รักอลวนของฉันกับหนุ่มมาดกวน

ลำดับตอนที่ #8 : ฉันจะเบื่อหรือมีความสุขดี

ระหว่างที่ฉันทุกข์ทรมานอยู่กับอีตาจีฮุนที่มาคอยเฝ้าฉันเกือบตลอด 24 ชั่วโมง ดีนะที่ไม่มานอนเฝ้าฉันที่บ้านด้วย พี่จีฮุนพี่ชายสุดหล่อของฉันกับแฟนของพี่จีฮุนคือพี่โย ก็ไปเดทกันทุกๆอาทิตย์ พี่จีฮุนใจร้ายที่สุดเลยไม่ยอมบอกน้องสักคำเลยว่าเป็นแฟนกับพี่โยแล้วต้องปล่อยให้ฉันรู้เอง น่าอายตรงไหนก็ไม่รู้นะ แต่ฉันก็มีหลายเรื่องเหมือนกันที่ไม่ได้บอกพี่จีฮุนเพราะอาย ฮิๆ

“พี่จีฮุนจะออกไปไหน” พี่จีฮุนกำลังย่องออกจากห้องของเค้า แต่ก็ไม่พ้นายตาฉันหรอก จริงๆแล้วฉันโม้ ฉันจะออกมาหาอะไรกินต่างหากเลยมาจ๊ะเอ๋กับพี่จีฮุน แต่วันนี้พี่จีฮุนแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษเลย ฉันก็เลยขอซักพี่ชายตัวเองซะหน่อย เห็นวันอาทิตย์ทีไรไม่เคยอยู่บ้านเลย

“ก...กะ...ก็...จะออกไปหาเพื่อน...นัดกับเพื่อนเอาไว้”มีพิรุจแหะ

“ไปหาเพื่อนก็หาเพื่อนซิ ทำไมต้องอ่ำอึ้งด้วย แต่วันนี้แต่งตัวหล่อเป็นพิเศษนะ”

“อะไรไม่ได้พิเศษอะไรเลย มั่วแล้วเรานะ พี่ก็แต่งตัวปกติ”

“เอาปกติก็ปกติ แต่จะไปที่ไหน” ฉันอยากไปด้วยอ่าจริงๆแล้ว อยากไปยืดเส้นยืดสายซะหน่อย การบ้านเยอะจริงๆเลย

“ก็จะไปกินข้าวที่ร้านไอ้เทซองมัน มีอะไร” เทซอง เทซอง แล้วก็เทซอง ฉันเบื่อชื่ออีตานี้เหลือเกิน

“เปล่าถามเฉยๆ จะได้ตามตัวถูกไงเวลาแม่มีธุระ” ฉันก็ไถไปนู้นเลย พี่ฉันคงไม่ได้คิดมั้ง ถ้าแม่มีธุระก็คงโทรตามพี่เองแหละ คงไม่ให้ฉันไปตามหรอก ฮ่าๆๆ แต่ทำไมไปกินข้าวกับเพื่อนๆต้องไปร้านที่มีบรรยากาศโรแมนติกขนาดนั้นด้วยนะ งานนี้ต้องขยาย

“งั้นพี่ไปแล้วนะ” ไปเลยไปเร็วๆแล้วเดี๋ยวน้องสาวสุดที่รักจะตามไปขยายนะจ๊ะ

“ค่ะ” พี่จีฮุนรีบจ้ำเท้าเดินออกจากบ้านไปอย่างเร็ว ส่วนฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือของฉันแล้วโทรนัดมินฮากับมินโฮให้มาที่บ้านของฉัน

มินฮากับมินโฮเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน ทั้งสองคนเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันที่บี.เอฟ.จี. มินฮาเป็นผู้หญิงที่แต่งหน้าและทำผมเก่งมากๆ ส่วนมินโฮนั้นฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าจะวางอนาคตของเค้าไว้ยังไงจะเลือกเพศไหน แต่ที่แน่ๆตอนนี้มินโฮคนละเพศกับฉัน ฉันว่าอนาคตมินโฮเป็นดีไซต์เนอร์ได้สบายๆเลย สองคนนี้คงจะช่วยให้ฉันปลอมตัวไปสืบเรื่องพี่จีฮุนได้แน่ๆ

มินฮากับมินโฮก็มาถึงบ้านฉันพร้อมกับอุปกรณ์เล็กๆน้อยๆที่พอจะช่วยฉันได้ ไม่นานักมินฮากับมินโฮก็แปลงโฉมฉันซะจนฉันเกือบจำตัวเองไม่ได้เหมือนกัน มินฮาแต่งหน้าทำผมฉันแบบสาวพั้ง ปากนี้ดำสนิทเลย ส่วนมินโฮก็ให้ฉันใส่เสื้อสีชมพูแบบรัดรูปอึดอัดเหลือเกิน แล้วยังไม่พอให้ฉันใส่กระโปรงหนังสีดำสั้นจุ๊ดจู๋ ไม่นะฉันยังไม่เคยให้ใครเห็นขาอ่อนฉันเลยนะ น่าอาย...น่าอาย...อา...ยะ...ยา...อย่า...ยา...ยะ...ยา...น่าอาย แต่ยังไงฉันก็ต้องยอมล่ะนะก็มินฮากับมินโฮอุตส่าห์แต่งให้แล้ว แถมยังบริการฉันถึงที่อีกโทรปุ๊บมาปั๊บเร็วกว่าพิซซ่าอีกแหะ หลังจากที่มินฮากับมินโฮแปลงโฉมให้ฉันเสร็จแล้ว ฉันก็ต้องขอร้องให้มินฮากับมินโฮช่วยกันแปลงโฉมตัวเองเพื่อที่จะไปเป็นเพื่อนฉัน ตอนแรกสองคนนี้ก็ไม่ยอมแต่พอฉันเอ่ยชื่อว่าจะไปร้านยินยอง ยัยคนนี้เลยรีบแต่งตัวกันใหญ่เลย ที่ฉันต้องเอาร้านมาล่อไม่ใช่อะไรหรอกยัยสองคนนี้ชอบตาเทซองนะซิ ไม่น่าเชื่อด้วยฝีมือของมินฮาและมินโฮเพียงแค่ 20 นาที ฉัน มินฮาและมินโฮ ก็เป็นเด็กพั้งกันไปหมด น่าขำจริงๆเลยเด็กเรียบร้อยอย่างฉันต้องมาเป็นเด็กพั้ง เราทั้งสามคนรีบออกจากบ้านเพราะฉันกลัวว่าจะไม่ทันพี่จีฮุน

พอเราสามคนย่างก้าวเข้าร้านคนมองกันทั้งร้านเลยร่วมทั้งพี่จีฮุนด้วย ฉันนะตื่นเต้นสุดเลยกลัวว่าพี่จีฮุนจะจำฉันได้ แต่แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงสาวสวยคนนึงนั่งอยู่ตรงข้ามพี่จีฮุน หวา! พี่โยหรอเนี่ย นี้สรุปว่าพี่จีฮุนนัดพี่โยมากินข้าวหรอเนี่ย มินฮากับมินโฮเห็นฉันยืนจ้องโต๊ะพี่จีฮุนนานเกินไปจึงสะกิดฉันให้รู้ตัวแล้วเราก็ไปหาโต๊ะนั่งกินข้าวกัน

“รับอะไรดีครับ” เด็กเสิร์ฟรีบเดินตามฉันมา พอมาถึงโต๊ะฉันก็ง้วนอยู่แต่กับการหาโทรศัพท์เพื่อจะโทรบอกแม่ว่าออกมาข้างนอก เพราะตอนออกมาฉันรีบมากจนลืมบอกแม่

“น้ำเปล่า 3 แก้ว ฉันรีบตอบ” ฉันบอกเด็กเสิร์ฟแต่ก็ยังก้มหน้าหาโทรศัพท์อยู่ มินฮากับมินโฮหันมามองหน้าฉันพร้อมกันด้วยความตกตะลึงในความฉลาดของฉัน (ฉลาดตรงไหนเค็มต่างหากยัยยุนวู) แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร

“นี้ยัยหัวเห็ดฉันให้เธอกินฟรี จะเอาอะไรสั่งมา สั่งแต่น้ำเปล่าไม่มีเงินล่ะซิ แล้วดูแต่งตัวเข้าซิเนี่ย ดูไม่ได้เลย” ฉันไม่ต้องมองก็รู้ว่าใคร อีตาเทซองตัวแสบนี้เอง หาแสดงว่าที่มินฮากับมินโฮมองฉันตอนที่สั่งน้ำเพราะตื่นเต้นที่เจอเทซองดิ ว๊าย! ตายแล้วถ้ายัยสองคนนี้ตื่นเต้นจนแผนแตกก็ยุ่งตายเลย

“ใครบอกว่าไม่มีแต่ตอนนี้หิวน้ำ” ฉันก็ไถไปนู้นอีกแล้วไง แต่เฮ้ยตอนนี้ฉันมาร้านนี้ในฐานะของสาวพั้งที่ไม่มีใครรู้จักไม่ใช่หรอ แล้วไอ้ตานี้จำฉันได้ไงล่ะ แผนแตกจนได้เลยทำไงดีล่ะทีนี้

“แล้วนึกไงแต่งตัวงี้เนี่ย” อ่าวเวรถามแล้วทำไงดี คิดซิ คิด คิด

“ก็...” ฉันอึกๆอักๆตอบไม่ถูกไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงดี แล้วยิ่งมินฮากับมินโฮยิ่งแล้วใหญ่เลย

“ฉันพอจะเดาได้แล้วว่าเธอแต่งตัวแบบนี้ทำไม ฉันบอกให้ก็ได้พี่เธอนะเป็นแฟนกับโยได้เดือนนึงแล้ว” ฉันอึ้งกับคำพูดของเทซองไม่น้อยเลย อะไรกันนี้เรื่องที่ฉันเคยสงสัยเรื่องรูปใต้หมอนพี่จีฮุน เรื่องนัดวันนั้นที่พี่จีฮุนย้ำกับพี่โย ตกลงเค้าสองคนเป็นแฟนกันหรอ ดีใจที่สุดเลย ฮ่าๆๆ ถ้าอย่างงั้นฉันกับไอ้อุนจิจะได้เป็นญาติกันแล้วดิ คิดไปซะนั้นเลยฉัน

“ดีใจที่สุดเลย แหม! แล้วพี่จีฮุนไม่มีบอกกันบ้างเลยนะต้องให้รู้เอง ว่าแต่นี้ฉันปลอมตัวแล้วนะนายยังจำฉันได้อีกหรอ” ฉันอยากรู้นะเนี่ยฝีมือของมินฮากับมินโฮใช่ย่อยเลยนะจำได้อีกหรอ

“อ่าวแน่นอน ฉันจำดวงตาของเธอได้ แต่ที่แน่ๆคนรักกันชอบกันจำกันไม่ได้ได้ไง” เอาอีกแล้วปากเสียอีกแล้ว แต่นี้ต่อหน้าเพื่อนฉันนะ แล้วที่สำคัญมินฮากับมินโฮก็แอบชอบนายด้วย เออใช่ ฉันรีบหันไปมองมินฮากับมินโฮ ทั้งสองคนมองฉันเป็นตาเดียว

“พูดบ้าๆอะไร ใครไปรักไปชอบกับนาย บ้าใหญ่แล้ว” ฉันชกท้องเทซองไปหมัดนึง ทำเอาเค้าหน้าซีดไปเลย แล้วฉันก็นึกได้ เรื่องเก่ายังไม่ได้เคลียร์กันเลยเรื่องใหม่มาอีกแล้วตายแน่แล้วไหนจะยัง มินฮากับมินโฮอีกฉันจะพูดไงดี แล้วสองคนนี้จะเชื่อฉันมั้ยเนี่ย

“สองคนนี้หน้าคุ้นๆนะ ใช้สองพี่น้องฝาแฝดที่อยู่ห้องเดียวกับเธอใช่มั้ย แล้วยังชอบเดินผ่านหน้าฉันเวลาเจอฉันอีกด้วย” นั้นไง ยัยมินฮากับมินโฮไปทำไรไว้เค้ามาเผยตั๋ยหมดเลย

“รุ่นพี่รู้หรอครับ” มินโฮพูดขึ้น หน้าของมินฮากับมินโฮแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงซะอีก

“ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ เห็นบ่อยจนทำหน้าได้แล้วล่ะ พูดไปแล้วเธอสองคนก็น่ารักดีนะ ถึงมินโฮจะเป็นผู้ชายก็เถอะน่ารักดีเหมือนกัน” ตอนนี้หน้าของมินฮากับมินโฮที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีก

“นี้นายรู้กระทั่งชื่อเลยหรอ” บังอาจมารู้จักเพื่อนฉันอีก

“แน่นอน ฉันก็ต้องรู้เรื่องทุกเรื่องเกี่ยวกับแฟนฉันซิ”

“ใครแฟนนายขี้ตู่จริงเลย”

“ร้อนตัวนะ ฉันยังไม่ได้พูดเลยว่าเธอแฟนฉัน ฉันพูดถึงมินฮาหรอก อาจจะมาเป็นอนาคตแฟนฉันไง” เวรกรรมทำเอาฉันหน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลย อีตาเทซองนะ ฝากไว้ก่อนเถอะ

“ย่ะ เชิญตามสบาย” แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะต้องค้อนตาเทซอง เพราะความหมั่นไส้

“เรื่องวันนี้ฉันจะไม่บอกพี่เธอนะ” วิเศษที่สุดเลยเทซอง ถ้านายไม่พูดฉันก็คงต้องขอร้องล่ะ แต่ยังไงไว้ฟอร์มหน่อยแล้วกัน

“ไม่จำเป็นหรอกย่ะ ฉันจัดการเองได้ถ้าพี่รู้” ฉันเชิดใส่เทซองนิดหน่อยพอเป็นพิธี ว่าแต่พิธีอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน

“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันเดินไปบอกพี่เธอนะ” เทซองพูดเสร็จรีบหันตัวกลับพร้อมกับเดินไปหาพี่จีฮุนทันที แต่ๆๆๆๆฉันซิเร็วว่าย่ะ คว้าแขนตาเทซองไว้ได้ก่อนเกือบซวยแล้วฉันเพราะฟอร์มแท้ๆเลย โทษมันซะงั้นมันไม่เกี่ยวกับฉันนี่หน่า

“จัดการเองนี้หมายถึงถ้าพี่ฉันเกิดรู้ขึ้นมาเอง แต่ถ้ารู้จากนายนี้คงไม่ต้องดีกว่านะเกรงใจ” เทซองรีบฉันมาแล้วก็พยักหน้านิดหน่อย

“งั้นมื้อนี้ฉันจัดอาหารให้เธอเองนะ” ฉันก็พยักนิดหน่อยเชิงรับคำ หลังจากเทซองเดินออกไป มินฮากับมินโฮถามฉันไม่หยุดเลย ฉันนี้ตอบไม่ทันเลย

“เธอเป็นแฟนกับรุ่นพี่จริงหรอ”

“ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมรุ่นพี่พูดแบบนั้นล่ะ”

“รุ่นพี่คงไม่พูดเล่นกับเธอขนาดนี้หรอกมั่ง ใครได้ยินก็คิดกันหมด”

มินฮาและมินโฮป้อนคำถามเหล่านี้ให้ฉัน ทำเอาฉันคิดได้เหมือนกัน ทำไมเทซองชอบพูดแบบนี้นะ แล้วที่ชวนฉันเดทวันนั้นล่ะมันหมายความว่ายังไงกันแน่ แต่ยังไงฉันก็จะรักผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เทซองต้องไม่หวังดีกับฉันแน่ๆ

เทซองยกอาหารมาด้วยตัวของเค้าเอง อาหารมากมายเต็มโต๊ะของทุกอย่างล้วนแต่เป็นอาหารจานโปรดของฉัน แล้วตาเทซองยังถือวิสาสะมานั่งลงข้างๆฉันอีก

“มื้อนี้ฉันเลี้ยงเองไม่ต้องห่วง กินซะซิฉันทำเองกับมือเลยนะ อาหารที่เธอชอบทั้งนั้นเลย” เทซองพูดขึ้นเมื่อเค้านั่งลงข้างๆฉันเรียบร้อยแล้ว

“อะไรนะ ทั้งหมดนี้นายทำเอง” ฉันชี้ไปที่อาหารทั้งหมดที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ก็ใช่นะซิไม่เชื่อใช่มั้ยล่ะ” เทซองลงมือตักข้าวให้ฉันและทุกคน ยกเว้นเค้าคนเดียว

“แล้วนายไม่กินหรอ” ฉันหันไปถามเทซองเมื่อเห็นว่าเค้าไม่ได้ตักข้าวให้ตัวเอง

“ไม่หรอกแค่ฉันเห็นเธอกินฉันก็อิ่มแล้ว” มินฮากับมินโฮหัวเราะกันคิกคัก มีแต่ฉันที่นั่งหน้าแดงอยู่

“ย่ะ ไม่กินก็เชิญลุกไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะกินข้าวไม่ลง” ฉันยักคิ้วให้เทซองเล็กน้อยเป็นเชิงท้าทาย

“เธอต้องป้อนข้าวฉันคำหนึ่ง ไม่งั้นฉันก็จะไม่ยอมลุกไป” นี้ฉันต้องมาทำอะไรบ้าๆพรรณนี้ เพื่อให้ตาเทซองลุกออกไปด้วยหรอเนี่ย

“ไม่”

“งั้นก็เป็นอันว่าโอเคฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้” เทซองยักคิ้วให้ฉันเป็นเชิงบอกว่าเค้าชนะฉัน

“ยุน...เฮ้ย...เฮอ...ฮำ...ฮะ...ไฮ...ฮอง...เฮอ” ขนาดที่เทซองกำลังอ้าปากพูดประโยคต่อไป ฉันก็ใช้ความไวของฉันรีบตักข้าวในปากเทซอง

“ฉันป้อนข้าวให้นายแล้วนะ ลุกไปได้แล้ว พูดมากดีนักสมน้ำหน้า” ฉันพูดจมก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อโดยไม่สนใจเทซอง

“ตอนกลับ ฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ” เทซองมากระซิบที่ข้างหูฉันก่อนที่จะลุกไป

“รุ่นพี่จะไปไหนค่ะมานั่งทานข้าวกันก่อนเถอะค่ะ อย่าไปสนใจยัยยุนวูเลย” มินฮาพูดพร้อมกับรีบลุกขึ้นจากโต๊ะไปดึงเทซองให้มานั่งที่โต๊ะ ตาเทซองก็ทำตามแต่โดยดี โอ๊ยฉัยอยากจะบ้าตาย เพื่อนฉัน

“ยุนวู ฉันไม่ได้ผิดคำพูดนะ แต่เพื่อนเธอ...”

“ไม่ต้องพูดแล้วจะนั่งก็นั่งไปเถอะ” ฉันก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อโดยไม่สนใจบทสนทนาระหว่างมินฮากับมินโฮและเทซองเลยแม้แต่น้อย

“ยุนวู เป็นอะไรไปนะ เงียบไปเลยนะ เธอโกรธฉันรึเปล่า” มินฮาพูดขึ้น แต่ฉันกำลังนั่งเหม่อออกไปนอกร้าน

“ยุนวู”

“ยุนวู”

“หาๆ อะไรมินฮาเรียกฉันทำไม” มินฮาเรียกฉันหลายครั้งกว่าฉันจะรู้สึกตัว”

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า” มินโฮถามฉัน ตอนนี้ทั้งมินฮา มินโฮและเทซอง มองฉันเป็นตาเดียวเลย

“เปล่าๆ ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเพลินไม่มีอะไรหรอก คุยกันต่อเถอะ” ฉันรีบตัดบทสนทนาระหว่างฉันกับมินโฮ

“คือพวกเราจะกลับบ้านกันแล้ว ฉันกับมินฮาต้องไปทำธุระให้คุณพ่อกับคุณแม่ต่อคงไปส่งเธอที่บ้านไม่ได้ เธอกลับเองได้มั้ย” มินโฮพูดกับฉันด้วยสีหน้าและน้ำเสียงขอร้อง ฉันก็เห็นใจมินฮากับมินโฮ แต่นี้เธอเนรคุณไปหน่อยมั้ย ฉันอุตส่าห์พาเธอมากินข้าวฟรี เธอไปส่งฉันแค่นี้ก็ไม่ได้ ไม่ไปส่งฉันกลับเองก็ได้ย่ะ

“ไม่เป็นไรหรอกมินโฮเดี๋ยวพี่ไปส่งยุนวูให้เอง” มีเสียงที่ไม่พึงประสงค์แทรกขึ้นมาอีกแล้ว

“ขอบคุณมากค่ะรุ่นพี่งั้นฝากด้วยนะครับ” เทซองพยักหน้ารับคำมินโฮ

“พวกเราไปก่อนนะยุนวูแล้วเจอกันนะ” มินฮากับมินโฮพูดจบก็เดินออกจากร้านไปด้วยหน้าระรื่น ฉันรู้นะว่าพวกเธอยังไม่อยากไป ฉันซิอยากอยู่ห่างๆตาเทซองจะแย่อยู่แล้ว เบื่อจริงเลย

“ยุนวู เธอจะไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือล้างหน้าล้างตาหน่อยหรอ” เทซองยุ่งกับชีวิตฉันอีกแล้ว

“ไม่จำเป็น” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงลำคานสุดๆ

“แล้วเธอจำกลับบ้านสภาพแบบนี้หรอ พี่เธอต้องรู้แน่ๆ” ฉันรีบหันไปมองโต๊ะที่พี่จีฮุนนั่ง แต่โต๊ะตัวนั้นกลายเป็นคนอื่นที่นั่งแทน แสดงว่าพี่จีฮุนกลับไปแล้วนะซิ ฉันต้องตายแน่ๆเลย

“แล้วนายจะให้ฉันเอาเสื้อผ้าที่ไหนเปลี่ยนล่ะ” ฉันต้องยอมเทซองอีกจนได้

“ฉันว่าเธอน่าจะใส่ชุดน้องสาวฉันได้นะ” เทซองมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“นายมีน้องด้วยหรอ ฉันคิดว่านายเป็นลูกคนเดียวซะอีก” “แม่ไม่เคยพูดให้เธอฟังหรอ” เทซองถามฉันก่อนจะเดินนำหน้าฉันขึ้นไปชั้นบนของร้าน

“คุ้นๆเหมือนว่าป้าเคียวโกะจะเคยพูดถึง” ยัยบ๊องเอ๊ย ป้าเคียวโกะเคยพูดตั้งหลายครั้งแล้วว่ามีลูก 2 คนเป็นลูกสาวกับลูกชาย