รักอลวนของฉันกับหนุ่มมาดกวน

ลำดับตอนที่ #6 : การตัดสินใจครั้งสำคัญ (2)

วันนี้แล้ววันที่เทซองนัดฉันเดท แต่นี้มันเพิ่งจะ 6 โมงเอง ตาฉันเป็นหมีแพนด้าเลยก็เมื่อคืนนี้ฉันแทบไม่ได้นอนเลย นั่งทำรายงานซะดึกแล้วพอจะนอนก็นอนไม่หลับกว่าจะหลับก็เกือบจะเช้าแล้ว เพราะอีตาเทซองแท้ๆเลย งั้นฉันขอหลับต่ออีกนิดแล้วกัน

โอ้โห! ได้นอนต่อแล้วทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้นเยอะเลย ฉันรีบอาบน้ำกินข้าว แล้วไปนั่งรอดูละครซีรี่ ฉันติดมากเลยนะละครเรื่องนี้มันจะมาตอนครึ่ง

“ยุนวู! นี้มันจะบ่ายโมงแล้วนะยังไม่ไปอีกหรอเดี๋ยวเทซองก็รอแย่หรอก” พี่จีฮุนรีบเตือนฉันเมื่อเห็นว่าฉันยังนั่งดูละครอยู่

“ลืมไปเลย งั้นฉันไปก่อนนะพี่” ฉันรีบคว้าจักรยานแล้วรีบปั่นไปหน้าโรงหนัง อีตาเทซองนัดซะไกลเชียว กว่าฉันจะปั่นไปถึงขาฉันโตพอดี



ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด

“ทำไมน้องแกยังไม่มาอีกว่ะ ไอ้จีฮุน นี้มันเลยเวลานัดแล้วนะ” อีตาเทซองโทรมาหาพี่ฉัน

“ยุนวูออกไปสักพักแล้วคงจะช้าหน่อยนะ เพราะว่ากว่าจะออกจากบ้านก็เกือบบ่ายโมงแล้ว”

“โอเค แล้วฉันจะคอย แค่นี้ก่อนนะ”



เมื่อมาหน้าโรงหนังฉันรีบเอาจักรยานไปจอด แล้วรีบวิ่งไปหาเทซอง อ่าเจอจนได้ ดีนะเนี่ยที่อีตานี้ยังคอยฉัน

“มาแล้วหรอ ฉันคิดว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว เธอมาช้าไปตั้ง 20 นาที” เทซองรีบเดินเข้ามาหาฉัน

“ก็ฉันปั่นจักรยานมา ฉันไม่ได้มีรถยนต์ส่วนตัวอย่างคนบางคนนี่ย่ะ” ฉันแกล้งทำเป็นค้อนขวับใส่เทซอง เรื่องอะไรฉันจะบอกล่ะยะว่าฉันดูละครจนลืมนัดเดทของนาย บอกไปก็เสียฟอร์มแย่ซิ (แหม! ฟอร์มเยอะจริงนะแม่คุณ)

“มาเลือกหนังดีกว่าเธอจะดูเรื่องอะไร เดทครั้งนี้ฉันตามใจเธอเลยนะ”

“ดูดิอ๊ายเท็นดีกว่า ฉันอยากดูหนังผี”

“หนังผีก็หนังผี คอยอยู่นี้แหละเดี๋ยวฉันไปซื้อตั๋ว”



ตายแล้วผู้ชายอะไรกลัวผี ตั้งแต่หนังเริ่มยันหนังจบอีตาเทซองเกาะแขนฉันแจเลยไม่ยอมปล่อย พอผีเริ่มทำท่าจะโผล่ก็อีตาเทซองก็ดึงฉันเข้าไปกอด โอ้ย! ฉันล่ะปวดหัวจริงๆเลย ชวนมาดูหนังแล้วก็ไม่ยอมบอกว่ากลัวผี ฉันล่ะชอบดูหนังผีซะด้วยซิ แล้วจะได้ดูมั้ยเนี่ยตกลง มัวแต่ดึงฉันไปกอดอยู่ได้ อุ้ยเขิน ผู้ชายอะไรกลัวผี กว่าหนังจะจบอีตาเทซองก็แอบแต๊ะอั๊งฉันไปไม่รู้กี่สิบรอบ

“นี้กลัวผีทำไมไม่บอกฉันล่ะ”

“ถ้าบอกแล้วฉันจะได้กอดเธอหรอ” เทซองยิ้มที่มุมปากแบบเจ้าเล่ห์อีกแล้ว ทำเอาฉันใจละลายเลย

“ที่แท้ก็แอบแต๊ะอั๊งฉัน คอยดูฉันจะฟ้องพี่จีฮุนว่าเพื่อนตัวแสบของเค้าทำอะไรไว้บ้าง” ฉันก็ได้แค่ขู่เท่านั้นแหละไม่กล้าฟ้องหรอก อายพี่จีฮุน

“เชิญเลยยัยตัวแสบตามสบาย แต่ว่าตอนนี้ไปหาอะไรกินกันดีกว่าฉันหิวจะแย่แล้ว”

“ไปก็ไปซิฉันก็หิว แต่ว่านายเลี้ยงนะในฐานะที่ชวน”

“ได้ เชิญเลยครับเจ้าหญิง” ในที่สุดฉันก็ได้กินข้าวฟรี

“ฉันเอาจักรยานมาด้วยทำไงดีอ่า” ม่ายยยเอาน้าฉันไม่มีทางขี่จักรยานไปแล้วปล่อยให้นายหมอนี้นั่งรถสปอร์ตคันงามไปเด็ดขาด

“ไว้นี้แหละเดี๋ยวฉันให้คนมายกไปเอง”

“ไม่ได้ๆเดี๋ยวรถหายนายจะต้องขี่จักรยานไปแล้วฉันจะขับรถสปอร์ตของนายไปเอง” เพี๊ยง สาธุ สาธุ ของให้อีตาเทซองทำตามที่ฉันบอก

“ตลกแล้วยัยบ้า เดี๋ยวฉันจะโทรให้คนมายกไปไว้ที่บ้านเธอ แล้วตอนเย็นฉันจะไปส่งเธอเอง ฉันขอบอกเธอไว้ก่อนเลยนะว่าทีหลังถ้าจะมาเดทกับฉันอย่าเอาจักรยานมามันลำบาก ให้ฉันไปรับก็ได้ทีหลัง เข้าใจมั้ย” ยี้! บ่นเป็นตาแก่เลย นี้แค่เดทครั้งแรกยังขนาดนี้เลย ครั้งต่อไปจะขนาดไหนเนี่ย ตายแน่เลยยัยยุนวูเอ๊ย

“ค่ะๆคุณลุง”

“เฮ้ย เธอมาเรียกฉันว่าคุณลุงทำไม”

“ก็เห็นบ่นอย่างกับคนแก่เลย”

“พอๆ ไปกินข้าวได้แล้วหิวจะตายอยู่แล้ว”

ในที่สุดฉันก็ได้นั่งรถสปอร์ตคันงามอีกจนได้ ถึงคนขับรถจะชวนให้ไม่น่านั่งก็ตาม และแล้วรถก็มาจอดอยู่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่ามีร้านอาหารหรูๆแบบนี้อยู่แถวบ้านฉัน ทั้งๆที่อยู่ซอยข้างๆบ้านฉันเอง ฉันนี้แย่ๆจริงๆเลย แต่เอ๊ะชื่อร้าน หา Yin Yong Restaurant

“Yin Yong Restaurant”

“ใช่ร้านฉันเอง”

“หมายความว่านายเป็นคนดูแลร้านเองเลยหรอ”

“ก็ใช่นะซิ ฉันใฝ่ฝันเอาไว้ตั้งแต่เล็กๆแล้วว่าจะต้องเปิดร้านอาหารเป็นของตัวเอง แล้วร้านนี้แหละทำให้ฝันฉันเป็นจริง ร้านนี้ฉันสร้างเองกับมือด้วยเงินเก็บทั้งหมดของฉัน แล้วเธอก็เป็นคนแรกด้วยที่ฉันพามากินอาหารที่ร้านของฉัน” ฉันไม่ได้อยากได้เลยไอ้ตำแหน่งนี้ มันช่วยให้ฉันกินอาหารอร่อยขึ้นมั้ยเนี่ยไอ้ตำแหน่งเนี่ย

“น้ำเน่าที่สุดเลย ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันอาหารร้านนี้จะทำให้ร้านรุ่งหรือว่าร่วง เข้าร้านได้แล้วฉันหิวจะตายอยู่แล้ว” ฉันเดินนำหน้าเทซองเข้าไปก่อน เทซองได้แต่ยืนส่ายหัวแล้วก็เดินตามหลังฉันไป

ฉันเดินไปนั่งโต๊ะที่อยู่ในสวน แต่เอ๊ะในสวนมีอยู่โต๊ะเดียวแล้วโต๊ะตัวนั้นก็มีอาหารเต็มโต๊ะเลย สงสัยคงมีคนจองไว้ซะแล้ว อดเลยเรา ฉันเลยเดินกลับเข้าไปในร้าน

“อ่าวยุนวูจะไปไหน” เทซองแปลกใจที่เห็นฉันเดินกลับเข้าไปในร้าน

“ก็ไปหาโต๊ะนั่งไง”

“โต๊ะเราอยู่ในสวนไง”

“ก็ในสวนมีคนจองไว้แล้ว”

“ยัยต๊อง ฉันจองเองแหละ”

“อ่าดีเลย ฉันอยากนั่งกินข้าวในสวนพอดีเลย” แล้วฉันกับเทซองก็เดินเข้าไปนั่งกินอาหารกันในสวน เทซองสั่งกับข้าวไว้เต็มโต๊ะเลย แต่ฉันกับเทซองก็ช่วยกันกินจนหมด

“เธอนี้ก็ไม่เบานะเห็นอย่างงี้กินเก่งชะมัดเลย ถ้าฉันพาเธอมากินบ่อยนี้สงสัยร้านเจ๋งพอดี” ตาเทซองพูดจบก็หัวเราะ

“คนนะไม่ใช่หมู ก็วันนี้ฉันหิว กินเสร็จแล้วกลับบ้านกันเถอะง่วงนอนแล้ว”

“กินเสร็จก็จะนอนเลยนี้แหละหมู”

“พอๆกลับบ้าน”



บ้านฉันกับร้านอาหารของเทซองก็อยู่ห่างกันแค่ซอยเดียวนั่งรถเดี๋ยวเดียวก็ถึง แต่ฉันก็หลับจนได้ก็เบาะมันนุ่มนี่หน่า แถมฉันยังประทับตราอย่างดีเพื่อบอกให้ใครรู้ว่าฉันเคยนั่งรถคันนี้ไว้บนเบาะรถของเทซองอีกด้วยเป็นดวงๆเต็มเลย น้ำลายฉันนี้เอง ฮ่าๆๆ

“ยัยบ๊องเอ๊ะหลับจนได้” เทซองบ่นขนาดนี้รถมาจอดสนิทที่หน้าบ้านฉันแล้ว

เทซองเดินมาอุ้มฉันเข้าไปในบ้านเล่นเอาพี่ฉันตกใจ ว่าทำไมฉันถึงกลับบ้านมาสภาพแบบนี้

“เทซองแกทำไรน้องฉันว่ะ” เอาแล้วพี่จีฮุนต่อยมันเลย

“บ้าหรอว่ะ ฉันพาน้องแกไปกินข้าวตอนขากลับน้องแกหลับในรถฉัน แถมน้ำลายหยดติดเบาะรถฉันอีก”

“เออ งั้นเอาไปโยนๆไว้ในห้องนอนนั้นแหละ ถัดจากห้องฉันไป แล้วห่มผ้าให้ด้วยนะ” โห เป็นพี่ชายที่ประเสริฐจริงๆเลยหาที่ไหนได้อีกมั้ยเนี่ย แทนที่จะรับฉันจากตาเทซองไป ไม่มีเลย

เทซองอุ้มฉันไปส่งถึงเตียง พอวางฉันลงอีตาหมอนี้ก็ไม่ยอมกลับอีก มัวแต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ยัยเด็กนี้เวลานอนยังน่ารักอีก”

“เทซองทำไมนายต้องทำดีกับฉันขนาดนี้ด้วย” ใครพูดเนี่ย ฉันหลับอยู่ เหลือเทซองคนเดียวนะที่ไม่ได้หลับ ไหนๆใครแอบดูฉันอยู่บอกมาซะดีๆ ฉันต๊องไปซะแล้ว ฉันละเมอ

“ละเมอหรอเนี่ย ฉันทำดีกับเธอก็เพราะฉันหลงรักเด็กกะโปโลอย่างเธอเข้าแล้วนะซิยัยเด็กโง่ “ เทซองเดินกอดอกออกจากห้องไปแต่ยังไม่ทันได้ออกจาห้องฉันเลย

“เฮ้ยนี้มันน้ำลายยัยยุนวูหรอเนี่ย” ใครโง่กันแน่ยะ ตาบื้อฉันทำหยดไว้ตั้งนานและเพิ่งจะรู้หรอ

“จริงๆเลยยัยนี้” เทซองรีบดึงกระดาษทิชชูจากโต๊ะฉันไปเช็ดน้ำลายฉันแล้วรีบกลับบ้านทันที แต่เฮ้ยๆ ตาเทซองกลับมาก่อนนายยังไม่ได้ห่มผ้าให้ฉันเลยนะ ทำงี้ได้ไงพี่ฉันอุตส่าห์สั่งนะเนี่ย