MY PUPPY BOY [ CINTEUK ] PART 1 THE END

ลำดับตอนที่ #7 : MY PUPPY BOY 7 ::: ไม่เหมือนกัน

- นี่อีทึกนายอยู่คนเดียวแล้วกัน ฉันจะไปกับแทยอน- ฮีชอลบอกอีทึก

 

- ทำไมหล่ะ แต่ฉันอยากอยู่กับฮีชอลนะ- อีทึกบอกพร้อมดึงมือฮีชอลเอาไว้

 

- ไม่เอา ไอ้ลูกหมาอย่าดื้อสิ นายเป็นลูกหมานะ แค่ลูกหมา อย่าสิ-

 

เฮือก!!!

 

คนตัวเล็กสะดุ้งขึ้นมากลางคืน เหงื่อเกาะพราวเต็มใบหน้า

 

-แค่ลูกหมาหรอ- อีทึกซบหน้าลงกับเข้าตัวเอง

 

“อีทึก เป็นอะไร อยู่ดีก็ขึ้นมานั่ง” ฮีชอลที่นอนอยู่ข้างๆลุกขึ้นมาบ้าง

 

อีทึกไม่ตอบ เพียงแต่ซบหน้าลง แล้วร้องไห้ท่าเดียว

 

“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ฝันร้ายหรอไง ไอ้ลูกหมาฮะ” ฮีชอลโอบอีทึกไว้

 

“ฮึก ฮีชอล ฉันจะไม่ดื้อนะสัญญา” อีทึกโผเข้ากอดร่างสูง “อย่าทิ้งฉันนะ”

 

“อืม สัญญา ไม่ทิ้งๆ เป็นอะไร” ฮีชอลช้อนคางมนขึ้นมา ค่อยๆเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้า “ร้องไห้อีกแล้วนะ”

 

“ฮีชอล…” อีทึกเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่ก็ไม่ยอมพูดจ้องหน้าร่างสูงท่าเดียว

 

“มีอะไร หือ” ฮีชอลก้มไปหอมแก้มอีทึกเบาๆ

 

“ป่าว” แล้วอีทึกก็ล้มตัวนอน

 

ที่จริงแล้วสิ่งที่อีทึกจะพูด คืออยากจะบอกฮีชอลว่า เค้าก็พอจะรู้แล้ว ว่าเค้ารักฮีชอลแบบไหน

 

อยากบอกฮีชอลว่า ไม่พอใจที่ฮีชอลอยู่กับแทยอน ไม่พอใจที่ฮีชอลเป็นห่วงแทยอน

 

แต่ถ้าพูดออกไปหล่ะ ?? ....

 

อีทึกเลยเลือกที่จะเงียบดีกว่า.........มั๊ย?

เพราะอีทึกเลือกที่จะไม่พูด ความสัมพันธ์ระหว่าง เค้ากับฮีชอล ก็เริ่มห่างกันเรื่อย แต่...

 

ฮีชอลกับแทยอนดูเหมือนจะเปลื่ยนขั้นความสัมพันธ์กันไปแล้วหล่ะ

 

“อีทึกจะไปไหน” ฮีชอลทักขณะนั่งดูโทรทัศน์อยู่

 

“ไปธุระหน่ะ” อีทึกยิ้มเจื่อนๆตอบกลับไป

 

“ธุระอะไร” ฮีชอลจ้องคนตัวเล็กเขม่ง

 

“ที่โรงเรียนหนะ” อีทึกก้มหน้ากลัวฮีชอลจะจับผิดได้

 

“นี่ นายลืมอะไรไปรึป่าว ฉันกับนาย อยู่โรงเรียนเดียวกันแล้วนะ ที่โรงเรียนมีงานอะไร ทำไมฉันไม่รู้”

 

“เอ่อ... ฉันไปหาทงแฮที่โรงเรียนต่างหากหล่ะ” อีทึกยิ้มเจื่อนๆกลับไป

 

“อืม งั้นก็แล้วไป อย่ากลับดึกหล่ะ” ฮีชอลย้ำก่อนที่ตัวเองจะเดินขึ้นห้องไป

 

“แล้ววันนี้ฮีชอลไม่ไปไหนหรอ” อีทึกถาม

 

“ไปสิเดี๋ยวตอนบ่ายจะไปรับแทยอนที่บ้าน” ฮีชอลตอบอย่างอารมณืดี

 

“อ๋อ อืม” อีทึกรับคำสั้นก่อนจะเดินออกไป

 

- อีกไม่นาน ก็จะจบสักที สินะ-

 

 

อีทึกยืนอยู่หน้าโรงพยาบาลสักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป ยื่นใบนัดให้กับพยาบาลที่ประจำเคาวน์เตอร์

 

“คุณปาร์คจองซู ที่คุณหมอนัดตอน สองโมงใช่มั๊ยค่ะ” นางพยาบาลเอ่ยเสียงหวาน

 

“ใช่แล้วฮะ” อีทึกยิ้มรับ

 

“เดี๋ยวเชิญรอสักครู่นะคะ ไปรับบัตรคิวก่อนเลยค่ะ” นางพยาบาลชี้ไปทางที่รับบัตรคิว

 

“ขอบคุณมากนะฮะ” อีทึกยิ้มรับอีกรอบ ก่อนจะเดินไปทางที่พยาบาลบอก

 

จนกระทั่งถึงคิวของอีทึก

 

“คุณปาร์คจองซูค่ะ” ไม่แปลกที่นางพยาบาลจะพูดใส่ไมค์ เพื่อให้เจ้าตัวได้ยิน

 

อีทึกรีบเดินออกไป เข้าไปในห้องเพื่อรับการตรวจ

 

 

“ฮีชอล อีทึกชื่อจริงว่าอะไรหรอ” แทยอนสะกิด ฮีชอลดึงหูฟังออก

 

“ปาร์คจองซู ทำไมหรอ” ฮีชอลมองอย่าง งงๆ

 

“ป่าว เหมือนฉันจะได้ยินเค้าประกาศชื่อนี้ออกมานะ แต่คงไม่ใช่หรอก ชื่อซ้ำกันเยอะแยะ” แทยอนพูดอย่างไม่ใส่ใจ

 

 

หลังจากที่ตรวจอีทึกก็เดินมาที่ห้องรับยา

 

“คิมแทยอนค่ะ” พยาบาลประกาศชื่อใส่ไมค์ อีทึกมองทันที 

 

เห็นฮีชอลกับแทยอน เดินออกไปรับยาด้วยกัน ที่ฮีชอลพาแทยอนมาวันนี้ เพราะว่าแทยอนเป็นโรคกระเพาะ แต่ที่ฮีชอลมาวันนี้กับไม่รู้ว่าอีทึก ก็ไม่สบายเหมือนกัน….

 

เพราะฮีชอล สนิทกับแทยอนมากกว่า หรือเอาใจใส่แทยอนมากกว่ากันแน่…..

 

“ปาร์คจองซู เชิญรับยาด้วยค่ะ” นางพยาบาลประกาศใส่ไมค์อีกครั้ง แต่คราวนี้ ฮีชอลกับแทยอนยังคงยืนอยู่ที่ช่องรับยา 

 

ฮีชอลกับแทยอนมองหาเจ้าของชื่อ 

 

อีทึกวิ่งไปหลบ ไม่อยากให้ฮีชอลเห็น ตัดสินใจ ที่จะไปต่อคิวให้ ดีกว่าให้ฮีชอลมาเห็นเค้าแบบนี้

 

“ใช่อีทึกรึป่าว” แทยอนรับยามาก่อนจะหันไปหาฮีชอลที่กำลังมองหาเจ้าของชื่อที่ยังไม่ยอมโผล่มา

 

“ฉันไม่แน่ใจ” สีหน้าเป็นกังวล ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดหาคนตัวเล็ก 

 

RRR R RRR

 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่อีทึกก็อยู่ห่างจากฮีชอลพอสมควร

 

อีทึกตัดสินใจ กดสายทิ้งแล้วปิดเครื่องทันที 

 

 

“เค้าตัดสายทิ้ง” ฮีชอลบ่นก่อนจะโทรออกอีกรอบ “เค้าปิดเครื่องไปแล้ว ไอ้ลุกหมา” คำสุดท้ายฮีชอลสถบออกมาเบาๆ

 

“แล้วฮีชอลจะรอรึป่าว” แทยอนเอียงหน้าถาม

 

“ไม่ล่ะ” ฮีชอลพับโทรศัพท์เก็บ ก่อนจะดึงถุงยาของแทยอนมาถือ แล้วเดินนำออกไป

 

อีทึกแอบมอง จนทั้งสองหายลับไป จึงค่อยเดินออกไป รอคิวเพื่อรับยาใหม่

 

 

 

สองทุ่มอีทึกเดินกลับบ้าน ทั้งนั่งรถหลงทาง พอจะนั่งย้อนกลับ รถก็ติด จนสุดท้ายก็ต้องลงแล้วเดินเอา

 

อีทึกเปิดประตูเข้ามาในบ้าน ไม่แปลกที่บ้านจะเปิดไฟ มันแค่สองทุ่มเองหนิหน่า พ่อบ้านแม่บ้านคงนั่งดูละครกันอยู่แน่ๆ แต่ฮีชอลคงยังไม่กลับมั้งนะ เค้าได้ไปกับแทยอนหนิ

 

“ไปไหนมา” เสียงทุ้มดังขึ้น ทำเอาคนตัวเล็ดสะดุ้ง

 

“ไป…ไปกับทงแฮมา” อีทึกตอบตะกุกตะกัก

 

“แล้วทำไมป่านนี้เพิ่งกลับ” ฮีชอลเดินมาคว้าข้อมืออีทึกอย่างเอาเรื่อง

 

“ฉะ..ฉันนั้งรถหลงทาง” อีทึกก้มหน้า

 

“หลงทาง!!!!” ฮีชอลโพล่งขึ้น “แล้วทำไมไม่โทรมาบอกฉัน”

 

ฮีชอลกำข้อมือเล็กแน่น “ปิดเครื่องทำไม ฉันโทรไปตั้งกี่ครั้ง”

 

“ฉะ…ฉันขอโทษ ก็… ก็ฮีชอลบอกว่าไปกับแทยอน” อีทึกพยายามจะแกะมือหนาออก

 

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแทยอนด้วยฮะ นายก็นายสิ แทยอนก็คือแทยอน มันไม่เหมือนกัน เข้าใจมั๊ย” ฮีชอลตวาดใส่หน้าอีทึก

 

ดวงตาคู่สวย กลับมีน้ำตาคลอ “อืม เข้าใจแล้ว ฉันก็คือฉัน ไม่เหมือนกับแทยอน เหมือนกับที่ลูกหมาก็คือลูกหมา อย่างนั้นใช่มั๊ยหล่ะ ฮึก” อีทึกสะบัดมือฮีชอลออก

 

“อะไรของนาย” ฮีชอลมองคนตัวเล็กอย่าง งงๆ

 

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันแล้ว ฉันมันก็ไม่เหมือนแทยอนหนิ ฮึก ” อีทึกปาดน้ำตาออก 

 

ฮีชอลจับมืออีทึกไว้อีกครั้ง “นายเป็นอะไร”

 

“ฉันมันก็แค่ลูกหมา ไม่ใช่คนด้วยซ้ำ แล้วฮีชอลจะมาสนใจฉันทำไมหล่ะ ไปสนใจแทยอนสิ” อีทึกปัดมือฮีชอลออกอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป 

 

“อีทึก ไอ้ลุกหมาเอ้ย” ฮีชอลสถบออกมาเบาๆ “เป็นอะไรว่ะ”

 

 

อีทึก ล้อคประตูห้อง รู้สึกผิด ที่เอาแทยอนเข้ามาเกี่ยวข้อง ทั้งที่แทยอนเองไม่มีส่วนรู้เห็น แต่เป็นเพราะตัวเค้าเองต่างหาก ที่นั่งน้อยใจโง่ๆอยู่คนเดียว

 

 

“อีทึก นายได้ยินฉันมั๊ย เปิดประตูมาก่อน” เสียงของฮีชอลดังขึ้น “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

 

“ไม่จำเป็นหรอก ฮีชอลจะมาสนใจทำไมหล่ะ ลูกหมาก็อยู่ส่วนลุกหมาไปสิ ฮีชอลเป็นคน ฉันเป็นหมา” อีทึกตอบกลับไป ปาดน้ำตาออก ก่อนจะสะอื้นออกมาเบาๆ

 

“อีทึกเปิดออกมาคุยกันก่อน”

 

อีทึกยอมเปิดประตูตามที่ฮีชอลบอก

 

“วันนี้ นายเป็นอะไร” ฮีชอลดึงอีทึกเข้ามา

 

“เป็นลูกหมาไง ฉันมีสิทธิเลือกด้วยหรอไง ว่าวันไหนฉันจะไม่เป็นลูกหมาหน่ะ” น้ำตาแห่งความน้อยใจก็ไหลลงมาเรื่อย “ถ้ามีแบบนั้นก็ดีสิ” อีทึกบ่นออกมาเบาๆ

 

“อีทึก!!! วันนี้นายเป็นอะไรของนายฮะ” ฮีชอลขึ้นเสียง

 

“ฉันบอกแล้วไง ว่าไม่ต้องมาสนใจ” ริมฝีปากบางสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่

 

ฮีชอลดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด ลูบผมคนตัวเล้กเบาๆ

 

“น้อยใจอะไร หืม” อีทึกจับมือฮีชอลไว้

 

อีทึกส่ายหน้า โผเข้ากอดฮีชอล -ตัวเค้าสิผิด เรื่องนี้ฮีชอลไม่รู้เรื่อง มีแต่เค้าที่โง่คิดไปเองคนเดียว-

 

“ฉันขอโทษ ฮีชอล อย่าโกรธฉันเลยนะ” อีทึกซบหน้าลงกับอกกว้าง

 

“อืม ไม่โกรธๆ เลิกร้องไห้ได้แล้ว” ฮีชอลบอก จูบเข้าที่ขมับเล็ก

 

“ฮึก..ฮือ ฉันเป็นลูกหมาจริงๆด้วย ฮึก”

 

“อืม ลูกหมา เป็นลูกหมาแล้วน้อยใจหรอไง” ฮีชอลลุบผมคนตัวเล็ก ก่อนจะช้อนตัวขึ้น “ไปนอนนะ”

 

 

ฮีชอลวางคนตัวเล็กลงบนเตียงกว้าง จูบหน้าผากเล็กเบาๆ

 

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว ให้ตายสิฉันไม่ชอบน้ำตาเลย” ฮีชอลเกลี่ยมันออกอีกครั้ง

 

“ฮีชอลไม่ชอบหรอ” อีทึกเงยหน้าถาม

 

“ก็อืมสิ ใครชอบบ้างหล่ะ” ฮีชอลวางมือบนผมอีทึกก่อนจะขยี้เบาๆ

 

“ถ้าฮีชอลไม่ชอบ ฉันก็จะไม่ร้องนะ” อีทึกขยี้ตาเหมือนเด็กๆ

 

“อืม ถ้าฉันไม่ชอบนายก็ต้องไม่ทำรู้มั๊ย” ฮีชอลจูบข้างแก้มเบาๆ

 

“ถ้าฮีชอลไม่ชอบแนก็ห้ามทำ ฮีชอลเคยบอกฉัน บ่อยๆ”

 

“ใช่ แล้วนายก็ห้ามลืมด้วย” ฮีชอลยิ้ม

 

-แล้วถ้าฉันไม่ชอบหล่ะ ฮีชอลจะทำมั๊ย- 

 

 

“ทำไมนายไม่ยิ้มหล่ะ” อีชอลดึงแก้มอีทึก

 

ยิ้มก็ฉีกยิ้มออกมา ตามที่ฮีชอลบอก

 

“มันฝืน ขนาดนั้นเลยหรอไง” แววตาฮีชอลหุบลง แววตาเศร้าเมื่อกี้ ที่อีทึกเห็นจนเริ่มสังเกตได้

 

- ทำไมฮีชอลต้องทำตาเศร้าอย่างนั้นด้วยหล่ะ ก็ในเมื่อคนที่ไม่ได้ยิ้มคือฉัน แต่แทยอนเค้าก็ยังยิ้มอยุ่ข้างฮีชอล -

 

“ป่าวนะ ฮีชอล ทะเลาะกับแทยอนมาหรอ ทำไมฮีชอลเศร้าๆหล่ะ”

 

“ป่าว ก็เพราะนายนั่นแหละ” ฮีชอลผลักหัวอีทึกเบาๆ 

 

ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงอีทึก จัดการห่มผ้าให้เรียบร้อย แล้วเดินออกไป

 

 

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ดูเหมือนเค้ากับฮีชอลยังคงไม่มีอะไรดีขึ้น ถึงแม้ว่าฮีชอลจะดูอ่อนดยนกับเค้ามากขึ้นก็ตาม แต่ยิ่งฮีชอลทำแบบนี้ความรู้สึกว่าห่างเหินก็เริ่มมีเพิ่มขึ้น อาจเป็นเพราะ แทยอนไม่สบายด้วยมั้ง ที่ต้องไปหาหมอวันนั้น ฮีชอลเลยต้องดูแลแทยอนเป็นพิเสษ ต้องคอยไปรับไปส่ง เค้าถึงต้องกลับบ้านคนเดียวอยู่บ่อยๆไงหล่ะ 

 

รู้ว่าตัวเองคงสู้อะไรแทยอนไม่ได้หรอก แทยอนเรียนก็เก่งหน้าตาดีก็ที่ ฐานะก็รวย ดูตัวเค้าสิ เรียนก็แทบจะไม่ได้เรื่อง ถ้าไม่มีคนช่วยสอน หน้าตาก็ไม่ได้น่ารัก แถมยังไม่มีบ้านอีก ต้องคอยอาศัยฮีชอลอยู่ ฐานะของผม ลูกหมาจริงๆนะ ลูกหมามันก็แค่สัตว์ตัวเดียวใช่มั๊ยหล่ะ ??

 

ที่สำคัยแทยอนเค้าเป็นผู้หญิง ผู้หญิงก็ต้องคู่กับผู้ชายหนิ …… ฮีชอลหน่ะเหมาะสมกับแทยอนจะตาย

ผิดกับผม มันก็เป็นได้แค่ลูกหมาที่คอยแต่เดินตามเจ้านายอย่างฮีชอล….

สักวันลูกหมาคงก็ต้องโดนทิ้ง …. 


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อ๊า  มาแล้วๆ

^U^

ขอบคุุณคอมเม้นมากๆเลยนะคะ  น่ารักมากเลย
ฮะๆๆๆ


ขอถึงเม้นที่ 55  นะคะ

อีก 7 เม้นเอง

ขอบคุณคอมเม้นมากๆนะคะ
แล้วเราจะมาอัพบ่อยๆ