ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การตัดสินใจครั้งสำคัญ
“อุนจิ หายดีแล้วหรอ”
“ยุนวูนี้ของขวัญวันเกิดเธอ สุขสันต์วันเกิดนะ ฉันตั้งใจจะเอามาให้เธอเมื่อวานแต่ไม่สบายเสียก่อน“ อินจืออุ้มตุ๊กตาหมีตัวมหึมาลงมาจากรถ แต่เอ๊ะคุ้นๆตายแล้วเหมือนกับที่เด็กคนเมื่อวานเอามาให้ฉันเลย ฉันกับพี่จีฮุนถึงกับอึ้ง อะไรกันจะมีคนให้ของขวัญวันเกิดฉันเหมือนกันเด๊ะ
“ขอบใจมากนะอินจือ“ ฉันรีบรับตุ๊กตาจากอินจือแล้วรีบเอาไปเก็บในห้องนอน ตุ๊กตาตัวแรกฉันวางไว้บนเตียงของฉัน แต่ตัวนี้ฉันเอามันไปวางไว้ข้างๆตู้เสื้อผ้า เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันนะทำไมฉันถึงไม่เอาไปวางไว้ด้วยกัน แปลกใจตัวเองไม่น้อยเลย แต่ช่างเถอะไปโรงเรียนดีกว่า
กลางวันฉันต้องมานั่งกินข้าวกลางวันคนเดียวเพราะว่าไอ้ตาอุนจิเกิดไม่สบายขึ้นมาอีกและพี่โยเลยให้กลับบ้านไป ทำไงได้ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนเดียวนี่
“สวัสดียุนวู นั่งกินข้าวด้วยคนได้มั้ย“ เสียงคุ้นๆฉันรีบเงยหน้าขึ้นมอง
“อ่าวเทซอง แล้วทำไมนายไม่ไปนั่งกับเพื่อนนายล่ะมานั่งกับฉันไม่กลัวฉันกัดเอาหรอ“
“เมื่อคืนเพื่อนฉันไปเที่ยวกันกินเหล้าเมาเหมือนหมาเลย วันนี้เลยไม่มีใครมาโรงเรียนกันสักคน“
“งั้นก็แสดงว่าวันนี้ที่นายมาโรงเรียนได้ก็เพราะไม่ได้ไปกินข้าวกับเพื่อนๆ นายต้องขอบคุณฉันนะเนี่ยที่เดินไปชนรถนายจนนายต้องมาส่ง“
“คร้าาาบ...ขอบคุณครับ จริงๆแล้วฉันลืมนัดของเพื่อนตะหากเล่ายัยหัวเห็ด“ พูดจบเทซองก็รีบไปหยิบจานข้าวมานั่วกับฉัน ทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้อนุญาตเลย แต่ช่างเถอะดีเหมือนกันฉันจะได้มีเพื่อนคุย การกินข้าวคนเดียวก็ทำให้ฉันนั้นเหงาไม่เบาเลย
“นี้คิมยุนวู“ โห เรียกฉันซะเต็มยศเลยเกิดผีเข้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย
“อะไรยะ“
“วันเสาร์นี้ไปเดทกับฉันได้มั้ย“ ฉันตะลึงกับคำพูดเทซองอยู่นานถึง 0.0001 วินาที
“เดท! นี้นายจะบ้าหรอ ฉันยังไม่ได้เป็นอะไรกับนายสักหน่อยทำไมต้องไปเดทกับนายด้วยยะ“ วันนี้อีตานี้มันจะมาไม้ไหนกับฉันอีกล่ะเนี่ย ฉันล่ะปวดหัวจริงๆเลยใครมีพาราเซตามอลช่วยเอามาให้ฉันที
“ถ้าอย่างงั้นเธอช่วยเปิดใจให้ฉันหน่อยได้มั้ยล่ะ ฉันขอโอกาสเธอนะได้มั้ยยุนวู“ หา! อะไรกันเนี่ยอีตานี้มันบ้าไปแล้วมันมีสติรึเปล่าเนี่ยตอนพูด แต่คำพูดของเทซองก็ทำให้ฉันอยากจะมุดลงไปอยู่ในชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าฉันซะจริงเลย
“ฉันขอคิดดูก่อนแล้วกัน“ ฉันไม่ค่อยไว้วางใจตานี้เท่าไรเลย
“ถ้าเธอติดสินใจว่าจะให้โอกาสฉันก็ เจอกันบ่ายโมงที่หน้าโรงหนังนะ“ ตานี้พูดจบก็ลุกเอาจานข้าวไปเก็บเฉยเลย แล้วข้าวที่ซื้อมาก็ไม่กินสักคำ โธ่! ไม่กินก็ไม่บอกฉันวันนี้ฉันหิวมากๆเลยนะเนี่ย แล้วตานี้ยิ่งมาชวนฉันคุยอีกเลยยิ่งหิวกันเข้าไปใหญ่เลย
นี้ก็วันศุกร์เข้าไปแล้ว พรุ่งนี้แล้วซิวันที่ตาเทซองนัดฉันเดทเป็นครั้งแรก ฉันยังคงคิดไม่ตกว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปตามคำนัดของเค้าดีหรือเปล่า แล้วถ้าเกิดฉันไปตาเทซองจะจับฉันไปเด็ดหัวจิ้มน้ำพริกกินเป็นการแก้แค้นมั้ยเนี่ย เศร้าใจ ฮ่า! พี่จีฮุนสุดที่รักกลับบ้านพอดีเลย
“พี่จีฮุนมาทางนี้หน่อยดิ” ฉันเรียกให้พี่จีฮุนเข้าไปในห้องฉัน แล้วฉันก็ปิดประตูห้องนอนทันที
“มีอะไรทำไมต้องทำลึกลับขนาดนี้ด้วย” พี่จีฮุนเดินไปนั่งลงบนเตียงฉัน ฉันจึงเดินไปนั่งข้างๆ
“คือว่าอย่างงี้ เมื่อ 3 วันที่แล้วตาเทซองเค้ามาชวนฉันไปเดท”
“แล้วยังไง”
“พี่ว่าฉันจะไปดีมั้ย ฉันกลัวว่าเค้าจะนัดฉันไปแก้แค้นนะซิ”
“โธ่เอ๊ย! ยุนวูคิดมากไปได้ ไอ้เทซองมันไม่คิดอะไรแล้วแหละ ถ้าเรากลัวมากนะก็ชวนไอ้อุนจิไปซิ”
“ก็อินจือไม่มาโรงเรียนอาทิตย์นึงแล้ว ตอนแรกก็เป็นไข้ พอไข้หายก็เป็นอีสุกอีใสต่อเลย”
“แล้วเราจะให้พี่ช่วยยังไงล่ะ”
“ก็เรียกพี่มาช่วยคิดเนี่ยแหละ”
“พี่ว่าเราลองให้โอกาสเทซองมันหน่อยเซ่ มันอุตส่าห์มาชวนเราไปเดทนะ เท่าที่พี่รู้จักกับมันมามันไม่เคยมีแฟนเลยนะ เราอาจจะเป็นนับเบอร์วันของมันนะ แล้วพรุ่งนี้ถ้าเกิดว่ามันทำอะไรเราก็โทรมาเรียกพี่ได้ตลอดเวลาเลย มันนัดเราไว้ที่ไหน”
“ก็ที่หน้าโรงหนัง”
“นี้แล้วเรานอนกอดไอ้เจ้าตุ๊กตาตัวนี้ทุกคืนเลยหรอ” พี่จีฮุนชี้ไปที่ตุ๊กตาตัวที่อยู่บนเตียง
“ใช่ ทำไมหรอ”
“ตัวไหนล่ะที่ไอ้ท...อุนจิมันให้เรานะ” (พี่จีฮุนคิด : เกือบหลุดชื่อไอ้เทซองออกไปแล้ว)
“ตัวนู้น” ฉันชี้ตุ๊กตาตัวที่อยู่ข้างตู้เสื้อผ้า
“แล้วเรารู้รึยังว่าใครให้”
“ก็ยังหรอก” พี่จีฮุนแอบอมยิ้มแล้วก็เดินออกไปจากห้องฉัน อะไรกันเนี่ยพี่ฉันนึกจะลุกก็ลุกไปเลย
ติด...ตะระริดติ๊ดติ๊ด
“เออโทรมาก็ดีและไอ้เทซอง” ตาเทซองโทรมาหาพี่ฉัน
“มีอะไรว่ะ”
“เมื่อกี้ยัยยุนวูปรึกษาฉันเรื่องที่แกชวนเดท”
“จริงหรอ แล้วแกบอกไปว่าไง”
“ก็ช่วยเชียร์แกเต็มที่เลย แล้วมีอะไรจะบอก ยัยยุนวูนอนกอดตุ๊กตาของแกทุกคืนเลย”
“ดีใจที่สุดเลย”
“แต่น้องฉันรู้ที่ไหนว่าของแก ว่าแต่แกมีอะไรโทรมาเนี่ย”
“ก็จะโทรมาให้แกช่วยเกลี้ยกล่อมให้น้องแกไปพรุ่งนี้นั้นแหละ ฉันกลัวว่ายัยตัวแสบจะไม่ไปนะซิ”
“รับรองไปเว้ย เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง แต่แกต้องดูแลน้องฉันดีนะเว้ย”
“เออๆ ขอบใจ งั้นแค่นี้นะ” เทซองกดวางโทรศัพท์
“ยุนวูนี้ของขวัญวันเกิดเธอ สุขสันต์วันเกิดนะ ฉันตั้งใจจะเอามาให้เธอเมื่อวานแต่ไม่สบายเสียก่อน“ อินจืออุ้มตุ๊กตาหมีตัวมหึมาลงมาจากรถ แต่เอ๊ะคุ้นๆตายแล้วเหมือนกับที่เด็กคนเมื่อวานเอามาให้ฉันเลย ฉันกับพี่จีฮุนถึงกับอึ้ง อะไรกันจะมีคนให้ของขวัญวันเกิดฉันเหมือนกันเด๊ะ
“ขอบใจมากนะอินจือ“ ฉันรีบรับตุ๊กตาจากอินจือแล้วรีบเอาไปเก็บในห้องนอน ตุ๊กตาตัวแรกฉันวางไว้บนเตียงของฉัน แต่ตัวนี้ฉันเอามันไปวางไว้ข้างๆตู้เสื้อผ้า เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันนะทำไมฉันถึงไม่เอาไปวางไว้ด้วยกัน แปลกใจตัวเองไม่น้อยเลย แต่ช่างเถอะไปโรงเรียนดีกว่า
กลางวันฉันต้องมานั่งกินข้าวกลางวันคนเดียวเพราะว่าไอ้ตาอุนจิเกิดไม่สบายขึ้นมาอีกและพี่โยเลยให้กลับบ้านไป ทำไงได้ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนเดียวนี่
“สวัสดียุนวู นั่งกินข้าวด้วยคนได้มั้ย“ เสียงคุ้นๆฉันรีบเงยหน้าขึ้นมอง
“อ่าวเทซอง แล้วทำไมนายไม่ไปนั่งกับเพื่อนนายล่ะมานั่งกับฉันไม่กลัวฉันกัดเอาหรอ“
“เมื่อคืนเพื่อนฉันไปเที่ยวกันกินเหล้าเมาเหมือนหมาเลย วันนี้เลยไม่มีใครมาโรงเรียนกันสักคน“
“งั้นก็แสดงว่าวันนี้ที่นายมาโรงเรียนได้ก็เพราะไม่ได้ไปกินข้าวกับเพื่อนๆ นายต้องขอบคุณฉันนะเนี่ยที่เดินไปชนรถนายจนนายต้องมาส่ง“
“คร้าาาบ...ขอบคุณครับ จริงๆแล้วฉันลืมนัดของเพื่อนตะหากเล่ายัยหัวเห็ด“ พูดจบเทซองก็รีบไปหยิบจานข้าวมานั่วกับฉัน ทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้อนุญาตเลย แต่ช่างเถอะดีเหมือนกันฉันจะได้มีเพื่อนคุย การกินข้าวคนเดียวก็ทำให้ฉันนั้นเหงาไม่เบาเลย
“นี้คิมยุนวู“ โห เรียกฉันซะเต็มยศเลยเกิดผีเข้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย
“อะไรยะ“
“วันเสาร์นี้ไปเดทกับฉันได้มั้ย“ ฉันตะลึงกับคำพูดเทซองอยู่นานถึง 0.0001 วินาที
“เดท! นี้นายจะบ้าหรอ ฉันยังไม่ได้เป็นอะไรกับนายสักหน่อยทำไมต้องไปเดทกับนายด้วยยะ“ วันนี้อีตานี้มันจะมาไม้ไหนกับฉันอีกล่ะเนี่ย ฉันล่ะปวดหัวจริงๆเลยใครมีพาราเซตามอลช่วยเอามาให้ฉันที
“ถ้าอย่างงั้นเธอช่วยเปิดใจให้ฉันหน่อยได้มั้ยล่ะ ฉันขอโอกาสเธอนะได้มั้ยยุนวู“ หา! อะไรกันเนี่ยอีตานี้มันบ้าไปแล้วมันมีสติรึเปล่าเนี่ยตอนพูด แต่คำพูดของเทซองก็ทำให้ฉันอยากจะมุดลงไปอยู่ในชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าฉันซะจริงเลย
“ฉันขอคิดดูก่อนแล้วกัน“ ฉันไม่ค่อยไว้วางใจตานี้เท่าไรเลย
“ถ้าเธอติดสินใจว่าจะให้โอกาสฉันก็ เจอกันบ่ายโมงที่หน้าโรงหนังนะ“ ตานี้พูดจบก็ลุกเอาจานข้าวไปเก็บเฉยเลย แล้วข้าวที่ซื้อมาก็ไม่กินสักคำ โธ่! ไม่กินก็ไม่บอกฉันวันนี้ฉันหิวมากๆเลยนะเนี่ย แล้วตานี้ยิ่งมาชวนฉันคุยอีกเลยยิ่งหิวกันเข้าไปใหญ่เลย
นี้ก็วันศุกร์เข้าไปแล้ว พรุ่งนี้แล้วซิวันที่ตาเทซองนัดฉันเดทเป็นครั้งแรก ฉันยังคงคิดไม่ตกว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปตามคำนัดของเค้าดีหรือเปล่า แล้วถ้าเกิดฉันไปตาเทซองจะจับฉันไปเด็ดหัวจิ้มน้ำพริกกินเป็นการแก้แค้นมั้ยเนี่ย เศร้าใจ ฮ่า! พี่จีฮุนสุดที่รักกลับบ้านพอดีเลย
“พี่จีฮุนมาทางนี้หน่อยดิ” ฉันเรียกให้พี่จีฮุนเข้าไปในห้องฉัน แล้วฉันก็ปิดประตูห้องนอนทันที
“มีอะไรทำไมต้องทำลึกลับขนาดนี้ด้วย” พี่จีฮุนเดินไปนั่งลงบนเตียงฉัน ฉันจึงเดินไปนั่งข้างๆ
“คือว่าอย่างงี้ เมื่อ 3 วันที่แล้วตาเทซองเค้ามาชวนฉันไปเดท”
“แล้วยังไง”
“พี่ว่าฉันจะไปดีมั้ย ฉันกลัวว่าเค้าจะนัดฉันไปแก้แค้นนะซิ”
“โธ่เอ๊ย! ยุนวูคิดมากไปได้ ไอ้เทซองมันไม่คิดอะไรแล้วแหละ ถ้าเรากลัวมากนะก็ชวนไอ้อุนจิไปซิ”
“ก็อินจือไม่มาโรงเรียนอาทิตย์นึงแล้ว ตอนแรกก็เป็นไข้ พอไข้หายก็เป็นอีสุกอีใสต่อเลย”
“แล้วเราจะให้พี่ช่วยยังไงล่ะ”
“ก็เรียกพี่มาช่วยคิดเนี่ยแหละ”
“พี่ว่าเราลองให้โอกาสเทซองมันหน่อยเซ่ มันอุตส่าห์มาชวนเราไปเดทนะ เท่าที่พี่รู้จักกับมันมามันไม่เคยมีแฟนเลยนะ เราอาจจะเป็นนับเบอร์วันของมันนะ แล้วพรุ่งนี้ถ้าเกิดว่ามันทำอะไรเราก็โทรมาเรียกพี่ได้ตลอดเวลาเลย มันนัดเราไว้ที่ไหน”
“ก็ที่หน้าโรงหนัง”
“นี้แล้วเรานอนกอดไอ้เจ้าตุ๊กตาตัวนี้ทุกคืนเลยหรอ” พี่จีฮุนชี้ไปที่ตุ๊กตาตัวที่อยู่บนเตียง
“ใช่ ทำไมหรอ”
“ตัวไหนล่ะที่ไอ้ท...อุนจิมันให้เรานะ” (พี่จีฮุนคิด : เกือบหลุดชื่อไอ้เทซองออกไปแล้ว)
“ตัวนู้น” ฉันชี้ตุ๊กตาตัวที่อยู่ข้างตู้เสื้อผ้า
“แล้วเรารู้รึยังว่าใครให้”
“ก็ยังหรอก” พี่จีฮุนแอบอมยิ้มแล้วก็เดินออกไปจากห้องฉัน อะไรกันเนี่ยพี่ฉันนึกจะลุกก็ลุกไปเลย
ติด...ตะระริดติ๊ดติ๊ด
“เออโทรมาก็ดีและไอ้เทซอง” ตาเทซองโทรมาหาพี่ฉัน
“มีอะไรว่ะ”
“เมื่อกี้ยัยยุนวูปรึกษาฉันเรื่องที่แกชวนเดท”
“จริงหรอ แล้วแกบอกไปว่าไง”
“ก็ช่วยเชียร์แกเต็มที่เลย แล้วมีอะไรจะบอก ยัยยุนวูนอนกอดตุ๊กตาของแกทุกคืนเลย”
“ดีใจที่สุดเลย”
“แต่น้องฉันรู้ที่ไหนว่าของแก ว่าแต่แกมีอะไรโทรมาเนี่ย”
“ก็จะโทรมาให้แกช่วยเกลี้ยกล่อมให้น้องแกไปพรุ่งนี้นั้นแหละ ฉันกลัวว่ายัยตัวแสบจะไม่ไปนะซิ”
“รับรองไปเว้ย เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง แต่แกต้องดูแลน้องฉันดีนะเว้ย”
“เออๆ ขอบใจ งั้นแค่นี้นะ” เทซองกดวางโทรศัพท์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น