ป่วนนักรัก 4 มุม [Square Love]

ลำดับตอนที่ #3 : เทอมแรกของ-ความรัก...3

เมื่อเดินมาถึงหน้าร้าน  ร้านนี้เป็นกระจกมีขนาด 2 ห้องของตึกพานิชย์ 4 ชั้น  ที่กระจกมีป้ายสติ๊กเกอร์รูปโลโก

และชื่อ ของร้าน   POOH  Milky Heart  เป็นรูปหมีพูห์ถือหัวใจที่มีเหยือกนมรินใส่อยู่   ที่ประตูมีป้ายแขวนไว้ว่า

OPEN   แดนผลักประตูเข้าไปด้านใน  แล้วเดินนำเพื่อนไปนั่งที่โต๊ะประจำที่มุมหนึ่งของร้าน  

เมื่อทุกคนนั่งเรียบร้อยพนักงานก็เดินเข้ามารับออร์เดอร์



"รับอะไรดีคะ"  พนักงานทำท่าจดตามที่สั่ง ฉันเลือกนมเย็นกับขนมปังเนยสด สิ้นคิดหรือเปล่านะ เมนูเค้ามีแปลกๆเป็นสิบ

  ความจริงร้านนี้ ไม่ใช่ร้านนมที่มีแต่นมกับขนมปัง แต่ดูเหมือนเป็นร้านเครื่องดื่มและเบเกอรี่เพื่อสุขภาพ

มีพาย ครัวซอง เค้ก ด้วย ว้าว น่ากินจัง ไว้คราวหน้าจะลองสั่งดู (ชวนให้นึกถึง สามหนุ่มขนมหวานกับร้านเก๋า Antique จัง)

พอพนักงานวางเมนูสุดท้ายลงบนโต๊ะ



"จะรับอะไรเพิ่มไหมคะ"



"จะรับเจ้าของอะครับ  อยู่ไหมครับ"  มีคนเดียวค่ะ  ไอ้แดน



" ใครกันนะ มาปากดีแถวนี้ เดี๋ยวจะโดนข้อหาพรากผู้เฒ่าหรอก"  เจ้าของเสียงกำลังเดินเข้าร้านมา



"ฮ่าๆ รู้ตัวว่าแก่เหมือนกันนี่ "  เธอก็คือ พี่พูหรือชมพูเจ้าของร้านนั่นเอง โดยมีคุณแม่ผู้มากพรสวรรค์ ช่วยคิดเมนูให้

นอกจากจะเป็นเจ้าของร้านนี้แล้ว ที่บ้านของเธอก็คือเจ้าของตึกนี้  ที่เปิดให้เช่าอยู่  บ้านของเธออยู่ด้านหลังตึกนี่เอง



"สวัสดีค่ะพี่พู"  พอพี่พูหันไป โยก็ทักทาย และ รอยยิ้มนั่นเอง



"ว่าไงเราผมยังทรงเดิมอยู่เลยนะ  ทำไมไม่ไว้ผมยาวบ้างล่ะ  อยากเห็นโยไว้ผมยาวๆมั่งจัง"



"โยว่าแบบนี้เหมาะกับโยดีค่ะ  ดูแลง่ายด้วย "  ทรงผมของโยเป็นผมซอย สไลด์สั้น ประบ่า

ผมด้านหน้าซอยไล่ๆแล้ว แสกข้าง



"เมื่อวานก็มาไม่เห็นเจอพี่เลย"  พี่พูนั่งลงตรงกลางระหว่างฉันกับปอมแปม



"ก็เมื่อวานพี่เพิ่งกลับ ไปเที่ยวสวิสฯ มา  แล้วนี่ใครล่ะเนี่ย  แฟนไคหรอ" พี่เธอหมายถึงฉันน่ะ  

เล่นเอาเขินไปเลย เพราะไคนั่งอยู่ข้างๆฉัน



"ไม่ใช่ นี่เพื่อนใหม่ของพวกเราชื่อมินจีน่ะพี่  สงสัยมินจีจะมีแฟนเร็วๆนี้แหละ  

มีคนทักว่าเป็นแฟนคนโน้นคนนี้หลายรอบแล้ว  บูว่ามะ"



"อืม ใช่"  เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเหมือนเดิม



"โอ้ย  ตุ๊กตาผีอย่างนี้ใครเขาจะเอา"



"หนอยไอ้แดน แกอย่ามาจีบเพื่อนฉันก็แล้วกัน"



"โธ่ ฉันไม่เอาหรอก หลอนตาย"



" เหอๆ  นี่พี่จะบอกให้นะ  เพื่อนพี่ก็อย่างเงี้ย เห็นหลายคนแล้ว  ปากบอกไม่เอาๆ  เห็นลงเอยกันหลายคู่แล้ว"



"ว้า อย่างนี้มินจีก็น่าสงสารแย่เลย"



"เฮ้ยๆ  ขยับปากพูดแล้วได้เรื่องเลยนะคุณชายนะ"



พี่พูขอตัวไปดูแลร้านก่อน  ปล่อยให้พวกเราทั้งกินทั้งเล่นกันตามสบาย  ร้านของพี่พูถือว่ากว้างเหมือนกัน  

จัดแต่งเหมือนกันทั้ง 3 ชั้น ชั้นบนสุด จัดเป็นห้องคาราโอเกะด้วย  บรรยากาศดูโปร่งสบาย ตกแต่งด้วยลายหมีพูห์

และผองเพื่อนเต็มร้าน  ลูกค้ามีทั้งขาจรและขาประจำ  โดยเฉพาะเด็กนักเรียน  นี่ก็เดินเข้ามาอีกคนแล้ว  

เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนแน่ๆเลย  เด็กนักเรียนชายคนนั้นเดินเข้ามาในร้านแล้วตรงรี่มาที่โต๊ะที่เรานั่ง  อ้อมไปกอดคอแม็ค



"ไง น้องชาย  มาไม่บอกเลยนะ  แล้วนั้นใครน่ะ เพื่อนใหม่หรอ ไม่เห็นแนะนำให้พี่รู้จักเลย"



"นี่พี่มาหาน้องหรือมาเหล่หญิงกันแน่"  แม็คทำสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างรู้นิสัยพี่ชายดี  ร้อยวันพันปีไม่เคยเข้ามาทัก



"อย่ามาทำรู้ดี  หวงหรอ หรือว่าแกจะจีบเอง"  คุณชายถอนหายใจ  ด้วยความเซ็ง  มองมาที่ฉัน



"นี่มินจี  นี่พี่ชายเราเอง  คุณพี่โมสท์"



"สวัสดีครับ ชื่อ...น่ารักจังครับ"



"ฮืม  สวัสดีค่ะ"  ฉันยิ้มแหยๆให้ พี่โมสท์นั้นส่งสายตาหวานเชียว  ดูก็รู้ว่าคนนี้หน้ากระทะ หน้าหม้อ



"จีบไม่ได้ค่ะ  คนหูดำ  วันนี้มีแกงอะไรใส่หน้าคะ " ยัยปอมแปมโพล่งขึ้นมาอย่างรู้ทัน มันว่า ว่าพี่เขาหน้าหม้อนั่นเองง่ะ



"แหมน้องปอมแปม  ปากอย่างนี้ถึงได้ไม่มีใครจีบนะเนี่ย"  



"พูดความจริงมันแทงใจดำล่ะสิ"



"หึ หึ  เดี๋ยวโดนเตะหรอกยัยตัวดี"   ทั้งสองคนเถียงกันทีเล่นทีจริง  แต่ไอ้พี่โมสท์นี่ดูน่ากลัวจัง ไม่น่าไว้วางใจ  

ตัวใหญ่กว่าแม็คอีก  หรือว่าแม็คตัวเล็กเองกันแน่  โมสท์เป็นนักดนตรีของโรงเรียน  เวลาขึ้นเวทีร้องเพลงทีไร  

ชอบทำท่าเรียกเสียงกรี๊ด ถ้าร้องเพลงของแคลช ก็ทำท่าพี่แบงค์  ร้องของบอดี้สแลม ก็จะทำท่าแบบพี่ตูน  

ร้องๆไปแล้วก็จะทำเป็นจะกระโดดออกมาจากเวที  แล้วพวกผู้หญิงข้างล่างก็ทำท่ารอรับ  ไอ้ปอมแปมมันเล่าให้ฟังนะ

ฉันยังไม่เคยเห็นหรอก



" เอ่อ งั้นพี่ไปก่อนนะ มีน้องเค้ามาขอร้องให้พี่สอนการบ้านน่ะ  ถ้าน้องมินจีมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะครับ"

...หวังว่าฉันคงไม่มีอะไรจะให้ช่วยนะ







"อุ้ย มินจีใช่รถตัวป่ะน่ะ"  ปอมแปมที่เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ที่หน้าร้าน



"อืม  ปอมแปมจะกลับเลยป่ะ"  



"จะกลับกันแล้วหรอ  ขอกลับด้วยคน"  



"อ้าวทำไมล่ะไค"



"วันนี้ไม่มีคนมารับ ไม่อยากกลับเอง ขอติดรถไปด้วยคนสิ มินจี"  เอ่อเอาไงดี  กลับก็กลับสิ ไม่เป็นไร



"ได้สิ  ไม่มีปัญหา"



"แล้วโยล่ะ"    แม็คหันไปถามไค  ทำไมต้องถามถึงโยด้วยล่ะ  โยยังนั่งกินอยู่เลยไม่พูดอะไรซักคำ



"โยกลับเองได้น่าแม็ค   ไคกลับไปเถอะ"    ฉัน ปอมแปม  และไคโบกไม้โบกมือลาเพื่อนๆกลับบ้านก่อนคนอื่น









"โย  ไคมันต้องไปส่งโยไม่ใช่หรอ"  แดนถามตรงๆหลังจากที่ไคเดินออกจากร้านไปแล้ว



"แดน  อย่าไปยุ่งกับเขาดิ่"



"ออร์โต้   กูไม่ได้ยุ่งนะเว้ย  ที่ถามเนี้ยก็ถามในฐานะเพื่อน   แม็คมันยังสงสัยเลย"



"แต่ถ้าเป็นเอ็งเข้าไปยุ่งอ่ะ มันจะน่าเกลียด  ถ้าไคมันรู้เดี๋ยวมันก็หาว่าแกหวงโยหรอก"



"พอเถอะ  ทุกคนนั้นแหละ  เรื่องนี้มันเรื่องของฉันกับไค  ไม่ต้องยุ่งหรอก"   รอยยิ้มของโยหายไป  

เธอหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านทันที  ทุกคนได้แต่นั่งเงียบ



"พวกมึงไม่น่าเลย  เดี๋ยวโยก็คิดมากเปล่าๆ เรื่องไม่เป็นเรื่องน่า"  บูว่าแล้วก็นั่งกินต่อ



"ไอ้แดน  มึงยังชอบโยอยู่ใช่มะ"  



"ใครบอกมึง  กูบอกตั้งแต่ก่อนปิดเทอมแล้วไง  โยเป็นคนเลือกเอง  เข้าไม่ชอบกูแล้ว จะไปชอบเข้าทำไม"

แดนทำหน้าไม่พอใจจนแม็คต้องแตะที่บ่าเบาๆเป็นการเตือนว่า เย็นไวเพื่อน





      

    คืนนี้ฉันจะมีเพื่อนมานอนด้วยค่ะ  ปอมแปมนั่นแหละ  พอส่งไคเสร็จแล้ว  ก็เลยชวนยัยปอมแปม

มาค้างที่บ้าน ฉันคิดว่า มีหลายเรื่องเลยหละที่อยากรู้และจะรู้ได้จากปากปอมแปม  ยัยนี่ก็ชวนง้ายง่าย

ชวนอะไรก็ได้หมด  "ก็ดีสิ ฉันรำคาญไอ้ปังปอนน้องชายฉันจะแย่อยู่แล้ว  หาเรื่องกันทุกวันเลย"  เห็นเขาว่าอย่างนั้น



    บ้านหลังใหญ่ของฉัน มีถึง 3 ชั้น ชั้น สองเป็นห้องนอน  ส่วนชั้นบนสุด มีห้องพระ แล้วก็เตรียมไว้เป็น

ห้องรับรองแขกด้วย  บางห้องยังว่างๆอยู่เลย  ไม่รู้ว่าจะทำเป็นห้องอะไร  บ้านที่ออกแบบด้วนสถาปนิกผู้มาก

ความสามารถตามคำโฆษณา ตกแต่งภายในด้วยสไตล์งานไม้อย่างที่ปาป๊าชอบ  ฉันว่ามันก็สวยดีนะ  

ให้บรรยากาศดูอบอุ่น  สีของไม่ก็สวยดีด้วย  ที่สำคัญ  ไม้มีราคามากค่ะ

    

    ฉันพาปอมแปมเดินเข้าไปในห้อง  พอเปิดประตูเข้าไป  จะเจอห้องสีขาวของฉัน  ทั้งโต๊ะ ตู้ เตียง เป็นสีขาว

ทั้งนั้น  เพราะฉันชอบสีขาว   ห้องน้ำอยู่ด้านซ้าย  เป็นทางเดินเข้าไปฝั่งหนึ่งเป็นห้องน้ำ  อีกฝั่งหนึ่งเป็นห้องแต่งตัว



"ตัวชอบ ซากุระหรอ"  ซากุระที่ว่า คือการ์ตูน ซากุระมือปราบไพ่ทาโร่  



"อืม"



" โหมีครบเลยอ่ะ สะสมเลยป่ะเนี่ย"



"ปอมแปมไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ"  เพื่อนผู้น่ารักของฉันเดินไปอาบน้ำแต่โดยดี ฉันกดโทรศัพท์หา ปาป๊า

ว่าจะปรึกษาเรื่องเรียนซะหน่อย  ตอนนี้ปาป๊า  มาม้า ฉันไม่อยู่  อยู่ต่างประเทศ  พี่ชายก็ไปเรียนอยู่ที่ อังกฤษเหมือนกัน

  เหลือแต่ฉันที่ต้องเฝ้าบ้านอยู่คนเดียว  



ไม่ใช่คนเดียวสิ  ฉันอยู่กับคนแคระทั้งเจ็ด  ฮ่า ฮ่า  ไม่ใช่ ไม่ใช่สโนไวท์หรอก  ที่บ้านฉันมีพ่อบ้าน แม่บ้าน 7 คน

ยัยปอมแปมเลยว่าเหมือนสโนไวท์กับคนแคระทั้ง 7  เป็นเวอร์ชั่น มินจีกับคนใช้ทั้ง 7  ฉันไม่ชอบเรียกพวกเขา

ว่าคนรับใช้ หรือคนใช้หรอก  ไม่รู้เหมือนกัน  เรียกพ่อบ้านแม่บ้านดูดีกว่าเยอะ



" ฮัลโหลป๊าขา"



"ว่าไงยัยหนูของป๊า" หนูน่ะยัยหนู แต่อย่าให้รู้นะว่าป๊ามี Eหนู



"อืม ป๊าทำไรอยุ่คิดถึงนะค้า  เมื่อไหร่จะกลับกันล่ะ"



"อ่า ป๊ามีงานหนูก็รู้  มีใครทำอะไรหนูหรือเปล่าลูก"



"ไม่มีค่ะ แต่  หนูมีเรื่องจะปรึกษาหน่อย"



"ว่ามาสิลูก"



"เรื่องเรียนน่ะ  ป๊าอยากให้หนูเรียนอะไร เป็นอะไรอ่ะ"



"อะไรก็ได้  แล้วแต่เถอะ ป๊ากับม๊าไม่บังคับหรอก  หนูชอบอะไรก็เรียนอย่างนั้นแหละ"



"ป๊า พูดง่าย แต่หนูตัดสินใจไม่ถูก"



"อ่า  เอาเถอะ  ชอบอะไรก็เรียนอันนั้นนั่นแหละ ขอให้หนูเรียนแล้วมีความสุขก็แล้วกัน  จะเป็นอะไรก็แล้วแต่

ยังไงหนูก็ไม่อดตายหรอก  เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะลูก ป๊าติดธุระ"



"อ่ะ ป๊า ป๊า อย่าเพิ่งวางสิ ป๊า"   ปาป๊าวางสายไปแล้ว



"มีอะไรหรอมินจี"   ปอมแปมเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ  



" โทรหาป๊าน่ะ  คุยไม่เท่าไหร่ก็วางสายไปซะแล้ว อย่างนี้ทุกทีเลย"  ฉันกำลังจะไปอาบน้ำ ก็พอดีมีคนโทรเข้ามา



"ฮัลโหล เฮีย  มีไรอ่ะ"  เฮียมิกซ์  พี่ชายแต้ๆของข้าพเจ้าเองหละ



"ป๊าบอกว่ามินจีมีอะไรจะปรึกษา  แต่ป๊าไม่มีเวลาเลยรบกวนเฮียเนี่ย"



"รบกวนนักก็ไม่ต้องโทรมา  แค่นี้นะ"



"อ่า ยัยขี้งอน"



"ไม่ได้ขี้งอนอย่ามาว่าเค้าอย่างนี้นะ"



"อะจ่ะๆๆยอมแล้วๆ  มีปัญหาอะไรล่ะหือ"  เฮียเป็นฝ่ายยอมฉันเสมอ



"เฮียว่ามินจีเรียนอะไรดีล่ะ  เขาให้เลือกวิชาเลือกอ่ะ  ยังไม่รู้เลยว่าจะเรียนอะไรดี"



"ก็เรียนอย่างที่เราชอบไง ชอบอะไรก็เรียนอย่างนั้นแหละ"



"โห พูดเหมือนป๊าเลย  สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน"  ฉันรีบสวนก่อนที่เฮียจะทันพูดต่อ  แต่เฮียก็ไม่ว่าอะไร



"เฮียว่าเรียนภาษาก็ดีเหมือนกันนะ  มินจีชอบดูการ์ตูนญี่ปุ่นไม่ใช่หรอ เรียนภาษาญี่ปุ่นสิ  เผื่ออีกหน่อย

ไปลงทุนที่ญี่ปุ่น จะได้ไปดูแลไง"   หายใจเข้าออกเป็นเงินเป็นทองค่ะ พี่ชายชั้น  ต่อไปก็คงจะช่วยป๊าม๊าทำธุรกิจ

เป็นนักธุรกิจที่หล่อที่สุด ไม่ได้ยอกันเองนะ  แต่เฮียของเราหล่อจริง จริ๊ง



"แล้วอะไรอีกดีล่ะ เค้าต้องเลือกตั้ง 4 วิชาแนะ"



"ชอบดนตรีไหม วาดรูปเราคงทำไม่ได้หรอก คิคิ"  โห ดูถุก



"เฮีย! เค้าก็วาดรูปเป็นนะ เดี๋ยวจะลงเรียนเลยคอยดูแล้วกัน"



"เออ ดี  แล้วจะเรียนอะไรอีกละ  แต่ก่อนเฮียเรียนเปียโนกับครูหมีอ่ะ  อาจารย์รัศมี  ยังอยู่หรือเปล่า"  ฉันเอามือปิด

โทรศัพท์แล้วถามเพื่อนก่อน



"ยังอยู่ค่ะเฮีย"



"อืม จะเรียนไหมล่ะ  อย่างอื่นครูเขาก็สอนได้นะ ไวโอลิน  เปียโน  เชลโล่ ครูเล่นได้หมด เก่งด้วย"



"น่าหนุกเนอะ เฮียเรียนเปียโนแล้วอ่ะ  เค้าเรียนไวโอลินดีกว่า"



"จ้าๆ เฮียกลับไปแล้วต้องสีไวโอลินให้เฮียฟังนะ"



" เฮีย เหลืออีกวิชาอ่ะ ตอนนี้มี ญี่ปุ่น  ศิลปะ ไวโอลิน  แล้วอะไรอีกดีล่ะ"



"ก็เรียนภาษาไปนั่นแหละ ปกติถ้าคนเลือกเรียนทางภาษานะ มันจะมี 2 ตัวไง เป็นทักษะกับ grammar  เข้าใจ๋?"



"อื้ม ทราบแล้วค่ะอาเฮีย สุดที่เลิฟของน้อง"



"จ้าๆ  แล้วนี่เรากินข้าวเย็นยัง ยังไม่ได้กินล่ะสิท่า ต้องให้คอยดุอยู่เรื่อย เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะอีกหรอก"  



เฮียชอบรู้ทันอยู่เรื่อย  พอเฮียไม่อยู่ ก็ไม่มีคนดูแล ที่จริงก็มีพี่ทิพย์เป็นพี่เลี้ยง  แต่เขาก็ไม่กล้าดุฉันหรอก  

ฉันเลยเริ่มมีอาการปวดท้อง เป็นโรคกระเพาะ ทรมานชะมัด



"อืมๆ เดี๋ยวจะไปกินอยู่แล้วน่า  ไม่ต้องห่วง"



"ไม่ให้ห่วงได้ไงเฮียมีน่องคนเดียวนะ รีบๆกินข้าวซะแล้วอย่านอนดึกล่ะรู้ไหม"



"ค่ะ"  รับคำไปก่อนเพื่อความสบายใจ



"อืม ดี งั้นแค่นี้นะ ฝันดีจ้า"



"ค่ะ เฮีย"  เฮียวางสายไปแล้ว ฉันสุดจะภูมิใจที่มีพี่ชายดีๆแบบนี้



"คนนี้หรอพี่ชายของมินจี" ปอมแปมเดินไปดูรูปครอบครัวที่ติดอยู่ตรงผนัง



"อืม  เฮียมิกซ์  พี่ชายคนเดียวของเรา"



" หรอ หล่อดีนะ"  เห็นมะ หล่อจริง จริ๊ง  



หลังจากที่เรากินข้าว อาบน้ำ เรียบร้อย  เราก็มานั่งโม้กันในห้องของฉัน  ยัยปอมแปมกินไม่หยุด  กินเก่งอย่างนี้

แต่ไม่ยักจะอ้วนแฮะ



"ปอมแปม ช่วยเล่าเรื่องให้เราฟังหน่อยสิ"



"งัม งัม  เรื่องอะไรหรอ"



"เรื่องยัยฟ้าผ่า  เรื่องแดน  เรื่องโย เรื่องเพื่อนๆทุกเรื่องเลย"  ยัยแว่นที่ตอนนี้ถอดแว่นออกแล้ว  ถึงกับหยุดเคี้ยว  

หยิบ น้ำผลไม้มากระดกทีนึง



"อืม ก็ได้  ยัยฟ้าผ่านั่นน่ะชอบไอ้แดนมาตั้งนานแล้ว  แต่ไอ้แดนไม่เล่นด้วย  ตอนนั้นไอ้แดนกับโยเป็นแฟนกัน.............."



ถึงแม้ว่าแดนจะปากไม่ดี นิสัยกวนๆ  แต่ก็เป็นคนจริงใจ ใจกว้าง  แล้วก็รักโยมากเลย  โยกับปอมแปมที่สนิทกันที่สุด

ไปไหนไปด้วยกันเสมอ จึงถูกพวกยัยฟ้า เข้ามาระราน เพราะเหตุผลที่ว่าหมั่นไส้ และอิจฉาโย  ตั้งแต่โยเป็นแฟนกับแดน

เป็นต้นมา แล้วแก็งเพื่อนๆของแดน กับโยและปอมแปม ก็รวมเป็นแก็งเดียวกัน  เป็นเพื่อนกันไปไหนไปกันตลอด  

จนเมื่อเทอมที่แล้ว โยก็ตัดสินใจขอเลิกกับแดน  ไม่ใช่เหตุผลเพราะเรื่องยัยฟ้า  แต่เป็นเพราะ  โยชอบไค  

เรื่องนี้ปอมแปมรู้ดีที่สุด



"พอมาอยู่กับไอ้พวกนั้นแล้ว โยก็สนิทกันไคมากขึ้น  ไคทั้งหน้าตาดี เป็นคนดีอย่างนั้น  โยก็เลยชอบ  ทั้งๆที่

เป็นแฟนกับแดน  แล้วแดนก็รักโยอยู่นะ  แต่โยอ่ะ รู้สึกผิดกับแดนไง ก็เลยขอเลิกไปเลยดีกว่า  แดนจะได้มองคนอื่น

แล้วโยก็จะได้ชอบไคโดยที่ไม่ต้องทำร้ายแดนด้วย"



การที่ได้รับรู้เรื่องนี้ มันทำให้อึ้งไปอยู่เหมือนกัน และมีความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันจี๊ดที่หัวใจ เหมือนเจ็บแปลบๆ

ฉันเป็นโรคหัวใจหรอ



"แล้วไคล่ะ  ไค    ชอบ  โยหรือเปล่า"



"เราไม่รู้หรอกนะ  อยากฟังจากปากของไคมากกว่า  แต่รู้สึกว่า ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเนี่ย  ไคกับโย ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ "



ส่วนนายแดนที่น่าสงสาร  ถึงแม้ว่ายังรักโยอยู่แต่ก็ยอมหลีกทางให้โยเพราะคิดว่า สักวันคงลืมโยได้เอง  ความจริงแล้ว

  แดนเองก็รู้ว่าไคเคยแอบชอบโย  ในเมื่อ ถ้าทั้งสองต่างก็ชอบพอกัน  เขาก็ควรจะหลีกทางให้  ไคเองก็ไม่ใช่ใครที่ไหน

เป็นเพื่อนที่เขาไว้ใจได้  ว่าจะรักโยจริง



"ไอ้แดนมันก็ดีนะ  ดีมากเลย  ถึงจะเลิกกันไปแล้ว แต่แดนกับโยก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้  มินจี  มินจี  

มินจี ! ตัวฟังเราอยู่เปล่า"  ฉันรู้สึกตัวก็ถูกปอมแปมเขย่าตัวอยู่



"อ้อ อืมๆ"  รับไปอย่างนั้น  แต่ความจริงแล้วฉันกำลังคิดวกวนอยู่ต่างหาก  ในสมองมีแต่ภาพ  โยกับไค  ไคกับโย  โย  ไค  ไคกับโยชอบกัน !



....................................................................................................................