MY PUPPY BOY [ CINTEUK ] PART 1 THE END

ลำดับตอนที่ #9 : MY PUPPY BOY 9 ::: HUG + ทึกกี้

ตอนนี้ทั้งหมดนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน เว้นแต่ฮีชอลกับแทยอนที่แยกออกไป จากเมื่อกี้ อีทึกก็ดูอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังคงลอบมองร่างสูงไม่วางตา

 

“นี่ อีทึกแล้วนายจะกลับบ้านยังไง ให้ซีวอนไปส่งมั๊ย” ทงแฮถาม

 

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันกลับเองดีกว่า” อีทึกตอบปัดๆ

 

“ไม่เอา เดี๋ยวนายเป็นอะไรขึ้นมาอีก” ทงแฮนั่งกอดอก ค้อนคิบอมที่หยิบเงินอาสาจ่ายค่าอาหารทั้งหมด

 

“ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวฉันกลับเองได้” อีทึกยิ้มประมาณว่าให้ทงแฮสบายใจ

 

“แน่ใจนะ”

 

“แน่ใจสิ” อีทึกยิ้มกับท่าทางของทงแฮ

 

 

“นี่ๆ ฉันอยู่นี่นะเว้ย อีทึกก็กลับกับฉันได้ทำไม” ฮีชอลหันมา

 

“เอ้า นายไม่ต้องไปส่งแทยอนรึไง” ทงแฮค้อนร่างสูงขวับ หลังจากรู้สาเหตุที่อีทึกร้องไห้ เพราะไอ้นี่แหละ

 

“ส่งสิ แล้วฉันไม่ต้องกลับบ้านรึไง” ฮีชอลถามกลับ

 

“เหอะ นึกว่าจะไปอยู่บ้านเดียวซะอีก” ทงแฮบ่นเบาๆ

 

 

“อ๊า ฝนตก” อีทึกร้องออกมาเอามือไปรองน้ำฝน ก่นอจะยิ้มออกมา

 

“งั้นนายรอตรงแปปนะ เดี๋ยวฉันพาไปที่รถ นายรอนี่นะ” ฮีชอลวิ่งออกไป ทิ้งให้อีทึกยืนอยู่กับแทยอน สักพักฮีชอลก็วิ่งกลับมา

 

“เค้าไม่ให้ฉันวนรถมาตรงนี้ งั้นเดี๋ยวไปทีละคนดีกว่า” ฮีชอลถอดเสื้อคลุมตัวเองออกมา

 

“งั้นแทยอนไปก่อนเลย ฮีชอลไม่ต้องเข้ามารับฉันแล้วหล่ะ เดี๋ยวฉันจะนั่งรถใกล้ตรงนี้ออกไป” อีทึกยิ้มให้ฮีชอล

 

ฮีชอลกำลังจะห้าม แต่เพราะฝนเริ่มตกแรงขึ้น แทยอนถึงกับต้องเอามือกอดตัวเองไว้ ฮีชอลเอาเสื้อคลุม คลุมตัวเองกับแทยอนก่อนจะวิ่งฝ่าสายฝนออกไป

 

อีทึกมองทั้งสองคนพากันวิ่งออกไป 

 

อีทึกเดินไปที่รถรับจ้าง 

 

“น้องรถหมดแล้ว ” คนขับรถประจำอู่บอก

 

“หรอครับ ขอบคุณมากนะครับ อีกนานมั๊ยกว่าจะมีรถ” อีทึกถาม

 

“คงจะยากนะ เพราะฝนตกหนักขนาดนี้” คนขับรถประจำอู่บอก ฝนเริ่มสาดแรงขึ้นมาเรื่อยๆ คนตัวเล็กตัวเปียกไป ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่ถนนใหญ่

 

 

ฮีชอลที่จากส่งแทยอนก็วิ่งกลับ มองซ้ายขวา ก็ไม่เจอคนตัวเล็กที่น่าจะยืนอยู่ ฮีชอลเดินไปที่อู่รถ

 

“น้องรถหมดแล้วครับ” คนขับรถประจำอู่บอกอีกครั้ง

 

“ป่าวครับ ผมอยากรู้ว่า เมื่อกี้มีผู้ชายตัวเล็กมารอรถมั๊ยฮะ” ฮีชอลถามอย่างสุภาพ

 

“มี แต่เดินไปไหนแล้วไม่รู้ คงจะได้รถแล้วหล่ะมั้ง” คนขับรถตอบ พลางอ่านหนังสือพิมพ์

 

ฮีชอลจึงเดินกลับไปที่รถ เพราะคิดว่าจะไปเจออีทึกที่บ้าน 

 

 

อีทึกยืนรอรถอยู่สักพัก แต่ก็อย่างที่คนขับรถบอกไม่มีรถ อีทึกเลยตัดสินใจเดินไปเรื่อยๆ เจอรถเมื่อไหร่ก็ขึ้น

 

 

4 ทุ่ม อีทึกมองนาฬิกาที่คิดว่าน่าจะตายไปแล้ว แต่มันยังเดินอยู่

อีทึกเดินเปิดประตูเข้าบ้านไป แต่ฮีชอลที่คิดว่าน่าจะเข้านอนไปแล้ว หรือไม่ก็อาจจะอยู่กับแทยอน แต่ฮีชอลกลับนั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน

 

“ฮีชอล” อีทึกเรียกแค่ครั้งเดียว ฮีชอลก็ลุกพรวด

 

“นายหายไปไหนมา!!!” ฮีชอลตะคอกใส่หน้าอีทึก จนอีทึกผงะ

 

“ขอโทษ แต่มันไม่มีรถ” อีทึกตอบก้มหน้า กลัวร่างสุง อีทึกค่อยๆถอยห่างจากร่างสูง

 

“แล้วทำไมฉันโทรไปแล้วนายปิดเครื่อง ห๊ะ!!!” ฮีชอลเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กเรื่อยๆ อีทึกก็ยิ่งถอยห่างเรื่อยๆ

 

“อ๊ะ” อีทึกรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรศัพท์เปียกไปทั้งเครื่อง “มันคงช็อตน่ะ”

 

ฮีชอลมองร่างเล็กที่เปียกปอนไปทั้งตัว ฮีชอลดึงผ้าขนหนูจากมือแม่บ้านมา ห่มร่างเล็กไว้แล้วดึงเข้ามากอด

 

“หนาวมั๊ย” ฮีชอลกอดอีทึกแน่น

 

- ไม่ มันอบอุ่นทุกครั้งที่ฮีชอลกอด -

 

“ฉันถามไม่ได้ยินหรอไง” ฮีชอลกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น “ยังไม่หายหนาวหรอ”

 

“ไม่หนาวแล้ว”อีทึกตอบจะผละร่างสูงออก แต่ฮีชอลก็กอดแน่นไม่ยอมปล่อย

 

ฮีชอลวางหน้าบนไหล่เล็ก “รู้มั๊ยฉันเป็นห่วงนายขนาดไหน นายไม่กลับมาสักที ฝนก็ตกแรง กลัวว่านายจะหลงทางแบบวันนั้นอีก กลัวนายหายไป ไอ้ลูกหมา” ฮีชอลกอดอีทึกแน่นราวกับว่า กลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป 

 

“อืม ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว แทยอนหล่ะ” อีทึกมองหาคนที่มากับร่างสูง

 

“อยู่บ้านเค้าสิ อยู่กับฉันแล้วทำไมถามถึงคนอื่นหล่ะ” ฮีชอลยังกอดร่างเล็กไม่ปล่อย

 

“ก็เห็นอยู่ด้วย” อีทึกตอบเสียงค่อย

 

“ไป อาบน้ำ เดี๋ยวจะไม่สบาย เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเลย” ฮีชอลหัวเราะ ก่อนจะจูบที่ขมับเล็ก

 

“อืมรู้แล้ว” อีทึกเดินไปที่ห้องตัวเอง

 

“นี่ คืนนี้นอนด้วยกันนะ” ฮีชอล แอบตีก้นร่างเล็กไปที ก่อนจะวิ่งแซงขึ้นไป

 

 

หลังจากที่อีทึกอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมา เจอร่างสูงนอนอยู่ที่เตียง

 

“ฮีชอล” อีทึกสะกิดร่างสูงเบาๆ “กลับไปนอนห้องสิ”

 

“อื้อ” ฮีชอลดึงคนตัวเล็กขึ้นมากอด ก่นอจะหอมแก้มซ้ายขวา “ลูกหมาน้อย”

 

รู้สึกหัวใจเต้นเร็วอย่างประหลาด เหมือนที่ฮีชอลเคบชอบทำบ่อยๆ

 

“ฮีชอลกลับไปนอนที่ห้องสิ”

 

“ก็วันนี้เรานอนด้วยไม่ใช่หรอ” ฮีชอลยังคงกอดอีทึกไว้ แอบสูดกลิ่นหอมจากคนในอ้อมกอดเรื่อยๆ

 

“ฮีชอล จะนอนกับฉันหรอ” อีทึกถามอย่างไม่แน่ใจ

 

“ก็เออเด่ รุ้มั๊ย นายอ่ะเปลี่ยนไป” ฮีชอลจูบหน้าผากอีทึก

 

-ผมคงเปลี่ยนไป แต่ฮีชอลเป็นคนทที่ตีตัวออกห่างจากผมเองนะ-

 

“เมื่อก่อนนะ เราอาบน้ำด้วยกัน แต่เดี๋ยวนี้นายไม่ยอมอาบน้ำกับฉันเลย” ฮ๊ชอลหอมแก้มนิ่มอีกครั้ง

 

“แล้วใครจะกล้าไปอาบกับฮีชอลเล่า โตๆกันแล้ว” อีทึกตอบหน้าแดง

 

“โธ่ โตแล้วก็อาบน้ำด้วยกันได้ จะได้ช่วยกันถูหลังไง” ฮีชอลยักคิ้วเจ้าเล่ห์

 

“ไม่เอา” อีทึกตอบเสียงค่อย ใบหน้าแดงก่ำถึงใบหู

 

 

คืนนั้นทั้งคืน ฮีชอลก็โอบคนตัวเล็กไว้แน่น ไม่ว่าคนตัวเล็กจะดิ้นยังไงฮีชอลก็ไม่ยอมปล่อย

 

 

แต่คนที่นอนไม่หลับก็คืออีทึกหน่ะสิ ใจเต้นแรงทุกครั้ง ที่ฮีชอลโอบเค้าแน่นขึ้น มันอบอุ่นจนลืมไปเลยว่าลืมหนาว ไม่ว่าข้างนอกฝนจะตกแรงแค่ไหน แอร์จัเปิดแรงแค่ไหน แต่มันจะยังอบอุ่นเพราะอ้อมกอดของฮีชอล

 

 

อีทึกตื่นมาจอนเช้า พบว่าร่างสูงที่นอนอยู่ข้างกายหายไปแล้ว 

อีทึกลุกขึ้นยืน แต่ว่าทั้งห้องกลับหมุนติ้ว จนร่างเล็กต้องล้มลงไปที่เดิม 

 

-เพราะ เมื่อวานตากฝนแน่เลย- อีทึกเอามือกุมหน้าผากตัวเอง

 

RRR RRR เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงดังขึ้น

อีทึกเอื้อมมือไปหยิบมันมา

 

“ฮัลโหล” อีทึกกรอกเสียงหวานอย่างอ่อนแรง

 

“(อีทึกหรอ ฉัน ฉัน)” เสียงเจื้อยแจ้วของซองมินกับฮยอกแจแข่งกันดังขึ้นมา

 

“ซองมินกับฮยอกแจหรอ” อีทึกยิ้มออกมาบาง

 

“(อืมใช่ๆ ฉันเอง ซองมิน)”

 

“(ไม่ใช่ซองมิน ฉันฮยอกแจ นะนะๆ ฉันไม่ใช่ไอ้อ้วนนั่นหรอ)” เสียงฮยอกแจแทรกขึ้นมา

 

“(หลบไปทั้งสองคนนั่นแหละ ไม่ได้เรื่องเลยวุ้ย)” เสียงทงแฮดังขึ้น

 

“(ฮัลโหลๆ อีทึกหรอ ได้ยินฉันมั๊ย ฉันทงแฮนะ)” ทงแฮกรอกเสียงใส

 

“ได้ยินๆ ทำไมหรอ” อีทึกนอนแผ่ แทบจะหมดสติ

 

“(นายไม่สบายหรอ )”เสียงทงแฮดูกังวล

 

“อืม นิดหน่อยน่ะ”

 

“(หรอ เดี๋ยววันนี้พวกฉันจะไปบ้านนายนะ จะได้ดูแลนายด้วย)”

 

“อืมก็ได้”

 

 

 

“นี่กินยารึยัง” ทงแฮถามเปิดประตูห้องเข้ามา ทั้งหมดดูตกใจกับสภาพของร่างเล็ก ที่นอนซมอยู่ที่เตียง

 

“ยังเลย” อีทึกยังคงนอนอยู่บนเตียง

 

“ว่าแต่ นายกินข้าวรึยังเหอ” ทงแฮถาม เพราะวันนั้น ที่อีทึกไม่ได้กินข้าว เกือบเป็นแล้วมั๊ยหล่ะ

 

“ยังเลย” อีทึกตอบคำตอบเดิม

 

“โธ่เอ้ย” ทงแฮบ่นออกมานิดหน่อย ก่อนจะเดินลงไป

 

 

“ซีวอน” อีทึกเรียกซีวอนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

 

“หืม” ซีวอนยังคงไม่ละสายตาจากหนังสือพิมพ์

 

“ฮีชอลหล่ะ”

 

“ฉันไม่รู้ ฉันเข้ามาไอ้บ้านั่นก็ไม่เห็ยอยู่ข้างล่าง อยู่ในห้องรึป่าว เดี๋ยวฉันจะไปดูให้”

 

“อ๊ะ… ไม่ต้องหรอก ขอบใจมาก” อีทึกดึงมือซีวอนไว้

 

 

“อีทึกกกก” เสียงเจื้อยแจ้วแสบแก้วหู ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ฮยอกแจกับซองมินนั่นเอง

 

“นายเป็นอะไร ทงแฮบอกว่านายปวดหัว” ฮยอกแจขึ้นไปนอนข้างๆอีทึก ก่อนกอดอีทึกไว้

 

“อืมนิดหน่อยน่ะ” อีทึกมองฮยอกแจ ที่กำลังเอาหน้าซบกับไหล่ตัวเองอยู่

 

“กระเถิบไป ไอ้ฮยอกแจ” ซองมินดันอีทึกเข้าไป จนอีทึกต้องไปเบียดกับฮยอกแจ ฮยอกแจก็เลยต้องขยับตัวออก

 

กลายเป็นว่า บนเตียงมีฮยอกแจ อีทึก แล้วก็ซองมินนอนอยู่ด้วยกัน ซองมินกับฮยอกแจโอบอีทึกไว้แน่น

 

“เฮ้ยๆ  ไอ้บ้าสองคนนี่ ลุกมาเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวอีทึกหายใจไม่ออก” ซีวอนพยายามดึงฮยอกแจกับซองมินออกมา แต่ทั้งทั้งสองคนกลับกอดอีทึกไว้แน่น

 

“ไม่เอาฉันไม่ลุก” ซองมินค้านหัวชนฝา กอดอีทึกไว้แน่น

 

“ฉันก็ไม่ลุก” ฮยอกแจก็กอดอีทึกไว้เหมือนกัน

 

“เออ งั้นตามใจ ถ้าทงแฮมาฉันไม่ช่วยนะเว้ย” ซีวอนบอกก็จะนั่งลงที่โซฟา

 

 

 

“พวกนายเข้ามาได้งัยน่ะ” ฮีชอลกลับเข้ามาในบ้านพร้อมแทยอน แต่แทนที่จะเห็นพวกแม่บ้านทำความสะอาดบ้าน แต่กลับเห็น เยซอง รยออุค ทงแฮแล้วก็คิบอม กำลังยืนทำกับข้าวกันอยู่

 

“เดินเข้ามา” ทงแฮตอบ ก่อนจะตักข้าวต้มใส่ชาม

 

 

“เยซอง นายต้องเอายาแก้ปวดหัวให้อีทึกสิ นายหยิบยาถ่ายพยาธิมาทำไมฮะ” รยออุคตีมือเยซอง

 

“เออมาให้ไอ้สองตัวข้างบนกิน น่าหมั่นไส้ แต่ก่อนอื่นให้ไอ้นี่ดีกว่า” เยซองยื่นยาให้ฮีชอล “อ่ะ เอาไปดิ”

 

“ตลก ไอ้หน้ากลม” ฮีชอลแยกเขี้ยวใส่เยซอง

 

 

“รยออุค น้ำได้ยัง” คิบอมยกกะละมังน้ำมา รยออุคเอามือแตะผิวน้ำ

 

“อืมได้แล้วหล่ะ คิบอมยกขึ้นไปก่อนเลย แล้วววาวงไว้ที่หัวเตียง เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้อีทึกเอง”

 

 

“เดี๋ยวนี้มันเกิดอะไรขึ้น” ฮีชอลคว้าข้อมือเล็กขึ้นมา

 

“เฮ้ยๆ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะเว้ย” เยซองตีมือฮีชอล ฮีชอลรีบปล่อยมือออก

 

“นายตอบฉันมาสิ มันเกิดอะไรขึ้น” ฮีชอลคาดคั้นคำตอบ

 

“แกก้ขึ้นไปดูเองดิว่ะ” เยซองตอบ

 

 

ฮีชอลรีบเดินขึ้นไป แทยอนยิ้มให้รยออุคกับเยซองบางๆ แล้วเดินตามฮีชอลขึ้นไป

 

ฮีชอลเปิดประตูออกมาเสียงดังโหวกเหวกไปหมด   เห็นคิบอมกำลังเอาผ้าชุบน้ำ ซีวอนกำลังดึงผ้าห่มขึ้นมาอยู่ เหมือนจะทะเลาะอยู่กับใครสักคน

 

ฮีชอลมองไปที่เตียง อีทึกนอนอยู่ตรงกลางขนาบข้างด้วย คนหน้าเหมือนลิงคนหนึ่ง เหมือนกระต่ายคนนึง แต่นิสัยลิงทั้งคู่ นอนขนาบข้างคนตัวเล็กที่แทบจะหายใจไม่ออก

 

“เฮ้ย ทำอะไรกันน่ะ” 

 

ทงแฮเดินเข้ามา ไม่สนใจฮีชอลที่ยืนอยู่ ทงแฮพูดแค่นั้น ทั้งห้องก็เงียบกริบ

 

“ไอ้ฮยอกแจ ไอ้ซองมินขึ้นไปทำอะไร ลงมานะเว้ย” ทงแฮโวยวายทันที

 

ทงแฮวางชามข้าวลง

 

“ว้าว ทงแฮเอามาให้ฉันหรอ”

 

“ป่าว” ทงแฮดึงชามออกมาจากมือของซองมิน “ของอีทึกต่างหาก”

 

ทงแฮเอามือแตะหน้าผากอีทึกเบาๆ “นายมีไข้ด้วยหนิ รยออุค นายเอายาลดไข้ขึ้นมารึป่าว”

 

 

ฮีชอลยืนมองเหตุการ์ณข้างหน้า ก่อนจะมองไปที่คนตัวเล็ก ที่นอนซมอยู่ที่เตียง

 

“เกิดอะไรขึ้น อีทึกนายเป็นอะไร”

 

ฮีชอลเดินเข้าใกล้เตียง แต่ซองมินก็ดันอกฮีชอลไว้ก่อน

 

“เป็นอะไรของนาย” ฮีชอลมองซองมินอย่าง งงๆ

 

“ไปดูแลผู้หญิงของนายเถอะ “ ซองมินตอบเพยิดหน้าไปทางแทยอน

 

“นายมีสิทธิอะไร” ฮีชอลเริ่มอารมณ์เสียกับซองมิน

 

“ฉันไม่มีสิทธิอะไรไปมากกว่านายหรอกนะ” ซองมินหันมาเผชิญหน้ากับซีวอน “นายฟังฉันให้ดีนะ ฮีชอล วันนี้อีทึกเค้าไม่สบาย เค้าตัวร้อนมาก พวกฉันทุกคนมาถึงที่นี่ตอน 11 โมง มาถึงนายก็ไม่อยู่ ฉันถามว่าเค้ากินข้างรึยัง เค้าตอบว่ายังไม่ได้กิน ฉันถามเค้าว่าเค้ากินยารึยัง เค้าตอบว่าเค้าไม่ได้กิน ฮีชอลทำไมนายใจร้ายอย่างนี้ อีทึกเค้าอยู่กับนายนะ แต่นายกลับไม่รู้เรื่องอะไร กลับมาถามพวกฉันว่าเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ นายจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ ฮึก ฮีชอล ถ้าพวกฉันไม่มา อีทึกไม่ต้องไข้ขึ้นจนช็อคเลยหรอไง ถ้านายรักแทยอนมากกว่าอีทึก พวกฉันก็จะยอมดูแลอีทึกแทนนายเอง นายมันแย่ ฮึก แย่ที่สุดเลย” ฮยอกแจเดินมากอดซองมินไว้เบาๆ น้ำตาคลอเบ้า 

 

“ใช่นายมันโครตใจร้ายเลย วันนั้นที่อีทึกไม่ยอมกินข้าว เพราะเค้าบอกกับฉันว่าเค้ารอนาย เค้ารอนาย นายได้ยินมั๊ย ไอ้ทุเรศ นายจะให้เค้ารอนายไปจนตายเลยหรอไงฮะ” เยซองเดินเข้ากระชากคอเสื้อฮีชอลมา แต่ซีวอนดันไว้ก่อน

 

“ฉันจะพาอีทึกไปอยู่ด้วย” ซีวอนบอกเสียงเรียบ “นายต่อว่าเค้า นายโกรธเค้า เพราะว่าเค้าอยู่กับฉัน แต่มีสักครั้งมั๊ย ครั้งเดียวก็พอฮีชอล ที่เค้าจะโกรธนายที่นายอยู่กับแทยอน”

 

ฮีชอลมองคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้นอนสะอื้นไปเรียกร้อยแล้ว

 

“ฮีชอล ฉันโกรธนายมากนะ ที่พวกฉันมาเจออีทึกสภาพนี้ แต่นายกลับหายไป”ทงแฮพูดออกมาสั้นๆ

 

ฮีชอลยังคงยืนนิ่ง ชาทั้งใบหน้าไปหมด ทั้งๆที่ตอนเช้าก็รู้ ว่าร่างเล็กตัวร้อน แต่ตัวเค้าก็ยังออกไปหาแทยอน

 

“อีทึก มานี่” ฮีชอลเรียกร่างเล็กเบาๆ 

 

อีทึกยันตัวขึ้น แต่แขนกลับไม่มีแรง

 

“อีทึก ไม่ต้องลุก นายนอนไปเถอะ” ทงแฮดันให้อีทึกนอนเหมือนเก่า

 

“แต่....” อีทึกมองทงแฮ น้ำตาไหลซึมที่หางตา

 

ฮีชอลไม่พูดอะไร เดินมาอุ้มคนตัวเล็ก แล้วก็หายไปอย่างรวดเร็ว 

 

“นี่ ไม่กลัวหรอไง พวกฉันเป็นผู้ชายนะ” ทงแฮพูด

 

“ไม่กลัว พวกนายไม่ทำอะไรฉันหรอก” แทยอนตอบอย่างไม่ใส่ใจ

 

“ให้มันจริงเถอะแม่คุณ” เยซองพูดประชดประชัน

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณคอมเม้นมากค่า  ^U^

ขอถึงเม้นทีั่  80 นะคะ  

ขอบคุณคอมเม้นมากนะคะ
คนอ่านด้วยค่า