คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter2 พบเพื่อเพียงผ่าน (100%)
Chapter2 พบเพื่อเพียงผ่าน
"The Perfect Gallery สวัสดีครับ" พัดเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์หินอ่อนสีขาวสะอาดตาซึ่งอยู่ด้านขวามือหลังจากผ่านประตูกระจกใสแจ๋วเข้าไปแล้ว พัดรู้สึกว่าครั้งนี้ภายในอาคารดูกว้างกว่าที่เธอเห็นคราวที่แล้ว เธอยังหวังว่าบนผนังสีขาวที่วางตัวเหมือนเป็นเขาวงกตง่ายๆที่มีภาพเขียนฝีมือจิตรกรมากหน้าหลายตาแขวนโชว์อยู่นั้นจะมีที่ว่างไว้สำหรับผลงานของเธอบ้างไหม
หญิงสาวขยับแว่นตาดำบนสันจมูกลงเพื่อมองพนักงานรูปหล่อตรงหน้า
"สวัสดีค่ะ คือ..ดิฉันมาพบคุณภพ เจ้าของที่นี่น่ะค่ะ" โชคดีที่เธอนึกชื่อนี้ขึ้นมาได้ทันเวลา
"ไม่ทราบคุณอะไรมาขอพบครับ" หนุ่มหล่อในสูทสีดำยิ้มแปลกๆให้เธอ
"ภัทรภรณ์ ค่ะ" หญิงสาวเก็บแว่นในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกทับไว้ด้วยสูทสีเทาเข้มสไตล์ผู้หญิง เธอสะบัดผมยาวสยายน้อยๆขณะมองไปรอบๆ
"ไม่ทราบนัดไว้รึเปล่าครับ"
"อ๋อ..แน่นอนค่ะ ดิฉันนัดไว้" เธอพูด
หลังจากต่อสายขึ้นไปหน้าห้องเจ้านายหนุ่ม
"คุณภพกำลังรอคุณอยู่ครับ คุณภัทรภรณ์"
สาวสวยกระชับกรอบรูปที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีน้ำตาลอย่างมั่นใจ พลางกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นสามตามที่พนักงานบุคลิกดีคนนั้นบอก
"คุณภัทรภรณ์รึเปล่าคะ เชิญค่ะ" เลขาณุการหน้าห้องที่พัดรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาเอ่ยเสียงแข็งทันทีที่เธอปรากฏตัว
ภัทรภรณ์ยิ้มรับพลางเปิดประตูที่เธอยอมรับว่าไม่เคยเห็นบานประตูที่ไหนอาร์ตเท่านี้มาก่อน
หลังประตูบานนั้นคือโต๊ะทำงานสีน้ำตาลอ่อน มีเก้าอี้ที่ท่าทางจะนุ่มสบายวงอยู่สองตัว อีกมุมด้านข้างห้องถูกจัดให้เป็นมุมโซฟาน่านั่ง แต่สิ่งที่พัดสนใจมากที่สุดไม่ใช่ภาพวาดสีน้ำลายตารางหมากรุกธรรมดาในกรอบเล็กที่ถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวอยู่บนผนัง หรือรูปปั้นทรงประหลาดแต่อย่างใด หากแต่เป็นแววตาเป็นประกายดำสนิทไร้กรอบแว่นเทอะทะมาบดบังและริมฝีปากสวยที่ดูคุ้นใจ
อวัยวะทุกส่วนบนใบหน้าช่างเหมาะเจาะลงตัวในโครงหน้าเช่นนี้.. พัดคิดตามแบบฉบับคนอารมณ์ศิลปิน
"สวัสดีครับ.. เชิญนั่ง" ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นจากเก้าอี้พนักสูง..นั่นยิ่งทำให้พัดประหลาดใจในความงามสง่าของชายผู้นี้
"อ่ะ..ค่ะ" พัดเลื่อนเก้าอี้นั่ง และสมมติฐานที่ว่าเก้าอี้นุ่มก็เป็นจริง
ชายหนุ่มตรงข้ามเธอนั่งลงตามด้วยรอยยิ้มที่พร้อมจะละลายใจสาวทุกคนในรัศมีสายตา แม้กระทั่งพัดที่นับว่าเป็นคนที่สนใจผู้ชายที่หน้าตาน้อยมากๆยังแอบใจสั่นนิดๆเลย
ส่วนเขาเองก็ประทับใจในตัวสาวคนนี้ตั้งแต่แรกเห็นเช่นกัน เห็นทีจะเป็นเพราะความกระฉับกระเฉงที่แสดงออกด้วยท่าทาง และความสวยของเธอที่เขากล้ารับประกันว่าผู้ชายร้อยทั้งร้อยต้องเหลียวมองเธอแน่นอน
ร่างหลังโต๊ะนั้นหลงอยู่ในเขาวงกตแห่งความคิดนานเสียจนอีกฝ่ายเริ่มอึดอัด
ทำไมไม่จับมือก่อนเชิญให้เธอนั่งนะ .. นี่มันผิดวิสัยนักธุรกิจมิฉมังอย่างเขาที่วันๆต้องต้อนรับผู้มาเยือนด้วยวิธีนี้บ่อยไป
"อ..เอ้อ..ครับ" ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์แล้วเริ่มต้นอย่างเก้ๆกังๆ "ผม..ภพ นะครับ เรียกว่าภพก็ได้ครับ..ส่วนคุณ…"
"ค่ะ ..ดิฉัน ภัทรภรณ์ ภัทรา เมฆาวลัยเสถียร ดิฉันจะยินดีมาก หากคุณจะเรียกดิฉันว่า ภัทรา" หญิงสาวที่มีชื่อเล่นติดตัวเธอมาแต่เด็กว่า ภัทรา ..แต่ชื่อนี้ถูกลืมไปตั้งแต่เกิดโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ขึ้นกับครอบครัวเธอ เหลือแต่พวกผู้ใหญ่รุ่นพ่อแม่เธอที่ยังคงเรียกเธออย่างนี้ ส่วนคนอื่นๆรวมทั้ง 'พี่พงศ์' พี่ชายของเธอจะเรียกว่า 'พัด' เฉยๆ
ภพไม่เข้าใจตัวเอง..ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนเคยพบหญิงตรงหน้าที่ไหนมาก่อน
"เอ่อ / เอ่อ" ทั้งสองเริ่มพร้อมกัน
"คุณก่อนครับ.." ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
"คุณก่อนดีกว่าค่ะ" พัดยิ้ม
"ไม่ทราบเรา .. เคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าครับ" คำพูดที่หลุดออกจากปากสะท้อนกลับไปกลับมาอยู่ในโสตประสาท
"อาจจะค่ะ.. เพราะฉันเองก็ไปงานแสดงเกี่ยวกับศิลปะอยู่บ่อยๆ" พัดพยามหลบรอยยิ้มและสายตาที่ชวนให้หลงใหลนั้น
"คงไม่หรอกครับ .. เพราะถ้าเจอ ผมรับรองว่าต้องจำคุณได้แน่ๆ" ภพเริ่มโปรยเสน่ห์แบบที่เขาใช้ประจำกับสาวๆทุกคน ที่ผ่านมาในทางของเขา หากแต่พัดกลับไม่รู้สึกอะไร
"ฉันมีภาพมาเสนอ" หญิงสาวแกะห่อภาพอย่างบรรจงแล้วยกมันขึ้นวางบนโต๊ะ
ภพเพ่งมองอย่างพินิจ ..ก็ดูดี แต่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังไว้เลยสักนิด ภาพอะไรสักอย่างที่อาจต้องตีลังกามองจึงจะเข้าใจความหมาย สีดำและแดงบ่งบอกถึงความโหดร้าย ชิงชัง และรุนแรง มันช่างห่างไกลจากจินตนาการของเขาที่คิดแต่ว่าบุคลิกอย่างภัทราคงสนใจแต่ดอกไม้หลากสีที่ผลัดกันโดดเด่นในฤดูหนาวหรือวความรักในมุมมองสดใส
พัดมองภพเหมือนพยามไขปริศนาในดวงหน้าของเขา
"ภัทรา คุณได้ตั้งชื่อให้กับภาพนี้หรือเปล่า" ความไว้มาดหมดไปจากน้ำเสียง แทนที่ด้วยความสงสัย
"ค่ะ ดิฉันเรียกมันว่า Merdered with LOVE ค่ะ ภาพตรงกลางนั่นเป็นสัญลักษณ์แห่งความโกรธเกลียด ซึ่งเป็นที่มาของความทุรนทุราย สีแดงพวกนี้เป็นตัวแทนของความรัก และเลือด.." พัดพูดอย่างมั่นใจ ผู้หญิงที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูง และเชื่อมั่นในอุดมคติ ความคิดอย่างเธอพร้อมจะแสดงออกทุกสถานการณ์อยู่แล้ว
ชายหนุ่มเงียบไป... แตกต่างจากที่เขาคิดไว้ก่อนหน้านี้ ภาพนี้ไม่เห็นจะทำให้นึกถึงความรักเลย ดูยังไงก็เหมือนการต่อสู้ ให้ตั้งชื่อว่า Fight for Survive ยังจะเข้าท่ากว่า
สายตาของเขายังไม่ละไปจากภาพ แต่ความรู้สึกไม่ชอบใจกลับปรากฏขึ้นในใจของสาวสวย มองมาตั้งนานแล้ว ไใาเห็นพูดอะไรสักคำเลย ไม่ชอบก็ดี จะได้ไปขายคนอื่น ..ไม่ง้อหรอก
"โอเคเลย ..ผมตกลงซื้อ ส่วนเรื่องราคา คุณติดต่อกับฝ่ายจัดซื้อแล้วกันนะ" เขาถอนสายตาจากผลงานตรงหน้าแล้วเอ่ยกับพัด แต่เธอคงจะพอใจกว่านี้หากเขาตัดสินใจพูดประโยคนี้ตั้งแต่เมื่อหลายนาทีที่แล้ว เพราะเช่นนั้น เธอจึงไม่อยากขายภาพให้เขาอีกแล้ว
"ดิฉันขอถามอะไรอยู่สักอย่างได้มั๊ยคะ" พัดพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
ส่วนภพกลับมองไม่เห็นความโมโหที่เริ่มฉายชัดทางแววตาและลมที่พุ่งออกจากหูตอนนี้ เขาจึงยิ้มรับอย่างสดใสเกินไป ซึ่งทำให้อีกฝ่ายโกรธจัด
หนอยย... ยังมีหน้ามายิ้มอีก นี่มันดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ ... พัดคิด
แต่เธอก็ไม่อยากมองรอยยิ้มของเขาอยู่ดี
พัดเลือกที่จะก้มมองภาพศิลปะตรงหน้าขณะกล่าวคำถามมากกว่าจะเห็นรอยยิ้มของภพที่ทั้งทำให้เธอโกรธหนัก และใจสั่นไปพร้อมๆกัน
"ทำไมคุณถึงตัดสินใจซื้อภาพของฉัน"
สรรพนามแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปกับเสียงที่ห้วนขึ้นไม่ได้สะกิดชายหนุ่มให้รู้ถึงอารมณ์ของฝ่ายตรงข้ามแม้แต่น้อย เขากลับคิดว่าอาการก้มหน้านั้น แสดงว่าเธอกำลังเขินอายเขา
และเราก็รู้ว่า .. แน่นอน เขาประเมินสถานการณ์ผิดไป...
"ความจริงผลครับงานคุณก็ดีนะครับ...ก็ใช้ได้" เขาพูดทั้งที่ในความจริง เขาคงไม่เอาภาพของเธอไปวางโชว์ในแกลเลอรี่ชัวร์ "เยี่ยมเลย..แต่อันที่จริง... ผมซื้อเพราะคุณ..."
คำสุดท้ายดังกว่าเสียงกระซิบนิดเดียว หากแต่ในห้องที่มีเพียงสองคนและเงียบขนาดที่แม้แต่เสียงท้องร้องก็ได้ยิน และคำๆนั้นทำให้พัดที่โกรธอยู่แล้วแทบจะหน้าเขียวด้วยความโมโห เธอกำชายเสื้อแน่น ขณะที่ภพเงียบรอฟังผลลัพธ์อย่างกรุ้มกริ่มใจ
ปังง...
"ฉันไม่ต้องการให้คุณซื้อหรือประเมินผลงานของฉันเพราะตัวของฉัน… ถ้างานของฉันมันห่วยแตกมากนัก แค่คุณบอกมาว่าฉันไม่มีความสามารถพอ ฉันจะเดินกลับออกไปแต่โดยดี แต่คุณทำอย่างงี้มันเท่ากับดูถูกภาพของฉัน แถมยังดูถูกตัวฉันด้วย ฉันจะไม่ขายอะไรทั้งสิ้นให้คุณอีกแล้ว..!" พัดพูดเสียงดังอย่างโมโหจัด เธอไม่เคยถูกใครกล่าวหาอย่างนี้มาก่อน มือทั้งสองสั่นระริก แววายังคงแฝงความเดือดดาลอยู่เต็มเปี่ยม เธอเก็บภาพใส่ห่อสีน้ำตาล ภพตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเหตุการณ์กลับตารปัตร .. นี่มันไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังไว้เลยแม้แต่น้อย..
"ภัทรา ..คุณภัทรา ...ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะหมายความว่าอย่างนั้น.." เขาลุกลนแก้ตัว แต่ไม่ทันเสียแล้ว หญิงสาวกอดห่อภาพขณะก้าวยาวๆไปยังประตู ไม่สนใจเสียงที่ตะโกนไล่หลังมาอย่างตระหนก
ภพกระโดดขวางเธอไว้จนได้ แต่..
เพี้ยะ!
"ถึงฉันไม่ได้ขายคุณ ฉันก็ไม่ตาย!"
ครั้งแรกในชีวิตที่โดนผู้หญิงตบหน้า..
ครั้งแรกในชีวิตที่ได้ตบหน้าผู้ชาย..
เธอเดินลิ่วๆลงบันไดวนสีฉูดฉาดแทนที่จะรอลิฟต์ เพราะเธอไม่อยากจะเหยียบที่นี่ต่อไปอีกแม้แต่วินาทีเดียว หัวใจเธอมันวิ่งไปที่รถมินิคูเปอร์สีแสบ ซึ่งจอดอยู่อีกฟากถนนเรียบร้อยแล้ว
แว่นตาดำถูกเอาขึ้นมาวางไว้บนสันจมูกอีกครั้งเพื่อบดบังน้ำตาที่เอ่อล้น ชายหนุ่มวิ่งตามเธอไปติดๆ ในปากก็พร่ำคำขอโทษร้อยแปด
ไม่เคยเจอผู้หญิงอย่างเธอมาก่อนเลยจริงๆ
เขาฉวยข้อมือข้างที่ว่างเปล่าของเธอไว้อีกครั้ง พัดหันมาตามแรงดึงที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นกระชากเสียมากกว่า หากแต่มืออีกข้างที่กอดภาพไว้ตั้งท่าพร้อมจะฟาดใส่เขา
"ใจเย็นๆสิคุณ" ภพพยามใช้ท่าไม้ตายที่แน่นอนว่าหญิงทุกคนต้องชะงักซึ่งก็คือการรวบตัวเธอเข้ามาจูบ ... แต่ในสถานการณ์ที่อาจถูกฟาดได้ทุกเมื่อนี้ เขาตัดสินใจเก็บท่าไม้ตายนี้เอาไว้ใช้กับคนอื่นแทน
พัดบิดข้อมือตนให้พ้นจากการจับกุม เธอลิ่วไปที่ประตูกระจกใสและชายหนุ่มก็ตามไปแทบจะในทันที .
เขาไม่อยากปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้จากไปด้วยความไม่ประทับใจในตัวเขา อะไรบางอย่างในสมองที่ตีบตันบอกเขาว่า...เธอ...พิเศษ
เธอผลักประตูออกไปแล้ว หากแต่เขามองไม่เห็นและกลับชนมันเข้าเสียเอง
"โธ่โว้ยย!" ทั้งพนักงานและลูกค้าหันมามองเขาเป็นตาเดียว แต่เขาไม่สนใจ ที่ดวงตาและหัวใจของเขากำลังจ้องมองอย่างลืมหายใจ คือภาพของหญิงสาวที่รี่ออกไปกลางถนนใหญ่โดยไม่ได้มองซ้ายขวาก่อน
โครม...เอี๊ยดด..
.
----------------------------------------
ในที่สุดก็ครบ100% งุงิ ชอบไม่ชอบก็โพสกันไว้นะคะ
ยินดีต้อนรับทุกคอมเม้น คำติชม แนะนำ และทุกโพสคะแนนค่ะ
รักคนอ่าน ^^
zlexy_mj
ความคิดเห็น