คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Short Fiction - TonoRitz - ครั้งหนึ่ง..เราเคยรักกัน
Short Fiction - TonoRitz - ครั้งหนึ่ง..เราเคยรักกัน
Update ; 2 April 2012
-RIT PART-
รักริท รอริท รักริท รอริท รักริท รอริท รักริท รอริท !
‘ขอบคุณทุกคนมากนะครับ’
~RRRRRRRRRRRRR~
“ว่าไงพ็อต” ผมกดรับสายพลางกดปุ่มพอสดีวีดีคอนเสิร์ตเมื่อเดือนก่อนแล้วเดินออกมานอกระเบียงหอ จับใจความได้ว่าคนในสายชวนออกไปกินข้าวเย็น ผมตอบตกลงก่อนจะเดินมาเก็บแผ่นดีวีดีเข้ากล่องแล้ววางมันไว้ที่ข้างเครื่องเล่น ไม่รู้ว่ามันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้การที่เวลาท้อหรือเหนื่อยแล้วจะกลับมานั่งดูภาพหรือคลิปต่างๆของแฟนคลับ
มันเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของผมเลยแหละ
คิดถึงแฮะ ^^
ผมสวมรองเท้าแล้วเดินลงมารอพ็อตเตอร์กับโจ้ที่หน้าหอ ไม่นานรถมอเตอร์ไซค์ฟีโน่คันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดข้างหน้า มอไซค์คันเล็กๆ แต่อัดสามคน คิดแล้วก็ขำ ตั้งแต่กลับเข้ามาอยู่ในมข. อะไรๆในชีวิตผมเปลี่ยนแปลงไปเยอะเลย ผมอยากทำตัวเหมือนนักศึกษาทั่วไป เป็นนักศึกษาแพทย์เรืองฤทธิ์เหมือนที่เคยเป็น
ไม่นานมอเตอร์ไซค์คันนี้ก็พาเราสามคนมาถึงที่หมายปลายทางได้อย่างหวุดหวิดโดยที่ไม่มีคุณตำรวจคนไหนเรียกแจกใบสั่ง แหงล่ะครับ ในมหาวิทยาลัย การซ้อนสามแล้วไม่ใส่หมวกขับมอเตอร์ไซค์ร่อนเร่ไปมามันกลายเป็นเรื่องปกติทั่วไปซะแล้ว ตราบใดที่ยังไม่เจอใบสั่ง หมวกกันน็อคมันก็ยังจะคงคล้องไว้ที่แฮนด์หรือวางไว้ที่ตักเหมือนเดิม -.-
“สั่งเลยพี่ริท วันนี้ผมถูกหวย ผมเลี้ยงงงงงง”
ไอ้โจ้บอกด้วยหน้าตาระรื่น ผมหัวเราะแล้วสั่งข้าวผัดไม่ใส่ผักมาจานนึง นี่แหละครับอาหารเย็นของผม แต่เห็นอย่างนี้ผมก็เริ่มกินผักได้แล้วนะคร้าบบบ แต่ได้แค่พวกแตงกวา ต้นหอม หรืออะไรที่มันไม่มีรสขมๆอยู่เท่านั้น
เธออาจเหนื่อยกับสิ่งที่เรานั้นเป็นอยู่..
ใครก็รู้ว่าเรานั้นคงไปกันไม่ไหว..
เสียงเพลงในร้านทำให้ผมวางมือจากการพูดคุยเรื่องสัพเพเหระกับไอ้สองคนข้างหน้าแล้วหันไปมองที่ลำโพง ที่มาของเสียงเพลงที่คุ้นเคยและมีความหมายสำหรับผมเมื่อไม่นานมานี้
เธอรู้มั้ยว่าควรทำอย่างไร..
ในหนทางที่เรายิ่งเดิน ยิ่งไกล..
ภาพความทรงจำต่างๆที่เกิดขึ้น มันไหลเข้ามาในหัวผมตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้..
‘เตี้ยโว้ยยยยยยยยยยย’
‘เอ้ออออออ ได้ยินนนนนนนน’ ผมตะโกนออกมาจากห้องน้ำแล้วรีบเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปิดประตูออกไปตามเสียงกุ๊ยที่เรียกผมอยู่หน้าห้อง ตะโกนอะไรดังนักหนา อยู่กันแค่สองคน วู้วว
‘วันนี้หวยออก กูถูกหวยเว้ยยยยย’
‘อัยย้ะ! กุ๊ยถูกหวย เลี้ยงเลยพี่โตโน่ หึหึหึ’
‘แน่นอนนน อ่ะ กูซื้อข้าวผัดมาให้ นี่ถือว่ากูเลี้ยงแล้วนะ! อย่ามาทวงกูทีหลัง โอเค้?’ พี่แกพูดจบก็เดินตัวปลิวเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อะไรว๊า ตัวเองถูกหวยทั้งที เลี้ยงแค่ข้าวผัดน้อง แบบนี้มันต่างกับตอนไม่ถูกหวยตรงไหน?
โวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์ ผมรีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกมาเทข้าวในกล่องใส่จาน ไอ้เราก็นึกว่าพี่เราจะใจดี ซื้อข้าวผัดไม่ใส่ผักแบบที่ซื้อกินเองมาให้ แต่นี่ อื้อหืออ ทั้งคะน้า ทั้งแครอท ทั้งแตง เต็มกล่องเลยครับพี่น้องงง
‘พี่โน่โว้ยยย ริทไม่กินผัก ซื้อใส่ผักมาทำไมวะครับ?’
‘อย่าบ่นมากเตี้ย เพราะมึงไม่กินผักไง ตัวเลยเตี้ยม่อต้อแบบนี้ กินๆไป ไม่หมดกล่องหมดจานกูไม่ให้มึงนอน เอาสิ’
‘เฮ๊ย! เผด็จการว่ะ ก็รู้อยู่ว่าไม่ชอบ แล้วยังจะสั่งให้กินหมด ไม่เอา มันขมม’
ไร้เสียงตอบกลับ แต่กลายเป็นคนตัวสูงที่เดินหน้าโฉดออกมาจากห้องในสภาพชุดนอน พร้อมนอนเต็มที่ออกมาแทน อะไรฟระ บ้าอำนาจ! เห็นว่าเป็นพี่หน่อยแล้วมาทำเบ่ง ฮึ่ยยยยย
‘กูมีสองคำให้มึง สั้นๆ แดก..ไป.. โอเค้?’
‘ไม่กินนนนน เอาออกไปๆ ริทไม่กินผักกก’
‘มึงจะกินไม่กิน!? อย่าให้กูต้องดุ อะไรที่ไม่มีประโยชน์นี่ชอบนัก ก่งๆไก่ๆนี่แดกอยู่นั่นแหละ ตัวมึงถึงได้เล็กอย่างกะลูกหมา อะไรที่มีประโยชน์นี่พ่อคุณไม่เคยจะสรรหามากิน ชอบให้กูบังคับ’
‘ไม่-กิน!’
‘ริท..’
‘ก็ริทไม่ชอบอ่ะ TT’
‘กูจะไม่ว่า ไม่มานั่งเคี่ยวเข็ญ ไม่มานั่งบังคับให้มึงแดกไอ้ใบเขียวๆนี่ลงกระเพาะมึงหรอกถ้ากูไม่เป็นห่วง! ตัวเท่านี้ไม่รู้จักกินผักแล้วจะเอาแรงที่ไหนไปร้องเพลงให้ชาวบ้านชาวช่องเค้าฟัง!’
นั่นแหละครับ สาเหตุที่ทำให้ผมฝึกกินผักมาจนทุกวันนี้..
เธอคือช่วงเวลาที่ดีที่สุด..
แต่ทุกๆอย่างต้องหยุดไว้เพียง แค่นี้..
ไม่มีอีกที่เราได้เคยมี..
ไม่มีช่วงเวลาที่แสนดี..
‘เพลงนี้นะครับ เป็นเพลงที่ริทใช้ร้องแค่ครั้งเดียว..’
‘นิยายยยยยยยยยยยยยย’
‘อะไรนะครับ?’
‘นิยายยยยยยยยยยย’
‘อ๋อออ นิยาย ฮ่าๆๆ’
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
‘ไอ่ถ้าจะให้ร้องเพลงเฉยๆน่ะ ไม่เท่าไหร่ แต่จะให้ทำเหมือนศิลปินต้นแบบน่ะ มันยาก!’
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
‘นี่ๆ หน้าเค้าจะเป็นอย่างงี้’ ผมว่าแล้วทำหน้ากุ๊ยเหมือนที่พี่ชายกุ๊ยผมชอบทำ คิดแล้วก็ฮา คนอะไรไม่รู้ ชอบร้องเพลงแล้วทำหน้าเหมือนไปโกรธใครอยู่ตลอดเวลา
‘ขาเค้าจะเป็นอย่างงี้’ ผมเอาขาเหยียบลำโพงตาแบบฉบับคุณภาคินเค้าเด๊ะ! ไอ่ท่าทางการเหยียบลำโพงแบบกุ๊ยๆนี่ ไม่ใช่พี่โตโน่ทำไม่ได้นะคร๊าบบบ
‘เอ้าไหนขอเสียงหน่อย!!!!!!!!!!!’
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมยิ้มสะใจแล้วหันกลับไปมอง จู่ๆพี่โตโน่ก็เดินออกมาจากข้างประตูแล้วหยุดอยู่ข้างผม แย่งไมค์ผมไปแล้วพูดสองคำสั้นๆที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรง
‘เลิฟยู’
“พี่ริท พี่ริท พี่ริทททททท”
“หะ ห้ะ!? ว่าไงพ็อต” ผมสะดุ้งแล้วปรับอารมณ์กลับมาอยู่กับปัจจุบันตรงหน้าต่อ ไอ่สองคนข้างหน้ามองผมแบบงงๆแล้วหันไปมองหน้ากัน
“พี่เหม่ออ่ะ ข้าวมาแล้วๆ กินข้าวเหอะ ผมหิววววว”
“เอ้อๆ กินๆ พี่ขอโทษๆ” ว่าแล้วก็จัดการกับข้าวผัดตรงหน้าทันที เสียงเพลงเบาๆในร้านยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ เมื่อเสร็จแล้ว พวกผมสามคนก็ขึ้นไอ้เจ้าฟีโน่คันเดิมกลับมาที่หอ ผมกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม มือก็ค้นหาโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอนขึ้นมากดดูรูปเก่าๆที่เคยขโมยมาจากในทวิตเตอร์ คิดแล้วผมก็ขำ เล่นมาก็ตั้งนานนมไอ้ทวิตเตอร์เนี่ย แต่เพิ่งมาเซฟรูปเป็นก็เพราะพี่โตโน่สอน รายนั้นน่ะเค้าเซฟจนเชี่ยวชาญแล้ว อิอิ
‘ทำไรวะริท’ พี่โตโน่เดินเข้ามาถามผมที่ก้มๆเงยๆอยู่กับบีบีมาพักใหญ่ๆแล้ว อยากได้รูปจากทวิตเตอร์อ่า ทำยังไงครับพี่น้อง เรืองฤทธิ์เซฟไม่เป็นนนน TT
‘อยากได้รูปที่แฟนคลับส่งมาให้ในทวิตอ่ะพี่โตโน่ เลยนั่งแคปหน้าจออยู่ เซฟรูปไม่เป็นอ่ะ’ ผมว่าแล้วยื่นบีบีไปให้พี่โตโน่ดู
เป๊าะ!
‘เฮ้ยยยยยย เคาะหัวริททำไมเนี่ย!’ คนอะไรก็ไม่รู้ ชอบรังแกน้อง ชอบแกล้งน้อง ไอ้พี่บ้า!
‘มึงนี่ก็นะ เรียนหมอแต่ชอบโชว์ความโง่ออกมาให้ชาวบ้านชาวช่องเค้าเห็น นี่ เค้ากดตรงนี้’ ว่าแล้วพี่โตโน่ก็สาธิตการเซฟรูปจากบีบีให้ผมดู ถ้าจะสอนผมเซฟดีๆน่ะไม่เท่าไหร่ แต่โซฟาคอนโดผมนี่มันก็เล็กนะคร้าบ เล่นเบียดมานั่งจนตัวจะทับผมอยู่แล้วเนี่ย TT
‘พี่โตโน่~ จะมาเบียดริททำเล่า ที่มีตั้งเยอะแยะ TT’
‘กูปวดหลัง ให้กูนั่งนุ่มๆบ้างไม่ได้หรือไง? มึงก็ตัวเล็กๆ กูนั่งด้วยแค่นี้โซฟามันไม่ยุบหรอก นั่งไป อย่าบ่น แล้วตั้งใจดูกูสอน’
‘โหยยยย ริทก็อยากนั่งสบายๆอ่ะ! นั่งเองข้างล่างก็ได้วะ TT’ ในเมื่อพี่แกไม่ลุก ผมสินะที่ต้องเป็นฝ่ายลุก นั่งพื้นก็ได้เว้ยยยย
ผมนั่งลงที่พื้นข้างๆโซฟา แล้วชะโงกหน้ามาดูสารพัดวิธีเซฟรูปที่พี่แกสอน ทั้งในบีบี ไอแพด ไอโฟน ได้ข่าวว่าคุณพระเอกภาคินคนนี้เค้าโง่เทคโนโลยีประเภทนี้ไม่ใช่หรือไง ทำไมเก่งกว่าผมอีกฟร้า TT
‘เฮ๊ยพี่โตโน่ เอาไอโฟนมาเล่นหน่อยยยย’ มือก็พยายามคว้าเอาไอโฟนในมือคนตัวสูงกว่าข้างหน้ามาเล่น แหมม ก็แบตไอแพดผมหมดอ่ะ อยากเล่นเกมส์ TT
‘เอาไอแพดมึงมาเล่นสิวะ ยุ่งไรกับของกู’ เออ! ไอ้คนหวงของ! ไอ้คนความลับเยอะ! ใช่เซ่!
‘ก็ของริทเล่นจนแบตหมดแล้วอ่ะ เอ้อออ ไม่ให้เล่นก็จะไม่เล่น จำไว้วะ โป้ง!’
‘เอ้าๆ กูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซักคำ จะเล่นก็เล่นไปสิวะ ถ้าแบตจะหมดแล้วก็ชาร์จให้กูด้วย เมื่อยว่ะ กูของีบแป๊ปนึงนะ’ พูดจบพี่แกก็ล้มลงนอนมันที่โซฟาผมตรงนี้เลย ผมยิ้มดีใจแล้วเลื่อนปลดที่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะต้องเผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว
ก็หน้าจอโทรศัพท์เครื่องนี้ มันเป็นรูปผมกับพี่เค้าหนิ ^^
ให้เธอนั้นได้จำว่าครั้งนึงเรานั้นเคยรักกัน เรานั้นเคยได้พบกัน..
แม้ว่ามันจะหมดไป..
‘เคาท์ดาวน์ด้วยกันอีกปีแล้ว พี่ไม่เบื่อหน้าริทหรอ?’
‘เบื่อทำไมวะ เคาท์ดาวน์กับมึงก็มีความสุขแล้ว มาๆ ทวิตหาแฟนคลับกัน’
‘อาฮะๆ พี่จะทวิตก่อน หรือจะให้ริททวิตก่อน?’
‘มึงแหละทวิตก่อน เร็วๆ’
@Ritz_TS6
สวัสดีปีใหม่นะครับ ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ทุกคนมีความสุข ประสบผลสำเร็จ คิดสิ่งใดขอให้ได้ดังหวัง เจริญๆ ร่ำๆรวยๆเด้อ ^^
สำหรับแฟนคลับ ขอบคุณที่เดินเคียงข้างริทมาตลอด ไม่ว่าจะผ่านไปซักกี่ปี เราจะเดินไปด้วยกัน สู้ไปด้วย และเราจะไม่ทิ้งกันนะคับ รักพวกคุณมาก
‘ทวิตแล้ววววววววววว’
‘เออๆ เดี๋ยวกูทวิตบ้าง แป๊ปนึง’ ว่าแล้วพี่แกก็ก้มลงกดบีบียิกๆ ผมที่เริ่มจะง่วงก็เริ่มค้นหาอะไรที่พอกินได้ในรถตู้บ้าง คนมันหิวครับ ง่วงด้วย ต้องหาอะไรทำแก้ง่วง TT
@mootono_pk
รัก...ที่มีให้กันในวันก่อน ไม่เคยเลือนลาง...จางไปกว่านั้น รัก...กลับดูเหมือนเพิ่มขึ้นทุกวัน ยิ่งนานก็ยิ่งผูกพัน มีผมต้องมีพวกคุณ HNYนะครับ
‘เตี้ย’
‘หื้ม?’
‘สุขสันต์วันปีใหม่นะ เป็นน้องที่น่ารักของกูแบบนี้ตลอดไป กูไม่จำเป็นต้องบอกใช่มั้ย ว่ากูรักมึงมาก’
ในวันนึงหากเธอบังเอิญได้พบใคร..
ฉันก็คงไม่เสียใจ..
‘เพื่อนๆครับ ขอเสียงให้กับ ริทเดอะสตาร์!!!!!’
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
‘ขอบคุณพรีเมียร์ซอฟมากๆนะครับ ที่จัดคอนเสิร์ตครั้งนี้ให้ผม นานมากแล้วที่ผมไม่ได้ออกงานกับน้องผม’
‘……………….’
‘ผมคิดถึงเค้า คิดถึงบรรยากาศที่ได้อยู่บนเวทีกับเค้า’
‘……………….’
‘ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงนะครับ ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าเค้าจะไปเรียนหมอ เค้าจะเป็นอะไรก็ตาม’
‘…………………’
‘แต่ผมมั่นใจอยู่อย่างหนึ่งเลยว่า ไม่ว่าเค้าจะเป็นอะไร แฟนคลับผม แฟนคลับเค้า จะไม่ลืมเค้า’
‘………………….’
‘ขอบคุณริทมากๆครับ ที่ทำให้คอนเสิร์ตนี้สมบูรณ์แบบ ถ้าไม่มีริทคอนเสิร์ตนี้ก็จะไม่สมบูรณ์แบบ’
‘…………………..’
‘เพื่อนๆครับ โค้งสุดท้าย ถ้าร้องได้ ช่วยพวกเราร้องด้วยเด้อ..’
รูปเธอยังยิ้ม ข้างเธอคือฉัน
เพ่งมองดูนานๆ น้ำตาก็มาคลอๆ
กี่ปีมาแล้ว เธอเป็นยังไงบ้างหนอ?
ค่อยๆลืมเลือนกันไป ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เรื่องราวเหล่านั้น จะจบลง..
‘ไม่จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ’
เสียงแฟนคลับที่ร้องไห้พร้อมตะโกนไม่ให้เรื่องราวของพวกเราต้องจบลงก้องอยู่ในหัวของผม ไม่สิ ก้องอยู่ในใจของผมต่างหาก พี่ชายตรงหน้ามองผมด้วยแววตาที่ยากจะแปลความหมาย แต่ผมก็รับรู้ได้ด้วยใจผมเหมือนกันว่า เค้าก็ไม่อยากให้เรื่องราวของเราต้องจบ เหมือนกับผม ที่อยากให้เรื่องราวของเรา ถูกเก็บไว้ในใจของทุกๆคน..
ค่อยๆลืมเลือนกันไป ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
เรื่องราวเหล่านั้น...
ฉันจะไม่ลืม..
ปล่อยให้เธอไป..
ฉัน..ไม่เป็นไร..
‘แต่ไม่ว่าเค้าจะเตี้ยหรือไม่มีหัวเข่า ไม่ว่าเค้าจะเป็นเก๊า แต่ว่า.. เก๊ารักน้องเก๊านะ’
‘ไม่มีคำว่าโน่ ไม่มีคำว่าริท มันมีแต่คำว่าเรา’
‘ริทเนี่ย..เมีย’
‘ริทคือน้องชายที่น่ารักของผม’
‘หยุด! ใครบอกให้พี่ลงไป’
‘อ้าวแล้วใครลง?’
‘แกรนด์นั่นแหละ ลงไป!’
‘คนอะไร ขี้แยก็ขี้แย ขี้นอยด์ ถ้าพี่ไม่อยู่แล้วใครจะดูแลห้ะ?’
‘ถ้าผมเป็นริท ผมจะซึ้งใจมากเลยนะครับ’
‘จับมือไว้ แล้วไปด้วยกัน’
‘สุขสันต์วันเกิด ขอให้ริทมีความสุขมากๆ ประสบความสำเร็จในสิ่งที่หวัง’
‘ริทคือสุดท้ายของทั้งชีวิตและหัวใจ’
‘เลิฟยู’
‘ขอบคุณริทที่เป็นน้องที่น่ารัก ขอบคุณที่มอบมิตรภาพดีๆให้กัน’
‘เค้าต้องใช้คำว่าคู่กันตลอดไป’
‘ก็อยากให้เค้ามีความสุขที่สุดครับ มันก็แปลกดี เวลาเราขึ้นคอนเสิร์ตแต่ละที ก็อยากทำให้มันดีที่สุดเพื่อทุกคน แต่วันนี้ที่มา สิ่งที่อยากให้ที่สุดคือ อยากให้ริทครับ’
‘อยากให้..อยากให้เค้ามีความสุข อยากให้แฟนๆที่มาในวันนี้ประทับใจ เพราะว่าตอนที่เรากลับมาเล่นที่นี่นะครับ ที่มูนสตาร์ มันก็ทำให้นึกถึงเมื่อก่อน เวลาที่เห็นกัน เห็นริท เห็นเซน ก็อยากให้น้องมีความสุข’
‘คือตอนมาเจอกันทุกอย่างมันไม่ได้ราบรื่นนะครับ พวกเราไม่ได้ว่าถูกกันตลอด เราเป็นพี่น้องกันจริงๆ เป็นพี่น้องที่พูดกูมึง ด่ากัน ทะเลาะกัน อิจฉา ไม่พอใจ ไม่พอใจก็พูดกันตรงๆ’
‘อันนี้จริงๆ ทะเลาะกันเป็นเรื่องเป็นราว ร้องห้งร้องไห้ เลิกคุยกันมาแล้วก็มี’
‘ครับ เพราะว่าพวกเราก็มีความเป็นมนุษย์ แต่อย่างนึงคือมันรู้สึกผูกพันกันจริงๆ ตั้งแต่ในบ้านจนถึงตอนนี้’
‘สุดท้ายก็..อะไรมันก็เข้าใจกัน ก็เข้าใจกัน จนสนิทกันมากครับ สนิทกันมาก จนรู้สึก เฮ้อ.ถ้าไม่มีพวกพี่แล้ว จะเป็นยังไง’
‘อยู่ไปเรื่อยๆ ริทจะมาหาพี่เอง ไม่ต้องออกมาหาริท’
‘ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าพี่รักริท’
ให้เธอได้จำเอาไว้ว่าเราเคยรักกัน..
Thx ; เพลงครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน – ดา เอนโดรฟิน
ความคิดเห็น