รักอลวนของฉันกับหนุ่มมาดกวน

ลำดับตอนที่ #1 : เรียนวันแรกก็เจอเซอร์ไพรส์ซะแล้ว

1



ฉันรู้สึกภูมิใจที่สุดเลยที่ฉันสามารถสอบเข้าโรงเรียนบี. เอฟ. จี. อินเตอร์แน็ชชันนัลสกูล ที่เป็นโรงเรียนอินเตอร์แห่งแรกและแห่งเดียวของประเทศที่มีการสอบคัดเลือกนักเรียนเข้าเรียน เพราะว่าโรงเรียนบี. เอฟ. จี. เนี่ยนะเป็นโรงเรียนที่เข้าก็ยากจบก็ยากขึ้นชื่อของประเทศเลย แต่จบมารับรองเก่งทุกคน เพื่อนๆต่างพากันโทรมาแสดงความยินดีกับฉันใหญ่เลย ใครๆต่างก็พากันอิจฉาคนที่สอบติดทั้งนั้นแหละ รวมทั้งฉันด้วยตอนที่พี่ฉันสอบติดเมื่อปีที่แล้ว ก็งี้แหละนะเก่งกันทั้งบ้าน ^o^

วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันมาโรงเรียน  ที่สำคัญเป็นโรงเรียนที่ฉันใฝ่ฝันไว้นานแล้วด้วยว่าฉันจะต้องมาเรียนที่นี้ให้ได้ *_* ดีใจที่สุดเลย โอ้โหโรงเรียนทำไมถึงใหญ่ขนาดนี้เนี่ย เมื่อปีที่แล้วที่ฉันมาส่งพี่จีฮุนฉันจำได้ว่ายังไม่ใหญ่ขนาดนี้เลยนะ ตายแล้วใกล้ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ยัยยุนวูเอ๊ยต้องรีบใส่เกียร์หมาซะแล้วไม่อยากเข้าห้องเรียนสายตั้งแต่วันแรก ตึกเรียนของเด็กปี 1 ทำไมถึงต้องอยู่หลังสุดของโรงเรียนด้วยนะไกลเป็นบ้าเลย ฉันต้องใช้เวลาถึง 5 นาทีในการวิ่งจากหน้าโรงเรียนมาตึกเรียนของฉันเชียวหรอเนี่ย โหถ้าเกิดเดินนี้ก็สิบชาติแน่ๆเลย แล้วยังต้องเดินไปชั้นสูงสุดของตึกอีก พระเจ้าห้องเรียนจ๋าลงมาหาฉันหน่อยเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ทำไมโรงเรียนอินเตอร์แบบนี้ถึงไม่มีลิฟต์นะ กว่าฉันจะเดินมาถึงห้องเรียนเพื่อนๆก็เข้าห้องเรียนกันหมดแล้วแต่ดีนะที่อาจารย์ยังไม่เข้า เหลือที่นั่งอยู่ที่เดียวสำหรับฉันพอดีเลย ฉันก็รีบตรงเข้าไปนั่ง แต่ว่าด้วยความไวของคนสักคนหนึ่งก็มานั่งลงตรงที่ๆฉันกำลังจ้องอยู่

“นี้นายกล้าดียังไงมานั่งที่ฉัน“  ฉันใส่อารมณ์กับการพูด

“มันจะเป็นที่ของเธอได้ยังไงก็ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ แล้วอีกอย่างฉันก็มานั่งก่อนเธอด้วย ยัยหัวเห็ด“ ไอ้หน้าจืดมันกล้าดียังมาเรียกฉันว่ายัยหัวเห็ด

“นี้หัวฉันมันเห็ดตรงไหนกันนี้ผมทรงใหม่ของยามะพีเชียวนะ ตาไม่ถึงล่ะซิ ไอ้หน้าจืด“ ฉันโกรธมากเลยนะเนี่ย กล้าดียังไงมาว่าทรงผมสุดโปรดของฉัน แต่ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าสมัยเด็กเคยมีคนเรียกฉันว่ายัยหัวเห็ด แต่ใครกันนึกไม่ออก

“จะทรงมะพีหรือไม่มะพียังไงหัวเธอก็เห็ดอยู่ดีนั้นแหละ” ไอ้หน้าจืดมันทำหน้ายียวนกวนประสาทใส่ฉันอีกแล้ว

“เอ๊ะ! นายเป็นใครกันไอ้หน้าจืด ทำไมฉันถึงได้คุ้นหน้านายจัง“ ฉันต้องรู้ความจริงให้ได้เลยคอยดู

“โธ่ยัยเห็ดกระป๋อง“ อ๊าย!! ไอ้หน้าจืดมันว่าฉันอีกแล้ว

“.....“

“ฉันอินจือสุดหล่อไงจำไม่ได้หรอเพื่อนที่เธอสนิทที่สุดตอนประถมนะ“ ฉันกระโดดกอดอินจือด้วยความดีใจ แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันเสียกอดครั้งแรกให้กับคนที่ไม่ใช่ญาติซะแล้ว

“หา! ไอ้อุนจิ ฉันจำได้แล้ว โอ้ยฉันดีใจที่สุดเลย ฉันไม่ได้เจอนายตั้งหลายปีแล้วนะเนี่ย“

“เธอก็ยังเหมือนเดิมเลยนะเรียกฉันว่าอุนจิอีกแล้ว ฉันอินจือนะ“

“ก็นายมาเรียกฉันว่ายัยหัวเห็ดก่อนทำไมล่ะ“ ฉันไม่ยอมหรอกนะมาว่าฉันฝ่ายเดียวได้ไง จริงๆแล้วฉันเรียกอินจือว่าอุนจิตั้งแต่เด็กแล้วมันติดปากบอกไปก็เสียฟอร์มแย่เลย

“เรื่องที่นั่งฉันแกล้งเธอเล่นนะ จริงๆแล้วฉันนั่งอยู่ข้างหน้านู้น เธอจะไปนั่งกับฉันก็ได้นะ“ อุนจิชวนฉันไปนั่งด้วยดีใจที่สุดเลย คิดว่าจะต้องนั่งหลังห้องซะแล้ว ฉันต้องเรียนไม่รู้เรื่องแน่เลยถ้านั่งหลังห้อง

“ก็ดีเหมือนกัน ฉันไม่อยากนั่งเรียนหลังห้องสักเท่าไรหรอก แต่ว่าโต๊ะข้างหน้าไม่มีว่างเลยนะ“ ฉันเริ่มใจเสียแล้ว

“เธอไม่รู้หรอยัยเห็ดกระป๋องฉันนะลูกเจ้าของโรงเรียนเชียวนะ เดี๋ยวฉันจัดการให้เองไม่มีปัญหาหรอก“ แล้วอีตาอินจือมันก็ใช้พลังอันมหาศาล(ฉันชักจะเว่อร์ไปหน่อยและ)ยกโต๊ะของฉันไปวางไว้ข้างๆมันหน้าห้อง แล้วก็บอกให้คนที่นั่งข้างๆมันออกไป เอากับอีตานี้ซิทำได้ทุกอย่างจริงๆเลย ถ้ามันบอกให้คนที่นั่งข้างๆมันออกไปก็หมดเรื่อง มันจะได้ไม่ต้องยกโต๊ะมา บ้าจริงๆเลย

“ขอบใจมาก“ ฉันทำหน้างงนิดหน่อย

เราสองคนก็นั่งคุยกันสักพักแล้วอาจารย์ก็เข้ามาสอนแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจที่อาจารย์สอนเลยมัวแต่คิดถึงวีรกรรมของฉันกับอินจือสมัยประถมอยู่ และแล้วก็มีเสียงแทรกขึ้นมา

“ยุนวูเย็นนี้ฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ“ อินจือคิดไงเนี่ยจะไปส่งฉันที่บ้านประหลาดตานี้เคยมีน้ำใจกับเค้าด้วยหรอเนี่ย

“อือ“

“ไปกินข้าวกันได้แล้วมัวแต่เหม่อถึงความหล่อของฉันอยู่นั้นแหละ“ หลงตัวเองชะมัดเลย

“บ้าหรอ ฉันคิดถึงเรื่องเราตอนประถมที่ไปต่อยหน้ารุ่นพี่เทซองอยู่นะซิ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะหายโกรธฉันรึยังหรือจะอาฆาตกันจนตายก็ไม่รู้คิดแล้วเสียว“ ฉันล่ะกลัวเจออีตาเทซองจริงๆเลยชอบทำเก็กใส่ฉันแล้วแถมยังมาบังอาจเรียกฉันว่ายัยหัวเห็ดเหมือนอีตาอุนจิอีก สมน้ำหน้าเหมือนกันวันนั้นเลยโดนฉันซัดไปเปรี้ยงนึง



ฉันกับอินจือก็มุ่งหน้าไปโรงอาหารของโรงเรียน

“อุนจิทำไมโรงอาหารกับห้องเรียนติดแอร์ แต่ลิฟต์ไม่ยักมีฉันล่ะกว่าจะลากขาเดินขึ้นไปเรียนได้เกือบๆๆ.......ตาย“ ฉันต้องอ้าปากค้างเลยเมื่อสายตาฉันไปปะทะกับอีตารุ่นพี่เทซอง ปะทะกันอย่างแรงเลยอย่างกับสายล่อฟ้า ทำไงดีเนี่ยถ้าฉันกับอินจือจะเดินย้อนกลับไปก็ไม่ได้ด้วยเสร็จกันฉันจะทำยังไงต่อดีล่ะเนี่ย

    “เฮ้ ยุนวูทางนี้“ พี่จีฮุนพี่ชายสุดหล่อของฉันมาช่วยชีวิตฉันจนได้นะเนี่ย

    “พี่จีฮุน รอฉันด้วยฉันกับอินจือจะไปกินข้าวกับพี่ด้วย“ ฉันรีบจับมืออินจือแล้วรีบวิ่งผ่านอีตาเทซองไปและแล้วฉันก็พลาดไปชนไหล่อีตานั้นอีกจนได้ เวรแล้วไงฉัน แต่ฉันก็ไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาวิ่งก่อนที่อีตาเทซองมันจะลากฉันไปฆ่า

“ฉันล่ะดีใจจริงๆเลยที่เจอพี่ที่นี้“ ฉันพูดไปหอบไปพลางจับไหล่พี่ไว้

“อ่าวทำไมกันล่ะ“ พี่ฉันช่างไม่รู้เรื่องเอาซะเลย

“ก็พี่ไม่เห็นหรอเมื่อกี้ฉันประจันหน้ากับอีตาเทซองอยู่นะ นี้ฉันไม่คิดเลยนะว่าจะต้องมาเจอตาเทซองอยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน ตายแน่เลยฉัน“ ฉันล่ะอยากตายจริงๆเลย

“โธ่ เรื่องมันตั้งกี่ปีแล้วยัยตัวแสบ เทซองคงไม่ถือสาอะไรเธอแล้ว ตอนนั้นเธอก็ยังเด็กอยู่ด้วยไม่ใช่หรอ เค้าคงไม่อาฆาตเธอหรอกน่า อีกอย่างเวลาพี่เจอหน้าฉันมันก็ไม่เห็นพูดถึงเธอเลย“ พี่ชายฉันนี้ช่างมองโลกในแง่ดีจริงๆเลย

“เออใช่ ฉันลืมไปว่าพี่กับตาเทซองเป็นเพื่อนกัน อิอิ -_-; “

“ไปกินข้าวกันเถอะฉันหิวและหรือว่าเธอจะหิ้วท้องไว้ตรงนี้ก็ตามใจนะ“ พี่ฉันตอนหิวนี้น่ากลัวแหะ

“จะบ้าหรอฉันหิวจะตายอยู่แล้ว“

แล้วฉัน อินจือ พี่จีฮุน และเพื่อนพี่จีฮุนอีก 2 คนก็เดินไปหาอะไรกินกัน

พอเลิกเรียนฉันกับอินจือก็เดินกลับบ้านกัน

“กลับมาแล้วค่ะ“ ฉันตะโกนบอกแม่เหมือนเช่นเคย

“นายนั่งลงตรงโต๊ะนี้ก่อนนะอินจือ“ จะไปเก็บของแล้วเอาขนมกับน้ำชามาให้

“อือ เร็วๆนะ“ อินจือดูท่าทางกลัวๆ

ฉันเอาของไปเก็บในห้องแต่ก่อนจะถึงห้องฉันก็ผ่านห้องพี่จีฮุน แอบเข้าไปดูหน่อยดีกว่า อ่าว! พี่ชายฉัน กลับจากโรงเรียนก็หมดสภาพเลยสลบไปซะแล้ว แต่เอ๊ะสายตาฉันนี้ดีจริงๆเลยแอบไปเห็นรูปถ่ายใครก็ไม่รู้อยู่ใต้หมอนพี่จีฮุนแอบดูดีกว่า ว้าว! น่ารักซะด้วยสงสัยจะเป็นพี่สะใภ้ฉันในอนาคต แต่เอ๊ะหน้าคล้ายๆพี่โยพี่ของอินจือเลย หรือว่าพี่ฉันจะชอบพี่โยเนี่ย ไม่ได้การแล้ว

“อ่าวแล้วเธอไม่ได้ไปเก็บกระเป๋าหรอ“ อินจือถามเมื่อเห็นว่าฉันเดินไปหาเค้าแต่ยังมีกระเป๋าอยู่

“ก็กำลังจะไปเก็บ แต่ผ่านห้องพี่จีฮุนเลยแวะดูพี่จีฮุน แต่ไปเจอรูปนี้อยู่ใต้หมอน“ ฉันส่งรูปให้อินจือ

“เห้ย! นี้มันพี่สาวฉัน รูปนี้ไปอยู่ที่พี่เธอได้ไง“ อินจือคิ้วขมวด

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่ฉันเอารูปมาให้นายดูนะเพราะไม่แน่ใจว่าใช่พี่โยรึเปล่า “

“ใช่แน่ๆล่ะพี่สาวฉัน ฉันจำได้“

“งั้นเดี๋ยวฉันเอารูปไปเก็บที่เดิมก่อนนะ เดี๋ยวพี่ชายฉันตื่นจะยุ่ง“ ฉันรีบเดินไปที่ห้องพี่จีฮุน แต่ไม่ทันแล้วพี่ชายฉันตื่นแล้ว จะหลับให้นานกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้เป็น แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ถ้าพี่จีฮุนรู้ว่าฉันเข้าไปวุ่นวายในห้องจะต้องว่าฉันจนหูชาแน่ๆเลย ฉันก็เลยตัดสินใจเก็บรูปพี่โยไว้ที่ฉันก่อนมีโอกาสแล้วค่อยคืนพี่จีฮุนแล้วกัน

ฉันเดินไปในครัวแล้วยกน้ำชากับขนมมาให้อินจือกิน

“มาแล้วตาอุนจิ“

“ไหนๆเอาอะไรมาให้ฉันกิน“ อินจือทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นและอยากกิน

“ก็น้ำชากับขนมปังร้านยินยองปัง จะกินมั้ยถ้าไม่กินจะได้เอาไปเก็บ“

“กินๆ อย่างกไปหน่อยเลยยัยหัวเห็ด“ ตาอินจือพูดไปกินไปสงสัยกลัวว่าฉันจะเอาไปเก็บจริงๆล่ะซิเนี่ย

“อุนจิ“

“.....“

“อุนจิ“

“.....“

“ไอ้อุนจิโว้ยกินอยู่ได้ฟังฉันบ้างดิ“

“อึ่ย! ตกใจหมดเลย ขอโทษทีกินเพลินก็มันอร่อยนี่“ อินจือก็ยังตั้งหน้าตั้งตากินเหมือนเดิม

“กินไปเถอะ กินให้หมดนะถ้ากินไม่หมดล่ะน่าดูเชียว“ ฉันล่ะหมั่นไส้ตานี้จริงๆเลยเรื่องกินล่ะไม่ได้

“เออใช่ ยุนวู ต่อไปทุกเช้าฉันมารับเธอแล้วเราไปโรงเรียนด้วยกันนะ“

“.....“

“ยุนวู อ่าวหลับไปซะแล้วยัยนี้“ อินจือพูดจบก็กินเสร็จพอ อินจือก็เลยอุ้มฉันเข้าไปในห้องนอน แล้วไม่ยอมห่มผ้าให้ฉันอีก อย่าให้ฉันตื่นนะเดี๋ยวมีเตะ