MY PUPPY BOY [ CINTEUK ] PART 1 THE END

ลำดับตอนที่ #8 : MY PUPPY BOY 8 ::: She's gone

“นี่ อีทึกพรุ่งนี้วันเสาร์เราไปเที่ยวกันมั๊ย” ซองมินที่นั่งอยู่ข้างหลังชะโงกหน้าขึ้นมาถาม แต่ก็แอบขโมยหอมแก้มอีทึกไปที

 

“ที่ไหนหรอ” อีทึกเก็บของใส่กระเป๋า

 

“ที่ไหนไม่บอก เดี๋ยวให้ซีวอนไปรับ” ซองมินสะกิดซีวอน ซึ่งซีวอนก็พยักหน้าเห็นด้วย

 

“อืม ฉันน่าจะไปได้นะ เดี๋ยวลองถามฮีชอลก่อน”

 

อีทึกเดินไปหาฮีชอลที่กำลังช่วยแทยอนเก็บกระเป๋าอยู่

 

“ฮีชอล พรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยวกับซองมิน ฮีชอลจะไปด้วยกันมั๊ย”

 

“แทยอนอยากไปมั๊ย” ฮีชอลหันไปถาม แทยอน

 

“อืมก็ได้นะ” แทยอนยิ้มกลับมาอย่างน่ารัก ฮีชอลดึงแก้มแทยอนเบาๆทีนึง

 

“อืมโอเคฉันไปด้วย” ฮีชอลหันไปตอบ

 

“อืม”

 

อีทึกเดินคอตกกลับมา

 

“ไปไม่ได้หรอ” ซองมินสะกิดถาม

 

“ป่าวนะ ไปได้” อีทึกบอก “ฮีชอลกับแทยอนเค้าดูรักกัน ดีเนอะ…” อีทึกพูดเศร้าๆ ซองมินกับซีวอนมอง งงๆ

 

 

“อีทึกวันนี้ฉันไปส่งนายนะ” ซีวอนถาม

 

“อืม แต่จะไม่รบกวนซีวอนหรอ” อีทึกมองซีวอนที่กำลังรีบเก็บของ

 

“ไม่หรอก ฉันเบื่อเดี๋ยวเราแวะกินไอติมกันดีมั๊ย มีร้านเปิดใหม่ด้วย” ซีวอนถามอีทึก

 

“กินๆๆ” แต่เสียงที่ตอบกลับมาไม่ใช่เสียงอีทึกน่ะสิ แต่ก็น่าจะเดาออกนะว่าใคร

 

 

ซองมิน…

 

“นี่ชื่ออีทึกหรอไง” ฮยอกแจเริ่มกัดซองมินอีกรอบ

 

“ซีวอนชวนเพื่อน ฉันก็เพื่อนจะทำไม ไปรักษาน้ำใจเพื่อนหน่อยสิ” ซองมินตอบแก้มป่อง

 

“หรอ รักษาตังค์ในกระเป๋าเพื่อนดีกว่ามั้ง” ฮยอกแจผลักหัวซองมิน

 

“เชอะๆๆ แกไม่ต้องกินเลยนะ ซีวอนไม่ต้องไปเลี้ยงมัน” ซองมินหันไปบอก

 

“ไม่รู้ ใครเดินมาช้าก็ไม่ต้องกินแล้วกัน” ซีวอนเดินโอบอีทึกออกไป

 

 

ตอนนี้ทั้งหกคนก็นั่งอยู่ที่โต๊ะของร้านไอศครีม เว้นแต่เยซองกับรยออุคที่บอกว่าติดธุระ แต่พอถามว่าเรื่องอะไรก็บอกว่าเรื่องบนเตียง ต้องรีบทำเดี๋ยวคืนนี้จะทำไม่เสร็จ ทำเอาทุกคนถึงกับอ๋อ คอยลุ้นว่ารยออุคจะมาโรงเรียนได้รึป่าว

 

ส่วนทงแฮก็นั่งหน้าบูดอยู่กับคิบอมทะเลาะกันอีกหล่ะสิ

 

ส่วนไอ้คู่ที่ทะเลาะกันก็เข้ากันได้ดีอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

 

“ฮยอกแจ เอาอันนี้ฉันกินด้วย” ซองมินชี้ไปที่ไอศครีมรสใหม่

 

“ฉันเอาอันนี้พี่ฮะ เอาลูกใหญ่ๆ”ฮยอกแจบอกพนักงาน

 

“เอาใหญ่ๆนะ” ซองมินดึงกระดาษที่จดออเดอร์มาเขียนเพิ่มไปว่า

 

- บิ๊กไซส์ ไม่เพิ่มตังค์-

 

ก่อนจะยื่นคืนพนักงานดังเดิม  

 

“อีทึกไม่กินอะไรหรอ” ซองมินถามแหน่ะยังไม่ลืมเพิ่อน

 

“ไม่เอาหล่ะ เกรงใจซีวอนกลัวเค้าไม่มีเงินจ่าย” อีทึกบอกปัด

 

“โอ้ย ซีวอนรวยจะตายสั่งมาเถอะ เดี๋ยวป๋าเค้าเลี้ยงเอง” ฮยอกแจบอกพร้อมตบอกซีวอน

 

อีทึกหัวเราะกับท่าทางของเพื่อนๆ

 

“ไม่เป็นสั่งมาเถอะ เลี้ยงใครสั่งอะไรก็จ่ายกันเอง” ซีวอนบอกติดตลก

 

แต่ฮยอกแจกับซองมินไม่ตลกหน่ะสิ ก็สั่งเยอะซะเหลือเกิน

 

“555 ฉันล้อเล่น เอ้าอีทึกสั่งเถอะ” ซีวอนยื่นเมนูให้อีทึก

 

“ซีวอนสั่งให้เถอะ ฉันไม่รู้จะกินอะไร” อีทึกบอก

 

“หรองั้นฉันๆๆๆ ฉันสั่งให้นะ” ซองมินยกมือขึ้น ออกตัวเป็นอาสาสมัคร

 

ว่าแล้วกระต่ายอวบก็หันไปสั่งยกใหญ่ ซีวอนมองประมาณว่า

 

-อีทึกตัวนิดเดียวเองนะ สั่งให้อีทึกหรือเผื่อตัวเอง-

 

 

ไม่นานไอศครีมที่สั่งก็มาส่ง แต่ไอ้คู่ที่เมื่อกี้ที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย แต่ตอนนี้

 

“ไอ้ฮยอกแจ เอาช้อนแกออกไปเลยนะเว้ย ไอติมฉัน” ซองมินตีมือฮยอกแจ ก่อนจะเอามือเคาะหัวฮยอกแจไม่ยั้ง

 

“โอ๊ยๆๆ อะไรเล่า ฉันแค่จะชิมนี่แหน่” ฮยอกแจเคาะหัวคืน

 

“อ๊าก แกเอาช้อนแก ไปไกลเลยนะ” ซองมินเขี่ยช้อนฮยอกแจออก

 

“ช้อนแกด้วย” ฮยอกแจผลักมือซองมินออก

 

 

“เอ่อ… โต๊ะเราคริ้นเคร้งดีเนอะ” อีทึกพูดออกมา

 

“ครื้นเคร้งอะไร โครงเครงมากกว่า ดูดิกัดกันอย่างกะหมา” ทงแฮเหลือบมองอย่างเซ็งๆ

 

“ว่าใครหมาฮะ” ทั้งสองคนหันมาพูดพร้อมกัน

 

“ก็ไอ้คนที่ถามฉันหน่ะแหละ” ทงแฮตอบ

 

ฮยอกแจกับซองมินเลยได้แค่แยกเขี้ยวใส่ 

 

 

อีทึกนั่งเขี่ยไอศครีมอย่างเบื่อๆ

 

“อีทึก ไม่อยากกินหรอ” ซีวอนหันมาถาม

 

“อืม ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ” อีทึกบอก ก่อนจะควานหายาในกระเป๋า อีทึกทุบหัวตัวเองถึงความซื่อบื้อที่ไม่ได้หยิบยามา

 

“เฮ้ย ทุบหัวตัวเองทำไม” ซีวอนตกใจ งงๆกับท่าทางของอีทึก

 

“ฉันซื่อบื้อโคตร ลืมหยิบของมา” อีทึกบอกเซ็งๆ

 

“หยิบอะไรหรอ”

 

“ป่าวน่ะ ไม่มีอะไรหรอก ซีวอนรีบกินเถอะเดี๋ยวมันจะละลาย” อีทึกรีบเปลี่ยนเรื่องทันที 

 

“อืม แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร” ซีวอนไม่ค่อยมั่นใจคนตัวเล็กนัก

 

“อืมแน่ใจสิ”

 

 

 

ไม่นานซีวอนก็พาอีทึกมาส่งที่บ้าน

 

“ขอบคุณซีวอนมากน้า” อีทึกก้มหัวให้ซีวอนเหมือนเด็กๆ 

 

ซีวอนยิ้มกว้าง ก็จะขยี้ผมอีทึกเบาๆ

 

“เดี๋ยวพรุ่ง 9 โมงฉันมารับนะ” ซีวอนบอก ก่อนจะขับรถออกไป 

 

อีทึกโบกมือบ๊ายบาย จนรถซีวอนหายลับตาไปแล้ว

 

 

 

“ใครมาส่ง” ฮีชอลถามเสียงเครียด ทั้งๆที่ตัวเองยังนั่งอยู่กับแทยอน

 

“ทงแฮหน่ะ” อีทึกยิ้มเจื่อนให้ ก่อนจะเดินไปที่บันได

 

“อีทึก จะรีบไปไหนหล่ะ เรามาคุยกันก่อนมั๊ย” แทยอนถามเสียงใส

 

“ไม่ดีกว่า ผมจะขวางซะป่าวๆ” อีทึกยิ้มเศร้าๆให้

 

“อะไรของนาย ก็มานั่งเล่นกันก่อนจะขึ้นห้องไปทำไมน่าเบื่อจะตาย” ฮีชอลตอบเปิดดูหนังสือรถไปเรื่อยๆ

 

“ไม่ดีกว่า ฉันมีงานต้องทำหน่ะ” อีทึกบอก “ผมขอตัวนะฮะ” อีทึกพูดอย่างสุภาพกับแทยอน

 

“เดี๋ยวสิ พรุ่งนี้เราไปเที่ยวด้วยกันนะ” แทยอนยิ้มให้

 

“อ่าครับ” อีทึกยิ้มกลับไปเหมือนกัน

 

“เดี๋ยวเราไปพร้อมกันนะ” แทยอนบอก

 

“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ คือผมนัดเพื่อนไว้ ขอตัวก่อนนะครับ” อีทึกตอบก่อนจะรีบเดินขึ้นไป 

 

ไม่อยากอยู่นานกว่า ยิ่งคุยนานก็ยิ่งรู้ว่า แทยอนดีขนาดไหน ฮีชอลถึงได้รักแทยอนไง อิจฉาจนพูดไม่ออก อึดอัดไปหมด 

 

 

 

ตอนเช้าอีทึกตื่นขึ้น ลงไปทำอาหารจะเอาขึ้นมาให้ฮีชอล แต่พอเปิดประตูห้องไป เจอฮีชอลกับแทยอนกำลังกินข้าวกันอยู่   มือเล็กสั่นเท่าไปหมด ฮีชอลกับแทยอนมัวพูดคุยกันอยู่ จนไม่ได้สนใจร่างเล็กที่ถาดอาหารอยู่หน้าประตู 

 

ขอบตาร้อนแผ่ว อีทึกตัดสินใจหันหลังแล้วเดินออกมา

 

แทยอนเธอมาหาฮีชอลแต่เช้า ไม่สิ เธอไม่ได้กลับบ้านเลยมากกว่า

 

 

อีทึกแต่งตัว นั่งรอที่โซฟาสักพัก ซีวอนก็โทรมาบอกว่าถึงหน้าบ้านแล้ว อีทึกรีบเดินออกไป ไม่ได้บอกทั่งสองที่ร่าง ที่ยังอยู่ข้างบน

 

 

“อีทึก นายอยากฟังเพลงอะไรเดี๋ยวฉันร้องให้ฟัง” ซองมินเป็นอาสาสมัคร

 

“เพลงอะไรก็ได้” อีทึกยิ้มให้บางๆ ซองมินหยิบสมุดเพลงขึ้นมาเปิด ก่นอจะเริ่มร้อง

 

 

แน  เก ซอ ออน เจ บู ทอ จี ชิน กอล กา

เธอเริ่มเบื่อคนคนนี้ตอนไหนกันเหรอ

 

นัน เน เก มู ออ ซึล ฮีม ดึล เก ฮัน กอล กา

 

ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า

 

 

 

ขอบตาร้อนผ่าว น้ำตาไหลเอ่อมารวมกัน ดวงตาแดงก่ำ

 

 

ทอ อี ซีง อา มู รอน มัล โด ดอ ฮา จี อัน นึน นอ เอ เก  

ตอนนี้....แม้กระทั่งโอกาสที่จะถามถึงสาเหตุ ก็ไม่มีเหลือให้ฉันเลย       

                 
อี เจ นึน มู รึล ซู โด ออพ นึน แน กา ดแว บอ ริน กอล

 

เธอทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ

 

ในหัวมีแต่ภาพของเค้ากับฮีชอล ที่มีภาพแทยอนซ้อนทับขึ้นมาหมด แอบมองร่างสูงที่นั่งอยู่กับแทยอน เหมือนจะไม่สนใจเพื่อนๆที่อยู่ในแม้แต่น้อย ทั้งสองยังคุยกันอย่างสนิทสนม   ไม่สนใจอีทึกที่กำลังจะร้องไห้

 

 

แน เก ซา รา งี ตอ นา กา โก อี ซอด ดา นึน กอล โมล รา ซอ ซอ

 

ฉันไม่รู้เลย ว่าความรักที่เธอมีให้ฉัน มันได้หมดลงไปตั้งนานแล้ว

 

 

อีทึกมองฮีชอลที่โอบแทยอน เดินออกไปจากห้อง คาราโอเกะ น้ำตาก็ยิ่งไหลลงมาเรื่อยๆ ฮีชอลไม่แม้แต่จะหันมามอง

 

 

ซี กา นี อี เจ ยา แน เก โด โบ อี โก อิด จี มัน

 

ในตอนนี้ เท่าที่ฉันรู้ก็คือ....

 

อี บยอล อี รัน ซุน กัน ชอ รอม โอ นึน กอ รา แซง กัก แฮด จี

เราคงต้องแยกทางกันจริงๆแล้วใช่ไหม  ความทรงจำเก่าๆค่อยๆหวนกลับคืนมาอีกครั้ง

แน เก อี รอด เค ซือ มยอ ทึล โก อี ซอด ทา นึน กอล โมล รา ซอ ซอ

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ความทรงจำเหล่านั้นถึงได้วนเวียนอยู่ภายในใจแบบนี้

 

ทา ซี ดเว โดล ริล ซู อิด ดา มยอน

 

ถ้าฉันมีโอกาสได้ย้อนเวลากลับไปแก้ไขทุกสิ่งอีกครั้ง

 

 

“อีทึกเป็นอะไร” รยออุคเริ่มสังเกตความเปลี่ยนแปลงของคนข้างๆ

 

“ฮึก รยออุค ทำไมเพลงมันเศร้าอย่างนี้หล่ะ” อีทึกโผเข้ากอดรยออุค


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 
^U^  ขอบคุณคอมเม้นมากๆเลยนะคะ

เรื่องนี้ทึกกี้น่าสงสารไปหน่อย (รู้สึกว่าไม่หน่อย -*-)
ฮะๆๆ  ขอบคุณคนอ่านเหมือนเดิมค่ะ  

ขอถึงเม้นที่ 65  นะคะ

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนค่า

ขอบคุณเครดิตมากๆนะคะ

Credit : Translated to Thai by FonJae (Rena) @ my.dek-d.com/renadbsg & sarang18princes.exteen.com