ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เทอมแรกของ-ความรัก...4
วันนี้วันจันทร์ค่ะ เมื่อวานนี้วันอาทิตย์ โฮ๊ะ โฮ๊ะ เรากำลังนั่งอยู่ในหอประชุมใหญ่ เก้าอี้ที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ขณะนี้มีนักเรียนทยอยกันเข้ามานั่ง นักเรียนชั้นม. 4 จะถูกจัดให้นั่งอยู่ด้านหน้าสุด เพราะนอกจากจะเป็นพิธีเปิด
ปีการศึกษาใหม่ แล้วยังจัดให้มีพิธีรับเข็มวิทยฐานะของนักเรียน ม.4 จะได้ง่ายและดูเป็นระเบียบขณะเดินแถวรับเข็ม
"ค่ะ วันนี้อย่างที่ทุกคนทราบกันดีนะคะ ว่าเป็นพิธีเปิดปีการศึกษาใหม่ พิธีนี้มีความสำคัณอย่างไรบ้างคะพี่เต้"
"พิธีเปิดปีการศึกษาใหม่นี้นะครับ เราจะจัดขึ้นทุกปี เป็นธรรมเนียมปฏิบัติ เพื่อเป็นการที่นักเรียนและคุณครู
ได้มาประชุมกัน และให้ความสำคัญกับปีการศึกษาใหม่ ก็เหมือนกับการขึ้นปีใหม่นั่นเองครับน้องๆ เป็นการต้อนรับสิ่งใหม่ๆ
ที่จะเกิดขึ้นในปีการศึกษาใหม่นี้ ซึ่งน้องๆ พวกทุกคนจะได้รับการอวยพร และคำสั่งสอนจากท่านผู้อำนวยการของเราครับ"
"ค่ะ และนอกจากนี้พิธีเปิดปีการศึกษาใหม่ ก็ยังมีการรับมอบเข็มวิทยฐานะให้กับนักเรียน ม.4 ด้วยค่ะ"
" ด้วยน้องโย ก็จะต้องไปรับเช่นกันใช่ไหมครับ"
"ใช่ค่ะพี่เต้ เข็มวิทยฐานะ ถือเป็นความ.........."
พิธีกรหญิงที่ยืนโม้กันอยู่ด้านข้างของเวทีก็คือโยนั่นเอง
"คนนั้นน่ะพี่เต้ อยู่ม.6 แล้วเป็นพิธีกรคู่ขวัญกับโยหละ สาวๆติดตรึม ตัวว่าหล่อมะ เราว่าก็งั้นๆอ่ะ"
ปอมแปมกระซิบบอก
พิธีการดำเนินไปเรื่อยตามกำหนดการที่วางแผนไว้เป็นอย่างดี จนถึงพิธีรับมอบเข็ม บนเวทีจะมีครูยืนอยู่ 9 ท่าน
และผู้อำนวยการอีก 1 คน นักเรียนขึ้นไปพร้อมกันครั้งละ 10 คนแล้วลงมาทางอีกด้านหนึ่งของเวทีอย่างเป็นระเบียบ
จนมาถึงแถวฉัน
ฉันลุกขึ้นเดินตามทางแล้วไปยืนเข้าแถวต่อกันที่ข้างเวทีก่อน นักเรียนเดินขึ้นไปบนเวทีทีละคนๆ จนถึงตาฉันบ้างละ
ฉันและเพื่อนๆที่อยู่แถวเดียวกันขึ้นมาทีละคนเหมือนเดิม ทุกคนจะรอจนคนที่ 10 ขึ้นมายืนเรียบร้อยแล้วจึงรับเข็ม
ฉันก้าวขาขวาออกไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง แล้วหยิบเน็คไทส ยื่นให้อาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าเพื่อติดเข็มที่เน็คไท
"มินทิราใช่ไหมจ๊ะ" อาจารย์ที่ทำหน้าที่มอบเข็มให้ฉันถามขึ้น ฉันตกใจมองหน้าอาจารย์นิดหนึ่ง
"ค่ะ" ตะกุกุตะกักด้วยตกใจ
"พี่ชายเธอ มิกน่ะ โทรมาฝากเธอไว้กับฉันนะ"
"ค่ะ" อาจารย์คนนี้เป็นผู้หญิง อายุคงราวๆ 30 ปลายๆแล้วหน้าเธอยิ้มดูใจดี
พวกเราโค้งคำนับหนึ่งที แล้วเดินเรียงหนึ่งกันลงไปอย่างเป็นระเบียบสวยงาม
"ปอมแปม จารย์ที่ติดเข็มให้เราเป็นใครอ่ะ"
"อาจารย์ยุพา เรียกว่าครูพา เป็นหัวหน้าฝ่ายวิชาการ มีอะไรหรอ"
"เมื่อกี้ครูบอกว่าพี่ชายฉันฟากฉันไว้กะเขา" เราทำได้แค่กระซิบกระซาบกันเบาๆเท่านั้น เพราะทุกคนในงานต่างเงียบสงบ
แทบไม่มีใครคุยกันเลย
ตอนกลางวันฉันก็ได้เจออาจารย์ยุพาอีก แกเดินมาเจอฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อนๆ ก็เข้ามาคุย
"ไงจ๊ะ มินทิรา ลงทะเบียนวิชาเลือกเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"
"ค่ะ อาจารย์เรียกหนูว่ามินจี ก็ได้ค่ะ"
"จ๊ะ แล้วอยู่ชมรมไหนล่ะ" ฉันตกลงจะเข้าชมรมของพี่ไอโกะ โดยมีปอมแปมขอตามไปอยู่ด้วย ส่วนโยอยู่ชมรมนักข่าว
"เรากะพี่ชายนี่หน้าคล้ายกันเลยนะ เห็นแล้วคิดถึงจัง ตอนนี้ทำอะไรอยู่ล่ะ"
"เรียนอยู่ค่ะ อยู่ที่อังกฤษ อีกปีเดียวก็จะจบแล้วหละค่ะ เมื่อก่อนพี่ชายหนูดื้อไหมคะ"
"โอ้ย รายนั้นน่ะหรอ ตัวดีเลยหัวโจกประจำแก็ง ซนยิ่งกว่าลิงซะอีก ไม่น่าเชื่อว่าจะมีน้องสาวน่ารักๆกะเค้าด้วย"
ฉันน่ะหรอน่ารัก ทำไมตัวเองถึงไม่เคยคิดแบบนั้นเลยหว่า มองยังไงก็หามุมสวยของตัวเองไม่เจอ จืดๆจะตาย
..........................................................................................................................................................
วิชาเลือกตัวแรกที่เจอ คือ ดนตรีสากลที่เลือกไว้ เราต้องระหกระเหินไปที่ตึกดนตรี-นาฏศิลป์ ที่นี่รวมทุกอย่าง
เกี่ยวกับดนตรีไว้ ทั้งไทยและสากลอยู่ที่นี่หมด เป็นไปตามความคาดหมายผู้ที่ทำหน้าที่สอนฉัน ก็คือครูหมี หรือรัศมี
ผู้ที่เคยสอนพี่ชายฉันมาแล้ว ครั้งแรกที่เจอ เธอตีหน้าดุเชียว
"เอาหละ นั่งให้เรียบร้อยแล้วตั้งใจฟัง!"
"คนที่เรียนเลือกดนตรี คุณสามารถที่จะเลือกเล่นดนตรีชนิดใดก็ได้ แต่ จะเลือกได้เพียงครั้งเดียว
จะมีครูหลายท่านที่จะมาสอนพวกคุณ ตามแต่ละชนิด แต่จะมีเพียงครูคนเดียวเท่านั้นที่จะทำการสอบให้กับพวกคุณ
เพราะครูเป็นผู้รับผิดชอบในระดับม.4นี้ วันนี้พวกเธอมาลงชื่อ ว่าจะเลือกเล่นอะไรก่อน"
ครูเดินไปหยิบกระดาษมาให้ มีตารางที่จัดพิมพ์เรียบร้อย ฉันเขียนชื่อและเครื่องดนตรีที่จะเล่นลงไป "ไวโอลิน"
"ต่อไป ให้พวกคุณ จับคู่กันเป็นบัดดี้ เพื่ออะไร? เพื่อให้เวลาพวกคุณเรียน จะได้ช่วยกัน และเวลาสอบ
จะให้ไปสอบคู่กันด้วยมันจะเร็วขึ้นเวลาสอบ แต่คนที่เป็นบัดดี้กัน ต้องใช้เครื่องดนตรีชนิดเดียวกันนะ"
อาจารย์ให้แยกกันนั่งตามกลุ่มเครื่องดนตรี เปียโน ไวโอลิน กีต้าร์ ฟรุ้ต แซกโซโฟน มีคนสนใจเรียน แซ็กโซโฟน 2 พอดี
"มินทิรา ได้บัดดี้หรือยัง"
" ค่ะ เอ่อ ยังค่ะ" ฉันมัวแต่นั่งดูคนอื่นจนเพลิน ลืมไปว่าตัวยังไม่มีบัดดี้ พวกผู้หญิงที่เรียนไวโอลิน นัดกันมาเป็นคู่ๆพอดีเลย
แล้วตูจะคู่กับใครล่ะเนี่ย
"ใครดีล่ะ ไค ทำอะไรอยู่ เธอเป็นบัดดี้กับมินทิราแล้วกัน ดูเรียบร้อยไว้ใจได้หน่อย พี่เธอจะได้ไม่ว่าฉัน"
อาจารย์คงได้โทรศัพท์จากเฮียแล้วสินะ ในกลุ่มเพื่อนๆ มีฉันกับไคที่มาเรียนดนตรี ฉันก็เพิ่งสังเกตว่าไคมันเลือกไวโอลิน
"โห อาจารย์ทำงี้ไอ้ไง ผมว่าจะเป็นบัดดี้กะมินจีซะหน่อยเหอะ ไอ้ไคมันดีตรงไหน หล่อ หล่อน้อยกว่าผม เรียบร้อยก็
เรียบร้อยน้อยกว่าผม เรียนก็ไมได้เรื้อง ไม่ได้เรื่อง"
"แหม ไอ้หลงตังเอง แกจะมาคู่กะมินจีได้ไงหา แกเรียนเปียโนไม่ใช่หรอ แล้วอีกอย่างนึง อย่างแกเนี่ยมันน่าไว้ใจตรงไหน
อยากโดนพี่ชายเขาถลกหนังหัวไหมล่ะ เออ ไอ้เจ้ามิกมันคงหวงน้องสาว กลัวว่ากรรมจะตามทันแหงๆ"
"ทำไมหรอคะ อาจารย์"
"แต่ก่อนมันไปทำเจ้าชู้ไว้ เยอะ สงสัย กลัวจะมีใครมาเจ้าชู้ใส่น้องตัวเองมั้ง"
"เหอๆ พี่ชายเรา"
พออยู่ๆไปได้พักหนึ่ง อาจารย์รัศมีเริ่มเปลี่ยนสีหน้าจากตอนแรกดุๆดูวางมาดอาจารย์สุดฤทธิ์ แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนพี่ๆน้องๆ
กันมากกว่า ดูท่าทางจะสนิทกับนักเรียนดี เข้ากับนักเรียนได้ อาจารย์เองก็ยังไม่แก่อะไร ตอนที่สอนเฮียนั้นก็เพิ่งจบมาพอดี
หันไปเห็นไคกำลังทำอะไรไม่รู้อยู่กับไวโอลิน ปรับสายหรอ
"ไคเรียนไวโอลิน ด้วยหรอ "
"อืม ที่จริงก็เคยเรียนมาบ้างแล้วหละ แต่ยังไม่ค่อยถนัดเลย เลยกะว่าเรียนนี่จะได้ฝึกไปด้วย ต้องเก่งขึ้นแน่ๆเลย
เพราะว่าได้ครูดี ใช่ไหมครับอาจารย์"
"อย่ามาปากหวานกับฉัน คิดจะเอาจิตพิสัยล่ะสิ ชิๆ อย่างฉันน่ะไม่มีหรอกย่ะ คะแนนพิศวง พิศวาส ฉันมันคน 12 นาฬิกา "
"เที่ยงตรง! แหมมุกนะ"
ดูอาจารย์รัศมี กับไคคงสนิทกันพอสมควร
" ไคมาฝึกเล่นเปียโนกับครูน่ะ เห็นไคเล่นแล้วนึกถึงพี่ชายเธอ แต่ก่อนก็เรียนเปียโนนะ เล่นไม่เลวเชียวหละ
แต่ซนไปหน่อย เกือบทำเครื่องดนตรีเจ๊งไปหลายชิ้น"
โธ่ พี่ชายเรานึกว่าจะมีคุณงามความดีบ้าง ที่แท้ก็ตายตอนจบ สรุปว่าฉันเป็นบัดดี้กับไค ตอนนี้ไคกำลังทำท่าเป็นดูไวโอลินอยู่
"ไคเลือกไวโอลินเป็นป่ะ"
"หือ"
"อยากไปซื้อไวโอลินอ่ะ จะได้มีเป็นของตัวเอง อยุ่บ้านก็ซ้อมได้"
"อืม ดีเหมือนกัน เราก็ยังไม่มีหรอก งั้นเดี๋ยวว่างๆแล้วไปซื้อกัน"
ไคหันไปชวนอาจารย์ แต่อาจารย์บอกว่าไม่ว่างเลย ไปไม่ได้ แต่ก็ช่วยสอนวิธีดูไวโอลิน แล้วก็แนะนำร้านให้ด้วย
ถ้าอาจารย์ไปด้วยคงดี
"แดน! เอามานะ" ฉันทำเสียงเข้ม ด้วยเริ่มรำคาญ ไอ้แดน มันเอาดินสอของฉันไปอ่ะ
ตอนนี้อยู่ในคาบวิชาเลือก วันนี้เป็นวิชาเลือกศิลปะค่ะ ฉันมีเพื่อนอยู่ด้วย 2 คน คือไอ้เจ้าแดนที่กำลังป่วนฉันอยู่ กับคุณชายแม็ค
แดนมันเข้ามาเป็นเพื่อนแม็คน่ะ อีกอย่างตัวเองก็ไม่รู้จะเรียนอะไรดี
"เฮ้ย ไอ้แดน แกล้งมินจีอยู่ได้ เดี๋ยวก็ไม่เสร็จทั้งคู่หรอก"
"โธ่ งานปิ๊ดๆน่า แค่วาดรูปตามแบบ แป๊บเดียวก็เสร็จ ฉันมันมือโปรโว้ย" ขี้คุยซะไม่มี
"แกน่ะมือโปร แต่หัวแกอาจจะโปนได้นะนั่นน่ะ" มินจีกำลังถือไม่มากะจะฟาดหัวคนซะหน่อยเถอะวันนี้
"เฮ้ย! ไปกินไรมายัยตุ๊กตาผี ดุจริงวันนี้ อะๆๆ เอาไป" ไอ้แดนยอมคืนดินสอมาแต่โดยดี
ฉันเริ่มนั่งจ้องกระดาษ จะเริ่มวาดยังไงดีล่ะเนี่ย ไปดูคุณชายดีกว่า
"วาดไงอ่ะ คุณชาย"
นายแม็คร่างแบบลางๆก่อน ลงเส้นเบาๆ ดูคล่องแคล่วจัง ท่าทางแม็คจะชอบวาดรูป
"อ๋อๆ จะลองดูนะ...........ว้ากกกก ไอ้แดน!"
"มีอะไรอีกล่ะ สองคนนี้" แม็คยื่นหน้าออกมาดู
"ไอ้แดนมันวาดรูป..รูป..รูปนู้ด! ใส่กระดาษเค้าอ่ะ ดูมันดิ่"
"ฮ่าๆ สวยป่ะไอ้แม็ค …โอ้ย ไรว้า" แม็คเดินมาเอาดินสอเคาะหัวหนึ่งที
"ไปเลย เอ็ง ไปนั่งที่แกเลย กวนอยู่ได้" ไอ้แม็คหิ้วคอแดนกลับไปนั่งที่ แล้วหากระดาษมาเปลี่ยนให้ใหม่
แต่รูปเมื่อกี้ที่ไอ้แดนวาด ถือว่าไม่เลวนะ(มองในทางศิลปศาสตร์ นะจ๊ะ ไม่ใช่ทางลามกศาสตร์) ในเวลาเพียงแค่ไม่กี่นาที
เอาหละฉันเริ่มลงมือวาดบ้าง ครั้งสุดท้ายที่ฉันวาดรูปมันเมื่อไหร่กันนะ ฉันเริ่มลงเส้นบางๆเบาๆก่อน อย่างที่แม็คบอก
แต่ ทำไมเส้นของฉันมันเข้มนักล่ะ ลบๆๆๆลองใหม่ แล้วก็ลบๆๆๆ
"เอ้าๆ กระดาษจะขาดแล้ว ยัยคุณหนู นี่ๆทำอย่างนี้สิ" แดนเข้ามาตอนไหน
"ว้าก อย่ามาจับมือฉัน"
"นึกว่าอยากจับนักหรอ เดี๋ยวแขนหุ่นติดมือฉันมา มีหวังหลอนตายเลย"
"ไอ้แดน กวนคุณหนูอีกแล้วหรอมึง เป็นไรของมึงเนี่ย"
"โห คุณชาย แค่นี้มึงขึ้นมึงกับเพื่อนเลยหรอครับ"
"พอเลยๆไปๆ ไปทำของแกให้เสร็จซะไป เดี๋ยวฉันช่วยมินจีเอง" เฮ้อ ค่อยยังชั่ว มีแม็คอยู่ด้วยนี่มันดีจริงๆ ถ้าไม่มีแม็ค
ไม่ฉันก็ต้องเป็นนายแดน ตายกันไปข้าง
"อ้า เสร็จแล้ว ขอบคุณมากนะแม็ค"
"อ่ะ โธ่ๆ ลูกนกลูกไก่(ง่ายๆ ปิ๊ดๆ จิ๊บๆ) เดี๋ยวมาดูของฉันนี่" ฉันเดินตามไปดูของแดน ตามคำเชิญชวน
"อะไรเนี่ย ยังไม่ได้วาดอะไรเลยไม่ใช่หรอ"
"อ๊ะ ดูสิจ๊ะ" ไอ้แดนเริ่มจรดปลายดินสอลงไปบนกระดาษ ร่างเบาๆ แล้วเริ่มลงเส้นเข้ม ภาพเริ่มออกมาเป็นรูปเป็นร่างขึ้น
แดนเขียนเส้นจริงทับเส้นร่างไปเลยโดยไม่ต้องลบเส้นเกินออก ภาพเริ่มดูมีมิติ แดนแรเงา เล่นแสงและเงาลงไป
ลูกส้มกลมๆนั่นดูเหมือนมันจะกลมเด้งออกมานอกกระดาษได้ แดนแต่งนิด ขีดหน่อยจนจุดสุดท้าย
"อ่า เสร็จ!"
"ว้าว ไม่น่าเชื่อ หน้าอย่างแดนจะวาดรูปสวยด้วยนะ เนี่ย" ฉันยืนดูตานี่วาดตั้งแต่ต้นจนจบ เพลินดีเหมือนกัน
แดนแทบไม่ได้ใช้ยางลบเลย
"นี่เธอจะชมหรือจะด่ากันแน่ เอาซะอย่าง"
"ไอ้แดน! เงาผิดข้างเว่ย น้าต๋อยบอกให้แสงเข้าข้างซ้าย ไม่ใช่ข้างขวา" แม็คที่เดินไปส่งรูป แล้วก็แวะช่วยดูให้เพื่อนคนอื่นๆ เดินมาพอดี
"อ้าว ซวยสิ ยัยตุ๊กตาผี ทำไมเธอไม่บอกฉัน แกล้งฉันหรอ" เปล่าเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาจารย์หรือน้าต๋อย สั่งตอนไหน
"อึ๋ย เปล่านา ไม่รู้จริงๆ ก็ดูนายวาดเพลินเลยอ่ะ"
" พอๆเดี๋ยวทะเลาะกันอีก ไปวาดใหม่ไป" แล้วไอ้แดนก็ยอมไปนั่งวาดใหม่แต่โดยดี ด้วยความเร็วกว่ารอบที่แล้ว
เพราะใกล้จะหมดเวลา พอมันจะลงเงา ฉันก็เลยเตือนซะหน่อย
"แสงเข้าข้างซ้าย นะ อิอิ"
"เดี๋ยวเหอะ อย่ามาเยาะเย้ย" แล้วรูปก็ออกมาสวยอยู่ดี แสดงว่าฝีมือจริงๆนะเนี่ย แม็ควาดรูปเก่งฉันไม่แปลกใจหรอก
ดูจากบุคลิกแล้ว แต่ตานี่สิ มันวาดได้ไงหว่า ไม่น่าเชื่อเลย
ตอนเย็นๆเราก็มานั่งรวมกลุ่มคุยกันเหมือนเดิม
"อ้าว ไคล่ะ" ปอมแปมที่เดินมากับฉัน ไม่เห็นว่าไคอยู่ที่โต๊ะ
"เห็นมันบอกจะไปห้องดนตรี ไปหาเจ๊หมูหมี"
"งั้นเราไปกันมั้งไหม ดีเหมือนกัน ไม่เจอครูหมีเลยอ่ะ ตั้งแต่ปิดเทอมไป" ยังไม่ทันที่ใครจะทักท้วงได้ ปอมแปมก็ลากฉัน
กับแม็คอีกคนเอาไปเป็นตัวประกัน จนได้
"ครีหมู"
"ครูหมีย่ะ ยัยปอมแปม ปีที่แล้วทำกีตาร์ฉันพังไปตัวนึงยังไม่ได้ชดใช้เลย" ยัยปอมแปมที่ทำท่าจะโผเข้าไปหาครู
ถอยกรูมาหลบข้างหลังฉันเฉย แสดงว่าเบี้ยวเขาจริงๆด้วย ไปทำอีท่าไหนล่ะ
"ฝึกไรกันอยู่คะ ครู หนูฝึกด้วยจิ"
"ได้สิจ๊ะ มามะ ดีเลย งั้นอยู่นี่ช่วยกันฝึก ให้ไคฝึกให้ไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวครูมีงานต้องไปทำ"
"อุ้ย ไม่เอาดีกว่า ท่วงเวลาไคเปล่าๆ"
"ไม่หรอกน่า มา หัดให้ ที่จริงว่าจะออกไปหาทุกคนอยู่แล้วหละเพราะครูไม่ว่าง แต่มานี่ก็ดี จะได้เล่นกัน" ไคหยิบไวโอลินมาให้ฉัน
"เอ่อ โย ปีนี้ช่วยร้องประสานเสียงหน่อยสิ" ครูเพียงแค่ขยับปาก แต่สายตายังไม่ลดละจากกระดาษบนโต๊ะ
"งานไรคะ"
"งานโรงเรียนน่ะแหละ คนมันขาด มีแต่พวกเด็กๆ โตๆไม่ค่อยมี จะให้ช่วยพวกพี่ๆหน่อย ของพี่ม. 6 เค้าน่ะ เจ้าเต้เป็นคนเล่นเปียโน"
"อ๋อได้คะ"
"ถ้าจะซ้อมเมื่อไหร่แล้วเดี๋ยวจะบอกนะ คงยังไม่เร็วๆนี้หรอก งานอีกตั้งนาน" ครูหยิบข้าวหยิบของแล้วก็ออกจากห้องไป
"เดี๋ยวดิ่ครูเอา การ์ตี้ มาเล่นได้ป่าว" การ์ตี้ ผวนเป็น กีต้าร์นะจ๊ะ
"เออๆ" ได้ยินเสียงครูอยู่แว่วๆเพราะครูเดินไปแล้ว คงรีบกันจริงๆ
" OK NOW ครับครู" ออร์โต้เข้าไปหยิบกีตาร์มา 2 ตัว
"อ่ะเอาไปคนละตัวบู"
"โอเค นาวของแกนี่มันอะไรวะ"
"อ๋อ ฉันล้อตาเจมส์อ่ะ ฝรั่งสอนภาษาอังกฤษ แกชอบพูด โอเค นาว"
"ระวังเฮอะ เดี๋ยวจะติดจริงๆ หึหึ"
แล้วทั้งสองก็เริ่มบรรเลงเพลงกัน
" โย"
"หืม"
"มานั่งนี่ ร้องเพลงกันดีกว่า"
"อื้อ อ้องอ้วย"
"กินไปเลยเธอน่ะ แม็ค ช่วยดูให้หน่อย พอขนมใกล้จะหมดไปซื้อให้ที อย่าให้ยัยปอมแปมปากว่าง ฉันขี้เกียจอุดหู"
คุณชายแม็คที่กำลังอ่านหนังสือ สอดไส้หรือเปล่าไม่รู้ หันมาแสยะยิ้มให้
ตุ๊บ.. ปอมแปมขว้างกระป๋องน้ำอัดลมใส่ บู
"ขอบใจจะที่รัก หุหุ" ถือโอกาส เปิดกระป๋องแล้วกระดกเครื่องดื่มเข้าปากทันที
ส่วนไอ้แดนน่ะหรอ เข้ามายังไม่พูดอะไรซักคำ เห็นนั่งถือดินสออยู่ ทำอะไรของมันอีกล่ะเนี่ย ไคที่ตั้งใจสอนฉันมากเลย
วันนี้ฉันน่าจะสีโน้ตได้ซักตัวนะ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ไวเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก (นั่นมันง่ายไม่ใช่หรอ ไม่เป็นไร ฉันปอกกล้วยเร็ว)
"ไอ้แดน วาดไรของแกอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ ฉันวาดรูปเธอด้วยนะยัยกะปอม"
เพื่อนๆเริ่มเข้าไปมุงดูแล้วก็บันดาลลงบันได บันทึกให้ เกิดเสียงหัวเราะขึ้น ในบัดดล
" ฮ่าๆๆ หุหุ ดูดิ่ ยัยกะปอม ตะกละ ฮ่าๆ แกนี่มือโปรจริงๆไอ้แดน" รูปนั้นเป็นรูปตัวอะไรซักอย่างคล้ายๆกิ้งก่า
แต่หัวเป็นยัยปอมแปม กำลังกินอยู่ โธ่ อุบาทว์เชียวเพื่อนฉัน
"นี่รูปแก ไอ้อ้อร์โต้ ไอ้บู ฮ่าๆๆ ไม่แพ้กันเลย....แกนี่มันมือโปรจริงๆ ไอ้แดน ฮ่าๆๆๆ"
"อ้าวไอ้แดน ทำไมพวกตูเป็นจุนัขล่ะ" กำลังทำท่าโหยหวน ร้องเพลงดีดกีต้าร์อยู่ด้วย มีโยถือโซ่ที่ล่ามอยู่
ทำไมโยใส่ชุดแบบนี้ล่ะ เสื้อลายดอกเชียว
"ฉันไม่ได้ร้องเพลงอีแซวนะแดน !"
อีกรูปหนึ่งฉันไม่อยากจะพูดถึงเลย รูปฉันเอง นั่งอยู่กับไค นั่งทำอะไรน่ะหรอ นั่งสีซอค่ะ ดูเหมือนจะดีใช่มะ
เปล่าเลย มันใส่เขาให้ด้วย กลายเป็นน้องบัฟทั้งคู่เลยให้ตายสิ สีซอให้กันและกันฟัง วันนี้ไอ้แดนได้ลดน้ำหนักแน่ๆ
เพราะวิ่งหนีเพื่อนทั้งกลุ่ม
"อ๊ากกกก อย่าเพิ่งเด่ะ ยังไม่ได้วาดรูปไอ้แม็คเลย"...
...............................................................................................................................................................................
ขณะนี้มีนักเรียนทยอยกันเข้ามานั่ง นักเรียนชั้นม. 4 จะถูกจัดให้นั่งอยู่ด้านหน้าสุด เพราะนอกจากจะเป็นพิธีเปิด
ปีการศึกษาใหม่ แล้วยังจัดให้มีพิธีรับเข็มวิทยฐานะของนักเรียน ม.4 จะได้ง่ายและดูเป็นระเบียบขณะเดินแถวรับเข็ม
"ค่ะ วันนี้อย่างที่ทุกคนทราบกันดีนะคะ ว่าเป็นพิธีเปิดปีการศึกษาใหม่ พิธีนี้มีความสำคัณอย่างไรบ้างคะพี่เต้"
"พิธีเปิดปีการศึกษาใหม่นี้นะครับ เราจะจัดขึ้นทุกปี เป็นธรรมเนียมปฏิบัติ เพื่อเป็นการที่นักเรียนและคุณครู
ได้มาประชุมกัน และให้ความสำคัญกับปีการศึกษาใหม่ ก็เหมือนกับการขึ้นปีใหม่นั่นเองครับน้องๆ เป็นการต้อนรับสิ่งใหม่ๆ
ที่จะเกิดขึ้นในปีการศึกษาใหม่นี้ ซึ่งน้องๆ พวกทุกคนจะได้รับการอวยพร และคำสั่งสอนจากท่านผู้อำนวยการของเราครับ"
"ค่ะ และนอกจากนี้พิธีเปิดปีการศึกษาใหม่ ก็ยังมีการรับมอบเข็มวิทยฐานะให้กับนักเรียน ม.4 ด้วยค่ะ"
" ด้วยน้องโย ก็จะต้องไปรับเช่นกันใช่ไหมครับ"
"ใช่ค่ะพี่เต้ เข็มวิทยฐานะ ถือเป็นความ.........."
พิธีกรหญิงที่ยืนโม้กันอยู่ด้านข้างของเวทีก็คือโยนั่นเอง
"คนนั้นน่ะพี่เต้ อยู่ม.6 แล้วเป็นพิธีกรคู่ขวัญกับโยหละ สาวๆติดตรึม ตัวว่าหล่อมะ เราว่าก็งั้นๆอ่ะ"
ปอมแปมกระซิบบอก
พิธีการดำเนินไปเรื่อยตามกำหนดการที่วางแผนไว้เป็นอย่างดี จนถึงพิธีรับมอบเข็ม บนเวทีจะมีครูยืนอยู่ 9 ท่าน
และผู้อำนวยการอีก 1 คน นักเรียนขึ้นไปพร้อมกันครั้งละ 10 คนแล้วลงมาทางอีกด้านหนึ่งของเวทีอย่างเป็นระเบียบ
จนมาถึงแถวฉัน
ฉันลุกขึ้นเดินตามทางแล้วไปยืนเข้าแถวต่อกันที่ข้างเวทีก่อน นักเรียนเดินขึ้นไปบนเวทีทีละคนๆ จนถึงตาฉันบ้างละ
ฉันและเพื่อนๆที่อยู่แถวเดียวกันขึ้นมาทีละคนเหมือนเดิม ทุกคนจะรอจนคนที่ 10 ขึ้นมายืนเรียบร้อยแล้วจึงรับเข็ม
ฉันก้าวขาขวาออกไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง แล้วหยิบเน็คไทส ยื่นให้อาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าเพื่อติดเข็มที่เน็คไท
"มินทิราใช่ไหมจ๊ะ" อาจารย์ที่ทำหน้าที่มอบเข็มให้ฉันถามขึ้น ฉันตกใจมองหน้าอาจารย์นิดหนึ่ง
"ค่ะ" ตะกุกุตะกักด้วยตกใจ
"พี่ชายเธอ มิกน่ะ โทรมาฝากเธอไว้กับฉันนะ"
"ค่ะ" อาจารย์คนนี้เป็นผู้หญิง อายุคงราวๆ 30 ปลายๆแล้วหน้าเธอยิ้มดูใจดี
พวกเราโค้งคำนับหนึ่งที แล้วเดินเรียงหนึ่งกันลงไปอย่างเป็นระเบียบสวยงาม
"ปอมแปม จารย์ที่ติดเข็มให้เราเป็นใครอ่ะ"
"อาจารย์ยุพา เรียกว่าครูพา เป็นหัวหน้าฝ่ายวิชาการ มีอะไรหรอ"
"เมื่อกี้ครูบอกว่าพี่ชายฉันฟากฉันไว้กะเขา" เราทำได้แค่กระซิบกระซาบกันเบาๆเท่านั้น เพราะทุกคนในงานต่างเงียบสงบ
แทบไม่มีใครคุยกันเลย
ตอนกลางวันฉันก็ได้เจออาจารย์ยุพาอีก แกเดินมาเจอฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อนๆ ก็เข้ามาคุย
"ไงจ๊ะ มินทิรา ลงทะเบียนวิชาเลือกเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"
"ค่ะ อาจารย์เรียกหนูว่ามินจี ก็ได้ค่ะ"
"จ๊ะ แล้วอยู่ชมรมไหนล่ะ" ฉันตกลงจะเข้าชมรมของพี่ไอโกะ โดยมีปอมแปมขอตามไปอยู่ด้วย ส่วนโยอยู่ชมรมนักข่าว
"เรากะพี่ชายนี่หน้าคล้ายกันเลยนะ เห็นแล้วคิดถึงจัง ตอนนี้ทำอะไรอยู่ล่ะ"
"เรียนอยู่ค่ะ อยู่ที่อังกฤษ อีกปีเดียวก็จะจบแล้วหละค่ะ เมื่อก่อนพี่ชายหนูดื้อไหมคะ"
"โอ้ย รายนั้นน่ะหรอ ตัวดีเลยหัวโจกประจำแก็ง ซนยิ่งกว่าลิงซะอีก ไม่น่าเชื่อว่าจะมีน้องสาวน่ารักๆกะเค้าด้วย"
ฉันน่ะหรอน่ารัก ทำไมตัวเองถึงไม่เคยคิดแบบนั้นเลยหว่า มองยังไงก็หามุมสวยของตัวเองไม่เจอ จืดๆจะตาย
..........................................................................................................................................................
วิชาเลือกตัวแรกที่เจอ คือ ดนตรีสากลที่เลือกไว้ เราต้องระหกระเหินไปที่ตึกดนตรี-นาฏศิลป์ ที่นี่รวมทุกอย่าง
เกี่ยวกับดนตรีไว้ ทั้งไทยและสากลอยู่ที่นี่หมด เป็นไปตามความคาดหมายผู้ที่ทำหน้าที่สอนฉัน ก็คือครูหมี หรือรัศมี
ผู้ที่เคยสอนพี่ชายฉันมาแล้ว ครั้งแรกที่เจอ เธอตีหน้าดุเชียว
"เอาหละ นั่งให้เรียบร้อยแล้วตั้งใจฟัง!"
"คนที่เรียนเลือกดนตรี คุณสามารถที่จะเลือกเล่นดนตรีชนิดใดก็ได้ แต่ จะเลือกได้เพียงครั้งเดียว
จะมีครูหลายท่านที่จะมาสอนพวกคุณ ตามแต่ละชนิด แต่จะมีเพียงครูคนเดียวเท่านั้นที่จะทำการสอบให้กับพวกคุณ
เพราะครูเป็นผู้รับผิดชอบในระดับม.4นี้ วันนี้พวกเธอมาลงชื่อ ว่าจะเลือกเล่นอะไรก่อน"
ครูเดินไปหยิบกระดาษมาให้ มีตารางที่จัดพิมพ์เรียบร้อย ฉันเขียนชื่อและเครื่องดนตรีที่จะเล่นลงไป "ไวโอลิน"
"ต่อไป ให้พวกคุณ จับคู่กันเป็นบัดดี้ เพื่ออะไร? เพื่อให้เวลาพวกคุณเรียน จะได้ช่วยกัน และเวลาสอบ
จะให้ไปสอบคู่กันด้วยมันจะเร็วขึ้นเวลาสอบ แต่คนที่เป็นบัดดี้กัน ต้องใช้เครื่องดนตรีชนิดเดียวกันนะ"
อาจารย์ให้แยกกันนั่งตามกลุ่มเครื่องดนตรี เปียโน ไวโอลิน กีต้าร์ ฟรุ้ต แซกโซโฟน มีคนสนใจเรียน แซ็กโซโฟน 2 พอดี
"มินทิรา ได้บัดดี้หรือยัง"
" ค่ะ เอ่อ ยังค่ะ" ฉันมัวแต่นั่งดูคนอื่นจนเพลิน ลืมไปว่าตัวยังไม่มีบัดดี้ พวกผู้หญิงที่เรียนไวโอลิน นัดกันมาเป็นคู่ๆพอดีเลย
แล้วตูจะคู่กับใครล่ะเนี่ย
"ใครดีล่ะ ไค ทำอะไรอยู่ เธอเป็นบัดดี้กับมินทิราแล้วกัน ดูเรียบร้อยไว้ใจได้หน่อย พี่เธอจะได้ไม่ว่าฉัน"
อาจารย์คงได้โทรศัพท์จากเฮียแล้วสินะ ในกลุ่มเพื่อนๆ มีฉันกับไคที่มาเรียนดนตรี ฉันก็เพิ่งสังเกตว่าไคมันเลือกไวโอลิน
"โห อาจารย์ทำงี้ไอ้ไง ผมว่าจะเป็นบัดดี้กะมินจีซะหน่อยเหอะ ไอ้ไคมันดีตรงไหน หล่อ หล่อน้อยกว่าผม เรียบร้อยก็
เรียบร้อยน้อยกว่าผม เรียนก็ไมได้เรื้อง ไม่ได้เรื่อง"
"แหม ไอ้หลงตังเอง แกจะมาคู่กะมินจีได้ไงหา แกเรียนเปียโนไม่ใช่หรอ แล้วอีกอย่างนึง อย่างแกเนี่ยมันน่าไว้ใจตรงไหน
อยากโดนพี่ชายเขาถลกหนังหัวไหมล่ะ เออ ไอ้เจ้ามิกมันคงหวงน้องสาว กลัวว่ากรรมจะตามทันแหงๆ"
"ทำไมหรอคะ อาจารย์"
"แต่ก่อนมันไปทำเจ้าชู้ไว้ เยอะ สงสัย กลัวจะมีใครมาเจ้าชู้ใส่น้องตัวเองมั้ง"
"เหอๆ พี่ชายเรา"
พออยู่ๆไปได้พักหนึ่ง อาจารย์รัศมีเริ่มเปลี่ยนสีหน้าจากตอนแรกดุๆดูวางมาดอาจารย์สุดฤทธิ์ แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนพี่ๆน้องๆ
กันมากกว่า ดูท่าทางจะสนิทกับนักเรียนดี เข้ากับนักเรียนได้ อาจารย์เองก็ยังไม่แก่อะไร ตอนที่สอนเฮียนั้นก็เพิ่งจบมาพอดี
หันไปเห็นไคกำลังทำอะไรไม่รู้อยู่กับไวโอลิน ปรับสายหรอ
"ไคเรียนไวโอลิน ด้วยหรอ "
"อืม ที่จริงก็เคยเรียนมาบ้างแล้วหละ แต่ยังไม่ค่อยถนัดเลย เลยกะว่าเรียนนี่จะได้ฝึกไปด้วย ต้องเก่งขึ้นแน่ๆเลย
เพราะว่าได้ครูดี ใช่ไหมครับอาจารย์"
"อย่ามาปากหวานกับฉัน คิดจะเอาจิตพิสัยล่ะสิ ชิๆ อย่างฉันน่ะไม่มีหรอกย่ะ คะแนนพิศวง พิศวาส ฉันมันคน 12 นาฬิกา "
"เที่ยงตรง! แหมมุกนะ"
ดูอาจารย์รัศมี กับไคคงสนิทกันพอสมควร
" ไคมาฝึกเล่นเปียโนกับครูน่ะ เห็นไคเล่นแล้วนึกถึงพี่ชายเธอ แต่ก่อนก็เรียนเปียโนนะ เล่นไม่เลวเชียวหละ
แต่ซนไปหน่อย เกือบทำเครื่องดนตรีเจ๊งไปหลายชิ้น"
โธ่ พี่ชายเรานึกว่าจะมีคุณงามความดีบ้าง ที่แท้ก็ตายตอนจบ สรุปว่าฉันเป็นบัดดี้กับไค ตอนนี้ไคกำลังทำท่าเป็นดูไวโอลินอยู่
"ไคเลือกไวโอลินเป็นป่ะ"
"หือ"
"อยากไปซื้อไวโอลินอ่ะ จะได้มีเป็นของตัวเอง อยุ่บ้านก็ซ้อมได้"
"อืม ดีเหมือนกัน เราก็ยังไม่มีหรอก งั้นเดี๋ยวว่างๆแล้วไปซื้อกัน"
ไคหันไปชวนอาจารย์ แต่อาจารย์บอกว่าไม่ว่างเลย ไปไม่ได้ แต่ก็ช่วยสอนวิธีดูไวโอลิน แล้วก็แนะนำร้านให้ด้วย
ถ้าอาจารย์ไปด้วยคงดี
"แดน! เอามานะ" ฉันทำเสียงเข้ม ด้วยเริ่มรำคาญ ไอ้แดน มันเอาดินสอของฉันไปอ่ะ
ตอนนี้อยู่ในคาบวิชาเลือก วันนี้เป็นวิชาเลือกศิลปะค่ะ ฉันมีเพื่อนอยู่ด้วย 2 คน คือไอ้เจ้าแดนที่กำลังป่วนฉันอยู่ กับคุณชายแม็ค
แดนมันเข้ามาเป็นเพื่อนแม็คน่ะ อีกอย่างตัวเองก็ไม่รู้จะเรียนอะไรดี
"เฮ้ย ไอ้แดน แกล้งมินจีอยู่ได้ เดี๋ยวก็ไม่เสร็จทั้งคู่หรอก"
"โธ่ งานปิ๊ดๆน่า แค่วาดรูปตามแบบ แป๊บเดียวก็เสร็จ ฉันมันมือโปรโว้ย" ขี้คุยซะไม่มี
"แกน่ะมือโปร แต่หัวแกอาจจะโปนได้นะนั่นน่ะ" มินจีกำลังถือไม่มากะจะฟาดหัวคนซะหน่อยเถอะวันนี้
"เฮ้ย! ไปกินไรมายัยตุ๊กตาผี ดุจริงวันนี้ อะๆๆ เอาไป" ไอ้แดนยอมคืนดินสอมาแต่โดยดี
ฉันเริ่มนั่งจ้องกระดาษ จะเริ่มวาดยังไงดีล่ะเนี่ย ไปดูคุณชายดีกว่า
"วาดไงอ่ะ คุณชาย"
นายแม็คร่างแบบลางๆก่อน ลงเส้นเบาๆ ดูคล่องแคล่วจัง ท่าทางแม็คจะชอบวาดรูป
"อ๋อๆ จะลองดูนะ...........ว้ากกกก ไอ้แดน!"
"มีอะไรอีกล่ะ สองคนนี้" แม็คยื่นหน้าออกมาดู
"ไอ้แดนมันวาดรูป..รูป..รูปนู้ด! ใส่กระดาษเค้าอ่ะ ดูมันดิ่"
"ฮ่าๆ สวยป่ะไอ้แม็ค …โอ้ย ไรว้า" แม็คเดินมาเอาดินสอเคาะหัวหนึ่งที
"ไปเลย เอ็ง ไปนั่งที่แกเลย กวนอยู่ได้" ไอ้แม็คหิ้วคอแดนกลับไปนั่งที่ แล้วหากระดาษมาเปลี่ยนให้ใหม่
แต่รูปเมื่อกี้ที่ไอ้แดนวาด ถือว่าไม่เลวนะ(มองในทางศิลปศาสตร์ นะจ๊ะ ไม่ใช่ทางลามกศาสตร์) ในเวลาเพียงแค่ไม่กี่นาที
เอาหละฉันเริ่มลงมือวาดบ้าง ครั้งสุดท้ายที่ฉันวาดรูปมันเมื่อไหร่กันนะ ฉันเริ่มลงเส้นบางๆเบาๆก่อน อย่างที่แม็คบอก
แต่ ทำไมเส้นของฉันมันเข้มนักล่ะ ลบๆๆๆลองใหม่ แล้วก็ลบๆๆๆ
"เอ้าๆ กระดาษจะขาดแล้ว ยัยคุณหนู นี่ๆทำอย่างนี้สิ" แดนเข้ามาตอนไหน
"ว้าก อย่ามาจับมือฉัน"
"นึกว่าอยากจับนักหรอ เดี๋ยวแขนหุ่นติดมือฉันมา มีหวังหลอนตายเลย"
"ไอ้แดน กวนคุณหนูอีกแล้วหรอมึง เป็นไรของมึงเนี่ย"
"โห คุณชาย แค่นี้มึงขึ้นมึงกับเพื่อนเลยหรอครับ"
"พอเลยๆไปๆ ไปทำของแกให้เสร็จซะไป เดี๋ยวฉันช่วยมินจีเอง" เฮ้อ ค่อยยังชั่ว มีแม็คอยู่ด้วยนี่มันดีจริงๆ ถ้าไม่มีแม็ค
ไม่ฉันก็ต้องเป็นนายแดน ตายกันไปข้าง
"อ้า เสร็จแล้ว ขอบคุณมากนะแม็ค"
"อ่ะ โธ่ๆ ลูกนกลูกไก่(ง่ายๆ ปิ๊ดๆ จิ๊บๆ) เดี๋ยวมาดูของฉันนี่" ฉันเดินตามไปดูของแดน ตามคำเชิญชวน
"อะไรเนี่ย ยังไม่ได้วาดอะไรเลยไม่ใช่หรอ"
"อ๊ะ ดูสิจ๊ะ" ไอ้แดนเริ่มจรดปลายดินสอลงไปบนกระดาษ ร่างเบาๆ แล้วเริ่มลงเส้นเข้ม ภาพเริ่มออกมาเป็นรูปเป็นร่างขึ้น
แดนเขียนเส้นจริงทับเส้นร่างไปเลยโดยไม่ต้องลบเส้นเกินออก ภาพเริ่มดูมีมิติ แดนแรเงา เล่นแสงและเงาลงไป
ลูกส้มกลมๆนั่นดูเหมือนมันจะกลมเด้งออกมานอกกระดาษได้ แดนแต่งนิด ขีดหน่อยจนจุดสุดท้าย
"อ่า เสร็จ!"
"ว้าว ไม่น่าเชื่อ หน้าอย่างแดนจะวาดรูปสวยด้วยนะ เนี่ย" ฉันยืนดูตานี่วาดตั้งแต่ต้นจนจบ เพลินดีเหมือนกัน
แดนแทบไม่ได้ใช้ยางลบเลย
"นี่เธอจะชมหรือจะด่ากันแน่ เอาซะอย่าง"
"ไอ้แดน! เงาผิดข้างเว่ย น้าต๋อยบอกให้แสงเข้าข้างซ้าย ไม่ใช่ข้างขวา" แม็คที่เดินไปส่งรูป แล้วก็แวะช่วยดูให้เพื่อนคนอื่นๆ เดินมาพอดี
"อ้าว ซวยสิ ยัยตุ๊กตาผี ทำไมเธอไม่บอกฉัน แกล้งฉันหรอ" เปล่าเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาจารย์หรือน้าต๋อย สั่งตอนไหน
"อึ๋ย เปล่านา ไม่รู้จริงๆ ก็ดูนายวาดเพลินเลยอ่ะ"
" พอๆเดี๋ยวทะเลาะกันอีก ไปวาดใหม่ไป" แล้วไอ้แดนก็ยอมไปนั่งวาดใหม่แต่โดยดี ด้วยความเร็วกว่ารอบที่แล้ว
เพราะใกล้จะหมดเวลา พอมันจะลงเงา ฉันก็เลยเตือนซะหน่อย
"แสงเข้าข้างซ้าย นะ อิอิ"
"เดี๋ยวเหอะ อย่ามาเยาะเย้ย" แล้วรูปก็ออกมาสวยอยู่ดี แสดงว่าฝีมือจริงๆนะเนี่ย แม็ควาดรูปเก่งฉันไม่แปลกใจหรอก
ดูจากบุคลิกแล้ว แต่ตานี่สิ มันวาดได้ไงหว่า ไม่น่าเชื่อเลย
ตอนเย็นๆเราก็มานั่งรวมกลุ่มคุยกันเหมือนเดิม
"อ้าว ไคล่ะ" ปอมแปมที่เดินมากับฉัน ไม่เห็นว่าไคอยู่ที่โต๊ะ
"เห็นมันบอกจะไปห้องดนตรี ไปหาเจ๊หมูหมี"
"งั้นเราไปกันมั้งไหม ดีเหมือนกัน ไม่เจอครูหมีเลยอ่ะ ตั้งแต่ปิดเทอมไป" ยังไม่ทันที่ใครจะทักท้วงได้ ปอมแปมก็ลากฉัน
กับแม็คอีกคนเอาไปเป็นตัวประกัน จนได้
"ครีหมู"
"ครูหมีย่ะ ยัยปอมแปม ปีที่แล้วทำกีตาร์ฉันพังไปตัวนึงยังไม่ได้ชดใช้เลย" ยัยปอมแปมที่ทำท่าจะโผเข้าไปหาครู
ถอยกรูมาหลบข้างหลังฉันเฉย แสดงว่าเบี้ยวเขาจริงๆด้วย ไปทำอีท่าไหนล่ะ
"ฝึกไรกันอยู่คะ ครู หนูฝึกด้วยจิ"
"ได้สิจ๊ะ มามะ ดีเลย งั้นอยู่นี่ช่วยกันฝึก ให้ไคฝึกให้ไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวครูมีงานต้องไปทำ"
"อุ้ย ไม่เอาดีกว่า ท่วงเวลาไคเปล่าๆ"
"ไม่หรอกน่า มา หัดให้ ที่จริงว่าจะออกไปหาทุกคนอยู่แล้วหละเพราะครูไม่ว่าง แต่มานี่ก็ดี จะได้เล่นกัน" ไคหยิบไวโอลินมาให้ฉัน
"เอ่อ โย ปีนี้ช่วยร้องประสานเสียงหน่อยสิ" ครูเพียงแค่ขยับปาก แต่สายตายังไม่ลดละจากกระดาษบนโต๊ะ
"งานไรคะ"
"งานโรงเรียนน่ะแหละ คนมันขาด มีแต่พวกเด็กๆ โตๆไม่ค่อยมี จะให้ช่วยพวกพี่ๆหน่อย ของพี่ม. 6 เค้าน่ะ เจ้าเต้เป็นคนเล่นเปียโน"
"อ๋อได้คะ"
"ถ้าจะซ้อมเมื่อไหร่แล้วเดี๋ยวจะบอกนะ คงยังไม่เร็วๆนี้หรอก งานอีกตั้งนาน" ครูหยิบข้าวหยิบของแล้วก็ออกจากห้องไป
"เดี๋ยวดิ่ครูเอา การ์ตี้ มาเล่นได้ป่าว" การ์ตี้ ผวนเป็น กีต้าร์นะจ๊ะ
"เออๆ" ได้ยินเสียงครูอยู่แว่วๆเพราะครูเดินไปแล้ว คงรีบกันจริงๆ
" OK NOW ครับครู" ออร์โต้เข้าไปหยิบกีตาร์มา 2 ตัว
"อ่ะเอาไปคนละตัวบู"
"โอเค นาวของแกนี่มันอะไรวะ"
"อ๋อ ฉันล้อตาเจมส์อ่ะ ฝรั่งสอนภาษาอังกฤษ แกชอบพูด โอเค นาว"
"ระวังเฮอะ เดี๋ยวจะติดจริงๆ หึหึ"
แล้วทั้งสองก็เริ่มบรรเลงเพลงกัน
" โย"
"หืม"
"มานั่งนี่ ร้องเพลงกันดีกว่า"
"อื้อ อ้องอ้วย"
"กินไปเลยเธอน่ะ แม็ค ช่วยดูให้หน่อย พอขนมใกล้จะหมดไปซื้อให้ที อย่าให้ยัยปอมแปมปากว่าง ฉันขี้เกียจอุดหู"
คุณชายแม็คที่กำลังอ่านหนังสือ สอดไส้หรือเปล่าไม่รู้ หันมาแสยะยิ้มให้
ตุ๊บ.. ปอมแปมขว้างกระป๋องน้ำอัดลมใส่ บู
"ขอบใจจะที่รัก หุหุ" ถือโอกาส เปิดกระป๋องแล้วกระดกเครื่องดื่มเข้าปากทันที
ส่วนไอ้แดนน่ะหรอ เข้ามายังไม่พูดอะไรซักคำ เห็นนั่งถือดินสออยู่ ทำอะไรของมันอีกล่ะเนี่ย ไคที่ตั้งใจสอนฉันมากเลย
วันนี้ฉันน่าจะสีโน้ตได้ซักตัวนะ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ไวเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก (นั่นมันง่ายไม่ใช่หรอ ไม่เป็นไร ฉันปอกกล้วยเร็ว)
"ไอ้แดน วาดไรของแกอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ ฉันวาดรูปเธอด้วยนะยัยกะปอม"
เพื่อนๆเริ่มเข้าไปมุงดูแล้วก็บันดาลลงบันได บันทึกให้ เกิดเสียงหัวเราะขึ้น ในบัดดล
" ฮ่าๆๆ หุหุ ดูดิ่ ยัยกะปอม ตะกละ ฮ่าๆ แกนี่มือโปรจริงๆไอ้แดน" รูปนั้นเป็นรูปตัวอะไรซักอย่างคล้ายๆกิ้งก่า
แต่หัวเป็นยัยปอมแปม กำลังกินอยู่ โธ่ อุบาทว์เชียวเพื่อนฉัน
"นี่รูปแก ไอ้อ้อร์โต้ ไอ้บู ฮ่าๆๆ ไม่แพ้กันเลย....แกนี่มันมือโปรจริงๆ ไอ้แดน ฮ่าๆๆๆ"
"อ้าวไอ้แดน ทำไมพวกตูเป็นจุนัขล่ะ" กำลังทำท่าโหยหวน ร้องเพลงดีดกีต้าร์อยู่ด้วย มีโยถือโซ่ที่ล่ามอยู่
ทำไมโยใส่ชุดแบบนี้ล่ะ เสื้อลายดอกเชียว
"ฉันไม่ได้ร้องเพลงอีแซวนะแดน !"
อีกรูปหนึ่งฉันไม่อยากจะพูดถึงเลย รูปฉันเอง นั่งอยู่กับไค นั่งทำอะไรน่ะหรอ นั่งสีซอค่ะ ดูเหมือนจะดีใช่มะ
เปล่าเลย มันใส่เขาให้ด้วย กลายเป็นน้องบัฟทั้งคู่เลยให้ตายสิ สีซอให้กันและกันฟัง วันนี้ไอ้แดนได้ลดน้ำหนักแน่ๆ
เพราะวิ่งหนีเพื่อนทั้งกลุ่ม
"อ๊ากกกก อย่าเพิ่งเด่ะ ยังไม่ได้วาดรูปไอ้แม็คเลย"...
...............................................................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น