คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >> 2
“แฮร์รี่ ตื่นเถอะ อาหารเช้าพร้อมแล้ว” แฮร์รี่งัวเงีย หยิบแว่นข้างเตียงขึ้นมาสวม ภาพค่อยๆ ชัดขึ้น เป็นเฮอร์ไมโอนี่นี่เองที่ปลุกเขาขึ้นมา แฮร์รี่สังเกตเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว เขาจึบลุกขึ้นจากเตียง เฮอร์ไมอนี่บอกว่าเธอจะไปปลุกรอนและลงไปรอข้างล่าง แฮร์รี่จึบรีบอาบน้ำแต่งตัวและลงไปข้างล่าง เขาเห็นเธอรออยู่แล้ว รวมทั้งครอบครัววีสลีย์ แต่รอนยังลงมาไม่ถึง เขานั่งลงข้างๆ เฮอร์ไมโอนี่
“หลับสบายไหม แฮร์รี่” คุณวีสลียถาม
“ครับ สบายมากเลยครับ” แฮร์รี่ตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ถึงแม้ว่าจะไม่สบายเท่าในเตียงนุ่มๆ บนหอคอยกริฟฟินดอร์ แต่ก็ยังดีกว่านอนในบ้านเดอร์สลีย์แน่ แฮร์รี่รู้สึกดีใจที่เขาไม่ต้องทนอยู่กับพวกนั้นต่อไปอีก เป็นครอบครัวมักเกิ้ลที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่แฮร์รี่เคยพบ อันที่จริงแฮร์รี่ไม่เคยได้พบกับใครเลยด้วยซ้ำ
“โทษฮะ ที่ลงมาช้า พอดีผมหาของไม่เจอ” รอนนั่นเอง เขามาถึงและนั่งลงข้างๆ จินนี่ จากนั้นทั้งหมดก็เริ่มรับประทานอาหารเช้า
“แฮร์รี่ เธอแพ็คของรึยังจ๊ะ” คุณนายวีสลีย์ถามเขาแบบนี้ทุกปี แฮร์รี่รู้ว่าเธอไม่อยากไปสายอีก เพราะครั้งหนึ่งที่เขาไปเกือบไม่ทันรถไฟตอนปีสอง เขาและรอนเข้าไปในชานชลาไม่ได้ และต้องขับรถเสกคาถาของคุณวีสลีย์ไป ซึ่งทำให้คุณนายวีสลีย์ แม่ของรอน โกรธมากทีเดียว
“ครับ เรียบร้อยแล้วครับ ผมรอแค่เฮ็ดวิกกลับมา” แฮร์รี่ตอบ พลางคิดถึงเฮ็ดวิก มันไปบินเที่ยวเล่นหลายวันแล้ว ยังไม่กลับมาสักที มันเคยหายไปนานแต่ไม่เคยนานเท่านี้มาก่อน เขาออกจะกังวลกับการที่มันไปนานมากขึ้นเรื่อยๆ เขาหวังว่ามันคงจะไม่เป็นอะไร แฮร์รี่รักเฮ็ดวิกมาก มากเสียจนอยากจะแต่งงานกับมัน มันเป็นเหมือนเพื่อนรู้ใจของเขา
“เอาล่ะ ทุกคน เตรียมของได้แล้วนะแล้วลงมาเจอกันข้างล่างอีกยี่สิบนาทีนะ เราจะต้องไปกริงกรอตกันก่อน” คุณวีสลีย์บอกให้ทุกคนแยกย้ายกันไปหลังจากอาหารเช้าผ่านไป และในอีกยี่สิบนาทีต่อมา จินนี่ รอน แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ พร้อมทั้งพ่อกับแม่ของรอน ก็มาพร้อมกันที่ชั้นล่างของร้านหม้อใหญ่รั่ว
“พ่อฮะ เราจะไปกันยังไง เราคงไม่เดินไปใช่มั้ยฮะ” รอนถามพ่อด้วยสายตาลุ้นระทึกอย่างมาก เขาไม่อยากเดินไปกริงกรอตแน่ มันไม่ใช่ระยะทางน้อยๆ เลย และบ้านของเขาก็ไม่มีรถแล้วด้วย เขาหวังเพียงแต่ว่าอาจจะได้ขี่ไม้กวาดไปก็ยังดี
“ไม่ต้องห่วงจ้ะ พ่อขอยืมรถของที่กระทรวงจะมารับเราในวันนี้ เพราะว่าพ่อของลูกน่ะ ทำงานดีมาตลอดยังไงล่ะจ๊ะ อะไรๆถึงได้ง่ายแบบนี้” คุณนายวีสลีย์ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม รอนมีสีหน้าโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเดินไปกริงกรอต มันคงแย่พอๆ กับการเดินทางไปเรื่อยในป่าต้องห้าม ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่รู้จุดหมายปลายทาง
“เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว” คุณวีสลีย์เอ่ย ขณะที่มีรถลีมูซีนสีดำ คันโตจอดเทียบหน้าร้านหม้อใหญ่รั่ว คุณนายวีสลีย์โบกไม้กายสิทธิ์หนึ่งที และข้าวของทั้งหมดของทุกคนก็ยกตัวน้อยๆ ขึ้นจากพื้น ลอยขึ้นไปที่รถคันนั้น แฮร์รี่นึกสงสัย พวกมักเกิ้ลคงไม่สังเกตเห็นหรอกนะ หรือไม่ก็คิดว่าพวกเขาอาจตาฝาดถ้าได้เห็นหีบลอยได้
“ขึ้นรถเลยทุกคน ทำเวลากันหน่อยนะ” คุณวีสลีย์นำขึ้นรถไปเป็นคนแรก และทุกคนก็ขึ้นตาม เป็นเรื่องธรรมดาที่ภายในลีมูซีนจะมีขนาดใหญ่โต แต่คุณวีสลีย์ก็ยังมีท่าทางตื่นเต้น เพราะรถคันนี้ก็เป็นสิ่งประดิษฐ์ของมักเกิ้ลเช่นกัน เขาให้ความสนใจในสิ่งประดิษฐ์ทุกชิ้นของมักเกิ้ล เขาสะสมปลั๊กไฟไว้หลายอัน และเขาเริ่มสะสมหลอดไฟเพิ่มขึ้นแล้ว ไม่นานรถก็จอดหน้าธนาคารพ่อมดแม่มดกริงกรอต แฮร์รี่ลงจากรถ คุณวีสลีย์เดินนำเข้าธนาคารไปก่อนและยื่นกุญแจให้กับก๊อบลิน พวกมันตัวเตี้ยมาก สูงเลยเข่าของแฮร์รี่มาหน่อยเดียวเท่านั้น แฮร์รี่ก็ทำเช่นเดียวกัน เขาส่งกุญแจให้มัน มันพาพวกเขาไปตู้นิรภัยของแต่ละคน แฮร์รี่สังเกตุเห็นว่าในตู้นิรภัยของครอบครัววีสลีย์มีทองเพิ่มมากขึ้น แต่คุณวีสลีย์ก็เหลือทองไว้ในตู้นิรภัยไม่กี่เหรียญเท่านั้น ในขณะที่ทองของแฮร์รี่กองโตหลายร้อยกองอยู่ในตู้นิรภัย เขาทำหน้าไม่ถูกเมื่อเข้ามาในตูนิรภัยของตัวเอง เขาจึงโกยทองออกมาเล็กน้อยและรีบออกมาทันที เขาไม่อยากให้ครอบครัววีสลีย์ต้องรู้สึกเสียหน้ามากนัก เมื่ออกมาจากตู้นิรภัย ทุกคนมีสีหน้าดีขึ้นบ้าง เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงกว่ารถไฟจะออก สถานีรถไฟกริงกรอต อยู่ไม่ไกลจากธนาคารมากนัก พวกเขาจึงเดินไป เมื่อถึงชาญชลาที่เก้ากับสิบ พวกเขาทุกคนก็หยุดลงตรงแผงกั้น
“จินนี่ไปก่อนเลยลูก” คุณนายวีสลีย์ดึงตัวลูกสาวตัวเล็กของเธอ จินนี่ก็เหมือนกับรอน คือเธอมีผมสีแดงจัด ผมของเธอตรงและยาวถึงครึ่งหลัง ไม่นานจินนี่ก็หายวับเข้าไปในแผงกั้นกำแพง เขา รอน และเฮอร์ไมโอนี่ก็ตามไปติดๆ แฮร์รี่รู้สึกท้องปั่นป่วนเมื่อเห็นรถไฟหัวรถจักรไอน้ำอีกครั้ง มันเป็นรถไฟสายด่วนฮอกวอตส์ ที่จะพาเขากลับไปที่นั่น เขาคิดถึงฮอกวอตต์ แฮร์รี่นำรถเข็นไปวางและลากกระเป๋าของเขาขึ้นไปบนรถไฟ ห้องว่างอยู่ห้องหนึ่ง เขา รอน เฮอร์ไมโอนี่ จึงเข้าไปนั่ง ส่วนจินนี่ขอแยกตัวไปนั่งกับเพื่อนของเธอ เสียงนกหวีดดังขึ้นในไม่กี่นาทีต่อมา และรถไฟก็ออกเดินทาง
“ไง พอตเตอร์ ฉันคิดว่านายจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเสียแล้ว” มัลฟอยนั่นเอง เขาโผล่หน้าออกมาหลังจากรถไฟเคลื่อนตัวไม่นาน ข้างหลังของเขามีสมุนตัวน้อยๆ ซึ่งตัวเท่ายักษ์อยู่สองคน คือแครบกับกอยล์ แฮร์รี่เดาว่า เขาคงใช้เวลาระหว่างที่รถไฟเคลื่อนตัว เดินหาห้องที่แฮร์รี่อยู่
“ทำไมฉันถึงไม่ได้กลับมาล่ะ พ่อฉันไม่ได้เป็นผู้เสพความตายนะ มัลฟอย” แฮร์รี่ตอบกลับทันควัน รอนมีเก็บอารมณ์ขันและเปลี่ยนทำเป็นเสียงไอแทน เฮอร์ไมโอนี่กระทุ้งรอน
“ฮึ เหรอ พอตเตอร์ ก็พ่อนายตายไปแล้วนี่ ฮะๆ” มัลฟอยเยาะเย้ย สิ่งที่มัลฟอยและครอบครัวภูมิใจก็คือเขาและครอบครัวเเป็นหนึ่งในผู้ดีสายเลือดบริสุทธิ์อีกไม่กี่ครอบครัวทีเหลืออยู่ และเขาเกลียดพวกมักเกิ้ลมาก และเขาก็เกลียดแฮร์รี่มากด้วย ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน แฮร์รี่รู้สึกโกรธ สิ่งที่มัลฟอยพูดสะเทือนใจเขาเป็นอย่างมาก เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากกระเป๋า แต่เฮอร์ไมโอนี่ห้ามเขาไว้และยัดมันกลับลงไป
“แฮร์รี่ อย่าเสียเวลามีเรื่องกับพวกนิสัยไม่ดีเลย ไปซะมัลฟอย เราไม่ได้เชิญนายมา” เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นปิดตู้รถไฟ และหันมาพูดกับแฮร์รี่ต่อ “จริงๆนะ เธอไม่ควรไปสนใจ เธอก็รู้ว่านิสัยเขาเป็นยังไง” แฮร์รี่ไม่ได้พูดอะไร จริงของเฮอร์ไมโอนี่ เสียเวลาเปล่าที่จะทะเลาะกับมัลฟอย เขารู้ว่ามัลฟอยเป็นพวกขี้ขลาดมากขนาดไหน
กึก กึก...
แฮร์รี่ได้ยินเสียงมาจากหน้าต่าง เป็นเสียงเฮ็ดวิกนั่นเอง เขาคิดว่ามันจะไปหาเขาที่ฮอกวอตส์เสียอีก แฮร์รี่เปิดกระจกขึ้น และมันก็บินถลาเข้ามานั่งบนตักแฮร์รี่ จงอยปากของมันจิกมือของแฮร์รี่ด้วยความรักและคิดถึง มันบินจากเขาไปเสียนานหลายวัน และมันก็เหนื่อยมาก อีกไม่นานรถไฟก็หยุดลง แฮร์รี่รู้ได้ทันทีว่าถึงสถานีฮอกมีดส์แล้ว เขาจับเฮ็ดวิกยัดใส่กรง
“แล้วเจอกัน เฮ็ดวิก” แฮร์รี่ลูหัวมันก่อนจะลงจากรถไฟ
“ปีหนึ่ง ปีหนึ่ง! เชิญทางนี้ มาทางนี้เลย” ชายร่างสูงใหญ่กว่าคนปกติสองเท่า หนวดและผมรกรุงรัง แฮร์รี่จำเขาได้ทันที แฮกริดนั่นเอง เขาต้องพานักเรียนปีหนึ่งข้ามทะเลสาบเพื่อไปที่ปราสาท
“ไงแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่” แฮกริดกล่าวทักทายทั้งสามคน
“ฮะ แฮกริด เจอกนที่ปราสาทนะฮะ” แฮร์รี่ตอบและเดินไปขึ้นรถม้าทันที มันลากเขามาถึงที่ปราสาท แฮร์รี่ตื่นเต้นที่จะได้ดูการคัดสรรที่ฮอกวอตส์ เขาเดินไปนั่งรวมที่โต๊ะกริฟฟินดอร์กับเพื่อนร่วมบ้านคนอื่นๆ เฮอร์ไมโอนี่นั่งตรงข้ามเขา เนวิลล์ ลองบัตทอม นั่งข้างๆเธอ เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในตำแหน่งที่จะสามารถมองเห็นสลิธรินได้ทั้งโต๊ะ เธอเห็นมัลฟอจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เธอไม่เคยเห็น เฮอร์ไมโอนี่หลบตาลงจ้องมองจานที่ว่างเปล่า หน้าของเธอเริ่มแดงระเรื่อ เธอกลัวสายตาของเขาอย่างนั้นหรือ ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ผานมาหกปี เธอไม่เคยคิดจะกลัว มีแต่ความเกลียดชัง เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ชอบมัลฟอยตั้งแต่แรกเช่นกัน แต่สายตาเมื่อกี้ทำให้เธอเริ่มแปลกใจ บางทีมัลฟอยอาจมีอะไรอยากจะพูดกับเธอก็เป็นได้
ความคิดเห็น