รักอลวนของฉันกับหนุ่มมาดกวน

ลำดับตอนที่ #7 : ชีวิตฉันวุ่นวายเหลือเกิน...ใครกันนะ

พี่โยบอกกับฉันว่าอินจือจะเป็นอีสุกอีใสประมาณหนึ่งเดือน กลางวันฉันก็เลยมีคนมานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนตั้งฝูงบะเริ่มเทิ่มเลย ก็อีตาเทซองนะซิขนเพื่อนมันมานั่งเป็นเพื่อนฉัน ฉันขยับตัวไปไหนจะต้องมีคนคอยถามตลอด ฉันล่ะเบื่อซะยิ่งกว่าไม่มีเพื่อนอีกนะเนี่ย ขนาดเวลาเรียนเทซองยังคอยจ้างคนมานั่งเฝ้าฉันหน้าห้อง โอ๊ย ฉันไม่ใช่ลูกของเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้นะถึงจะต้องมีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าตลอดเวลา

“จะไปไหนยุนวู” เอาอีกแล้วเสียงสวรรค์ดังอีกแล้ว

“จะไปซื้อไอศกรีมร้านลุงเตี้ย “ ฉันลุกจากโต๊ะกินข้าว

“งั้นฉันไปด้วย” เทซองเดินตามฉันมา



ลุงเตี้ยเป็นคนขายไอศกรีมที่นักเรียนห้อง3-7 จ้างให้มาขายไอศกรีมที่บี. เอฟ. จี. เมื่อซัมเมอร์ที่แล้วนักเรียนห้อง3-7 ไปเที่ยวประเทศไทยกันมา แล้วได้กินไอศกรีมของลุงเตี้ยเข้าก็เลยส่งลุงเตี้ยไปเรียนภาษา แล้วให้ย้ายมาขายที่บี. เอฟ. จี. ไอศกรีมของลุงเตี้ยเป็นไอศกรีมสูตรแบบไทยๆ ทำให้นักเรียนที่นี้ชอบกันมากเพราะเป็นรสชาติที่แปลก จึงทำให้ลุงเตี้ยขายได้ถึงวันละหลายๆถัง

“ลุงเตี้ยวันนี้มีไอศกรีมรสอะไรบ้างค่ะ” ฉันถามลุงเตี้ยเผื่อว่าวันนี้จะมีไอศกรีมรสโปรดของฉัน

“วันนี้มีรสกะทิ ส้ม แตงไทย ระกำ มะนาว ขนุน กาแฟ สตรอเบอรี่ แล้วก็รสใหม่รสกระเจี๊ยบ เอารสอะไรดีแม่สาวน้อย” ลุงเตี้ยส่งถ้วยให้ฉัน แต่มีผู้หญิงคนนึงมารับถ้วยไป ฉันรีบหันไปมอง ว๊าย! นี้มันฮองยองโบ ทอมประจำโรงเรียน ได้ข่าวมาว่าควงสาวๆไม่ซ้ำหน้าเลย แล้วนี้ไม่รู้กล้าดียังไงถึงมาแย่งถ้วยไอศกรีมฉัน

“ลุงเอาไอศกรีสรสสตรอเบอรี่ให้แม่สาวน้อยคนนี้ เอ้า! ถ้วยไอศกรีมตักเครื่องซะซิ” นังทอมนี้ยื่นถ้วยไอศกรีมให้ฉัน ว๊าย! แม่นี้จะมาไม้ไหนกับฉันล่ะเนี่ย ฉันก็รีบรับถ้วยไอศกรีมมา แล้วรีบตักเครื่อง แล้วยื่นถ้วยกลับไปให้ลุงเตี้ย

“ลุงเอารสมะนาวกับกระเจี๊ยบ” ยัยนี้มองหน้าฉันด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไร ไอ้ตาเทซองนี้ก็ยืนเฉยไม่ช่วยฉันเลยยืนมองอยู่ได้อีตาบ้า

“ทำไมเธอถึงไม่กินรสสตรอเบอรี่” เอาแล้วไงยัยยองโบจะกินหัวฉันมั้ยเนี่ย

“ก็ฉันอยากกินรสมะนาวกับกระเจี๊ยบเธอมีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉันไม่ทราบ” อีนังนี้ยุ่งวุ่นวายกับฉันซะจริงเลย

“ใช่ยองโบ จริงอย่างที่ยุนวูพูดนะ” พูดเพื่ออะไรเนี่ยเทซองช่วยได้เยอะเลยนะ

“เงียบไปเลยไอ้หน้าหล่อ อย่ามายุ่ง” ยองโบหันไปตะหวาดใส่เทซอง แต่ว่านังนี้มาว่าเพื่อนพี่ฉันซะอย่างงั้นเลย แต่ก็เล่นเอาเทซองหน้าเสียไปเลย แต่เทซองยังไงยองโบก็ชมว่านายหล่อนะ อิอิ

“เธอต้องกินรสที่ฉันเลือก”

“ไม่มีทางหรอกเธอไม่มีสิทธิ์”

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์เพราะฉันชอบเธอ ฉันต้องการให้คนที่ฉันชอบทุกคนกินไอศกรีมรสสตรอเบอรี่แล้วเธอต้องทำตามที่ฉันบอก” เอาแล้วไงยัยยนี้ท่าจะบ้า อยู่ดีๆโยนขี้ให้ฉันเฉยเลยถ้าพี่ฉันรู้โดนฆ่าตายแน่

“ยัยนี้ท่าจะโรคจิต” ฉันพึมพำกับตัวเอง

“เธอว่าอะไรนะ” ว๊าย! ยัยยองโบได้ยินด้วยหรอเนี่ย

“ไม่มีอะไร”

“ก็ดีแล้ว”

“ฉันว่านะเธออย่ามาชอบคนอย่างฉันเลย แล้วฉันก็ไม่ได้เบี่ยงเบนทางเพศด้วย อย่ามายุ่งกับฉันเลยนะฉันว่า” โอ้ยอยากจะบ้าตายกับยัยนี้จริงๆเลย

“การคบกับฉันมันหมายความว่าเธอจะต้องเบี่ยงเบนทางเพศอย่างงั้นหรอ เอาเป็นว่าในเมื่อเธอไม่ยอมรับความหวังดีจากฉัน ฉันก็จะไม่บังคับเธอ แต่ถ้าเกิดเธอเปลี่ยนใจอยากจะมาคบกับฉันเมื่อไรฉันก็ยินดี” ยัยยองโบพูดจบก็เดินไปหาแม่สาวน้อยที่กำลังนั่งอยู่ใต้นั่งต้นไม้คุยกันกระหนุงกระหนิงเชียว โอ้ย! ฉันเห็นแล้วสยอง นี้ถ้าแม่สาวน้อยคนนั้นเป็นฉันล่ะก็ไม่อยากจะคิดเลย

“เอ้า! ตกลงจะกินกันมั้ยเนี่ย” เสียงลุงเตี้ยดังขึ้น ลืมสนิทเลย มัวแต่รบกับยัยยองโบเพลิน

“กินจ้ะกิน ลุงเอาไอศกรีมรสสตรอเบอรี่” ลุงเตี้ยรีบตักไอศกรีมแล้วยื่นให้ฉัน  

“สุดท้ายก็กินรสสตรอเบอรี่จนได้นะ” ตายแล้วอีตาเทซองยังอยู่ด้วยหรอเนี่ย ฉันคิดหมอนี้ยืนหลับไปแล้วซะอีกปล่อยให้ฉันยืนรบกับยัยยองโบซะนานไม่มีช่วยเลยไร้ซึ่งน้ำใจจริงๆ

“จริงๆฉันก็จะกินสตรอเบอรี่อยู่แล้วแหละ แต่ยัยยองโบมันกล้าดียังไงมาบังคับให้ฉันต้องบทำนู้นทำนี่ ฉันก็เลยต้องแกล้งสั่งรสอื่นไป” แหะๆช่วยไม่ได้ฉันไม่ชอบให้ใครมาบังคับนี่หน่า

“แต่ยัยนั้นก็ทำเกินไปจริงๆเลย”

“ไม่ต้องมาพูดเลย ยืนนิ่งเป็นหุ่นเลยนะนายไม่ช่วยฉันเลย ปล่อยให้ฉันรบกับยัยนั้นอยู่ได้คนเดียว แล้วยัยนั้นก็คิดบ้าอะไรก็ไม่รู้คิดจะคบกับเด็กกะโปโลอย่างฉัน” คิดแล้วอยากสลบ

“นี้ตกลงตังค์จะจ่ายมั้ย” อ่าวฉันลืมจ่ายตังค์ลุงเตี้ยเลยอีตาเทซองนี้ชวนฉันคุย

“จ่ายๆลุงขอโทษทีค่ะ” ฉันรีบจ่ายตังค์ให้ลุงเตี้ย แล้วก็รีบลากตาเทซองขึ้นห้องทันที ฉันทนอยู่สู้หน้าลุงเตี้ยไม่ไหวเลย มีเรื่องหน้าร้านเค้าแล้วยังลืมจ่ายตังค์อีก ฉันอยากจะแทรกแผ่นดินหนีซะจริงๆเลย



ในที่สุดวันที่ฉันรอคอยก็มาถึงแล้ว วันนี้อีตาอุนจิมาโรงเรียนเป็นวันแรกหลังจากที่หยุดพักไปนอนอยู่บ้านตีพุงสบายใจเฉิ้บ อิอิ จริงๆแล้วเป็นอีสุกอีใสต่างหาก ฉันล่ะมีความสุขจริงๆจะได้หลุดพ้นจากอีตาเทซองซะที คอยเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นเลย น่าลำคานที่สุด

“เฮ้ ไอ้อุนจิหายดีแล้วหรอ” ฉันดีใจที่สุดเลยที่วันนี้เห็นอินจือมารับฉันที่บ้าน ไม่ใช่มีแต่พี่โยเหมือนที่แล้วๆมา

“ถ้าไม่หายแล้วฉันจะมาอยู่ตรงนี้หรอยัยบ๊อง” อินจือพูดจบก็เขกหัวฉันทีนึง อ๊าย! ไม่ยอมอยู่ดีๆมาเขกหัวฉันได้ไง กล้ามากนักนะอีตานี้

“เฮ้ย! มาเขกหัวฉันทำไม” อีตานี้คิดว่าฉันจะไม่ทำอะไรตอบล่ะซิ คิดผิดแล้วย่ะโทษที ฉันพูดจบฉันก็รีบก้าวเท้าเดินขึ้นรถไป แต่เท้าเจ้ากรรมก็ทำตามความต้องการของฉันดีเหลือเกิน เหยียบเท้าตาอินจือซะเต็มแรงและเต็มฝ่าเท้า แล้วฉันก็รีบก้าวขึ้นรถด้วยความเร็ว

“โอ้ย! เหยียบฉันทำไมเจ็บนะ ฝากไปก่อนเถอะ ยัยยุนวู” ตานี้ก็แปลกใครทำใครก่อนกันแน่เนี่ย ท่าจะบ้าแล้ว

“เชิญตามสบายเลย แต่ว่าฝากกับฉันไม่มีดอกเบี้ยนะ”

“ได้ๆดอกเบี้ยฉันไม่เอา เอาแต่ต้น เห็นว่าเป็นเธอนะเนี่ยฉันถึงยอม”

“ฮ่าๆๆ” ฉันกับอินจือประสานเสียงกันหัวเราะ

“ไหนเล่าให้ฉันฟังบ้างซิว่าระหว่างที่ฉันหยุดไปมีเรื่องอะไรสนุกๆบ้าง”

“เยอะแยะเลยอินจือ ก็มี...............” ฉันถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดระหว่างที่อินจือไม่อยู่ให้อินจือฟัง แต่เรื่องมันก็ช่างยาวเหลือเกิน ฉันเล่าตั้งแต่เช้าเวลาเรียนก็ต้องเล่าให้ฟังเพราะอินจืออยากรู้เรื่องไปซะหมดทุกอย่างแล้วก็อยากรู้เร็วๆด้วย เล่นเอาฉันเล่าจนฉันเมื่อยปากเลย



“อ่าวอินจือหายแล้วหรอ” เสียงจากสวรรค์ดังมาจากทางด้านหลังฉัน ฉันไม่ต้องหันไปดูก็รู้แล้วเดาได้ว่าจะต้องมากันเป็นกองทัพแน่ๆเลย

“หายดีแล้วครับรุ่นพี่ แล้ววันนี้รุ่นพี่จะมานั่งเฝ้ายุนวูกินข้าวเหมือนเคยรึเปล่าครับ”

“ถ้านายไม่รังเกียจฉันก็จะมาเฝ้ายัยต๊องนี้เหมือนเดิม” ฉันรีบฉันกลับไปค้อนอีตาเทซองทันที จริงอย่างที่คาดไว้เลยมาเป็นกองทัพจริงๆด้วย แต่ว๊าย! อีตานี้ยิ้มที่มุมปากอีกแล้วเท่ห์เป็นบ้าเลย หยุดยิ้มแบบนี้กับฉันได้ไหมฉันขอร้องใจ ฉันจะละลายไปกองอยู่แทบเท้านายอยู่แล้วนะเทซอง

“ก็ไม่รังเกียจหรอกครับถ้าจะร่วมทานข้าวด้วยกัน แต่ว่าเวลาเรียนคงไม่ต้องจ้างคนไปนั่งเฝ้าแล้วล่ะครับ ผมดูแลยุนวูได้คงไม่มีใครทำอะไรยุนวูหรอกครับ ที่สำคัญรุ่นพี่อย่าลืมซิครับว่าในห้องมีเพื่อนอีกตั้งหลายคนไม่ใช่มีแค่ผมกับยุนวู เวลาผมไม่อยู่เพื่อนก็ช่วยดูแลยุนวูได้คงไม่มีใครทำอะไรยุนวูหรอกครับรุ่นพี่วางใจเถอะ” อินจือเอาเลยฆ่ามัน ฆ่ามัน แต่ทำไมนายต้องยอมให้ตาเทซองมากินข้าวร่วมกับฉันด้วยยะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าตานี้นะ แล้วฉันก็ยังเคยต่อยเค้าด้วยนะนายลืมไปแล้วหรอไอ้อุนจิ ทำไมเพื่อนฉันไม่สบายหายกลับมาความจำเสื่อมไปเลยหรอ ต่อไปฉันต้องทนเห็นหน้าตานี้ทุกวันเลยหรอเนี่ย

“ได้ฉันจะสั่งคนว่าไม่ต้องเฝ้ายุนวูอีกต่อไป”

“รุ่นพี่ครับที่สำคัญที่ผม ให้รุ่นพี่มากินข้าวด้วยกันก็เผื่อที่ยุนวูจะได้มีเพื่อนเวลาที่ผมไม่อยู่นะครับ” อีตาจีฮุนก็พยักหน้านิดๆแกมกวนหน่อยๆ แล้วก็เดินยกโขยงกันไปซื้ออะไรมากิน ฉันจึงรีบวิ่งตามไป

“จีฮุนหายไม่จำเป็นต้องมานั่งกินข้าวกับฉันก็ได้นะ” ทำเอาจีฮุนชะงัก

“นี่เธอกล้าทำกับคนที่ชอบเธออย่างนี้หรอ” ฉันอึ้งมากกับคำพูดของจีฮุน ตกลงว่าจีฮุนชอบฉันจริงหรอ จีฮุนไม่ได้ทำเพราะอยากแกล้งฉันหรอกหรอ นี่ฉันโหดร้ายกับเค้ามากไปรึเปล่า

<<ค่ะเรามาฟังเพลงกันต่อเลยนะค่ะ เพลงต่อไปค่ะเป็นเพลงที่มอบให้กับคุณคิมยุนวูค่ะ เรามาฟังกันเลยค่ะ ** เพื่อนคนนึงแอบรักเธอ เก็บงำความลับนั้นอยู่ภายใน....>> เสียงดีเจประจำโรงเรียนดังขึ้น

คิมยุนวูใครกันเนี่ยอิจฉาจังเลยมีคนขอเพลงให้ด้วย แต่เฮ้ย คิมยุนวูมันช้านนนนน แล้วนี้มันเพลงเพื่อนสนิท

“ใครขอเพลงให้ฉันกันเนี่ย นายรู้มั้ย” นี้ๆจีฮุนน้อยๆหน่อยก็ได้ ฉันจะควรจะอึ้งมากกว่านายนะทำหน้าตาอย่างกับมีคนขอเพลงให้นายงั้นแหละ

“ฉันไม่รู้หรอกแต่คิดว่าเดาได้ว่าใคร” อีตานี้รู้แสนรู้ดี

“ใครกันบอกฉันทีซิ” ฉันดึงแขนจีฮุน พร้อมทำหน้าตาสุดอ้อนวอน