ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 1 : เตรียมตัว
CHAPTER 1 : เตรียมตัว
เซอาร์ในตอนนี้ ลอยตัวอยู่กลางอากาศ ผมสีขาวสะบัดพริ้วไหวตามแรงลม ดวงตามองไปที่เบื้องหน้าซึ่งเป็นหุ่นฝึกที่คุณป้าเตรียมไว้ให้ มือข้างขวายื่นออกไปข้างหน้า แล้วสะบัดออกไปอย่างรุนแรง
ตู้มมมม
อนิจจา เธอมองมือของตัวเองอย่างคาดไม่ถึง ภาพเบื้องหน้าคือหุ่นฝึกทะลายเป็นชิ้นๆ ลามไปถึงบ้านหลังโตที่โดนอานิสงส์พลังจนกำแพงบ้านถูกจะเป็นรูขนาดใหญ่
ก็อุตส่าห์ออมแรงแล้วนะ
นี่เราทรงพลังขนาดนี้เลยเรอะ!
“ยัยหนู!!!!!”
แย่แล้ว! ต้องโดนตาแก่ลงโทษแน่เลย รีบหนีก่อนดีกว่า
คารัสก้าวเร็วๆมาหาเซอาร์ ใบหน้าพยายามฉีกยิ้มแต่ทว่าเส้นเลือดที่โผล่บนหัวทำให้กลายเป็นรอยยิ้มน่ากลัว ดูก็รู้ว่าโมโหอยู่ เซอาร์รีบบินหนี
“จะไปไหน!”
อย่าตามมานะ!
เมื่อเซอาร์อายุได้ 12 ปี เธอได้รับอนุญาติให้ฝึกใช้กิฟต์ได้ ตอนนั้นเธอน่ะดีใจใหญ่เลยล่ะ แต่เพราะดีใจเลยลงมือหนักไปหน่อย บ้านก็เลยพังไปครึ่งหลัง เดือดร้อนตาลุงคารัสต้องมาคอยแก้ไขปัญหาได้
เธอรับปากกับคุณป้าว่าจะไม่ใช้พลังจนมากเกินไป และจะฝึกแค่การควบคุมพลังขึ้นพื้นฐานเท่านั้น เรียกเสียงถอนหายใจโล่งอกจากคนในบ้านได้ดี ทั้งพวกคนใช้ คนขับรถ หรือแม้แต่คนสวนมีสีหน้ายินดีขึ้น
อะไรกัน ไม่อยากให้เราใช้พลังขนาดนั้นเลยหรอ
เด็กสาวคิดอย่างงุนงง
…..
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
เสียงลมหายใจของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้น เธอคนนั้นก็คือเซอาร์นั่นเอง บัดนี้เซอาร์อายุได้ 16 ปีแล้ว ใบหน้าของเธอฉายแววงดงามขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ไม่ว่าใครเห็นต่างก็รู้สึกตะลึงและลุ่มหลง
ทว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอกลับดูวิตกกังวล เหงื่อไหลตามร่างกายไม่หยุด ผมเผ้ายุ่งเหยิง เหนื่อยหอบอย่างรุนแรง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่ง
“อยู่หนายน้ายัยหนู ถ้าฉันจับได้ล่ะก็ คงรู้น้าว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
อย่ามายุ่งกับเรานะ! ตาแก่!
จู่ๆตาแก่คารัสก็เกิดเป็นบ้าขึ้นมา จับเธอมาฝึกอะไรก็ไม่รู้ที่โหดสุดๆ ยิ่งร่างของคนที่ไม่ค่อยออกแรงอย่างเธอก็ยิ่งแล้วใหญ่ คุณป้าไมอาก็เห็นดีเห็นงามด้วย มอบหน้าที่นี้ทิ้งให้คารัสมาอยู่กับเธอเพียงลำพัง
กลับมาเถอะค่ะคุณป้า หนูสัญญาจะไม่ดื้ออีกแล้ว ฮือ
แซ่ก แซ่ก
เสียงฝีเท้าของคารัสใกล้เข้า เซอาร์หลับตาภาวนาสุดชีวิต ฝ่าเท้านั่นชะงักแล้วเปลี่ยนทิศทางไปทางอื่น เยส! คำภาวนาของเธอเป็นผล เธอค่อยๆชะเง้อหน้าออกไปมอง ไม่เห็นตัวคารัสแล้วก็ถอนหายใจโล่งอก
“เฮ้ออออ”
“โล่งใจอะไรหรอยัยหนู” เสียงกระซิบข้างหู ย..อย่าบอกนะ
“หวัดดี”
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด
….
“ปล่อยนะ! ปล่อยเรานะ!”
“ปล่อยให้โง่สิ คราวก่อนมาใช้ลูกอ้อนบีบน้ำตาจนใจอ่อน เผลอแปปเดียวก็หนีไปซะแล้ว แบบนี้ต้องถูกลงโทษ”
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
“โอ้ยย ฮือ” เจ็บนะตาแก่บ้า
คารัสที่อุ้มเด็กสาวพาดบ่า ฟาดมือเข้าไปที่ก้นนุ่มนิ่มอย่างแรงสามที เซอาร์เจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า
คารัสที่รับรู้ได้ว่าเด็กสาวเริ่มมีน้ำตา ก็เลยหยุดมือแค่นั้น ทั้งที่ในใจอยากจะฟาดสักร้อยที แต่พอเห็นยัยหนูร้องไห้ ก็ใจอ่อนเหลวเป็นน้ำ
“เด็กดื้อต้องโดนแบบนี้แหละ ต่อไปอย่าหนีอีกเข้าใจมั้ย!”
“...”
“ถ้าไม่ตอบฉันจะตีอีกทีนะ”
“อือ”
“ตอบให้ดีกว่านี้หน่อยสิ”
“งือ”
“ดีมากๆ” ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย! ถ้าเราหลุดไปได้เราจะฟ้องป้าไมอาให้หมดเลยว่านายทำอะไรกับชั้นไว้บ้าง ตาลุงงี่เง่า!
คารัสวางเด็กสาวลงที่สนามหลังบ้าน ซึ่งตอนนี้ถูกเนรมิตรใหม่ให้เป็นลานฝึกสุดโหด มีทั้งหุ่นจำลอง เครื่องถ่วงน้ำหนัก ลวดหนาม และอุปกรณ์อื่นๆอีกมากมาย เซอาร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ พยายามมองหาทางหนี ทว่าทุกทิศทางถูกดักด้วยคนของคารัส
ความจริงแล้วการกำจัดคนพวกนี้น่ะ ง่ายซะยิ่งกว่าปลอกกล้วยเข้าปากซะอีก ถ้าไม่ติดว่าเธอโดนห่วงสะกดพลังที่คารัสนำมาใส่ให้อ่ะนะ
“เอาล่ะ ได้เวลาแล้วสินะ”
เวลา.. เวลาอะไรง่า
“พวกเธอ จัดการ”
“ม..ไม่นะ จะทำอะไรน่ะ ปล่อยเรานะ!”
วันนี้คงเป็นวันที่เธอพูดมากที่สุดตั้งแต่จำความได้ คารัสสั่งให้บรรดาเมดติดอาวุธเข้ามาจับตัวเธอ แล้วสวมเครื่องถ่วงน้ำหนักแขนและขาทั้งสองข้างเอาไว้
โอ้ยย หนัก เราจะไม่ไหวละนะ
“ทีนี้ก็ไปวิ่งรอบสนามหนึ่งรอบซะ!”
“ห้ะ!”
เธอตะโกนร้องอย่างตกใจ ก็สนามบ้านเธอมันใช่น้อยๆที่ไหน ใหญ่พอๆกับสนามกีฬาด้วยซ้ำ แต่ทว่าก็ไม่อาจปฏิเสธตาลุงงี่เง่าได้ เธอเลยต้องจำยอมค่อยๆลากตัวเองออกไปวิ่ง.. เอ่อเดิน ไม่สิ คลานรอบสนาม
บรรดาคนใช้ต่างมองเธออย่างสงสารปนขำ อยู่มาตั้งนานไม่เคยเห็นคุณหนูอนาถขนาดนี้มาก่อนเลย
ผ่านไป 1 ชั่วโมงกว่าๆ ในที่สุดเธอก็สามารถลากตัวเองมาหาคารัสได้ ทว่าก็หมดสติไปทันที คารัสรับตัวเด็กสาวไว้ได้ทัน เขาพาเธอไปยังห้องนอนแล้ววางเธอลงบนเตียง
สงสารก็สงสาร อยากตีตัวเองให้ตายที่ทำหลานสาวตัวเองขนาดนี้ ตั้งแต่รับมาดูแลยุงก็ไม่ให้ไต่ไรก็ไม่ให้ตอม แล้วกลับมาเป็นคนทำหลานสาวเจ็บเสียเอง ยัยไมอาก็ดันทิ้งเขาไว้คนเดียวเพราะไม่อยากใจร้ายกับหลาน
เฮ้ออ ชั้นก็ไม่อยากทำแบบนี้นะโว้ยย
แม้จะปวดใจแค่ไหนก็ต้องทำเพื่อหลาน พลังของเธอนั้นมากมายเกินกว่าร่างกายอันบอบบางนี่จะรับไหว เขาจำเป็นจะต้องทำให้ร่างกายของเธอรองรับพลังในตัวเธอให้ไหวให้ได้
อีกแค่ปีเดียวพวกเขาก็จะส่งเธอไปอยู่ในที่ๆทำให้เธอมีความสามารถในการคุมพลังของตัวเองได้ แม้ใจจริงจะไม่อยากแยกจากเด็กสาว แต่ก็ต้องทำเพื่อตัวเซอาร์เอง
ค่อยแวะไปหาบ่อยๆก็ได้มั้ง
หลังจากนั้นมา เธอก็ต้องทำแบบนี้ทุกๆวัน จนสามารถวิ่งโดยไม่หมดสติได้แล้ว คารัสก็เพิ่มการฝึกอย่างอื่นอีก ซึ่งเป็นการฝึกร่างกายทั้งหมด ทีแรกก็คิดว่าเขาจะฝึกต่อสู้ให้ด้วย แต่เปล่าเลย คารัสฝึกแค่ร่างกายของเธอเท่านั้น
“ฮึบ ฮ่า”
เซอาร์ในตอนนี้วิ่งรอบสนามโดยไม่เป็นลมได้แล้ว ทั้งยังสามารถวิ่งชิวๆได้เหมือนเหล็กที่ถ่วงอยู่หม่ได้ส่งผลต่อตัวเองเลย คารัสมองแล้วปลื้มใจ
“เก่งจริงๆ หลานสาวชั้น”
ไม่ต้องมาทำเป็นชมเลย ทีก่อนหน้านี้ยังทำหน้ายักษ์ใส่เราอยู่เลย ตาแก่งี่เง่า!
เซอาร์ : อย่าให้ถึงทีเราละกัน!
คารัส : ชั้นไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย!
ไมอา : (หายตัว)
ไรท์ : ของจริงแล้วเด้ออ เด็กดีทำพิษอีกแล้ว ฮืออ เราแก้แล้วน้า อ่านใหม่ได้เลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น