉันเมา อารมณ์มันก็เลยพาไป แล้วตอนนี้ฉันก็เสียใจมากด้วย” อึนจีตอบโชรง
“กะแล้วว่าต้องตอบแบบนี้ ตั้งแต่พี่โซฮยอนเข้ามา แกรู้ป่ะนาอึนมองแกด้วยสายตายังไง สายตาที่ฉันเห็นแล้วแม่งโคตรเจ็บปวด เขาไม่พูด ไม่แสดงออกว่าหึง เพราะนิสัยเขาเป็นแบบนั้น ขนาดฉันรู้จักกับนาอึนแค่ 2 อาทิตย์ฉันยังรู้เลยว่าเขารู้สึกยังไง แล้วยิ่งที่ร้านอีก แกไม่สนใจเขาเลย ทั้งๆที่เขานั่งข้างแก แต่แกเอาแต่สนใจพี่โซฮยอน นาอึนมองแกตลอด มองด้วยสายที่เจ็บปวด แล้วแกก็มาทำแบบนี้กับเขาเนี้ยนะ แกมันเลวอึนจี ” พอพูดจบ โชรงก็พลักอึนจีลงกับโซฟา
“ตัว ใจเย็นๆสิ” โบมีเดินเข้ามากอดแขนโชรงไว้ ถ้าเป็นคนอื่นอาจคิดว่าโชรงคงชอบนาอึน ถึงได้อารมณ์เสียขนาดนี้ แต่สำหรับพวกเธอมันไม่ใช่อย่างนั้น เพราะรู้นิสัยแฟนตัวเองอยู่แล้วว่าเป็นคนยังไง ถ้าขึ้นชื่อว่าเป็นทีมเดียวกัน ก็เหมือนครอบครัวเดียวกัน เพราะงั้นโชรงถึงได้อารมณ์เสียแบบนี้
“จะให้เค้าใจเย็นหรอ ดูสิ่งที่อึนจีมันทำสิ นาอึนไม่ตบหน้ามันก็บุญแค่ไหนแล้ว” โชรงชี้ไปที่อึนจี
“ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ฉันมองนาอึนตอลดเว่ย แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงทำแบบนั้น ฉันปฏิเสธพี่โซฮยอนไม่ได้ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน พอรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่นาอึนก็มาสะกิดฉัน” อึนจีอธิบาย
“ถ้าแกปฏิเสธพี่โซฮยอนไม่ได้อย่างที่แกพูดจริงๆ งั้นแกก็ปล่อยนาอึนเถอะ” โชรงบอกไปตามความคิดของตัวเอง
“แต่ฉันรักนาอึนจริงๆนะเว่ย” อึนจีเองก็พูดตามความรู้สึกเหมือนกัน
“รักเขาแล้วทำกับเขาแบบนี้หรอ” โชรงจะเดินเข้าไปหาอึนจี แต่โดนโบมีดึงไว้
“ก็ฉันบอกไปแล้วว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ” อึนจีตอบ
“ถ้าตั้งใจ พี่คงทำมากกว่านี้สินะ” นาอึนที่ยืนฟังอยู่นานแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับดงอุนแล้วกีกวังเอ่ยขึ้น
“นาอึน!!” อึนจีรีบลุกแล้วเดินไปหานาอึนทันที
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ห้ามเข้ามาใกล้น้องสาวผม!!” ดงอุนพูดขึ้นเสียงดังด้วยความโมโห
“ไม่เป็นไรเฮีย เฮียกลับไปเถอะนาอึนว่านาอึนจัดการเองได้” นาอึนหันไปพูดกับดงอุน
“เอางั้นใช่มั้ย แต่ถ้าอยากกลับบ้านโทรหาเฮียนะ เฮียจะมารับ” ดงอุนดึงน้องสาวตัวเองมากอด
“โอเค” นาอึนเองก็กอดตอบน้องสาว
“งั้นเฮียไปนะ” ดงอุนจูบหน้าผากนาอึนเบาแล้วเดินจูงมือกีกวังออกไป เมื่อเห็นว่าพี่ชายตัวเองไปแล้ว นาอึนจึงเดินเข้าไปหาอึนจี
“เรามีเรื่องต้องคุยกันพี่อึนจี”
Ps. มาเสิร์ฟแล้วจ้า เอามาม่ามาเสิร์ฟสักเล็กน้อย สั้นไปคงไม่ว่ากันน้า เค้าพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ ตอนหน้ามาดูกันว่า นาอึนจะทำยังไงต่อ จะบอกเลิกอึนจีเลยมั้ย หรือจะแก้แค้นอึนจียังไง ฝากติดตามกันด้วยน้า .จับจูบ บายยยย
Ps.อีกครั้ง เค้าแต่งเรื่องใหม่ด้วยแหละ แต่ยังไม่รู้ว่า จะลงมั้ย เพราะเรื่องนี้ยังไม่ถึงไหนเลย ถ้าจะลงก็คงใกล้ๆเค้าเปิดเทอมนู่นแหละ บายยยย
ความคิดเห็น