คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Get Even No1. ข่าวร้ายที่ได้รู้
ติ๊ด...ติ๊ด...
หืม? เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นสัญญาณให้ฉันผู้เป็นเจ้าของมันกดรับสักที...แค่มองชื่อคนโทรเข้าก็ยิ้มแล้ว
สงสัยจะมาปรึกษาเรื่องงานวันเกิดของยัยนั่น ^^
“...น้าพรีม...”
“ฮัลโหล...ไงค่ะน้าพรีม โทรมาหามินเรื่องวันเกิดแอร์หรอค่ะ ฮ่าๆๆ ขอสารภาพนะค่ะ มินยังไม่ได้นึกเลย T^T”
“ไม่...ฮึก..ไม่ใช่...มิน...จัสมิน...แอร์...ยัยแอร์...ฮือ”
“อะไรค่ะน้าพรีม...มินฟังไม่รู้เรื่องเลยค่ะ น้าพรีมร้องไห้หรอค่ะ...เกิดอะไรขึ้น”แค่โทรมาปรึกษางานวันเกิดลูกตัวเองนี่ปิติอะไรจะขนาดนั้นเนี่ย - -*
“มินลูก...ฟังน้าดีๆนะ ฮึก...”
“อ่ะ...ค่ะ..น้าพรีมใจเย็นๆก่อนนะค่ะแล้วค่อยเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น”
“โฮ...มิน...ยัยแอร์ถูกรถชน!!!!ได้ยินไหม...ยัยแอร์...ฮึก..ลูกสาวของน้า ตายแล้วฮือ...”
อะ...อะไรนะ...มือไม้ฉันอ่อนแอลงอย่างไม่เคยเป็นโทรศัพท์มือถือหล่นลงบนพื้นพรหมตามแรงโน้มถ่วงของโลก
เสียงน้าพรีมที่กำลังหลั่งน้ำตาดังลอดออกมา...แต่ตอนนี้ฉันรุ้สึกว่างเปล่า...หัวสมองมันว่างเปล่า แอร์พอตร์...ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนและพี่ เพราะยัยนั่นเกิดก่อนฉันเพียงแค่5วัน...แล้วนี่มันอะไร...ตายแล้ว..ตาย...ไม่มีชีวิตแล้วงั้นหรอ?ไม่จริง...แอร์...แอร์พอตร์... พี่สาวของฉัน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...”
“ยัยมิน!!อะไรกันร้องซะดังเจอหนูวิ่งผ่านรึไงฮะ?...มิน...ยัยมิน เป็นอะไรเนี่ยหันหน้ามาสิ ฮะ...เฮ้ยเกิดอะไรขึ้น?”
“พะ...พี่ตินฮึก...”
“ฮะ...มีอะไรมิน...แล้วนั่นโทรศัพท์หล่น...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
“น้าพรีม โทรมาหามิน...บอกว่า...ฮึก...แอร์...”
“อืม...ยัยแอร์ตัวแสบ- -* ทำไมหรอมีอะไรมันจะขึ้นมากรุงเทพฉลองวันเกิดเรอะ?”
“ไม่...ไม่ใช่..แอร์ตายแล้ว...ฮึก..”
“ฮ่าๆ....ยัยแสบนั่นตายแล้ว...เฮ้ย!!..มิน ว่าอะไรนะ”
ไม่ได้ยินหรอ...จะให้ฉันพูดทำไมหลายครั้ง ถ้อยคำอันโหดร้ายที่ฉันไม่อยากจะเชื่อ...
“แอร์พอตร์...เธอถูกรถชน...แล้วก็ตายแล้ว ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“0_0!! น้าพรีมโทรมาบอกหรอ?”น้ำเสียงของพี่ชายฉันอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด...เมื่อเงยหน้าขึ้นจะตอบคำถามนั่นก็ต้องผงะ...น้ำที่เอ่อล้นดวงตาเรียวนั่น...พี่ชายฉันร้องไห้
“ค่ะ...ฮึก...”
ไม่รุ้จะพูดอะไรต่อ...ไม่มีอะไรแล้ว...การสูญเสียคนสำคัญมันแย่ขนาดนี้เลยหรือ? ทำไมต้องเป็นครอบครัวของเรา? พี่ตินหลังจากตาค้างมานานก็รีบก้มลงหยิบโทรศัพท์ที่ตกพื้นของฉันขึ้นมาแนบหู
“ฮัลโหล...น้าพรีม...ใจเย็นๆนะครับเดี๋ยวผมกับมินจะรีบไปหา...ครับๆ...ป๊ากับม๊าไปติดต่องานที่อื่นครับ...ครับๆสวัดดีครับแล้วเจอกัน” สงสัยน้าพรีมคงจะร้องไห้ไม่ได้สนใจอะไรเลยมั้ง...ถึงกับถือโทรศัพท์รอขนาดนี้
“ไป..มิน”ว่าแล้วพี่ตินก็ลากข้อมือฉันออกจากบ้าน เพื่อไปขึ้นรถ...ไปหาพี่สาว...ที่ฉันไม่เคยเรียกเธอด้วยคำๆนี้ให้เธอได้ยินแม้เธอจะชอบบ่นบ่อยๆว่าเธอเกิดก่อนฉันตั้ง5วัน
อ้างโน่นอ้างนี่ไปเรื่อย เพื่อให้ฉัน...ยอมเรียกเธอว่าพี่สาว ฮ่ะๆ..น่าขนลุกจะตาย
เกิดก่อนกันยังไม่ถึงอาทิตย์เลย...มาเรียกร้องฐานะพี่สาวเฉยเลย แต่ตอนนี้ถึงอยากเรียกอยากพูดอยากบอกมากแค่ไหน...ก็ไร้ประโยชน์เพราะ เธอ...ไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกแล้ว....
“มิน...ไหวไหม? พักกินอะไรก่อนไหม?หน้าน้องซีดมากเลย”พี่ตินหันมาถามและเอามือมาลูบหัวฉันทั้งๆที่ขับรถอยู่
“ระวังรถชน...พี่ตินหันไปมองทางหน่อย”...เดี๋ยวประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอย...
“เออ...ใช่ แล้วคนร้ายละ...คนที่มันขับรถชนยัยแอร์น่ะ” คนร้ายหรอ?...ใช่!! จริงด้วย แอร์ถูกรถชน..แล้วใครเป็นและเป็นต้นเหตุ...ความแค้นทั้งหมดของโคตรตระกูลฉันที่คาดว่าตอนนี้คงไปรวมกันที่บ้านน้าพรีมที่ พัทยาหมดแล้ว หึๆ...หาคนลงได้แล้วสินะ...ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ไม่ว่าเธอจะเป็นฝ่ายผิดหรือฝ่ายถูก ฉันจะไม่ปล่อยให้มันลอยนวลไปง่ายๆแน่ พี่แอร์...น้องสาวคนนี้ขอสัญญา...
candy_ prince
฿ -
ความคิดเห็น