คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter5 คนข้างหลัง (100%)
Chapter5 คนข้างหลัง
“พี่ภพ…”
“พี่ภพคะ…”
ดวงตาคู่งามแดงช้ำกะพริบขึ้นลงช้าๆเป็นจังหวะสองสามครั้งเพราะไม่ชินกับแสงสว่างที่เข้ามาทางหน้าต่างกระจกใสบานใหญ่ ใบหน้าซูบซีดอิดโรยนั้นสร้างความประหลาดใจเล็กน้อยให้กับผู้มาเยือนเมื่อเทียบกับชุดสูทยี่ห้อดังที่บัดนี้เต็มไปด้วยคราบเลือดแห้งกรัง
“อะ..อา..” เขาเห็นหญิงสาวตรงหน้าแล้วหลับตาลงอีกครั้ง แต่กลับต้องสะดุ้งสุดตัว
“เกิดอะไรขึ้นคะพี่ภพ”
หญิงสาวรูปหน้ายาว ดวงตารีแบบลูกจีน ดูน่ารักแบบปากนิดจมูกหน่อย ผมยาวดำขลับของเธอถูกมัดเพียงครึ่งเดียวและยกให้สูงขึ้น หุ่นผอมเพรียวในชุดลำลองสีแดง เธอยื่นนิ้วชี้ออกไปจิ้มแก้มพี่ชาย
“เมื่อเช้าพรีมไปที่ทำงานพี่ .. แต่แม่เลขาคนโปรดของพี่บอกว่าพี่ป่วย..” หญิงสาวนั่งลงข้างชายหนุ่ม .. เธอใช้มือวัดไข้เขาอย่างชำนาญ
“ตัวไม่ร้อนนะ ลืมตาซิ”
เปลือกตาที่หนักอึ้งถูกลืมขึ้นช้าๆ ส่วนที่เป็นสีขาวของนัยน์ตาบัดนี้แดงก่ำอย่างน่ากลัว ขอบตาล่างดำเข้มและบวม
“ไอ้หยา..” หญิงสาวลากเสียงยาว
ภพไม่ได้ยินเสียงร้องใดๆจากน้องสาว มีเพียงความทรงจำม้วนใหม่ที่เริ่มเล่นทุกครั้งที่หลับตา พอจบก็ฉายซ้ำๆอยู่อย่างนั้นเรื่อยไป
หญิงสาวร่างบางคนหนึ่งเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปกลางถนนกลางถนนที่ยวดยานพาหนะวิ่งกันเร็ว เพียงเสี้ยวนาทีรถคันหนึ่งก็โฉบเอาร่างเธอลอยสูงขึ้นไปในอากาศก่อนจะกระแทกลงอย่างแรงตรงจุดที่ห่างออกไปจากเดิม รูปภาพที่เธอนำมาเสนอขายกระเด็นหลุดจากมือ แว่นตาดำที่สวมอยู่บดบังดวงตาคู่นั้นก็ลอยหายไป หลงเหลือเพียงกายที่แทบไม่ไหวติง ลมหายใจแผ่วเต็มทน เปลือกตาปิดพริ้มราวกับกำลังดื่มด่ำอยู่กับความทรมาน แต่กระนั้นเธอก็ยังมีแก่ใจพูดคำสุดท้ายออกมา คำที่เขาจะไม่มีวันลืม
“ ฉัน .. เกลียด .. คุณ “
“พี่ภพคะ..”
เสียงเจื้อยแจ้วของน้องสาวทำให้เขาตื่นขึ้นจากภวังค์ มือขวาของเธอกำลังโบกไปมาอยู่ตรงหน้าเขา
“หืมม” เขาเลิกคิ้ว ถึงแม้หน้าตาของเขาจะดูซีดเซียวลงไปมากเพียงชั่วข้ามคืน แต่เค้าโครงความหล่อก็ยังไม่ซาไป
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ.. พรีมงง”
‘พรีม‘ ลูกสาวคนเดียวของ นายพิทักษ์ พัฒนวิทยกุล นักการเมืองชื่อดังที่มีศักดิ์เป็นอาของภพและเป็นครอบครัวเดียวของเขาที่ยังเหลืออยู่ในประเทศไทย ดังนั้นพรีมจึงเปรียบเสมือนน้องสาวที่เขารักที่สุด
“อืม” ภพพูดอะไรมากไม่ได้เพราะแผลที่ปากและรอยช้ำสีม่วงที่แก้ม
“ไปหาเรื่องให้ใครต่อยอีกล่ะคะ.. บอกมาเลย พรีมจะให้ลูกน้องไปจัดการมัน” หญิงสาวพูดน้ำเสียงจริงจังพลางรื้อหากล่องปฐมพยาบาลในตู้
“อย่าเลย..” เขาอ้าปากพูดได้แค่นั้นก็ต้องเงียบเพราะความร้าวรานที่แก้ม
“พี่เสียโฉมแล้วรู้เปล่า..เอาหน้าบวมๆอย่างงี้ไปจีบสาวไม่ได้แล้วน้า” เธอพูดกลั้วหัวเราะ
หมอหญิงที่ไหนเขามีลูกน้องด้วยนะ.. ภพคิดในใจ
“แน้..แอบนินทาพรีมในใจใช่มะ..รู้น้า” เธอยิ้มอวดฟันสวย
ร่างเตี้ยอย่างลูกสาวชาวจีนนั้นยืนอยู่บนเก้าอี้เพื่อต่อตัวเองให้สูงขึ้นถึงระดับชั้นบนสุดของตู้ที่เธอคาดว่าน่าจะมีกล่องปฐมพยาบาลซ่อนอยู่
ความทรงจำเมื่อครั้งยังเด็กผ่านมาอีกครั้ง…
เด็กหญิงตัวเล็กหิ้วกระเป๋าพยาบาลมาตั้งไว้ข้างสนามฟุตบอลขนาดเล็ก พลางเปิดออกมาจัดยาสามัญประจำบ้านอย่างชำนาญ เธอเกลียดกีฬา เธอเกลียดที่ต้องเล่นมันแล้วก็ต้องเจ็บตัวอีก แต่เธอก็นั่งมองเด็กผู้ชายสี่คนผลัดกันแย่งลูกหนังกลมๆได้ตั้งครึ่งค่อนวัน
“ยายพรีมเตี้ยเอ๊ย..กลับเข้าบ้านไปเหอะ นั่งทั้งวันไม่ร้อนรึไง” เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาเตร่มายืนแซวเด็กหญิงอยู่ใกล้ๆ
“นั่นสิ.. เป็นผู้หญิงอย่ามายุ่งกับเรื่องของผู้ชายเล้ยย ..ชิ่วๆ”
“พี่พายกับพี่พลจะไปไหนก็ไปเลยไป พรีมจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ” เด็กหญิงเบะปากงอนทันที
“ตามใจนะ .. อ่อนแออย่างนี้โดนแดดแรงๆเป็นไข้ต้องรักษาตัวเองแล้วจะสมน้ำหน้าให้” เด็กชายอีกคนที่หน้าตาถอดแบบมาจากคนพี่พูดพลางดื่มน้ำอึกใหญ่
เด็กหญิงแลบลิ้นใส่แล้วหันหน้าไปอีกทาง เด็กชายสามคนกอดคอกันวิ่งกลับไปยุ่งกับลูกบอลใหม่ เหลือเพียงเด็กชายตัวเล็กที่สุดในกลุ่มที่โตกว่าเด็กหญิงนิดหน่อย
“อย่าไปสนใจเลยพวกนั้นน่ะ” เขาพูดลอยๆ เด็กหญิงหันไปยิ้มกว้างให้เขา เขาเองก็ยิ้มที่มุมปากให้น้องเล็กเหมือนกัน
เขาจะรู้รึเปล่านะ.. ว่ามันเป็นยิ้มที่สว่างสดใสที่สุดในโลกใบนั้นของเธอ
ในการแข่งขันฟุตบอลระหว่างโรงเรียน .. ไม่มีใครมาคอยเชียร์เขา .. แต่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งหิ้วกระเป๋าหนักอึ้งที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์รักษาพยาบาลขนานใหญ่ไปนั่งบนอัฒจันทร์ชั้นล่างสุด .. เผื่อว่าใครจะเจ็บและต้องการเธอ
สมัยมัธยมปลาย เด็กชายคนนั้นกลายเป็นนาย เขามีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนรัก ทั้งคู่สะบักสะบอมสุดขีดแต่ต่างก็กอดคอกันกลับบ้าน เขาไม่อยากให้อารู้ว่าเขามีเรื่องมา เด็กหญิงคนเดิมกลายเป็นนางสาว เธอนั่งอยู่หน้าบ้านพร้อมกล่องพยาบาลกล่องเดิม .. รอการกลับมาของเขา
“โอย..แสบ!” เขาร้องโอดครวญ ขณะที่เธอใช้มือบอบบางเชยคางเขาขึ้นเบาๆ ในมืออีกข้างมีสำลีชุบแอลกอฮอล์อยู่
“หืมม..ขอโทษค่ะ พรีมไม่ได้ตั้งใจจะทำแรงเลย เธอหน้าซีดลุกลนแก้ตัว
“ล้อเล่นน่า.. ยังไม่โดนเลย” เขาเผยยิ้มกว้างซึ่งทำให้เธอหวั่นไหวจนต้องก้มหน้า
“พรีมอยากเป็นพยาบาลเหรอ..?” เขาถาม
“เปล่าค่ะ.. อยากเป็นหมอต่างหาก”
“พี่จะเป็นกำลังใจให้นะ…”
รอยยิ้มอบอุ่นกับประโยคเดียวในวันนั้นคือแรงมุมานะให้เธอเรียนจนจบแพทย์และได้เป็นในอาชีพที่ใฝ่ฝันสมใจอยาก
พรีมสั่นหัวน้อยๆให้กับความทรงจำ..่
‘ก็แค่พี่ชายน่า..‘ อีกครั้งที่เธอบอกกับตัวเอง
“อ๊า..เจอแล้ว” เธอหิ้วกระเป๋าพลาสติกที่มีเครื่องหมายบวกสีแดงอยู่ด้านหน้าลงมาจากตู้ “ทีนี้บอกได้ยังคะ..ว่าเกิด – อะ – ไร – ขึ้น?”
“ทำตัวเป็นแม่อีกแล้วนะ” เขาขมุบขมิบปากพูดเพราะยังเจ็บอยู่
“ป่วยแล้วยังปากดีอีก .. เดี๋ยวคุณหมอจะทำให้เจ็บเลย”
+++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ และแล้วก็บรรลุตอนที่5 โอ้เย้…^^”
แต่ละตอนของเรื่องนี้จะสั้นนะคะ ก็เลยจะพยามอัพไวๆ
ไม่อยากจะเขียนให้แต่ละตอนยาวๆๆ เพราะว่าบางทีอ่านแล้วมันลายตาอ่ะค่ะ คนพิมพ์เองก็ลายตา @..@
สั้นๆง่ายๆ ได้ใจความ ดีกว่าไหมคะ? ^^ แต่ถ้าไม่ชอบยังไงก็โพสบอกไว้ได้นะคะ
ตอนนี้ทราบแล้วด้วยว่าจะเอาตัวอักษรขนาดไหนถึงจะเวิร์คค…(มอร์..)
เห็นหลายๆคนถามมาว่า นิยายเรื่องนี้จะจบแล้วเหรอ?? ทำไมนางเอกตายแล้ว???
=O=;; นางเอกตายเพราะผู้กำกับสั่งค่ะ
เรื่องนี้เป็นความรักระหว่างคนสองคน ที่เป็นคู่กัน
คู่กันแล้วไม่แคล้วกันจริงไหมคะ??
ต่อให้เนื้อคู่ตายไป ..
จะเล่าทำไมล่ะเนี่ยย?? –O-“
ไม่เล่าค่ะไม่เล่า
ติดตามอ่านเองสนุกกว่าเนาะ
เชิญแอดเมลล์ได้เลยนะคะ malineejain@hotmail.com
ว่างก็ไปเยี่ยมมายไอดีกันมั่งนะคะ ขอร้องๆ YoY
ยินดีต้อนรับทุกความคิดเห็นและคะแนนโพสนะคะ ^O^
ความคิดเห็น