ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เซอร์ไพรส์
9
เทซองเดินนำหน้าฉันเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ภายในถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ผนังถูกทาด้วยสีฟ้าอ่อนๆ ประกอบกับเตียงนอนสีฟ้าอ่อนๆของน้ำทะเล ดูเข้ากันได้ดีเป็นที่สุด ตุ๊กตาถูกจัดวางไว้ตามฉันบ้างมุมห้องบ้าง ฉันสามารถเดาได้เลยว่า ห้องๆนี้ต้องไม่ใช่ของเทซองแน่ๆ ถ้าใช่นายนี้ก็ต้องเป็นตุ๊ดไปซะแล้ว พิลึกน่าดูผู้ชายอะไรชอบตุ๊กตา
“เข้ามาซิยืนอึ้งอะไรอยู่ได้” เสียงดังเทซองดังมาจากในห้องอันแสนสวย
“ค่ะ” ฉันรีบเดินเข้าไปในห้อง เทซองกำลังมองรอบๆด้วยความพอใจ
“ยุนวู เธอไปนั่งตรงนั้นก่อนนะ” เทซองชี้ไปโซฟาสีฟ้าอ่อนที่ถูกจัดให้เข้ากับห้อง ฉันรีบพยักหน้ารับเชิงรับรู้คำสั่ง แต่ฉันไม่ได้ทำตามคำสั่งเทซอง เทซองเดินพ้นประตูห้อง ฉันรีบเดินไปเปิดประตูระเบียงออกและเดินออกไปชมวิว
“บ้านหลังนี้คุ้นๆแหะ” ฉันเห็นบ้านหลังหนึ่ง
“เฮ้ย! นี้บ้านฉันนี่” จากระเบียงห้องนี้สามารถมองเห็นบ้านฉันด้วยหรอ แต่ส่วนที่เห็นมันเป็นระเบียงห้องฉัน แล้วห้องนี้เป็นห้องใครกันนะ
“ยุนวูทำอะไรนะ” เทซองเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชุดกระโปรงสีชมพู สวยจังเลย แต่ฉันไม่ชอบใส่กระโปรงนะ
“ดูวิวอยู่” ฉันเดินเข้าไปหาเทซอง
“งั้นรีบมาเปลี่ยนชุดซะ จะได้รีบกลับบ้าน” เทซองยื่นชุดให้ฉัน ฉันรีบรับแต่โดยดี
“ฉันไม่ชอบใส่กระโปรงนะ” ฉันยื่นชุดคืนให้เทซอง
“ก็น้องสาวฉันมีแต่กระโปรง เธอจะใส่มั้ย” ฉันพยักหน้าด้วยความจำยอม
“แล้วจะให้เปลี่ยนที่ไหนล่ะ”
“เปลี่ยนในห้องนี้ก็ได้ เดี๋ยวสุภาพบุรุษอย่างผมจะออกไปคอยข้างนอก แล้วอย่าลืมผิดม่ายนะ เดี๋ยวชาวบ้านจะเห็นกันหมด” เทซองพูดจบก็รีบเดินออกไป
“ย่ะ พ่อสุภาพบุรุษ” เสียงของฉันดังลอดประตูไปรึเปล่า
“เปลี่ยนชุดเร็วๆ ถ้าช้าเดี๋ยวฉันเข้าไปเปลี่ยนให้นะ” เสียงของเทซองดังลอดประตูเข้ามาในห้อง ลามกที่สุดเลยตานี้ ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเร็ว เพราะถ้าเกิดตานั้นคิดลามกล่ะก็ฉันเสร็จแน่
ฉันเปิดประตูห้องออกไป เทซองถึงกับยืนมองฉันมองแล้วมองอีก ทำเอาฉันเขิน
“มองอะไร” ถึงจะเขินยังไง แต่ฉันก็อดทำหน้ายักษ์ใส่เค้าไม่ได้
“มองคนสวยคร้าาาบ” เทซองลากเสียงยาวเป็นเชิงกวนประสาทฉัน
“ย่ะ”
“แล้วหน้าตาไม่ล้างหรอ แต่งตัวออกจะสวยแต่หน้าตาดุอย่างกับผี” ปากหรอนั้นที่พูด
“แล้วไหนล่ะห้องน้ำ” ฉันไม่ผิดนะก็ไม่มีห้องน้ำ
“ในห้องไง” เทซองเดินนำหน้าฉันไป ฉันว่าบ้านนี้ออกจะแปลกๆ ฉันสำรวจทั่วห้องแล้วนะว่าไม่มีห้องน้ำ หรือว่าอีตานี้จะพาฉันเข้าไปปล้ำ
“นี้ไงห้องน้ำ” เทซองชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าใบหนึ่ง
“นายท่าจะประสาท นี้มันตู้เสื้อผ้าชัดๆ” ฉันเปิดประตูตู้ออก แต่ข้างในเป็นห้องน้ำซะอย่างงั้น บ้านนี้แปลกๆจริงด้วย
“เห็นมั้ยล่ะ บอกแล้วว่าตู้เสื้อผ้า” เทซองเอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ
“แล้วใครจะไปรู้เล่าก็ทำประตูทางเข้าเหมือนตู้เสื้อผ้าเลย แล้วตู้เสื้อผ้านายยังฝังอยู่ในผนังอีก” ฉันรีบปัดมือเทซองออกจากหัวฉัน แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูห้องน้ำอย่างแรง รีบล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยจะได้รีบกลับบ้าน เบื่อบ้านอีตานี้ที่สุดเลย
“เทซอง” ฉันเรียกเทซองเมื่อออกจากห้องน้ำแล้วไม่เจอเค้า
“เทซอง”
“เทซอง” หายไปไหนนะอีตานี้ แต่ขอฉันสำรวจห้องอีกนิดแล้วกัน เผื่อว่าจะเจอห้องอะไรอีก
ฉันเดินไปรอบๆห้อง แต่แล้วฉันก็มาสะดุดตากับตุ๊กตาตัวหนึ่งที่วางอยู่บนหัวเตียง มันช่างเหมือนกับตุ๊กตาที่เด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วก็อินจือเอามาให้ฉันเลย ทำไมตอนแรกที่เข้ามาฉันถึงไม่สะดุดตานะ แต่ช่างเถอะตุ๊กตาแบบนั้นไม่ได้มีตัวเดียวบนโลกซะหน่อย
“ยุนวู” เสียงของเทซองดังมาจากข้างหลังฉัน
“เทซอง ห้องนี้ห้องใครกัน” ฉันหันไปถามเทซอง
“ห้องฉันเอง” หา! ห้องอีตาเทซอง หรือว่าอีตานี้จะเป็นตุ๊ดจริงๆ
“แล้วทำไมตุ๊กตาเต็มห้องเลย นายเป็น....เอ่อ...ใช่มั้ย” สีหน้าฉันไม่ค่อยดีเลย
“ฮ่าๆๆ เธอจะบ้าหรอ ของน้องสาวฉันทั้งนั้นแหละ”
“แล้วไหนบอกว่าห้องนาย”
“ห้องน้องสาวฉันยังแต่งไม่เสร็จ เค้าก็เลยขนของมาไว้ห้องฉันก่อน แล้วห้องนี้เค้าก็แต่งให้ฉันหมดเลยด้วย ชอบมั้ยล่ะ”
“ทำไมย่ะ ถ้าชอบจะชวนฉันมาอยู่หรอ” ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย ถ้าเกิดเค้าบอกใช่ขึ้นมาล่ะ
“ใช่ ฉันอยากให้เธอมาอยู่กับฉันมากๆเลย” นายพูดอะไรออกมาบ้าไปแล้วหรอไม่สบายรึเปล่า เทซองเดินเข้ามาใกล้ฉัน แต่ฉันก็ถอยหนีเค้าไปเรื่อยๆ แต่ในที่สุดฉันก็ถอยไม่ได้แล้วมันติดผนังซะแล้ว นี้เค้าจะทำอะไรฉันเนี่ย
“ฉันชอบเธอนะยุนวู ชอบเธอจริงๆ” เทซองมากระซิบที่ข้างหูฉัน ฉันช็อคกับคำพูดเทซองมากจนยืนแข็งทื่อ แต่ฉันก็ต้องช็อคเป็นครั้งที่สอง เมื่อเทซองฉวยโอกาสหอมแก้มฉัน ตอนนี้ในหัวฉันสับสนไปหมดแล้ว แล้วเรื่องที่ฉันต่อยเค้าล่ะ เรื่องที่เค้าชวนฉันเดทล่ะ เรื่องต่างๆที่เค้าทำให้ฉันผุดขึ้นมาในสมองฉันเรื่อยๆ จนกระทั่งฉันตั้งสติได้เพราะเสียงๆหนึ่ง
“พี่ค่ะช่วยหยิบนาฬิกาให้หนูหน่อยค่ะ หนูลืมไว้” เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากข้างนอกห้อง ฉันรีบหันไปมอง นี่มันเด็กคนที่เอาตุ๊กตาไปให้ฉันวันนั้น น้องตาเทซองหรอเนี่ย ไม่นะไม่จริงใช่มั้ยฉันต้องตาฝาดแน่ๆเลย แต่ว่าใช่นะซิ ตุ๊กตาที่ฉันนอนกอดทุกคืนของตาเทซองหรอ แล้วตัวที่อยู่บนหัวเตียงเทซองล่ะ
เทซองหยิบนาฬิกาออกไปให้น้องสาวนอกห้อง ก่อนที่เด็กผู้หญิงคนนั้นจะออกไปก็หันมายิ้มให้ฉัน ฉันก็เลยต้องยิ้มตอบ ทั้งๆที่ในสมองและจิตใจฉันสับสนไปหมดแล้ว
“เทซองฉันกลับบ้านก่อนนะ” ฉันพูดจบก็เดินกลับบ้าน โดยที่ไม่มีเทซองตามมา
ฉันกลับถึงบ้านก็ได้แต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกไปไหน ในสมองฉันมีแต่ภาพของเทซอง ฉันอยากลบภาพนายนี้ออกไปจากสมองฉันเหลือเกิน แต่เหมือนมีอะไรมาดลใจให้ฉันเดินออกไปนั่งที่ระเบียบห้อง ฉันนั่งดูต้นไม้ในสวนเพลินจนลืมเรื่องเทซองไป แต่ฉันก็บังเอิญเห็นเทซองที่ยืนอยู่ที่ระเบียงกำลังมองตรงมาที่ฉัน แต่ฉันก็ต้องทำเป็นไม่เห็นซะ
ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...
เสียงโทรศัพท์ฉันดังเตือนว่ามีข้อความเข้า เบอร์ที่ส่งเข้ามาคือเบอร์ของเทซอง ฉันหันไปมองเทซองก่อนเปิดข้อความอ่าน
“เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ ฉันขอโทษสำหรับวันนี้ เธอลืมมันไปซะนะ” เมื่ออ่านข้อความจบ น้ำของฉันก็พรั่งพรูออกมาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ฉันก็อดที่จะมองเทซองไม่ได้ ฉันหันไปมองเทซอง แต่สายตาที่เทซองกำลังจับจ้องฉันนั้นมันช่างเศร้าเหลือเกิน ฉันมองเค้าจนกระทั่งเค้าเดินเข้าห้องไป ฉันจึงเดินเข้าห้องของตัวเองบ้าง
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเทซองก็ทำตัวเหมือนปกติ และยังคงให้คนมาเฝ้าฉันเหมือนเดิม
เทซองเดินนำหน้าฉันเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ภายในถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ผนังถูกทาด้วยสีฟ้าอ่อนๆ ประกอบกับเตียงนอนสีฟ้าอ่อนๆของน้ำทะเล ดูเข้ากันได้ดีเป็นที่สุด ตุ๊กตาถูกจัดวางไว้ตามฉันบ้างมุมห้องบ้าง ฉันสามารถเดาได้เลยว่า ห้องๆนี้ต้องไม่ใช่ของเทซองแน่ๆ ถ้าใช่นายนี้ก็ต้องเป็นตุ๊ดไปซะแล้ว พิลึกน่าดูผู้ชายอะไรชอบตุ๊กตา
“เข้ามาซิยืนอึ้งอะไรอยู่ได้” เสียงดังเทซองดังมาจากในห้องอันแสนสวย
“ค่ะ” ฉันรีบเดินเข้าไปในห้อง เทซองกำลังมองรอบๆด้วยความพอใจ
“ยุนวู เธอไปนั่งตรงนั้นก่อนนะ” เทซองชี้ไปโซฟาสีฟ้าอ่อนที่ถูกจัดให้เข้ากับห้อง ฉันรีบพยักหน้ารับเชิงรับรู้คำสั่ง แต่ฉันไม่ได้ทำตามคำสั่งเทซอง เทซองเดินพ้นประตูห้อง ฉันรีบเดินไปเปิดประตูระเบียงออกและเดินออกไปชมวิว
“บ้านหลังนี้คุ้นๆแหะ” ฉันเห็นบ้านหลังหนึ่ง
“เฮ้ย! นี้บ้านฉันนี่” จากระเบียงห้องนี้สามารถมองเห็นบ้านฉันด้วยหรอ แต่ส่วนที่เห็นมันเป็นระเบียงห้องฉัน แล้วห้องนี้เป็นห้องใครกันนะ
“ยุนวูทำอะไรนะ” เทซองเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชุดกระโปรงสีชมพู สวยจังเลย แต่ฉันไม่ชอบใส่กระโปรงนะ
“ดูวิวอยู่” ฉันเดินเข้าไปหาเทซอง
“งั้นรีบมาเปลี่ยนชุดซะ จะได้รีบกลับบ้าน” เทซองยื่นชุดให้ฉัน ฉันรีบรับแต่โดยดี
“ฉันไม่ชอบใส่กระโปรงนะ” ฉันยื่นชุดคืนให้เทซอง
“ก็น้องสาวฉันมีแต่กระโปรง เธอจะใส่มั้ย” ฉันพยักหน้าด้วยความจำยอม
“แล้วจะให้เปลี่ยนที่ไหนล่ะ”
“เปลี่ยนในห้องนี้ก็ได้ เดี๋ยวสุภาพบุรุษอย่างผมจะออกไปคอยข้างนอก แล้วอย่าลืมผิดม่ายนะ เดี๋ยวชาวบ้านจะเห็นกันหมด” เทซองพูดจบก็รีบเดินออกไป
“ย่ะ พ่อสุภาพบุรุษ” เสียงของฉันดังลอดประตูไปรึเปล่า
“เปลี่ยนชุดเร็วๆ ถ้าช้าเดี๋ยวฉันเข้าไปเปลี่ยนให้นะ” เสียงของเทซองดังลอดประตูเข้ามาในห้อง ลามกที่สุดเลยตานี้ ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเร็ว เพราะถ้าเกิดตานั้นคิดลามกล่ะก็ฉันเสร็จแน่
ฉันเปิดประตูห้องออกไป เทซองถึงกับยืนมองฉันมองแล้วมองอีก ทำเอาฉันเขิน
“มองอะไร” ถึงจะเขินยังไง แต่ฉันก็อดทำหน้ายักษ์ใส่เค้าไม่ได้
“มองคนสวยคร้าาาบ” เทซองลากเสียงยาวเป็นเชิงกวนประสาทฉัน
“ย่ะ”
“แล้วหน้าตาไม่ล้างหรอ แต่งตัวออกจะสวยแต่หน้าตาดุอย่างกับผี” ปากหรอนั้นที่พูด
“แล้วไหนล่ะห้องน้ำ” ฉันไม่ผิดนะก็ไม่มีห้องน้ำ
“ในห้องไง” เทซองเดินนำหน้าฉันไป ฉันว่าบ้านนี้ออกจะแปลกๆ ฉันสำรวจทั่วห้องแล้วนะว่าไม่มีห้องน้ำ หรือว่าอีตานี้จะพาฉันเข้าไปปล้ำ
“นี้ไงห้องน้ำ” เทซองชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าใบหนึ่ง
“นายท่าจะประสาท นี้มันตู้เสื้อผ้าชัดๆ” ฉันเปิดประตูตู้ออก แต่ข้างในเป็นห้องน้ำซะอย่างงั้น บ้านนี้แปลกๆจริงด้วย
“เห็นมั้ยล่ะ บอกแล้วว่าตู้เสื้อผ้า” เทซองเอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ
“แล้วใครจะไปรู้เล่าก็ทำประตูทางเข้าเหมือนตู้เสื้อผ้าเลย แล้วตู้เสื้อผ้านายยังฝังอยู่ในผนังอีก” ฉันรีบปัดมือเทซองออกจากหัวฉัน แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูห้องน้ำอย่างแรง รีบล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยจะได้รีบกลับบ้าน เบื่อบ้านอีตานี้ที่สุดเลย
“เทซอง” ฉันเรียกเทซองเมื่อออกจากห้องน้ำแล้วไม่เจอเค้า
“เทซอง”
“เทซอง” หายไปไหนนะอีตานี้ แต่ขอฉันสำรวจห้องอีกนิดแล้วกัน เผื่อว่าจะเจอห้องอะไรอีก
ฉันเดินไปรอบๆห้อง แต่แล้วฉันก็มาสะดุดตากับตุ๊กตาตัวหนึ่งที่วางอยู่บนหัวเตียง มันช่างเหมือนกับตุ๊กตาที่เด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วก็อินจือเอามาให้ฉันเลย ทำไมตอนแรกที่เข้ามาฉันถึงไม่สะดุดตานะ แต่ช่างเถอะตุ๊กตาแบบนั้นไม่ได้มีตัวเดียวบนโลกซะหน่อย
“ยุนวู” เสียงของเทซองดังมาจากข้างหลังฉัน
“เทซอง ห้องนี้ห้องใครกัน” ฉันหันไปถามเทซอง
“ห้องฉันเอง” หา! ห้องอีตาเทซอง หรือว่าอีตานี้จะเป็นตุ๊ดจริงๆ
“แล้วทำไมตุ๊กตาเต็มห้องเลย นายเป็น....เอ่อ...ใช่มั้ย” สีหน้าฉันไม่ค่อยดีเลย
“ฮ่าๆๆ เธอจะบ้าหรอ ของน้องสาวฉันทั้งนั้นแหละ”
“แล้วไหนบอกว่าห้องนาย”
“ห้องน้องสาวฉันยังแต่งไม่เสร็จ เค้าก็เลยขนของมาไว้ห้องฉันก่อน แล้วห้องนี้เค้าก็แต่งให้ฉันหมดเลยด้วย ชอบมั้ยล่ะ”
“ทำไมย่ะ ถ้าชอบจะชวนฉันมาอยู่หรอ” ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย ถ้าเกิดเค้าบอกใช่ขึ้นมาล่ะ
“ใช่ ฉันอยากให้เธอมาอยู่กับฉันมากๆเลย” นายพูดอะไรออกมาบ้าไปแล้วหรอไม่สบายรึเปล่า เทซองเดินเข้ามาใกล้ฉัน แต่ฉันก็ถอยหนีเค้าไปเรื่อยๆ แต่ในที่สุดฉันก็ถอยไม่ได้แล้วมันติดผนังซะแล้ว นี้เค้าจะทำอะไรฉันเนี่ย
“ฉันชอบเธอนะยุนวู ชอบเธอจริงๆ” เทซองมากระซิบที่ข้างหูฉัน ฉันช็อคกับคำพูดเทซองมากจนยืนแข็งทื่อ แต่ฉันก็ต้องช็อคเป็นครั้งที่สอง เมื่อเทซองฉวยโอกาสหอมแก้มฉัน ตอนนี้ในหัวฉันสับสนไปหมดแล้ว แล้วเรื่องที่ฉันต่อยเค้าล่ะ เรื่องที่เค้าชวนฉันเดทล่ะ เรื่องต่างๆที่เค้าทำให้ฉันผุดขึ้นมาในสมองฉันเรื่อยๆ จนกระทั่งฉันตั้งสติได้เพราะเสียงๆหนึ่ง
“พี่ค่ะช่วยหยิบนาฬิกาให้หนูหน่อยค่ะ หนูลืมไว้” เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากข้างนอกห้อง ฉันรีบหันไปมอง นี่มันเด็กคนที่เอาตุ๊กตาไปให้ฉันวันนั้น น้องตาเทซองหรอเนี่ย ไม่นะไม่จริงใช่มั้ยฉันต้องตาฝาดแน่ๆเลย แต่ว่าใช่นะซิ ตุ๊กตาที่ฉันนอนกอดทุกคืนของตาเทซองหรอ แล้วตัวที่อยู่บนหัวเตียงเทซองล่ะ
เทซองหยิบนาฬิกาออกไปให้น้องสาวนอกห้อง ก่อนที่เด็กผู้หญิงคนนั้นจะออกไปก็หันมายิ้มให้ฉัน ฉันก็เลยต้องยิ้มตอบ ทั้งๆที่ในสมองและจิตใจฉันสับสนไปหมดแล้ว
“เทซองฉันกลับบ้านก่อนนะ” ฉันพูดจบก็เดินกลับบ้าน โดยที่ไม่มีเทซองตามมา
ฉันกลับถึงบ้านก็ได้แต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกไปไหน ในสมองฉันมีแต่ภาพของเทซอง ฉันอยากลบภาพนายนี้ออกไปจากสมองฉันเหลือเกิน แต่เหมือนมีอะไรมาดลใจให้ฉันเดินออกไปนั่งที่ระเบียบห้อง ฉันนั่งดูต้นไม้ในสวนเพลินจนลืมเรื่องเทซองไป แต่ฉันก็บังเอิญเห็นเทซองที่ยืนอยู่ที่ระเบียงกำลังมองตรงมาที่ฉัน แต่ฉันก็ต้องทำเป็นไม่เห็นซะ
ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด...
เสียงโทรศัพท์ฉันดังเตือนว่ามีข้อความเข้า เบอร์ที่ส่งเข้ามาคือเบอร์ของเทซอง ฉันหันไปมองเทซองก่อนเปิดข้อความอ่าน
“เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ ฉันขอโทษสำหรับวันนี้ เธอลืมมันไปซะนะ” เมื่ออ่านข้อความจบ น้ำของฉันก็พรั่งพรูออกมาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ฉันก็อดที่จะมองเทซองไม่ได้ ฉันหันไปมองเทซอง แต่สายตาที่เทซองกำลังจับจ้องฉันนั้นมันช่างเศร้าเหลือเกิน ฉันมองเค้าจนกระทั่งเค้าเดินเข้าห้องไป ฉันจึงเดินเข้าห้องของตัวเองบ้าง
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเทซองก็ทำตัวเหมือนปกติ และยังคงให้คนมาเฝ้าฉันเหมือนเดิม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น