รักอลวนของฉันกับหนุ่มมาดกวน

ลำดับตอนที่ #2 : ถ้าเกิดเป็นเรื่องจริงฉันก็แย่ซิ

“นายว่าฉันควรจะไปขอโทษไอ้หน้าเต้าหู้ยี้มั้ย“

“ใครไอ้หน้าเต้าหู้ยี้“ อินจือยังคงไม่ละสายตาจากทีวี

“รุ่นพี่เทซองไง“

“ทำไมเธอถึงไปเรียกเค้าอย่างงั้นล่ะ ฉันว่าเค้าก็หล่อดีนะ แต่น้อยกว่าฉันเยอะ“ มันโม้อีกและอีตานี้ไม่เคยเลยที่จะชมว่าคนอื่นหล่อกว่าตัวเอง

“ก็ฉันอยากเรียก เห็นแล้วหมั่นไส้“

“แล้วเมื่อกี้เธอถามว่าอะไรนะ“ อีตาอุนจิมันไม่สนใจที่ฉันพูดเลย

“ก็นายมัวแต่ดูทีวีอยู่ได้เลยลืมที่ฉันถาม ฉันถามว่าฉันควรจะไปขอโทษเค้ามั้ย“

“จริงๆแล้วฉันว่านะเธอก็ควรจะขอโทษเค้าอยู่หรอกนะ ไม่อย่างงั้นเราสองคนได้มีหวังตายแน่เลย ท่าทางจะต้องเจอกันบ่อยด้วยนะเนี่ย“

“ฉันก็คิดว่าอย่างงั้นเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวฉันมานะ“

“เธอจะไปไหน“ และแล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าตาอินจือกินขนมปังหมดแล้วฉันยังไม่ได้กินเลยนะ ของฉันนะอุตส่าห์ซื้อมา แล้วที่ฉันพูดเมื่อกี้ฉันก็ประชดเฉยๆนะที่บอกให้กินให้หมด T_T

“จะไปหยิบหนังสือทำเนียบของรุ่นของรุ่นพี่ฮุนวู“ ดีจริงๆเลยโรงเรียนเก่าฉันทำหนังสือทำเนียบรุ่นของแต่ละรุ่นแจกเด็กทั้งโรงเรียนเลย ทำให้ฉันได้เบอร์และที่อยู่รุ่นพี่หล่อๆเพียบเลย *_*

“เธอจะเอามาทำอะไร หรือว่าคิดถึงพี่เทซองเลยจะเอามานั่งดู“

“ฉันก็จะโทรไปขอโทษเค้านะซิ ถ้าเกิดว่าไปขอโทษต่อหน้าล่ะก็อายตายเลย หรือไม่ก็อาจจะโดนฆ่าก่อนที่จะได้ขอโทษก็ได้“

“อือ ดีเหมือนกัน“

ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องด้วยหวังที่ว่าแม่คงจะยังไม่ทิ้งกล่องหนังสือเก่าของฉันที่ไม่ใช่แล้วนะ เพราะตอนนี้ฉันอยากใช้ขึ้นมาแล้วนะซิ ฉันหาหลายต่อหลายกล่อง แต่ก็ไม่เจอจนกล่องสุดท้ายหนังสือทำเนียบรุ่นของรุ่นพี่เทซองวางอยู่เล่มสุดท้ายของกล่องเลย

“อุนจิ ฉันเจอแล้ว“

“.....“ ไม่มีเสียงสัญญาณตอบรับจากปลายทาง

“อ่าวอีตานี้กินเสร็จก็หลับเลย งั้นปล่อยไว้ก่อนก็แล้วกัน นายพลาดฉากสำคัญของหนังดังฮอลลีวู้ดแล้วล่ะอินจือเอ๊ย“

ฉันรีบเปิดหาชื่อตาเทซองเพื่อหาเบอร์โทรศัพท์ของเค้า แล้วก็รีบต่อโทรศัพท์ไปที่บ้านของตาเทซอง แต่เอ๊ะมันไม่มีเบอร์นี้น่ะ เบอร์ก็ไม่ผิดนะ งั้นฉันลองโทรไปบ้านรุ่นพี่ชินจิดีกว่า

“สวัสดีค่ะ ขอสายรุ่นพี่ชินจิค่ะ“ ติดด้วย เย้ๆ

“ครับ พูดอยู่ครับ ใครครับ“ รุ่นพี่ชินจิจริงๆด้วย

“ยุนวูรุ่นน้องพี่ชุนจิสมัยประถมไงค่ะ ที่ไปต่อยหน้ารุ่นพี่เทซองนะค่ะ“ ฉันบอกแบบอายๆ

“ครับพี่จำได้แล้วแล้วมีอะไรล่ะถึงโทรมาหาพี่“

“ก็คือว่าอยากจะโทรไปขอโทษรุ่นพี่เทซองนะค่ะ แต่ว่าเบอร์โทรศัพท์ในหนังสือรุ่น...“ ฉันยังพูดไม่ทันจบเลย

“อ้อ ไอ้เทซองมันย้ายบ้านแล้ว ถ้างั้นเธอเอาเบอร์มือถือเค้าไปแล้วกันนะ พี่ไม่มีเบอร์บ้านมันเหมือนกัน“

“ค่ะ ขอบพระคุณค่ะ“

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก รอสักครู่นะ“

“ค่ะ“

“01-xxxxxxx“  

“ขอบคุณค่ะรุ่นพี่ สวัสดีค่ะ“ ฉันรีบชิงกดวางก่อนเลย กลัวรุ่นพี่ชินจิจะชวนคุยต่อแล้วฉันจะไม่ได้โทรไปขอโทษอีตาเทซองอีก กว่าฉันจะได้โทรขอโทษอีตานี้ได้ยากลำบากจริงๆเลยเบอร์นายนี้มันหายากๆจริงๆเลย

“นี้เทซองใช่มั้ย“ ฉันล่ะเสียวจริงๆเลยใจก็เต้นรั่วเหลือเกิน

“ใช่นี้เธอใครกัน“ อีตาหน้าเต้าหู้ยี้จริงๆด้วย

“ฉัน...ฉัน...ฉัน...ยุนวู“

“เธอมีอะไรโทรมาทำไมหรือว่าจะโทรมาจีบฉัน“ ทำไมอีตานี้มันคิดลามกอย่างงี้เนี่ย ไม่มีทางหรอกย่ะที่ฉันจะชอบนาย

“จะบ้าหรอฉันจะโทรมาขอโทษนาย ขอโทษนะค่ะรุ่นพี่“ ถ้าฉันไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนอย่างมีความสุขล่ะก็ไม่มีวันซะหรอก

“พูดเพราะกับเค้าก็เป็นหรอ“ อีตานี้มันกวนประสาทฉันอีกและ นี้ฉันอุตส่าห์พูดดีด้วยแล้วนะเนี่ย ฉันต้องสงบสติอารมณ์ไม่อย่างงั้นต้องเกิดเรื่องอีกเป็นแน่

“ค่ะ“

“จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรเธอหรอกนะ ก็วันนั้นฉันไปว่าเธอก่อนไม่ใช่หรอยัยหัวเห็ด อุ้ยไม่ใช่ยุนวูต่างหาก“ อีตาเต้าหู้ยี้มันว่าฉันอีกแล้ว

“เอาอีกแล้วนะ“

“เมื่อกลางวันนะ ฉันตั้งใจจะเข้าไปขอโทษเธอเพราะฉันว่าฉันเป็นคนผิดนะที่ไปแกล้งเธอก่อน“

“แต่ฉันว่าฉันผิดนะ“

“ฉันผิด”

“ฉันผิด“

“ฉันผิด“

“ยุนวูทะเลาะกับรุ่นพี่อีกแล้ว จะโทรไปขอโทษเค้าไม่ใช่หรอ คุยเร็วเข้าฉันหึงนะคุยกับผู้ชายอื่นได้ไง“ อีตาบ้าอุนจิตื่นมาก็ปากเสียเลยจะมาหึงอะไรฉันล่ะว่ะ

“เงียบๆไปเลยไอ้อุนจิ“

“นั้นอินจือหรอ“ ตาเทซองแสนรู้อีกและ

“อือ งั้นเอาเป็นว่าฉันก็ผิดและนายก็ผิดแล้วกัน หายกันนะ“

“โอเคได้“

“.....“

“เธอนี้ยังเหมือนเดิมเลยนะ แถมยังไม่ยอมเรียกฉันพี่อีกเหมือนเดิม“ อีตาบ้าใครอยากเป็นน้องนายกันล่ะฉันมีพี่อยู่แล้ว

“ยุนวูไปซื้อของให้แม่หน่อยลูก“ แม่ฉันเรียกซะแล้ว

“แม่ฉันเรียกแล้ว สวัสดีค่ะ“

“พรุ่งนี้เช้าจะไปรับที่บ้านนะ“ หา! เมื่อกี้เค้าพูดอะไรนะไม่ทันซะแล้วฉันกดวางไปแล้ว มือไวจริงๆเลยฉันเลยอดรู้เลย เสียดายจังเผื่อว่าเค้าจะบอกรักฉัน ฮิฮิฮิ O_o คิดไปได้นะฉันเนี่ย



ติ๊ด...ตะระริดติดติ๊ด...ติ๊ดดด

ใครกันเนี่ยโทรมาแต่เช้าเลยไม่รู้จักเกรงใจฉันบ้างเลย คนกำลังมีความสุขกำลังหลับสบายเลย เบอร์ใครก็ไม่รู้

“สวัสดีค่ะ ยุนวูค่ะ“ ฉันอยากรู้จริงๆใครโทรมากวนฉันแต่เช้า

“ยุนวู ทำไมเธอยังไม่ออกมาอีก ฉันมารอเธอตั้งนานแล้วนะ“

“ใครกันเนี่ยมาถึงก็มาเสียงดังใส่ฉันจะบ้าหรือไง“ ฉันชักจะโมโหแล้วนะ

“เทซอง ก็ฉันบอกเธอไปแล้วไงเมื่อวานว่าวันนี้จะมารับที่บ้าน“ งง

“หา! บอกตอนไหนกัน“

“ก็บอกก่อนเธอจะวางไง หรือว่าเธอไม่ได้ยิน“ เขาขึ้นเสียงใส่ฉัน ต้องคิดว่าฉันจะเบี้ยวแน่ๆเลยไม่มีทางหรอกย่ะนานๆจะมีหนุ่มหล่อๆที่ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไรมารับถึงบ้านซะที

“ใช่“

“อืมงั้นรีบออกมาได้แล้วฉันอยู่หน้าบ้านเธอเนี่ย“ น้ำเสียงของตานี้เหมือนกำลังสั่งฉันอยู่เลย

“สั่งอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวฉันออกไป“ น้ำไม่อาบมันแล้วแปรงฟันอย่างเดียวพอ ข้าวก็ไม่กินและลดความอ้วนไปในตัวเลยแล้วกัน

“มาแล้ว มาแล้ว“

“นี้ทำไมนานจัง ผู้หญิงเหมือนกันทุกเปล่าเนี่ย ชอบทำอะไรชักช้า“

“ฉันตื่นตอนที่นายโทรมาย่ะจะไม่ให้ช้าได้ยังไง“ เรื่องอะไรฉันจะไปบอกนายว่าฉันไม่ได้อาบน้ำไม่มีทางหรอกย่ะ

“เพิ่งจะตื่นหรอเนี่ยผู้หญิงอะไรเนี่ย“ ตาเทซองพูดเสร็จแล้วก็ส่ายหัว

“แล้วคิดยังไงมารับฉันที่บ้าน“

“อ่าว เธอไม่รู้หรอบ้านฉันอยู่เลยบ้านเธอไปหน่อยเดียวเอง เวลาไปโรงเรียนฉันก็ต้องผ่านบ้านเธอทุกวัน ฉันก็เลยคิดว่าวันนี้ไปโรงเรียนพร้อมเธอดีกว่า“ เทซองพูดเสร็จแล้วก็อมยิ้ม ต้องมีอะไรแน่ๆเลย

“หรอฉันไม่เคยรู้หรอก เห้ย! รอฉันแปบนะ“ แล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านไปตามพี่ชายสุดหล่อของฉันจะได้ไปโรงเรียนด้วยกัน ฉันไม่อยากไปโรงเรียนกับอีตาเทซองสองต่อสองเท่าไรหรอก โชคดีนะเนี่ยที่พี่จีฮุนยังไม่ไปโรงเรียน แล้ววันนี้พี่ก็ยอมไปโรงเรียนกับฉันซะด้วย ดีใจที่สุดเลย

“ไปไหนมา อ่าว จีฮุน“ หน้าตาเทซองไม่ค่อยดีพอเห็นพี่จีฮุน

“อืม นี้นายมาทำไร“ พี่จีฮุนทำหน้างง

“ก็มารับยุนวูไปโรงเรียนพอดีทางผ่าน“ ตาเทซองพูดด้วยเสียงที่ไม่ค่อยอยากจะตอบ

“นายจะมาจีบน้องสาวฉันว่างั้นเหอะ“ พี่จีฮุนหวงฉันด้วยหรอนี้ซึ้ง

เปรี้ยง............

ติ๊ด...ตะระริดติดติ๊ด...ติ๊ดดด

อ่าวเมื่อกี้ฉันฝันไปหรอเหมือนจริงมากเลย แล้วเผลอหลับไปตอนไหนนะ สงสัยคงจะตอนที่ตาอินจือนั่งกินแล้วฉันก็นั่งดูมันแน่ๆ ฉันก็เลยผล็อยหลับไป

“ยุนวูพูดค่ะ“ ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียใครฟังก็รู้ว่าเพิ่งตื่น

“นี้เพิ่งตื่นล่ะซิ รีบออกมาเร็วเข้าฉันมารอเธอตั้งนานแล้ว กว่าจะรับโทรศัพท์ฉันได้“ เสียงปลายทางนี้คุ้นๆ

“ใครกัน“

“อินจือ“

“ นี้นายอยู่หน้าบ้านฉันหรอ “

“ใช่ซิเร็วๆเข้านะมารอนานแล้วเดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ“ อินจือกดวางสายไปซะแล้ว

ฉันรีบวิ่งไปอาบน้ำ แต่ข้าวไม่กินลดความอ้วนไปในตัว

“พี่จีฮุนเสร็จรึยังไปโรงเรียนกัน“ ฉันเห็นพี่จีฮุนกำลังเดินออกจากห้อง

“อืม เสร็จแล้วไปซิ“

“อินจือ พี่ฉันไปด้วยนะ“ อินจือทำหน้ายินดีที่จะให้พี่ชายฉันไปด้วยอย่างเต็มที่เลย

“สวัสดีครับพี่จีฮุน“

“เออๆ วันนี้นายมาจีบน้องสาวฉันถึงที่เลยหรอ“ เป็นไปได้ไงไอ้อุนจิมันเขินกับอีแค่นี้นะที่พี่ฉันแซว โห! หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลย อุนจิก็รีบขึ้นรถไปก่อน

“พี่จีฮุนพูดบ้าๆอะไร ฉันกับอินจือเพื่อนกันอย่ามั่ว“ ฉันกับพี่จีฮุนรีบตามอินจือขึ้นรถไปทันที  

รถของอินจือเป็นรถแวนสีขาวรุ่นล่าสุดที่เพิ่งออกมาแล้วเป็นรุ่นที่ฉันชอบมากเลย แต่เอ๊ะสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นพี่โยนั่งอยู่ข้างๆหน้า ฉันจึงรีบหันไปมองพี่จีฮุนที่กำลังก้าวขึ้นรถตามหลังฉันมา พี่จีฮุนก็อึ้งไปเล็กน้อย

“สวัสดีโย“ พี่จีฮุนกล่าวทักพี่โย

“สวัสดีจ้ะจีฮุน อ่าวน้องสาวที่เธอพูดถึงบ่อยๆที่แท้ก็ยุนวูนี้เอง“ พี่โยเป็นคนที่สวยมากๆสูง ผิวขาวเนียน ใบหน้าเรียวสวย ตากลมโต และยังมีลักยิ้ม 2 ข้างอีกด้วย ถ้าฉันเป็นผู้ชายนะป่านนี้ฉันจีบพี่โยไปนานแล้ว 

“สวัสดีจ้ะยุนวู“ พี่โยหันมาทักฉันบ้าง

“ค่ะ สวัสดีค่ะ“ ฉันทักพี่โยบ้าง

ระหว่างทางจากบ้านฉันถึงโรงเรียน ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำเดียว จนกระทั่งถึงโรงเรียน

“โยเย็นนี้อย่าลืมนะ“ พี่โยรับปากพี่จีฮุนด้วยการพยักหน้าให้ แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าโรงเรียนไปแต่แยกกันไปคนละทาง

พี่จีฮุนมีนัดกับพี่โยหรอเนี่ย นัดอะไรอยากรู้จักเลย แล้วรูปใต้หมอนพี่จีฮุนหมายความว่าไง ไม่ได้การแล้วเย็นนี้ต้องรีบกลับบ้านก่อนพี่จีฮุนซะแล้ว

“อินจือพี่โยอยู่ปีเดียวกับพี่ฉันใช่มั้ย แล้วห้องเดียวกันรึเปล่า“ ฉันซักอินจือ

“เออ... ใช่ปีเดียวกัน ส่วนห้องฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ฉันไม่ค่อยได้ยุ่งเรื่องของพี่โยเท่าไรหรอก“

“อืม ฉันว่าคู่นี้น่าสงสัยนะ นายว่ามั้ยอินจือ“

“เธอคิดว่าอย่างงั้นหรอ ฉันว่าคงไม่มีอะไรหรอกนะ คงแค่เพื่อนกันธรรมดาแล้วนัดไปเที่ยวนั้นแหละอย่าไปคิดมากเลย ไปเรียนกันดีกว่า“ อินจือเดินน้ำหน้าฉันไปก่อนแล้ว ฉันจึงเดินตามไป แต่ฉันก็ไม่เชื่ออินจือ

หรอกนะ ฉันจะต้องสืบให้รู้เรื่องให้ได้เลยคอยดู    



วันนี้หลังเลิกเรียนฉันรีบกลับบ้านเร็วเป็นพิเศษ แล้วฉันก็ต้องรีบเอารูปพี่โยไปคืนไว้ที่เดิม จากนั้นฉันก็รีบออกมานั่งกินไอศกรีมกับอินจือที่ร้านยินยองปัง

“อินจือมาคอยนานรึยัง“ ฉันเห็นอินจือนั่งเหม่อมองออกไปทางนอกร้าน

“หา... ก็เพิ่งมาถึง เป็นไงเอารูปไปเก็บไว้ที่เดิมแล้วใช่มั้ย“

“จ้ะ“

“อืม ก็ดีและจะได้ไม่เกิดเรื่อง“ ฉันสงสัยที่อินจือพูดไม่น้อยเลย แต่ฉันก็ไม่อยากจะซักอะไรเค้ามาก ฉันกินไอศกรีมรสบลูเบอรี่ ส่วนอินจือนั้นก็กินไอศกรีมรสช็อคโกแลต บรรยากาศในร้านยินยองคึกคักมากมีคนเข้าออกตลอดเวลา  แต่โต๊ะของฉันนั้นบรรยากาศกลับเงียบเหงา อินจือไม่ยอมพูดอะไรเลยสักคำเดียว

“อินจือ วันนี้นายเป็นอะไร ฉันเห็นนายเงียบทั้งวันเลย“

“ไม่มีอะไรหรอก“ อินจือก็ไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้นเลย และยังดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสนใจที่ฉันพูดมากเท่าไร

“นายมีปัญหาอะไรก็ปรึกษาฉันได้ หรือว่านายอกหัก ใครกันกล้าทำกับผู้ชายที่แสนดีอย่างเพื่อนฉัน“ ฉันแอบอมยิ้มเล็กๆ

“เธออยากรู้หรอยุนวู“ อินจือเริ่มสนใจที่ฉันพูดขึ้นมาแล้ว

“แหม... อยากรู้ซิฉันเป็นเพื่อนกับนายมาก็นานและไม่เคยรู้เลยว่านายชอบใคร“ ตายแล้วฉันทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นเรื่องของอินจือมาเกินไปรึป่าวเนี่ย

“เธอรู้จักผู้หญิงคนนี้ดีทีเดียวเลยล่ะ ฉันรู้ตัวมานานแล้วว่าฉันรักเขา แต่ฉันยังไม่กล้าบอกรักเขา เพราะตอนนี้ฉันยังไม่มั่นใจว่าเขารักฉันเหมือนกับที่ฉันเขารึเปล่า“ อินจือคงรักผู้หญิงคนนั้นมากเลยซินะ แต่ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย

“แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหรอ เผื่อว่าฉันจะช่วยเธอได้“

“เราอย่าพูดถึงเรื่องนี้เลยนะ“

ในร้านยินยองปังเปิดเพลงเพื่อนสนิท <<เพื่อนคนนึงแอบรักเธอ เก็บงำความลับนั้นอยู่ภายใน ก็ไม่เคยเปิดเผย ด้วยกลัวจะเสียใจและเสียเธอ ปิดบังอยู่ตั้งนานแหละมันอัดอั้นใจ ยิ่งเราใกล้ชิดกันยิ่งหวั่นไหว เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป>>

“ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนสนิท ยิ่งไม่สิทธิ์จะบอกไป ว่ารักเธอ“ ฉันทำอะไรลงไปเนี่ยอยู่ๆก็ร้องเพลงเพื่อนสนิทขึ้นมา คนมองกันใหญ่เลย

“เพลงนี้เศร้าเนอะยินฮุน“ อินจือดูเศร้าลงฉันร้องเพลงผิดรึเปล่าเนี่ย

ฉันซื้อขนมปังไปฝากพี่จีฮุน แล้วอินจือก็ไปส่งฉันที่บ้าน