CHAPTER 0 : เด็กสาว
มืดจัง ที่นี่ที่ไหน
เสียงในใจของเด็กสาวดังขึ้น เธออยู่ในหลอดแก้วทดลองขนาดใหญ่ ผมสีขาวหิมะพริ้วไหวอยู่ในสายน้ำ ดวงตาสีเงินสวยเปิดออกมาเล็กน้อย มองเห็นภาพโดยรอบที่มืดสนิท ทว่าเธอกลับสามารถมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน
ศพของนักวิทยาศาสตร์หลายคนนอนเกลื่อนอยู่เต็มพื้น ข้าวของกระจัดกระจายเหมือนโดนลมพายุก็ไม่ปาน เสียงเท้าของใครคนหนึ่งดังขึ้น
“สวัสดีแม่หนู รอสักครู่นะ เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอออกมาเอง” ชายคนนั้นกล่าวขึ้นมา ก่อนเขาจะทุบกระจกตู้ด้วยมือข้างเดียว
เพล้ง !
เธอเหลือบมองหน้าคนที่มาช่วยเธอออกจากหลอดแก้ว เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าหล่อเหลาสมวัย ผมสีทองและดวงตาสีเดียวกันปราดมองมาที่เธอ
“เอ้า สวมนี่ซะ มาโป๊ต่อหน้าหน้าผู้ชายมันไม่ดีนะนังหนู”
เขาถอดเสื้อคลุมมาสวมให้เธอ ก่อนจะอุ้มเธอไปนั่งบนแขนข้างขวาของเขา แล้วพาเธอเดินออกไป
“นี่ ไม่คิดจะขอบคุณฉันหน่อยหรอ”
“...”
“ช่วยพูดซักอย่างทีเถอะ” ตื้อจริงเลย
“เราเป็นใคร”
“นั่นสิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันชื่อคารัสนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ตาแก่นี่ ช่วยตอบให้ตรงคำถามจะได้มั้ย
เหมือนจะรู้ตัวว่าโดนแขวะในใจ คารัสยิ้มแหยๆให้เด็กสาว
“ดูเหมือนเธอจะไม่มีชื่อสินะ งั้นฉันจะตั้งให้เอง เอาเป็นเซอาร์ละกัน โอเค ยินดีที่ได้รู้จักนะเซอาร์”
แล้วเราเลือกอะไรได้มั้ย ช่างเป็นตาแก่ที่งี่เง่าจริงเลย
“ดูทำหน้าเข้าสิ ดูท่าจะถูกใจชื่อที่ฉันตั้งให้นะ ฮ่าๆๆๆ” คารัสยิ้มหน้าบาน
ยี้ น่าเกลียด เจ้าคนหลงตัวเอง
…
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมา 1 ปี ตอนนี้เด็กสาวอายุ 9 ขวบแล้ว ใบหน้าเริ่มฉายแววงดงามตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้กลับมีเหตุการณ์ที่ทำให้เธอหน้ามุ่ยอย่างน่ารัก
“ฮ่าๆๆๆ แน่จริงก็เอื้อมให้ถึงสิ” ตาลุงคารัส เอาหนังสือของเราคืนมานะ!
เด็กสาวตัวน้อยที่สูงแค่เอวของคารัสเขย่งสุดเท้า พยายามเอื้อมมือคว้าหนังสือในมือคนแก่ขี้แกล้ง
“เลิกรังแกเซอาร์ซักที! ไอ้บ้าคารัส!”
ป้าไมอา!
เธอรีบวิ่งไปเกาะสตรีวัยเดียวกับคารัส ทว่าใบหน้ายังคงงดงามเหมือนสาววัยรุ่น ผมสีแดงเพลิงกับดวงตาสีฟ้ามองหน้าคารัสอย่างเอาเรื่อง
ฮึ ป้าไมอามาแล้ว เราไม่มีอะไรต้องกลัวตาลุงนั่นแล้ว
เด็กสาวช้อนตามองป้าไมอาสุดที่รักของเธอ ปากเบะน้อยๆเป็นการเรียกคะแนนสงสาร จัดการตาแก่นั่นเลยค่ะคุณป้า!
“โถ่ ไม่เอาน่าไมอา นิดๆหน่อยๆเอง”
“นิดหน่อยซะที่ไหนล่ะ! เซอาร์จะร้องไห้อยู่แล้วเห็นมั้ย!” อันที่จริงมันก็แค่การแสดงอ่ะนะ แต่ให้ท่านป้าเข้าใจแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ตาแก่คารัสจะได้โดนดุเยอะๆ
“นั่นก็แค่การแสดงน่า โอ้ย เธอจะปาของใส่ฉันทำไมเนี่ย!”
“อย่ามากล่าวหาเซอาร์นะ! ให้ตายสิ ฉันไม่น่าทิ้งเธอไว้กับนายเลย”
ไมอารวบตัวเด็กสาวมาอุ้ม หลานสาวของเธอนี่ไม่ว่าจะอายุเท่าไรตัวก็ยังเล็กกว่าคนรุ่นเดียวกันแฮะ ดีเลย อยู่เป็นตุ้กตาตัวน้อยของป้าต่อไปน่ะดีแล้ว
เด็กสาวกอดผู้เป็นป้าของตนอย่างแสนคิดถึง หลังจากวันที่เธอตื่นขึ้น คารัสพาเธอมาอาศัยอยู่กับเขาและไมอา หญิงสาวปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เอ็นดูเหมือนลูกแท้ๆ ผิดกับตาแก่งี่เง่าคารัส ที่คอยหาโอกาสแกล้งเธอตลอดเวลา
ยิ่งช่วงสามวันที่ไมอาไม่อยู่ เธอโดนกลั่นแกล้งมากมาย เลยคิดถึงป้าไมอาสุดที่รักอย่างยิ่ง
ฮึบ
เธอลงจากแขนไมอา หยิบหนังสือตอนคารัสเผลอเพราะกำลังเถียงกะไมอาอยู่แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยสามีภรรยาทะเลาะกันไป
“คุณหนูเซอาร์เนี่ย ยิ่งโตก็ยิ่งงดงามจริงๆ”
“นั่นสิ แต่ดันไม่ค่อยพูดเสียนี่ ตอนแรกฉันนึกว่าเธอเป็นใบ้ซะอีก”
“ฉันก็เหมือนกัน วันๆนึงนี่พูดไม่กี่คำเอง บางวันก็ไม่พูดด้วยซ้ำ”
“ชู่วว เบาหน่อย คุณหนูเค้าวิ่งมาทางนี้แล้ว”
พวกเธอไม่ต้องมาทำเบาเสียงเลย เล่นคุยกันดังซะขนาดนั้น เราไม่ได้ยินก็บ้าแล้ว แต่ก็ขอบคุณที่ชมเรานะ คริ
อนิจจาไม่มีใครสามารถล่วงรู้ความคิดของเด็กสาวได้เลย ภายนอกแม้เธอจะนิ่งเฉยเพียงใด แต่ภายในมุ้งมิ้งและขี้มโนยิ่งนัก
เซอาร์วิ่งมาที่สวนหลังบ้านแล้ว ไปที่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ แล้วทิ้วตัวลงนอนพร้อมอ่านหนังสือ ประวัติศาสตร์กล่าวไว้ว่า
เมื่อหลายร้อยปีก่อน จู่ๆก็มีแสงประหลาดสีทองห่อหุ้มโลกทั้งใบเอาไว้ โลกได้เชื่อมต่อกับมิติพิเศษอื่นๆ สิ่งมีชีวิตทุกชนิดเกิดการเปลี่ยนแปลง ทุกคนได้รับพลังพิเศษแตกต่างกันไป
ขณะที่ทุกคนสับสนกันนั้นก็มีเสียงประหลาดปรากฏขึ้นในหัว ใจความว่ามิตินี้ได้รับการยอมรับและกลายเป็นมิติที่พัฒนาแล้ว สิ่งมีชีวิตได้รับการอัพเกรด มีหน้าต่างแปลกๆคล้ายหน้าต่างสถานะในเกมส์ปรากฏขึ้น
ทั่วทั้งโลกปรากฏช่องว่างมิติขนาดใหญ่ขึ้น เมื่อเข้าไปก็จะพบกับสัตว์ประหลาดมากมาย แต่เมื่อจัดการได้ก็จะได้ของตอบแทนที่สาสม ผู้คนกล่าวขานนามของมันว่า ‘ ดันเจี้ยน ’
และสิ่งที่ดันเจี้ยนตอบแทนเมื่อสามารถเคลียร์ดันเจี้ยนได้นั่นก็คือ มันจะมองพลังประจำตัวของมันเองให้กับผู้เคลียร์ดันเจี้ยนในรูปแบบของ ‘สกิลผู้พิชิต’ ที่จะทรงพลังพอๆกับ กิฟต์หรือพลังประจำตัวของ “กิฟเตอร์” ซึ่งแตกต่างกับสกิลทั่วๆไปที่ดรอปในดันเจี้ยน
กิฟเตอร์ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเป็นได้ เพราะการจะเป็นกิฟเตอร์นั้น จำเป็นจะต้องแข็งแกร่ง เพื่อเอาตัวรอดจากสิ่งอันตรายในดันเจี้ยน
ในอนาคตอันใกล้ เธอเองก็ใฝ่ฝันที่จะเป็นกิฟเตอร์เหมือนกัน การได้ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดในดันเจี้ยน มันดูน่าสนุกสุดๆเลย
การใช้กิฟต์ของเธอ ตอนนี้ถูกตาลุงกับคุณป้าห้ามเอาไว้ เพราะพวกเขาบอกว่ามันอันตรายเกินไป เธอเองก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี เห็นแก่คุณป้าหรอกนะ
ตาลุงบอกว่า กิฟต์ของเธอมันควบคุมยากและทรงพลังเกินไป เลยอยากให้มีอายุมากกว่านี้ก่อนค่อยฝึกใช้ และในอนาคตก็บอกจะส่งเธอเข้าโรงเรียนฝึกสอนดีๆ
คารัสกับไมอา เป็นคนใหญ่คนโตในระดับหนึ่ง เพราะเธอเห็นว่ามีผู้คนเคารพมากมาย ของขวัญต่างๆนาๆถูกส่งมาเป็นสินน้ำใจ เธอก็ได้อานิสงค์มาบ้างค่อนข้างเยอะ
และด้วยฐานะอันยิ่งใหญ่นี้ ทำให้คารัสได้รับความไว้วางใจจากองค์ราชา เขาได้ทำภารกิจระดับสูง เข้าไปช่วยเธอออกมาจากการทดลองของนักวิทยาศาสตร์วิปลาสทั้งหลาย
ถูกต้อง เซอาร์เป็นหนูทดลองของพวกเขา เธอเกิดจากหนูทดลองระดับสูงสองคนที่มีความรักให้กันและกัน คนหนึ่งคนหนึ่งหน้าตาสวยหยดราวกับนางฟ้า อีกคนหล่อเหลาราวกับเทพบุตร
แม้พวกเขาจะพยายามปกปิดว่ามีลูกแต่ด้วยท้องที่โตขึ้นเรื่อยๆ ก็ไม่อาจหลุดลอดสายตาของนักวิทยาศาสตร์ เธอกลายเป็นเด็กสาวที่สมบูรณ์แบบด้วเกิดจากหนกลายเะดับสูงทั้งสองตัว
เธอถูกนำไปทดลองตั้งแต่ตอนเด็ก พวกมันทำการทดลองเกี่ยวกับการกระตุ้นศักยภาพของมนุษย์ การดึงพลังออกมาอย่างถึงขีดสุด แม้พ่อแม่ของเขาจะขัดขืนพยายามช่วยเธอแค่ไหน แต่เพราะปลอกคอที่ถูกนักวิทยาศาสตร์สวมให้เลยขัดขืนไม่ได้
สุดท้ายพวกเขาก็ตกตายไป
เธอกลายเป็นผลงานที่สมบูรณ์ และในวันเดียวกับที่การทดลองสำเร็จ พลังของเธอฆ่าพวกเขาโดยไม่รู้ตัว พร้อมกับทารัสที่มาช่วยเธอออกไป
จริงๆแล้วไมอาและทารัสไม่ได้บอกเราเรื่องนี้หรอก แต่ว่าเธอแอบไปได้ยินตอนเค้าคุยกับใครสักคนที่มามอบรางวัลภาพวกเขาใพวกเขาในตอนนั้นต่างคิดว่าเธอหลับไปแล้ว แต่เธอแค่หลับงีบหนึ่งเท่านั้น พอออกมาเข้าห้องน้ำก็ได้ยินพวกเขาคุยกัน
เธอไม่นึกเสียใจอะไร เพราะไม่มีความทรงจำส่วนนั้นอยู่ แล้วยังมีตาลุงกับคุณป้าที่คอยดูแลเธอเหมือนลูกแท้ๆอีก ถึงจะเศร้านิดหน่อยที่ไม่ได้เห็นหน้าพ่อแม่ของตัวเองก็ตาม
เธอเคยถามพวกเขาว่าทำอาชีพอะไร คารัสบอกว่าเป็นแค่กิฟต์เตอร์ธรรมดาๆ ส่วนไมอาบอกว่าเป็นหัวหน้ากองกำลังเล็กๆเท่านั้น
ไม่น่าใช่นะ...
แม้ว่าจะโดนห้ามฝึกพลัง แต่ว่าอีกสิ่งที่กิฟเตอร์ควรมีและพวกคุณป้าอนุญาติให้ฝึกได้ คือการฝึกร่างกายและการต่อสู้
ก้มมองพุงน้อยๆของตัวเองแล้วถอนหายใจ
ไม่เอาดีกว่า เราขี้เกียจ
มุมตัวละคร
เซอาร์ : ตาแก่งี่เง่า! อย่ามาแกล้งเรานะ!
ไมอา : อีกแล้วหรอคารัส! หยุดนะ!
คารัส : สุขใจจริงเรา ว่ะฮ่ะฮ่า!
ไรท์ : ใครที่อ่านตั้งแต่แรก อ่านใหม่นะคะ เด็กดีเป็นอะไรไม่รู้ ตัวหนังสือติดกันมากเลย
ความคิดเห็น