คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3
ตอนที่ 3
เด็กหนุ่มถลึงตามองจื่อหลินที่เชิดหน้าเหลือบสายตามองเขา ทั้งที่ไม่เคยมีใครทำเช่นนี้กับเขามาก่อน! ใบหน้าหล่อเหลาพลันปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเมื่อคิดวิธีแก้เผ็ดเด็กน้อยตรงหน้าได้จนจื่อหลินเริ่มหวั่นวิตกเสียแล้ว
“ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้คงจะมีความสำคัญกับเจ้ามากสินะ เจ้าถึงได้หวงมากเช่นนี้ งั้นดีเลย ข้าจะเก็บมันไว้ก่อน วันพรุ่งนี้เจ้าค่อยมาเอาคืนก็แล้วกัน”
พูดจบหมิ่นซื่อก็ยัดผ้าเช็ดหน้าไว้ในสาบเสื้อตัวเองแล้วหมุนตัวเดินหนีทันที จื่อหลินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ สองเท้าเล็กรีบก้าวตามเด็กหนุ่มไปอย่างรวดเร็ว ผ้าเช็ดหน้าเป็นของชิ้นสุดท้ายไว้ดูต่างหน้าท่านแม่ของนางนะ เรื่องอะไรจะปล่อยให้เขาเอาไปง่ายๆเช่นนี้เล่า!
“นี่ หยุดเดี๋ยวนี้นะ! นั่นมันของๆข้า เช่นนี้เจ้าก็ไม่ต่างอะไรกับโจรปล้นของคนอื่นน่ะสิ คอยดูข้าจะไปฟ้องเจ้าเมือง ส่วนเจ้าเตรียมตัวโดนโบยได้เลย!”
“ข้าไม่ได้ปล้นของใครทั้งสิ้น ข้าเก็บได้ต่างหากเล่าเด็กน้อย”
“เจ้ามัน!....”
จื่อหลินไม่อาจจะหาคำไหนมาต่อว่าหมิ่นซื่อได้ ในเมื่อสิ่งที่เขาพูดมันก็คือเรื่องจริง แต่นางเป็นเจ้าของนะ เขาก็เห็นเต็มตานี่
“หากเจ้าอยากได้คืน คืนวันพรุ่งนี้เจ้าก็มาพบข้าที่สะพานข้ามแม่น้ำสิ แล้วข้าจะคืนให้โดยไม่มีข้อแม้เลย”
หมิ่นซื่อพูดเพียงเท่านั้นก็วิ่งหนีหายไปท่ามกลางฝูงชนโดยที่จื่อหลินไม่ทันตั้งตัว นางทำได้แค่ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าทำบุญไม่ขึ้นน่ะไอ้เด็กบ้า อายุไม่เท่าไหร่หัดเป็นคนเจ้าเล่ห์เสียแล้ว!
จื่อหลินจำต้องกลับวัดฮั่นเมิ่งอย่างเสียไม่ได้ ในใจพลางครุ่นคิดหาวิธีเอาคืนเด็กหนุ่มคนนั้นมาตลอดทาง ค่อยดูเถอะนางจะเอาคืนให้หนักเชียว! หลายชั่วยามแล้วที่อี้ฮวงและนางกำนัลคนอื่นๆตามหาจื่อหลินแทบจะพลิกวัดหาทีเดียว ทันทีที่เห็นร่างเล็กเดินเข้ามาในบริเวณตำหนักอี้ฮวงแทบจะกรีดร้องด้วยความดีใจให้คนทั้งวัดได้รับรู้
“ท่านหญิง! ท่านไปไหนมา ข้าน้อยตามหาท่านมาเกือบครึ่งค่อนวันแล้วนะเจ้าคะ!”
“คือข้า….”
“หลินเอ๋อร์!”
ไม่ทันที่จื่อหลินจะได้พูดเสียงหวานอันแสนคุ้นเคยก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน พร้อมกับร่างบางระหงส์สง่างามเดินเข้ามา ฮองเฮามองร่างเล็กในชุดของบุรุษด้วยความขุ่นเคืองพระทัยแม้แต่อี้ฮวงยังสัมผัสได้เลย พระนางคงทราบเรื่องที่จื่อหลินหายตัวไปเกือบครึ่งวันกว่าจะพบตัวอีกที ดวงอาทิตย์ก็ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว
“ทำไมเจ้าถึงอยู่ในชุดนี้ เจ้าควรจะอยู่ในชุดที่แม่ให้อี้ฮวงจัดเตรียมไว้ไม่ใช่หรือ”
“ขอประทานอภัยเพคะเสด็จแม่ คือหม่อมฉัน.....”
“เจ้าเป็นถึงท่านหญิงจะทำตัวเช่นสามัญชนได้อย่างไร แม่ให้เจ้าร่ำเรียนกฏมารยาทในวัง วันหน้าอยู่ในวังเจ้าจะได้คุ้นชิน ทำไมถึงทำเช่นนี้!”
จื่อหลินก้มหน้านิ่งสำนึกผิดกับความผิดที่ตัวเองก่อ แต่ทำไมเรื่องแค่นี้ฮองเฮาต้องกริ้วนางมากมายขนาดนี้ด้วยเล่า มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้นไม่ใช่หรือ….
“พวกเจ้าทุกคนจงฟัง จากนี้ท่านหญิงจะถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในห้องจนกว่าจะสำนึกผิดที่ได้ก่อไว้ หากไม่มีคำสั่งข้าไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ปล่อยท่านหญิงออกมาจากห้องทั้งนั้น เข้าใจหรือไม่!”
“เพคะฮองเฮา….”
จื่อหลินเงยหน้ามองฮองเฮาอย่างตกใจ นางมีความผิดที่แอบหนีออกไปก็จริงแต่การให้นางอยู่แต่ในห้องแบบนั้นไม่เกินไปหน่อยหรือ อีกอย่างจื่อหลินต้องไปเอาผ้าเช็ดหน้าจากฉิ๋นหมิ่นซื่อคืนมาด้วยนะ เป็นเช่นนี้นางจะออกไปข้างนอกได้อย่างไรเล่า
“เสด็จแม่ หม่อมฉันสำนึกผิดแล้ว ขอเสด็จแม่โปรดเมตตาอย่าลงโทษเช่นนั้นเลยนะเพคะ”
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าทำผิด ที่ผ่านมาแม่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นมาตลอดเพื่อให้โอกาสเจ้าได้แก้ตัว แต่ในเมื่อเจ้าไม่เพียงไม่สำนึกแต่กลับทำผิดซ้ำๆ แม่ต้องลงโทษเจ้าให้หลายจำเสียบ้าง”
“แต่….”
“พวกเจ้ารีบพาท่านหญิงกลับห้องไปซะ!”
เพียงฮองเฮาตวาดพวกนางกำนัลก็รีบประคองจื่อหลินให้กลับห้องทันที อี้ฮวงเดินเข้าไปหาฮองกล้าๆกลัวๆ ถึงจะเห็นด้วยที่พระนางลงโทษจื่อหลินตามความผิดแต่นางไม่เข้าใจว่าทำไมพระนางต้องโกรธจื่อหลินมากเช่นนี้
“ข้าไม่ได้ทำเกินไปใช่หรือไม่อี้ฮวง”
“ท่านหญิงทำผิดก็ควรได้รับโทษ เพียงแต่….”
“เพียงแต่ทำไมข้าต้องแสร้งทำว่าโกรธนางนักใช่หรือไม่”
“ฮองเฮา….”
อี้ฮวงเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อถูกผู้เป็นนายรู้ทันความคิด แม้จะรับใช้พระนางมานานหลายปีทว่านิสัยบางอย่างของฮองเฮาอี้ฮวงกลับไม่สามารถเข้าใจได้อย่างชัดแจ้งเลย พระนางถอนหายใจแล้วหมุนตัวเดินกลับห้องช้าๆโดยมีอี้ฮวงเดินตามหลังเงียบๆ
“ข้าเพียงอยากให้นางได้รู้ว่าวังหลวงไม่ใช่ที่ที่นางจะทำตามใจตนเองได้เสมอไป แม้ว่านางจะเป็นลูกสาวบุญธรรมของข้า และข้าต้องคอยช่วยเหลือนางแน่ แต่หากวันใดไม่มีข้าเล่า นางจะใช้ชีวิตอยู่ในวังหลวงได้อย่างไร”
“ฮองเฮาทรงเมตตา จิตใจงดงามอีกทั้งกว้างขวางดั่งแม่น้ำ จะต้องมีอายุยืนยาวแน่นอนเพคะ”
“ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนหรอกอี้ฮวง วันข้างหน้าข้าจะช่วยเหลือพวกเจ้าและหลินอ๋อร์ได้นานเท่าใดกัน เจ้าก็เห็นว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นในวังบ้างเพียงแค่ฝ่าบาททรงประชวรหนักเช่นนี้ ข้าที่ไม่มีบุตรชายหรือแม้แต่บุตรีก็แทบจะมีที่ยืนในวังหลวงแล้ว”
“ฮองเฮา….”
อี้ฮวงมองเสี้ยวใบหน้างดงามที่สลดลงด้วยความเข้าใจ มันยากจะยอมรับแต่นางเข้าวังตั้งแต่เด็กๆย่อมรู้เห็นการเปลี่ยนแปลงและเรื่องราวเหล่านั้นดี โดยเฉพาะการแก่งแย่งชิงดีกันในวังหลังนั้นน่ากลัวกว่าการแย่งอำนาจกันเองของเหล่าขุนนางเสียอีก สตรีบริสุทธิ์หลายคนต้องมาจบชีวิตเพราะความทะเยอทยานมักใหญ่ใฝ่สูงเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจเหนือคนทั้งแผ่นดิน ทำได้แม้กระทั่งฆ่าพี่น้องตัวเองไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กทารกที่ไม่รู้เรื่องอะไรได้อย่างเลือดเย็นจนไม่หลงเหลือความเป็นคนอยู่ในตัว หากฮองเฮาจะกังวลว่าวันหนึ่งจื่อหลินอาจจะเป็นหนึ่งในนั้นก็คงไม่แปลกหรอก
ร่างเล็กในชุดสวยเดินไปเดินมาในห้องอย่างกระวนกระวาย นางถูกสั่งกักบริเวณให้อยู่แต่ในห้องนี้อีกทั้งข้างนอกก็มีนางกำนัลสองคนเฝ้าไว้แทบจะตลอดเวลาเช่นนี้นางจะออกไปพบฉิ๋นหมิ่นซื่อเพื่อนำผ้าเช็ดหน้าของท่านแม่คืนมาได้อย่างไรเล่า หรือจะปล่อยให้เขาเอาไปก็แค่ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวหาใหม่ก็ได้กระมัง
“ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นท่านแม่อุตส่าห์ตั้งใจปักให้ข้า ข้าจะปล่อยให้คนอื่นเอามันไปแบบนี้ไม่ได้ ข้าต้องหาวิธีออกไปข้างนอกให้ได้”
ดวงตาหวานมองประตูสะท้อนเงาของนางกำนัลสองคนที่ยืนอยู่ข้างนอกอีกครั้งพลางถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด ที่ผ่านมาจื่อหลินแค่อยากจะเห็นว่าบ้านเมืองข้างนอกเป็นเช่นไรเท่านั้น นางเกิดมาในครอบครัวที่แสนยากจนในหมู่บ้านที่อยู่ติดชายแดน มองไปทางไหนก็เจอแต่ต้นไม้ใบหญ้ามองไม่เห็นความเจริญแม้แต่น้อย ใครจะคิดว่าเสด็จแม่ที่ใจดี อบอุ่นและเมตตารับนางมาเป็นลูกบุญธรรมอย่างฮองเฮาจะเคร่งครัดเรื่องกฏระเบียบมากมายเช่นนี้เล่า เพียงแค่ผิดกฏไม่กี่ครั้งจื่อหลินต้องมาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแถมยังมีคนเฝ้าหน้าห้องแบบนี้ด้วย
“นึกออกแล้ว!”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏใบหน้าหมดจดเพียงครู่เดียวแล้วแทนที่ด้วยใบหน้าเหยเกบิดเบี้ยว มือเล็กกุมหน้าท้องของตนไว้แน่พลางโก้งตัวไปข้างหน้า
“โอ๊ยยยยยยย ใครอยู่ข้างนอกบ้าง โอ๊ยยยยย!”
จื่อหลินตะโกนแทบจะสุดเสียงให้นางกำนัลที่อยู่นอกห้องได้ยิน ประตูห้องถูกเปิดทันทีพร้อมกับนางกำนัลสองคนที่พุ่งเข้ามาประคองร่างเล็กด้วยใบหน้าตื่นตกใจ
“ทะ….. ท่านหญิงเป็นอะไรไปเจ้าคะ!?”
“ปวด…. โอ๊ย! ข้าปวดท้องมากเลย โอ๊ยยยยย!”
ทั้งสองมองหน้ากันเลิ่กลั่กไม่รู้จะทำยังไงดี จึงประคองร่างเล็กไปที่เตียง จื่อหลินถูกประคองให้นอนลง เมื่อแผ่นหลังเล็กสัมผัสเตียงเท่านั้นนางก็ยิ่งแผดเสียงออกมาดังขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
“โอ๊ยยยยยย ปวดท้องจังเลย ไม่ไหวแล้ว โอ๊ยยยยย!”
ใบหน้าของสองนางกำนัลซีดลงเรื่อยๆ จู่ๆจื่อหลินก็ปวดท้องรุนแรงทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่เลย ไม่เท่ากับว่าเป็นความผิดของพวกนางที่ไม่ดูแลจื่อหลินให้ดีหรอกหรือ
“ทะ…. ทำเช่นไรดีเล่า ท่านหญิงปวดท้องรุนแรงเช่นนี้มีหวังพวกเราโดนลงโทษแน่ๆ โทษฐานที่ไม่ปรนนิบัติท่านหญิงให้ดี!”
“เมื่อครู่ท่านหญิงยังดีๆอยู่เลย ทำไมถึงปวดท้องได้เล่า”
“ข้าก็อยู่กับเจ้าจะรู้ได้อย่างไร! หากปล่อยท่านหญิงไว้อย่างนี้คงต้องโดนลงโทษแน่ๆ ทำยังไงดี ช่วยคิดหน่อยสิ!”
“ข้าก็กำลังคิดอยู่นี่ไงเล่า!”
สองนางกำนัลเอาแต่ยืนเถียงกันในขณะที่จื่อหลินยังคงร้องโอดครวญปวดท้องอยู่อย่างนั้น เรื่องแค่นี้ยังคิดไม่ออกอีกหรือเนี่ย!?
“พวกเจ้าเลิกเถียงกันได้หรือไม่ ข้าปวดท้องจะตายอยู่แล้ว แค่ไปเรียกหมอมาก็จบเรื่อง!”
จื่อหลินทนเล่นละครไม่ไหวจึงตะโกนชี้ทางสว่างให้สองนางกำนัลที่ยังคงเถียงกันไม่เลิก หากจื่อหลินเกิดปวดท้องขึ้นมาจริงๆนางไม่ต้องปวดท้องตายก่อนหรือ เฮ้อออออ
“ใช่ๆ ต้องตามหมอ! เจ้าไปตามหมอข้าจะไปทูลฮองเฮาเอง!”
“ทำไมต้องเป็นข้าที่ไปตามหมอเล่า!”
แม้จื่อหลินจะชี้ทางสว่างให้สองนางกำนัลแล้ว ไม่วายพวกนางยังจะเกี่ยงกันไปอีก แบบนี้มันน่าลงโทษมากกว่าการไม่ดูแลจื่อหลินให้ดีซะอีก
“โอ๊ยยยย พวกเจ้าจะเอายังไง ข้าไม่ไหวแล้วนะ โอ๊ยยยยย ปวดท้องจะตายอยู่แล้วเนี่ย โอ๊ยยยย!”
“ทะ…. ท่านหญิงอดทนหน่อยนะเจ้าคะ!”
“ข้าจะทนไม่ไหวก็เพราะพวกเจ้าเอาแต่ต่อปากต่อคำกันเนี่ยแหละ โอ๊ยยยยยย!”
“พวกเจ้าทำอะไรกัน เสียงดังออกไปถึงข้างนอกเชียว”
เสียงหวานทรงอำนาจดังขึ้น ฮองเฮาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับอี้ฮวง พระนางมองใบหน้าเล็กที่บิดเบี้ยวไล่ลงไปที่มือเล็กสองข้างกุมไว้ที่หน้าท้องอย่างสงสัย
“เสด็จแม่…. โอ๊ย!”
เมื่อเริ่มเล่นละครก็ต้องเล่นต่อให้จบ จื่อหลินแสร้งพยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียงทว่าเพียงขยับเล็กน้อยนางก็ส่งเสียงร้องออกมา ฮองเฮาจึงรีบเดินเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง เหงื่อเม็ดเล็กผุดตามไรผมของจื่อหลิน นางชักอยากจะให้ตัวเองปวดท้องจริงๆเสียแล้วเพราะเกรงว่าหากเสด็จแม่จับได้ จื่อหลินคงไม่พ้นโดนลงโทษชุดใหญ่อีกแน่
“เจ้าเป็นอะไรหลินเอ๋อร์ บอกแม่สิ!?”
“หม่อมฉัน…. หม่อมฉัน…. โอ๊ยยยยย!”
“หลินเอ๋อร์! พวกเจ้าทำไมหลินเอ๋อร์ถึงเป็นเช่นนี้!”
ฮองเฮาหันไปถามกับสองนางกำนัลที่ยืนก้มหน้าตัวสันน้อยๆด้วยความกลัวว่าพระนางจะกริ้วแล้วสั่งลงอาญาพวกนาง
“ทะ…. ทูลฮองเฮา อยู่ๆท่านหญิงก็ปวดท้องรุนแรง หม่อมฉันกำลังจะไปทูลฮองเฮาและตามหมอมาดูอาการท่านหญิง….”
“ก็รีบไปตามหมอเสียสิ รออะไรอยู่เล่าหรือต้องให้หลินเอ๋อร์ปวดท้องจนหมดสติก่อนหรืออย่างไร!”
“หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้เพคะ!”
สองนางกำนัลรีบเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ฮองเฮาใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อตามใบหน้าของจื่อหลินแผ่วเบาด้วยความเป็นห่วง หากพระนางไม่ได้ยินเสียงเอ๊ะอะจากห้องนี้เสียก่อนจื่อหลินคงต้องเจ็บคอแทนปวดท้องแล้วแน่ๆ
“หลินเอ๋อร์ เจ้าปวดท้องมากเลยหรือ”
“เพคะ ปวด…. ปวดมากเลย โอ๊ยยยย!”
ยิ่งฮองเฮาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง จื่อหลินก็เกิดรู้สึกผิดที่ต้องโกหกพระนางขึ้นมา ทำไงได้เล่า ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมีคุณค่าทางจิตใจกับนางมากนี่น่า
“หม่อมฉันจะน้ำอ่างน้ำและผ้ามาให้นะเพคะ”
อี้ฮวงเอ่ยจบก็ย่อกายแล้วเดินหายออกไปจากห้องอีกคน ไม่นานนักสองนางกำนัลที่ไปตามหมอก็กลับมาพร้อมกับชายชราหนวดขาวคนหนึ่ง เขาคุกเข่าหมอบกราบฮองเฮาตามขนบธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันมา
“ถวายพระพรฮองเฮาพะย่ะค่ะ”
“ลุกขึ้นเถอะ ท่านหมอรีบมาดูอาการของหลินเอ๋อร์เร็วเข้า”
“พะย่ะค่ะ”
ชายชรารีบเดินเข้ามาจับชีพจรจื่อหลินที่นอนกุมท้องตนเองไว้ ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันเน้นบังคับไม่ให้ตัวเองเปล่งเสียงร้องโอดครวญออกมา ความจริงเป็นเพราะนางขี้เกียจจะร้องแล้วต่างหาก เจ็บคอออออออ!
“เป็นอย่างไรบ้าง นางเป็นอะไรหรือ”
“เอ่อ…. ทูลฮองเฮาคือว่า…..”
ความคิดเห็น