ดวงใจมังกร

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1

 

 

ตอนที่ 1


 

   “ฮองเฮากำลังจะไปไหนหรือเจ้าค่ะ”


จื่อหลินหรือท่านหญิงจื่อหลินเอ่ยถามฮองเฮาที่นั่งข้างๆในรถม้าคันใหญ่ ฮองเฮาหันมองใบหน้า
เล็กที่ยังคงเปื้อนฝุ่นอย่างเอ็นดู พระนางยกมือเรียวขึ้นลูบผมนางแผ่วเบาไปมา
 


   “ไปไหว้พระบนเขา ตอนนี้ฮ่องเต้..... เสด็จพ่อของเจ้าทรงประชวร แม่จึงอยากไปขอพรให้
พระพุทธองค์ทรงคุ้มครองเสียหน่อย หลินเอ๋อร์ จากนี้ไปเจ้าต้องเรียกแม่ว่าเสด็จแม่ เพราะเจ้า
คือท่านหญิงจื่อหลิน ไม่ใช่จื่อหลินเด็กสาวชาวบ้านธรรมดาเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วนะ”


  “ข้าจะจำไว้เจ้าค่ะฮอง….. เอ่อ….เสด็จแม่”



เพียงแค่ได้ยินคำนี้จากริมฝีปากเล็ก ฮองเฮาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาอย่างประหลาดเพียงแค่เห็น
หน้าจื่อหลินพระนางก็รู้สึกดูชะตากับนางเสียเหลือเกิน คิดไม่ผิดที่รับนางเป็นลูกสาวบุญธรรม
จริงๆ
 




   ขบวนเสด็จของฮองเฮาเดินทางมาถึงวัดฮั่นเมิ่งที่ตั้งอยู่บนเขาในช่วงเย็น จื่อหลินกวาดสาย
ตามองรอบๆวัดด้วยความสนใจ ที่นี่ทั้งสวยงาม โอ้อ้ามากกว่าจะเป็นวัดธรรมดาๆอย่างที่นาง
คิดไว้แต่แรก ฮองเฮาจูงมือเล็กให้เดินตามเข้าไปข้างใน น่าแปลกตั้งแต่มาถึงจื่อหลินกลับไม่เห็น
ใครเลยแม้แต่หลวงจีนก็ยังไม่มี บรรยากาศเงียบมากด้วย


  “เสด็จแม่เจ้าคะ ที่นี่เป็นวัดจริงหรือ ทำไมไม่มีหลวงจีนเลยเจ้าคะ”


  “ที่นี่เป็นวัดของเชื้อพระวงศ์ เป็นศาลบรรพชนด้วยมีเพียงคนดูแลไม่กี่คนเท่านั้นคนนอก
เข้าออกที่นี่ไม่ได้หรอก”


ที่แท้เพราะเป็นศาลบรรพชนของเชื้อพระวงศ์นี่เองวัดที่ดูสวยงามใหญ่โตแห่งนี้ถึงได้เงียบเชียบ
เหมือนวัดร้างนัก ฮองเฮาหยุดเดินแล้วย่อกายลงมองหน้าจื่อหลินด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าเมื่อไหร่
รอยยิ้มของพระนางก็น่ามองเสมอเลย


  “เจ้าต้องไปอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ แม่จะพาเจ้าไปกราบบรรพชน เจ้าดูแลท่านหญิงด้วยนะ”


  “เพคะฮองเฮา”


นางกำนัลจับมือเล็กของจื่อหลินแล้วเดินแยกออกไป เมื่อร่างเล็กหายลับไปจากสายตาอี้ฮวงจึงเข้า
มาหาฮองเฮาที่จ้องมองทางเดินที่จื่อหลินหายลับตาไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข
 

   “เจ้าว่า นางจะงดงามหรือไม่”
 

   “ใบหน้าของท่านหญิงเปื้อนฝุ่นมากมาย หม่อมฉันไม่อาจคาดเดาว่าท่านหญิงจะงดงามเพียงใด
ได้เพคะ”


  “นั่นสินะ แต่ข้ากลับรู้สึกมั่นใจเสียเหลือเกิน ลูกสาวบุญธรรมของข้าคนนี้นางต้องดงามเหนือ
หญิงใดบนผืนแผ่นดินนี้เป็นแน่”


  “หากพระนางมั่นพระทัยเช่นนั้น ท่านหญิงคงต้องงดงามเป็นแน่เพคะ”


  “ข้าก็แค่รู้สึกเช่นนั้น นางยังเด็กงดงามหรือไม่ยังเร็วไปที่จะตัดสิน เราไปกราบไหว้บรรพชน
กันก่อนเถอะ”


  “เพคะฮองเฮา”


อี้ฮวงประคองร่างฮองเฮาเดินไปยังห้องที่เต็มไปด้วยป้ายบรรพชน ทางด้านจื่อหลิน นางเดินตาม
นางกำนัลมาตามทางเรื่อยๆจนกระทั่งหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง 


  “ทะ…. ท่านจะทำอะไรข้า!”


จื่อหลินร้องเสียงหลง นางกำนัลคนเดิมเอื้อมมือมาหมายจะถอดเสื้อผ้าของนางออกโดยไม่ทัน
ตั้งตัวลำแขนเล็กระชับเสื้อผ้าที่ขาดหวิ่นของตัวเองไว้กับตัวแน่นพลางขยับถอยหนีนางกำนัล
ด้วยความกลัว


   “ข้าน้อยจะช่วยท่านหญิงอาบน้ำไงเจ้าคะ”


   “ชะ…. ช่วยข้าอาบน้ำ!? ไม่เป็นไรๆ แค่อาบน้ำข้าอาบเองได้”


จื่อหลินรีบปฏิเสธทันที ถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันแต่นางก็อายอยู่ดี ตั้งแต่เด็กจนโตจื่อหลินไม่เคย
ให้ใครต้องอาบน้ำให้แล้วจู่ๆจะมีคนมาคอยอาบน้ำให้ น่าขนลุกแย่เลย


  “ไม่ได้เจ้าค่ะ ตามกฏของวังหลวง ข้าน้อยต้องคอยปรนนิบัติรับใช้เชื้อพระวงศ์ทุกพระองค์ แม้แต่
บุตรธิดาบุญธรรมอย่างท่านหญิงข้าน้อยก็ต้องปรนนิบัติเจ้าค่ะ”


นี่หรือคือสิ่งที่หญิงสาวชุดขาวบอกว่านางจะได้รับโชคสู่ความยิ่งใหญ่ แต่มันคงไม่เกี่ยวกับการที่มี
คนอาบน้ำให้กระมัง ถึงจะพูดว่ามันเป็นกฏก็เถอะ มันก็น่าขนลุกอยู่ดี 


  “ที่นี่ไม่ใช่วังหลวงเสียหน่อย ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นหรอก”


  “ไม่ได้เจ้าค่ะ แม้ที่นี่ไม่ใช่วังหลวงแต่ข้าน้อยเป็นนางกำนัลในวังจำต้องรักษากฏระเบียบไม่อย่าง
นั้นข้าน้อยต้องโดนลงโทษแน่ ท่านหญิงโปรดเมตตา!”


นางกำนัลเล่นคุกเข่าขอร้องเด็กตัวเล็กอายุแค่ห้าขวบเช่นจื่อหลิน มีหรือที่นางจะใจร้ายให้
นางกำนัลโดนลงโทษเพียงเพราะไม่ช่วยอาบน้ำได้หรอก คนเรานี่ก็แปลกแค่อาบน้ำทำไมต้อง
ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วยก็ไม่รู้


  “ก็ได้ๆ…. ข้าให้ท่านช่วยอาบน้ำก็ได้ แต่แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ”


  “ท่านหญิงโปรดอย่าใช้คำสุภาพกับข้าน้อยนักเพราะข้าน้อยอาจจะโดนลงโทษได้
เช่นกันเจ้าค่ะ”
 

  “เอ๊ะ!? แค่คำพูดท่านยังต้องโดนลงโทษอีกหรือ คนในวังมีกฏมากมายขนาดนี้ไม่อึดอัดแย่หรือ
อย่างไรกัน”
 

  “เอ่อ…. ท่านหญิง”
 

  “ข้าก็พูดไปงั้นแหละอย่าถือสาเลย ตั้งแต่เกิดมาข้าก็อยู่นอกวังมาตลอดเรื่องในวังข้าไม่รู้หรอก รีบอาบน้ำเถอะ ข้าไม่อยากให้เสด็จแม่รอข้านานนัก”


นางกำนัลลุกขึ้นแล้วโค้งให้จื่อหลินเล็กน้อยเดินนำไปยังแผงกั้นที่เตรียมน้ำไว้ให้ด้วยความ
น้อบน้อม ก็ดีอยู่หรอกที่มีคนคอยดูแลรับใช้อย่างนี้แต่มันเป็นพิธีรีตรองมากไปจนอึดอัดนี่สิ บางทีจื่อหลินก็คิดว่าคนที่อยู่ในวังส่วนใหญ่คงจะเป็นเหมือนหุ่นยนต์ทำนู่นนี่นั่นตามคำสั่งของ
เจ้านายมากกว่าจะทำตามใจตัวเอง
 





  “ทูลฮองเฮา ท่านหญิงจื่อหลินมาแล้วเพคะ”
 

  “ให้เข้ามาได้”
 

  “เพคะ”


อี้ฮวงประคองฮองเฮาที่นั่งคุกเข่ามาสักพักให้ลุกขึ้น ร่างเล็กในชุดสวยงามเหมือนองค์หญิงตัวน้อย
เดินเข้ามาด้วยท่าทีเก้กังๆเพราะความยาวของชุดรวมไปถึงรองเท้าแบบหญิงสูงศักดิ์ในวังที่ดู
เหมือนมันเริ่มจะกัดเท้าจื่อหลินมาตลอดทาง ทั้งๆที่ระยะทางจากห้องนั้นมาถึงที่นี่ก็ไม่ไกลเลย ต่างกับฮองเฮาที่มองจื่อหลินด้วยความภาคภูมิใจ ความรู้สึกของพระนางนั่นช่างแม่นเหลือเกิน ตรงหน้าพระนางไม่ใช่เด็กสาวชาวบ้านสวมเสื้อผ้าที่ทั้งเก่า ขาดหวิ่นและเปื้อนฝุ่นเปื้อนดินมาก
มายอีกแล้ว มีเพียงแต่เทพธิดาตัวน้อยหน้าตาหมดจดงดงามกว่าองค์หญิงที่เกิดมาในวังหลวง
ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพระนางเท่านั้น


  “งดงามมากหลินเอ๋อร์ เจ้างดงามจริงๆ”


ฮองเฮาเดินเข้ามาลูบไล้ใบหน้าเล็กปราศจากฝุ่นด้วยความหลงใหล จากเด็กรูปร่างหน้าตา
มอมแมมกลับกลายเป็นเทพธิดาได้เพียงแค่ขัดสีฉวีวรรณ หากใครได้เห็นจื่อหลินในตอนนี้ก็คง
ต้องหลงใหลในความงดงามที่แสนบริสุทธิ์นี้แน่


  “แต่ข้าว่าแต่งแบบนี้มันดูไม่ใช่ข้าเลย เสื้อผ้างดงามแต่ทว่าทั้งร้อนทั้งหนักเช่นนี้ ไม่เหมาะกับ
ข้าเลย ข้าขอเปลี่ยนเป็นชุดชาวบ้านเช่นเดิมได้หรือไม่เจ้าคะเสด็จแม่”


  “แม่บอกไว้อย่างไร ตอนนี้เจ้าไม่ใช่ชาวบ้านสามัญชนอีกต่อไป แต่เป็นท่านหญิงลูกสาว
บุญธรรมของฮองเฮาเว่ยเชียวนะ จะแต่งตัวเช่นเดิมได้อย่างไรเล่า มา กราบไหว้บรรพชน
ของเรากันเถิด”


ฮองเฮาจับมือเล็กให้เดินตามพระนางไปยังหน้าป้ายไม้แกะสลักตัวอักษรวางเรียงรายบนชั้น
มากมายหลายสิบชิ้น จื่อหลินนั่งคุกเข่าก้มหมอบกราบตามฮองเฮา ทั้งสองใช้เวลาอยู่ในห้องนั้น
นานพอสมควร จนจื่อหลินรู้สึกว่าขาตัวเองไร้ความรู้สึกไปแล้วเรียบร้อยเพราะนางไม่คุ้นชินกับ
ธรรมเนียมในวังแม้แต่น้อย บางอย่างก็เป็นเรื่องง่ายที่ชาวบ้านจะทำกันแต่กับคนในวังกลับมีแต่กฏเกณฑ์มากมายจำไม่ไหว
กันเลยทีเดียว เช่นนี้หากวันหนึ่งจื่อหลินติดตามฮองเฮาผู้เป็นแม่บุญธรรมเข้าวังนางไม่แย่หรอกหรือ


  “เสด็จแม่ ในวังมีกฏเกณฑ์เยอะหรือไม่เจ้าคะ”


ร่างเล็กเอ่ยถามฮองเฮาหลังจากที่ใช้เวลากราบไหว้บรรพชนนานพอสมควร ทั้งสองจึงออกมาเดิน
เล่นในสวนเล็กๆ มีดอกไม้หลายสายพันธุ์เบ่งบานเต็มพื้นที่เพื่อผ่อนคลายอารมณ์แทน


  “ในวังมีคนมากมาย กฏเกณฑ์ย่อมต้องมากตามด้วย ทำไมหรือ”


  “ข้าไม่แน่ใจแล้วว่าข้าจะทำตามกฏเกณฑ์เหล่านั้นได้หรือไม่ เสด็จแม่ก็รู้ ข้าเป็นเพียงชาวบ้าน
ธรรมดาๆคนหนึ่ง กฏเกณฑ์ในวังวังไหนเลยข้าจะรู้ คงต้องโดนลงโทษทุกวันเป็นแน่”


คำพูดของจื่อหลินเรียกรอยยิ้มขบขันเล็กๆปรากฏบนใบหน้าวัยกลางคนของฮองเฮา แม้เป็นเด็ก
ตัวเล็กแต่ความคิดกลับใหญ่เกินตัวเสียจริง


  “เรื่องนั้นเจ้าวางใจเถิด แม่ไม่มีทางยอมให้ใครมาลงโทษลูกสาวแม่ได้หรอกอี้ฮวงจะคอยสอนเจ้า
เกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดในวังเช่นองค์หญิงพระองค์หนึ่งเลย เจ้าต้องตั้งใจเรียนด้วยเล่า”


  “หากเสด็จแม่ต้องการให้ข้าเรียน ข้าก็จะตั้งใจเรียนเจ้าค่ะ”


บทสนทาสั้นๆแต่กลับทำให้ฮองเฮารู้สึกอิ่มเอมใจนักที่ข้างกายพระนางมีร่างเล็กอยู่ข้างๆ การมา
กราบไหว้บรรพชนในครั้งนี้ถือว่าไม่เสียเปล่า นอกจากจะมาเพื่อขอให้บรรพชนคุ้มครองฮ่องเต้
หายจากอาการประชวรแล้วการได้เจอจื่อหลินนับเป็นเรื่องดีที่สุดสำหรับพระนางราวกับสวรรค์
ตั้งใจประทานนางมาให้พระนาง











 

มาอัพต่อล่ะค่ะ สุขสันต์วันหยุดยาวค้าาาาาาา