คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3 คำพูดสุดท้าย (100%)
Chapter 3 คำพูดสุดท้าย
ร่างที่แน่นิ่งจมกองเลือดอยู่กลางถนนสะกดทุกสิ่งให้หยุดนิ่ง ดวงตาลุกโพลงบ่งบอกถึงความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ความเงียบงันแผ่ซ่านไปทุกอณูของอากาศ ท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับกลายเป็นสีหม่นครึ้มราวกับจะโปรยหยาดน้ำมาชโลมล้างความเสียใจของชายหนุ่ม
"รถชน...รถชน..!" เสียงใครสักคนตะโกนลั่น
ภพแทบทรุดกับภาพตรงหน้า เขาตะลึงอยู่ไม่ถึงอึดใจก็วิ่งไปประคองร่างที่ลมหายใจอ่อนระทวย น้ำตาที่ไม่เคยได้ปรากฏบนใบหน้า บัดนี้ไหลเป็นทางอาบแก้ม
"รถพยาบาล!! ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที!" เขาตะโกนสุดใจ ..มันเป็นเสียงเดียวที่ก้องกังวานและเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
"บอกทุกคนด้วย ว่า.. ฉ ฉัน..ร รัก" ดวงตานั้นปิดพริ้มราวกับกำลังมีความสุข หากแต่เสียงนั้นกลับแฝงไว้ซึ่งความทุกข์ทรมาน
"ภัทรา .. คุณจะต้องไม่ตายรู้มั๊ย" เขาลูบผมเธออย่างทะนุถนอมยิ่ง น้ำตาหยดลงเจือกบเลือดข้นๆบนใบหน้าเธอ
"ฉ..ฉัน..เกลียด..คุณ" ลมหายใจเฮือกสุดท้ายหมดลงพร้อมกับคำพูดที่ดังไม่เกินไปกว่าเสียงกระซิบ แต่กลับสะเทือนแทงเข้าไปในจิตใจเขา ... เธอจากไปแล้ว เหลือไว้ แต่เสียงร่ำไห้ของคนข้างหลัง เสียงสะอื้น เสียงเต้นของหัวใจที่แทบจะช้าลงตามไปด้วย เสียงเอ่ยคำขอโทษที่เลือนราง มือที่ไร้เรี่ยวแรงบีบมือที่เย็นเฉียบ เสียงไซเรนรถพยาบาลท่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เหมือนเป็นฉากหนึ่งในละครที่ไม่มีเสียงสั่ง "คัท"
>>--:+:~:+:--<<
"อีตาบ้า … คนบ้า เป็นบ้าอะไร ร้องไห้ทำไม ฉันเกลียดคุณนะ อยู่ดีๆทำไมมาทำอย่างงี้เล่า ฉันไม่ขายให้แล้ว ต่อให้นายร้องไห้กลางถนนอย่างงี้ฉันก็ไม่ขาย!" พัดตะโกนสุดเสียง ทำไมทุกคนถึงทำเหมือนไม่ได้ยินเธอ
"ภัทรา…" เสียงที่ฟังดูล่องลอยเอ่ยขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง
"อะไรอีกล่ะ ปล่อยสักทีได้มั๊ย รถฉันอยู่ตรงนั้นเอง ..ฉันโกรธนาย เกลียดนาย ไม่ต้องมาเรียกชื่อฉัน.. อูยย ทำไมเจ็บหลังอย่างนี้นะ"
"ภัทรา.." เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง พัดเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่กำลังสะอื้นไห้แทบขาดใจ แต่เขาไม่ได้เปล่งชื่อเธอออกมาเลยสักนิด เธอเหลียวมองรอบกายพลันพบชายอีกคนในชุดประหลาดสีดำ ผมกระเซิงหน่อยๆยืนจ้องเธอโดยไร้รอยยิ้มใดๆ เธอมองเขาเงียบๆ
จู่ๆรถพยาบาลไซเรนดังก็มาจอดใกล้ๆ บุคคลในชุดขาวหลายคนท่าทางเคร่งเครียดและตื่นตกใจก็กรูกันลงมา เตียงสีเดียวกันถูกลากลงมาอย่างรีบร้อน
พวกเขาต้องมาจับคนบ้าชื่อภพ ที่จับเธอมาเป็นตัวประกันอยู่กลางถนนแน่นอน .. พัดคิดในใจ
เธอคิดผิด… เมื่อบุรุษชุดขาวเหล่านั้นอุ้มเธอขึ้นไปบนเตียง ส่วนชายหนุ่มที่น้ำตาไหลอาบแก้มก็ขึ้นไปบนรถด้วย
พัดมองตามร่างตัวเองที่ถูกนางพยาบาลหาอ๊อกซิเย่นใส่ให้ ประตูรถถูกปิดลงและมันก็แล่นออกไปทันที แต่เธอยังคงอยู่ที่เดิม บนถนน .. ที่เธอไม่รู้สึกว่ามันร้อนหรือเย็นหรือเปียกเพราะเธอกำลังนอนอยู่บนกองเลือดแม้แต่น้อย
"เกิดอะไรขึ้นเล่า ทำไมฉันถึงไม่ได้ไปกับรถคันนั้น" พัดพึมพำกับตัวเองเบาๆ บัดนี้กลางถนนรอบๆตัวเธอไม่มีใครนอกจากตำรวจที่เพิ่งมาถึง
"ทำไมฉันถึงยังนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่นี่ .. ก็ฉันเห็นตัวเองไปแล้วนี่" เสียงของเธอดังขึ้นเกือบเป็นตะโกน พัดยันตัวลุกขึ้นยืน แต่เพราะความร้าวรานที่สีข้างและหลังทำให้เธอทรุดลงไปที่พื้นอีกครั้ง
"ค่อยๆลุกสิ จะไม่เจ็บ" ชายชุดดำที่ยังคงไม่ยิ้มเอ่ยเรียบๆ พัดทำตามที่เขาบอกและเธอก็ยืนตรงได้อีกครั้ง
"บ้าไปแล้วๆ" เธอยังคงบ่นกับตัวเอง เธอจัดเผ้าผมกับเสื้อผ้าให้เข้าที่
"คุณเป็นใครล่ะคะ .. ยังไงก็ตามแต่ ขอบคุณนะคะ.." พัดถามอย่างไม่รอคอยคำตอบ แล้วหันหลังเดินกลับไปที่รถคันหนึ่ง แต่ในทันทีที่เธอยื่นมือไปจับตรงที่เปิดประตูรถ มือเธอกลับทะลุเข้าไปข้างใน เธอรีบดึงมันกลับมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"ให้ตายเถอะทำไมรถฉันมีปัญหาเรื่องระบบไฟฟ้ารึไงกัน!" เธอร้องลั่นเพราะความรู้สึกเหมือนถูกไฟดูดแล่นกลับไปกลับมาอยู่ที่ท่อนแขน
ชายชุดดำยังคงยืนมองเธออยู่ที่เดิม
พัดยืนเท้าแขนพิงรถ แต่เมื่อเธอทิ้งน้ำหนักตัวลงไป เหล็กที่เป็นโครงสร้างรถเหมือนว่ากลายสภาพเป็นอากาศ ตัวเธอจึงหกคะเมนหล่นไปอยู่ในรถเสียเอง
"อ๊ายยย…" เสียงกรี๊ด180เดซิเบลของเธอทำให้เขาแทบจะหลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหวจึงเดินเข้าไปช่วย
เขาดึงเธอออกมาจากรถอย่างง่ายดาย
ไม่เคยได้เจอวิญญาณที่ไหนกรี๊ดดังขนาดนี้มาก่อน .. เขาคิดขำๆ
"คุณ.. บอกฉันทีสิ .. รถคันนี้ต้องถูกส่งไปเว็คสภาพโดยด่วนเลยใช่มั๊ย" เสียงเธอยังคงตื่นตกใจ
"ไม่หรอก รถน่ะไม่ต้อง แต่สมองคุณน่ะอาจจะ..." ชายคนนั้นพูดยิ้มๆ และมันก็เป็นยิ้มแรกของเขา "รีบไปกันเถอะ"
พัดงงสุดขีด .. เขากำลังว่าเธอเพี้ยนนี่นา เธออ้าปากจะว่าเขากลับ แต่เขาเริ่มเดินนำหน้าเธอไปแล้ว
"คุณ.. จะรีบไปไหนเล่า" พัดวิ่งตามไป
"ก็พาคุณไปส่งน่ะสิ .. คุณน่ะควรจะไปอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่ได้แล้ว" สีหน้าไร้รอยยิ้มปรากฏขึ้นอีกครั้ง พัดเงียบเหมือนกำลังไต่ตรอง
"ฉันแค่ได้ยินเสียงตางี่เง่านั่นตามหลังมา เสียงเบรกเอี๊ยด... ก็แค่นั้น แล้วก็รู้สึกเหมือนสีข้างแทบหัก .. หรืออาจจะหักไปแล้ว จากนั้นก็รู้แต่ว่า ล่องลอย... กับร่วงหล่น" ดวงตาที่บัดนี้ไร้สีสันลุกโพลงราวกับต้องทนทรมานในการค้นหาความทรงจำในกล่องใบใหญ่ "แต่ฉันยังไม่ตาย .. ฉันยังอยู่นี่.."
"คุณถูกรถชน..ภัทรา ถึงคราวของคุณ คุณตายแล้ว.."
-------------------------------
ครบแล้วๆๆๆ
ครบแล้วๆๆๆ
ความคิดเห็น