รักอลวนของฉันกับหนุ่มมาดกวน

ลำดับตอนที่ #4 : ชีวิตหลับอย่างเดียว

“พี่นี้ก็สองทุ่มแล้วนะพ่อยังไม่โทรมาอีกหรอ คราวก่อนที่พ่อกลับมาบ้านพ่อสัญญากับฉันเอาไว้แล้วนะว่าวันเกิดฉันพ่อจะโทรมาตอนสองทุ่ม“

“เดี๋ยวพ่อก็โทรมาเองแหละนะลูกเรากินข้าวกันดีกว่านะ“

“ค่ะแม่“

“นี้ๆไอ้จีฮุนพ่อแกไปไหนหรอว่ะ ทำไมน้องแกต้องคอยโทรศัพท์ด้วย“ ตาเทซองแอบกระซิบกับพี่จีฮุน

“พ่อฉันเป็นเลขาของท่านทูตที่ญี่ปุ่นๆนานๆจะกลับสักทีนึง“ พี่จีฮุนตอบเทซองแล้วก็ลงมือกินต่อ

“ฉันลืมไปเลยยัยตัวยุ่งนี้ของขวัญเธอ พ่อกับแม่แล้วก็ฉันซื้อให้“ ว๊ายดีใจจังเลย อะไรนะอยากรู้จัง พี่ยื่นกล่องของขวัญให้ฉัน มันเป็นกล่องของขวัญที่เล็กน่ารักห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีมุกและผูกด้วยโบสีฟ้า น่ารักจังเลย ฉันรีบแกะของขวัญออกดู ภายในกล่องนั้นคือนาฬิกาข้อมือสีฟ้า แต่เอ๊ะนี้มันนาฬิกาข้อมือที่ฉันอยากได้ตอนครั้งที่ไปเที่ยวญี่ปุ่นเมื่อสองเดือนที่แล้วพ่อกับแม่ไม่ยอมซื้อให้ฉัน ที่แท้ก็แอบซื้อมาให้ฉัน

“ขอบคุณค่ะแม่ ขอบคุณค่ะพี่“

“นี้นายเทซองนายไม่ต้องเอาของขวัญวันเกิดมาเซอร์ไพร์สฉันทีหลังหรอกนะ ฉันไม่อยากได้ของนาย“

“ฉันก็ให้เธอไปแล้วไง“ ตาหมอนี้ยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์อีกแล้ว มันทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเย็นเล่นเอาฉันขนลุกไปทั้งตัวเลย แล้วยังหน้าแดงอีก

“อย่ามาทำขี้ตู่ไปหน่อยเลยย่ะ“ แม่กับพี่จีฮุนนั่งกินน้อยยิ้มใหญ่เลย สงสัยจะขำกันมากเลยที่อีตานี้กวนประสาทฉัน



งานวันเกิดฉันวันนี้ก็จบลงแล้ว แม่และฉันเก็บจานทั้งหมดไปล้างแล้ว ส่วนตาเทซองกับพี่ก็อยู่ในห้องของพี่ ฉันออกมานั่งคอยโทรศัพท์จนผล็อยกลับไป

“เฮ้ย ไอ้จีฮุนห้องนี้แกแต่งเองหรอว่ะ“

“เออมีอะไร“

“จัดห้องได้น่ารักดีดูเป็นระเบียบ ผิดกับห้องฉันเลยใหญ่แต่รกว่ะ“

“แกก็หัดจัดบ้างซิว่ะอย่าเอาแต่เที่ยว“

“ฮ่าๆ“

“เออไอ้เทซองเรื่องน้องฉันที่เคยต่อยแก แกยังโกรธอยู่รึเปล่า“

“เรื่องมันตั้งนานแล้วฉันลืมไปหมดแล้ว แต่ท่าทางน้องแกจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันเลย“

“ยัยนั้นคิดว่าแกยังโกรธอยู่นะซิ แต่ว่าจริงๆฉันว่าก็ผิดทั้งคู่แหละว่ะ“

“เออ ไอ้จีฮุนฉันมีเรื่องจะสารภาพกับแกว่ะ“

“เรื่องไรว่ะ หรือว่าแกชอบน้องสาวฉัน ฮ่าๆๆ“ พี่จีฮุนแกล้งแซวตาเทซองเล่นเพราะเห็นว่าวันนี้เทซองอุตส่าห์มีน้ำใจมาส่งฉัน

“แกรู้หรอว่ะ“

“เฮ้ย! จริงหรอนี้ฉันแค่แกล้งแซวแกเล่นนะ“

“เออก็จริงเด่ ตอนประถมฉันก็เห็นน้องสาวแกเป็นเด็กกะโปโลคนนึง แต่ว่าเมื่อเดือนที่แล้วในโรงอาหารแกจำได้มั้ย นั้นแหละครั้งแรกที่ฉันเจอน้องสาวแก ฉันว่าเด็กกะโปโลคนนั้นมันทำให้ฉันหลงใหลซะแล้ว“

“ขนาดนั้นเชียว แล้วยัยตัวแสบมันจะเอากับแกหรอ“

“ก็นั้นนะซิ หนึ่งเดือนเต็มเชียวนะที่ฉันไม่ได้เจอยุนวู ยัยนั้นเอาแต่หลบหน้าฉัน จนฉันรู้ว่ายัยนั้นชอบมาซื้อขนมปังที่ร้านฉันบ่อยๆวันนี้ฉันก็เลยดักเจอ“

“แล้วแกจะทำยังไงต่อไปล่ะ“

“ก็ยังไม่รู้เลย ต้องพยายามต่อไปล่ะ“

“แล้วไอ้ตุ๊กตาตัวนั้นแกรู้มั้ยใครเป็นคนให้“

“ก็ฉันให้เองแหละ ฉันไม่กล้าเอาไปให้เองหรอก เพราะเจอกันทีไรฉันก็อดแกล้งยัยนั้นไม่ได้ ขนาดวันนี้ก็เหมือนเคยอดไม่ได้ว่ะ“

“ก็ระวังจะโดนน้องฉันต่อยเอาอีกแล้วกันเรื่องเก่ายังไม่เคลียร์กันเดี๋ยวเรื่องใหม่นะเกิด“

“เฮ้ย! ไอ้จีฮุนนี้มันรูปโยนี้หว่า ทำไมมาอยู่ใต้หมอนแกได้“

“ก็...ก็...“

“ไม่ต้องพูดและอำอึ้งอยู่ได้ลำคานว่ะ แกแอบชอบโยหรอ“

“ตอนนี้เราคบกันได้อาทิตย์นึงแล้ว“

“ว้าว! ยินดีด้วยเว้ย ได้ดีแล้วอย่าลืมช่วยฉันด้วยนะ ดึกมากแล้วงั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน“

“เออ เดี๋ยวฉันไปส่ง“



“ยัยน้องสาวตัวแสบรอโทรศัพท์จนหลับไปแน่เลย“ พี่จีฮุนเดินออกไปส่งตาเทซองทีรถ

ติ๊ด ตะริดติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ( โทรศัพท์ฉันดัง )

“ฮัลโหล จีฮุนครับ“

“นี้พ่อนะลูก“

“ครับพ่อ น้องรอโทรศัพท์จนหลับไปแล้วล่ะครับ“

“ไม่ต้องปลุกน้องหรอกนะปล่อยให้หลับไปเถอะ แล้วเดี๋ยวอุ้มน้องเข้าไปในห้องด้วยนะ อย่าลืมห่มผ้าให้น้องด้วยนะ แล้วก็พ่อฝากขอโทษน้องด้วยนะ พอดีพ่อติดประชุมกับท่านทูตนิดหน่อย พ่อเพิ่งจะประชุมเสร็จเนี่ย “

“ครับพ่อผมจะอธิบายให้น้องเข้าใจเองครับ“

“แค่นี้ก่อนนะลูกนะ ท่านทูตเรียกพ่อแล้ว“

“ครับ สวัสดีครับ“ พ่อวางสายไปแล้ว พี่จีฮุนหันกลับมาอุ้มฉันเข้าไปนอนในห้อง

“ตัวหนักเป็นบ้าเลยน้องฉันเห็นตัวเล็กๆอย่างงี้“ พี่อุ้มฉันมาถึงเตียงนอนฉันก็ตื่นทันที

“โธ่จะตื่นก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ ปล่อยให้ฉันอุ้มมาหนักเป็นบ้าเลย“ ฉันยิ้มเจื่อนๆ

“พี่ค่ะ พ่อโทรมารึยัง“

“พ่อเพิ่งโทรมาเมื่อกี้ก่อนพี่จะอุ้มเธอเข้ามาเนี่ยแหละ“

“พ่อว่าไงบ้างพี่“

“พ่อฝากขอโทษที่ผิดนัด พ่อประชุมเพิ่งเลิก แล้วตอนนี้พ่อก็ไม่ว่างเลยท่านทูตเพิ่งเรียกพ่อไปก่อนวางสายจากพี่“

“ค่ะ“ แล้วฉันก็หลับต่อ